مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران
پیاپی 60 (مهر و آبان 1386)

آرتروسکوپی زانو تکنیک با ارزشی است که برای تشخیص و درمان ضایعات داخل مفصلی کاربرد دارد اما گاهی با دردهای متوسط تا شدیدی بعد از عمل همراه می باشد لذا تسکین درد بعد از آرتروسکوپی سبب تسریع بازگشت بیماران به فعالیت روزمره می شود. به منظور کاهش درد بعد از آرتروسکوپی تا کنون مطالعات زیادی صورت گرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تزریق داخل مفصلی مرفین با مارکائین در تسکین درد 24 ساعت اول پس از آرتروسکوپی زانو می باشد.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی 30 بیمار که به علت پارگی منیسک جهت ترمیم یا خارج کردن منیسک تحت عمل آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. در یک گروه cc7 مارکائین 5/0 درصد و درگروه دوم mg10 مرفین پس ازعمل آرتروسکوپی داخل مفصل زانو تزریق شد و پاسخ به دارو در ساعت های 6و12و18و24 بعد از عمل با معیار VAS ارزیابی شد.
نتایج نشان داد که کاهش درد در گروه مارکائین در 6 ساعت اول بعد از آرتروسکوپی به صورت معنی داری بیشتر از گروه مرفین بود. در سایر ساعات تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت. هیچ عارضه جانبی ناشی از تزریق در دو گروه مشاهده نشد. سن و جنس و قد و وزن بیماران نیز در پاسخ درمانی آنها تاثیرگذار نبود.
تزریق داخل مفصلی مارکائین در تسکین درد پس از آرتروسکوپی زانو در ساعت 6 پس از جراحی نسبت به مرفین موثرتر است و در ساعات بعدی تفاوتی بین دو دارو وجود ندارد. با توجه به نتایج به دست آمده جا دارد که تحقیقات بیشتری در زمینه درمان درد پس از عمل جراحی آرتروسکوپی انجام شود.

آنتی بادی های مونوکلونال (Monoclonal) با توجه به اتصال اختصاصی به آنتی ژن، امروزه به عنوان ابزار تحقیقاتی و عوامل تشخیصی بهسازی می شوند. در این تحقیق آنتی بادی های مونوکلونال بر علیه سلول های سرطان روده تهیه شده و نشان دارسازی آن ها با رادیوایزوتوپ تکنسیم- 99m صورت گرفت.

این پژوهش در سه مرحله انجام شد که شامل تهیه سلول های هیبریدوما علیه سلول های سرطانی روده (HT29)، تولید آنتی بادی مونوکلونال با رشد هیبریدوما در محیط کشت و به دست آوردن خصوصیات آن و نشان دارسازی آن با تکنسیم- 99m و انجام آزمایش های کنترل کیفی می باشد.

در این پژوهش سلول هیبریدومای D2 جهت تولید آنتی بادی مونوکلونال به دست آمد که ایزوتایپ آنتی بادی IgG1 و ثابت پیوستگی(Affinity) آن M-1 109 × 2/7 تعیین شد. این آنتی بادی قادر به شناسایی آنتی ژن رویانی سرطان (CEA) بود. بازده نشان دارسازی آنتی بادی مونوکلونال با در نظر گرفتن نتایج حاصل از آزمایش های کنترل کیفی، بیش از90 درصد تعیین شد.

آنتی ژن رویانی سرطان (CEA) پروتئینی غشایی با گلیکوزیلاسیون زیاد است. از کاربردهای بالینی رایج آنتی بادی ها علیه CEA، می توان به غربالگری سرطان در میان افراد جمعیت، تشخیص سرطان های بدخیم دستگاه گوارش، تکنیک های آسیب شناسی، تشخیص جایگاه تومور و درمان سرطان اشاره نمود. در این تحقیق یک آنتی بادی مونوکلونال نشان دار شده جدید تهیه شده است که می تواند در آینده به عنوان یک انتخاب مناسب برای ثبت تصاویر دو بعدی با پرتو- ایمنی (Radio Immunoscintigraphy) مورد استفاده قرار گیرد.

