مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 86 (پاییز 1386)

در دسترس داشتن یک مرجع بومی، جدید و قابل اعتماد برای دانستن سن مراحل مختلف بلوغ به منظور تعیین زودرس یا دیررس بودن آن، در هر جامعه ای ضروری می باشد؛ چرا که عوامل جغرافیایی، نژادی، تغذیه و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در سن شروع بلوغ موثر است. مطالعه ی حاضر با هدف تعیین سن مراحل مختلف بلوغ در دختران شهر اصفهان انجام شد.
این مطالعه ی مقطعی با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایتصادفی چند مرحله ای در سال 85-84 در 3204 دانش آموز دختر 17-5/5 ساله در شهر اصفهان انجام شد. مراحل مختلف بلوغ از طریق مشاهده و معاینه توسط متخصص غدد کودکان بر اساس جدول تانر ثبت گردید. قد، وزن و ضخامت چین پوستی اندازه گیری و ثبت شد. در صورت رخ دادن منارک، سن منارک نیز ثبت گردید. سپس با استفاده از آزمون آماری covariance تفاوت این شاخص ها با مراحل مختلف بلوغ محاسبه گردید.
میانگین و انحراف معیار سن تلارک 37/1±46/10، پوبارک 30/1±15/11 و منارک 15/1±56/12 سال بود. ارتباط معنی داری بین مراحل مختلف بلوغ با شاخص توده ی بدنی و ضخامت چین پوستی مشاهده شد (01/0p)

شناخت عوامل موثر در افزایش نورون زایی سلول های بنیادی عصبی برای جایگزینی نورون های از دست رفته در بیماری های عصبی از اهمیت زیادی برخوردار است. کشت سلول های بنیادی عصبی روشی مطلوب در شناخت این عوامل به نظر می رسد ولی در آنالیز سلولی باید از روشی سریع تر و کارآمدتر از روش شمارش دستی بهره جست تا از طریق آن بتوان تعداد زیادی از عوامل را در کم ترین زمان و هزینه مورد بررسی قرار داد. هدف این مطالعه، استفاده از فلوسیتومتری به عنوان روشی جایگزین برای ارزیابی میزان نورون زایی سلول های بنیادی عصبی بود.
سلول های بنیادی عصبی جدا شده از مغز جنین های 14 روزه موش، طی روش های یک مرحله ای و دو مرحله ای تمایز داده شدند. پس از انجام هیستوشیمی برای مارکرهای نورونی و آستروسیتی، ابتدا روش شمارش دستی با روش فلوسیتومتری در تعیین درصد نورون ها و آستروسیت ها مقایسه شد و سپس دو روش مختلف تمایز سلول های بنیادی عصبی از نظر درصد نورون ها و آستروسیت های ایجاد شده، با استفاده از فلوسیتومتری با یکدیگر مقایسه گردیدند.
در ارزیابی میانگین درصد نورون ها و آستروسیت ها بین روش های شمارش دستی و فلوسیتومتری تفاوتی مشاهده نشد. بررسی فلوسیتومتری، تفاوت معنی داری را بین میانگین درصد نورون ها و آستروسیت های روش های یک مرحله ای و دو مرحله ای تمایز سلول های بنیادی عصبی نشان داد (001/0>p).
نتایج نشان داد که فلوسیتومتری روش ساده و قابل اعتمادی است که می توان از آن به جای شمارش های دستی در ارزیابی میزان نورون زایی سلول های بنیادی عصبی استفاده کرد. این مساله به ویژه در غربالگری تاثیر مواد و عوامل مختلف بر میزان نورون زایی از اهمیت به سزایی برخوردار است.

