Journal of Dental School
Volume:25 Issue: 2, 2007

تمپلیت سفالومتری یک شکل گرافیکی است که از اندازه های طبیعی افراد نرمال تهیه میشود. بنابراین با همان دقت آنالیزهای سفالومتری معمولی و با سرعت بیشتر و با مشاهده مستقیم، محل ناهنجاری را برای مشاهدهگر مشخص میسازد. تحقیق حاضر با هدف تهیه نوعی تمپلیت که استفاده از مزایای موقعیت طبیعی سر (NHP) و خطوط رفرنس خارج جمجمه ای را نیز امکانپذیر سازد صورت پذیرفت.
نمونه های این مطالعه توصیفی شامل 62 رادیوگرافی سفالومتری جانبی تهیه شده، برپایه موقعیت طبیعی سر و از دانشجویان دانشکده دندانپزشکی تبریز به شرط داشتن اکلوژن نرمال و نیمرخ صورتی مطلوب بود. برای تمامی نمونه ها برروی کاغذهای تریسینگ نقطه N به عنوان مبدا مختصات و خطوط حقیقی عمودی و افقی به عنوان محورهای مختصات با مرکزیت N در نظر گرفته شده و طول و عرض جغرافیائی 32 لندمارک واقع در نسج نرم و سخت تعیین گردید. سپس میانگین و انحراف معیار تمامی لندمارکها با استفاده از نرم افزار SPSS محاسبه شدند.
یافته مهم این تحقیق تهیه و ارائه نوع جدیدی از تمپلیت براساس نظریه و اصول NHP بود که برای تهیه آن با استفاده از میانگین نقاط لندمارک، تصویر نیمرخ نرمال صورت(mean profile face) رسم گردیده، سپس تمپلیت سفالومتری براساس NHP در دو سری در پنج اندازه به تفکیک جنس برای افراد بالغ بدست آمد.
طبق نتایج این تحقیق، تمپلیت سفالومتری یک وسیله سریع و مطمئن برای انجام آنالیزهای سفالومتری در درمانهای ارتودنسی و جراحی های ارتوگناتیک میباشد. از طرف دیگر استفاده از خطوط مرجع خارج جمجمهای در تمپلیت جدید این امکان را فراهم میآورد که نتایج آنالیزهای سفالومتری به واقعیت موجود در معاینات کلینیکی نزدیکتر باشند. در مقایسه بین تمپلیت گروه مذکر با گروه مونث، در مجموع اندازه های خطی در گروه مذکر بیشتر از گروه مونث بود و همچنین برجستهتر بودن چانه و پیشانی در افراد مذکر و بزرگتر بودن زاویه نازولبیال و شیب بیشتر SN در افراد مونث از یافته های تحقیق حاضر میباشد.

از آنجا که نوک بینی در تامین زیبایی بینی اهمیت دارد، عمل راینوپلاستی در جهت حفظ بیرون زدگی نوک بینی، کاهش و یا افزایش آن انجام میپذیرد. هدف از مطالعه حاضر بررسی 6 ماهه میزان افتادگی نوک بینی در نمای نیمرخ پس از عمل راینوپلاستی در بخش جراحی دهان و فک و صورت بیمارستان طالقانی در سالهای 82-1381 میباشد.
در این مطالعه نیمه تجربی بر روی 28 بیمار میزان افتادگی نوک بینی در طول 2 ماه و 6 ماه بعد از عمل نسبت به 20 روز بعد از عمل مقایسه گردید. با استفاده از فتوگرافی های نیمرخ 4 متغیر بیرون زدگی نوک بینی (TP)، طول بینی، زاویه بین لب بالا و بینی (NLA) و نسبت مجموع طول بینی و لب بالا به بیرون زدگی بینی توسط کامپیوتر و از روی تصاویر دیجیتالی اصلی با دقت 01/0 میلیمتر و 1/0 درجه اندازهگیری شدند. از آزمون Paired t جهت مقایسه دو گروه قبل و بعد از عمل استفاده شد و مقایسه دو گروه توسط آزمون ANOVA دوطرفه انجام شد.
