Journal of Kermanshah University of Medical Sciences
Volume:7 Issue: 2, 2003

تورین اسید آمینه گوگرد داری است که احتمالا از روند خودتخریبی سلول ها طی فرایند تولید مواد اکسیدان نظیر اسید هیپوکلروس (HOCl)جلوگیری می نماید. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تورین با مهارکننده های آنزیم میلوپراکسیداز (MPO) در فرایند تغییر لیپوپروتئین کم تراکم (LDL) ایجاد شده توسط HOCl انجام شده است.
مطالعه به روش آزمایشگاهی با استفاده از خون تعدادی اهداکننده با سطح لیپید طبیعی انجام گرفت. بر این اساس دو عملیات ذیل را مورد توجه قرار دادیم: مهار عملکرد نوتروفیل ها با جلوگیری از تولید اکسیدا ن ها توسط MPO، با به کارگیری مواد مختلف شیمیایی نظیر آمینو1، 2، 4 تریازول، سیانید پتاسیم و خنثی سازی یا متوقف ساختن ترکیبات حاصله از نوتروفیل های فعال شده نظیرHOCl مشتق از MPO با استفاده از اسیدهای آمینه متیونین، تورین و گلیسین. بدین منظور تخریب تریپتوفان در حضور سیستم MPO با استفاده از تکنیک فلوریمتر ارزیابی شد و از این روند به عنوان شاخصی برای تغییر LDL استفاده گردید. تورین در غلظت 40 میکرومولی که 3 برابر کمترازغلظت فیزیولوژیک آن است، در مقایسه با حالت شاهد (عدم وجود تورین) 50 برابر tmax/2 طولانی تر گردید (20دقیقه در برابر 4/0 دقیقه). همچنین پاراهیدروکسی بنزوئیک اسید هیدرازید (PHBAH) در محدوده غلظتی 3/0 تا 75/0 میکرومول به عنوان یک عامل شیمیایی تاخیردهنده قوی در روند تخریب تریپتوفان مؤثر بود.
بحث: باتوجه به یافته ها، تورین پس از متیونین مؤثرترین خنثی کننده HOCl بوده است و از میان معرف ها PHBAH قوی ترین مهارکننده آنزیم میلوپراکسیداز بود؛ بنابراین تورین می تواند با اثر خنثی کنندگی بر اکسیدان ها در شرایط پاتولوژیک در استراتژی های درمانی خاص به کار گرفته شود، چرا که بدین جهت از وقوع آسیب در برخی از سلول های هدف (نوتروفیل ها) توسط اکسیدان های قوی کلردار در پروسه بیماری های قلبی عروقی جلوگیری نمود.

توکسوپلاسموز، یکی از مهم ترین بیماری های عفونی انسان و دام می باشد که در سراسر دنیا گسترش دارد. با توجه به اینکه میزان فراوانی آلودگی به شرایط جغرافیایی، عادات تغذیه ای و تماس با گربه ها بستگی دارد و از طرفی، مطالعه کافی در مورد اپیدمیولوژی این بیماری در استان کرمانشاه انجام نگردیده است، ضرورت تحقیق حاضر مطرح گردید.
این تحقیق به روش توصیفی روی 1837 نفر انجام پذیرفت. ابتدا با مراجعه به دفاتر ثبت آماری موجود در مرکز بهداشت استان کرمانشاه به روش تصادفی، 76 خوشه شامل 47 خوشه شهری و 29 خوشه روستایی، مشخص گردید که از هر خوشه 25 نفر انتخاب شد و با مراجعه به منازل آن ها و تنظیم پرسشنامه، خون گیری به عمل آمد. با استفاده از روش IgG – ELISA تمام افراد ارزیابی شدند که شامل 761 نفر مذکر (42/41 %) و 1076 نفر مؤنث (58/58 %) بودند.
3/36% افراد دارای عیار مثبت، 9/2 % مشکوک و 8/60 % در محدوده منفی بودند. در افراد مذکر 2/32 % نسبت به توکسوپلاسموز مثبت، 5/2 % مشکوک و 3/65 % منفی و در گروه مؤنث 3/39 % مثبت، 2/3 % مشکوک و 5/57 % منفی بودند. کمترین آلودگی در گروه سنی 9-0 سال (7/16 %) و بیشترین آلودگی در گروه سنی 39-30 سال (3/48 %) بود. در گروه شغلی آزاد (1/45 %) و گروه زنان خانه دار (5/44 %) بالاترین درصد آلودگی مشاهده شد. بیشترین میزان آلودگی مربوط به شهرستان پاوه (5/54 %) و کمترین میزان، مربوط به شهرستان هرسین (2/7 %) بود.
بحث: این مطالعه نشان داد که 3/36% از نمونه های استان، حاوی عیار مثبت از نظر توکسوپلاسما ست که از لحاظ فراوانی، تفاوت هایی با سایر مناطق کشور دیده می شود که ممکن است به علت تفاوت آب و هوایی، رژیم غذایی، تماس با گربه و وضعیت بهداشتی و غیره باشد.

