نشریه ارمغان دانش
سال دوازدهم شماره 3 (پیاپی 47، پاییز 1386)

شروع اثر داروهای شل کننده عضلانی تحت تاثیر برون ده قلبی و جریان خون عضله است. افدرین جریان خون عضله را افزایش می دهد و ممکن است در شروع اثر سوکسینیل کولین را کوتاه نماید. هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر تزریق دوز کوچک افدرین قبل از القای بیهوشی در زمان شروع اثر سوکسینیل کولین جهت لوله گذاری تراشه بود.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی، 60 بیمار کاندیدای جراحی انتخابی زنان که به بیمارستان الزهرا (س) تبریز در سال 1385 مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. به این بیماران داروی افدرین 70 میکروگرم بر کیلوگرم داخل وریدی (گروه مطالعه) یا سالین نرمال (گروه دارونما) 3 دقیقه قبل از القای بیهوشی با تیوپنتال سدیم و فنتانیل تجویز شد. سپس سوکسینیل کولین 6/0 میلی گرم بر کیلوگرم جهت سهولت لوله گذاری تراشه تزریق شد. شروع اثر سوکسینیل کولین، شرایط لوله گذاری تراشه و متغیرهای همودینامیک ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های مجذور کای و تی دانشجویی آنالیز گردید.
در60 درصد (36 نفر)، کل بیماران فاسیکولاسیون بروز نکرد. در سایر بیماران از نظر زمان شروع فاسیکولاسیون در دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت و مدت فاسیکولاسیون در دو گروه معنی دار نبود. شروع اثر سوکسینیل کولین به طور معنی داری در گروه مطالعه (91/3±53/19 ثانیه) کوتاهتر از گروه دارونما (11/7 ± 87/25 ثانیه) بود(0001/0p<). بیماران گروه مطالعه در عرض51/4 ±07/47 ثانیه و بیماران گروه دارونما در عرض 04/9± 73/58 ثانیه لوله گذاری شدند (0001/0p<). شرایط لوله گذاری در هر دو گروه یکسان بود. در بیماران گروه مطالعه ضربان قلب یک و سه دقیقه پس از تزریق افدرین اندکی افزایش داشت، اما تفاوت معنی داری در میزان فشارخون از مقدار پایه و نیز بین دو گروه نبود.
شروع اثر سوکسینیل کولین با پیش درمانی به وسیله دوز کوچک افدرین، بدون اثرات همودینامیک معنی دار، تسریع می شود.

در بعضی از موقعیت های پزشکی تجویز شل کننده های عضلانی جهت لوله گذاری تراشه به دنبال هوشبرهای وریدی ممکن است غیر لازم و یا گاهی مضر باشد. در چنین موقعیتهایی جای داروهای جایگزین جهت تسهیل لوله گذاری تراشه مشهود است. رمی فنتانیل از داروهای مخدر کوتاه اثر است که می تواند در حل این مشکل مفید باشد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر پروپوفل یا تیوپنتال در ترکیب با رمی فنتانیل بر وضعیت لوله گذاری تراشه در غیاب شل کننده های عضلانی در بیهوشی عمومی انجام شد.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور که در سال 1385 در بیمارستان بعثت سنندج انجام شد، 42 بیمار کلاس 1و2 انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا به صورت تصادفی بلوکی در یکی از دو گروه پروپوفل (2 میلی گرم بر کیلوگرم) و گروه تیوپنتال (5 میلی گرم بر کیلوگرم) قرار گرفتند. در همه بیماران 5/1 میلی گرم بر کیلوگرم لیدوکائین و 5/2 میکروگرم بر کیلوگرم رمی فنتانیل به عنوان پیش داروی بیهوشی 30 ثانیه قبل از تجویز هوشبرها تزریق شد.90 ثانیه بعد از القا بیهوشی لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه انجام شد. وضعیت لوله گذاری بر اساس سهولت تهویه با ماسک، شلی فک، سهولت لارنگوسکوپی، وضعیت طناب های صوتی و پاسخ بیمار به لوله گذاری تراشه و باد کردن کاف لوله تراشه به صورت عالی، خوب، قابل قبول و بد ارزیابی شد. میانگین فشارخون شریانی و تعداد ضربان قلب قبل و بعد از تزریق هوشبرها و نیز 45 ثانیه، 2 دقیقه و 5 دقیقه بعد از لوله گذاری تراشه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS و آزمون های آماری مجذور کای، دقیق فیشر و تی دانشجویی آنالیز گردید.
وضعیت لارنگوسکوپی و لوله گذاری عالی یا خوب در9 نفر(9/42 در صد)از بیماران گروه تیوپنتال و 20 نفر(2/95 در صد) از بیماران گروه پروپوفل حاصل شد (05/0p<). افت میانگین فشارخون شریانی و تعداد ضربان قلب در گروه پروپوفل به طور معنی داری شدیدتر از گروه تیوپنتال بود(05/0p<).
ترکیب رمی فنتانیل با پروپوفل و یا تیوپنتال امکان تهویه با ماسک را در کلیه بیماران فاقد مشکلات راه هوایی فراهم می سازد، ولی ترکیب پروپوفل با رمی فنتانیل برای لوله گذاری تراشه در غیاب شل کننده های عضلانی نسبت به ترکیب تیوپنتال با رمی فنتانیل برتر است، اما موجب تغییرات همودینامیک شدیدتر می شود.