کاندیدا آلبیکنس به عنوان یکی از اعضای کوچک طبیعی ساکن (Microflor)بدن انسان می تواند باعث رهاسازی دایمی مواد حساسیت زا در افراد حساس و در نتیجه سبب تشدید بیماری های حساسیتی مزمن نظیر التهاب ارثی پوست (Atopic Dermatitis) شود. هدف از مطالعه حاضرتعیین میزان شیوع IgE اختصاصی برعلیه کاندیدا آلبیکنس در بیماران مبتلا به التهاب ارثی پوست مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی ساری طی سال های 85-1383 می باشد.
120 بیمار مبتلا به التهاب ارثی پوست (52 مرد و 68 زن) مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی ساری وارد مطالعه شدند. طیف سنی بیماران 4 ماه تا 60 سال با میانگین 9/12 سال بود. معیارهای تشخیص برای بیماری، معیارهای هانیفین و راجکا (Hanifin & Rajka) بود. سرم این بیماران با استفاده از اسباب های اندازه گیری IgE کلی (RADIM) و براساس دستورالعمل کارخانه سازنده اندازه گیری شد و برای تعیین میزانIgE اختصاصی از اسباب های (Kits)طراحی شده به وسیله IgE خاص حساسیت انسان(ALerCHEK''S Allergen specific human) و براساس دستور کارخانه سازنده استفاده گردید.
از مجموع 120 بیمار مورد مطالعه، در 37 نفر (8/30 درصد) سطح IgE کلی بیش از IU/ml 100 و در 44 نفر (7/63 درصد) IU/ml 100-20 و در 39 نفر (5/32 درصد) کمتر از IU/ml100بود. از68 بیمار زن، 20 نفر (4/29 درصد) و از 52 بیمار مرد 17 نفر (7/32 درصد) دارایIgE کلی بیش از IU/ml 100بودند. از مجموع 120 بیمار مورد مطالعه 9 نفر (5/7 درصد) IgE اختصاصی بر علیه کاندیدا آلبیکنس را نشان دادند که از این تعداد 6 نفر (6/66 درصد) زن بودند.
نتایج مطالعه حاضر در مقایسه با سایر تحقیقات، هماهنگی نسبی میزان IgE کلی را در بیماران نشان می دهد. اما درصد بیماران مبتلا به التهاب ارثی پوست با IgE اختصاصی بر علیه کاندیدا آلبیکانس در مطالعه حاضر پایین تر بود که به نظر می رسد عوامل مختلفی نظیر سن بیماران مورد مطالعه، شدت بیماری، روش ارزیابی IgE اختصاصی و همچنین سطح IgE کلی در آن تاثیرگذار باشد.

فیشر آنال مزمن ایدیوپاتیک، بیماری طولانی مدتی است که با دفع دردناک مدفوع و خونریزی همراه است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر تزریق توکسین بوتولینیوم (BT) و جراحی در درمان بیماران مبتلا به این بیماری می باشد.
در یک کارآزمایی بالینی 40 بیمار مبتلا به CIAF، به طور مساوی (هر گروه 20 نفر) تحت تزریق 20 واحد BT در دو طرف فیشر یا جراحی اسفنکتروتومی جانبی داخلی (LIS) قرار گرفتند. بیماران از نظر عوارض و بهبودی یک هفته، یک، دو و چهار ماه پس از درمان پیگیری شدند.
میزان بهبودی در گروه LIS در ماه اول، 80 درصد (16 نفر) بود در حالی که گروه BT بهبودی نداشت (05/0< P). در ماه چهارم 17 نفر از گروه جراحی و 11 نفر از گروه BT بهبود یافته بودند (082/0=P). شدت درد در هفته اول در هر دو گروه به طور معناداری کاهش یافت(05/0< P). این کاهش در گروه BT تا ماه اول ادامه داشت و پس از آن تا پایان پیگیری کاهش معناداری نیافت. ولی به طور کلی میزان درد در تمام مراحل پیگیری در گروه LIS به طور معناداری کمتر از گروه BT بود(05/0< P). عوارض جانبی در دو گروه تفاوت معنادار نداشت (05/0P>).
بهبودی در بیماران پس از تزریق BT با LIS تفاوت معناداری نداشته ولی دیرتر ظاهر می شود. BT می تواند به عنوان اولین قدم درمانی برای بیماران CIAF انجام شود. جهت مشاهده اثرات درمانی آن پیگیری بیماران حداقل تا 4 ماه ضروری است.

