نشریه ارمغان دانش
سال دوازدهم شماره 4 (پیاپی 48، زمستان 1386)

تینه آورسیکالر بیماری قارچی شایع پوست می باشد که برای درمان آن از داروهای موضعی و خوراکی مختلفی استفاده شده است. این مطالعه با هدف مقایسه اثر لوسیون سولفاستامید سدیم 10 درصد با لوسیون کلوتریمازول 1 درصد در درمان تینه آورسیکالر انجام شد.
در این کارآزمایی بالینی که به صورت یک سوکور انجام شد، 67 بیمار مبتلا به تینه آورسیکالر بالای 12 سال مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان بعثت شهر سنندج در سال 1385 به صورت تخصیص تصادفی بلوکی به دو گروه یک (33 نفر) و دو (34 نفر) تقسیم شدند. برای گروه یک لوسیون کلوتریمازول 1 درصد و برای گروه دو لوسیون سولفاستامید سدیم 10 درصد به صورت موضعی تجویز گردید. بعد از یک دوره درمان دو هفته ای میزان بهبود از نظر بالینی و آزمایشگاهی در هر یک از گروه ها بررسی گردید. داده های جمع آوری شده مربوط به هر یک از بیماران در برگه اطلاعات ثبت شده و سپس با استفاده از نرم افزارSPSS و آزمون های آماری مجذور کای و تی مستقل آنالیز گردید.
نتایج نشان داد که میزان بهبود به ترتیب از نظر بالینی و آزمایشگاهی 22 نفر (7/66 درصد) و 28 نفر (8/84 درصد) برای گروه یک و 7 نفر (6/20درصد) و 8 نفر (5/23درصد) برای گروه دو بوده است که تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (0001/0 p=).
اثر لوسیون سولفاستامید سدیم 10 درصد در درمان بیماری تینه آورسیکالر بسیار کمتر از لوسیون کلوتریمازول 1 درصد می باشد.

از دیر باز تاثیرات مثبت و منفی کامل گرایی بر شناخت، عواطف و رفتار انسانی مورد تاکید بوده است. کامل گرایی با ایجاد توقعات و انتظارات غیر واقع بینانه باعث فشار زیادی به فرد می شود و از عواقب مهم آن تنش، اضطراب، افسردگی و تحلیل رفتن قوای جسمی و روانی انسان می باشد. این مطالعه به منظور تعیین نمره کامل گرایی مثبت و منفی در بیماران مبتلا به میگرن و مقایسه آن با گروه شاهد انجام شد.
پژوهش حاضر مطالعه ای تحلیلی روی بیماران مبتلا به میگرن مراجعه کننده به کلینیک نورولوژی بیمارستان نور اصفهان در سال 1385 1384 بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 91 بیمار مبتلا به میگرن و 88 نفر فرد سالم انتخاب شدند. ابزار گرد آوری اطلاعات مقیاس کامل گرایی مثبت و منفی بود که به وسیله دو گروه مورد و شاهد تکمیل شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی و آزمون های آماری مجذور کای، مان ویتنی و تی آنالیز گردید.
میانگین نمرات کامل گرایی مثبت در افراد مبتلا به میگرن 5/8 ± 47/83 و در افراد گروه شاهد 54/7±47/65 بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه به دست آمد (0001/p=). همچنین میانگین نمره کامل گرایی منفی درافراد مبتلا به میگرن 6/10± 12/74 بود که با گروه شاهد 8/7±79/51 اختلاف معنی داری داشت(0001/p=)0 کامل گرایی را می توان به عنوان یک خصوصیت شخصیتی بارز در افراد مبتلا به میگرن مطرح نمود که با ایجاد تنش های درونی می تواند باعث تشدید حملات سر درد میگرنی شود. لذا توجه بیشتر به خصوصیات شخصیتی و روانشناختی این بیماران برای انجام مداخلات مناسب نقش مؤثر و بسزایی در کاهش شکایات مبتلایان به میگرن و درمان مفیدتر آنان خواهد داشت.

