فهرست مطالب

دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد - سال پنجاه و یکم شماره 4 (پیاپی 102، زمستان 1387)

مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال پنجاه و یکم شماره 4 (پیاپی 102، زمستان 1387)

  • 92 صفحه، بهای روی جلد: 15,000ريال
  • تاریخ انتشار: 1387/10/11
  • تعداد عناوین: 11
|
  • مقالات اصلی
  • نصرت قائمی، محمدرضا کرامتی، رحیم وکیلی صفحه 197
    دیابت نوع I شایعترین اختلال غددی متابولیکی در کودکان است که با عوارض زیادی منجمله اختلال رشد ممکن است همراه باشد. هدف از این مطالعه بررسی نقش دیابت روی رشد (وزن- قد)، پارامترهای رشد و میزان چربی های خون است.
    روش کار در یک پژوهش مقطعی توصیفی 154 کودک دیابتی از مرداد 85 لغایت تیر 86 از نظر معیارهای رشد وزنی، قدی، طول مدت بیماری، متوسط هموگلوبین گلیکه و لیپیدهای خون مورد ارزیابی قرار گرفتند.
    نتایجمتوسط سن تشخیص بیماری 1/3± 2/6 سال، سرعت رشد قدی 48/1 ±8/4 سانتیمتر و رشد وزنی 5/1±3 کیلوگرم در سال بود. بر اساس میزان هموگلوبین گلیکه در گروه کنترل متابولیک خوب، سرعت رشد قدی 3/1± 8/4 سانتیمتر، رشد وزنی 6/1±03/3 کیلوگرم در سال، کلسترول تام برابر با 34± 1/163، لیپوپروتئین با چگالی پایین برابر با 22 ± 3/109، لیپوپروتئین با چگالی بالا برابر با 1 ±5/49 و تری گلیسرید برابر با 55±3/116 میلیگرم در دسی لیتر بود و در گروه با کنترل متابولیک ضعیف، سرعت رشد قدی 22/1±2/3 سانتیمتر و رشد وزنی 2/1± 03/3 کیلوگرم در سال، کلسترول تام برابر با 46±6/172، لیپوپروتئین با چگالی پایین برابر با 80 ±4/122، لیپوپروتئین با چگالی بالا برابر با 1 ±5/48 و تری گلیسرید برابر با 105±3/153 میلیگرم در دسی لیتر بود. هم چنین در گروه با طول بیماری کمتر از 5 سال سرعت رشد قدی 4/1 ± 7/5 سانتیمتر و رشد وزنی 6/1±3/3 کیلوگرم در سال و در گروه با طول مدت بیش از 5 سال سرعت رشد قدی 2/1±47/3 سانتیمتر و رشد وزنی 2/1±3/3 کیلوگرم در سال بود.
    نتیجه گیری در این مطالعه سرعت رشد وزنی و قدی با کنترل متابولیک ارتباطی نداشت ولیکن اختلال رشد قدی و افزایش تری گلیسرید با طول مدت بیماری مرتبط بود. هم چنین دیس لیپدمی با عدم کنترل متابولیک مرتبط بود.
    کلیدواژگان: دیابت نوع I، قد، وزن، هموگلوبین گلیکه، لیپید
  • محسن فروغی پور، علیرضا خسروی، مرتضی سعیدی، فرانک کوانیان خلاصه فارسی صفحه 203
    مالتیپل اسکلروزیس یکی از بیما ری های شایع نورولوژیک می باشد که به دلیل تنوع علائم، دوره های عود و بهبودی حملات و پیشرفت آنها و بالاخره طیف سنی بیماران که اغلب جوانان فعال و کارآمد می با شند، از اهمیت ویژه ای بر خوردار است. التهاب عصب بینائی در این بیماری شایع است و پتا نسیل برانگیخته بینائی در اکثریت بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس که دارای التهاب عصب بینائی هستند، غیر طبیعی است. پتانسیل برانگیخته بینائی در بسیا ری از بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس که از نظر بالینی سابقه التهاب عصب بینائی نداشته اند نیز مختل است. هدف از این مطا لعه مقایسه پتانسیل برانگیخته بینائی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با و بدون سابقه التها ب عصب بینائی می با شد.
    روش کاراین مطالعه بر80 بیمار مبتلا به اسکلروز مولتیپل قطعی که به کلینیک بیمارستان قائم (عج) مراجعه کرده بودند انجام شد. اطلا عا ت مر بو ط به بیما ران در پرسشنامه هایی که شامل اطلا عا ت دموگرا فیک و سابقه التهاب عصب بینا ئی بود جمع آوری گردید. بیماران در دو گروه با و بدون سا بقه التهاب عصب بینائی قرار گرفته و شیو ع اختلا ل پتا نسیل بر انگیخته بینائی در دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید. نمونه گیری به روش احتمالی بود و مشخصات فردی بیماران در پرسشنامه ها ثبت شد و بیماران معاینه کامل عصبی و پتانسیل برانگیخته بینایی انجام شد. اطلاعات به وسیله نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و از آزمونهای کای دو، فیشر و من ویتینی برای مقایسه متغیرها استفاده شد.