در فاصله 20 روز تا 6 ماه پس از عمل، نوک بینی (TP) کمی کاهش یافت که نشاندهنده حرکت اندک نوک بینی به عقب میباشد. همچنین زاویه نازولبیال به مقدار زیادی کاهش یافت(001/0P<) و اندازه طول بینی هم در این مدت کمی افزایش نشان داد (001/0P<). افزایش طول بینی و کاهش زاویه نازولبیال نشاندهنده حرکت قابل توجه نوک بینی به طرف پایین است. تغییرات نوک بینی نه تنها در 2 ماه بلکه تا 6 ماه بعد از عمل هم ادامه داشت. در مقایسه تغییرات بین 20 روز با 2 ماه، بین 2 ماه با 6 ماه و بین 20 روز با 6 ماه بعد از عمل برای NL، NLA و در تمام موارد معنیدار بود (05/0P<). تغییرات نوک بینی بعد از عمل راینوپلاستی برای آقایان بیشتر از خانمها بود. سن بیمار در این مورد تاثیری نداشت. بیمارانی که گرافت Tip و Strat داشتند و آنهایی که سپتوپلاستی هم شده بودند تغییرات نوک بینی آنها تفاوت چندانی با بقیه بیماران نشان نداد.
نوک بینی در فاصله بین 20 روز تا 6 ماه بعد از عمل به طرف پائین و عقب حرکت میکند که میزان حرکت به طرف پائین آن قابل توجه است.

خارج کردن دندانهای پرمولر را در رویش و نهفتگی دندانهای مولر سوم موثر میدانند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین رابطه بین تغییرات زاویه دندان مولر سوم با خارج کردن دندانهای پرمولر اول در درمانهای ارتودنسی بود.
مطالعهای تحلیلی به صورت historical cohort بر روی 90 نمونه با توجه به مشابهسازی سن، جنس، crowding هر دو آرچ دندانی، طول مدت درمان و وجود جوانه دندان عقل که همگی درمان ارتودنسی را به پایان رسانده بودند و فیلمهای پانورامیک و سفالوگرام لترال قبل و بعد از درمان ارتودنسی در پرونده آنها موجود بود، از مطب خصوصی ارتودنسی انتخاب شدند. گروه extraction شامل 45 نفر، 31 دختر و 14 پسر با متوسط سنی 64/1±46/14 سال که برای آنها چهار دندان پرمولر اول خارج شده بود و گروه non- extraction شامل 45 نفر، 32 دختر و 13 پسر با متوسط سنی 99/1±97/13 سال بودند و هیچ دندانی خارج نشده بود. 8 زاویه در رادیوگرافی پانورامیک و 4 متغیر خطی در رادیوگرافی سفالوگرام لترال اندازهگیری شدند که توسط آزمونهای t و chi square بین دو گروه مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.
بین دو گروه در تغییر زاویه مولر سوم، در فک بالا و پایین تفاوت معنی داری وجود نداشت. یک متغیرUpper eruption space و 2 متغیر Lower eruption space در دو گروه به طور معنی داری با هم متفاوت بودند (02/0=P، 004/0=P، 001/0P<) که میزان آنها در گروه extraction بیشتر بود. رویش مولر سوم در هر 2 قوس در گروه extraction بیش از گروه non-extraction بود(001/0P<).
Extraction دندانهای پرمولر اول تاثیری در تغییرات زاویه دندان مولر سوم نداشت با اینکه روی فضای رویشی مولر تاثیر داشت. به نظر میرسد که extraction دندانهای پرمولر اول تضمینی برای رویش مولر سوم نمیباشد.

با توجه به فراوانی نسبی افراد دارای مالاکلوژن کلاس II در جامعه، این مطالعه با هدف بررسی تغییرات رشدی دنتال و اسکلتال درمال اکلوژن کلاسII در گروه سنی 7 تا 12 سال انجام گرفت.
در این مطالعه توصیفی که با طراحی Longitudinal انجام گرفت تعداد 8 مدرسه به طور تصادفی در شهر تهران انتخاب و پس از معاینه 1886 دانش آموز 7 تا 12 ساله، 73 نفر بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. از کلیه افراد واجد شرایط یک عدد کلیشه رادیوگرافی لترال سفالوگرام تحت شرایط استاندارد و در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران تهیه گردید. پس از گذشت 2 سال امکان پیگیری 43 نفر (23 پسر و 20 دختر) فراهم شد که مجددابا شرایط قبلی از آنها رادیوگرافی تهیه شد. رادیوگرافی های دو مرحله trace و 26 پارامتر خطی و زاوی های به منظور بررسی تغییرات رشدی دنتال و اسکلتال مورد مطالعه و بر حسب مورد با یکی از آماره های Paired t، Wilcoxon و Mann- whitney مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.