جداسازی اگزودا از ترانسودا قدم اولیه در بررسی پلورال افیوژن به شمار می رود و راهنمایی جهت مشخص کردن روند پاتولوژیک بیماری های زمینه ای، تشخیص های افتراقی و اقدامات تشخیصی می باشد. اگر چه جهت جداسازی اگزودا از ترانسودا، معیار لایت به عنوان استاندارد در نظر گرفته می شود، اما در مطالعاتی نیز کلسترول مایع پلور، نسبت کلسترول پلور به سرم و نسبت بیلی روبین مایع پلور به سرم پیشنهاد شده است. این مطالعه جهت بررسی افتراق مایع پلور اگزوداتیو از ترانسوداتیو با اندازه گیری بیلی روبین و کلسترول انجام شده است.
این مطالعه توصیفی از نوع ارزیابی ارزش تشخیصی در سال 1384 در بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان انجام گردید و 86 مورد پلورال افیوژن با روش نمونه گیری غیر احتمالی و آسان مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا پس از افتراق ترانسودا از اگزودا بر اساس معیار لایت، کلسترول و بیلی روبین مایع پلور و سرم اندازه گیری شد. سپس با استفاده از منحنی های رک سطح زیر منحنی تعیین شد. پس از آن حساسیت و ویژگی و ارزش اخباری مثبت و منفی تعیین و نتایج با آزمون مک نمار تست گردیده و با هم مقایسه شدند.
از 86 بیمار، 59 مورد اگزودا و 27 مورد ترانسودا بودند. معیار کلسترول پلور بالای 43 میلی گرم در دسی لیتر، حساسیت 8/73 درصد و ویژگی 92 درصد داشت که با پایین آوردن سطح معیار تا حد بالاتر از 5/35 میلی گرم در دسی لیتر، حساسیت بالا رفته و به 4/81 درصد رسید. نسبت کلسترول پلور به سرم بیشتر از 3/0، حساسیت 65 درصد، ویژگی 88 درصد و کارآمدی 85 درصد داشت. نسبت بیلی روبین مایع پلور به سرم بیشتر از 6/0 نیز حساسیت 3/76 درصد، ویژگی 1/74 درصد و کارآمدی 6/75 درصد داشت.
معیار پروتئین 3 گرم در دسی لیتر کماکان بیشترین حساسیت و ویژگی را در افتراق اگزودا از ترانسودا داشت و به عنوان بهترین شاخص به تنهایی می توان از آن استفاده کرد. کلسترول پلور بیشتر از 5/35 میلی گرم در دسی لیتر نیز حساسیت و ویژگی مناسبی دارد و به عنوان بهترین شاخص عملی می توان از ترکیب پروتئین و کلسترول مایع پلور استفاده کرد. معیار کلسترول پلور به سرم بیشتر از 3/0 حساسیت کمی دارد و با کاهش این نسبت به 14/0 حساسیت آن افزایش می یابد، اما از ویژگی آن کاسته می شود.

