Annals of Military and Health Sciences Research
Volume:2 Issue: 3, 2004

گاز خردل از جمله گروه مواد تاول زا بوده و از طریق آلکیله کردن عوامل موجود در بدن انسان باعث فلج شدن فعالیت های فیزیولوژیک و اختلال در اعمال غشاء سلولی و در نتیجه انهدام سلول ها می گردد. در این مطالعه تاثیر دو دز متفاوت از سولفور موستارد بر روی بیضه موش بزرگ آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت.
در این تحقیق 40 راس رات نر بالغ، سه ماهه، از نژاد Albino-NMRI را در 4 گروه آزمایشی مورد مطالعه قرار گرفت. گروه های مورد بررسی شامل: نرمال، حلال، سولفور موستارد با دز 5 mg/kg و سولفور موستارد با دز 10 mg/kg بوده است. تزریق ها در ناحیه ایلیاک راست و بصورت داخل صفاقی صورت گرفت و گروه های مذکور بعد از سپری شدن 8 هفته کشته و پس از تثبیت در فرمالین 10% و رنگ آمیزی H & E مورد بررسی قرار گرفت.
افزایش فواصل بین توبول های سمینیفر در گروه های آزمایشی، کاهش تعداد لوله های سمینیفر در مرحله اسپرم سازی، تغییر موقعیت هسته سلول های سرتولی، نامنظم شدن توبول های سمینیفر، پر شدن لومن توبول های سمینیفر از دبریاها و مواد نکروتیک سلولی، وجود سلول های نکروزه با هسته های پیکنوتیک.
نتیجه گیری و توصیه ها: تغییرات ایجاد شده در گروه سولفور موستارد با دز 10 mg/kg شدت بیشتری داشت و وابسته به دز بوده است با توجه به اینکه نتایج حاصل از بررسی های مختلف تغییرات متعددی را در نسج بیضه در نتیجه تاثیر این ماده مخرب نشان می دهد همچنین با عنایت به مطالعات محدود و اندکی که در این زمینه صورت گرفته پیشنهاد می گردد کسانی که در سنین باروری به سر می برند و در معرض گاز خردل بوده اند قبل از اثبات ناباروری، مورد ارزیابی قرار بگیرند.

انسداد مزمن مجاری هوایی ریه، (Chronic obstructive pulmonary disease: COPD) از عوارض مزمن آزار دهنده مصدومین شیمیایی با سولفور موستارد است. کورتیکواستروئیدها، برونکودیلاتورها و آنتی کلینرژیک ها شایع ترین داروهای مورد استفاده در درمان علائم بالینی این بیماری است که در درمان قطعی موثر نبوده ولی در کنترل علائم آزار دهنده موثر است.
در این مطالعه مداخله ای قبل و بعد تعداد 39 بیمار مصدوم با سولفور موستارد غیر سیگاری که براساس اسپیرومتری و استاندارد های (American thoracic society: ATS) انتخاب شده و در سه گروه خفیف، متوسط، شدید تقسیم گردیدند و به مدت 8 روز تحت درمان با کورتیکواستروئید وریدی (متیل پردنیزولون) قرار گرفتند. بیماران سابقه مصرف کورتیکواستروئید در یک ماه اخیر نداشتند. در این مطالعه، تست های عملکرد ریوی را قبل و بعد از درمان اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه کردیم.
در 39 بیمار میانگین تمام تست های عملکرد ریوی بعد از درمان افزایش داشته است. تست های (Functional capacity volume: FVC) با (P=0.004) و (Forced expiratory volume: FEV1) با (P=0.001) بیماران به طور معنی داری افزایش داشت، در صورتی که در مورد (Peak expiratory force: PEF) با (P=0.12) این افزایش معنی دار نبود. نتایج بدست آمده نشان دهنده افزایش بیماران در گروه خفیف و متوسط و کاهش بیماران گروه شدید بعد از درمان بوده است. شدت انسداد بعد از درمان در 33.33% بیماران کاهش یافته، در 61.54% بیماران بدون تغییر باقیمانده و در 5.12% بیماران بدتر شده است. که با در نظر گرفتن (P=0.013) این اختلاف معنی دار بوده است. 31.6% افرادی که قبل از درمان دارای شدت انسداد خفیف یا نرمال بودند به بهبودی مناسب دست یافتند. 60% افراد با شدت انسداد متوسط و 80% افراد با شدت انسداد شدید نیز به این شاخص رسیدند. با توجه به این نتایج هر چه شدت بیماری بیشتر باشد، اثر درمانی بیشتر خواهد شد (P=0.01).
نتیجه گیری و توصیه ها: پروتکل درمانی این مطالعه یک روش خوب در بهبود نسبی دو گروه متوسط و شدید بود و پیشنهاد می شود که در گروه خفیف از این روش استفاده نشود. مطالعه حاضر بیانگر این مطلب است که ضایعات پس از درمان با دز بالای متیل پردنیزولون باعث بهبودی نسبی بیماران شده و آنها را در وضعیت رضایت بخشی قرار می دهد. با این وجود هنوز روش خاصی در ثابت نگهداشتن این وضعیت بهبودی ارائه نشده است.