تحقیق بر روی 43 نفر در دو گروه دختر و پسر و در دوره سنی 7 تا 9 سال و 10 تا 12 سال انجام شد. طول قدامی جمجمه در گروه سنی 9-7 سال پسر و دختر به ترتیب به میزان 58/0±54/2 میلیمتر و 52/1±56/2 میلیمتر و در گروه سنی 12-10سال به ترتیب به میزان 67/0± 2 و 34/1±33/2 میلیمترافزایش یافته بود(05/0P<). طول موثر ماگزیلا در گروه سنی 9-7 سال پسر و دختر به ترتیب و به میزان 01/2±13/4 و 46/2±06/3 در گروه سنی 12-10 سال به ترتیب و به میزان 80/1±5/3 و 95/1±5/2 میلیمتر افزایش یافته بود (05/0P<). طول موثر مندیبل در گروه سنی 9-7 سال پسر و دختر به ترتیب و به میزان 65/2±67/5 و 83/2±19/6 و در گروه سنی 12-10 سال 40/2±82/5 و 49/2±50/5 میلیمتر افزایش نشان میداد (05/0P<). افزایش در اندازه راموس در هر چهار گروه مورد مطالعه از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0P<).
در افراد مبتلا به مالاکلوژن کلاس II بهتر است از اطلاعات پایه در مطالعاتی که اثر دستگاه های فانکشنال یا ارتوپدیک را در درمان مالاکلوژن کلاس II مورد بررسی قرار میدهند استفاده شود.

تاثیر فلوراید آزاد شده از مواد ترمیمی دندانپزشکی در جلوگیری از بروز پوسیدگی ثانویه توسط تحقیقات قبلی کاملا تائید شده است. هدف از این مطالعه مقایسه آزادسازی فلوراید از دو گلاسآینومر کانونشنال (Ionocid-F و Fuji II) و دو گلاسآینومر رزین مودیفاید (IonoGem LC و Fuji II LC) بود.
در این مطالعه تجربی، از هر ماده 5 نمونه دیسک با ابعاد mm 2×7 ساخته شد. نمونه ها در ظروفی پلاستیکی حاوی cc 10 آب دیونیزه غوطهور شدند. محلولها در هفته اول به صورت روزانه تعویض شدند. پس از پایان هفته اول، بعد از هر 12روز، آب محلولها به مدت سه روز متوالی تعویض شد و این روند تا انتهای دوره 2 ماهه آزمایش تکرار شد. محلولها با TISABII (Total Ionic Strength Adjustment Buffer) بافر میشدند و سپس اندازهگیری فلوراید با الکترود اختصاصی فلوراید که به یک دستگاه pH-Ion meter دیجیتالی متصل بود، انجام گرفته، میزان آزادسازی فلوراید به ppm اندازهگیری شد. با استفاده از آزمونهای ANOVA وScheffe اختلاف آماری بین نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت.
تمام مواد مورد آزمایش در روز اول مقادیر زیادی فلوراید آزاد کردند. این میزان در روز دوم به صورت معنی داری کاهش یافت (05/0P<). Ionocid–F (ppm 916/17± 643/267) به صورت معنی داری بیش از بقیه مواد فلوراید آزاد کرد. IonoGem LC (ppm 068/10±284/101) و Fuji II LC(ppm 609/2±276/23) و Fuji II (ppm 232/4±027/20) به ترتیب مقامهای بعدی را داشتند ولی بین Fuji II LC و Fuji II اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت.
مقادیر فلوراید آزاد شده از مواد مورد آزمایش محدوده وسیعی را در بر میگرفت ولی الگوی آزادسازی فلوراید در همه مواد مشابه بود.

