مجله پزشکی کوثر
سال دوازدهم شماره 4 (پیاپی 46، زمستان 1386)

قارچ گانودرمالوسیدوم (گ. لوسیدوم)در طب گیاهی بعنوان تقویت کننده سیستم ایمنی شهرت دارد.بررسی اثر قارچ گ. لوسیدم بر بقاء سلولی وتولید نیتریک اکساید توسط ماکروفاژهای صفاقی موش هدف این مقاله است.
سلول های ماکروفاژی از صفاق موش ها با تزریق PBS سرد به داخل حفره شکمی و سپس مکش آن به کمک پیپت پلاستیکی تهیه شد. پس از سه بار شستشو ماکروفاژها شمارش و سوسپانسیون سلولی به تعداد 1x106 سلول در حجم یک میلی لیتر محیط RPMI به هر چاهک پلیت های 24 خانه اضافه شد. پس از دوساعت انکوباسیون در 5% Co2، مایع رویی کشت سلولی آن خارج شد. ماکروفاژهای چسبیده به ته پلیت با غلظتهای مختلف گ. لوسیدم تیمار و پس از 24 ساعت انکوباسیون در شرایط فوق درصد مرگ سلول ها با روش رنگ آمیزی با تریپان بلو و میزان نیتریک اکساید موجود در مایع رویی کشت با روش گریس، اندازه گیری شد.
گ. لوسیدوم در غلظت های کمتر از 160 میکروگرم در میلی لیتر تاثیر قابل توجهی بر قابلیت حیات ماکروفاژهای صفاقی موش نداشت اما در غلظت های بالاتر به تدریج اثرات سایتوتوکسیک نشان داد (001/0p<، 025/0p<). همچنین گ. لوسیدوم در غلظت های 5 تا 320 میکروگرم در میلی لیتر به طور وابسته به دوز ترشح نیتریک اکساید توسط ماکروفاژها را افزایش داده است (001/0p<، 005/0p<).
بحث: گ. لوسیدوم در غلظتهای بین 5-160 میکروگرم در میلی لیتر اثر ایمونومدولاتوری داشته است و بدون آنکه حیات سلول را تحت تاثیر قرار دهد باعث افزایش ترشح نیتریک اکساید توسط ماکروفاژهای صفاقی موش می شود. افزایش مرگ سلولی در غلظت های بالاتر این ماده ممکن است ناشی از اثرات سایتوتوکسیک قارچ گانودرما لوسیدم باشد ولی احتمال اثر سایتو توکسیکی نیتریک اکساید بر خود سلول تولید کننده آن نیز وجود دارد.

ppm 100 در مطالعه حاضر، اثر تماس بااستات سرب از طریق آب آشامیدنی در دوره های 4، 8 و12 هفته ای بر فشار خون شریانی و برخی از پارامترهای فیزیولوژیکی (تغییرات الکتروکاردیوگرافیکی، تعداد ضربان، قدرت انقباضی قلب و جریان کرونری) قلب ایزوله موشهای صحرائی نر نژاد Sprague-Dawley (وزن300-250 گرم) بررسی شده است. پس از بیهوشی، فشار خون سیستولی حیوانات اندازه گیری شد و سپس، قلب حیوانات تحت تنفس مصنوعی از بدن جدا و بلافاصله به دستگاه قلب ایزوله لانگندرف انتقال گردید. فشار خون سیستولی افزایش معنی داری در گروه های مسموم به سرب 8 و 12 هفته ای نسبت به گروه کنترل داشت (P<0/01). مدت زمان قطعه QRS در هر سه گروه مسموم، اختلاف معنی داری با گروه کنترل نداشت، ولی، فاصله ST و ضربان قلب و قدرت انقباضی قلب در گروه های مسموم 8 و 12 هفته ای نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان دادند(P<0/05، P<0/01)، در حالی که در گروه مسموم 4 هفته ای هیچ کدام از موارد فوق، اختلاف معنی داری با کنترل نداشتند. میزان جریان کرونری نیز در هیچ یک از گروه های مسموم به سرب با گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت. نتایج ECG نشان می دهند که در اوایل تماس با مقادیر پایین سرب، اختلالاتی نظیر نقایص هدایتی و آریتمی در ECG مشاهده نمی گردد ولی، در صورت تداوم تماس(پس از 12 هفته)، این علایم ظاهر می شوند. همچنین، تماس با مقادیر پایین سرب قدرت انقباضی و تعداد ضربان قلب را بالا می برد. بنابراین، تغییرات مشاهده شده در گروه های مسموم به سرب می توانند نقش موثری در ایجاد فشار خون ناشی از آن داشته باشند.