ستریوتاکتیک رادیوسرجری/رادیوتراپی یک روش تابش درمانی پیشرفته برای ضایعات غیر قابل دسترس داخل جمجمه ای از نظر جراحی است. دریک پروژه ی بزرگ، تمام تجهیزات اختصاصی این روش برای اولین بار در کشور ساخته شد. این مقاله به روش کار درمان استریوتاکتیک رادیوسرجری با شتاب دهنده ی خطی در ایران می پردازد.
درمان استریوتاکتیک رادیوسرجری شامل هشت مرحله می باشد که عبارتند از: ساخت قالب دندانی و ماسک ترموپلاستیک برای بیمار و اتصال سر به نگهدارنده؛ نصب مکان یاب روی نگهدارنده ی سر و تهیه تصاویر سی تی اسکن از سر بیمار به همراه مکان یاب؛ طراحی درمان روی تصاویر سی تی اسکن؛ نصب دستگاه تثبیت کننده ی سر روی تخت شتاب دهنده و کولیماتورهای باریک ساز میدان تابشی روی سر دستگاه؛ انتقال بیمار بر روی تخت شتاب دهنده و اتصال به دستگاه تثبیت سر؛ جا به جا کردن سر بیمار برای انتقال هدف درمانی به مرکز تابش شتاب دهنده و انجام درمان.
آزمون های اطمینان کیفی انجام شده بر روی مجموعه ی ساخته شده، نشانگر عدم دقت کلی 45/4 میلی متر می باشد که در حد قابل قبول بود. برای درمان تک ایزوسنتری با کولیماتورهای موجود می توان حداکثر هدفی به قطر 17 میلی متر را درمان کرد و برای هدف های بیضوی و یا هدف کروی بزرگ باید از قواعد طراحی درمان یا درمان با چند ایزوسنتز برای پوشش هدف استفاده کرد.
درمان استریوتاکتیک رادیوسرجری به دو لحاظ دارای اهمیت است: یکی از نظر دقت، به طوری که اندازه هدف های داخل مغزی از 40 میلی متر در قطر تجاوز نمی کند و بنابراین مکان یابی باید دقت بالایی داشته باشد؛ و دیگر این که در این روش مدرن رادیوتراپی دزی بین 10 تا 40 گری در یک جلسه ی درمانی داده می شود. پژوهشگران ایرانی با انجام این پروژه امکان راه اندازی روش های مدرن تابش درمانی با امکانات داخلی را تایید کردند.

یافته های پژوهش های گذشته نشان دهنده ی اثرات مفید ورزش بر مغز بوده اند؛ القای تغییرات ساختمانی در سیناپس ها، نورون زایی در هیپوکامپ، افزایش نوروترانسمیترها و ارتقای یادگیری و حافظه ی فضایی از این جمله است.
تعداد 40 سر موش صحرایی نر در چهار گروه ده تایی، کنترل، 8، 30 و 40 روز ورزش تقسیم شدند؛ برای حافظه ی فضایی، شاخص های طول مسافت طی شده و مدت زمان تاخیر در یافتن سکو و برای حافظه ی طولانی مدت، درصد زمان صرف شده محاسبه و تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس انجام شد.
گروه 40 روز ورزش، در شاخص های طول مسافت (01/0p)

آنتی‎اکسیدان ها نقش مهمی در مهار رادیکال های آزاد و حفاظت در برابر بیماری های دژنراتیو نشان داده‎‎اند. مطالعات قبلی حاکی از نقش آنتی‎اکسیدانی بعضی از اسیدهای آمینه بوده است. این مطالعه با هدف بررسی اثر L-آرژینین بر غلظت لیپیدهای سرم و میزان پراکسیداسیون لیپیدها در حیوانات هیپرکلسترولمیک و همچنین تعیین فعالیت آنتی‎اکسیدانی این اسید آمینه به صورت In vitro انجام گرفت.
تعداد 15 عدد خرگوش سفید از جنس نر (با وزن 5/1-1 کیلوگرم) انتخاب و پس از طی دو هفته دریافت رژیم پایه به طور تصادفی به سه گروه پنج تایی شامل گروه شاهد طبیعی، گروه شاهد هیپرکلسترولمیک و گروه هیپرکلسترولمیک تحت درمان با L-آرژینین تقسیم شدند. حیوانات به مدت 12 هفته تحت رژیم غذایی خاص قرار گرفته، پس از پایان دوره، میزان کلسترول تام، تری‎گلیسرید، کلسترول لیپوپروتئین با دانسیته ی پایین (LDL-C)، کلسترول لیپوپروتئین با دانسیته ی بالا (HDL-C)، ظرفیت آنتی‎اکسیدانی (AC)، مالون‎دی ‎آلدئید (MDA) و دی‎ان‎های کونژوگه (CDs) در نمونه های سرمی اندازه‎گیری شد. اثر آنتی‎اکسیدانی غلظت‎های مختلف L-آرژینین به صورت In vitro با استفاده از سیستم اریتروسیت انسانی و هپاتوسیت تهیه شده از کبد رت نیز بررسی گردید.
میانگین غلظت‎های کلسترول تام، تری‎گلیسرید، LDL-C، MDA، CDs و ظرفیت آنتی‎اکسیدانی (AC) در گروه تحت درمان با L-آرژینین در مقایسه با گروه شاهد هیپرکلسترولمیک کاهش معنی‎داری نشان داد (05/0p)