    نتایج پتا نسیل برانگیخته بینائی در 5/57% بیماران بدون سا بقه التهاب عصب بینائی و 5/92% بیماران با سابقه التهاب عصب بینائی غیر طبیعی بود. تفاوت آماری معنی داری بین پتانسیل برانگیخته بینائی طبیعی و مختل در دو گروه بیماران وجود داشت. اختلال پتانسیل برانگیخته بینائی در بیماران بدون سابقه التهاب عصب بینائی در 87% موارد یک طر فه و 13% دو طر فه بود. در بیماران با سابقه التهاب عصب بینائی در 5/40% موا رد یک طرفه و 5/59% موا رد دو طر فه بود.
    نتیجه گیریدر تعداد زیادی از بیماران بدون سابقه اختلال بینائی آزمون پتانسیل برانگیخته بینائی مختل است که می تواند در تشخیص بیماری در مراحل زودرس کمک کننده باشد. در گروه بیما ران با سابفه اختلال بینائی گرچه با گذشت زمان بهبود قابل توجه در پتانسیل برانگیخته رخ می دهد ولی اکثر موارد افزایش تاخیر100 P پا یدار می ماند و پتانسیل برانگیخته بینائی می توا ند نشانه حمله قبلی التهاب عصب بینائی با شد.
    کلیدواژگان: مالتیل اسکلروزیس، التهاب عصب بینائی، موج 100 P
  • رضا باقری، علیرضا توسلی، علی صدری زاده، محمدتقی رجبی، فرامرز شهری، رضا شجاعیان صفحه 209
    آسیب های نافذ توراکوابدومینال می توانند با آسیب دیافراگم و احشاء شکمی همراه باشند و20-150% بیماران با شرایط عمومی پایدار که تحت درمانهای نگهدارنده قرار می گیرند، دچار آسیب های مخفی دیافراگم هستند که در نهایت منجر به فتق های مزمن دیافراگم می شوند. لذا شناخت یک روش تشخیصی با حداقل عوارض جهت کشف آسیب های مخفی دیافراگم بسیار مهم است. در این مطالعه دقت تشخیصی توراکوسکوپی در تشخیص آسیب های مخفی دیافراگم در آسیب های نافذ توراکوابدومینال بررسی گردید.
    روش کاردر این مطالعه آینده نگر مداخله ای30 بیمار دچار ترومای نافذ توراکوابدومینال با علائم حیاتی پایدار و عدم وجود آسیب ارگان های دیگر که نیاز به اکسپلوراسیون اورژانس نداشته و در فاصله زمانی اسفند 1384 تا مهر ماه 1386، به بیمارستان قائم (عج)، کامیاب، امام رضا (ع) مشهد مراجعه کرده بودند، تحت توراکوسکوپی جهت بررسی آسیب مخفی دیافراگم قرار گرفتند. در صورت وجود آسیب دیافراگم، ترمیم به کمک توراکوسکوپی یا لاپاراتومی انجام شد و تمام بیماران 6 ماه بعد جهت تشخیص فتق مزمن تحت سیتی اسکن قرار گرفتند.
    نتایجمتوسط سن بیماران 2/26 سال و نسبت مرد به زن 5 به 1 بود. در بررسی توراکوسکوپیک، آسیب مخفی دیافراگم در 5 نفر (7/16%) وجود داشت که ترمیم توراکوسکوپیک در 3 مورد (9/9%) انجام گرفت و در 2 مورد (6/6%) اقدام به لاپاراتومی و ترمیم دیافراگم شد. آسیب همزمان ریوی در 2 بیمار (6/6%) رویت شد که ترمیم توراکوسکوپیک انجام شد. آسیب همزمان داخل شکمی نیز در یک بیمار (3/3%) رویت شد که ترمیم با لاپاراتومی انجام شد. هیچ عارضه ای مربوط به توراکوسکوپی گزارش نشد و در بررسی مجدد با سی تی اسکن شکم و قفسهسینه که پس از 6 ماه صورت گرفت، در هیچ یک از بیماران شواهدی به نفع فتق دیافراگماتیک مشاهده نشد، لذا دقت تشخیصی توراکوسکوپی در کشف آسیب مخفی دیافراگم در این مطالعه100% بوده است.
