ماهنامه کانون
پیاپی 77 (بهمن 1386)

معمولا اشخاص برای استفاده از امکانات و رفع نیازهای خود با بستن قراردادهایی با چهره مدنی، گاهی متعهد و گاهی متعهدله واقع می شوند. اما، در این اثنا، همواره برای متعهدله این نگرانی وجود دارد که چه شرایطی را در قرارداد پیش بینی کند تا اگر متعهد به تعهدات خود عمل نکرد یا به تنهایی قادر به پرداخت دین نبود، سهل و آسان بتواند مطالبات خود را علاوه بر مدیون اصلی، از دیگران هم مطالبه و به حیطه وصول...

به خوبی می دانیم که عقد عملی است ارادی و همه نیروی خود را از آن می گیرد. قانون توان ایجاد تعهد را به اراده اشخاص اعطا کرده است و آنان به تراضی خود را پایبند می سازند. از اعتبار اراده، به عنوان منبع مستقیم تعهدهای قراردادی، چنین نتیجه گرفته می شود که تراضی آنگاه سبب ایجاد عقد می گردد که دارای این شرایط باشد: گوینده ایجاب یا قبول به واقع قصد داشته باشد که خود را متعهد سازد...