ناشتا ماندن بیماران در دوره قبل از عمل برای به انجام رساندن اعمال جراحی انتخابی باعث ایجاد یک وضعیت متابولیکی ناخوش آیند برای بیماران می شود. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر ناشتا ماندن قبل از عمل بر وضعیت همودینامیک بیماران کاندید جراحی انتخابی هیسترکتومی با استفاده از روش بیهوشی عمومی بود بررسی حاضر که یک مطالعه توصیفی است روی 60 نفر بیمار داوطلب هیسترکتومی با وضعیت فیزیکی I و II در دانشگاه علوم پزشکی تبریز و در مرکز آموزشی درمانی بیمارستان الزهرا(س) در سال 1385به اجرا درآمد. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری آسان بود. پرسشنامه جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی و آزمون تی، تجزیه و تحلیل گردید.
میانگین سن بیماران 69/5±47 سال و میانگین وزن آنها 56/7±56 کیلوگرم بود. میانگین مدت زمان ناشتا ماندن برای جراحی های صبح 66/12 ساعت و برای جراحی های ظهر 16 ساعت بود. در این مطالعه تمام تغییرات مربوط به فشارخون سیستولیک، دیاستولیک و ضربان قلب در 105 دقیقه اول القا نسبت به مقادیر اولیه معنی دار گزارش گردید (05/0(p<. از نظر درجه دهیدراتاسیون 25 نفر(66/41درصد) دارای مخاط های خشک و 14 نفر(33/23درصد) احساس تشنگی می نمودند. بقیه بیماران مشکل خاصی نداشتند. در کلیه بیماران بازده ادراری در 30 دقیقه اول القا کمتر از 15 میلی لیتر در ساعت بود و میزان درجه حرارت بدن نسبت به دوره قبل از عمل تغییر بارزی نداشت.
نتایج مطالعه نشان داد که رعایت ناشتا ماندن در دوره قبل از عمل در مورد جراحی انتخابی هیسترکتومی که جهت جلوگیری از آسپیراسیون ریوی می باشد، می تواند به صورت مناسب تری به اجرا درآید تا در این روند از اثرات سوء آن بر وضعیت همودینامیک به خصوص در زمان القا بیهوشی کاسته شود.

ناشتا ماندن بیماران در دوره قبل از عمل برای به انجام رساندن اعمال جراحی انتخابی باعث ایجاد یک وضعیت متابولیکی ناخوش آیند برای بیماران می شود. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر ناشتا ماندن قبل از عمل بر وضعیت همودینامیک بیماران کاندید جراحی انتخابی هیسترکتومی با استفاده از روش بیهوشی عمومی بود.
بررسی حاضر که یک مطالعه توصیفی است روی 60 نفر بیمار داوطلب هیسترکتومی با وضعیت فیزیکی I و II در دانشگاه علوم پزشکی تبریز و در مرکز آموزشی درمانی بیمارستان الزهرا(س) در سال 1385به اجرا درآمد. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری آسان بود. پرسشنامه جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی و آزمون تی، تجزیه و تحلیل گردید.
میانگین سن بیماران 69/5±47 سال و میانگین وزن آنها 56/7±56 کیلوگرم بود. میانگین مدت زمان ناشتا ماندن برای جراحی های صبح 66/12 ساعت و برای جراحی های ظهر 16 ساعت بود. در این مطالعه تمام تغییرات مربوط به فشارخون سیستولیک، دیاستولیک و ضربان قلب در 105 دقیقه اول القا نسبت به مقادیر اولیه معنی دار گزارش گردید (05/0(p<. از نظر درجه دهیدراتاسیون 25 نفر(66/41درصد) دارای مخاط های خشک و 14 نفر(33/23درصد) احساس تشنگی می نمودند. بقیه بیماران مشکل خاصی نداشتند. در کلیه بیماران بازده ادراری در 30 دقیقه اول القا کمتر از 15 میلی لیتر در ساعت بود و میزان درجه حرارت بدن نسبت به دوره قبل از عمل تغییر بارزی نداشت.
نتایج مطالعه نشان داد که رعایت ناشتا ماندن در دوره قبل از عمل در مورد جراحی انتخابی هیسترکتومی که جهت جلوگیری از آسپیراسیون ریوی می باشد، می تواند به صورت مناسب تری به اجرا درآید تا در این روند از اثرات سوء آن بر وضعیت همودینامیک به خصوص در زمان القا بیهوشی کاسته شود.