    نتیجه گیریبا توجه به دقت تشخیصی بالا و حداقل تهاجم و قابلیت تشخیصی و درمانی انجام توراکوسکوپی در تمام بیماران با آسیب نافذ توراکوابدمینال با شرایط پایدار توصیه می شود.
    کلیدواژگان: آسیب های نافذ توراکوابدومینال، آسیب دیافراگم، توراکوسکوپی
  • محمود ابراهیمی، محمدرضا ابوالفضلی صفحه 215
    تنگی آترواسکلروتیک شریان کلیه شایعترین عامل هیپرتانسیون رنوواسکولار وآسیب کلیوی ناشی از ایسکمی می باشد که امکان اصلاح آن با جراحی یا تداخلات داخل عروقی به روش آنژیوپلاستی می باشد. چون در کشور ما شیوع این بیماری در بیماران بافشارخون بالا که به لحاظ بیماری عروق کرونر (به عنوان تظاهر شایع آترواسکلروز) مورد بررسی قرار می گیرند شناخته شده نیست، در این مطالعه فراوانی گرفتاری شریان کلیه در این بیماران مورد بررسی قرار گرفت.
    روش کاراین مطالعه به صورت آینده نگر مقطعی از فروردین 83 لغایت دی ماه84 برروی 255 بیمار فشارخونی که با شک به بیماری عروق کرونری دربخش قلب بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد بستری بودند، انجام شد. این بیماران در پایان آنژیوگرافی کرونری مورد آنژیوگرافی کلیه نیز قرار می گرفتند. تنگی های بیشتر از50% در قطر شریان کلیه و یا کرونر، مهم در نظر گرفته شد. تنگی های کرونری به سه دسته یک، دو و سه رگ تقسیم شدند. اطلاعات به دست آمده جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
    نتایجاز 255 بیمار، 129 نفر مرد و 126 نفر زن با متوسط سن 6/10±5/58 بودند.200 نفر از افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر بوده، که سن متوسط آنها 5/10±7/59 بود. درگیری شریان کلیه در 63 نفر (31%) وجود داشت که در 19 نفرآنها دوطرفه بود. میزان شیوع گرفتاری کلیه در بیماران کرونری با درگیری یک رگ 27/24%، دو رگ 7/35% و سه رگ 5/36% بود. در 55 نفری که درگیری کرونر نداشتند (با سن متوسط 3/10+5/61)، درگیری شریان کلیه در 2 نفر (%6/3) وجود داشت.
    نتیجه گیریبا توجه به شیوع بالای (31%) تنگی های شریان کلیه در بیماران عروق کرونری، این بیماری به خصوص با درگیری دو یا سه رگ، یک یافته پیش بینی کننده تنگی شریان کلیه دربیماران فشارخونی تلقی می شود. از طرفی با توجه به ماهیت پیشرونده تنگی های عروق کلیه که درمطالعات مختلف ثابت شده است، آنژیوگرافی کلیه بعد از آنژیوگرافی کرونر در این بیماران ممکن است در کشف موارد ناشناخته تنگی شریان کلیه و در نتیجه درمان بهتر کمک کند.
    کلیدواژگان: تنگی شریان کلیه، بیماری عروق کرونر، آنژیوگرافی
  • مهران هیرادفر، ننا زابلی نژاد، محمد غروی، محمودرضا اصحاب یمین، بیتا خرم صفحه 219
    بیماری هیرشپرونگ یک اختلال تکاملی سیستم عصبی روده ای است که با عدم وجود سلول های گانگلیونر در قسمت انتهایی روده بزرگ و انسداد عملی آن مشخص می گردد. هدف این مطالعه ارزیابی نتایج عمل حذف یک مرحله ای روده بزرگ از راه مقعد در درمان بیماری هیرشپرونگ است.
    روش کاراین مطالعه توصیفی- مقطعی طی سال های 1383 تا 1385 در بیمارستان کودکان دکتر شیخ مشهدانجام شده است.40 بیمار مبتلا به هیرشپرونگ (31 پسر و 9 دختر) که به روش اصلاح تک مرحله ای از راه مقعد عمل شده بودند موردمطالعه قرارگرفتند. مشخصات فردی، نتایج عمل جراحی، مدت پیگیری بیماران در پرسشنامه جمع آوری گردید و با آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون تی پردازش شد.
