Annals of Military and Health Sciences Research
Volume:1 Issue: 4, 2004

عمل بای پاس عروق کرونری یکی از شایعترین اعمال جراحی در این عصر است. نتایج این عمل بستگی به فاکتورهای مختلفی دارد. یکی از این فاکتورها بیماری های زمینه ای بیمار نظیر بیماری دیابت می باشد.
در این بررسی نتایج عمل جراحی بای پاس در بیماران دیابتی و غیر دیابتی مقایسه گردید. 100 بیمار دیابتی و 100 بیمار غیر دیابتی کاندید عمل جراحی انتخاب شدند و میزان مرگ و میر و عوارض کوتاه مدت عمل در هر دو گروه بررسی و مقایسه شد.
از مجموع بیماران دیابتی که تحت عمل جراحی قلب قرار گرفته بودند 23 نفر به عوارض پس از عمل دچار شدند در حالیکه از مجموع بیماران غیر دیابتی تنها 20 نفر دچار عوارض پس از عمل گردیدند. در گروه دیابتی میزان مرگ و میر 4% و در گروه غیر دیابتی 3% بود. سن بالای 70 سال در بروز عوارض عمل جراحی در هر دو گروه موثر بوده است (P <0.05). فشار خون بالا در بیماران دیابتی به صورت معنی داری بیشتر از افراد غیر دیابتی بود ولی این عامل اثر معنی داری بر افزایش عوارض پس از عمل نداشت. همچنین در گروه بیماران دیابتی از 60 بیمار با درگیری هر سه رگ، 21 مورد (35%) دچار عوارض پس از عمل شدند که این عامل در این گروه از بیماران به صورت معنی داری در افزایش عوارض موثر بوده است (P <0.001).
نتیجه گیری و توصیه ها: هرچند دیابت اثر نسبتا کمی در افزایش میزان عوارض عمل به طور کلی دارد ولی به نظر می رسد که عوارض قلبی عروقی و عوارض عفونی عمل در گروه دیابتی بیشتر باشد.

با توجه به اهمیت جدا کردن به موقع بیماران تحت تهویه مکانیکی از ونتیلاتور روش های SIMV و T-Piece و PSV جهت پروسه جداسازی (Weaning) در اولین فرصت مناسب که همراه با انتوباسیون مجدد بیمار نباشد مورد توجه قرار گرفت. این تحقیق بر روی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های امام حسین، طالقانی و لقمان تهران بین سال های 81-1379 صورت گرفت.
پژوهش به صورت تجربی، تصادفی و مولتی سنتر روی 89 بیمار تحت تهویه مکانیکی صورت گرفت. ابتدا 75 بیمار که ضوابط وینینگ را پیدا نمودند به صورت تصادفی به سه گروه 25 تایی تقسیم و به کمک روش های SIMV و T-Piece و PSV از دستگاه تهویه مصنوعی جدا گردیدند. 14 بیمار دیگر هم که در زمان مطالعه خارج از برنامه ریزی درمانی خود را اکستیوب کرده بودند در گروه چهارم (Selfextubation) قرار گرفتند. کلیه بیماران تحت رژیم تغذیه ای یکسان قرار داشتند و پراکندگی بیماری های همراه COPD، ایسکمیک قلبی، پرفشاری خون، بین گروه ها مورد توجه قرار گرفت. انتوباسیون مجدد (Reintubation) به صورت لزوم انجام انتوباسیون مجدد و از سرگیری تهویه مکانیکی تا 72 ساعت پس از انجام اکستوباسیون و Out come با مرخص شدن یا فوت در بخش ICU در نظر گرفته شد. بعد از جمع آوری یافته ا با کمک نرم افزار SPSS و با آزمون آماری ANOVA مورد قضاوت قرار گرفت.
PSV کمترین میزان موارد انتوباسیون مجدد را در مقایسه با دو روش دیگر دارد (P=0.008) و هر چه طول تهویه مکانیکی کمتر باشد میزان فراوانی انتوباسیون مجدد کاهش می یابد (P <0.0001). وقوع انتوباسیون مجدد باعث افزایش طول مدت بستری و افزایش مرگ و میر در ICU می شود (P <0.0001) ولی روش های متفاوت وینینگ بطور مستقل تاثیری روی Out come بیماران ندارد.
نتیجه گیری و توصیه ها: تنظیم پروتکلی واحد جهت انجام شروع به موقع پروسه وینینگ بیماران تحت تهویه مکانیکی در بخش های ICU و استفاده از متد PSV به عنوان روش ارجح در مقایسه با T-Piece و SIMV توصیه می شود.