تزریق پروپوفول توام با درد و کاهش فشار خون است. سولفات منیزیم وکتامین هر دو اثرات آنتاگونیستی بر روی گیرنده ان- متیل- دی- آسپارتات NMDA)=(N-methyl-d-aspartate-receptor دارندو باعث بی دردی می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات بی دردی کتامین، لیدوکائین و منیزیم، حین تزریق پروپوفل می باشد.
200 بیمار با کلاس یک و دو انجمن بی هوشی امریکا ((ASA=American Social Anesthesia که جهت انجام عمل جراحی چشمی(انحراف چشم) به صورت انتخابی (Elective) نامزد شده بودند، به طور تصادفی به چهار گروه پنجاه نفری تقسیم شدند. بیماران در گروه «م» 48/2 میلی مول منیزیم وریدی، در گروه «ک» 10 میلی گرم کتامین وریدی، در گروه «ل» 30 میلی گرم لیدوکائین یک درصد به صورت وریدی و در گروه «س» نرمال سالین دریافت کردند. همه داروهای مورد استفاده 5 سی سی بود و 30 ثانیه بعد، پروپوفل یک درصد به میزان 5 سی سی تزریق شد. جهت ارزیابی شدت درد در زمان استفاده از بیش دارو حین تزریق پروپوفول از یک مقیاس چهارگانه به صورت: بدون درد (میزان صفر)، درد خفیف (میزان یک)، درد متوسط (میزان دو) و درد شدید (میزان سه) استفاده شد.
88 درصد بیماران در گروه شاهد (دارو نما یا نرمال سالین) در مقایسه با 34 درصد در گروه سولفات منیزیم، 38 درصد در گروه کتامین و 18 درصد در گروه لیدوکائین، درد حین تزریق پروپوفول داشتند(01/0>P). در مقایسه با گروه سالین بروز درد خفیف، متوسط و شدید در گروه «ک»، «ل» و «م» کاهش معنی داری داشت (05/0>P).
تزریق وریدی پیش داروی سولفات منیزیم، لیدوکائین وکتامین تاثیر تقریبا یکسانی درکاهش درد حین تزریق پروپوفول دارد.

افزایش غلظت ذرات قابل استنشاق در هوا منجر به بیماری های ریوی و افزایش مرگ و میر در افراد جامعه و بخصوص شاغلین بخش های حمل و نقل شهری می شود. مطالعات اپیدمیولوژیکی انجام شده نشان می دهد که ذرات منتشر شده از وسایل نقلیه موتوری که در ترافیک (Traffic) جاده ای ایجاد می شود پتانسیل بیشتری را برای افزایش مرگ و میر و بستری شدن افراد در نتیجه بیماری های قلبی و عروقی دارد. افزایش ترافیک در شهرهای بزرگ باعث افزایش غلظت آلاینده ها و به خصوص ذرات قابل استنشاق در هوا می شود. در این بررسی میزان تماس رانندگان اتوبوس های شهری با ذرات قابل استنشاق (PM10)و عوامل موثر بر آن مورد بررسی قرار گرفته است.
در این بررسی به وسیله یک دستگاه نمونه برداری و تجزیه مستقیم ذرات قابل استنشاق (MicroDust Pro) همراه با یک پمپ نمونه بردار فردی استانداردسازی شده (calibrated) با جریان هوای 2 لیتر بر دقیقه، غلظت ذرات (PM10) در هوای منطقه تنفسی رانندگان اتوبوس های شهر ساری در سه مسیر اصلی شهر در طول یکسال اندازه گیری شد و عوامل احتمالی موثر بر میزان تماس رانندگان دریک پرسشنامه ثبت گردید.
میانگین غلظت ذرات قابل استنشاق (PM10) درمنطقه تنفسی رانندگان اتوبوس در ماه های مختلف متفاوت و در فصول پاییز و زمستان بیشتر بود و در برخی از روزها به حدود μgm-3300 می رسید. تماس با این ذرات در هنگام عصر افزایش می یافت و بیشتر در مسیرهای با ترافیک سنگین مشاهده شد. عوامل دیگر چون بارندگیو دمای هوا، تعداد مسافر سوار شده به اتوبوس، سال تولید اتوبوس و سوار و پیاده کردن مسافر از جمله مهم ترین عوامل موثر در میزان تماس رانندگان اتوبوس با ذرات قابل استنشاق بود.
تماس رانندگان اتوبوس های شهر ساری با ذرات قابل استنشاق (PM10) در زمان های مختلف متفاوت بوده و ناشی از وارد شدن این ذرات از هوای بیرون به داخل اتوبوس در هنگام سوار و پیاده شدن مسافر و انتشار مجدد ذرات ریز ته نشین شده می باشد.