    نتایجمیانگین طول مدت عمل جراحی60/101دقیقه (دامنه 25 تا 270 دقیقه) بود. هیرشپرونگ در 55% از نوع معمول (درگیری تا حد رکتوسیگموئید)، 5/32% از نوع خیلی کوتاه و 5/12% از نوع قطعه بلند بوده و میانگین طول قطعه حذف شده از روده در مطالعه حاضر 31/17 سانتیمتر بوده است. دو بیمار به علت گسترش طول قطعه مبتلا به بیش از کولون سیگموئید تحت لاپاراتومی قرار گرفتند. میانگین طول مدت ناشتا بودن و نیاز به لوله رکتال بعد از عمل جراحی به ترتیب 35/4 و 41/4 روز و میانگین طول مدت نیاز به کاتتر ادراری30/3 روز بود (تنها 8 بیمار بعد از عمل جراحی نیاز به کاتتر ادراری پیدا کردند). 8 بیمار (20%) از بیماران نیاز بهICU بعد از عمل داشتند و میانگین طول مدت اقامت در بیمارستان 76/5 روز بود. انتروکولیت در 2 بیمار و اتساع شکم در 1 بیمار مشاهده گردید. یک بیمار، به دلایل غیر مرتبط با عمل جراحی (به علت نارسایی قلب) فوت نمود.
    نتیجه گیریتکنیک جراحی حذف یک مرحله ای روده بزرگ از راه مقعد روشی مطمئن با عوارض پایین پس از عمل می باشد. با این تکنیک از خطر و عوارض همراه با لاپاراتومی و کلستومی در بیماران هیرشپرونگ با ابتلاء ناحیه رکتوسیگموئید اجتناب خواهد شد.
    کلیدواژگان: بیماری هیرشپرونگ، ترمیم یک مرحله ای، از راه مقعد، لاپاراتومی
  • محمدحسین نظافتی، محمد عباسی تشنیزی، علیرضا کرمرودی صفحه 225
    مقدمه انجام بای پس کرونر مجدد به روش بدون پمپ به دلیل مشکلات تکنیکی، احتمال پیدایش آمبولی از پلاکهای آتروم در گرافتهای بیمار که می تواند منجر به انفارکتوس واختلال سریع و حاد همودینامیک شود، محدود شده است. در این مقاله نتایج دو روش بدون پمپ و با پمپ در جریان بای پس کرونر مجدد، بررسی می شود.
    روش کار این مطالعه مورد شاهدی در بخش جراحی قلب بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد در 77 بیمار که تحت جراحی مجدد بای پس کرونر از اردیبهشت81 - 86 بوده اند، انجام ونتایج درمانی دردو گروه بررسی و مقایسه شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی، جداول و آزمونهای آماری من ویتینی و فیشر اگزکت پردازش شده است. پی گیری بیماران به مدت دو و چهار هفته پس از جراحی انجام شد.
    نتایج 77 بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفتند (64 بیمار به روش با پمپ و 13 بیمار به روش بدون پمپ)، 2 بیمار (11%) به دلیل اختلال همودینامیک، چسبندگی شدید و یا صدمه گرافت از بدون پمپ به با پمپ تغییر روش داده شدند و در مورد یک بیمار (7%) به دلیل کلسیفیکاسیون شدید آئورت روش با پمپ به بدون پمپ تغییر یافت.
    نتیجه گیری این بررسی نشان داد که روش بدون پمپ درجراحی مجدد بای پس کرونر به دلیل عوارض کمتر بعد از عمل، کاهش میزان ترانسفوزیون و فیبریلاسیون دهلیزی و کاهش مدت اقامت از نتایج بهتری بر خوردار است.بای پس کرونر مجدد به روش بدون پمپ می تواند با اطمینان و تاثیر زیاد در بیماران انتخاب شده، انجام شود.
    کلیدواژگان: بای پس کرونر بدون پمپ، عمل مجدد، بای پس کرونرمجدد
  • حسن متقی مقدم، محسن حری صفحه 229
    فقدان یکی از شاخه های شریان ریوی، یک ناهنجاری مادرزادی غیرشایع است که در غالب این بیماران نقایص قلبی همراه وجود دارد و تشخیص زودرس و مداخله جراحی در این بیماران موجب رشد طبیعی شریان ریوی و جلوگیری از افزایش غیرقابل برگشت فشار شریان ریوی می شود.
    روش کار این مطالعه توصیفی مقطعی بر 18 بیمار مبتلا به فقدان یک شاخه شریان ریوی در بیمارستان امام رضا (ع) طی سالهای1380 تا 1385 انجام شد. یافته های شرح حال، معاینه فیزیکی، رادیوگرافی قفسه صدری، کاتتریسم و آنژیوگرافی بیماران ثبت شد و داده های حاصله با استفاده از روش های آماری به صورت توصیفی مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه توسط کمیتیه اخلاق پزشکی مورد تایید قرار گرفت.
    نتایج از مجموع 18 بیمار 13 بیمار (2/72%) مذکر بودند. متوسط سنی بیماران در زمان تشخیص 8/10±8/11 سال بود (محدوده 38-1 سال). تمام بیماران بجز یکی، ناهنجاری قلبی همراه داشتند که غالبا از انواع پیچیده بود و تترالوژی فالو شایعترین نقص قلبی همراه بود (7 مورد). در 8/77% موارد شاخه چپ شریان ریوی تشکیل نشده بود. در تمام موارد در رادیوگرافی قفسه صدری، انحراف قلب و مدیاستن به طرف شاخه مفقوده مشهود بود.
