نشریه ارمغان دانش
سال نهم شماره 3 (پیاپی 35، پاییز 1383)

اختلالات آلرژیک و آتوپیک از جمله شایعترین بیماری های پوستی می باشند. داروهای مختلفی به روش سیستمیک یا موضعی برای تسکین علایم این بیماری ها به کار می رود که از جمله آنها داروهای آنتی هیستامینک و کورتیکواستروئیدها را می توان نام برد. از جمله داروهایی که اثر بخشی قاطعی در این نوع اختلالات دارد دوکسپین است. این دارو در کشورهای پیشرفته به فرم موضعی و با غلظتهای مختلف تهیه شده و مصرف می شود. هدف از انجام این تحقیق تهیه یک فرمولاسیون مطلوب و مؤثر از دوکسپین برای درمان درماتیت آتوپیک می باشد.
این یک مطالعه تجربی آزمایشگاهی است که در آزمایشگاه دانشکده داروسازی و علوم دارویی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1383 انجام شده است. پس از تهیه فرم های مختلف موضعی از دوکسپین شامل کرمهای امولسیونی روغن در آب، آب در روغن و ژل، آزمایش های کنترل فیزیکوشیمیایی فرآورده ها، آزمایش های آزادسازی دارو از پایه های نیمه جامد بر روی غشاء سنتتیک و نیز آزمایش عبور داروی آزاد شده از غشاء بیولوژیک (پوست شکم موش صحرایی یا رت) انجام شد. اندازه گیری مقدار دارو به روش اسپکتروفتومتری اشعه ماوراء بنفش (به طول موج ماکزیمم جذب برابر 292 نانومتر) انجام گردید. همچنین پایداری فرآورده در شرایط برون تن مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام محاسبات آماری از آزمون تی دانشجویی جهت مقایسه دو فرم دارویی و نرم افزار SPSS استفاده گردید. پایداری فرآورده های تهیه شده مطابق استانداردهای فارماکوپه ایی موجود، مطلوب بود. میزان داروی آزاد شده از غشاء سنتتیک در فرمولاسیون ژل بعد از گذشت 6 ساعت 3/64 درصد و در مورد کرم 3/74 درصد بود. همچنین مقدار داروی عبور کرده از پوست رت در فرمولاسیون ژل بعد از 360 دقیقه 2/44 درصد و در فرمولاسیون کرم 5/75درصد بود.
نتایج نشان داد که آزاد سازی دارو از کرم و عبور آن از پوست در مقایسه با ژل بهتر صورت می گیرد. این موضوع می تواند ناشی از خاصیت چربی دوستی بیشتر پایه کرم نسبت به پایه ژل باشد.

رادیکال های آزاد مولکول هایی هستند که در طی یک فرایند طبیعی واکنش های متابولیسمی بدن تولید می شوند. بیمارانی که دچار بیماری مزمن کلیوی هستند و همودیالیز می شوند بیشتر در معرض تخریب سلولی رادیکال های آزاد می باشند.تغییرات سطح رادیکال های آزاد و آنتی اکسیدان ها در بدن از نظر کلینیکی اهمیت بسیار دارد.به طوری که افزایش و کاهش هر کدام از آنها به ترتیب باعث ایجاد تظاهرات بالینی از جمله بیماری قلبی عروقی می شود. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر همودیالیز بر روی سطح پراکسیداسیون لیپید پلاسما (که سطح آن به صورت مالون دی آلدئید بیان می شود) و فعالیت آنزیم آنتی اکسیدان گلبول قرمز (سوپراکسیددیسموتاز) به منظور جلوگیری از احتمال بروز نابهنگام بیماری قلبی عروقی در بیماران همودیالیزی می باشد.