حفظ وایتالیتی پالپ به هنگام بازشدگی مکانیکی حین اعمال ترمیمی یا در دندانهای ضربه خورده، در دندانپزشکی ترمیمی همواره مورد توجه بوده است. در دندانهای بدون علامت اگر اکسپوژر کوچک بوده و در محیط غیرآلوده به بزاق صورت گرفته باشد، میتوان عمل پوشش مستقیم پالپی را انجام داد. ماده پوشاننده مورد استفاده باید از سازگاری بافتی بالایی برخوردار بوده و برای بافتهای مجاور محرک نباشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه سمیت سلولی و التهابی چهار عامل اتصال دهنده بر سلول فیبروبلاست L929 موش میباشد.
در این تحقیق تجربی، پس از کشت و پاساژ سلولهای مورد نظر و اثر دادن چهار عامل اتصال دهنده بر روی آنها، میزان سمیت سلولی برای سلولهای ذکر شده در مقاطع زمانی 1 و 24 و 7 روز پس از کشت با روش MTT محاسبه شد. همچنین تاثیر مواد مورد مطالعه در میزان تولیدIL-6 پس از گذشت 24 ساعت توسط ELISA مورد ارزیابی قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده توسط آزمونهای Kruskal Wallis و Mann Whitney U بررسی شدند.
بین گروه های مورد مطالعه از نظر سمیت سلولی پس از گذشت 1 ساعت و 24 ساعت اختلاف آماری معنی داری وجود داشت (به ترتیب 001/0=P و 029/0=P) ولی پس از گذشت 7 روز هیچ اختلاف آماری معنی داری بین گروه های مطالعه مشاهده نشد. همچنین در میزان تولید IL-6 از سلولها، بین گروه های مورد مطالعه اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت.
در این تحقیق میزان سمیت سلولی i Bond از مواد دیگر مورد آزمایش کمتر بود. همه گروه ها قادر به القای ترشح IL-6 از فیبروبلاستها بودند.

ترمیم نواقص و ضایعات استخوانی موجود در ناحیه سر و گردن همواره یکی از دغدغه های جراحان ترمیمی و فک و صورت بوده است. این پژوهش با هدف مطالعه روند استخوانسازی جدید پس از کاشت اکتاکلسیم فسفات (OCP) در محل ضایعات ایجاد شده بر روی ستیغ الوئولار استخوان فک تحتانی در موش صحرائی طراحی گردید.
در این مطالعه تجربی از بیست سر موش صحرائی بالغ نر و نژاد Sprague Dawley استفاده گردید. ضایعهای دوطرفه به قطر سه و به عمق دو میلیمتر بر روی ستیغ الوئولار استخوان فک تحتانی ایجاد گردید. در سمت راست مقدار شش میلیگرم اکتاکلسیم فسفات کاشت گردید. سمت چپ به عنوان کنترل استفاده شد. به منظور مطالعه روند استخوانسازی، نمونه برداری طی روزهای هفتم، چهاردهم، بیست و یکم و بیست و هشتم پس از کاشت انجام گردید. پس از انجام فیکساسیون و عمل کلسیمگیری و طی مراحل آمادهسازی بافتی، مقاطع بافتی به ضخامت پنج میکرون تهیه و به وسیله هماتوکسیلین- ائوزین رنگآمیزی شدند.
در گروه آزمایشی در روز هفتم پس از کاشت، استخوانسازی به صورت محدود بین قطعاتOCP و چسبیده به آنها آغاز گردید. روز چهاردهم افزایش بافت استخوانی جدید در قسمت مرکزی ضایعه و در بین ماده کاشت شده ادامه یافت. روز بیست و یکم در حاشیه ضایعه و چسبیده به استخوان میزبان استخوانسازی جدید انجام گرفت. روز 28 استخوان از تکامل بیشتری برخوردار بود و قسمت عمده ماده کاشت شده جذب و به وسیله استخوان جدید جایگزین شده بود. در گروه کنترل در روزهای هفتم و چهاردهم محل ضایعه به وسیله بافت همبند نسبتا متراکم اشغال شده بود و استخوانسازی جدید در روز بیست و هشتم به صورت محدود در حاشیه ضایعه مشاهده گردید.
از OCP میتوان جهت پر کردن ضایعات استخوانی و یا افزایش و تقویت ستیغ آلوئولار در استخوان فک تحتانی استفاده کرد.