    نتیجه گیری از آنجاکه تشخیص زودرس و مداخله جراحی به موقع منجر به رشد طبیعی شریان ریوی، جلوگیری از تشکیل عروق جانبی و افزایش غیرقابل برگشت فشار شریان ریوی می شود لذا داشتن ظن بالینی و توجه به این نقص به ویژه در شیرخواران با سایر ناهنجاری های قلبی امری قابل توجه می باشد.
    کلیدواژگان: فقدان یکطرفه شریان ریوی، ناهنجاری مادرزادی قلب، اکوکاردیوگرافی، کاتتریسم، پر فشاری شریان ریوی، کودکان
  • مقاله ویژه
  • نیره خادم، نجمه خدادادی، سمیرا ابراهیم زاده صفحه 233
    بررسی وضعیت آموزشی دانشجویان پزشکی در بخش های مختلف از جمله اهداف برنامه ریزان به منظور ارزشیابی آموزشی، جلوگیری از افت کیفیت این آموزشها و ارائه راه حل در این بخش ها است. نظرحواهی از دانشجویان و فارغ التحصیلان دانشگاه یکی از ساده ترین و قابل اعتمادترین راه کشف مشکلات و حل و فصل آن می باشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر شناسایی این مشکلات تا حدامکان و ارائه پیشنهاداتی جهت رفع آن است.
    روش کاراین تحقیق توصیفی از نوع ساده می باشد که100 نفر از فارغ التحصیلان دانشکده پزشکی مشهد در این نظرسنجی شرکت نمودند. ابزار گردآوری اطلاعات یک پرسشنامه حاوی 71 سئوال از نوع پنج گزینه ای بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از فراوانی، درصد و آزمون دقیق فیشر در سطح 05/0 انجام شده است.
    نتایجدر این مطالعه، اکثر پزشکان خواستار ایجاد تغییرات اساسی در روش تدریس اساتید، حذف دوره فیزیوپاتولوژی و افزودن به طول دوره کارآموزی بودند. همچنین به گزارش آنان میزان تاثیر درمانگاه در یادگیری بهتر مطالب و میزان تاثیر کشیک ها در کسب تجربه مطلوب بوده است. میزان تسلط اساتید در ارائه مطالب آموزشی، کیفیت ارزیابی دانشجو، میزان علاقه مندی اساتید در آموزش مطالب در کلاسهای تئوری و میزان حضور استاد بر بالین بیمار در دوره کارورزی متوسط بود و میزان استفاده از وسایل کمک آموزشی، وجود یک برنامه آموزشی مدون و میزان آموزش عوارض داروها کم بود.
    نتیجه گیریلازم استتغییرات اساسی در برنامه ریزی سیستم آموزش پزشکی انجام شود تا بتوانیم به اهداف مورد نظر آموزش پزشکی و تربیت پزشکان دست یافت.
    کلیدواژگان: فارغ التحصیلان پزشکی، اهداف آموزشی، خدمات پزشکی
  • مورد نگاری
  • علی جنگجو، محمد قائمی، عباس عبدالهی صفحه 239
    هماتوم دئودنوم بندرت در اثر ترومای بلانت و نافذ بوجود می آید. ممکن است باعث انسداد روده شود. پس از رد آسیب سایر احشاء درمان اساسا نگهدارنده است و به ندرت با لاپاروسکوپ یا جراحی باز هماتوم را تخلیه می کنیم.
    معرفی بیماراندو بیمار با سن 16 و 25 سال پس از ترومای غیرنافذ شکم با علائم درد شکمی، استفراغ و حساسیت نواحی فوقانی شکم مراجعه نمودند. تشخیص با سی تی اسکن و بررسی دستگاه گوارش با باریوم داده شد. بیمار اول پس از ده روز و بیمار دوم پس از 6 روز از درمان نگهدارنده مرخص شدند.
    نتیجه گیریتروما علت شایعی برای انسداد دستگاه گوارش نمی باشد. در صورت بروز علائم انسداد بعد از تروما باید به فکر هماتوم روده باریک باشیم. پروتوکل درمان نگهدارنده هماتوم دئودنوم شامل 1- تشخیص زود هنگام و رد هرگونه نشت ترشحات از دئودنوم به وسیله بررسی دستگاه گوارش با ماده حاجب 2- تشخیص به موقع آسیب های همراه مثل آسیب پانکراس 3- عدم تغذیه دهانی بیماران وتغدیه وریدی در صورت نیاز می باشد.