مطالعه از نوع تجربی و روش نمونه گیری مبتنی بر هدف(سرشماری) بوده و از 22 بیمار همودیالیزی واجد شرایط مطالعه که جهت انجام دیالیز به بخش دیالیز مرکز آموزشی درمانی 5 آذر گرگان در سال 1383 مراجعه نموده اند و هم چنین 22 فرد سالم که از لحاظ سن و جنس با بیماران همودیالیزی همسان شده اند برای مطالعه انتخاب گردیدند. بیماران همودیالیزی و افراد سالمی که در طی مطالعه دارو و غذاهای آنتی اکسیدان مصرف کرده اند از مطالعه خارج گردیده اند. ابتدا نمونه های خون هپارینه قبل و بعد از عمل دیالیز تهیه شد و سپس پلاسما جهت اندازه گیری پراکسیداسیون لیپید با استفاده از روش ساتوه و گلبولهای قرمز برای اندازه گیری فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز جدا گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون آماری تی دانشجویی مورد ارزیابی قرارگرفته اند و داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شده است.

نتایج این مطالعه حاکی از آن است که سطح پلاسمایی مالون دی آلدئید بیماران همودیالیزی بعد از عمل دیالیز (38/0 ± 32/2 نانومول در میلی لیتر) در مقایسه با قبل از عمل دیالیز (23/0 ± 27/1 نانومول در میلی لیتر) و گروه کنترل (17/0 ± 98/0 نانومول در لیتر) افزایش معنی داری نشان داده است. هم چنین سطح پلاسمایی مالون دی آلدئید گروه کنترل و قبل از عمل دیالیز بیماران اختلاف معنی داری نشان داده است.فعالیت آنزیم آنتی اکسیدان گلبول قرمز بیماران همودیالیزی بعد از عمل دیالیز(71/17 ± 4/951 واحد در گرم هموگلوبین) در مقایسه با قبل از عمل دیالیز (06/20 ± 1019 واحد در گرم هموگلوبین) و گروه کنترل (3/18 ± 68/1402 واحد در گرم هموگلوبین) کاهش معنی داری نشان داده است. هم چنین بین گروه کنترل و قبل از عمل دیالیز بیماران همودیالیزی اختلاف معنی داری مشاهده شده است (05/0 p<).

وجود اختلاف معنی دار در کاهش فعالیت آنزیم آنتی اکسیدان گلبول قرمز و افزایش تولید پراکسیداسیون لیپید پلاسمای بیماران همودیالیزی بعد از عمل دیالیز ممکن است با شرایط اورمی، غشاء دستگاه دیالیز و عمل دیالیز در طی عمل دیالیز ارتباط داشته باشد که این وضعیت ممکن است در پیشرفت بیماری قلبی عروقی در بیماران همودیالیزی نقش مهمی ایفا نماید.. به همین دلیل باز بینی مجدد غشاء دستگاه دیالیز و تکنیک های دیالیز، استفاده از آنتی اکسیدان های خوراکی مختلف، حذ ف اکسیژن های فعال از محیط دیالیز و جلوگیری از احتمال بروز نابهنگام بیماری قلبی عروقی جهت بهبود زندگی بیماران همودیالیزی از موارد بسیار مهم می باشند.

یکی از اهداف ارزیابی قبل از عمل بررسی وضعیت قلبی عروقی، تنفسی و مشخص نمودن ناهنجاری های احتمالی از پیش موجود می باشد، تا بدین وسیله از میزان عوارض، مرگ و میر، مخارج و مدت بستری در بیمارستان کاسته شده و بیمار بتواند وضعیت ابتدایی خود را به خصوص از نظر تنفسی به دست آورد. از آنجایی که مشکلات مربوط به نفس کشیدن همواره موجب بروز تغییرات سوء غیر قابل جبران می گردد بهتر است با انجام ارزیابی هایی، از سلامتی آن اطمینان حاصل نمود. هدف از مطالعه حاضر تعیین ارزش انجام رادیوگرافی روتین قفسه سینه به عنوان یکی از ابزارهای ارزیابی کننده وضعیت ریوی در دوره قبل از عمل و تاثیر آن بر طرح بیهوشی در بیماران مسن بود.