سرطان پروستات چهارمین سرطان شایع در دنیا است که بسته به نژاد و منطقه جغرافیایی شیوع متفاوتی دارد. شیوع کانسر پروستات در سطح دنیا با آنتی ژن اختصاصی پروستات 4 تا 10 نانوگرم بر میلی لیتر حدود 20 درصد است. هدف از این مطالعه مقایسه پاتولوژی بیماران با آنتی ژن اختصاصی پروستات بین 4 تا 10 نانوگرم بر میلی لیتر از نظر شیوع سرطان پروستات بود.
در یک مطالعه توصیفی مقطعی تمامی بیماران(155 نفر) مراجعه کننده به بیمارستان شهید دکتر لبافی نژاد تهران با آنتی ژن اختصاصی پروستات بین 4 تا 10 نانوگرم بر میلی لیتر در سال های 1384 1383 تحت نمونه برداری پروستات با هدایت سونوگرافی از طریق رکتوم قرار گرفتند. سپس جواب های پاتولوژی از نظر سن و درجه تمایز گلیسون در سه گروه تقسیم بندی شدند. ابزار گردآوری داده ها برگه اطلاعاتی بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی بررسی گردیدند.
نتایج نشان داد که شیوع کانسر پروستات در بیماران تحت نمونه برداری 4/17درصد بود. همچنین بر اساس گروه های سنی شیوع کانسر به ترتیب در گروه های سنی؛ 50 تا 60 سال، 60 تا 70 سال و70 تا 80 سال 29 درصد، 1/48 درصد و2/22 درصد و بر اساس درجه تمایز گلیسون در گروه های با درجه تمایز 1 تا 4، 5 تا 7 و 8 تا 10 به ترتیب؛ 7/3 درصد، 74 درصد و 2/22 درصد بود.
در این مطالعه شیوع کانسرپروستات در بیماران با سطح سرمی آنتی ژن اختصاصی پروستات 4 تا 10 نانوگرم بر میلی لیتر 4/17 درصد و اغلب بیماران در گروه سنی60 50 سال و با درجه تمایز گلیسون کمتر از 7 قرار داشتند که با این گروه سنی و درجه تمایز گلیسون پایین این بیماران با جراحی رادیکال پروستاتکتومی قابل درمان قطعی می باشند.

استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفصلی انسان است که می تواند مفاصل مختلف بدن را درگیر سازد. طب سوزنی می تواند به عنوان یکی از درمان های این بیماری به کار رود. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه اثربخشی طب سوزنی با ایبوپروفن در کاهش درد استئوآرتریت زانو انجام گرفت.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده که در درمانگاه های طب فیزیکی و توانبخشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1386 انجام گردید. 46 بیمار دچار استئوآرتریت زانو پس از بررسی های لازم به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند و به ترتیب؛ تحت درمان ایبوپروفن (1200 میلی گرم روزانه) و طب سوزنی (2 جلسه در هفته) به مدت 2 هفته متوالی قرار گرفتند. سپس بیماران بر اساس شدت درد بر حسب مقیاس بصری درد، دامنه حرکتی بر حسب درجه و خشکی صبحگاهی مفصل زانو مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSSو آزمون مجذور کای آنالیز شدند.
میزان شدت درد در زمان های قبل از شروع درمان، پس از درمان و 3 هفته بعد از آن به ترتیب؛ در گروه ایبوپروفن 61/0±29/7، 93/0±20/4 و 32/1±20/5 سانتی متر و در گروه طب سوزنی؛ 82/0±35/7، 96/0±43/3 و 31/1± 93/4 سانتی متر بود (005/0 < p). هم چنین دامنه حرکتی مفصل زانو به ترتیب در زمان های یاد شده در گروه ایبوپروفن؛ 46/7±54/21، 60/5±08/13 و 2/3±38/15 درجه و در گروه طب سوزنی؛ 19/7±36/20، 78/5±40/12 و30/5±36/10 درجه بود (003/0=p). میزان خشکی صبحگاهی مفصل زانو در گروه طب سوزنی، بیشتر از گروه ایبوپروفن بهبود داشت.
نتایج نشان داد که هر دو درمان به طور معنی داری درد زانو و دامنه حرکتی آن را کاهش داده اند، اما اثرات طب سوزنی در کاهش خشکی صبحگاهی مفصل زانو بیشتر از ایبوپروفن بوده است