حمله رنال کولیک حاد (1% مراجعات به اورژانس) شایعترین تظاهر سنگ های کلیوی بوده که از نظر شدت به زایمان مردان تشبیه شده است. به همین علت بهبود درد این بیماران یکی از موارد مورد توجه در پزشکی اورژانس می باشد. بهترین داروی درمانی این گروه را اپیوئید تشکیل می دهد که به لحاظ عوارض جانبی شمشیر دولبه نام دارد. مطالعات در پی جایگزین داروی کم عارضه تر می باشند.
در این مطالعه کار آزمایی بالینی تصادفی شده 200 بیمار مبتلا به کولیک کلیوی حاد مراجعه کننده به اورژانس در چهار گروه درمانی پتیدین، پیرالژین، شیاف دیکلوفناک و آمینوفیلین مورد تجویز دارویی قرار گرفت و پارامترهای پاسخ به درمان و عوارض ایجاد شده طی یکساعت در مقاطع زمانی کمتر از 30 دقیقه و بالاتر از 60 دقیقه بررسی گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون آماری کای دو و آزمون تحلیل واریانس در سطح معنی دار کمتر از 5% تجزیه و تحلیل شد.
جواب به درمان طی یکساعت در گروه پتیدین 94%، پیرالژین 92%، دیکلوفناک 68% و آمینوفیلین 62% بوده است و این تفاوت از نظر آماری بین چهار گروه معنی دار است (P=0.01). عوارض جانبی پتیدین 22% تهوع، 14% دپرسیون تنفسی و 2% سردرد بوده و در گروه آمینوفیلین 14% هیپوتانسیون، 18% سرگیجه، 24% سردرد داشتیم. پیرالژین 6% تهوع داشته و دیکلوفناک بدون عارضه بوده است. عوارض ایجاد شده بین 4 گروه درمانی تفاوت آماری معنی داری دارد (P=0.01).
نتیجه گیری و توصیه ها: بطور کلی بنظر می رسد جواب به درمان پیرالژین قابل مقایسه با پتیدین باشد و از نظر عوارض جانبی نسبت به پتیدین دارای عوارض کمتری است. شیاف دیکلوفناک با آنکه عارضه حادی ندارد قابل مقایسه با پتیدین نبوده و آمینوفیلین نیز در زمینه اثر درمانی و با توجه به عوارض آن جایگاه قابل قبولی در درمان کولیک کلیوی حاد ندارد.

این طرح با هدف شناسایی کلیه پارامترهای موثر بر میدان مغناطیسی محدود جهت کنترل آنها به منظور افزایش بازدهی تولید، گسترش کاربرد، سهولت عملکرد و کاهش هزینه های تولید بوده است.
برای اجرای این تحقیق محاسبه دقیق اجزای تشکیل دهنده میدان مغناطیسی چگال صورت پذیرفته و به شرح زیر به اجرا درآمد: یک محفظه خلا 02/0 میلی متر جیوه که در داخل آن سیم لوله های هم محور لایه به لایه قرار دارند تشکیل شده، سیم لوله ها از خارج با قطر 32 cm و قطر سیم 6 mm شروع شده و تا 9 لایه ادامه یافته، داخلی ترین لایه قطر سیم لوله 1 mm و قطر سیمهایش 0.2 mm است، سیم لوله ها در طول هر 5 cm منقطع شده و جمع طولشان 40 cm است، فاصله بین دو شکاف ده برابر قطر سیمهاست.
الکترون ها از شتابدهنده در دو جهت E و F وارد محور مرکزی سیم لوله ها (سیم لوله یک میلیمتری داخلی) شده و قطب S میدان سیم لوله ها در سمت شتابدهنده قرار می گیرد، انحراف 180 درجه ای الکترون ها در مقابله با F موجب از دست دادن قسمت مهمی از انرژی جنبشی آنها بصورت فوتون های ایکس می گردد.
نتیجه گیری و توصیه ها: اشعه تولید شده بصورت 4 p r2 منتشر شده و مقدار پرتو توسط دزیمترهایی که در فواصل خالی طولی سیم پیچ ها قرار داشت اندازه گیری شد. مقدار پرتوایکس بطور خالص از اختلاف مقادیر اشعه ایکس و الکترون های پراکنده بدون فیلتراسیون الکترون ها با مقادیر اندازه گیری شده با فیلتراسیون الکترون ها بدست آمد.