مطالعه حاضر که یک مطالعه توصیفی و کاربردی است در مرکز آموزشی درمانی نیکوکاری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1383 بر روی 100 بیمار مسن با وضعیت فیزیکی I و II درجه بندی متخصصین بیهوشی آمریکا که جهت جراحی چشم مراجعه نموده بودند صورت گرفت. روش نمونه گیری در این مطالعه غیر احتمالی آسان بود. در این مطالعه از کلیه بیماران رادیوگرافی سینه به عمل آمد و نتیجه آنها به وسیله همکاران رادیولوژیست گزارش گردید. بیماران پس از انتقال به اطاق عمل به وسیله متخصص بیهوشی واحدی که از نتیجه رادیوگرافی اطلاع نداشت تحت ارزیابی بالینی قرار گرفت و سپس جواب بخش رادیولوژی در مورد بیمار جهت مقایسه آن با نتیجه معاینه در پرونده ثبت گردید ابزار جمع آوری اطلاعات در این مطالعه به روش استفاده از پرسشنامه بوده و روش تجزیه و تحلیل داده ها با روش آماری توصیفی و نرم افزار SPSS بود.

یافته های مطالعه نشان داد 53 درصد بیماران زن و 47 درصد آنها مرد بودند. محدوده سنی آنها 55 تا 98 سال بود. در31 درصد بیماران جواب رادیوگرافی نرمال بود، اما 30 درصد بر جستگی قوس آئورت مربوط به تغییرات سنیل داشتند. ناف ریه در 15 درصد موارد دچار برجستگی بود. مناظر برونکوواسکولر در 11 درصد موارد دچار افزایش بود. 8 درصد افزایش نسج اینترستیشل, 4 درصد ریه های پر هوا و در 1 درصد احتمال برجستگی ورید اجوف فوقانی گزارش گردید. در معاینه بالینی 33 درصد بیماران دچار ناراحتی ریوی بودند که تنها 4 درصد تحت درمان بودند. 18 درصد در سمع ریه دچار خشونت صدا بوده و 11 درصد کاهش صداهای ریوی داشتند، بقیه بیماران(71 درصد) سمع ریه شان نرمال بود.

نظر به اینکه در این مطالعه تمام موارد غیر طبیعی رادیولوژیک در معاینه بالینی بیماران نیز به دست آمد و رادیوگرافی ها صرفا تایید کننده یافته های بالینی بودند، لذا برای جلوگیری از تحمیل هزینه های بیشتر و صرفه جویی در وقت و انرژی کارکنان بخش رادیولوژی و جلوگیری از استهلاک دستگاه های رادیوگرافی بهتر است رادیوگرافی قبل از عمل تنها اختصاص به بیماران ریوی تحت درمان و یا آن دسته از بیمارانی که در معاینه بالینی یافته مثبت دارند اختصاص یابد. انجام رادیوگرافی قفسه سینه در سن بالاتر از 60 سال بهتر است با در نظر گرفتن یافته های بالینی مورد نظر قرار گیرد.

لرز پس از بیهوشی یک عارضه شایع بعد از اعمال جراحی بوده که مطالعات متعدد میزان شیوع آن را 70 40 درصد گزارش نموده اند. این عارضه سبب مشکلات زیادی مانند؛ افزایش اکسیژن مصرفی، برون ده قلبی، فشار داخل جمجمه و کشش بر محل برش جراحی و در نتیجه افزایش درد پس از جراحی می شود. یکی از راه های پیشنهادی جهت عارضه فوق استفاده از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی می باشد. در همین راستا پژوهش فوق با هدف تعیین تاثیر شیاف دیکلوفناک بر لرز پس از بیهوشی عمومی در اعمال جراحی سزارین انجام پذیرفته است.