بروسلا یک باکتری داخل سلولی اختیاری است که عامل بیماری بروسلوز بوده و می تواند در انسان و دام ها ایجاد عفونت نماید. سویه های تضعیف شده این باکتری نظیر بروسلا ملیتنسیس سویه Rev1 و بروسلا آبورتوس سویه های S19 و Rb51 هم اکنون به منظور پیشگیری از بروسلوز در دام ها مورد استفاده قرار می گیرند، اما تا کنون واکسن مناسبی علیه بروسلا برای انسان شناخته نشده است. هدف از این تحقیق تعیین میزان ایمنی زایی واکسن ژنی دو گانه حامل؛ ژن های پلاسمید نوترکیب حامل ژن های مسئول سنتز پروتئین متصل شونده به پریپلاسم و پروتئین 31 کیلو دالتونی لایه خارجی بروسلا ملیتنسیس در موش های بالب سی بود.
این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی 24 موش بالب سی در تابستان سال 1386 در مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، انجام گرفته است. به این منظور ابتدا با کلون سازی ژن های مسئول سنتز آنتی ژن های مذکور، پلاسمید نوترکیب به عنوان واکسن ژنی تهیه گردید و سپس، مقدار 100 میکروگرم از آن در حجم 50 میکرولیتر به عضله ران 12 سر موش بالب سی تزریق گردید و از 12 موش بالب سی دیگر نیز به عنوان گروه شاهد استفاده شد که به آنها به صورت مشابه بافر فسفاته نمکی تزریق گردید. این تزریقات در طی 4 مرحله یعنی در روزهایی به فاصله 1، 7،15 و 30 انجام شد و میزان پاسخ ایمنی حاصل علیه بروسلوز به روش الیزا بررسی گردید. برای آنالیز داده ها از آزمون تی و نرم افزار SPSS استفاده گردید.
تزریقات عضلانی این واکسن ژنی دوگانه موجب بروز ایمنی سلولی در موش های بالب سی گردیده و نتایج اندازه گیری میزان سایتوکاین ها از طریق الیزا، نشان دهنده افزایش سطح اینترفرون گاما و تغییرات کم سطح اینترلوکین 4 در موش های واکسینه شده در مقایسه با گروه شاهد می باشد(05/0p<).
کاربرد توام دو آنتی ژن پروتئین متصل شونده به پریپلاسم و پروتئین 31 کیلو دالتونی لایه خارجی بروسلا، قادر به ایجاد ایمنی حفاظتی بالایی علیه بروسلوز می باشد که استفاده از فیوژن پروتئین نوترکیب حاصل از بیان این ژن ها نیز می تواند در راستای بررسی ایمنی زایی علیه بروسلا در تحقیقات آینده مد نظر قرار گیرد.

لیستریا مونوسیتوژنز یک باکتری عامل عفونت های غذایی است. این باکتری به فراوانی در طبیعت و مواد غذایی گوناگون یافت می شود و موجب سپتیسمی، مننژیت، سقط جنین و عفونت های غذایی می گردد. لیستریا مونوسیتوژنز همچنین بر بسیاری سطوح در تماس با مواد غذایی و تجهیزات پزشکی تشکیل بیوفیلم می دهد. تشکیل بیوفیلم باکتری ها بر روی چنین سطوحی به عنوان یک منبع بالقوه آلودگی در نظر گرفته می شود که امکان انتقال باکتری ها و شیوع بیماری ها را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی تشکیل بیوفیلم لیستریا مونوسیتوژنز بر سطوح مختلف بود.
این مطالعه به صورت تجربی در سال 1385 در آزمایشگاه تحقیقاتی دانشگاه اصفهان انجام گردید. ابتدا هیدروفوبیسیتی سطح سلول لیستریا مونوسیتوژنز با روش اتصال میکروبی به هیدروکربن تعیین گردید. سپس بیوفیلم آن بر سطوح استیل، پلی اتیلن و شیشه در مدت زمان های 2، 4، 8، 16 و 20 ساعت تشکیل داده شد و با روش دراپ پلیت شمارش گردید. داده های جمع آوری شده با نرم افزار اکسل و مینی تب و آزمون های آماری آنالیز واریانس و تو کی کرامر مورد بررسی قرار گرفت.
لیستریا مونوسیتوژنز با هیدروفوبیسیتی (85 درصد) توانایی تشکیل بیوفیلم بر سه سطح ذکر شده را دارد. میزان تشکیل بیوفیلم آن بر سطح استیل با اختلاف معنی داری بیشتر از سایر سطوح بود(05/0p<). تشکیل بیوفیلم لیستریا بر سطوح مورد استفاده در وسایل پزشکی و غذایی امکان انتقال این باکتری را افزایش داده که از نظر بهداشتی و انتقال بیماری بسیار حایز اهمیت می باشد.