زمان سیلان قابل اعتمادترین شاخص فعالیت پلاکت ها می باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط زمان سیلان پیش از عمل، با میزان خونریزی پس از عمل، در بیمارانی است که تحت عمل جراحی کنار گذر عروق کرونر قرار گرفته اند.
در یک مطالعه توصیفی آینده نگر، 149 بیمار که در فاصله زمستان 1380 و نیمه اول 1381 در بیمارستان 502 ارتش تحت عمل جراحی کرونر کنار گذر عروق انتخابی قرار گرفتند و سابقه بیماری های خونریزی دهنده نداشتند، بررسی شدند. در این بیماران زمان سیلان پیش از عمل، میزان خونریزی از لوله های قفسه سینه راست، چپ، مدیاستن، خونریزی کلی پس از عمل و زمان عمل، زمان گردش خون خارج از بدن، تعداد پیوند های انجام گرفته، تعداد واحدهای پلاکت و گلبول قرمز فشرده تزریق شده اندازه گیری شدند.
بین مجموع خون درناژ شده از لوله های قفسه سینه با طول مدت عمل (R=0.03)، زمان گردش خون خارج از بدن (R=0.21)، تعداد پیوندهای انجام گرفته (R=0.09)، تعداد واحدهای گلبول قرمز فشرده (R=0.03) و پلاکت های تزریق شده (R=0.12) ارتباط معنی داری یافت نشد (P <0.05). اما ارتباط معنی داری بین زمان سیلان (ثانیه) با خون درناژ شده از لوله قفسه سینه سمت راست (R=0.52)، چپ (R=0.81)، مدیاستن (R=0.79) و مجموع خون درناژ شده از لوله های قفسه سینه (R=0.70) وجود داشت (P <0.05).
نتیجه گیری و توصیه ها: اندازه گیری زمان سیلان قبل از عمل کنار گذر عروق برای پیش بینی میزان خونریزی پس از عمل توصیه می شود.

عفونت های ادراری در کودکان به عنوان یکی از مهمترین بیماری های عفونی کودکان می باشند. هدف از این مطالعه تعیین جرم های شایع عفونت های ادراری در کودکان در بیمارستان بهرامی و تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی آنها می باشد.
تعداد 170 مورد بیمار 2 ماهه تا 12 ساله مبتلا به پیلونفریت مراجعه کننده به بیمارستان بهرامی طی دو دوره زمانی سال های 77-1375 (68 بیمار) و سال های 82-1379 (102 بیمار) که کشت ادراری آنها دارای یک نوع پاتوژن ادراری با شمارش کلنی بیش از 100000 همراه با آنتی بیوگرام بوده است، در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند.
در میان 170 مورد کشت مثبت، شیوع انواع میکروارگانیسم های مولد پیلونفریت عبارتند از: E.Coli با (61%)، انتروباکتر (33%)، کلبسیلا (3%)، پروتئوس (0.5%)، استاف کوآگولاز منفی (1.7%)، پسودوموناس آئروژینوزا (1%) و استاف اپیدرمیدیس (1%). میزان حساسیت اجرام مولد پیلونفریت عبارتست از: نسبت به آمپی سیلین (3%)، آمیکاسین (76%)، جنتامایسین (67%)، کوتریموکسازول (19%)، نالیدیکسیک اسید (85%)، نیتروفورانتوئین (78%)، سفالکسین (19%)، سفتریاکسون (96%) و سفتی زوکسیم (96%). در بررسی مقایسه ای حساسیت آنتی بیوتیکی کل اجرام مولد پیلونفریت بین بیماران سال های 77-1375 و سال های 82-1379، میزان حساسیت نسبت به آمیکاسین از 100% به 90%، میزان حساسیت نسبت به کوتریموکسازول از 38% به 16% و میزان حساسیت نسبت به نالیدیکسیک اسید از 96% به 83% کاهش یافته است (P <0.05).
نتیجه گیری و توصیه ها: طبق این مطالعه میزان کلی حساسیت اجرام مولد پیلونفریت نسبت به آمپی سیلین، کوتریموکسازول و سفالکسین بسیار کم است و حداکثر حساسیت نسبت به سفریاکسون، نالیدیکسیک اسید، نیتروفورانتوئین، آمیکاسین و جنتامایسین به ترتیب وجود دارد که این میزان حساسیت ها نیز در طی سال های گذشته در اکثر موارد کاهش یافته است. با توجه به نتایج این تحقیق، در حال حاضر در این مرکز، بهترین درمان عفونت های ادراری تبدار کودکان، سفتریاکسون وریدی است و مناسب ترین آنتی بیوتیک های خوراکی جهت پروفیلاکسی برعلیه عفونت های ادراری مجدد، نالیدیکسیک اسید و نیتروفورانتوئین است و کوتریموکسازول و سفالکسین در این موارد دیگر جایی ندارد.