پژوهش فوق یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوکور بوده که بر روی 120 نفر بیمار زن کاندید عمل جراحی سزارین انتخابی با ریسک یک بیهوشی در بیمارستان امام سجاد (ع) شهر یاسوج در سال 1382 انجام پذیرفته است که به طور تصادفی به دو گروه 60 نفری مورد و شاهد تقسیم گردیده و پس از اندازه گیری علایم حیاتی کلیه بیماران، میدازولام 1/0 میلی گرم بر کیلوگرم، مرفین 1/0 میلی گرم بر کیلو گرم، نسدونال 5 میلی گرم بر کیلوگرم، اسکولین 5/1 میلی گرم بر کیلوگرم و جهت ادامه بیهوشی نیز هالوتان 5/0 درصد، نیتروس اکساید 50درصد، اکسیژن 50 درصد و آتراکوریوم 5/0 میلی گرم بر کیلو گرم استفاده گردید. در زمان القای بیهوشی برای افراد گروه مورد یک شیاف 100 میلی گرمی دیکلوفناک قرار داده شد سپس در ریکاوری به وسیله فرد دیگری که از مداخله صورت گرفته اطلاعی نداشت، علایم حیاتی و همچنین لرز به صورت وجود یا عدم وجود آن در 60 دقیقه اول پس از بیهوشی ثبت گردید. داده ها پس از جمع آوری از طریق نرم افزاری SPSS و روش های آماری توصیفی و آزمون تی دانشجویی تجزیه و تحلیل گردید.

نتایج نشان داد که 37 نفر از بیماران گروه شاهد (7/61درصد) دچار لرز گردیده در صورتی که فقط 3 نفر (5 درصد) از بیماران گروه مورد دچار لرز شده بودند (05/0p<). میزان تغییرات حرارتی قبل و بعد از بیهوشی عمومی در گروه مورد به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بوده است و در واقع گروه مورد از ثبات بیشتر درجه حرارت برخوردار بوده است (05/0p<).

بر اساس یافته های حاصله بیماران گروه مورد که شیاف دیکلوفناک100 میلی گرمی به صورت دوز واحد دریافت کرده بودند به طور معنی داری لرز و افت درجه حرارت بدن کمتری نسبت به گروه شاهد داشتند، بنابراین شیاف دیکوفناک می تواند در کاهش لرز و درجه حرارت بدن پس از بیهوشی عمومی موثر باشد.

از حساسیت به شیر گاو به عنوان یک عامل ایجاد کننده کولیک شیرخوارگی نام برده شده است. بنابراین تعداد زیادی از پزشکان رژیم غذایی این شیرخواران را به رژیم غذایی عاری از شیر گاو تغییر میدهند. در این مطالعه،نقش حساسیت به شیر گاو در کولیک شیرخوارگی در شیرخوارانی که به طور انحصاری از شیر مادر تغذیه میشوند بررسی شده است.

این مطالعه کارآزمایی بالینی یکسو کور بر روی شیرخواران بین 3 هفته تا 3 ماهه مبتلا به کولیک شیرخوارگی که برای واکسیناسیون یا معاینات دوره ای به مراکز بهداشتی درمانی شهر شیراز در سال 1383 مراجعه کرده بودند انجام گردیده است. پس از تائید کولیک در این شیرخواران پرسشنامه ای برای هر کدام از بیماران تکمیل شد که در آن میزان گریه شیرخوار در شبانه روز، سابقه فامیلی آلرژی و سایر علایم همراه ذکر گردید. به والدین آنها آموزش هایی جهت کاهش نفخ شکم شیرخوار داده شد و سپس تست پوستی پریک با شیر گاو و آزمایش مدفوع (برای دیدن خون مخفی در مدفوع) برای تمام این شیرخواران انجام گردید. سپس شیرخوارانی که از شیرخشک استفاده می کردند از ادامه مطالعه خارج شدند و شیرخوارانی که به صورت انحصاری از شیر مادر تغذیه میشدند یعنی 77 نفر به دو گروه مورد (35 نفر) و شاهد (42 نفر) تقسیم شدند و 50 نفر شیر خوار سالم بدون کولیک نیز به عنوان گروه کنترل فاقد کولیک تحت بررسی قرار گرفتند. در گروه مورد، به مادران توصیه شد که به مدت 2 هفته شیر گاو و سایر لبنیات را مصرف نکنند. اما در گروه شاهد، تغییری در رژیم غذایی مادران ایجاد نشد. پس از دو هفته شیرخواران مجددا ویزیت شده و میزان گریه آنها در شبانه روز از والدین سوال گردید. داده ها با استفاده از آزمون کای دو و نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