    کلیدواژگان: تروما، هماتوم، دئودنوم، درمان نگهدارنده
  • فاطمه بهمنش، عبدالله بنی هاشم صفحه 243
    نقص چسبندگی لکوسیتی یک اختلال نادر در عملکرد لکوسیت ها می باشد که به دو تیپ 1و2 تقسیم می شود. تیپ 1 به علت فقدان مولکولهای اینتگرین بتا دو در سطح لکوسیتها می باشد که وجود آنها جهت چسبندگی لکوسیتها به سلولهای اندوتلیال و کموتاکسی ضروری می باشد.
    معرفی بیماردر این گزارش دختر 5/3 ساله با شکایت عفونت های مکرر گوش، ریه و ژنژیویت (بیماری انساج عمقی لثه) معرفی می شود. در معاینه بیمار مختصر رنگ پریده می باشد و سوء تغذیه دارد، همچنین پلاک های اریتماتو متعدد با پوسته ظریف در روی تنه و اندام ها مشهود است. در آزمایشات به عمل آمده لکوسیتوز مداوم، سطح ایمونوگلوبین سرم و کمپلمان و کموتاکسی طبیعی می باشد. با توجه به یافته های فلوساتیومتری و کاهش قابل توجه مارکرهای CD11 و CD18 نوتروفیلی مداوم تشخیص نقص چسبندگی لکوسیتی تیپ 1 داده شد.
    نتیجه گیریاهمیت همراهی عفونت های مکرر و ژنژیویت، همچنین لکوسیتوز مداوم جهت بررسی نقایص ایمنی به خصوص نقص چسبندگی لکوسیتی را نشان می دهد.
    کلیدواژگان: نقص، چسبندگی، اینتگرین، لکوسیتوز
  • خلاصه های انگلیسی مقالات
    صفحه 1
|
  • Nosrat Ghaemi, Mahmoud Keramati, Rahim Vakili Page 197
    Introduction
    Type1 diabetes is the most common endocrine disorder in children. The disease is associated with a variety of complications including growth abnormalities. The aim of this study was to evaluate the role of diabetes and blood sugar control on physical growth (height and weight), growth parameters and lipid profile.
    Materials And Methods
    This descriptive cross- sectional study took place from July 2006 to July 2007. A total of 154 children and adolescents with diabetes type 1, evaluated for their growth parameters, lipid profile٫ and its correlation with duration of diabetes and mean HbA1C.
    Results
    The mean age of diabetes diagnosis recorded 6. 2±3. 1 year. The mean height growth velocity was 4. 8±1. 48 cm and the mean weight growth velocity 3±1. 5 kg in one year. In the first group with HbA1c< 8 (mean±1sd) height and weight growth velocities were 4. 8±1. 3 cm and 3. 03±1. 6 kg in a year respectively. In the second group with HbA1c > 8 (mean±1SD), yearly height and weight growth velocities measured 3. 2±1. 22 cm and 3. 03±1. 2 kg in turn. Moreover, in the first group TC, LDL, HDL and TG were 163. 1±34 mg/dl, 109. 3±22 mg/dl, 49. 5±1 mg/dl, 116. 3±55 mg/dl and in the second group 172. 6±46 mg/dl, 122. 4±80 mg/dl, 48. 5±1 mg/dl, 153. 3±1. 5 mg/dl in the order mentioned. In the group with disease duration less than 5 years, height and weight growth velocities were 5. 7±1. 4 cm and 3. 3±1. 6 kg and in group with disease duration more than 5 years, height and weight velocities reported 3. 74±1. 2 cm and 3. 3±1. 2 kg annually respectively.
    Conclusion
    According to this study, there was no correlation between the mean of height, weight growth velocities and metabolic control in both groups. However, the hight growth disorder and increase in the level of TG were correlated with the duration of disease. Also, lipid profile (dislipidemia) was associated with the lack of metabolic control.
    Keywords: Iddm, height, weight, HbA1c, Lipid
  • Mohsen Froughipoor, Alireza Khosravi, Morteza Saedi, Faranak Koranian Page 203
    Introduction
    Multiple Sclerosis is one of the commonest neurological disorders that because of its different clinical presentation, recurrent and progressive attacks, and age spectrum of patients who are usually young, has particular importance. Optic neuritis is common in MS patients and VEP is abnormal in most of the patients with optic neuritis. VEP is also abnormal in most of the MS patients who do not have the history of optic neuritis. The aim of this study was to compare the incidence of VEP in MS patients with and without the history of optic neuritis.
    Materials And Methods
    This study included 80 patients with definite MS diagnosis who referred to the MS Clinic Ghaem Hospital. A questionnaire used to collect the patients demographic and illness history. Patients were divided into two groups based on the history of optic neuritis. The full neurological examination including VEP carried out for the patients. Collected data analyzed with SPSS and statistical tests.