سرخک یک بیماری ویروسی تنفسی مسری است که همراه راش پوستی و انانتم کوپلیک می باشد. هرچند میزان بروز بیماری سرخک بدنبال واکسیناسیون کاهش یافته است ولی همچنان اپیدمی های کوچک از سرخک در جوانان و بالغین دیده می شود و یک مشکل بهداشتی در سطح کشور می باشد.
در این مطالعه 360 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه شامل سن، سطح سواد و میزان آنتی بادی IgG و IgM ضد سرخک بود. در این مطالعه پس از گرفتن 5 cc نمونه خون از افراد مورد مطالعه، بررسی سرولوژی IgG و IgM ضد سرخک به روش الیزا و با تعیین سطح OD و Cut off انجام گردید. سپس داده های دموگرافیک و داده های مربوط به میزان آنتی بادی های ضد سرخک با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های آماری مناسب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در این مطالعه 100% افراد مورد مطالعه مرد و میانگین سنی 0.89±20.46 داشتند. 22.5% افراد کاملا از نظر سرولوژی ضد سرخک منفی بودند. در این مطالعه افزایش سطح سواد با میزان مثبت بودن سرولوژی ضد سرخک رابطه مستقیم داشت و معنی دار بود (P <0.02) و سربازان کم سواد ایمنی کمتری نسبت به بیماری سرخک داشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: توصیه می شود سربازان کم سواد در موقع ورود به خدمت از نظر ایمنی در مقابل بیماری های واگیردار بررسی شوند و واکسیناسیون آنها در مقابل بیماری های واگیردار تکمیل گردد تا از بروز اپیدمی بیماری های واگیر در نیروهای مسلح جلوگیری گردد.