درمان ناباروری با استفاده از بلوغ تخمک ها در محیط کشت آزمایشگاهی کاربردهای فراوانی دارد. این کار خطر تحریک بیش از حد تخمدان ها را کاهش داده و یک درمان جایگزین مناسب برای زنان دارای سندرم تخمدان پلی کیستیک می باشد که در اثر تحریک تخمدان برای لقاح آزمایشگاهی دچار مشکل می شوند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر گنادوتروپین جفتی انسان بر میزان تخمک های بالغ شده انسان در محیط کشت و جنین های هشت سلولی ایجاد شده به روش تزریق اسپرم به سیتوپلاسم تخمک انجام گرفته است.
این مطالعه تجربی در سال های 1386 1385 در مرکز تحقیقاتی درمانی ناباروری منتصریه دانشگاه علوم پزشکی مشهد و آزمایشگاه تحقیقاتی سلولی تکوینی دانشگاه آزاد اسلامی مشهد انجام شد. تعداد 168 تخمک نابالغ از بین تخمک های به دست آمده از تخمدان زنان کاندید لقاح آزمایشگاهی به صورت تصادفی به سه گروه مساوی؛ کنترل، تجربی 1 و 2 تقسیم بندی شدند؛ تخمک های نابالغ در گروه کنترل حاوی محیط کشت جی یک به علاوه آلبومین سرم انسانی 10 درصد، گروه تجربی 1 حاوی محیط کشت جی یک و آلبومین سرم انسانی 10 درصد به علاوه گنادوتروپین جفتی انسان (10 واحد در میلی لیتر) و گروه تجربی 2 حاوی محیط کشت جی یک و آلبومین سرم انسانی 10 درصد به علاوه گنادوتروپین جفتی انسان(5 واحد در میلی لیتر) قرار داده شدند. میزان تخمک های بالغ شده پس از 24 ساعت بررسی گردید. سپس تخمک های بالغ شده به روش تزریق اسپرم به سیتوپلاسم تخمک بارور شده و در ادامه تعداد رویان های هشت سلولی ایجاد شده 72 ساعت پس از لقاح به وسیله میکروسکوپ معکوس بررسی گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تحلیل گردید.
یافته های این تحقیق نشان داد که هر دو غلظت گنادوتروپین جفتی انسان مورد استفاده سبب افزایش معنی دار میزان بلوغ اووسیت های نابالغ انسانی در هر دو گروه تجربی 1 و 2 در مقایسه با گروه کنترل شده است. همچنین میزان رسیدن رویان ها به مرحله هشت سلولی در دو گروه تجربی افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد (05/0p<). مقایسه آماری بین دو گروه تجربی 1 و2 با یکدیگر نشان داد میزان بلوغ اووسیت های نابالغ اختلاف معنی دار ندارد، اما تعداد رویان های هشت سلولی در گروه تیماری گنادوتروپین جفتی انسان(5 واحد در میلی لیتر) نسبت به گروه تیماری گنادوتروپین جفتی انسان (10 واحد در میلی لیتر)افزایش معنی داری نشان داد.
هر دو غلظت گنادوتروپین جفتی انسان در محیط کشت باعث افزایش میزان تخمک های نابالغ انسانی و جنین های ایجاد شده به روش تزریق اسپرم به سیتوپلاسم تخمک می شوند، اما استفاده از غلظت گنادوتروپین جفتی انسان (5 واحد در میلی لیتر) سبب افزایش بیشتر میزان جنین های هشت سلولی ایجاد شده می شود.