باروری در اغلب مردانی که دارای ضایعه نخاعی هستند به میزان زیادی کاهش می یابد. بدلیل کافی نبودن ارزش پیشگیری پارامتر های اسپرمی بعنوان شاخص های لقاح، تست های عملکرد اسپرم از جمله پایداری یا تراکم کروماتین هسته اسپرم نیز مورد بررسی قرار می گیرد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه پارامتر های اسپرمی با پایداری کروماتین اسپرم با روش رنگ آمیزی آنیلین بلو در بیماران نابارور ضایعه نخاعی و نابارور غیر ضایعه نخاعی انجام شد.
در این تحقیق 20 بیمار نابارور ضایعه نخاعی و 20 بیمار نابارور غیر ضایعه نخاعی را لحاظ پارامترهای اسپرمی و میزان تراکم کروماتین هسته اسپرم با روش رنگ آمیزی آنیلین بلو بررسی شدند. با استفاده از آزمون های آماری T و من ویتنی یو، پارامترهای اسپرمی بین دو گروه مورد مقایسه و قضاوت آماری قرار گرفت.
مقایسه میانگین پارامترهای اسپرمی نظیر غلظت، سلامتی، حرکت کل و حرکت پیشرونده و ابنورمالیتی گردن اسپرم بین بیماران ضایعه نخاعی و غیر ضایعه نخاعی رابطه معنی داری وجود داشت ولی بین رنگ آمیزی کروماتین اسپرم و تعداد لکوسیت بین دو گروه مورد مطالعه رابطه معنی داری وجود نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: ضایعه نخاعی باعث اختلال پارامترهای اسپرمی می شود ولی بر پایداری کروماتین اسپرم تاثیر بیشتری نسبت به گروه نابارور غیر ضایعه نخاعی ندارد.

مطالعات قبلی شیوع سردردهای میگرنی در بیماران مبتلا به اختلالات خلقی را بالاتر از جمعیت عادی گزارش کرده اند. این مطالعه با هدف مشخص کردن فراوانی سردردهای میگرنی در بیماران بستری با تشخیص اختلال دو قطبی تیپ 1 در بیمارستان 506 ارتش انجام گرفته است.
این مطالعه به صورت مجموعه موارد (Case-series) بر روی 120 بیمار بستری در بیمارستان با تشخیص اختلال دو قطبی تیپ I در پاییز 1383 انجام شد. تشخیص اختلال دو قطبی تیپ 1 بر اساس معیارهای (The diagnostic and statistical manual: DSM-IV) و تشخیص میگرن براساس معیار های (International headache society: HIS) صورت گرفت. جمع آوری داده ها با استفاده از یک چک لیست شامل 5 متغیر طی مصاحبه با بیماران مورد مطالعه، صورت گرفت. سپس با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل داده ها انجام شد.
از میان 120 بیمار مورد مطالعه، 12 نفر (10%) مبتلا به سردردهای میگرنی بودند. فراوانی میگرن در بیماران زن 15.22% (7 نفر از 46 بیمار) و در بیماران مرد 6.67% (5 نفر از 74 بیمار) بود. بیشترین فراوانی میگرن در دهه چهارم زندگی (20.59%) بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به شیوع 10% سردردهای میگرنی در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی تیپ I بهتر است در هنگام پذیرش این بیماران علاوه بر بیماری مذکور سردردهای میگرنی نیز مورد توجه قرار گیرند.