پراکسیداسیون لیپیدها علت اصلی آسیب به غشاء سلولی است که می تواند منجر به مرگ سلولی شود. رادیکال های واکنشگر تولید شده در غشاء می تواند آغازگر واکنش های زنجیره ای اکسیداسیون اسیدهای چرب غیر اشباع (PUFA) در غشاء باشد. تشکیل هیدروپراکسیدها از طریق واکنش های رادیکالی می تواند باعث تغییر در مولکول های غشاء سلولی گردد. اریتروسیت های بدست آمده از افراد نرمال و بعضی از بیماران واکنش های متفاوتی را نسبت به آسیب های ناشی از پراکسیداسیون چربی ها از خود نشان می دهند. این تفاوت ها را می توان به کارایی فعالیت آنتی اکسیدانی سلول ها نسبت داد. در مطالعه حاضر میزان تشکیل پراکسیداسیون چربی ها و همچنین تغییر در سیستم آنتی اکسیدانی در گلبول های قرمز بدست آمده از بیماران بتا تالاسمی ماژور و آنمی فقر آهن با گروه های شاهد (تعداد 30 نفر از هر گروه) با هم مقایسه شدند.
در این مطالعه مقایسه ای، مشاهده ای 90 نفر در 3 گروه 30 نفری افراد سالم، بیماران مبتلا به آنمی فقر آهن و بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور مورد بررسی قرار گرفت. میزان پراکسیداسیون چربی ها با استفاده از معرف تیوباربیتوریک اسید و روش اسپکتروفتومتریک اندازه گیری شد. میزان گلوتاتیون با روش المن و معرف دی تیونیتروبنزوئیک اسید (DTNB) در گلبول های قرمز مقایسه شد. فعالیت آنزیم کاتالاز با کاهش در جذب H2O2 بعنوان سوبسترا در دستگاه اسپکتروفتومتر مانیتور گردید.
انکوباسیون گلبول های قرمز در حضور آب اکسیژنه نشان داد که غلظت محصول اصلی پراکسیداسیون چربی ها یعنی مالونالدهید در سلول های افراد بیمار نسبت به افراد نرمال بیشتر است. افزایش پراکسیداسیون چربی ها در گلبول های قرمز بیماران بتا تالاسمی و آنمی فقر آهن بترتیب 43% و 22% افزایش نسبت به گروه شاهد نشان می دهد.
نتیجه گیری و توصیه ها: ارتباط بین پراکسیداسیون و فعالیت آنتی اکسیدانی در سیستم آزمایشگاهی (In vitro) در حضور و در غیاب آنتی اکسیدان هایی نظیر گلوتاتیون احیاء، آلبومین و آلفاتوکوفرول مورد بررسی قرار گرفت فعالیت کاتالاز و میزان گلوتاتیون در گلبول های قرمز این بیماران نسبت به گروه های شاهد کمتر است. مصرف همزمان ویتامین E به همراه سایر داروها در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور پیشنهاد می شود.

انکوسیتومای بدخیم خصوصا در غدد بزاقی، بی نهایت نادر می باشد و تا امروز حدود 50 مورد گزارش شده است چندین مورد متاستاز دوردست گزارش شده است که کشنده می باشند. حدود 25 تا 52 درصد موارد عود دارد. به علت میزان عود زیاد و خطر متاستاز دوردست، بیماران باید برای طولانی مدت تحت نظر باشند.
معرفی بیمار: بیمار آقای 20 ساله ای بود که از حدود یکسال قبل توده ای در ناحیه بناگوشی راست داشته که در ضربه اخیر دچار افزایش رشد و درد شده بود ولی فلج عصب صورتی نداشت. غده بزاقی بناگوشی بطور کامل و با حفظ عصب صورتی خارج گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: بررسی های میکروسکوپیک آسیب شناسی و (Immunohistochemistry: IHC) موید انکوسیتومای بدخیم بود و اکثر این تومورها (34 مورد) در غده بزاقی بناگوشی می باشد که بهترین روش درمان آن جراحی است و شیمی درمانی و پرتو درمانی اثر کمی دارند.