مطالعات نشان داده اند که برخی از عوامل محیطی و تغذیه ای می توانند با ایجاد اثرات منفی بر روی اسپرماتوژنز منجر به ناباروری مرد گردند. کارنیتین از عواملی است که نقش مهمی در تحرک اسپرم دارد، لذا کمبود آن می تواند قدرت باروری مرد را کاهش دهد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر کارنیتین بر پارامترهای اسپرم مردان مبتلا به آستنواسپرمی با علت ناشناخته بود.
این مطالعه کارآزمایی بالینی به صورت قبل و بعد در مرکز ناباروری فاطمیه همدان در سال های 1385 تا 1386 بر روی 40 بیمار مبتلا به آستنواسپرمی تحت درمان با 750 میلی گرم کارنیتین در روز با روش نمونه گیری تصادفی انجام شد و نمونه اسپرم های آنها قبل و پس از درمان از نظر پارامترهای اسپرم بررسی شد. داده های جمع آوری شده با استفاد از نرم افزار SPSS و آزمون تی زوجی آنالیز گردید.
نتایج نشان داد که درمان با کارنیتین به طور معنی داری موجب افزایش تعداد کل اسپرم ها و بهبود مورفولوژی آنها و نیز افزایش معنی دار تحرک کلی و حرکت پیشرونده سریع اسپرم های افراد تحت درمان می گردد(05/0p<).
مصرف کارنیتین به مقدار 750 میلی گرم در روز باعث بهبود برخی از پارامترهای اسپرم نظیر تعداد، مورفولوژی و تحرک اسپرم ها در مردان نابارور می شود.

امروزه معضل وابستگی در استفاده از داروهای اپیوئیدی نظیر مرفین و هم خانواده آن جهت کنترل درد باعث محدودیت مصرف آن شده است. لذا هدف از این مطالعه تعیین تاثیر ورزش اجباری کوتاه مدت بر علایم محرومیت ناشی از تزریق نالوکسان در موش های صحرایی نر معتاد به مرفین بود.

در این مطالعه تجربی که در سال 1386 در مرکز تحقیقات فیزیولوژی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام گرفته، از تعداد 24 سر موش صحرایی نر جوان نژاد ویستار، در محدوه وزنی 300200 گرم که به طور تصادفی به 4 گروه شش تایی زیر تقسیم شده بودند استفاده گردید؛ گروه سالم ورزش نکرده، گروه سالم ورزش کرده، گروه معتاد ورزش نکرده و گروه معتاد ورزش کرده بودند. گروه های ورزشی به مدت 10 روز تحت تیمار ورزش اجباری قرار گرفتند. گروه های معتاد در 5 روز اول ورزش به صورت افزایشی (50و5،10،20،40 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن)، روزانه دو بار و در روز دهم یک دوز اضافی مرفین (50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن) را به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند، سپس علایم وابستگی پس از تزریق نالوکسان به مدت 15 دقیقه در آنها مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS و آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که علایم وابستگی در گروه های معتاد و گروه های ورزش کرده افزایش پیدا کرده است(05/0p< و 01/0(p<، اما مشخص شده که اغلب علایم وابستگی در گروه معتاد ورزش کرده در مقایسه با معتاد ورزش نکرده کاهش یافته است(001/0 p<و 01/0 p<).

ورزش می تواند باعث آزادسازی اپیوئیدهای درون زا و افزایش علایم وابستگی بعد از تزریق نالوکسان در حیوانات شود، اما ورزش باعث کاهش علایم وابستگی در حیوانات معتاد شده که تصور می شود مکانیسم احتمالی آن از طریق تنظیم کاهشی گیرنده ها باشد.

شدت حس درد و پاسخ رفتاری به درد در دو جنس نر و ماده متفاوت است. این اختلاف اشاره به این دارد که هورمون های جنسی ممکن است بر سیستم حس درد اثر داشته باشند. لذا هدف از این تحقیق تعیین تاثیر متفاوت تستوسترون بر درد حاد و مزمن در موش های صحرایی نر گنادکتومی شده بود.

