Journal of Advances in Medical and Biomedical Research
Volume:15 Issue: 61, 2008

عفونت مجاری ادراری تحتانی یکی از شایع ترین عفونت ها در بین زنان جوان است. این شیوع بالا در بین زنان دقت در انتخاب درمان آنتی بیوتیکی مناسب و هم چنین به حداقل رساندن دوره ی درمانی را می طلبد. در این مطالعه تاثیر درمان تک دوز و درمان هفت روزه ی سیپروفلوکساسین در زنان با عفونت دستگاه ادراری تحتانی مقایسه شد.
در این مطالعه جمعیت مورد آزمون تعداد 140 نفر از زنان 13 تا 25 ساله ی مبتلا به عفونت دستگاه ادراری تحتانی بدون عارضه و واجد شرایط شرکت در طرح بودند که به درمانگاه های وابسته به بیمارستان ولی عصر(عج) اراک مراجعه نمودند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 70 نفره تقسیم شدند که یک گروه درمان تک دوز سیپروفلوکساسین (با دوز 1000 میلی گرم) و گروه دیگر درمان 7 روزه سیپروفلوکساسین (با دوز 250 میلی گرم دو بار در روز) را دریافت کردند. برای کلیه ی بیماران مذکور سه نوبت کشت ادرار انجام شد. در صورت مثبت شدن کشت اول بیمار وارد طرح می شد، کشت دوم جهت بررسی پاسخ به درمان 48 تا 72 ساعت بعد و کشت سوم جهت بررسی عود دو هفته بعد از شروع درمان انجام می گردید. در نهایت نتایج حاصل از هر گروه مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت.
از کل 140 بیمار شرکت کننده در طرح 23 نفر به درمان پاسخ ندادند که در بررسی نهایی 14 نفر مربوط به گروه درمان تک دوز و 9 نفر مربوط به گروه درمان هفت روزه بودند. بر اساس نتایج این تحقیق تفاوت معنی داری در پاسخ به درمان و عود بین دو گروه مشاهده نشد (183/0 = P) که نشان دهنده ی اثر یکسان درمان تک دوز و هفت روزه ی سیپروفلوکساسین در زنان مبتلا به التهاب مثانه می باشد.

لوله گذاری داخل تراشه می تواند باعث تروما و آسیب عصبی به حنجره شود که به سهم خود باعث خشونت صدا، بلع دردناک و گلودرد پس از عمل جراحی می شود. در مطالعات قبلی مشخص شده است بکلومتازون استنشاقی و لیدوکایین وریدی می تواند مانع از بروز این علایم شود. هدف از این مطالعه مقایسه ی اثرات بکلومتازون استنشاقی با دوزهای مختلف لیدوکایین وریدی قبل از انجام لوله گذاری داخل تراشه بر بروز و شدت گلودرد، سرفه، وجود خلط، خشونت صدا و بلع دردناک پس از عمل جراحی است.
نوع مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور می باشد. مطالعه بر روی 120 بیمار تحت جراحی الکتیو انجام شد. بیماران به طور تصادفی در یکی از چهار گروه زیر قرار گرفتند: گروه اول یک میلی گرم به ازای هر کیلوگرم لیدوکایین وریدی٬ گروه دوم 5/1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم لیدوکایین وریدی٬ گروه سوم 50 میکروگرم بکلومتازون استنشاقی و گروه چهارم نرمال سالین وریدی (کنترل) دریافت نمودند. بروز و شدت گلودرد، سرفه، خلط، خشونت صدا و بلع دردناک، یک ساعت پس از ترخیص از اتاق عمل، حین اولین مصرف مایعات یا غذای جامد پس از عمل جراحی (جهت بررسی بلع دردناک) و روز پس از عمل جراحی، ثبت و مقایسه ی بین گروهی انجام شد.
در تمام فواصل بررسی علایم فوق پس از عمل جراحی بروز و شدت گلودرد در گروه دوم یا سوم به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل (نرمال سالین) بود (05/0 >P). یک و بیست ساعت پس از اتمام بیهوشی بروز و شدت سرفه در گروه دوم و سوم به طور معنی دار ی کم تر از گروه کنترل بود (05/0 >P). بین گروه های دوم و سوم بروز و شدت گلودرد یا سرفه تفاوت معنی داری نداشت (05/0> P). در سراسر مطالعه بروز و شدت خلط پس از عمل در گروه سوم نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود (05/0 >P). تفاوتی بین بروز و شدت خشونت صدا یا بلع دردناک در تمام زمان های بررسی شده در بین گروه ها دیده نشد (05/0> P).