معده، شایع ترین و مناسب ترین عضوی است که جهت جایگزینی مری مورد استفاده قرارمی گیرد. اکثر جراحان از روش های جراحی مختلف جهت کمک به تخلیه معده جایگزین شده نظیر برش عضلات طولی و حلقوی پیلور (Pyloromyotomy) یا ترحیم پیلور (Pyloroplasty) یا پیلوروپلاستی استفاده می کنند. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان تخلیه معده و نیز عوارض پس ازعمل جراحی دربین دو گروه از بیمارانی است که تحت عمل جراحی برداشتن مری (Esophogectomy) و جایگزینی با معده برای درمان سرطان مری قرار گرفته اند. در یک گروه از بیماران جهت کمک به تخلیه معده از روش برش عضلات طولیو حلقوی پیلور استفاده شد و در گروه دیگر از بیماران، هیچ روش جراحی کمک تخلیه ای بر روی معده جایگزین شده، انجام نشد.
بین سال های1385-1382، مطالعه ای با ساختار کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو بی خبر کنترل شده، بر روی بیماران مبتلا به سرطان مری که نامزد عمل جراحی برداشتن مری و جایگزینی با معده بوده اند، جهت تبیین هدف مطالعه درمراکز درمانی ساری واقع در ساحل جنوبی دریای خزر طراحی گردید. دربین هفته های 8-6 پس از عمل جراحی، جهت بررسی میزان تخلیه معده جایگزین شده از اسکن رادیوایزوتوپ معده با مواد جامد نشان دار استفاده شد. کلیه بیماران به مدت شش ماه از نظر علا ئم بالینی، عوارض زودرس و عوارض دیررس بعد از جراحی مورد پی گیری قرار گرفتند.
30 بیمار در طی این مطالعه تحت عمل جراحی برداشتن مری و جایگزینی با معده قرار گرفته اند. 18 نفر (60 درصد) از بیماران مرد و 12 نفر (40 درصد) زن با میانگین سنی 21/7±46/62 سال و محدوده سنی 73-41 سال بوده اند. 23 نفر (7/76 درصد) از بیماران مبتلا به سرطان سلول سنگفرشی مری و 7 بیمار (3/23 درصد) هم مبتلا به آدنوکارسینوم مری بوده اند. از مجموع 30 بیمار، در 16 مورد (3/53 درصد) تومور در ناحیه سینه ای میانی و در 14 مورد (7/46 درصد) در ناحیه سینه ای تحتانی و کاردیا بوده است. در بیماران تحت برش عضلات طولی و حلقوی پیلور شده، 11 بیمار (3/73 درصد) دارای تخلیه تاخیری معده بوده، در حالی که در گروه بیماران بدون برش عضلات فوق، 9 بیمار (60 درصد) دارای تخلیه تاخیری بوده است. بین دو گروه، هیچ تفاوت معنی داری در میزان تخلیه معده و عوارض ایجاد شده بعد از عمل جراحی به دست نیامد.
با توجه به عدم وجود تفاوت در بین بیماران دو گروه از نظر میزان تخلیه معده پس از عمل جراحی و نیز همراه بودن عوارضی همچون سندرم دامپینگ و پس زدن ترشحات معدی و صفراوی از مری به معده با اعمال جراحی زهکشی (Drainage) معده، می توان از جایگزینی مری با معده بدون کاربرد روش های زهکشی معده استفاده کرد.

