فصلنامه کومش
سال نهم شماره 1 (پیاپی 25، پاییز 1386)

در دو دهه گذشته پیش رفت قابل ملاحظه ای در زمینه شناسایی پاتوفیزیولوژی بیماریChronic Lymphosytic Leukemia (CLL) به دست آمد. پیش رفت ابزارهای تشخیصی موجب شناسایی بیماری در تعداد زیادی از بیماران بدون علامت شد. با بررسی های دقیق تر CLL بر مبنای تمایل به پیش رفت سریع و یا عدم پیش رفت سریع بیماری به دو گروه با پیش آگهی خوب و بد تقسیم شد. CLL قبلا به عنوان بیماری غیر قابل درمان افراد مسن در نظر گرفته می شد. از آنجائی که اکثر بیماران با بیماری CLL و نه به واسطه آن می میرند، درمان ها بر علامت درمانی توسط داروهایی مانند کلرآمبوسیل متمرکز بوده است. این داروها درمان قطعی بیماری نمی باشند، حتی در صورتی که زودتر از موعد مناسب به بیماران داده شود دوره زندگی بیمار را کوتاه تر نیز می کند. در این مقاله سعی شده است ضمن بررسی اپیدمیولوژی و تشخیص بیماری، عوامل موثر در پیش آگهی CLL تشریح شود. همچنین درباره درمان های مختلف ازقبیل شیمی درمانی و منوکلونال آنتی بادی به اختصار بحث شده است.

پویایی علم پزشکی که از زمره مهم ترین بخش های علم در دنیای امروز محسوب می شود اهمیت کار یک پزشک و بالطبع شیوه آموزش پزشکی را حائز اهمیت می سازد. این مطالعه به منظور ارزیابی میزان رضایت مندی و عوامل موثر بر ارتقاء سطح رضایت مندی کارآموزان و کارورزان بالینی رشته پزشکی از آموزش ارائه شده در بخش های بالینی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام پذیرفت.
در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، نظرات 77 نفر از دانشجویان کارآموز و کارورز پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در مورد آموزش ارائه شده در بخش های بالینی و بخش بهداشت دانشگاه در قالب یک پرسش نامه که شامل سوالاتی پیرامون نحوه آموزش بخش های مختلف بالینی و آموزش مهارت های بالینی و نیز اطلاعاتی شامل سن و جنس، سال ورود به دانشگاه، نمره امتحان علوم پایه و امتحان پره انترنی بود جمع آوری گردید. رضایت مندی دانشجویان به صورت سه معیار زیاد، متوسط و کم ارزیابی گردید. در پرسش نامه از دانشجویان درخواست شد که دلایل خود مبنی بر رضایت یا عدم رضایت از بخش های مورد نظر و راه حل هایی که به نظر آنان می تواند در بهبود روند آموزش موثر باشند ذکر نمایند. اطلاعات بدست آمده پس از کد بندی وارد نرم افزار آماری SPSS شده و تجزیه وتحلیل اطلاعات با استفاده از تست های آماری مجذور Chi، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و آمار توصیفی صورت گرفت.
نتایج بدست آمده رضایت مندی دانشجویان را در حد زیاد نسبت به دوره های آموزشی ذکر شده به صورت زیر نشان داد: طب داخلی 7/25%، مبانی جراحی 4/27%، طب اطفال 5/17%، طب زنان 3/6%، عفونی 5/54%، اعصاب 5/36%، گوش و حلق و بینی 8/54%، چشم پزشکی 5/47%، مسمومیت ها 2/21%، روانپزشکی 7/37%، اورولوژی 3/6%، بهداشت 6/17% و آموزش مهارت ها 4/17%. بیش ترین میزان رضایت مندی در بخش های داخلی و اطفال مربوط به برگزاری گزارش صبحگاهی و در بخش جراحی مربوط به ویزیت درمانگاه سرپایی و در درجه بعد مربوط به کلاس های تئوری بخش بود. در بخش زنان کم ترین میزان رضایت مندی را دانشجویان از درمانگاه سرپایی و کلاس های تئوری متذکر بودند. در بخش های مینور بخش های گوش و حلق و بینی، عفونی، روان پزشکی و اعصاب به ترتیب بیش ترین رضایت مندی دانشجویان را جلب نمودند. میزان رضایت مندی از آموزش بالینی با سن و جنس و مقطع تحصیلی ارتباط معنی دار نداشت ولی میزان رضایت مندی از دریافت مهارت ها در کارورزان به طور معنی داری بیش از کارآموزان بود. میزان رضایت مندی از بخش زنان با نمره علوم پایه و پره اینترنی ارتباط معنی دار داشت.
بحث و در بخش های ماژور دانشجویان از عدم توجه کافی به راندهای آموزشی، درمانگاه های سرپایی و کلاس های تئوری ناراضی هستند. در مقابل گزارشات صبحگاهی با رضایت مندی بالای آنان همراه است. نارضایتی بالا از بخش زنان، مسمومیت ها و اورولوژی و نیز آموزش اقدامات احیا و لوله گذاری و مدیریت انجام زایمان از مجموعه آموزش های مهارت های بالینی، توجه خاص برنامه ریزان آموزشی را طلب می نماید.