سوراخ بین دو بطن از شایع ترین بیماری های مادرزادی قلبی در نزد کودکان است. در بیماران مبتلا به سوراخ بین دو بطن متوسط تا بزرگ، عفونت های مکرر تنفسی، نارسایی احتقانی قلب، اختلال رشد و نمو و در درازمدت افزایش فشار شریان ریوی از مشکلات عمده هستند. همه این مشکلات به علت شانت بالای چپ به راست ایجاد می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر همودینامیک کاپتوپریل در کاهش میزان شانت چپ به راست در بیماران مبتلا به سوراخ بین دو بطن انجام شده است.
در این مطالعه نیمه تجربی 20 بیمار با سن 8/2± 5/6 سال شامل 15 پسر و 5 دختر مورد مطالعه قرار گرفتند. از طریق یک روش جدید اکو کاردیوگرافیک نسبت مقدار خون واردشده به بستر عروق ریوی به مقدار خون وارد شده به بستری عروق سیستمیک (QP/QS) قبل و بعد از تجویز کاپتوپریل اندازه گیری شد. کاپتوپریل با دوز 3 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم در 24 ساعت به صورت خوراکی و به مدت سه روز در سه دوز منقسم روزانه تجویز شد. برای آنالیز یافته ها از T-test pairاستفاده شد. در این مطالعه QP/QS از 59/. ± 4/2 قبل از درمان به 46/0± 7/1 بعد از درمان کاهش یافت(001/0< P). فشار خون از (10± 70) / (12± 104) میلی متر جیوه قبل از درمان به (7 ± 53) /(9 ± 83) میلی متر جیوه بعد از درمان کاهش یافت(001/0< P). بحث: این مطالعه نشان می دهد که کاپتوپریل می تواند میزان شانت چپ به راست را در بیماران مبتلا به سوراخ بین دو بطن متوسط تا بزرگ به طور قابل توجهی کاهش دهد؛ لذا تصور می شود که استفاده دراز مدت از این دارو ممکن است باعث کاهش علایم بالینی در نزد بیماران گردد ونیاز به عمل جراحی را به تاخیر اندازد.

شناخت عوامل خطرساز بیماری عروق کرونر (CAD) و نیز ارائه راه کارهای مفید در جهت تعدیل این عوامل توجه بسیاری را به خود معطوف داشته است، چرا که شناخت زودهنگام این عوامل، به ویژه در افراد جوان،می تواند در کاهش بروز بیماری فوق و عوارض بعدی راه گشا باشد. یکی از عوامل خطرساز در بیماری های عروق کرونر دیس لیپیدمی می باشد، لذا در این مقاله به مطالعه رابطه بین دیس لیپیدمی در فرزندان و والدین مبتلا به CAD زودرس یا والدین سالم پرداخته شده است.
مطالعه به روش تحلیلی– مقطعی روی 312 نفر از افرادی که طی سه سال تحت آنژیوگرافی قرار گرفته بودند (باسن کمتر از 55 سال) و در دوگروه با تشخیص بیماری عروق کرونر (گروه اول) و غیر کرونری (گروه دوم) در بیمارستان امام علی(ع) کرمانشاه در سال 1380 انجام شد. نمونه های خون ناشتا برای ارزیابی کلسترول تام، HDL، LDL و تری گلیسیرید از کلیه افراد دو گروه فرزندان و همسران آنان گرفته شد. برای مقایسه داده های دو گروه از آزمون های T و کای دو استفاده شد.
در مقایسه لیپیدها، در کل فرزندان دو گروه تنها افزایش معناداری در میزان LDL گروه اول در مقابل گروه دوم مشاهده شد (014/0P<)، ولی از نظر سایر لیپیدها در مقایسه کل فرزندان دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت. در بررسی فرزندان به تفکیک گروه های سنی مختلف نتایج متفاوتی به دست آمد. بین میزان LDL سرم همسران خانواده های کرونری با فرزندان آن ها رابطه معناداری مشاهده شد (032/0P<)، که از این ارتباط در بررسی سایر لیپیدهای همسران و فرزندان دو گروه به تفکیک گروه های سنی نتایج متفاوتی به دست آمد.
بحث: بر طبق نتایج حاصل از این تحقیق، میزان معیارهای غیرطبیعی لیپیدها در فرزندان بیماران کرونری و افراد غیرکرونری نسبت به مطالعات مشابه به طور قابل توجهی بالا می باشد. ارتباط دیس لیپیدمی فرزندان به عنوان یک عامل خطرساز، به ویژه درسنین زیر 12 سال با بیماری والدین آن ها معنادار می باشد. از طرف دیگر، رابطه عوامل خطرساز بیماری عروق کرونر در فرزندان بیماران کرونری یا غیر کرونری با والدین آن ها یک رابطه خطی نمی باشد، بلکه یک رابطه پیچیده است و با توجه به نقش احتمالی ژنتیک، مطالعات بیشتری در این خصوص توصیه می شود.