این مطالعه جهت بررسی ارتباط بین اندکس توده بدن(BMI) و پروتئین واکنش سی(CRP) با مدت زمان تهویه مکانیکی در بیماران ترومائی حین پذیرش به واحد مراقبت های ویژه طراحی گردید. با توجه به ارتباط نارسائی تنفسی با ضریب بررسی نارسائی متوالی ارگان ها (SOFA)، قدرت پیش بینی کنندگی آنها نیز با هم مقایسه شد.
مطالعه از نوع مشاهده ای- آینده نگر می باشد. که در واحد مراقبت های ویژه مرکز پزشکی الزهرا دانشگاه اصفهان انجام شد. بیماران در زمان پذیرش به واحد مراقبت های ویژه تروما براساس مدت زمان تهویه مکانیکی به دوگروه الف (کمتر یا مساوی 7 روز) و ب (بیشتر از 7 روز) تقسیم شدند. شدت ناخوشی بیماران از طریق محاسبه ضریب اصلاح شده تروما(RTS) دراولین روز بستری در واحدمراقبت های ویژه تعیین گردید. وضعیت بیولوژیکی بیماران باتعیین متوالی سطح سرمی پروتئین واکنش سی در زمان پذیرش، 48 و 72 ساعت بعد، در زمان شروع و جداسازی از تنفس مکانیکی پیگیری شد. در زمان شروع و قطع تهویه مکانیکی نیز شاخص توده بدن، آلبومین سرمی و ضریب بررسی نارسائی متوالی ارگان ها ثبت گردید.
تفاوت معنی داری در داده های دموگرافیکی یا ضریب اصلاح شده تروما بین دو گروه وجود نداشت(05/0(P>. حین قطع تهویه مکانیکی ضریب بررسی نارسائی متوالی اورگان ها، شاخص توده بدن، آلبومین سرمی، پروتئین واکنش سی سرمی به طور معنی دار در گروه ب در مقایسه با گروه الف بالاتر بود (01/0P<). فراوانی بروز شاخص توده بدن پائین (کمتر و مساوی 20 کیلوگرم/ مترمربع) یا پروتئین واکنشی سی سرمی بالا (بیش از 10 میلی گرم/ لیتر) حین شروع تهویه مکانیکی به ترتیب 2/72 درصد (72/52) و 9/81 درصد (72/59) بود. فراوانی بروز شاخص توده بدنی پائین یا پروتئین واکنش سی سرمی بالا در گروه ب به طور معنی داری حین شروع و قطع تهویه مکانیکی بالاتر ازگروه الف بود (05/0>P). پروتئین واکنش سی سرمی یا شاخص توده بدنی حین قطع تهویه مکانیکی ویژگی بالاتری برای پیش بینی تهویه مکانیکی به مدت بیش از 7 روز داشت.در زمان قطع تهویه مکانیکی ضریب بررسی نارسائی متوالی اورگان ها، آلبومین سرمی، پروتئین واکنش سی سرمی و شاخص توده بدنی به طور معنی داری تمایز خوبی (سطح زیر منحنی بیش از 5/0) داشت. میانگین سطح پروتئین واکنش سی در 72 ساعت پس از پذیرش به واحد مراقبت های ویژه یا حین قطع تهویه مکانیکی در گروه ب به طور معنی دار بالاتر از گروه الف بود (01/0>P). قوی ترین شاخص در پیش بینی تهویه مکانیکی بمدت بیش از 7 روز پروتئین واکنش سی سرمی و حین قطع تهویه مکانیکی اندکس توده بدنی بود.
در مقایسه با ضریب بررسی نارسائی متوالی ارگان ها، جهت محاسبه خطر تهویه مکانیکی طولانی مدت هر دو شاخص توده بدن و پروتئین واکنش سی سرمی را می توان بکار برد. حفظ سطح شاخص توده بدنی یا پروتئین واکنش سی سرمی در حد نرمال می تواند طول مدت تهویه مکانیکی را کوتاه کند.

مقادیر بالایی از پروتئین کموکین SDF-1a (پروتئین مشتق شده از سلول های استرومایی) در بافت های غیر آماسی اپی تلیوم کبد گزارش شده است. ازطرفی ظهور وتولید SDF-1a نیز به وسیله سلول های صفحات مجرایی (Ductal Plates) که نوعی سلول پیش ساز برای اپی تلیوم کبد است، گزارش گردیده است. این پروتئین در لانه گزینی سلول های لنفوسیتB در بافت کبد، موثر و لازم است. بنابراین می تواند در سیستم ایمنی و مصونیت کبد نقش ایفا کند. با توجه به ظهور و تولید این پروتئین در سایر سلول های کبدی، مراجع علمی و مقالات کمی، بروز این ژن را در سلول های هپاتوسیت که سلول های اصلی کبدی می باشند، مورد بررسی قرار داده اند. لذا موضوع این تحقیق بررسی ظهور SDF-1a در سطح MRNA توسط سلول های هپاتوسیت بوده است.
در این پژوهش از روش های تولید مثل غیرجنسی (cloning) استفاده نموده و ظهور این ژن در سلول های هپاتوسیت بررسی شده است. در این راستا در اولین مرحله با خواندن توالی ژن در سلول های هپاتوسیت موش صحرایی و مقایسه صحت اطلاعات خود با داده های پایه (Data Base) ثابت شد که ژن مورد بررسی همان SDF-1a بوده است و در مرحله بعد، میزان ظهور ژن با روش خشک کردن شمالی (Northern Blotting) پردازش شد.
نتایج نشان داد که متعاقب جداسازی هپاتوسیت ها از کبد و کشت اولیه آن ها این ژن در هپاتوسیت ظهور می یابد.
بیان این کموکین احتمالا در پاسخ تنشی سلول های هپاتوسیت به جداسازی و کشت اولیه موثر است.