بکلومتازون استنشاقی نسبت به لیدوکایین وریدی قبل از انجام لوله گذاری در کاهش گلودرد و سرفه ی پس از عمل جراحی قابل مقایسه است. هم چنین بکلومتازون استنشاقی باعث کاهش بروز و شدت خلط پس از عمل جراحی شد.

هسته ی خرما دارای ترکیباتی است که از نظر شیمیایی از اسیدهای چرب اشباع و غیراشباع، روی، کادمیم، کلسیم و پتاسیم تشکیل شده است. اسیدهای چرب اشباع شامل اسیدهای استئاریک و پالمیتیک و غیراشباع شامل اسیدهای لینولییک و اولئیک می باشند که می توانند باعث مهار عملکرد آنزیم 5-آلفا- ردوکتاز شوند. با توجه به این که از پودر هسته ی خرما در جهت درمان برخی بیماری ها مانند پیری زودرس، کم خونی و ضعف قوای جنسی استفاده شده است، تصمیم گرفته شد، تاثیر این پودر بر وضعیت باروری در موش صحرایی نر بررسی شود.
تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر پودر هسته ی خرما بر ترشح هورمون تستوسترون و فرآیند اسپرم سازی در موش صحرایی نر بالغ انجام شد. به این منظور از 45 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار در 5 گروه نه تایی استفاده شد. گروه کنترل فقط آب و غذای استاندارد دریافت کرد، گروه سالین حلال دارو (نرمال سالین) و گروه های تجربی 05/0، 1/0 و 2/0 میلی گرم بر کیلوگرم پودر هسته ی خرما دریافت کردند که به صورت خوراکی و به مدت 21 روز به حیوانات داده شد. نتایج حاصل بر اساس برنامه های آماری Excell، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون T مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج سنجش های هورمونی حاکی است که مقادیر 1/0 و 2/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن از پودر هسته ی خرما، افزایش معنی داری در میزان تستوسترون نسبت به گروه کنترل و شاهد نشان داد (05/0P<) ولی در سطح هورمون های FSH و LH خون تغییر معنی داری دیده نشد. هم چنین مقادیر فوق باعث کاهش معنی دار هورمون دی هیدروتستوسترون در خون گروه تجربی دریافت کننده ی دوز حداکثر شدند (05/0 P<). بررسی های بافت شناسی بیضه نشان داد که تراکم اسپرم در لوله های اسپرم ساز گروه های تجربی افزایش یافته بود (05/0 P<).
هسته ی خرما موجب افزایش تستوسترون و کاهش غلظت دی هیدروتستوسترون می شود که احتمالا با ترکیباتی چون اسیدهای پالمیتیک، استئاریک، لینولئیک و اولئیک که مهارکننده ی آنزیم 5-آلفا- ردوکتاز می باشند، مرتبط است.

سزارین یکی از شایع ترین اعمال جراحی در مامایی امروز می باشد. عوارض عفونی نظیر تب، عفونت زخم، اندومتریت و عفونت ادراری نیز از مهم ترین عوارض پس از سزارین به شمار می روند. در عین حال جهت پیشگیری از این عوارض توصیه واحدی مبنی بر استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکسی وجود ندارد. با توجه به این نکته که مصرف بی رویه ی آنتی بیوتیک ها علاوه بر ایجاد عوارض دارویی و بروز میکروارگانیسم های مقاوم، سبب تحمیل هزینه های سنگین اقتصادی خواهد شد، لذا این مطالعه به منظور بررسی تاثیر آنتی بیوتیک پروفیلاکسی بر عوارض عفونی پس از سزارین کم خطر صورت گرفت.
مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده نگر بر روی 257 بیمار تحت سزارین کم خطر انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه A و B (آزمون و کنترل) تقسیم شدند. بیماران گروه A، 2 گرم سفازولین وریدی را حین کلامپ بند ناف دریافت کردند و به گروه B آنتی بیوتیکی داده نشد. بیماران طی 48 ساعت اول، 1 هفته، 2 هفته و 6 هفته پس از عمل از نظر عوارض عفونی مورد بررسی قرار گرفتند و نتایج در دو گروه با هم مقایسه شد.
از 257 بیمار، 16 بیمار (2/6 درصد) دچار عوارض عفونی پس از عمل شدند که از این تعداد 6 بیمار (7/4 درصد) در گروه A و 10 بیمار (8/7 درصد) در گروه B بودند. عوارض ایجاد شده در بیماران شامل تب (3/2 درصد در هر گروه)، اندومتریت (8/0 درصد در گروه A و 3/2 درصد در گروه B)، عفونت ادراری (6/1 درصد در گروه A و 1/3 درصد در گروه B)، عفونت زخم (6/1 درصد در گروه A و 3/2 درصد در گروه B) و باز شدن زخم (6/1 درصد در هر گروه) بود. در این مطالعه ارتباط آماری معنی داری میان تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی و هر یک از عوارض مذکور به دست نیامد. هم چنین مدت زمان بستری پس از عمل در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت.
با توجه به نتایج، بهتر است استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکسی تنها به سزارین های با احتمال خطر بالای عفونت محدود گردد.

با توجه به شواهد اخیر مبنی بر اثر سرکه بر کاهش قند خون پس از وعده ی غذا این مطالعه با هدف بررسی اثر سرکه ی سیب بر قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و پروفایل لیپیدی موش های صحرایی سالم و دیابتی انجام شد.
31 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به چهار گروه شاهد سالم، سالم با مصرف سرکه ی سیب، شاهد دیابتی و دیابتی با مصرف سرکه ی سیب تقسیم شدند. برای دیابتی کردن موش های صحرایی از داروی استرپتوزوسین استفاده شد. گروه های شاهد غذای استاندارد موش و گروه های مداخله مخلوط غذای استاندارد و سرکه ی سیب 6 درصد را به مدت 4 هفته دریافت نمودند. در شروع و پایان مطالعه اندازه گیری قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله، تری گلیسیرید (TG)، کلسترول تام (TC)، کلسترول LDL و HDLانجام شد. میزان قند خون ناشتا با مصرف سرکه ی سیب تغییر ی نداشت اما هموگلوبین گلیکوزیله در گروه دیابتی کاهش معنی داری در مقایسه با قبل از مداخله (05/0P<) هم چنین در مقایسه با گروه شاهد دیابتی (05/0P<) نشان داد. در گروه سالم با مصرف سرکه ی سیب کاهش LDL (005/0P<) و افزایش HDL(005/0P<) نسبت به قبل از مداخله هم چنین نسبت به گروه شاهد سالم معنی دار بود. در گروه دیابتی با مصرف سرکه ی سیب کاهش معنی دار تری گلیسیرید در مقایسه با گروه شاهد دیابتی (005/0P<) و افزایش معنی دار HDL مشاهده شد (05/0P<). یافته های این بررسی نشان داد مصرف سرکه ی سیب موجب بهبود پروفایل لیپیدی موش های صحرایی سالم و دیابتی، هم چنین کاهش هموگلوبین گلیکوزیله در موش های دیابتی می شود.

با توجه به وجود درمان های دارویی متعدد برای پوکی استخوان و تعداد محدود مطالعات آینده نگر در مورد تاثیر رژیم های مختلف درمانی بر تراکم استخوان به خصوص در کشور ما، مطالعه ی حاضر به منظور مقایسه ی سه روش درمانی مختلف شامل کلسیم و ویتامین D، آلندرونات + کلسیم + ویتامینD و درمان جایگزینی با هورمون های جنسی در زنان یائسه ی شهر زنجان انجام شد.