دیابت یک بیماری همراه با عوارض متابولیک و اختلالات درازمدت قلبی عروقی، کلیوی، چشمی و عصبی می باشد که از شیوع بالایی در سطح جهان، ایران و به خصوص استان یزد برخوردار است و روز به روز نیز در حال افزایش می باشد. درک شدت عوارض بیماری و نیز وجود درک حساسیت نسبت به این عوارض می تواند منجر به اتخاذ سطح بالاتری از خودمراقبتی در این بیماران گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین حساسیت و شدت درک شده عوارض بیماری دیابت و ارتباط آن با وضعیت خودمراقبتی در بیماران دیابتی انجام شد.
این مطالعه تحلیلی در سال 1385، بر روی 120 بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد، انجام شد. نمونه مورد نظر طی نمونه گیری آسان فراهم آمد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای بود که سازه های حساسیت درک شده، شدت درک شده و رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی را ارزیابی می نمود و از طریق مصاحبه با بیماران تکمیل گردید. به علاوه متغیرهای دموگرافیک سن، جنس، سطح سواد، شغل، مدت زمان ابتلا به دیابت و نوع دیابت نیز مورد سؤال قرارگرفت. پایایی و روایی پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت و تایید گردید. داده های جمع آوری شده با نرم افزارSPSS و آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تی دانشجویی و آنالیز واریانس و یا آزمون های ناپارامتری معادل آنها، آنالیز گردید.
آزمودنی ها به ترتیب 72/86، 72/55 و 79/62 درصد نمرات قابل اکتساب شدت درک شده، حساسیت درک شده و رفتارهای خودمراقبتی را کسب نمودند. شدت و جدیت از دست دادن بینایی را بیش از سایر عوارض بیماری دیابت درک کرده بودند و اشکال در خون رسانی به پاها، پایین ترین سطح شدت درک شده را در بین آزمودنی ها داشت. افراد مورد مطالعه احتمال ابتلای خود را به از دست دادن بینایی، درد در ساق پاها و تاری دید بیشتر درک کرده بودند و برای خود احتمال اغمای ناشی از افزایش و یا کاهش قندخون را کمتر از سایر عوارض متصور بودند. مردان به طور معنی داری شدت عوارض بیماری را بیشتر درک کرده بودند. حساسیت درک شده(199/0=r) و شدت × حساسیت(197/0=r)با مدت زمان ابتلا به دیابت دارای همبستگی مثبت و معنی داری در سطح 05/0 بودند. شدت درک شده، حساسیت درک شده، شدت × حساسیت و وضعیت خودمراقبتی با یکدیگر دارای همبستگی مثبت و معنی داری در سطح 01/0 بودند. سازه های حساسیت(209/0=r) و شدت درک شده (192/0=r)، با یکدیگر 1/12 درصد از تغییرات خودمراقبتی را پیشگویی می کردند، درحالی که شدت× حساسیت نیز 12 درصد تغییرات در خودمراقبتی را پیشگویی می کرد.
علی رغم مطلوب بودن وضعیت شدت درک شده در آزمودنی ها، حساسیت درک شده در آنها چندان مطلوب نیست و اغلب بیماران دیابتی احتمال ابتلای خود به عوارض این بیماری را نمی دهند. در این میان توجه دادن بیماران به عوارض پای دیابتی از اهمیت بیشتری برخوردار است و به طور کلی بالابردن شدت و حساسیت درک شده بیماران نسبت به عوارض بیماری می تواند منجر به سطح بالاتری از خودمراقبتی در بیماران گردد.

بی اختیاری شبانه ادرار یک اختلال شایع در کودکان 5 تا 15 ساله بوده که با توجه به عوارض متعدد روحی روانی جهت بیمار و والدین نیاز به درمان دارد. روش های متعددی برای درمان به کار رفته است. هدف از این مطالعه مقایسه کارایی جریان های تداخلی و دسموپرسین در درمان شب ادراری اولیه کودکان 15 5 ساله است.

پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد که در آن 75 بیمار 15 5 ساله مراجعه کننده به کلینیک شهید مفتح یاسوج در سال 1386 به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. تعداد 39 بیمار تحت درمان با اسپری بینی دسموپرسین به صورت 20 میکروگرم در روز به مدت سه هفته و در صورت جواب، کم کردن تدریجی دارو تا شش ماه و 36 بیمار دیگر هفته ای پنج بار، هر بار به مدت 20 دقیقه در 15 جلسه تحت بررسی با جریان های تداخلی قرار گرفتند. میزان کارایی درمان بعد از اتمام جلسات درمانی و میزان عود یک ماه بعد، محاسبه شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSSو آزمون های آماری مجذورکای و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که در گروه جریان های تداخلی؛ 9 نفر(25درصد)پاسخ کامل، 13 نفر(1/36 درصد) پاسخ نسبی و14 نفر(9/38 درصد) به درمان پاسخ ندادند، در حالی که در گروه دسموپرسین؛ 24 نفر(5/61 درصد) پاسخ کامل، 10 نفر(6/25 درصد) پاسخ نسبی و 5 نفر(9/12درصد) به درمان پاسخ ندادند. میزان عود در جریان های تداخلی و در دسموپرسین به ترتیب؛ 7/16 و 1/23 درصد بود. همه بیماران 1511 سال به دسموپرسین پاسخ(کامل یا نسبی) دادند و همه بیماران مونث به آن پاسخ کامل دادند. پاسخ های درمانی در هر دو گروه در کودکان 1511 ساله نسبت به 105 سال بهتر بود و همه موارد عود در جنس مذکر اتفاق افتاد. در هیچ یک از بیماران عارضه درمانی مشاهده نشد.

دسموپرسین و جریان های تداخلی در درمان شب ادراری اولیه موثر و بی خطر می باشند. گرچه دسموپرسین کارایی بهتری دارد، ولی میزان عود با جریان های تداخلی کمتر می باشد. جریان های تداخلی به عنوان یک روش موثر، بی خطر و با میزان عود کمتر در درمان شب ادراری اولیه پیشنهاد می شود.

بیماری های قلبی عروقی یکی از شایع ترین علل مرگ و میر بشر در قرون اخیر بوده است. عوامل متعددی در بروز این بیماری ها نقش دارند که یکی از این عوامل اختلالات خواب می باشد. این اختلالات در جامعه بسیار شایع هستند. هدف از این مطالعه مقایسه شیوع اختلالات خواب در بیماران مبتلا به سکته قلبی حاد با همراهان سالم آنان است.
این مطالعه یک پژوهش تحلیلی به صورت مورد شاهدی است که روی 65 نفر بیمار مبتلا به سکته قلبی حاد بستری در بیمارستان امام سجاد(ع) یاسوج به عنوان گروه مورد و 65 نفر از همراهان سالم آنان به عنوان گروه شاهد در سال 1384 انجام گرفت. نمونه ها به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. داده ها با استفاده از دو پرسشنامه اختلالات خواب آلودگی و پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری گردید. داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای، تی و تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از موارد دیس سومینا، زمان بیدار شدن صبحگاهی، طول مدت خواب شبانه، اشکال در به خواب رفتن، انقطاع خواب و سندرم پاهای بی قرار در گروه مورد به طور معنی داری بیش از گروه شاهد مشاهده شد. از نظر زمان به خواب رفتن شبانه و خوابیدن در طول روز بین دو گروه تفاوتی مشاهده نشد. در بین اختلالات پاراسومینا، شیوع فلج خواب، کابوس شبانه و راه رفتن در خواب در گروه مورد به طور معنی داری بیش از گروه شاهد بود، ولی از نظر دندان قروچه و صحبت کردن در خواب بین دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد.
اختلالات خواب در افراد با سکته حاد قلبی بیشتر از افراد سالم دیده می شود و می تواند به عنوان یک عامل خطر در بروز سکته های قلبی در نظر گرفته شود.