مالاریا یکی از بیماری های بومی ایران است. این بیماری در بیشتر مناطق به جز سه استان جنوب شرقی کشور تحت کنترل است، ولی به دلیل شرایط خاص منطقه ای امکان بروز آن در بیشتر مناطق کشور وجود دارد؛ از این رو پایش و مراقبت از موارد تک گیر و بررسی دقیق اپیدمیولوژیک این موارد برای اتخاذ راهکارهای مناسب کنترل در هر منطقه ضروری است.
این مطالعه به روش توصیفی با استفاده از داده های موجود انجام شد. به منظور بررسی اپیدمیولوژیک مالاریا در طول سال های پس از انقلاب اسلامی تا سال 1379، کلیه موارد ثبت شده مالاریا در استان همدان(506 مورد) بررسی شد. در این مطالعه، پرونده بیماران از بایگانی مرکز بهداشت استان اخذ گردید و داده ها وارد چک لیست شد و سپس آنالیزگردید. مالاریا در زمره بیماری هایی است که سیستم ثبت تقریبا ثابتی برای آن وجود دارد و کلیه موارد کشف شده و تشخیص داده شده در سراسر استان در مرکز بهداشت ثبت می شود و مورد پی گیری قرار می گیرد؛ از این رو بررسی پرونده های موجود در این مرکز می تواند گویای وضعیت بیماری در کل استان باشد.
طی مدت 20 سال اخیر 506 مورد بیمار مبتلا به مالاریا در استان همدان تشخیص داده شده است که بطور متوسط 3/25 مورد در سال می باشد. بالاترین میزان بروز سالیانه در سال 1373(50مورد) و کمترین آن در سال 1365(5 مورد) بوده است. 1/91% موارد مالاریای ویواکس، 7/7% فالسی پاروم و فقط یک مورد پلاسمودیوم مالاریه و دو مورد نیز آلودگی توام گزارش شده است. از سال 1373 بروز مالاریا روند نزولی داشته، به طوری که در سال 1380 فقط 6 مورد مالاریا ثبت شده است. 62% موارد به صورت انتقال از داخل کشور، 4/13% انتقال از خارج کشور و 96/2% موارد انتقال محلی بوده است. بالاترین شیوع سنی در گروه 29-20 سال و 6/80% موارد در مردان بوده است. بیشترین میزان در دو شهرستان همدان و نهاوند بروز کرده است.
بحث: از این مطالعه نتیجه می شود تا حدود 15 سال پس از انقلاب بروز مالاریا در همدان روند نسبتا ثابتی داشته است و بیشتر مبتلایان را موارد وارده تشکیل داده است. از سال 73 بیماری رو به نزول گذاشته است و در حال حاضر در وضعیت استحکام می باشد.

هیدروکربن ها از دسته آلاینده های هوا محسوب می گردد. با توجه به عدم تحقیق در خصوص میزان آن ها در هوای شهر همدان، مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای غلظت بعضی هیدروکربن های هوای شهر همدان و روستای اما م زاده محسن انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است. در کل از شهر همدان 144نمونه هوا به طور تصادفی در دو فصل (تابستان و پاییز) گرفته شد و برای مقایسه، 9 نمونه از هوای روستای امام زاده محسن که دارای هوای تقریبا پاک می باشد، جمع آوری شد. برای نمونه برداری از لوله کربن فعال استفاده گردید و پس از استخراج آلاینده ها به وسیله دستگاه GCمجهز به آشکار ساز FID آنالیز گردید.
در این بررسی 8 هیدروکربن در هوای شهر همدان و 2 هیدروکربن در هوای روستا شناسایی شد. نتایج نشان داد که غلظت آلاینده ها در هوای شهر همدان و روستا به طور معناداری با هم تفاوت دارند(01/0 P<). میانگین غلظت بنزن در هوای شهر 3g/m 5/144 بود که بیش از9/8 برابر حداکثر غلظت مجاز می باشد. همجنین نتایج نشان داد که میانگین غلظت ان- هگزان، بنزن و تولوئن در هوای شهر همدان به ترتیب معادل 08/123،5/144 و 58/152 میکروگرم بر متر مکعب هوا می باشد. مجموع 8 هیدروکربن اندازه گیری شده به تنهایی بیش از استاندارد US EPA برای کل هیدروکربن می باشد (01/0 (P<.
بحث: با توجه به نتایج این پژوهش می توان نتیجه گرفت که پیشگیری از آلودگی هوا برای شهر همدان ضروری است و نیازمند به طراحی یک سیستم مدیریت مناسب، برنامه ریزی صحیح و سریع، شبکه سیستم اندازه گیری و ارتقای سطح آگاهی مردم می باشد.