هرچند تغییر در سبک زندگی منجر به تغییر در اپیدمیولوژی هپاتیت A در کشورهای مختلف شده است، عدم وجود استراتژی خاص برای پیش گیری در برخورد با این عفونت، به علت عدم اطلاع از وضعیت موجود در جامعه، ما را بر آن داشت که به بررسی فراوانی این عفونت در استان اصفهان بپردازیم.
در یک مطالعه مقطعی-توصیفی با روش نمونه گیری خوشه ای، 816 نفر از جمعیت بالای شش سال شهری و روستایی استان اصفهان به صورت تصادفی انتخاب شدند که پس از تکمیل پرسش نامه ای مشتمل بر اطلاعات دموگرافیک، نمونه ی سرم این افراد برای بررسی وجود آنتی بادی بر علیه هپاتیت A به روش الایزا مورد آزمایش قرار گرفت. سپس نتایج با استفاده از روش آماری مجذور کای و در سطح معنی دار آماری 05/0p< تحلیل شد.
از مجموع 428 زن و 388 مرد شرکت کننده در این پژوهش، 09/8% از نظر آنتی بادی ضد هپاتیت A مثبت بودند. بیشترین میزان آلودگی (6/28%) در شهرستان برخوار و میمه مشاهده شد. اختلاف بین شیوع آنتی بادی ضد هپاتیت A در شهرستان های مختلف استان از نظر آماری معنی دار بود (001/0p=). شیوع آنتی بادی ضد هپاتیت A به تفکیک عوامل دموگرافیک مورد بررسی قرار گرفت که تنها اختلاف آماری قابل مشاهده، بین افراد مجرد و متاهل بود که مجردها از شیوع بالاتری برخوردار بودند (006/0p=).
فراوانی عفونت هپاتیت A در استان اصفهان زیاد نیست که می تواند به دلیل برخورداری از وضعیت بهداشتی خوب و سیستم فاضلاب مناسب باشد. پیش گیری از این عفونت پس از تماس برای کودکان و نوجوانان ضروری بوده و برنامه واکسیناسیون بر علیه هپاتیت A باید مورد بررسی قرار گیرد.

استرس ذهنی که به عنوان یک عامل ایجاد کننده ی بیماری های عروق کرونر در نظر گرفته می شود، بهبودی این بیماران را به تاخیر انداخته، باعث تشدید بیماری و ایجاد عوارض ناشی از آن می شود؛ ولی از آن جایی که هنوز این ارتباط به اثبات نرسیده است، ما بر آن شدیم تا در این مطالعه به بررسی همزمانی استرس و بروز حمله حاد انفارکتوس میوکارد بپردازیم.
این مطالعه ی مورد- شاهدی در سال های 86 -1385 در مراکز درمانی شهر بروجن انجام شد. 50 نفر با سابقه ی مثبت بیماری عروق کرونر که به تازگی به انفارکتوس حاد میوکارد مبتلا شده بودند و در الکتروکاردیگرافی آنها بالا رفتن قطعه ی ST مشاهده می شد، به عنوان افراد گروه آزمون در مطالعه قرار گرفتند و با50 نفر گروه شاهد مقایسه شدند؛ افراد گروه شاهد با وجود سابقه ی مثبت بیماری عروق کرونر، به بیماری انفارکتوس حاد میوکارد مبتلا نشده، جهت پی گیری درمان بیماری خود به کلینیک و یا مطب مراجعه می نمودند. این دو گروه، از نظر مواجهه با استرس ذهنی، در طی یک ماه گذشته، مورد مقایسه قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این مطالعه، پرسش نامه ی اطلاعات دموگرافیک و بیماری و پرسش نامه ی سنجش استرس ذهنی-عملکردیSubjective Stress Functional Classification (SS_FC) بود.
در مجموع، 9/78 درصد از گروه آزمون، استرس ذهنی بالایی (درجه 3 و 4) را تجربه کرده بودند و این در حالی بود که فقط 3/29 درصد از افراد گروه شاهد دارای استرس ذهنی بالایی بودند (05/0.(p <با توجه به این که در طی مدت یک ماه قبل از بروز حمله حاد انفارکتوس میوکارد، بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر در گروه آزمون، دارای استرس ذهنی بیشتری نسبت به گروه شاهد بودند این امر می تواند نشان دهنده ی ارتباط استرس و ابتلای به انفارکتوس قلبی باشد.