سردرد پس از بی حسیبی حسی نخاعی، یک مشکل ناخوشایند بوده که بیشتر در افراد جوان، مونثمؤنث و باردار روی می دهد. پس ازانجام بیی حسی نخاعی به خصوص در زنان باردار و جوان دراعمال جراحی سزارین، عوارض متعددی از قبیل سردرد، کمردرد، تهوع و غیره دیده می می شوند که علاوه بر مشکلات روحی و جسمی، باعث تاخیر تاخیر در ترخیص بیماران و افزایش هزینه هزینه های بستری می می گردد. هدف از در این مطالعه هدف بررسیتعیین تاثیر تاثیر داروی دگزامتازون و سرم نرمال سالین بر میزان کاهش سر درد اینگونه دردها پس از بی حسیبی حسی نخاعی در عمل جراحی سزارین می باشد.
این مطالعه یک از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور خود شاهد بوده که بر روی 35 بیمار سنین 18- تا 45 سال بوده که در وضعیت فیزیکی 1 و 2 تقسیم تقسیم بندی انجمن بیهوشی اآمریکا* قرار داشتند، و در مدت 6 ماه در سال 1384 در بیمارستان آموزشی درمانی امام سجاد(ع) یاسوج انجام شد. تمامی این بیماران پس از گرفتن بی بی حسی نخاعی به دنبال عمل جراحی سزارین دچار دردهای نواحی سر، گردن، یا کمر شده بودند و علی علی رغم مصرف داروهای مسکن، سرم درمانی و استراحت، بهبودی نیافته بودند. لذا پس از اخذ رضایت، لذا بدون آگاهی از نوع دارو، آمپول دگزامتازون 2/0 میلی میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن (حداکثر 16میلی گرم) به اضافه یک یک لیتر سرم نرمال سالین در مدت 2 ساعت دریافت نموده و میزان درد آنها بر اساس نمودار مقیایسه ایی بصری درد*(1)، قبل و بعد از تزریق دارو بررسی ومقایسه شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی زوجی آنالیز گردید.
بیشترین شکایات بیماران بر حسب شیوع دردها شامل؛ سردرد(= 28 نفر، 5/87 درصد)، سرگیجه(19 نفر، =3/59 درصد)، کمردرد=(18 نفر، 2/56 درصد) و درد شانه و گردن(8 نفر، =25 درصد) بودند. میانگین نمره درد بیماران8/1± بر اساس نمودار مقایسه ایی بصری درد 8/1+5/6 بود که پس از درمان به 2/1+±6/1 کاهش یاقفته که این بود که کاهشی معنی دار بود برابر 77 درصد را نشان می داد.آزمون تی-زوجی این کاهش را معنا دار نشان می داد.(1 00/0Pp<).
به نظر می می رسد استفاده از داروی دگزامتازون در بهبود دردهای ناشی از بی حسیبی حسی نخاعی در مواردی که درد بیماران به روش های معمول جواب نداده باشد، باعث بهبود سریع بیماران و ترخیص بیماران و در نتیجه کاهش هزینه های بیمارستانی می می گردد.

توکسوپلاسما گوندی انگل داخل سلولی اجباری است و از شایع ترین انگل های مشترک انسان و حیوان است. امروزه مطالعات گسترده مولکولی و اثرات مختلف دارویی بر روی این انگل در حال انجام است و برای تشخیص این انگل در انسان و حیوان از روش های مختلف سرولوژیکی و مولکولی استفاده می شود. هدف از این مطالعه استفاده از سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف انسان برای تکثیر انگل توکسوپلاسما گوندی جهت بررسی های سرولوژیکی و مولکولی است.
این مطالعه تجربی در گروه انگل شناسی دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال 1386 انجام شده است. پس از تهیه استرین RHانگل توکسوپلاسما گوندی جدا شده از موش آزمایشگاهی و با تهیه سه رده سلولی سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف انسان، سلول های سرطانی ریوی و سلول های سرطانی کبدی انسان و استفاده از آنها در محیط های کشت سلولی با حجم مشخص، با تلقیح تاکی زوئیت انگل به محیط های کشت حاوی رده های سلولی ذکر شده در چندین فلاسک، شرایط رشد و تکثیر انگل در زمان های مشخص مورد بررسی قرار گرفت. از محیط کشت بدون سلول نیز برای مقایسه زمان زنده ماندن انگل به طور همزمان استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS و آزمون آماری آنالیز واریانس مورد تحلیل قرار گرفت.
در محیط های کشت ورود انگل در 48 ساعت اول مشاهده شد.در روزهای سوم تا ششم میزان رشد انگل در محیط حاوی سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف انسان در مقایسه با سلول های سرطانی ریوی و سلول های سرطانی کبدی انسان قابل قبول بود. در انتهای روز ششم حجم به دست آمده انگل در محیط سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف انسان بیشتر بود. خاصیت بیماری زایی انگل جدا شده از این محیط بر روی موش آزمایشگاهی حفظ شده بود.
استفاده از محیط سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف انسان نسبت به سایر رده های سلولی برای جداسازی و تکثیر انگل مناسب و مقرون به صرفه است. این رده سلولی می تواند محیطی مناسب به جهت تهیه کیت های آزمایشگاهی و پژوهشی و تهیه انگل زنده به میزان مطلوب برای بررسی های دارویی از این رده سلولی استفاده نمود.