درد بعد از درمان ریشه یکی از مشکلات عمده برای بیمار و دندانپزشک است. مطالعات زیادی برروی داروهای مختلفی جهت تسکین درد بعد از درمان مورد بررسی قرار گرفتهاند. هدف از این مطالعه ارزیابی کلینیکی روش های مختلف دارودرمانی بر میزان درد پس از درمان ریشه در دندانهای نکروتیک بود.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور olled clinical trial انجام شد. در این مطالعه 120 بیمار که دارای دندانهای تک کانال با پالپ نکروزه بودند انتخاب شدند. داروهای مورد مطالعه به صورت کپسولهای متحدالشکل درآمدند. بیماران به شش گروه تقسیم و به صورت تصادفی به یکی از طرق زیر دارو دریافت کردند:گروه A یک ساعت قبل از درمان 2 گرم آموکسیسیلین، گروه B یک ساعت قبل از درمان 2 گرم آموکسیسیلین به اضافه 4 میلیگرم بتامتازون، گروه C یک ساعت قبل از درمان 2 گرم دارونما (گروه کنترل). گروه D بلافاصله پس از درمان 500 میلیگرم آموکسیسیلین دریافت کردند و با فواصل 8 ساعته به مدت 4 روز ادامه دادند. گروه E همانند گروه D دارو دریافت کردند با این تفاوت که بلافاصله پس از درمان یک دوز 4 میلیگرم بتامتازون به رژیم آنتیبیوتیک اضافه شد. گروه F مانند گروه D بود با این تفاوت که دارونما دریافت کردند. درمان ریشه دندان با تکنیک step back و با روش تراکم جانبی انجام شد. ارزیابی میزان درد در فواصل 6، 12، 24، 48 و 72 ساعت بعد از درمان ریشه صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون Kruskal-wallis مقایسه شدند.
نتایج مطالعه نشان داد که در فواصل زمانی مختلف بین گروه هایی که آموکسیسیلین و بتامتازون دریافت کردند (A و B و D و E) و گروه هایی که دارونما گرفتند (گروه های کنترل C وF)، از نظر میزان درد بعد از درمان تفاوت معنی داری وجود نداشت. اکثر بیمارانی که پس از درمان دچار درد شدید شده بودند دارونما دریافت کرده بودند (گروه های C و F).
تجویز خوراکی کورتیکواستروئیدها به همراه آنتیبیوتیک در نمونه هایی که پالپ نکروزه دارند، درد پس از درمان را به میزان قابل توجهی کاهش نمیدهد.

علیرغم استفاده معمول از کلسیم هیدروکساید در پوشش پالپ، نتایج درمان با این ماده ابهامآمیز بودهاند. هدف از این تحقیق مقایسه اثرات هیستولوژیکی کلسیم هیدروکساید و سیمان پرتلند بر روی پالپ دندان گربه به هنگام درمان پوشش پالپی مستقیم بود.
این مطالعه از نوع تجربی و تکنیک آن مشاهدات هیستولوژیکی بود. در ابتدا تعداد ده قلاده گربه سالم، بالغ و همسن انتخاب شدند. پس از نگهداری در شرایط استاندارد به مدت دو هفته، حفرات Class III در سطح دیستال 4 دندان کانین آنها تراشیده شده، پالپ آنها اکسپوز گردید. پالپ هر چهار دندان یک گربه به صورت ضربدری با کلسیم هیدروکساید (گروه الف) و سیمان پرتلند (گروه ب) پوشانده و دندانها با کامپوزیت ترمیم گردیدند. دو قلاده از گربه ها پس از یک هفته و بقیه آنها بعد از دو ماه کشته شدند. نمونه ها جهت بررسی وجود التهاب، تشکیل پل عاجی، حضور لایه ادونتوبلاست، نکروز، هیپرمی و معدنی شدن در پالپ مورد مطالعات هیستولوژیک قرار گرفتند. برای مقایسه داده ها از آزمون آماری Mann-whitney استفاده شد.