ژنوتیپ Beijing یک از مهمترین سویه های مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می باشد و نقاط مختلف دنیا در ارتباط با همه گیری های بیماری سل بوده است. با توجه به عدم دسترسی به اطلاعات در این زمینه در ایران، این مطالعه با هدف تعیین فراوانی این ژنوتیپ در شهر مشهد انجام پذیرفت.
این مطالعه توصیفی بر روی 113 نمونه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس جدا شده از بیماران مبتلا به سل مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و بیمارستان های قائم (عج) و بیمارستان امام رضا (ع) شهر مشهد انجام پذیرفت. در این مطالعه اعضای خانواده ژنوتیپ Beijingبا استفاده ازSpoligotyping روش که یک روش مبتنی برPCR است مورد شناسایی قرار گرفتند. اطلاعات حاصل با آمار توصیفی ارایه و فاصله اطمینان آن در جامعه برآورد گردید.
از مجموع 113 نمونه مطالعه شده 8 نمونه (7/1 درصد) [Cl 95%،2.36-11.84] متعلق به ژنوتیپ Beijingبود. از هشت نمونه جدا شده 5 نمونه مربوط به بیماران افغان و سه نمونه متعلق به بیماران ایرانی بود. از هشت بیمار مبتلا به ژنوتیپ Beijing دو بیمار مرد و شش بیمار زن بودند.
اگر چه نسبت فراوانی این ژنوتیپ در ایران پائین تر از سایر کشورهای آسیایی می باشد اما باید با اتخاذ سیاست های مناسب از افزایش شیوع آن در ایران جلوگیری نمود.

هدف از انجام این تحقیق ارزیابی تاثیر تحریک تخمک گذاری با گنادوتروپین ها بر میزان لانه گزینی و رشد جنین پس از انتقال بلاستوسیست ها به رحم موش و مقایسه میزان پذیرندگی آندومتر پس از منتقل کردن تعداد متفاوتی بلاستوسیست به هر کدام از شاخ های رحم موش سوری میباشد.
موشهای ماده NMRI با سن 3-2 ماه به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. در هر گروه نیز موش ها به دو گروه دهنده و گیرنده تقسیم بندی شدند. موش های دهنده هر دو گروه و موش های گیرنده گروه تجربی با PMSG/hCG تحریک تخمک گذاری شدند. بلاستوسیست های به دست آمده به صورت 5 و 10 عدد به طور جداگانه به ترتیب به شاخ های چپ و راست رحم موش های گیرنده حاملگی کاذب تحریک تخمک گذاری شده (گروه تجربی) و تحریک تخمک گذاری نشده (گروه کنترل) منتقل شدند. موش های گیرنده هر دو گروه در روز 14 حاملگی کشته شده و از نظر میزان لانه گزینی و رشد و وزن جنین ها مورد بررسی قرار گرفتند.
تغییر معنی داری در میزان جنین های رشد یافته در موش های تحریک تخمک گذاری شده (1/6 درصد) در مقایسه با موش های گروه کنترل (3/7 درصد) مشاهده نشد. میزان جنین های رشد یافته در شاخ چپ رحم (13 درصد در گروه کنترل و 4/11 درصد در گروه تجربی) به طور معنی داری بیشتر از شاخ راست (5/4 درصد در گروه کنترل و 5/3 درصد در گروه تجربی) بود(05/0P<). تعداد جنین های رشد نیافته در گروه تجربی (4/10 درصد) نسبت به گروه کنترل (3/12 درصد) و تعداد جنین های رشد نیافته در شاخ راست (14 درصد در گروه کنترل و 4/11 درصد در گروه تجربی) نسبت به شاخ چپ (9 درصد در گروه کنترل و 5/8 درصد در گروه تجربی) تغییر معنی داری نداشت. هم چنین تغییر معنی داری در میانگین وزن جنین های به دست آمده در گروه تجربی و کنترل دیده نشد.
احتمالا تحریک تخمک گذاری نمی تواند باعث کاهش میزان لانه گزینی و رشد جنین شود. همچنین در صورت انتقال تعداد زیادی جنین به شاخ رحم، پذیرندگی آندومتر کم شده، میزان لانه گزینی کاهش می یابد.