کریپتوسپوریدیوم با انتشار جهانی، یکی از عوامل مهم اسهال در کودکان و افراد دارای نقص سیستم ایمنی شناخته شده است. عمده تحقیقات انجام گرفته در خصوص این انگل در سه دهه اخیر و به خصوص در بیماران دارای نقص سیستم ایمنی از کشورهای توسعه یافته گزارش شده و اطلاعات جامع و وسیعی در مورد میزان شیوع و عوامل مؤثر در آلودگی با این انگل در ایران نمی باشد. هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع کریپتوسپوریدیوم و عوامل احتمالی مرتبط با کریپتوسپوریدیوزیس در کودکان زیر 5 سال بستری مبتلا به اسهال بود.
این مطالعه توصیفی به صورت مقطعی روی 171 نمونه مدفوع گرفته شده از کودکان بستری در مرکز آموزشی درمانی هاجر(س) شهرکرد از اردیبهشت لغایت شهریور ماه 1384 و با استفاده از تست الیزا برای جستجوی آنتی ژن سطحی کریپتوسپوریدیوم انجام گرفت. اطلاعات مورد نیاز از طریق تکمیل کردن یک پرسشنامه استاندارد جمع آوری گردید. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای و دقیق فیشر آنالیز گردید.
در مجموع 8 مورد (5 درصد) آلودگی با کریپتوسپوریدیوم تشخیص داده شد و بیشترین میزان آالودگی در کودکان زیر 1 سال با 6 مورد (6درصد) دیده شد. دو مورد (4 درصد) موارد مثبت هم در گروه سنی 21 ساله مشاهده گردید. در این بررسی ارتباط بین جنس و آلودگی با این انگل وجود دارد، به طوری که میزان آلودگی به طور معنی داری در پسرها بیشتر از دخترها بود (05/0 (p<. در این مطالعه همچنین ارتباط معنی داری بین عدم استفاده از شیر مادر و وزن کمتر یا مساوی 2500 گرم در هنگام تولد و آلودگی با این انگل دیده شد (05/0 (p<.
نتایج نشان داد که میزان شیوع آلودگی با این انگل در کودکان زیر 5 سال بستری مبتلا به اسهال در شهرکرد تقریبا برابر سایر مطالعات مشابه در دیگر نقاط کشور بوده و از عوامل احتمالی مؤثر در آلودگی با کریپتوسپوریدیوم می توان پسر بودن، دارا بودن وزن کمتر یا مساوی2500 گرم در هنگام تولد و بهره نبردن از شیر مادر در زمان نوزادی را می توان نام برد.

وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به منظور ایجاد شرایط زایمان ایمن در مناطق روستایی و کاهش زایمان در منزل، مراکز تسهیلات زایمانی روستایی را تاسیس نمود، ولی آمار موجود در استان کهگیلویه و بویراحمد حکایت از پایین بودن مراجعه به مراکز تسهیلات دارد. لذا این مطالعه به منظور تعیین علل عدم مراجعه زائوها به مراکز تسهیلات زایمانی از دیدگاه مادران انجام شد.

این مطالعه به صورت توصیفی و بر اساس تمام شماری و تکمیل پرسشنامه خود ساخته که روایی محتوایی و ظاهری آن با مشاوره متخصصان و پایایی آن به روش دو بار آزمایی تعیین گردیده بود، انجام شد. اطلاعات مربوط به محل سکونت، سن، سواد و تعداد زایمان، مراقبت های دوران بارداری، شخص تصمیم گیرنده در رابطه با محل زایمان، دسترسی جغرافیایی و علت عدم مراجعه به مرکز تسهیلات زایمانی 747 زائو با سئوال از آنان در پرسشنامه طرح ثبت شد. مطالعه در سه ماهه اول سال 1384 در مناطق تحت پوشش مراکز تسهیلات زایمانی استان کهگیلویه و بویراحمد انجام شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSSو شاخص های توصیفی و آزمون مجذور کای آنالیز گردید.