شیوع وابستگی به اپیوئیدها در کشور ما نسبتا بالاست. چون مکانیسم های اعتیاد به اوپیوئیدها هنوز مشخص نیست، این مشکل اجتماعی نیز لاینحل باقی مانده است. در این تحقیق اثر عصاره آبی کلاله گل زعفران Crocus sativus بر کسب و بیان حساسیت حرکتی ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد N-MARI در محدوده وزنی 25-20 گرم بررسی شده است.
حساسیت به مورفین با تزریق زیرجلدی آن (mg/kg5، یکبار در روز برای سه روز و سپس 5 روز استراحت) در حیوانات القاء شد.در روز نهم آزمایشها، حساسیت در حیوانات با تجویز تک دوز از غلظت بسیار کم مورفین (mg/kg 5) بررسی شد. سپس عصاره کلاله گل زعفران در خلال یا بعد از القاء حساسیت به مورفین به حیوانات تزریق و سپس تغییرات آن در حیوانات بررسی شد. در یک آزمایش مقدماتی، دوزهای مختلف مورفین و عصاره کلاله زعفران به حیوانات تزریق شد تا اثر این داروها بر القاء فعالیت حرکتی مشخص شود.
آزمایش ها نشان داد که تجویز مورفین (mg/kg50 و 5، 5/0) باعث افزایش حرکات حیوانات گردید. این افزایش در گروه دریافت کننده دوز (mg/kg50) مورفین کاملا معنی دار بود. تجویز عصاره کلاله زعفران (mg/kg 10، 50 و 100) نسبت به گروه سالین اثربخشی خاصی در القاء حرکت در حیوانات از خود نشان نداد. تجویز عصاره کلاله گل زعفران در دوزهای گفته شده و 30 دقیقه قبل از تجویز دوز موثر مورفین سبب کاهش وابسته به دوز فعالیت حرکتی حیوانات گردید. تجویز مورفین (mg/kg5، یکبار در روز) به حیوانات در سه روز متوالی و سپس پنج روز استراحت سبب القاء حساسیت به مورفین در این حیوانات شد؛ به نحوی که تجویز دوز بی اثر مورفین (mg/kg5) در این حیوانات سبب القاء پاسخ شدید حرکتی شد. همچنین، تجویز عصاره (mg/kg 100و، 50، 10) قبل از تجویز مورفین (mg/kg5) در روزهای القاء حساسیت، سبب کاهش معنی دار کسب حساسیت به مورفین در دوزهای mg/kg 50 و 100 گردید. تجویز عصاره کلاله گل زعفران در دوزهای فوق در روز تست نیز بیان حساسیت به مورفین را در دوزهای mg/kg 50 و 100 کاهش داد.
بحث: از این آزمایش ها استنباط می شود که عصاره کلاله گل زعفران می تواند افزایش فعالیت حرکتی ناشی از مورفین و همچنین کسب و بیان حساسیت رفتاری به مورفین را در موشهای آزمایشگاهی کوچک نر کاهش دهد.

آسپرژیلوز مهاجم (IA) یکی از بیماری های مهلک و پراهمیت قارچی در افراد دچار ضعف سیستم ایمنی، دیابتیک، گیرندگان مغز استخوان و بیماران مبتلا به ایدز می باشد. نیتریک اکساید یکی از فراورده های ضدمیکروبی و ضدالتهابی وابسته به اکسیژن ماکروفاژهاست که در دفاع غیر اختصاصی دارای اهمیت ویژه ای است. از آنجاییکه سیستم دفاعی میزبان با اشکال مختلف قارچ مواجه می باشد، لذا در این تحقیق اثر تحریکی عصاره میسلیومی، کونیدی و آنزیم کاتالاز قارچ آسپرژیلوس فومیگاتوس بر میزان تولید نیتریک اکساید (No) از نوتروفیل ها و ماکروفاژهای مدل موش بررسی گردید.
ابتدا آنزیم کاتالاز براساس تکنیک کروماتوگرافی تعویض یونی تخلیص گردید. سپس سوسپانسیون قارچی حاوی 103×1 کونیدی آماده و 40 سر موش Balb/c، به چهار گروه تقسیم و با m g 300 از آنزیم کاتالاز، عصاره میسلیومی، کونیدی و ادجوانت به طور مجزا و به طرز داخل صفاقی تلقیح شدند. ماکروفاژهای صفاقی و همچنین نوتروفیل های هر گروه با استفاده از روش هیدروکسی اتیل استارچ جدا و در معرض القا کننده کاتالاز تخلیص شده به مقدار mg/ml 5/0 قرار گرفتند. میزان تولید نیتریک اکساید این سلولها با استفاده از روش گریس و در مایع رویی محیط کشت سلولی اندازه گیری شد.
نتایج و آنالیز یافته ها با تست آنوا (Anova) نشان داد میزان تولید نیتریک اکساید در گروه حساس شده با کاتالاز به طور معناداری بیش از سایر گروه ها بود (05/0 £ P) کاتالاز با افزایش تولید نیتریک اکساید و در نتیجه افزایش توان کشندگی ماکروفاژها و نوتروفیل ها می تواند در تحریک سیستم ایمنی میزبان علیه عفونت آسپرژیلوس فومیگاتوس و طراحی یک مدل واکسن استفاده گردد. در حالیکه فرم کونیدی، عصاره میسلیومی چنین تاثیری نداشت.