در این مطالعه که به روش کوهورت تاریخی انجام شد، تعداد 115 زن یائسه که از سال 1380 به دنبال تشخیص پوکی استخوان تحت درمان قرار گرفته بودند و حداقل دارای دو نوبت تراکم سنجی استخوان به فاصله ی حداقل 15 ماه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند و به مدت 18 تا 44 ماه پیگیری شدند. بیماران بر اساس نوع درمان های دریافتی به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول: کلسیم 1000 میلی گرم در روز به همراه 400 واحد در روز ویتامین D. گروه دوم: آلندرونات 10 میلی گرم در روز به همراه 500 میلی گرم کلسیم و 200 میلی گرم ویتامین D در روز. گروه سوم: استروژن کنژوگه 625/0 میلی گرم 25 روز در ماه به همراه 5 میلی گرم پروژسترون 10 روز در ماه (به صورت سیکلیک) و 500 میلی گرم کلسیم به همراه 200 واحد ویتامینD در روز. کلیه ی افراد با علل ثانویه ی پوکی استخوان و یا عدم مصرف کامل دارو از مطالعه حذف شدند. کلیه ی موارد تراکم سنجی استخوان در یک مرکز انجام شد. برای بررسی اطلاعات از روش آماری Paired T-Test و T-Test و کای دو استفاده شد.
در کل بیماران تحت درمان، میانگین تراکم استخوان در مهره های کمری به طور معنی داری و حدود 8/4 درصد افزایش داشت (002/0=P)، ولی میانگین تراکم استخوان در ناحیه ی هیپ 6 درصد کاهش نشان داد. در بیماران تحت درمان با کلسیم و ویتامین D در نواحی مهره ها و ساعد تغییر معنی داری دیده نشد، ولی در ناحیه ی هیپ کاهش معنی دار تراکم استخوان دیده شد (004/0=P). در افراد تحت درمان با بیس فسفونات + کلسیم و ویتامین D افزایش 11 درصدی در تراکم مهره های کمری (00/0=P) دیده شد ولی در نواحی دیگر تغییر معنی داری دیده نشد. در افراد تحت درمان با HRT هیچ گونه کاهش تراکم استخوان مشهود نبود ولی افزایش معنی داری نیز مشاهده نشد.
بهترین نوع درمان برای پوکی استخوان زنان یائسه استفاده از بیس فسفونات + کلسیم و ویتامین D می باشد ولی تنها نوع درمان که می تواند در هر سه ناحیه ی مهره ها، هیپ و ساعد مانع از افت تراکم استخوان شود، HRT است. لذا استفاده از آلندرونات به عنوان خط اول درمان در زنان یائسه ای که به خصوص در مهره های کمری دچار پوکی استخوان هستند، توصیه می شود.

مواد رنگ زا، به دلیل قابلیت تجزیه پذیری کم، نیاز به فنآوری پیشرفته ی خاصی دارند. فرآیند ترکیبی پودر کربن فعال- لجن فعال (PACT) به عنوان روشی جهت حذف این نوع ترکیبات به کار می روند. هدف از انجام این پژوهش بررسی کارآیی این فرآیند در حذف مواد رنگ زا از فاضلاب صنایع نساجی می باشد.
روش انجام تحقیق با توجه به ماهیت آن بر پایه ی داده های آزمایشگاهی، از نوع مطالعات کاربردی است. این پژوهش در دو مرحله انجام شد. در مرحله ی اول، میزان تجزیه پذیری مواد رنگ زای انتخابی (رنگ های اسیدی نارنجی 11 55 10 C. و رنگ راکتیو ریمازول برلیانت بلو) در نمونه ی طراحی شده، بدون پودر کربن فعال و بر طبق روش زاهن- والینز (ایزو9888) مورد ارزیابی قرارگرفت. در مرحله ی دوم آزمایشات با اضافه کردن غلظت های متفاوتی از پودر کربن فعال ادامه یافته و تاثیر پودر کربن فعال در راکتور لجن فعال در شرایط بهره برداری مختلف بررسی شد. در تمام مراحل، مقدار رنگ موجود در نمونه بر اساس واحد ADMI خروجی و درصد حذف رنگ مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج به دست آمده نشان داد که در فاضلابی با غلظت رنگ ورودی برابر 100 میلی گرم در لیتر میزان حذف رنگ از طریق بیولوژیکی به تنهایی، برای رنگ های اسیدی و راکتیو به ترتیب برابر 60 و 5 /12 درصد بود. در مرحله ی دوم غلظت بهینه ی پودر کربن فعال جهت حذف مواد رنگ زا از فاضلاب صنایع نساجی با کارآیی بالا غلظت 1500 میلی گرم در لیتر به دست آمد. زمان ماند هیدرولیکی و دمای بهینه جهت حذف رنگ به ترتیب28 ساعت و 30 درجه ی سانتی گراد تعیین شد که در این شرایط بازدهی حذف رنگ برابر 1 8/ 9 8 درصد بود. در انتهای کار مدل های ایزوترم فروندلیچ و لانگمیر برای تعیین قابلیت کاربرد آن ها مورد آزمایش قرارگرفت.
