Hormozgan Medical Journal
Volume:6 Issue: 3, 2002

دقت آزمون پاترژی (واکنش شدید پوستی به آسیب ناشی از سوزن) توسط سوزن های کند چند بار مصرف و مقایسه نتایج حاصل از استفاده سوزن های تیز یک بار مصرف در بیماران بهجت مورد بررسی قرار گرفته است.
این مطالعه به روش آینده نگر در کلینیک بهجت، وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام پذیرفت. در این مطالعه بر روی 104 بیمار بهجت با محدوده ی سنی 33-20 سال شامل 71 زن (68%) و 33 مرد (32%) و 100 نفر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. آزمون پاترژی به صورت همزمان روی پوست ساعد بیماران بهجت فعال و افراد سالم (گروه کنترل)، انجام پذیرفت. دو روش برای آزمون پاترژی انجام گرفت: الف روش قدیمی استفاده از سوزن های کند چند بار مصرف با شماره 21 به روش معمول استاندارد با استفاده از سوزن های تیز یک بار مصرف با سه شماره 21 و 23 به علاوه تزریق داخل جلدی 1/0 سی سی سرم فیزیولوژیک و خراش پوستی توسط سوزن شماره 25. واکنش پوستی حاصل از آزمون ها 48-24 ساعت بعد توسط همان پزشک رؤیت شد و وجود قرمزی با قطر بیش از 2 میلی متر وجود پاپول یا پاستول در محل آزمون، مثبت تلقی گردید. در انتهای 17 ماه اطلاعات جهت بررسی حساسیت و ویژگی هر دو نوع تست پاترژی توسط سوزن های تیز و کند مورد بررسی آماری قرار گرفت.
با استفاده از روش کند، آزمون پاترژی در 85 نفر از 104 بیمار بهجتی و در 3 نفر از 100 نفر گروه کنترل مثبت بود (حساسیت 7/80% و ویژگی 96%) آزمون پاترژی با روشی که آسیب بیشتری ایجاد می کند یعنی اضافه کردن تزریق 1/0 سی سی سرم فیزیولوژیک با سوزن شماره 23، باعث مثبت شدن تست در 69 نفر از 104 نفر بیمار بهجتی و سه نفر از 100 نفر گروه کنترل می شود (حساسیت 66% و ویژگی 97%).
نتایج حاصله نشان می دهد که استفاده از سوزن های کند چند بار مصرف در انجام آزمون پاترژی بیماران بهجت (روش قدیمی) دارای حساسیت بالاتری (7/80%) در مقایسه با روش استاندارد کنونی با سوزن تیز یک بار مصرف می باشد.

شواهد سرولوژیک نشان دهنده شیوع بالای توکسوپلاسموز در تمام نقاط دنیا می باشد. بیماری توکسوپلاسموز در زنان باردار اکثرا بدون علایم می باشد و معمولا در شرایط اقلیمی گرم و نواحی پست شایع تر از نواحی سرد و کوهستانی است. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت بیماری توکسوپلاسموز در این منطقه جنوبی و گرمسیری کشور بوده است.
در این تحقیق که یک مطالعه مقطعی – توصیفی است شیوع آنتی بادی های IgG و IgM ضدتوکسوپلاسما در 418 نمونه خون به روش ELISA مورد بررسی قرار گرفت. از زنان بارداری که از دیماه 1378 تا تیرماه 1379 به بیمارستان شریعتی (تنها بیمارستان تخصصی زنان دانشگاه علوم پزشکی بندرعباس) مراجعه کردند نمونه گیری شد و پرسشنامه ای تکمیل گردید.
در این مطالعه شیوع کلی موارد مثبت IgG و IgM ضد توکسوپلاسما به ترتیب 2/34% و 9/7% به دست آمد. یافته های حاصل نشان دهنده عدم ارتباط موارد مثبت آنتی بادی ها با سن و محل سکونت (شهر یا روستا) بود ولی بین نگهداری گربه در منزل (001/0p<) و نحوه مصرف گوشت (خام یا نیم پخته) (002/0p<) با موارد مثبت آنتی بادی ها ارتباط معنی دار به دست آمد. در این تحقیق مشخص شد که 9/57% خانم های باردار سرونگاتیو بوده و بنابراین این استعداد ابتلاء به توکسوپلاسموز حاد را داشتند.
بنظر می رسد که تماس با گربه و نحوه مصرف گوشت (خام یا نیم پخته) در انتقال توکسوپلاسما در جامعه مورد مطالعه نقش مهمی ایفا می کند.