نتایج نشان داد که از 747 نفر زائوی مورد بررسی 384 نفر (51 درصد) در زایشگاه بیمارستان، 133 نفر (18 درصد) در مراکز تسهیلات زایمانی و 230 نفر (31 درصد) در منزل زایمان نموده بودند. بین تعداد زنانی که در مرکز تسهیلات زایمان کرده بودند با زنانی که در منزل زایمان نموده بودند از نظر آموزش دوره بارداری به وسیله مامای مرکز تسهیلات تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد(001/0>p). 510 نفر (68 درصد) از زائوها خود مسئول انتخاب محل زایمان بودند و مهمترین علت عدم مراجعه به مراکز تسهیلات زایمانی به وسیله 181 نفر (79 درصد) از زنان زائو که در منزل زایمان نموده بودند، دسترسی جغرافیایی عنوان شد. سواد، محل سکونت و تعداد زایمان های قبلی با انتخاب محل زایمان ارتباط معنی داری داشتند(05/0>p).

نتایج تحقیق نشان داد که مهمترین علت عدم مراجعه به مراکز تسهیلات زایمانی بنا به نظر زائوها عدم دسترسی جغرافیایی به مراکز تسهیلات است و نیز آموزش به وسیله ماما در مراجعه زنان به مراکز تسهیلات نقش مهمی دارد.

کیست هیداتیک یکی از مهمترین بیماری های مشترک انسان و دام در کشورمان می باشد. درمان جراحی هنوز به عنوان اصلی ترین راه درمان این بیماری می باشد. این مطالعه با هدف بررسی خصوصیات موارد جراحی شده کیست هیداتیک در طی دوره ده ساله گذشته در بیمارستان های شهر یاسوج صورت گرفته است.
در این مطالعه توصیفی پرونده تمامی بیماران مبتلا به کیست هیداتیک که در بیمارستان های شهر یاسوج مورد عمل جراحی قرار گرفته بودند در طی یک دوره ده ساله (13841374) انتخاب و اطلاعات مورد نیاز از جمله؛ سن، جنس، محل سکونت، شغل بیمار، عضو آلوده، تعداد کیست، علایم کلینیکی و مدت زمان بستری از پرونده ها استخراج گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS و شاخص های توصیفی بررسی شد.
تعداد موارد جراحی شده کیست هیداتید در طی دوره ده ساله مورد مطالعه، 105 مورد بوده است. از این تعداد 70 نفر (7/66 درصد) زن و 35 نفر (3/33 درصد) مرد بودند. از نظر سنی بیشترین موارد بیماری (33 مورد، 4/31 درصد) در گروه سنی 40 31 سال بوده است و پس از آن گروه سنی60 51 سال با 25 مورد (8/23 درصد) بیشترین موارد آلودگی را به خود اختصاص داده است. از نظر شغل، بیشترین موارد بیماری (70 مورد، 7/66 درصد) در زنان خانه دار دیده شده است. از نظر محل کیست در بدن، در 81 درصد از موارد عضو آلوده کبد بوده است. تعداد کیست بیماران در بیشتر موارد (7/87 درصد) یک عدد بوده است، اما در 4/11 درصد از موارد تعداد کیست ها دو عدد و در یک مورد تعداد 18 عدد کیست از بدن بیمار جدا شده است. عود بیماری که منجر به جراحی مجدد گردیده در 3/14 درصد (15 مورد) از بیماران مشاهده شده است و در یک مورد بیمار 5 بار مورد عمل جراحی قرار گرفته است.
نتایج این بررسی نشان داد که کیست هیداتیک بیماری بومی منطقه مورد مطالعه بوده و طی سال های گذشته در روند ایجاد بیماری و تعداد موارد آن تغییر خاصی صورت نگرفته است. از طرفی تعداد موارد بروز سالیانه این بیماری در این منطقه نسبت به سایر مناطق کشورمان بیشتر می باشد، بنابراین اقدامات لازم جهت کنترل این بیماری ضروری به نظر می رسد.