به دلیل وجود ایمنی محافظت کننده پس از بهبود از بیماری لیشمانیوز پوستی، امید به تولید واکسن محافظت کننده در این بیماری برای انسان وجود دارد. یکی از مواد پیشنهادی برای مطالعه واکسن لیشمانیا، مواد و ترکیبات دفعی-ترشحی انگل است.در این تحقیق تاثیر مواد دفعی-ترشحی انگل لیشمانیا ماژور بر الگوی تولید سایتوکاین ها در سلول های غده های لنفاوی موش کوچک آ.مایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت.
جهت ارزیابی پنج گروه موش BALB/c(در هر گروه 12 سر) (گروه دریافت کننده آنتی ژن تام، آنتی ژن دفعی- ترشحی24 ساعته، آنتی ژن دفعی- ترشحی صفر ساعته و ادجوانت، گروه شم بدون تزریق)، تحت چالش با پروماستیگوت لیشمانیا ماژور قرار گرفتند. در ماه دوم پس از ظهور زخم لیشمانیایی، سلول های غدد لنفاوی موش های گروه های مختلف جداسازی وکشت داده شد و48 ساعت پس از چالش با مواد دفعی- ترشحی 24 ساعته، پروفایل سایتوکاینی آنها مورد سنجش قرار گرفت.
نتایج نشان داد که میزان IL-4 و IL-10 در گروه دریافت کننده آنتی ژن تام، افزایش معنی داری در مقایسه با سایر گروه ها داشت. در صورتی که IL-2 در سلول های موش های دریافت کننده آنتی ژن 24 ساعته افزایش معنی داری در مقایسه با سایر گروه نشان داد. همچنین IFN-در گروه دریافت کننده آنتی ژن تام و 24 ساعته افزایش معنی داری داشت. TNF-نیز در گروه آنتی ژن تام افزایش معنی دار داشت، در صورتیکه در گروه دریافت کننده آنتی ژن دفعی-ترشحی 24 ساعته کاهش معنی داری نسبت به گروه های دیگر نشان داد. مجموعه نتایج نشان دهنده الگوی تولید سایتوکاین Th1 برای مواد دفعی ترشحی 24 ساعته و Th2 برای آنتی ژن تام را داشت.

پنوموکوک از شایعترین باکتری های گرم مثبت مولد عفونت در انسان است و متاسفانه مقاومت پنوموکوک نیز مانند سایر باکتری ها روز به روز در حال افزایش است. با توجه به اینکه تحقیق مفیدی در خصوص میزان مقاومت پنوموکوک به سفتریاکسون (حداقل در استان اصفهان) با روش E-test صورت نگرفته است مطالعه فوق می تواند پایه ای برای سایر مطالعات بعدی جهت سنجش افزایش یا کاهش میزان مقاومت پنوموکوک محسوب گردد.
این مطالعه بصورت cross-sectional و آینده نگر در سال 1385 بر روی 98 نمونه استرپتوکوک پنمونیه جدا شده از نمونه های بالینی افراد مراجعه کننده به بیمارستان الزهرا(س) انجام شده و سپس MIC (Minimal Inhibitory Concentration) آنتی بیوتیکهای سفتریاکسون و پنی سیلین بر روی ارگانیسمها به روش E-Test مشخص گردید. کنترل کیفی با استفاده از پنوموکوک ATCC49619 انجام شد. اطلاعات پس از ویرایش و ورود به رایانه توسط نرم افزار SPSS نسخه 13 و WHONET-5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
این مطالعه بر روی 98 نفر با محدوده سنی بین 5 تا 10 سال انجام گردید. در میان نمونه ها 47% مونث و 53% مذکر می باشند. نمونه های تحت بررسی 55% از نمونه حلق افراد سالم، 20% از CSF، 5/16% از خون، 3% از مایع پلور، 3% از گوش (بیماران با اوتیت)، 02/1% (1 نفر) از آبسه و 02/1% (1نفر) از زخم میباشد. پنوموکوکهای جدا شده حدود 30% حساسیت به پنی سیلین از خود نشان دادند در حالیکه MIC سفتریاکسون برای موارد غیر مننژیت (non CNS) در حدود 90% حساسیت و این MIC برای مننژیت (CNS) با توجه به نفوذ کمتر دارو، 5/81% حساسیت می باشد.
پنی سیلین داروی موثری جهت پوشش پنوموکوک حتی در کودکان نمی باشد ولی با توجه به موثر بودن سفتریاکسون این دارو در مواردی که در ابتدای مراجعه بیمار، شک به پنوموکوک وجود دارد به تنهایی مناسب است.