مرگ و میر انفارکتوس میوکارد می تواند ناشی از آریتمی یا نارسایی قلبی باشد. لکوسیتوز، به ویژه افزایش نوتروفیل ها، مشخصه ای از پاسخ التهابی در بیماران با انفارکتوس میوکارد است. این مطالعه برای بررسی ارتباط بین لکوسیتوز در بدو مراجعه بیماران با انفارکتوس میوکارد و بروز نارسایی قلبی، طراحی و اجرا گردید.
مطالعه به صورت مورد- شاهدی در بیمارستان فاطمیه (س) سمنان در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد انجام شد. از بیمارانی که در 24 ساعت اول شروع درد مراجعه نمودند، نمونه ی خون جهت انجام آزمایش آنزیم های قلبی و شمارش سلول های خونی گرفته شد. در روزهای سوم تا پنجم اکوکاردیوگرافی انجام شد. تعداد 69 بیمار با کسر جهشی کم تر از 45 درصد به عنوان نارسایی قلبی (گروه مورد) و 69 بیمار با کسر جهشی بیشتر یا مساوی 45 درصد که از نظر عوامل خطرزای اصلی، سن و جنس با گروه مورد همگن بودند، به عنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند.
لکوسیتوز (11000≤(WBC در 8/47 درصد بیماران گروه مورد و 3/20 درصد گروه شاهد دیده شد. رابطه ی بین لکوسیتوز و ابتلا به نارسایی قلبی معنی دار بود (001/0=p). 6/69 درصد بیماران گروه مورد و 8/34 درصد گروه شاهد نوتروفیلی (نوتروفیل بیشتر از 65%) داشتند. ارتباط بین نارسایی قلبی و نوتروفیلی معنی دار بود (0001/0>p). 3/33 بیماران گروه مورد و 6/40 درصد بیماران گروه شاهد منوسیتوز (منوسیت بیشتر از 2%) داشتند (3/0=p).
لکوسیتوز و نوتروفیلی در فاز حاد انفارکتوس میوکارد، عامل مهمی برای پیش بینی نارسایی قلبی می باشد و برای تعیین ریسک بیماران انفارکتوس میوکارد می توان از معیار لکوسیتوز استفاده کرد.

استفاده از شاخص Bispecral Index (BIS)، روش جدید اندازه گیری عمق بیهوشی است و عدد آن رابطه ای معکوس با عمق بیهوشی دارد. روش معمول اندازه گیری عمق بیهوشی در اتاق های عمل، استفاده از معیارهای بالینی می باشد که کافی نیست. تا کنون مطالعه ای جهت ارزیابی وضعیت موجود عمق بیهوشی در اطاق های عمل ما با استفاده از BIS انجام نشده است؛ در این مطالعه وضعیت موجود عمق بیهوشی را در بیهوشی عمومی وریدی و استنشاقی مورد مطالعه قرار دادیم.
در این مطالعه ی توصیفی – تحلیلی، 114 بیمار در دو گروه بیهوشی عمومی و بیهوشی وریدی تقسیم شدند؛ در هر گروه نیز بیماران به صورت تصادفی و کور به سه زیر گروه تقسیم شدند. BIS در یکی از سه زمان بلافاصله بعد از لوله گذاری تراشه، برش جراحی و بستن زخم اندازه گیری می شد. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل، مجذور کای و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
توزیع فراوانی BIS مطلوب در بین زیرگروه های مورد مطالعه بین بیهوشی استنشاقی ووریدی معنی دار نبود. میانگین BIS در بیهوشی استنشاقی به طور معنی داری بیشتر از بیهوشی وریدی بود. اختلاف معنی داری بین توزیع فراوانی BIS معقول در بیهوشی استنشاقی و وریدی در سه زمان مورد مطالعه وجود نداشت.
علائم بالینی که به صورت معمول در ارزیابی عمق بیهوشی مورد استفاده قرار می گیرند، برای دستیابی به عمق مناسب بیهوشی کافی نیستند. با استفاده از شاخص BIS می توان عمق بیهوشی مناسب ایجاد کرد و همچنین بعضی اوقات قادر هستیم، میزان مورد نیاز داروهای بیهوشی را کاهش دهیم.