این تحقیق تجربی در سال 1385 و در بخش فیزیولوژی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کازرون انجام گردید. در این پژوهش تعداد 32 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با وزن تقریبی 10 ± 190 گرم به چهار گروه هشت تایی تقسیم بندی شدند؛ گروه کنترل که هیچ دارویی دریافت نکردند، گروه شاهد که در آنها جراحی انجام می شد، ولی بیضه ها خارج نمی گردید، گروه گنادکتومی که 5/0 میلی لیتر حلال (روغن زیتون) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند و گروه گنادکتومی که تستوسترون انانتات (6 میلی گرم به ازای 100 گرم وزن بدن) در 5/0 میلی لیتر حلال به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. روز ششم بعد از گنادکتومی تست فرمالین روی همه نمونه ها انجام شد. داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون آنالیز واریانس تحلیل گردید.

نتایج نشان داد که درد مرحله حاد تست فرمالین در موش های گنادکتومی شده که تستوسترون دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری افزایش یافت (001/0p<)، اما درد مزمن در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنی داری نشان داد (001/0p<).

با توجه به نتایج به دست آمده در این تحقیق به نظر می رسد که تستوسترون موجب افزایش حساسیت گیرنده های درد و در نتیجه افزایش درد حاد می شود. از طرف دیگر تستوسترون از طریق مرکزی و احتمالا با تداخل عمل با سیستم های تعدیل درد باعث کاهش درد مزمن در آزمون فرمالین می گردد.

سرطان پستان با رشد سالانه 2 درصد شایع ترین سرطان در بین زنان است که سلامت و کیفیت زندگی آنها را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. توانبخشی به عنوان یک فرایند پویا و سلامت نگر مددجو را برای رسیدن به بالاترین سطح عملکرد جسمی، روانی، معنوی، اجتماعی و ارتقا کیفیت زندگی کمک می کند. لذا این پژوهش با هدف تعیین تاثیر توانبخشی بر کیفیت زندگی زنان پس از جراحی برداشتن پستان انجام گرفته است.
در یک کارآزمایی بالینی 57 بیمار مبتلا به سرطان پستان که تحت عمل جراحی رادیکال ماستکتومی اصلاح شده قرارگرفته و شیمی درمانی و پرتو درمانی را به اتمام رسانده و تحت هورمون درمانی قرار داشتند، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل (30نفر) و تجربی(27 نفر) تقسیم شدند. این بیماران به بخش شیمی درمانی بیمارستان نمازی شیراز در سال 1385 مراجعه کرده بودند. گروه کنترل تحت مراقبت های پزشکی و گروه تجربی در کنار مراقبت های پزشکی به مدت دو ماه تحت مداخلات توانبخشی (فیزیوتراپی، آموزش و مشاوره روانی فردی) قرار گرفتند. کیفیت زندگی در رابطه با سرطان پستان کلیه بیماران با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی در سرطان پستان قبل، یک هفته و سه ماه پس از مداخله اندازه گیری و مقایسه شد. داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون های مجذور کای، دقیق فیشر، تی مستقل و زوجی و آزمون تحلیل واریانس داده های مبتنی بر تکرار، آنالیز گردید. قبل از مداخله گروه تجربی در حیطه های تصویر ذهنی از جسم و نگرش نسبت به آینده کاهش آماری معنی دار و در حیطه های رضایت از عملکرد جنسی و عوارض در دست مبتلا افزایش آماری معنی دار نسبت به گروه کنترل داشته و در سایر حیطه ها تغییرات معنی دار نبوده است. یک هفته پس از مداخله در گروه کنترل افزایش آماری معنی داری در حیطه عملکرد جنسی و رضایت از عملکرد جنسی نسبت به گروه تجربی مشاهده شد و در سایر حیطه ها تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. سه ماه بعد در گروه تجربی در حیطه های عملکرد جنسی و رضایت از آن نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشته و در سایر حیطه های عملکردی، افزایش عملکرد و در حیطه های علامتی کاهش علایم، به طور چشمگیر نسبت به گروه کنترل داشته است. تغییرات معنی داری در کیفیت زندگی گروه کنترل در این فاصله زمانی ایجاد نشده و می توان گفت وضعیت این گروه تقریبا ثابت و یا بدتر شده است. فرایند توانبخشی شامل؛ برنامه های آموزش، مشاوره و فیزیوتراپی سبب ارتقا کیفیت زندگی بیماران پس از جراحی برداشتن پستان می شود، لذا پیشنهاد می شود به عنوان بخشی از برنامه های درمانی این بیماران مدنظر قرار گیرد.