با توجه به نتایج به دست آمده، فرآیند PACT می تواند به عنوان یک روش قابل قبول با کارآیی بالا (بیش از 90 درصد) برای حذف مواد رنگ زای مختلف مورد استفاده در صنایع نساجی به کار رود. کاربرد این فرآیند برای تصفیه ی فاضلاب صنایع نساجی یک روش بهبود یافته ی مهم است که در یک مرحله می تواند به طور هم زمان COD و مواد رنگ زا را بدون کاربرد روش تصفیه ی دیگری حذف کند. با مقایسه ی نتایج به دست آمده در این پژوهش ایزوترم لانگمیر، به عنوان ایزوترم مناسب تعیین شد.

طولانی شدن بارداری از جنبه های مختلف، سلامت مادر و نوزاد را تحت تاثیر قرار می دهد. اگرچه بسیاری از محققین پذیرفته اند که انجام مداخلات درمانی قبل از شروع زایمان ضروری است ولی در مورد نحوه ی به کارگیری و زمان آن اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد لذا با توجه به شیوع حاملگی طول کشیده مطالعه ای با هدف تعیین و مقایسه ی وضعیت سلامت نوزادی در زنان بستری شده با تشخیص حاملگی طول کشیده، از اردیبهشت 82 به مدت یک سال، در زایشگاه دکتر شبیه خوانی کاشان صورت گرفت.
این پژوهش به روش توصیفی بر روی 450 زن باردار که سابقه ی مشکلات طبی یا مامایی نداشته و حداقل، سن حاملگی آنان (براساس LMP یا سونوگرافی زیر30 هفته) 40 هفته بوده و جهت ختم حاملگی بستری شده بودند، انجام شد. این افراد به روش سرشماری نمونه گیری شدند و عواقب نوزادی (سخت زایی، دیسترس جنینی، دفع مکونیوم، آپگار دقیقه ی 5، بستری نوزاد پس از زایمان و وزن نوزاد) و برخی متغیرهای زمینه ای (سابقه ی حاملگی طول کشیده، سن مادر و تعداد زایمان) و وضعیت سرویکس (دیلاتاسیون و افاسمان) در موقع پذیرش، در ایشان تعیین شده و سپس برحسب سن حاملگی در 4 گروه (40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 40 هفته و چهار روز تا 41 هفته، 41 هفته و یک روز تا 41 هفته و سه روز و 41 هفته و 4 روز و بالاتر) با هم مقایسه شدند. نتایج مطالعه با استفاده از آمارهای توصیفی، کای دو، کروسکال والیس و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج این پژوهش نشان داد که 131 نفر (1/29 درصد) از زنان، در سن حاملگی بین 40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 130 نفر (9/28درصد) در سن حاملگی بین 40 هفته و 4 روز تا 41 هفته، 150 نفر (3/33 درصد) در سن حاملگی بین 41 هفته و یک روز تا 41 هفتهو 3 روز و تنها 39 نفر (7/8 درصد) در سن حاملگی 41 هفته و 4 روز و بالاتر ختم حاملگی شده بودند که از آنان فقط 12 نفر (7/2 درصد) سن حاملگی بیشتر از 42 هفته داشتند. متغیرهای دیسترس جنینی، دفع مکونیوم، آپگار دقیقه ی 5، بستری نوزاد پس از زایمان، سخت زایی و وزن نوزاد، در زنان تحت مطالعه تفاوت معنی دار آماری نشان نداد ولی گروه های مورد مطالعه از نظر علت سزارین برحسب سن حاملگی با یکدیگر تفاوت معنی دار آماری داشتند. آزمون های آماری نشان داد که گروه های مورد مطالعه از نظر سن مادر (4/0= P)، سابقه ی زایمان پس از موعد (08/0= P)، تعداد زایمان (7/0= P)، دیلاتاسیون (2/0= P) و افاسمان سرویکس (4/0= P)، بر حسب سن حاملگی تفاوت معنی دار نداشتند.