اختلال وسواسی- جبری (OCD یا (Obsessive-Compulsive Disorder نوعی اختلال اضطرابی شامل یک رشته رفتارهای تشریفاتی یا افکار مداوم و تکراری است که شیوع آن در جمعیت عمومی 3-2 درصد گزارش شده و با عواملی مثل سن، جنس، وضعیت تاهل، وضعیت اقتصادی- اجتماعی و سطح تحصیلات ارتباط دارد و از زمان بلوغ شروع می شود. این مطالعه با هدف تعیین میزان شیوع (OCD) در دانش آموزان دختر دبیرستان های ساری انجام شد.
این مطالعه به صورت توصیفی و مقطعی بر روی 4 310 نفر از دانش آموزان دختر شهرستان ساری انجام شد. روش نمونه گیری به صورت خوشه ایوتصادفی بود. بعد ازکسب اجازه نامه کتبی، پرسشنامه مادزلی(Moudzly) به همراه پرسشنامه جمعیت شناختی با توضیح مجریان طرح، توسط دانش آموزان تکمیل و با روش های آمار توصیفی و آمار همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و برای ارتباط متغیرهای کیفی در این مطالعه از آزمون کای دو استفاده شد و سطح معنی دار 05/0p≤ در نظر گرفته شد.
از میان 3104 نمونه مورد مطالعه، 108 مورد به علت عدم پر کردن درست برگه از مطالعه حذف شدند. از 2996 مورد باقی مانده، 936 نفر (2/31 درصد) بر اساس پرسشنامه مادزلی نمره 11 و بالاتر داشتند که مبتلابه OCD شناخته شدند. میانگین سنی در این مطالعه 4/3 ± 22/16 بود.
افزایش شیوع OCD با بعد خانوار کم (چهار نفر و کم تر) و سطح تحصیلات پایین پدر و مادر وسطح اجتماعی- اقتصادی پایین ارتباط داشت.
بیشترین وسواس به ترتیب مربوط به وسواس وارسی (4/31 درصد) وسواس تکرار (2/29 درصد)، وسواس شستوشو (2/27 درصد)، وسواس شک و تردید (3/26 درصد)، وسواس نشخوار فکری (8/20 درصد) بوده است.
این مطالعه نشان دادکه شیوع OCD در دختران نوجوان جامعه ما قابل ملاحظه است (2/31 درصد). لذا برنامه ریزی دقیق جهت شناسایی و مداخله درمانی زودهنگام جهت این افراد توسط مسوولین بهداشت روان منطقه پیشنهاد می شود.

مطالعات زیادی در زمینه بررسی اثر ان- استیل سیستئین (NAC) در پیشگیری از ایجاد ضایعات کلیوی ناشی از مواد حاجب در بیماران تحت آنژیوگرافی با نارسایی مزمن کلیوی صورت گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی اثر NAC در پیشگیری از ضایعات کلیوی حاصل از مواد حاجب در بیماران تحت آنژیوگرافی عروق کرونر با عملکرد کلیوی طبیعی می باشد.
مطالعه بر روی 100 بیمار تحت آنژیوگرافی عروق کرونر با ماده حاجب مگلومین کامپاند 76 درصد صورت گرفت، بیماران به صورت کاملا تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: در گروه اول مایعات همراه با دریافت NAC خوراکی به میزان mg 600 دو بار در روز به مدت 2 روز (روز قبل و روز تجویز ماده حاجب) و در گروه دوم (گروه شاهد)، فقط مایعات تجویز شد.
در 100 بیمار مورد مطالعه، تفاوت معنی داری در مشخصات دموگرافیک اولیه وجود نداشت، ضایعات کلیوی ناشی از مواد حاجب در 30 بیمار مشاهده شد، 11 نفر (22 درصد) در گروه NAC و 19 نفر (38 درصد) در گروه شاهد بودند، و تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه شاهد میانگین کراتینین سرم بیماران به صورت معنی داری پس از 48 ساعت افزایش یافت (001/0P=). اما در گروه NAC افزایش معنی داری در میانگین کراتینین سرم بیماران مشاهده نشد. این نتایج بیانگر این واقعیت است که هر چند NAC توانسته از میزان ضایعات کلیوی ناشی از مواد حاجب بکاهد، در بیماران با عملکرد کلیوی طبیعی که مایعات کافی قبل از در معرض قرار گرفتن ماده حاجب، دریافت می کنند، استفاده معمول آن توصیه نمی گردد.