پیش گیری از ایمونیزاسیون Rh، در زنان باردار Rh منفی، برای جلوگیری از اریتروبلاستوز جنینی اهمیت زیادی دارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان خونریزی جنینی- مادری (FHR) در ارتباط با روش زایمان بود.

مطالعه ی حاضر یک مطالعه ی مورد-شاهدی است که طی آن 170 زن حامله (85 مورد زایمان طبیعی و 85 مورد سزارین) در بیمارستان قائم (عج) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 84 مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات از طریق پرسش نامه جمع آوری و ثبت گردید. آزمون کلی هاور-بتکه برای تمام بیماران انجام شد و حجم خونریزی جنینی-مادری محاسبه گردید.
ارتباط بین عوامل مورد ارزیابی و میزان خونریزی جنینی-مادری مورد بررسی قرار گرفت؛ داده های حاصل از مطالعه با نرم افزار آماری SPSS و با استفاده از آزمون های آماری t-test و U Man-Whitney تحلیل شد.

فشار خون حاملگی، زایمان دو قلو، مرده زایی، وجود کندگی زودرس جفت، وجود جفت سرراهی، سن بارداری و جنس نوزاد با میزان خونریزی جنینی-مادری ارتباط معنی دار داشت ولی بین روش انجام زایمان، گروه خونی و Rh مادر، سن مادر، مرتبه ی حاملگی و میزان FMH ارتباط معنی داری پیدا نشد.

در مطالعه ی حاضر، میزان خونریزی جنینی-مادری با روش زایمان ارتباطی نداشت و بین دوز روگام به کار برده شده در دو روش تفاوت معنی داری به دست نیامد.

نان بخش مهمی از جیره ی غذای مردم ایران را تشکیل می دهد؛ یولاف منبع خوبی از نظر پروتئین با ارزش تغذیه ای بالاست که در تهیه ی نان مورد استفاده قرار می گیرد. این مطالعه با در نظر گرفتن اثر فیبرهای رژیمی به ویژه فیبرهای موجود در یولاف بر سلامت تغذیه ی انسان، اثر نان تهیه شده از آرد یولاف و آرد گندم بر کاهش قند، کلسترول، تری گلیسرید، HDLو LDL خون را مورد بررسی قرار داد.
از میان پرونده های بهداری دانشگاه صنعتی اصفهان افراد دارای قند و کلسترول و یا تری گلیسیرید بیشتر از معمول انتخاب شدند که 21 نفر از آنان شرایط شرکت در مطالعه را پذیرفتند. برای تهیه نان یولاف و گندم از آرد کامل یولاف رقم کانادایی کالیبر (Calibre) به نسبت 25 درصد و آرد گندم رقم روشن با درجه ی استخراج 78 درصد به نسبت 75 درصد استفاده شد. برای آماده سازی آرد یولاف، یولاف پوست گیری نشده به مدت 20 دقیقه در دمای °c75 حرارت داده شد تا عمل پوست گیری راحت تر صورت گیرد. سپس آنزیم بری یولاف در دمای °c100 به مدت یک ساعت صورت گرفت. عمل آنزیم بری برای جلوگیری از تلخ شدن آرد یولاف انجام شد. آرد کامل یولاف برای تولید نان مورد استفاده قرار گرفت. نان تولید شده به مدت 15 روز هر روز سه وعده و هر وعده 150 گرم به جای مصرف نان معمول در جیره ی غذایی افراد مورد بررسی قرار گرفت. نمونه ی خون داوطلبان قبل از مصرف نان، 10 روز و 15 روز پس از مصرف نان گرفته شد و خصوصیات قند ناشتا، کلسترول، تری گلیسرید، LDL و HDL تعیین گردید. نتایج به دست آمده مورد تحلیل آماری قرار گرفت.
مصرف نان یولاف (25 درصد آرد کامل یولاف و 75 درصد آرد 87 درصد استحصال گندم) موجب کاهش قند، کلسترول، HDL و LDL خون مصرف کنندگان نان شده است و اختلاف معنی داری در سطح یک درصد بین این خصوصیات خون قبل از مصرف و پس از 15 روز مصرف نان وجود داشت. نتایج نشان داد که مصرف نان یولاف اثر معنی داری از نظر آماری بر مقدار تری گلیسیرید خون افراد مصرف کننده نداشته است. البته مقدار تری گلیسرید خون این افراد پس از مصرف نان کم تر از قبل از مصرف آن بود.
مصرف نان یولاف موجب کاهش قند، کلسترول، HDL و LDL خون مصرف کنندگان نان می شود.