بیماری عروق کرونر یکی از شایع ترین علل مرگ و میر و ناتوانی است. درمان طبی اساس درمان این بیماری است. اما یکی از روش های درمانی قابل اعتماد، عمل جراحی پیوند عروق کرونر می باشد که استفاده از آن رو به افزایش است. این مطالعه جهت بررسی اثر این عمل در نتایج تست ورزش و اکوکاردیوگرافی بیماران مبتلا به تنگی عروق کرونر طراحی و اجرا شد.
مطالعه کارآمازیی بالینی داخل گروهی بر روی 40 بیمار که کاندید عمل جراحی پیوند عروق کرونر بودند انجام شد. بیمارانی که موارد منع تست ورزش را نداشتند تحت اکوکاردیوگرافی و تست ورزش قرار گرفته و کسر جهشی بطن چپ، میانگین مدت زمان تست ورزش، درصد بیماران با تست ورزش مثبت، تنگی نفس و آنژین صدری در آنها تعیین و جهت انجام عمل پیوند عروق کرونر ارجاع شدند. 6-3 ماه بعد از عمل شاخص های فوق مجددا بررسی شده و با آزمون های مجذور کای و Paired T-test مقایسه و تجزیه و تحلیل آماری شد.
میانگین سنی بیماران 2/59 سال و 70% بیماران مرد و 30% آنها زن بودند. میانگین کسر جهشی بطن چپ قبل از عمل 17/50% و بعد از عمل 50% بود که اختلاف معنی داری مشاهده نشد. میانگین مدت زمان تست ورزش قبل از عمل 79/6 دقیقه و بعد از عمل 30/8 دقیقه بود که این اختلاف معنی دار بود (001/0p<). میزان شیوع تنگی نفس، آنژین صدری و تست ورزش مثبت قبل از عمل به ترتیب 3/63%، 3/83% و 3/93% و بعد از عمل به ترتیب 7/16%، 7/16 و 7/36% بود که هر سه شاخص اخیر بعد از عمل کاهش معنی داری یافتند.
عمل جراحی پیوند عروق کرونر در بهبود تنگی نفس، آنژین صدری و ظرفیت فعالیت فیزیکی بیماران تاثیر مثبت قابل ملاحظه ای دارد. اما در مطالعه ما، این عمل در بهبود کسر جهشی بطن چپ تاثیری نداشت.

عفونت های باکتریایی، ویروسی، انگلی، قارچی و عفونت های انسان و دام با سقط مکرر در ارتباط هستند و در این میان مایکوپلاسماها از جمله مایکوپلاسما هومینیس، اوره پلاسما و اوره الیتیکم از شایع ترین ارگانیزم های مرتبط با سقط خودبخودی محسوب می شوند.
تاکنون مطالعات متعددی در مورد مایکوپلاسماهای تناسلی و ارتباط آنها با سقط جنین انجام شده است. لذا در این مطالعه تجمع و استقرار این باکتری ها در اندوسرویکس خانم های مبتلا به سقط، در مقایسه با گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفته است.
بدین منظور 125 نفر از افراد مبتلا به سقط جنین و 250 نفر که از نظر سن، میزان تحصیلات و شغل با گروه مورد جور شده بودند و هیچگونه سابقه سقط و نازایی نداشته و هم اکنون دارای فرزند بودند بعنوان شاهد انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه ها در محیط اختصاصی PPLO با فیلتراسیون کشت داده شدند.
نتایج کشت نشان داد که باکتری با درصد بیشتری از افراد مبتلا به سقط جدا گردیده بطوری که در افراد مبتلا به سقط 4/14 درصد مایکوپلاسما هومینیس و 2/31 درصد اوره آپلاسما اوره آلیتیکم جدا گردید در حالیکه این میزان ها در گروه شاهد به ترتیب 2/7 و 2/19 درصد بودند که تفاوت بین این میزان ها در دو گروه مورد و شاهد از نظر آماری معنی دار می باشد (05/0p<).

اطلاعات موجود در مورد اثر آتنولول بر هورمون های تیروییدی در مقایسه با پروپرانولول که باعث افزایش (Total T4) TT4 و کاهش (Total T3) TT3 می گردد ضد و نقیض است.
این مطالعه جهت بررسی اثر آتنولول بر غلظت (Total T4) TT4 و (Total T3) TT3 در 15 بیمار مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیرویید انجام شد. سطح سرمی TT4 و TT3 و غلظت پلاسمایی آتنولول در 3 نوبت (روزهای اول، سوم و هفتم)پس از شروع مصرف آتنولول با دوز mg/d 100 اندازه گیری گردید TT4 در روزهای سوم و هفتم نسبت به TT4 اولیه (قبل شروع دارو) افزایش معنی داری پیدا کرد (به ترتیب p<0.05 و p<0.001) ولی در مورد TT3 در سه زمان مختلف معنی داری نسبت به TT3 اولیه (قبل شروع دارو) مشاهده نگردید. همچنین با سنجش سطح پلاسمایی آتنولول مشخص گردید میان غلظت TT4 یا TT3 در 3 زمان مذکور و سطح پلاسمایی آتنولول در زمان متناظر با آن همبستگی معنی داری وجود ندارد.