    Results
    The abnormal VEP found in 92.2% of patients with the history of optic neuritis. The incidence of VEP in patients without the history of optic neuritis was 57.5%. The VEP abnormality recorded 40.5% unilateral and 59.5% bilateral in the first group of patients. In the second group the VEP was 87% unilateral and 13% bilateral.
    Conclusion
    Many MS patients without the history of optic neuritis, had abnormal VEP, therefore VEP can be used for the early diagnosis of MS. Although, patients with the history of optic neuritis will have significant improvement with the time, but many cases with increased P100 latency is persistence, and can be used as a marker of the pervious optic neuritis attack.
  • Reza Bagheri, Alireza Tavassoli, Ali Sadrizadh, Mohammadtaghi Rajabi Mashhadi, Faramarz Shahri, Reza Shojaeian Page 209
    Introduction
    Complications like chronic diaphragmatic hernia thoracoabdominal stab wound following conservative treatment, make it necessary to find a safe and exact diagnostic method. The aim of this work was to assess, accurate diagnostic value of thoracoscopy in occult diaphragmatic injuries in penetrating thoracoabdominal stab wound.
    Materials And Methods
    In the present prospective study, from March 2005 to October 2007 at Ghaem, Emam Reza and Shahid Kamyab Hospitals of Mashhad University of Medical Sciences, thirty patients with penetrating thoracoabdominal injuries, with stable hemodynamic and no need to emergent exploration were evaluated. They underwent thoracoscopy to evaluate probable diaphragmatic injuries, which were repaired via thoracoscopy or laparatomy and all patients evaluated for chronic diaphragmatic hernia by CT-scan, 6 months later.
    Results
    Mean age was 26.2 years and M/F ratio was 5:1. In thoracoscopic evaluations five hidden diaphragmatic injuries (16.7%) were observed, that 3 cases (9.9%) were repaired through thoracoscopic approach and laparatomy was inevitable in 2 (6.6%) patients. Lung paranchymal laceration was seen in 2 patients (6.6%), repaired with thoracoscopy and intra abdominal injury was seen in 1 patient (3.3%), repaired with loparatomy. No complication reported after thoracoscopy and there was no evidence of chronic diaphragmatic hernia in the chest and abdominal CT-scan performed 6 months later. In this study, the diagnostic accuracy of thoracoscopy in occult diaphragmatic injuries was 100%.
    Conclusion
    Because of high diagnostic accuracy rate, and minimal invasively diagnostic and treatment ability of thoracoscopy, this diagnostic method in all clinically stable patients with penetrating thoracoabdominal stab wound is recommended.
    Keywords: Diaphragmatic injury, Penetrating thoracoabdominal stab wounds, Thoracoscopy
  • Mahmoud Ebrahimi, Mohammad Reza Abolfazli Page 215
    Introduction
    Renal artery atherosclerosis is the most common cause of renovascular hypertension and ischemic nephropathy which is potentially a correctable problem by surgery or intravascular intervention. The prevalence of Renal Artery Disease (RAD) in hypertensive patients evaluated for Coronary Artery Disease (CAD) as the main symptom of atherosclerosis, in our population is unknown, we began evaluation of renal artery stenosis in these patients.
    Materials And Methods
    A prospective cross-sectional study carried out from March 2004 through January 2005 in cardiology department of Emam Reza Hospital, Mashhed University of Medical Sciences, Mashhad, Iran. Over all 255 of patients suspicious of CAD included in this study. Coronary angiography performed by femoral artery approach followed by renal artery angiography. Artery' involvement with more than 50% of the lumen (renal arteries or coronaries) classified as significant stenosis. Coronary stenosis divided into 1-, 2- or 3-vessel involvement. Collected data analyzed by SPSS.
    Results
    The patients were 129 males and 126 females, with the mean age of 58.5%+10.6. A total of 200 patients (mean age of 59.7±10.5) had CAD and the reminders had normal coronary arteries (mean age 61.5±10.3). The Prevalence of RAD in patients with CAD was 31% (63 patients; 19 bilateral and 44 unilateral stenosis), of significant RAD in 1-, 2-, or 3-vessel involvement were as follow respectively 24.27%, 35.7% and 36.5 %. In 55 patients with normal coronary arteries, the prevalence of RAD was 3.6% (p<0.001).
    Conclusion
    Many studies have shown the progressive nature of renal artery stenosis; therefore, early diagnosis will prevent its progression and other consequences. Our results suggest that CAD, especially when more arteries are involved, is a predictor of renal artery stenosis. Since 31% of our hypertensive patients with CAD had significant renal artery stenosis, we recommend that renal artery angiography be performed following coronary angiography for those patients with significant stenosis.