شیرخواران مبتلا به کولیک که مادرانشان به مدت 2 هفته لبنیات مصرف نکردند بهبود قابل توجهی نسبت به گروه شاهد نداشتند. شیوع تست پوستی مثبت در شیرخواران مبتلا به کولیک 6/2 درصد بود. اما شیوع تغذیه با شیر خشک و همچنین خونریزی مخفی در مدفوع، به طور واضحی در شیرخواران مبتلا به کولیک بیش از شیرخواران فاقد کولیک بود.

با توجه به عدم پاسخ شیرخواران مبتلا به کولیک به حذف لبنیات از رژیم غذایی، می توان ادعا کرد که حساسیت به شیر گاو علت مهم و شایعی برای کولیک شیرخوارگی نیست، بنابراین حذف لبنیات از رژیم غذایی مادران شیرده توصیه نمیشود. همچنین نیازی به انجام تست پوستی به عنوان یک بررسی معمول در این شیرخواران وجود ندارد.

متخصصان بیهوشی از دیر باز برای کاهش اضطراب و نگرانی های داوطلبان بیهوشی از بنزودیازپین ها به خصوص دیازپام در دوره قبل از عمل جراحی با هدف اثرات فراموشی زایی و آرام بخشی آن استفاده می کرده اند. هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی داروی دیازپام بر کارکرد حافظه بیماران داوطلب بیهوشی عمومی است.

این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور است و بر روی 40 نفر از بیماران با اعمال جراحی ارتوپدی انتخابی داوطلب بیهوشی عمومی که برای اولین بار به بیمارستان امیرالمومنین نهاجا در شهر بوشهر در سال 1382 مراجعه کرده بودند انجام گردیده است. به طور تصادفی در دو گروه مشابه، 20 نفر از بیمارانی که قبل از عمل جراحی دیازپام با دوز 2/0 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن به صورت داخل وریدی به عنوان پیش دارو استفاده کرده بودند گروه مورد و 20 نفر دیگر بدون استفاده از دیازپام به عنوان گروه شاهد تقسیم بندی گردیدند. از کلیه آزمودنی ها در هر دو گروه مورد و شاهد در قبل و بعد از عمل جراحی آزمون وکسلر به عمل آمد. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون تی و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید.

نتایج نشان دادند که مقایسه تفاوت بین میانگین نمرات کل در دو گروه مورد و شاهد قبل و بعد از بیهوشی معنی دار نبود هاست. در این پژوهش علاوه بر وضعیت کلی حافظه بخش های فرعی آن به طور جداگانه در شرایط قبل و بعد از بیهوشی بررسی شدند که در گروه مورد تفاوت بین میانگین خرده آزمونهای یادگیری تداعی ها، تکرار ارقام و حافظه منطقی و در گروه شاهد در خرده آزمون یادگیری تداعی ها معنی دار بوده است (05/0 p<).

داروی دیازپام بر کارکرد عمومی حافظه اثر معنی داری نداشته است. بنابراین اختلالات کارکردی حافظه یعنی فراموشی بعد از مصرف دارو که در متون پزشکی به آن اشاره شده قابل تامل است و شامل همه بخشهای حافظه نمی گردد.