پس از گذشت یک هفته، پل عاجی و لایه ادنتوبلاستی در هیچکدام از موارد مشاهده نشد. در هر دو گروه، سه مورد نکروز و چهار مورد هیپرمی دیده شد. پس از گذشت یک هفته نتایج دو گروه مشابه هم بودند و اختلاف معنی داری را نشان نمیدادند. پس از دو ماه تشکیل پل عاجی در سه مورد گروه الف و نه مورد گروه B مشاهده شد. التهاب پالپ در سیزده مورد گروه الف و شش مورد گروه ب مشاهده شد. نواحی نکروز در ده مورد گروه الف و پنج مورد گروه ب مشاهده شد. معدنی شدن در چهار مورد گروه الف و شش مورد گروه ب و همچنین لایه ادنتوبلاست در سه مورد هر دو گروه مشاهده شد (05/0P<).
با توجه به نتایج حاصل در تشکیل پل عاجی بیشتر و التهاب کمتر و حفظ حیات پالپ در صورت دارا بودن دیگر خصوصیات لازم، شاید بتوان از سیمان پرتلند جهت پوشش پالپی مستقیم استفاده نمود.

اروژن ناشی از اسیدهای با منشا خارجی و نوشابه های اسیدی به دمینرالیزاسیون و از بین رفتن تدریجی لایه سطحی مینا منجر میشود. هدف مطالعه حاضر بررسی پتانسیل اروژن 4 نوشابه موجود در بازار ایران به نامهای زمزم کولا، زمزم نارنجی، پپسی و میراندا به روش اسکن الکترون میکروسکوپی میباشد.
در این تحقیق تجربی - آزمایشگاهی دو نوشابه ایرانی زمزم کولا و زمزم پرتقالی و دو نمونه خارجی پپسی و میراندا (مشابه ترکیبات نوشابه های ایرانی) مورد بررسی قرار گرفتند. از هر نوع نوشابه، 10 عدد تهیه گردید. 120 عدد دندان پره مولر سالم که برای درمان ارتودنسی کشیده شده بودند به طور تصادفی به سه گروه A و B و C (هر گروه 40 دندان) تقسیم شدند. مدت زمان exposure هر گروه از دندانها به نوشابه ها یا محلولها به ترتیب زیر بود: گروه A: 15 دقیقه گروه B: 45 دقیقه و گروه C: 12 ساعت. هر یک از سه گروه A، B و C به چهار زیر گروه (هر زیر گروه 10 دندان) تقسیم شدند و هر زیر گروه در معرض یکی از چهار نوشابه داخلی یا خارجی قرار گرفت. سطح expose شده به نوشابه ها در مورد همه دندانها یک نیمدایره به قطر 5 میلیمتر روی سطح باکال آنها بود. از هر یک از 12 گروه دو نمونه دندان به طور تصادفی انتخاب شده و با میکروسکوپ الکترونی (SEM) مورد بررسی قرار گرفتند.
در این تحقیق درجات متفاوتی از انحلال پریسمهای مینایی با SEM نشان داده شد که نشاندهنده از دست رفتن سر Prismها و sheath آنها در مدت زمان exposure کوتاه و سپس تخریب tail (دم منشورهای مینایی) در مدت زمان exposure طولانی بود. با افزایش مدت زمان incubation، میزان، وسعت و عمق اروژن در تصاویر SEM افزایش نشان داد.
نتایج تحقیق نشان داد تمام نوشابه ها پتانسیل اروزیو نسبتا بالایی روی مینای دندانهای دائمی از خود نشان میدهند.

با توجه به اهمیت پلاک دندانی در ایجاد بیماری های پریودنتال، همچنین فقدان مطالعه مصرف دهانشویه پس از صرف سحری و افطار و میزان پلاک دندانی در روزهداران این تحقیق با هدف تعیین تاثیر استفاده از دهانشویه کلرهگزیدین 2/0% پس از صرف سحری و افطار در افراد روزهدار بر میزان پلاک و خونریزی از لثه انجام شد.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی کنترل شده از نوع Cross-over بر روی 30 نفر زن و مرد با متوسط سنی 1±40 سال مراجعه کننده به بخش پریودانتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام پذیرفت. تحقیق در دو گروه الف و ب در طول مدت ماه رمضان انجام گرفت. گروه ب در طول ده روزه اول ماه رمضان دهانشویه کلرهگزیدین مصرف نمیکردند و گروه الف در طول ده روزه اول ماه رمضان دهانشویه مصرف نمودند. پس از یک دوره چهار روزه بینابینی گروه شاهد (ب) به گروه مورد تغییر یافته، دهانشویه مصرف نمودند و گروه مورد (الف) در ده روزه دوم دهانشویه مصرف نکرده، به گروه شاهد تغییر یافتند. ایندکس پلاک و خونریزی از لثه در سه مرحله بررسی شد. مرحله اول 2روز قبل از شروع ماه رمضان، مرحله دوم و سوم پس از خاتمه 10 روز اول و دوم ماه رمضان انجام گرفت. تغییرات ایندکس پلاک و خونریزی از لثه در گروه های مورد مطالعه با استفاده از آزمون T و paired T مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
گروه های مورد، تفاوت معنی داری در کاهش میزان پلاک دندانی و خونریزی از لثه نشان دادند)0001/0P<). گروه های شاهد نیز تفاوت معنی داری در افزایش میزان پلاک دندانی نشان دادند)0001/0P<). تغییرات ایندکس پلاک و خونریزی از لثه بین گروه های شاهد و مورد تفاوت معنی داری در کاهش میزان پلاک دندانی و خونریزی از لثه در گروه مورد نشان داد)001/0(P<.