امروزه سونوگرافی داپلکس (Duplex) برای غربال گری و ارزیابی قبل از جراحی شرایین کاروتید در خیلی از مراکز به طور کامل جایگزین آنژیوگرافی کاروتید شده است. هدف از این مطالعه ارزیابی تغییرات اندکس مقاومتی (Resistivity Index-RI) در شرایین کاروتید مشترک در بیماران با تنگی شدید یا انسداد شریان کاروتید داخلی می باشد.
تعداد 16 بیمار با تنگی شدید یا انسداد شریان کاروتید داخلی در مدت 12 ماه با سونوگرافی داپلکس تحت بررسی قرار گرفتند.

اغلب بیماری های قلبی کودکان با شنیده شدن سوفل قلبی به طور اتفاقی، ضمن معاینات روزمره، مشخص می گردند. اطمینان دادن به والدین مبنی بر بی آزار بودن سوفل قلبی، در صورت وجود بیماری ممکن است عوارض جبران ناپذیری در پی داشته باشد. بر آن شدیم تا در یک پژوهش، مواردی اینچنین را مطالعه نماییم تا به کارگیری نتایج، کیفیت برخورد با کودکان دارای سوفل قلبی را بهبود بخشد.
مطالعه از نوع مقطعی در یک فاصله ی زمانی 18 ماهه بود. کلیه ی کودکان مبتلا به بیماری قلبی ارجاع شده به پژوهشگر که پیشتر قلب آنان با تشخیص سوفل بی آزار، سالم تلقی شده بود، دوباره توسط متخصص قلب کودکان با معاینه و پاراکلینیک بررسی شدید. به این ترتیب 36 کودک که بیماری قلبی آنان تایید شد، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند.
8 نوع بیماری مختلف قلبی، در 17 پسر و 19 دختر مشخص گردید. سن متوسط تشخیص بیماری 5/43 ماه بود، در صورتی که سن تشخیص اولیه سوفل قلبی 24 ماه است. 27% بیماران در زمان تشخیص به اقدام درمانی و جراحی نیاز داشتند که 60% آنان، بهترین زمان مطلوب را از دست داده بودند.
هرچند در بیشتر موارد تشخیص سوفل قلبی بی گناه برای کودکان صحیح است ولی احتیاط و دقت بیشتر در تشخیص سوفل کودکان ضروری می باشد. در این راستا نقش و اهمیت پزشک خانواده بسیار زیاد است و بایستی در هر مراجعه، معاینه ی فیزیکی دقیق و کامل از بیمار به عمل آید و تنها به علت مراجعه وی اکتفا نشود.

ظرفیت تطابقی و عصبی Neurologic and Adaptive Capacity Score) یا NACS) نوزاد، یک نمره بندی برای ارزیابی تاثیر داروهای مصرفی مادر بر نوزاد است. هدف از مطالعه ی حاضر تعیین نمره NACS پس از القای بیهوشی با تیوپنتال سدیم است.
این مطالعه ی آینده نگر بر روی 76 بیمار تحت عمل انتخابی سزارین انجام شد؛ بیهوشی با استفاده از تیوپنتال سدیم (mg/kg 4) و سوکسینیل کولین (mg/kg 5/1) القا گردید و با هالوتان و مخلوط 50/50 از گازهای N2O و O2 ادامه یافت. مایع درمانی و داروهای تجویزی در همه ی بیماران یکسان بود. آپگار دقیقه ی اول و پنجم و NACS 15دقیقه، 2 و 24 ساعت پس از تولد در تمام نوزادان ثبت شد.
11 نوزاد (4/14%) دارای 34≥NACS در 15 دقیقه پس از تولد بودند. تنها 2 نوزاد 2 ساعت پس از تولد 34≥NACS داشتند. هیچ کدام از نوزادان 24 ساعت پس از تولد 34≥NACS نداشتند. بیشترین فراوانی نمره ی NACS در تمام زمان ها از 38 تا 40 بود. در تمام زمان ها تفاوت معنی داری از نظر NACS وجود داشت (0001/0=p).
در مورد NACS و آپگار با تیوپنتال سدیم، از نظر بالینی تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین NACS و آپگار در همه زمان ها رابطه مستقیم وجود داشت.