    Keywords: Coronary Artery Disease, Angiography, Renal artery stenosis
  • Mehran Hiradfar, Nona Zabolinejad, Mohammad Gharavi, Mahmoudreza Ashabeyamin, Bita Khorram Page 219
    Introduction
    Hirschsprung's disease is a developmental disorder of the enteric nervous system, characterized by functional obstruction. Absence of ganglion cells in the distal colon resulting in a functional obstruction. The aim of this study was to evaluate the results and complications of one-stage transanal endorectal pull-through (OTEPT) in the management of patients with Hirschsprung's disease.
    Materials And Methods
    A total of 40 children (31 boys and 9 girls) aged 3 days to 60 months underwent OTEPT procedure over a period of two-years at Dr. Sheikh pediatric Hospital. This study was approved by the local committee of Medical Ethics. Median follow up period was 9.10 months (range, 3 to 33 months).
    Results
    Mean operation time recorded 101.60 mins (range, 25 to 270 minutes). Hirschsprung's disease developed conventional in 55% (short segment in 30%), Ultra-short in 32.5% and long segment in 12.5%. Mean length of resected bowel measured 17.31 cm, 2 patients underwent laparatomy because of extension of aganglionic segment beyond the sigmoid colon. Mean NPO time and need to rectal tube after the operation were 4.35 and 4.41 days, respectively. 8 patients required urinary catheters after the operation with the mean remaining time of 3.30 days, 20% needed ICU care after surgery and mean hospital stay was 5.76 days. Post-operative complications included entrocolitis (n=2) and abdominal distension (n=1). One patient expired due to non surgical reason (heart failure).
    Conclusion
    OTEPT procedure is a safe method with low incidence of postoperative complications. In Hirschsprung's disease confined to the rectosigmoid region, the hazard and morbidities associated with laparatomy and colostomy are avoided with this technique.
    Keywords: Hirschsprung's disease, One stage resection, Transanal
  • Mohammadhasan Nezafati, Mohammadd Abasi Tashnizi Alireza Karamrodi Page 225
    Introduction
    Application of off-pump technique for reoperative coronary artery bypass grafting (Redo CABG) has been limited by technical difficulties, potentiation for embolism of athermanous debris from the involved grafts, resulting in myocardial infarction, and rapid hemodynamic deterioration.
    Materials And Methods
    In this descriptive study from 2002, at Cardiac surgery Department of Emam Reza Hospital, a total of 77 consecutive patients underwent redo CABG (64 ONCAB and 13 OPCAB) The outcomes of off-pump (OPCAB) and on-pump (ONCAB) redo CABG were compared. Surgical technique in 2 patients (%11) was converted from OPCAB to ONCAB due to hemodynamic instability, severe adhesion or graft injury; and in one patient (%7) the conversion from ONCAB to OPCAB was for severe aorta calcification.
    Conclusion
    Propensity matched comparison of the outcome of OPCAB with ONCAB for redo CABG showed that OPCAB was associated with significant reduction in postoperative complications, volume of blood transfusion and hospitalization length. OPCAB can be safely and effectively applied for reoperative CABG, in selected cases.
    Keywords: OPCAB, Redo CABG, ONCAB
  • Hasan Mottaghi, Mohsen Horri Page 229
    Introduction
    Absence of one of the pulmonary artery branches is an uncommon congenital defect. Most of these patients have other associated cardiac deficiencies. Early diagnosis and surgical intervention may prevent irreversible pulmonary hypertension and collateral circulation formation.
    Materials And Methods
    A cross-sectional descriptive study was done from 2001 to 2006 on the records of 18 patients with absence of one of the pulmonary artery branches that referred to the EmamReza Hospital, Mashhad University of Medical Sciences (a tertiary referral hospital). Patients’ data including history, physical examination, chest X-Ray, cardiac catheterization and angiography reviewed and analyzed statistically.
    Results
    Among 18 patients, 13 (72.2%) were males; the mean age of those on diagnosis was 11.8±10.8 years (Range 1-38 years). Except one, all of them had associated congenital heart defects. Most of these abnormalities were complex form of CHD, and Tetralogy of Fallo was the highest abnormality (7 cases). Seventeen patients (77.8%) had occult left pulmonary artery (LPA). CXR findings in all patients included heart and mediastinum deviation toward the absent pulmonary artery.
    Conclusion
    Early diagnosis and surgical intervention may allow normal growth of the pulmonary artery and prevent collateral formation and irreversible pulmonary hypertension. Therefore, complete evaluation for the absence of pulmonary artery branch in suspicious infants, especially those with CHD, is mandatory.
    Keywords: Absence of one of pulmonary artery branches, Congenital heart defect, Echocardiography, Catheterization, Pulmonary hypertension, Children