استفاده از دهانشویه کلرهگزیدین 2/0% در هنگام سحر و افطار در افراد روزهدار تاثیر مثبت در کاهش پلاک دندانی و خونریزی لثه نشان داد.

اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی از جمله اختلالات سیستم جونده میباشند که درصد بالایی از افراد جامعه حداقل یکی از علائم این اختلالات را در عمر خود تجربه میکنند. تشخیص زودرس و درمانهای ساده و پیشگیرانه میتواند از بروز بسیاری عوارض نامطلوب پیشگیری نماید. با توجه به ارائه آمارهای متفاوت در مورد شیوع TMD در جوامع مختلف، این تحقیق با هدف بررسی شیوع اختلالات گیجگاهی- فکی (TMD) در مراکز بهداشتی و کلینیکهای شهر تهران در تابستان 1384 صورت پذیرفت.
در این تحقیق توصیفی- تحلیلی با روش نمونه گیری خوشهای تعداد 1503 نفر (8/55 درصد زن و 2/44 درصد مرد) از سطح 19 مرکز بهداشت و یک کلینیک خیریه در شهر تهران وارد تحقیق شده، اطلاعات آنها توسط دانشجو و دو پروستودنتیست با ضرایب 119/0=ICC و 772/0=کاپا در فرمهای علائم غیرکلینیکی (symptom) و کلینیکی (sign) ثبت گردید. ورود اطلاعات به کامپیوتر با استفاده از نرم افزار SPSS 9.0 صورت گرفت. تجزیه و تحلیلهای آماری جهت متغیرهای کمی و کیفی به ترتیب توسط آزمونهای t و chi-square انجام شد.
ترتیب شیوع علائم غیرکلینیکی شامل صداهای مفصلی 6/18 درصد، درد عضلات 1/9 درصد و درد مفصل 7/7 درصد و ترتیب شیوع علائم کلینیکی صداهای مفصلی (2/30 درصد)، انحراف در مسیر باز کردن دهان (4/23 درصد)، درد عضلات (17 درصد)، درد مفصل (6 درصد) و محدودیت در باز کردن دهان (94/1 درصد) به دست آمد. شیوع علائم غیرکلینیکی 5/36 و علائم کلینیکی 7/45 درصد بود که رابطه معنی داری بین این دو متغیر مشاهده شد (001/0P<). شیوع TMD، 7/58 درصد بوده است. براکسیزم و سابقه ضربه رابطه معنی داری با TMD داشتند (001/0P<). شیوع التهاب مفصلی با افزایش سن به طور معنی داری بین گروه های سنی افزایش نشان داد(001/0P<).
TMD در سطح مراکز بهداشت و کلینیکهای شهر تهران در تابستان 1381در بیش از نیمی از افراد جامعه مورد نظر مشاهده شد. با توجه به معنیدار بودن رابطه براکسیزم و سابقه ضربه با TMD آگاه نمودن جامعه جهت پیشگیری و همچنین آغاز درمانهای لازم ضروری به نظر میرسد.