سرطان ها در اطفال مشتمل بر گروهی از بدخیمی هاست که در جوامع صنعتی مهمترین علت مرگ و میر ناشی از بیماری شناخته شده است و شایع ترین بدخیمی در اطفال،سرطان خون لنفوبلاستیک حاد است که در کشورهای اروپایی و آمریکایی میزان بروز سالانه آن 33-30 در یک میلیون می باشد. این مطالعه با هدف تعیین میزان بروز این بیماری در طی یک سال در کودکان زیر 15 سال در استان فارس انجام شده است.

در این مطالعه توصیفی تحلیلی اطلاعات به صورت مصاحبه رو در رو با مادران بیماران مراجعه کننده به درمانگاه مطهری شیراز و پر کردن پرسشنامه به وسیله پژوهشگر در طی یک سال (آغاز سال1379 تا آغاز سال 1380) به دست آمد. از آنجایی که هدف تعیین میزان بروز می باشد، بنابراین کلیه کودکان مبتلا به سرطان لنفوبلاستیک حاد تازه تشخیص داده شده به عنوان نمونه در نظر گرفته شده اند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و روش های آماری توصیفی و آزمون مجذور کای مورد تحلیل قرار گرفت.

بر طبق یافته های این مطالعه میزان بروز سرطان لنفوبلاستیک حاد در استان فارس 6/32 (9/37 در پسران و 1/27 در دختران) در یک میلیون کودک زیر 15 سال می باشد. همچنین بر طبق این مطالعه حداکثر میزان بروز در گروه 4-0 سال، در شهرها و در پسران می باشد (05/0p<).

در کل به نظر می رسد با توجه به این یافته ها، الگوی بروز در استان فارس شبیه به سایر کشورهای اروپایی و آمریکایی باشد.

به علت افزایش شیوع کانسر پستان در زنان و اهمیت و حساسیت ماموگرافی در تشخیص زودرس آن، این بررسی به عمل آمده است. اگر چه 30- 10 درصد کانسرها به علل مختلف با روش ماموگرافی نیز غیرقابل تشخیص هستند، ولی اهمیت آن در کاهش میزان مرگ و میر ناشی از این بیماری مشخص شده است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ماموگرافی در زنان بالاتر از 40 سال با بیماری های پستان می باشد.
در این مطالعه توصیفی تحلیلی به صورت مقطعی یک جمعیت 1000 نفری از زنان بالای 40 سال که با بیماری های مختلف در پستان مانند؛ احساس توده, ترشحات پستانی, درد و سفتی برای ماموگرافی به بیمارستان آموزشی امام خمینی (ره) در سالهای 1380 تا 1383 مراجعه کرده بودند, تحت مطالعه قرار گرفتند. بررسی با معاینه بالینی و ماموگرافی انجام گرفته و گاهی از سونوگرافی به عنوان روش تکمیلی استفاده شده است و تشخیص نهایی با بیوپسی و نتایج پاتولوژی به عمل آمده است. برای کل نمونه ها اطلاعاتی در مورد سن، تعداد فرزندان، سابقه شیر دادن، سن شروع اولین قاعدگی و زایمان، داشتن ترشحات پستانی و دریافت هورمون جایگزین در فرم های مخصوص ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری کای دو و تی دانشجویی بوده است.
پس از بررسی نتایج مطالعه 34 مورد توده خوش خیم و 13 مورد توده بدخیم بوده که از موارد بدخیم 5/61 درصد بین سنین 59-50 سالگی بوده است. گرفتاری پستان راست بیش از پستان چپ و نیمه فوقانی خارجی بیش از سایر قسمتها دیده شد.همچنین بین سن متوسط اولین زایمان و وجود ترشحات پستانی با بدخیمی ارتباط معنی داری مشاهده گردید.
در این مطالعه سن شیوع بدخیمی بین 59-50 سالگی، بیشتر از سایر گروه های سنی بوده است، بنابراین ماموگرافی به عنوان یک پروسیجر روتین در زنان بالای سن 40 سالگی توصیه می شود. ارتباط معنی داری بین کانسر پستان و سن شروع اولین قاعدگی, تعداد فرزندان و شیردهی و دریافت هورمون جایگزین مشاهده نگردیده است.