پژوهش حاضر به عنوان یک طرح نیمه تجربی به منظور بررسی تاثیر برنامه آموزشی بر وضعیت آگاهی، نگرش و رفتار مربوط به گواتر آندمیک در بین دانش آموزان مقطع راهنمایی شهر ایلام در سال 80-1379 می باشد.
در این مطالعه نیمه تجربی تعداد 226 نفر از دانش آموزان به عنوان نمونه به روش چند مرحله ای تصادفی از میان دانش آموزان مقطع راهنمایی مدارس شهر ایلام انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کلیه نمونه ها پرسشنامه طراحی شده پر گردید و وضعیت آگاهی و نگرش و رفتار آنها مربوط به گواتر آندمیک مورد بررسی قرار گرفت. تمام نمونه ها از نظر درجه گواتر بر طبق تکنیک لمس مورد تایید سازمان بهداشت جهانی (WHO) مورد بررسی قرار گرفتند که حدود 36.7% آنها گواتر نداشته و مابقی 63.3% دارای درجاتی از گواتر بوده اند. همچنین ید نمک مصرفی همه نمونه ها از نظر کیفی مورد آزمایش قرار گرفت که تمام آنها حاوی ید بودند. حتی 20 مورد از نمک های مصرفی نمونه ها به طور تصادفی مقدار کمی ید آنها اندازه گیری شد و نیز خون 21 مورد از نمونه های مورد بررسی به طور تصادفی از نظر T3 و T4 و TSH مورد آزمایش قرار گرفت. سپس براساس یافته های مرحله اول پژوهش برنامه آموزشی طراحی و برای تمام نمونه ها به اجرا درآمد. در مرحله بعد همان 226 نفر دانش آموز، با استفاده از پرسشنامه مجددا مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج قبل و بعد از مداخله آموزشی از نظر بررسی تاثیر آن بر آگاهی، نگرش و رفتار مربوط به گواتر آندمیک مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان داد مداخله آموزشی باعث افزایش آگاهی و تغییر نگرش و رفتار دانش آموزان مورد بررسی گردید. مقایسه میانگین تفاوت آگاهی قبل و بعد دانش آموزان مورد بررسی نشان داد مداخله آموزشی به طور معنی داری باعث افزایش آگاهی نمونه ها شده است و حتی موجب تغییر نگرش و رفتار دانش آموزان شده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: می توان نتیجه گرفت برنامه آموزشی انجام شده به منظور افزایش آگاهی و نگرش و رفتار مربوط به گواتر در بین دانش آموزان راهنمایی شهر ایلام موثر بوده است.

در اکثر جراحی های قلب باز جهت پایش وضعیت همودینامیک و تجویز داروهای وازواکتیو از کاتتر ورید مرکزی نیز استفاده می شود. بطور مکرر اتفاق می افتد که کارگذاری داخل قلبی یک جسم خارجی مثل کاتتر ورید مرکزی، کاتتر شریان ریوی و یا یک کاتتر الکترود که به داخل بطن مهاجرت می کند، باعث ایجاد آریتمی می گردد. در مطالعات انجام شده استفاده از وضعیت سربالا به همراه Right lat tilt به جای وضعیت معمول سرپایین (ترندلنبورگ) و دقت در وارد کردن حداکثر 22 سانتی متر از طول Guide wire و دیلاتور به داخل مسیر رگ، پیشنهاداتی است که جهت کاستن از عارضه فوق داده شده است.
معرفی بیمار: در این مطالعه یک مورد آریتمی بطنی تهدید کننده حیات را گزارش می کنیم که در هنگام قرار دادن Guide wire در زمان تعبیه کاتتر ورید مرکزی ژوگولار داخلی راست در یک آقای 41 ساله کاندید عمل جراحی انتخابی پیوند عروق کرونر رخ داد، که علیرغم خارج کردن سریع سیم و سپس عملیات احیای قلبی ریوی شامل دفیبریلاسیون های متعدد و تجویز داروهای آنتی آریتمیک، پاسخ مناسب دریافت نشد. بعد از 45 دقیقه ماساژ قلبی بیمار از طریق شریان و ورید فمورال کانوله شده و روی پمپ قلبی ریوی (Cardio pulmonary bypass: CPB) قرار گرفت. عمل جراحی بدون حادثه انجام گردید، در پایان عمل علایم حیاتی بیمار ثابت بوده و بدون هیچ داروی کمکی از پمپ قلبی ریوی جدا گردید. بعد از اتمام عمل جراحی بیمار به بخش مراقبت های ویژه انتقال یافته و بعد از چهار روز بستری به بخش منتقل و روز هشتم بعد از عمل جراحی با حال عمومی خوب از بیمارستان مرخص گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: تحریک مکانیکی حفرات قلبی بطور شایع باعث فعالیت اکتوپیک می شود که اغلب با خارج کردن محرک از بین می رود، اما در مورد بیمار ما فیبریلاسیون بطنی پایدار و تهدید کننده حیات رخ داد که به درمان های معمول جواب نداد. این مسئله توجه به امکان بروز عارضه فوق و انجام تمهیدات لازم جهت کاهش موارد بروز و آمادگی جهت درمان های مقتضی را می طلبد.