انسداد کاذب کولون یک سندرمی است که بطور کامل شناسایی نشده است و بوسیله علائم انسداد کولون بدون علت مکانیکی شناخته می شود.یک عدم تعادل در فعالیت اتونوم کولون بعنوان پاتولوژی دخیل در این بیماری مطرح شده است.اخیرا نتایج امید بخشی با دخالت داروی نئوستیگمین در درمان این بیماری گزارش شده است.
در این مطالعه آینده نگر 42 بیمار با علائم بالینی و رادیولوژی انسداد کاذب کولون در طی دو سال و در دو مرکز وارد مطالعه گردیدند. بیماران به دو گروه (هرگروه 21 بیمار) تقسیم گردیدند. گروه نئوستیگمین با 2.5 میلی گرم نئوستیگمین در 250 سی سی نرمال سالین درمان شدند.
20 بیمار از 21 بیمار (95.21%) گروه مورد با دوز اول نئوستیگمین دفع گاز و مدفوع پیدا کردند درحالیکه هیچکدام از بیماران در گروه کنترل دفع گاز یا مدفوع نداشتند. (P=0.000). میانگین (±SD) اندازه دور شکم قبل از مداخله و در گروه مورد 121.42±17.13 سانتی متر و در گروه کنترل 128.38±16.70 سانتی متر بود(P>0.05) در حالیکه این میزان 3 ساعت بعد از مداخله در گروه مورد و کنترل به ترتیب به 100.85±14.61 و 124.71±16.15 رسید.P=0.000. بحث: نئوستیگمین یک درمان ساده و موثر در انسداد کاذب کولون می باشد.

با توجه به روند رو به رشد میزان ابتلا به سرطان معده در ایران و تغییرات الگوی ظهور از مناطق دیستال معده به پروگزیمال، میزان مرگ و میر ناشی از سرطان معده طی چند دهه اخیر رو به افزایش بوده است. سرطان معده دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر دنیا شناخته شده است. تغییر روش زندگی و عادت غذایی نیز در الگوی بیماری مؤثر است. در این مطالعه ضمن بررسی همه گیرشناختی، نحوه ی توزیع بیماری و عوامل تاثیرگذار (پروگنوستیک) در مرگ و میر و نیز طول عمر بیماران آدنوکارسینوم معده که در سال های 1375 لغایت 1382 به بیمارستان شهید فیاض بخش تهران مراجعه کرده اند، تحت بررسی قرار می گیرد.
طی سالهای 1375 لغایت 1382، تعداد یکصد بیمار مراجعه کننده با تشخیص قطعی سرطان معده در بیمارستان شهید فیاض بخش تهران به صورت آینده نگر تاریخی تحت بررسی و آنالیز قرار گرفتند. اثر متغیرهای فردی مانند سن و جنس و متغیرهای مرحله ی بیماری, محل درگیری، نوع درمان, هیستولوژی بیماری, وجود متاستاز کبدی بر طول عمر بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش کاپلان-مایر، مدل مخاطرات متناسب کاکس و برآوردگر برسلو استفاده شد. برای انجام تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS13 و سطح معنی داری 0.05= استفاده شد.
73 درصد از بیماران مرد و بقیه (26 درصد) زن بودند و میانگین سن در بیماران مرد 63.3 سال و در زنان 61.7 سال بود. در 31 درصد از موارد، تومورها در منطقه ی کاردیا تظاهر کرده اند و در 20 درصد موارد در ناحیه ی آنتر بوده است. در مجموع بیش از نیمی از موارد تومورها در منطقه ی پروگزیمال معده گزارش شده است. متاستاز به کبد در 25 درصد و انتشار به پریتونال در 13 درصد از موارد گزارش شده است. تنها 9 بیمار در مرحله ی ابتدایی مراجعه نموده و 54 درصد بیماران در مرحله ی با گسترش موضعی و 37 درصد در مرحله ی متاستاتیک بوده اند. گزارش های پاتولوژیک در 32 درصد موارد نوع روده ای بوده و در 45 درصد موارد نوع منتشره گزارش شده بود. بین جنس و هیستولوژی بیماران ارتباط معنی داری پیدا نشد (0.167P=). میانه طول عمر بیماران در کل 14.2 ماه و میزان بقاء 7ساله آنها برابر 17.2% گردید. میانه طول عمر برای بیماران با مرحله ی گسترش موضعی و متاستاتیک به ترتیب: 18.2 و 8.3 ماه؛ برای بیمارانی که جراحی داشته اند برابر 17.7 ماه و بیمارانی که از جراحی استفاده نکردند برابر 14.2 ماه؛ برای افرادیکه هیستولوژی بیماری آنها روده ای بود 14.2 ماه و برای آنهایی که منتشره بود برابر 13.2 ماه بدست آمد. مدل مخاطرات متناسب کاکس نشان داد که مرحله ی بیماری (0.01>p) و سن (0.04 P=) با طول عمر بیماران ارتباط معنی داری داشته اند.
بیشتر بیماران در مرحله ی با گسترش موضعی یا متاستاتیک تشخیص داده شده اند. به نظر می رسد یکی از دلایل میزان بقاء پایین اینگونه بیماران، مشاوره ی پزشکی دیرهنگام و تاخیر در تشخیص باشد. لذا انجام آزمایشات دوره ای، بکارگیری تبلیغات رسانه ای برای آموزش همگانی درباره ی تشخیص و علایم خطر اولیه بیماری لازم است.