شکستگی گردن فمور در بچه ها نادر است و شیوع آن در کشورهای پیشرفته در بالغین برابر 1درصد گزارش شده است. در یک بررسی 10 ساله در فرانسه فقط 14 مورد آن در اطفال زیر 16 سال گزارش شده است. در ایران آماری در این زمینه موجود نیست، اما عمل جراحی 10 مورد آن طی سه سال به تنهایی توسط پژوهشگر جای تامل دارد. این نوع شکستگی عوارض جدی و وخیمی به همراه دارد که نکروز آواسکولار با شیوع 50-30 درصد عارضه مهم و اصلی آن است. روش رایج درمان این نوع شکستگی جا اندازی باز یا بسته و فیکساسیون با پین و پیچ است. اخیرا با انجام دکمپرسیون مفصل به وسیله آسپیراسیون میزان بروز نکروز آواسکولار کاهش یافته است. این بررسی گزارش نتایج درمان10مورد شکستگی گردن فمور با روش جراحی دکمپرسیون و فیکساسیون در کودکان زیر 15 سال می باشد.
در این بررسی سه ساله (1381-1378) تعداد 10نفرکودک 14-4 سال با سن 9/2±2/7 که بر اثر تروما دچار شکستگی گردن فمور شده بودند، در مرکز آموزشی درمانی طالقانی کرمانشاه با روش جراحی دکمپرسیون مفصل و فیکساسیون با پیچ کنسلوس درمان شدند. نمونه ها تا یک سال بعد از نظر بروز نکروز آواسکولار و با استفاده از شرح حال، معاینه بالینی، پرتونگاری و اسکن استخوان توسط پژوهشگر تحت پی گیری قرار گرفتند. داده ها به صورت جداول فراوانی با استفاده از آمار توصیفی ارائه گردید.
7 نفر از نمونه ها مؤنث بودند. 9نفر از نمونه ها در فاصله کمتر از یک هفته از زمان وقوع شکستگی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. نکروز آواسکولار تنها در یک مورد مشاهده شد.
بحث: با انجام عمل جراحی به روش دکمپرسیون همراه با فیکساسیون در این بررسی تنها در یک مورد نکروز آواسکولار مشاهده شد، در حالی که منابع بیش از 50 درصد موارد نکروز آواسکولار را به دنبال درمان شکستگی با روش های جاری عنوان کرده اند. پیشنهاد می گردد این بررسی در سطح وسیع تری انجام گیرد.

در این بیماران محسوب می شود. ابتلاء به این بیماری اغلب نشان دهنده عمق تضعیف ایمنی و افت شمارش CD4 به کمتر از μL 200/ می باشد. ظن بالینی قوی و استفاده به موقع از روش های تشخیصی و درمانی کلید موفقیت در اداره این بیماری بالقوه کشنده است. معرفی بیمار: بیمار مرد 25 ساله HIV مثبتی بود که در مهر ماه سال 1381متعاقب اقدام به خودکشی با تشخیص اولیه پنومونی آسپیراسیون به بیمارستان سینا ارجاع شد. تشدید تنگی نفس، بروز سیانوز، تداوم تب و سرفه و عدم پاسخ مناسب به درمان های معمول موجب ظن بالینی به پنومونی پنوموسیستیس کارینی گردید که با بررسی خلط ثابت شد. بیمار علی رغم بهبود نسبی حال عمومی طی 2 هفته درمان، متعاقب ترک بیمارستان دچار پسرفت بالینی گردید ودر کمتر از 24 ساعت پس از بستری مجدد فوت کرد. اگرچه ظن بالینی قوی امکان تشخیص بیماری را فراهم نمود، اما مرگ بیمار ممکن است در زمینه عدم تداوم مناسب درمان و یا بروز همزمان سایر روندهای فرصت طلب اتفاق افتاده باشد. از طرف دیگر حدوث چنین بیماری هایی می تواند نشان دهنده ورود اپیدمی HIV/AIDS به مرحله جدیدی باشد و از آن پس باید درانتظار سایر روندهای فرصت طلب و بیماری های غیرمعمول در مبتلایان به عفونت HIV بود.