تحقیقات نشان داده است که اختلالات روانی همه ساله رو به افزایش است، اختلالات روانی بار سنگینی را بر فرد و خانواده تحمیل میکند. عواملی مانند؛ تغییرات در روش زندگی، سن جمعیت، شهر نشینی، محیط اجتماعی، فقر، سوء مصرف مواد، جنگها و خشونت بر سلامت روانی مردم جهان تاثیر دارد. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت سلامت روانی خانواده های مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر شیراز و ارتباط آن با متغیرهای جمعیت شناختی انجام گرفته است.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی به صورت مقطعی بوده که در سال 81 – 1380 با استفاده از نمونه گیری تصادفی خوشهای و سیستماتیک 1536 نفر (816 نفر زن و 720 نفر مرد) از مراکز بهداشتی شمال، جنوب، غرب و شرق شهر شیراز انتخاب گردیدند که از طریق تکمیل پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی و مصاحبه مورد مطالعه قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و آزمونهای مجذور کای، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی صورت گرفته است.

نتایج این بررسی نشان داد که 9/22 درصد از خانواده ها (354 نفر) به نوعی از نظر روانی مشکل دارند. میزان شیوع اضطراب 6/27 درصد، علایم جسمانی 1/29 درصد، اختلال در کارکرد اجتماعی 29 درصد و افسردگی 7/13 درصد بوده است.

در این بررسی ارتباط معنی داری میان متغیرهای جنس، میزان تحصیلات و وضعیت تاهل با میزان اضطراب، علایم جسمانی، اختلال در کارکرد اجتماعی و افسردگی نشان داده شده است.

اکتینومایکوز یک عفونت با پیشرفت آهسته بوده که در اثر باکتری های بیهوازی یا میکروآئروفیلیک رخ می دهد. این عوامل به طور طبیعی در دهان، کولون و واژن کلونیزه می شوند. شایع ترین محل آن ناحیه اطراف فک تحتانی است. این عفونت می تواند به صورت یک توده تظاهر نماید. معمولا در تشخیص یک توده بدون درد در ناحیه سر و گردن باید در نظر گرفته شود. به ندرت ممکن است به شکل یک توده در ناحیه سر تظاهر نماید. این عفونت به وسیله پاتولوژی و یافتن گرانول سولفور همراه با یافتن باکتری در یک محل استریل تشخیص داده می شود.در این گزارش یک مورد تومور کاذب اسکالپ در اثر اکتینومایکوز معرفی می شود.
معرفی بیمار: بیمار کودک 11 ساله ای است که با یک توده در ناحیه تمپورال راست بالا و پشت گوش و اشکال در باز کردن دهان از 10 روز قبل از بستری مراجعه نموده است و گاهی درد نیز داشته است. سیتی اسکن استخوان جمجمه و مغز یک توده زیر جلدی بدون درگیری استخوان و مغز را نشان داده است. اندکسهای خون محیطی نرمال و سرعت رسوب اریتروئید 55 میلی متر در ساعت بوده است. پاتولوژی پس از جراحی کامل توده همراه با عضله تمپورالیس اکتینومایکوز را گزارش نمود و پس از درمان طولانی با دوز بالای پنی سیلین سرعت رسوب اریتروئید نرمال شد و بیمار مشکل دیگری نداشت.

اکتینومایکوز می تواند به صورت یک توده سفت تقریبا بدون درد در سر و بدون درگیری مخاط دهان و ضایعه اطراف فک تحتانی تظاهر نموده و با تومور اشتباه شود.