پولیپ بینی یک بیماری تهدید کننده نمی باشد. ولی اغلب با ایجاد علایم زیاد تاثیر زیادی روی زندگی افراد می گذارد. هدف از انجام این بررسی ارتباط بین نمره سی تی اسکن بینی و سینوس قبل از عمل با میزان بهبودی علائم بالینی بعد از عمل به منظور پیش بینی میزان بهبودی علائم بالینی بینی می باشد.
در این مطالعه Cross-sectional، 50 بیمار با پولیپ حجیم وارد مطالعه شدند قبل و 6 ماه بعد از جراحی فرم SNOT-20 برای نمره علایم بالینی و سی تی اسکن (برای نمره دهی بر اساس امتیاز دهی Newman) گرفته شد. سپس مقادیر فوق با هم مقایسه و نتیجه گیری شد.
از 50 بیمار مبتلا به پولیپ حجیم 37 نفر مرد (74%) و 13 نفر زن (26%) بودند میانگین سن بیماران 28/1140/39 (حداقل 20 و حداکثر 58 سال) میانگین نمره SNOT-20 قبل از عمل 61/16 5/53 که به میزان 26/17 ± 15/32 بعد از عمل رسید. میانگین نمره سی تی اسکن بر اساس نمره دهی Newman قبل از عمل 99/1 12/23 که به میزان 8/5 9/6 بعد از عمل رسید.
در این مطالعه بین نمره سی تی اسکن Newman قبل از عمل و نمره دهی علائم بالینی SNOT-20 بعد از جراحی ارتباط معنی داری وجود نداشت.

تراتوم نارس مادرزادی نازوفارنکس یک شکل بسیار نادر تراتوم خارج گونادی است. گزارش مورد: در این مقاله، درمان یک نوزاد با تراتوم نازوفارنکس که تحت عمل جراحی جداسازی تومور قرار گرفته است، گزارش می شود. تومور که با منشا نازوفارنکس بود، تمام فضای دهان را پر کرده و از دهان به خارج نفوذ کرده بود طوری که بخش بیرونی آن معادل اندازه سر نوزاد بود. نوزاد در شرایطی می توانست تنفس کند که سر و تومور را به سمت چپ می گرداندیم.
به منظور درمان ایمن و کم خطر اینگونه بیماران، بررسی های قبل از تولد، ارزیابی دقیق اداره راه هوایی قبل از عمل، آماده سازی کافی و لوله گذاری تراشه توسط فرد ماهر و با تجربه ضروری هستند. خونریزی حین عمل و انسداد راه هوایی توسط تومور یا باقیمانده آن می توانند اداره بیمار را با خطر مواجه کنند.