داروهای مهار کننده سیستم ایمنی که در درمان بسیاری از بیماری ها استفاده میشوند، با توجه به اثر آنها در ریمودلینگ استخوان میتوانند بر حرکات دندانی به دنبال اعمال نیروی ارتودنسی نیز اثر ویژهای داشته باشند. در این مطالعه اثر داروی خوراکی سیکلوسپورین A بر میزان حرکت دندان در Ratبه دنبال اعمال نیروی ارتودنسی بررسی شده است.
در این مطالعه مورد – شاهدی، هشتاد Rat نر از نژاد Sprague-Dawley با وزن تقریبی 280-220 گرم به طور تصادفی در یکی از دو گروه شاهد و آزمایش قرار گرفتند. 4 زیر گروه شاهد به منظور بررسی اثر حامل دارو (روغن زیتون) و تنش تراش دندان انسیزور بر حرکت دندان در دوره های 15 و 30 روزه و 4 زیر گروه آزمایش جهت بررسی اثر دارو با میزان دارویی mg/kg 10 و mg/kg 30 (با روش Gastric gavages) هر یک برای دوره های 15 و 30 روزه، انتخاب شدند. دستگاه ثابت ارتودنسی شامل Niti coil spring بین دندان سنترال انسیزور و مولر اول در سمت راست در ماگزیلا بسته و با نیروی 60 گرم فعال شد. جهت تعیین اختلاف در مقادیر ثبت شده در میزان حرکت دندان، از آزمونهای آنالیز واریانس یک طرفه و Tukey استفاده شد.
سیکلوسپورین A خوراکی با مقدار دارویی mg/kg 30 در مدت 30 روز و به گونه معنی داری سبب تسریع حرکت دندانی (05/0P<، 22/0±635/0(در Ratگردید. استرس تراش دندان و روغن زیتون به تنهایی موجب افزایش حرکت دندان نشدند.
با توجه به یافته های این بررسی و اثر چشمگیر سیکلوسپورین A بر حرکات دندانی در Rat میتوان پیشبینی کرد که بیماران استفاده کننده از این دارو، در صورت نیاز و امکان درمان ارتودنسی، از حرکت دندانی بیشتری نسبت به افراد سالم برخوردار باشند.

خارج کردن دندانهای عقل نهفته فک پایین یکی از رایجترین اعمال در جراحی دهان و فک و صورت میباشد. اما نحوه تجویز آنتیبیوتیکها در جراحی دندانهای عقل نهفته فک پایین هنوز مبهم است. این مطالعه با هدف تعیین اثر آنتیبیوتیک پروفیلاکسی با آنتیبیوتیکتراپی 5 روزه در پیشگیری از عفونت جراحی دندانهای عقل نهفته داخل استخوانی فک پایین صورت پذیرفت.
در این مطالعه تجربی در مدت بیشتر از 9 ماه، در مجموع 100 دندان عقل نهفته داخل استخوانی فک پایین خارج شد. هیچ کدام از بیماران در زمان جراحی علائمی از قبیل التهاب، تورم و بیماری های سیستمیک نداشتند. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. اولین گروه (50 نفر) 1 ساعت قبل از جراحی 2 گرم آموکسیسیلین خوراکی دریافت کردند. گروه دوم (50 نفر) هر 8 ساعت یک بار به مدت 5 روز پس از عمل آموکسیسیلین خوراکی 500 میلیگرم دریافت کردند. نمای کلینیکی و رادیولوژیکی هر بیمار ثبت شد. تمامی بیماران در روز هفتم پس از جراحی برای ارزیابی درد، تورم، میزان بازشدگی دهان، شرایط زخم و تشخیص عفونت فرا خوانده شدند. برای بررسی آماری علاوه بر شاخصهای توصیفی از آزمونهای t و Mann – whitney استفاده شد.
میزان شیوع عفونت پس از عمل در بین هر یک از دو گروه بیماران 2% بود و هیچگونه تفاوت معنی دار آماری پس از برآورد پارامترها در بین دو گروه مشاهده نشد.
مطالعه حاضر در مقایسه آنتیبیوتیک پروفیلاکسی قبل از عمل با درمان آنتیبیوتیک 5 روزه پس از عمل در جراحی دندانهای عقل نهفته داخل استخوانی فک پایین هیچگونه تفاوتی در شرایط زخم، کمتر بودن درد، کاهش تورم و افزایش بازشدگی دهان و پیشگیری از عفونت نشان نداد.