اورانیوم ضعیف شده که یکی از فرآورده های زائد اورانیوم غنی شده می باشد، چندین مورد مصرف نظامی و غیر نظامی دارد. در دهه اخیر، اورانیوم ضعیف شده برای نفوذ در تجهیزات زرهی در جنگ ها استفاده شده است. برخی محققین، علل بیماری های بوجود آمده در بین نظامیان که تحت عنوان سندرم جنگ خلیج و سندرم بالکان معروف می باشند را به اورانیوم ضعیف شده نسبت می دهند. در این مقاله ضمن بحث در مورد تولید و استفاده از اورانیوم ضعیف شده و اثرات آن بر سلامت، راه های پیشگیری و کاهش عوارض این سلاح ها مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
تحقیق به روش مروری (Review article) با جستجوی کتابخانه ای و اینترنتی انجام گرفت. با کلمات کلیدی (Depleted uranium: DU) و Uranium weapons در اینترنت در سایت PubMed از سال 1999-2004 جستجوی مقالات و تحقیقات انجام شد. تعداد بیش از 17 منبع بدست آمد و از آنها در تنظیم مقاله استفاده گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: تعدادی از سربازان و غیر نظامیان بویژه کودکان مناطق آلوده ممکن است صدمات کلیوی ناشی از اورانیوم ضعیف شده را در صورت تنفس مقادیر کافی یا خوردن آب یا مایعات آلوده نشان دهند. خطر ایجاد کانسر در اثر اورانیوم ضعیف شده با سایر فلزات سنگین کارسینوژنیک قابل مقایسه است. علاوه بر این مردم مناطق آلوده به دلیل ماندگاری اورانیوم در فضا و اجسام سال ها با مشکلات عدیده ژنتیکی روبرو خواهند بود. جهت پیشگیری و کاهش عوارض این سلاح ها این موارد توصیه می گردد: نمونه برداری سالیانه از آب مناطق آلوده، بررسی سلامت نظامیانی که در معرض اورانیوم ضعیف شده بوده اند، پاکسازی محیط، بررسی شیوع کانسر بویژه لوکمیا و لنفوما در افراد در معرض خطر، اطلاع رسانی، حمایت سیاسی از کشورهای درگیر، مشارکت سازمان های مسئول و تحریم تولید اینگونه سلاح ها.

هر سال میلیون ها کودک در معرض حوادث تروماتیک قرار می گیرند. حوادثی مانند جنگ ها و بلایای طبیعی، اقدامات طبی دردناک، قطع عضو، سوختگی های شدید، سوء استفاده فیزیکی و جنسی، ناظر صحنه های دلخراش بودن، مرگ ناگهانی والدین، دوری از خانه و والدین، از دست دادن اشیا مورد علاقه و حتی شنیدن اخباری در مورد تهدید زندگی کودک و اعضاء خانواده، کودکان را در معرض ابتلا به سندرم ترومای روانی پس از حادثه قرار می دهد. هر سال سه میلیون کودک با علایم اختلال استرس پس از ضربه تشخیص داده می شوند. افزایش روزافزون جنگ ها در سراسر جهان، حادثه 11 سپتامبر سال 2001 و ادامه یافتن عملیات انتحاری در سراسر جهان خصوصا در خاورمیانه اهمیت فهم چگونگی واکنش کودکان به جنگ و تروریسم را تایید می کند مطالعه فوق از نوع مروری می باشد که در تنظیم آن از کتب و مقالات معتبر منتشر شده در سالهای 04-2000 استفاده شده است با استفاده از کلمات کلیدی War child و Psychologic trauma و PTSD children و Landmines injuries، در اینترنت و در جستجوگرهای PubMed و Google و Yahoo و Medline و جستجوی مقالات انجام شد و با دستیابی به Full text، مقاله فوق تحریر گردید. تعداد منابع مورد استفاده 33 عدد می باشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: ترس شدید، کابوس های شبانه، یادآوری مکرر حادثه به صورت خواب دیدن های تکراری، بازی های تکراری، بازسازی صحنه حادثه در ذهن، از هم گسیختگی رفتار، بروز رفتارهای هیجانی، تحریک پذیری، بروز رفتار عصبی در واکنش به افراد و اشیا اطراف کودک، اجتناب از فکر، احساس یا حضور در مکان هایی که یادآور حادثه اند و کرختی روانی از علائم کودک مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه خواهد بود. مداخله زودرس و حمایت خانوادگی، اجتماعی مناسب به انطباق کودک با فاجعه کمک می کند. کودکان یکی از گروه های تحت تاثیر جنگ ها می باشند که معمولا این تاثیرات به گونه ای منفی بر رشد روانی آنان موثر است. با شناخت علائم و مداخله زود هنگام می توان مدت و شدت عوارض را کاهش داد.