براساس نتایج پژوهش، ختم حاملگی در سن کم تر از 5/41 هفته، به خاطر ترس از عواقب نوزادی ضرورت نداشته و مداخلات زودرس، تنها باعث افزایش سزارین به دلیل عدم پیشرفت می شود. لذا، می توان با سیاست انتظار، ختم حاملگی را در زنانی که کنترل شده اند و هیچ گونه عوارضی ندارند به تعویق انداخت.

تجویز بی رویه ی آنتی بیوتیک ها موجب افزایش مقاومت به آن ها در درمان انواع عفونت های ادراری شده است. به این دلیل، انجام پژوهش هایی پیرامون بررسی حساسیت میکروارگانیسم های شایع ایجاد کننده ی عفونت ادراری نسبت به انواع آنتی بیوتیک ها ضروری به نظر می رسد تا بتوان طبق نتایج مطالعات منطقه ای آنتی بیوتیک مورد نیاز را تجویز نمود.
در این مطالعه ی توصیفی- مقطعی طی سال 1385 برای بیمارانی با علایم بالینی عفونت ادراری بستری در بخش های اطفال، نوزادان، زنان و اعصاب بیمارستان ولی عصر(عج) کشت ادرار به روش نمونه گیری از کاتتر, کیسه ی ادراری یا میداستریم انجام شد و نتایج کشت ادرار و آنتی بیوگرام آن ها پیگیری شد. در مجموع 118 کشت مثبت ادراری با آنتی بیوگرام آن ها مورد بررسی قرارگرفت.
شایع ترین میکروارگانیسم یافت شده در کشت ادرار نوزادان، کلبسیلا (5/44 درصد) و سپس اشرشیاکولی (5/33 درصد) بود. شایع ترین میکروب در بخش های اطفال، اعصاب و زنان اشرشیاکولی بوده و به ترتیب فراوانی 41, 73 و 46 درصد داشتند. مقاومت به آمپی سیلین(6/82 درصد) و سفیکسیم (6/73 درصد) در تمام بخش ها و میکروب ها گزارش شد. در تمام بخش ها سیپروفلوکسازین مؤثرترین دارو برای میکروب اشرشیاکولی و کلبسیلا با کم ترین میزان مقاومت (1/24درصد) بود. سپس نیتروفورانتوئین، سفتریاکسون و آمیکایسین به ترتیب با مقاومت 4/41، 8/44 و 9/51 درصد در رده های بعدی بودند. مؤثرترین دارو برای استافیلوکوک کواگولاز منفی (وانکومایسین با مقاومت 1/37 درصد)، و سپس سفاتازیدیم و سیپروفلوکسازین (به ترتیب با مقاومت 1/40 و 5/48 درصد) شناخته شدند.
در این مطالعه مقاومت بالایی نسبت به آمپی سیلین, جنتامایسین, سفیکسیم و کوتریموکسازول مشاهده شد. مقاومت به سایر آنتی بیوتیک ها نیز نسبتا بالا بود. بنابراین پیشنهاد می شود مطالعه ی فوق به صورت دوره ای انجام شود تا امکان ارزیابی بهتر در سال های مختلف فراهم شود.

سندرم Jarcho-Levin یک اختلال نادر سیستم اسکلتی مرکزی است که مهره ها و دنده ها را درگیر کرده و با قد کوتاه و ناهنجاری های ارگان های دیگر همراه است. یکی از مشکلات این بیماران ناهنجاری های تنفسی است که میزان بروز آن در بیماران متفاوت می باشد. مبنای تشخیص اولیه بر اساس رادیو گرافی قفسه ی سینه است، اما سی تی اسکن مارپیچی سه بعدی در تعیین وضعیت دقیق دنده ها بسیار کمک کننده می باشد. از اختلالات دیگری که در این سندرم دیده می شود، اختلالات قلبی است. گزارش ما مربوط به پسر شیر خوار 9 ماهه ای است که دچار سندرم فوق همراه با نارسایی قلب راست بود.