در سال 1820 برای اولین بار اثرات بیولوژیک اورانیوم از جمله سمیت کلیوی شرح داده شده است. سمیت کلیوی آن بیشتر مربوط به خصوصیات شیمیایی بوده و این اثرات مرتبط به توبول های پروگزیمال کلیوی می باشد، در حالی که هیچ اثری بر روی گلومرول ها ندارد.
در این مطالعه حیوانات به مدت 90 روز در معرض نیترات اورانیل در آب آشامیدنی (500 و 24 میلی گرم بر لیتر) قرار گرفتند. گروه کنترل نیز از آب آشامیدنی با غلظت اورانیوم کمتر از یک میکروگرم بر لیتر تغذیه گردید. در این مطالعه بتا- دو میکروگلوبولین به عنوان نشانگر توبولی، میکروآلبومین به عنوان نشانگر گلومرولی و کاتالاز به عنوان نشانگر سلولی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند.
بتا- دو میکروگلوبولین در هفته های اول افزایش و سپس کاهش دارد، تغییرات میکروآلبومین در محدوده طبیعی است. کاتالاز در گروه دریافت کننده دوز بالا تفاوت بارزی با گروه دریافت کننده دوز پائین و کنترل ندارد.
نتایج نشان می دهدکه بلع اورانیوم درآب آشامیدنی بر روی عملکردکلیوی تاثیر می گذارد. این تاثیر بر روی توبول ها، به خصوص توبول پروگزیمال بیشتر از گلومرول است.

محصولات لبنی اغلب با مشکلاتی مثل دوره نگهداری کوتاه در قفسه ها و فقر بهداشتی همراه هستند. از دستاوردهای جدید، استفاده از باکتریوسین ها یا سویه های تولید کننده باکتریوسین (Bacteriocin) برای کنترل فلور میکروبی غیر مطلوب مثل لیستریا منوسایتوژنز (Listeria monocytogenes) و باسیلوس سرئوس (Bacillus cereus) در غذاها می باشد. در این رابطه اثر مهاری باکتری لاکتوکوکوس لاکتیس (Loctococcus Lactis) تولیدکننده مواد شبه نیزین (nisin) که جداسازی و شناسایی شده بود، بر لیستریا منوسایتوژنز و باسیلوس سرئوس بررسی شد تا سویه جداسازی شده با سویه های جداسازی شده در کشورهای دیگر مقایسه شود.
در این تحقیق به روش کشت نقطه ای و با استفاده از مایع رویی حاصل از کشت 24 ساعته باکتری لاکتوکوکوس لاکتیس اثر مهاری این باکتری بررسی شد و در نهایت اثر باکتریوسین تولید شده بر روی منحنی رشد لیستریا منوسایتوژنز و باسیلوس سرئوس ارزیابی شد.
نتایج نشان داد که باکتریوسین تولید شده توسط باکتری لاکتوکوکوس لاکتیس در محیط مایع بر روی لیستریامنوسایتوژنز و باسیلوس سرئوس اثر مهاری بیش تری دارد.
توجه به اثر مهاری مشاهده شده، استفاده از باکتریوسین این باکتری به صورت مستقیم در مواد غذایی یا کشت آغازگر درمحیط مایع برای محافظت از موادغذایی توصیه می شود تا مسمومیت ناشی ازفعالیت باکتری های نامطلوب در مواد غذایی کاهش یابد.

سندرم کورنلیا دلانژه (Cornelia de Lange) یک سندرم نادر مادرزادی همراه با ناهنجاری های متعدد از جمله ناهنجاری های صورت، رویش غیرعادی مو(Hirsutism)، اختلال رشد قدی و وزنی و دور سر، نقایص قلبی، نقایص گوارشی، کلیوی و ناهنجاری اندام ها می باشد. شیوع بیماری 1 به 30000 تا 1 به 50000 می باشد. تشخیص این سندرم اساسا بر مبنای علائم بالینی است و اصولا بیماری به دو شکل اتوزوم غالب و وابسته به کروموزوم X می باشد و جهش در ژن های NIPBL و SMC1L1 دیده می شود. هدف از این مقاله، معرفی یک مورد از سندرم فوق می باشد.