درد بیشتر از هر مشکل دیگر مردم را وادار می کند که به دنبال چاره و درمان باشند. یکی از موارد ایجاد کننده درد، تزریقات عضلانی است. این روش تجویز دارو می تواند عوارضی به همراه داشته باشد که شایع ترین آنها درد است، لذا این پژوهش با هدف مقایسه شدت درد ناشی از تزریق عضلانی ترامادول در دو روش z و حباب هوا انجام گردیده است.
این تحقیق یک کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور بوده و نمونه های پژوهش شامل 90 زن مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان شهید بهشتی یاسوج در سال 1385 بوده که به طور تصادفی به دو گروه تخصیص یافتند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بوده و شدت درد ناشی از تزریق ترامادول به کمک مقیاس بصری درد ارزیابی گردیده است. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی و آزمون های مجذور کای و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج تحقیق نشان داد که میانگین شدت درد در روش حباب هوا 242/1±84/2 بوده، در حالی که این میزان در روش Z 659/1±56/4بوده است. همچنین شدت درد در این دو روش تزریق اختلاف معنی دار آماری داشت (036/0p=). بین سن، میزان تحصیلات، شغل، وضعیت تاهل، تعداد تزریقات قبلی و شاخص توده بدنی نمونه های دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت.
روش حباب هوا در مقایسه با روش Z درد کمتری در حین تزریق ایجاد می نماید، بنابراین می تواند یکی از روش های ایده آل برای تزریقات عضلانی باشد.

در قرن حاضر صدای محیط زیست به یک معضل بسیار مهم تبدیل شده است. سر و صدای ناشی از وسایل نقلیه جاده ای مهم ترین و شایع ترین منبع آلودگی صوتی می باشد. لذا در کشورهای مختلف، قوانین و مقرراتی وضع گردیده و هنگامی که برنامه ریزان شهری و مهندسین راه سازی تصمیم به احداث بزرگراه می گیرند باید اطمینان حاصل شود که کلیه مقررات و استانداردها رعایت شده است. این بررسی با هدف ارزیابی آلودگی صوتی در نقاط پرتردد شهر یاسوج انجام شد.

در این مطالعه توصیفی 11 نقطه پرتردد شهر یاسوج برای اندازه گیری صدا در سال 1385 انتخاب شد. سپس برای ارزیابی صدا و تعیین تراز معادل 24 ساعته در نقاط انتخاب شده، صدا به مدت 10 دقیقه در هر ساعت از شبانه روز اندازه گیری گردید. بدین منظور دستگاه ترازسنج صوت ساخت بروئل و کجائر مدل 2230 مورد استفاده قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و در قالب میانگین، حداکثر، حداقل و تراز صوت معادل مورد بررسی قرار گرفت.

حداکثر و حداقل میانگین 24ساعته تراز معادل صدا به ترتیب مربوط به ایستگاه خیابان شصت متری به میزان 4/4±72 دسی بل و ایستگاه میدان بسیج به میزان 7±4/65 دسی بل بوده است. ماکزیمم و مینیمم صدای ثبت شده نیز به ترتیب در ایستگاه میدان بسیج و در ساعت 1817 به میزان 7/99 دسی بل و ایستگاه میدان جهاد و در ساعت 5 4 به میزان34 دسی بل بوده است.

نتایج نشان داد که که در مقایسه با استانداردهای زیست محیطی، در اغلب ایستگاه ها به تفکیک ساعات شبانه روز، سر و صدا در نقاط پر تردد شهر یاسوج بالاتر از حد استاندارد بود.