فاضلاب تازه دارای مقداری اکسیژن است که با گذشت زمان و در طول خطوط فاضلاب، صرف اکسیداسیون مواد آلی می شود و در نهایت با مصرف شدن اکسیژن و بدنبال آن ایجاد شرایط بی هوازی و شروع فرایند احیاء سولفات ها و فعل و انفعالات متعاقب آن، خسارات اقتصادی و اکولوژیکی عظیمی وارد می شود.
این تحقیق به منظور بررسی میزان مصرف اکسیژن محلول در طول خطوط شبکه های جمع آوری فاضلاب صورت گرفت. در این راستا خط اصلی تصفیه خانه فاضلاب صاحب قرانیه تهران به طول 863 متر و با قطر 300 میلی متر به عنوان پایلوت انتخاب و در 10 نقطه از طول خط اصلی میزان اکسیژن محلول به روش ید و متری وینکلر از ابتدا تا انتهای شبکه از mg/l 73/2 به mg/l 8/1 کاهش یافت و نسبت h/D از 5/4 درصد تا 7/29 درصد بدست آمد که افزایش نسبت h/D با Do نسبت عکس داشت، BOD5 در ماه های مختلف سال اندازه گیری شد و احتمال وقوع 50 درصد BOD5 که معادل میانگین BOD5 می باشد 194 میلی گرم در لیتر به دست آمده ضمن اینکه درجه حرارت متوسط فاضلاب 3/20 درجه سانتی گراد برآورد شد که با میانگین سرعت 05/2 متر بر ثانیه میزان کاهش اکسیژن در خط اصلی شبکه 99/8 میلی گرم در لیتر در ساعت به دست آمد.
می توان با استناد به مقادیر مصرف اکسیژن در خطوط شبکه های مختلف تمهیدات لازم را در جهت پیشگیری از شرایط بی هوازی و متعاقب آن تولید گاز سولفید هیدروژن و پدیده خوردگی به کار گرفت.

سل یکی از بیماری های مهم عفونی در کشور ماست و نظر به ظهور جهانی مجدد آن، مورد توجه قرار گرفته است. با در نظر گرفتن اینکه آمار و ارقام دقیق و منسجمی از وضعیت بیماری سل در کشور ما در دسترس نمی باشد، لذا انجام مطالعات اپیدمیولوژیک روی بیماری سل در مناطق مختلف ایران ضرورت پیدا می کند.
این مطالعه توصیفی مقطعی که در طی سال های 1375 لغایت 1380 در منطقه بم انجام گرفت از 2486 فرد مشکوک به سل مراجعه کننده به پزشکان و مراکز بهداشتی شهرستام بم، 401 نفر مسلول تشخیص داده شد. از نظر شکل بالینی، 2/19% موارد را سل خارج ریوی و 7/80% را سل ریوی تشکیل می داد و از مجموع موارد سل ریوی،77% سل ریوی اسمیر مثبت و 5/22% دارای سل ریوی اسمیر منفی بودند. از نظر توزیع جنسی 215 نفر (6/53%) مؤنث و 186 نفر (4/46%) مذکر بودند و سن آنها از 2 سالگی تا 90 سالگی متغیر بوده و میانگین سنی بیماران 58/45 سال مشاهده گردید. 214 نفر (4/53%) روستایی و 187 نفر (6/46%) شهری بودند که از کل موارد شهری 23 نفر (2/12%) در ندامتگاه به سر می بردند. بیشترین میزان بروز سالیانه سل ریوی خلط مثبت در طی سال های مورد مطالعه در سال 1376 (26 مورد در یک صد هزار نفر) و بیشترین میزان بیماریابی نیز در همین سال مشاهده گردیده است. از مجموع تعداد مسلولین، 27 بیمار (7/6%) جان خود را از دست داده اند.
برنامه ریزی صحیح بیماریابی، غربالگری بیماری بخصوص در گروه های سنی بالا، افزایش سطح آگاهی مردم و آموزش همگانی می تواند در کاهش موارد بیماری نقش مهمی ایفا بنماید.

متوترکسات ازجمله داروهای ایمونوساپرسیو است که امروزه استفاده از آن در درمان آرتریت روماتویید و آرتریت پسوریازیسی متداول شده است. پنومونیت یک عارضه خطرناک و غیرقابل پیش بینی این داروست که شیوع آن در مبتلایان به آرتریت روماتویید بر اساس مطالعات گذشته نگر و آینده نگر بین 3/0% و 18% گزارش شده است ولی در مبتلایان به آرتریت پسوریازیسی این عارضه به ندرت دیده می شود.
بیماری که در اینجا معرفی می گردد خانمی است 63 ساله، مبتلا به آرتریت پسوریازیسی که با شکایت سرفه خشک از 18 ماه قبل مراجعه کرد. او تحت درمان با متوترکسات از 18 سال قبل بود و بیماری وی خاموش بود. پس از انجام CT.scan قفسه سینه (HRCT) بر اساس معیارهای تشخیصی Carson و Kremer تشخیص پنومونیت ناشی از متوترکسات داده شد و داروی بیمار قطع گردید. سه ماه پس از قطع دارو علائم بیمار بهبودی یافت.