جوانان سیگاری نسبت به غیر سیگاری در زندگی خود بیش تر در معرض استرس های بزرگ تر و اتفاقات ناگوار زندگی بودند. هدف از این مطالعه تعیین شیوع گرایش به سیگار و نیز علل آن در بین دانشجویان پزشکی می باشد.
این مطالعه یک پژوهش مقطعی - توصیفی و تحلیلی می باشد که بر روی جمعیت دانشجویان پزشکی تهران انجام شده است حجم نمونه بر اساس فرمول حجم نمونه 280 نفر بود که بطور طبقه بندی - تصادفی از لیست دانشجویان ترم های اول، چهارم و هفتم (هر ترم بعنوان یک طبقه در نظر گرفته می شود) با شرط یک سان بودن و داشتن معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و وارد مطالعه شدند. پرسش نامه شامل 45 سوال بود که 29 سوال مشترک در همه گروه ها و 5 سوال برای افراد سیگاری، 3 سوال برای افرادی که بصورت تفریحی سیگار می کشند، 7 سوال برای کسانی که مصرف سیگار را ترک کرده اند و 2 سوال برای کسانی که اصلا سیگار نمی کشند در نظر گرفته شد. اطلاعات خام بعد از جمع آوری از طریق برنامه SPSS 10 وارد رایانه شد و مورد تجزیه و تحلیل آمار توصیفی و مجذور کای قرار گرفت.
جمعیت دانشجویان دختر غیر سیگاری بودند و فقط 5 درصد دانشجویان دختر سال هفتم گفتند که بصورت تفریحی سیگار کشیده اند. مهم ترین علل استعمال سیگار، احساس لذت در کشیدن سیگار و کاهش اضطراب به این وسیله بدست آمد و البته حفظ سلامتی علت عدم گرایش در پسران و در دختران همچنین جنبه زشت اجتماعی سیگار کشیدن علت عدم گرایش در افراد غیر سیگاری مورد توجه قرار گرفته بود.
آنچه از نتایج مطالعه حاضر بدست آمده بیان گر این مطلب است که دانشجویان پزشکی به دلیل فشارهای روانی که تا حد زیادی احتمالا به استرس های مربوط به رشته تحصیلی آنها می باشد. آمادگی و استعداد گرایش به استعمال سیگار را دارند.

اپیوئیدها دارای اثرات پیچیده و متناقضی بر روی فعالیت های اپی لپتیک می باشند به طوری که بسته به نوع و شرایط آزمایش هم اثرات ضد اپی لپتیک و هم اثرات تشدید کننده اپی لپسی برای آن ها گزارش شده است. گزارش شده است که دوزهای پایین مرفین اثرات ضد اپی لپسی دارد در حالی که دوزهای بالای آن اپی لپسی را تشدید می کند. قطع ناگهانی مصرف مرفین می تواند باعث بروز یک اپی لپسی موقت شود. در این مطالعه اثرات اگونیست ها و انتاگونیست های گیرنده های اپیوئیدی بر فعالیت های اپی لپتیک خود بخودی در برش های هیپوکامپ موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.
برش های 400 میکرومتری از مغز موش های 10 تا 25 روزه نژاد ویستار تهیه و برای مدت یک ساعت داخل مایع مغزی نخاعی اکسیژنه معمولی قرار گرفتند. جهت ایجاد امواج اپی لپتیک در برش ها از مایع مغزی نخاعی مصنوعی منیزیم کم (low-Mg2+ ACSF) استفاده گردید. ثبت از ناحیه CA1 هیپوکامپ قبل و بعد از tetanization و همینطور قبل و بعد از کاربرد داروها صورت گرفت. تغییر در جزئیات پتانسیل های زمینه از قبیل فرکانس و دامنه و دوام موج و الگوی امواج به کمک برنامه نرم افزاری Clamp fit مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
DAMGO و Dyn-A به ترتیب به عنوان آگونیست های گیرنده های μ و κ در غلظت 10 میکرومول باعث افزایش معنی دار تعداد و مدت فعالیت های اپی لپتیک شد در حالی که B-FNA و nor-BNI به عنوان آنتاگونیست های گیرنده های μ و κ در غلظت 10 میکرومول باعث معکوس شدن این روند و تضعیف اپی لپسی شد. DPDPE به عنوان اگونیست گیرنده δ در غلظت 10 میکرومول باعث تضعیف معنی دار تعداد و مدت فعالیت های اپی لپتیک شد و NTI به عنوان آنتاگونیست آن در غلظت 10 میکرومول بر عکس باعث افزایش فعالیت های اپی لپتیک هیپوکامپ شد.
نتایج ما نشان می دهد که احتمالا اثرات اپی لپتیک مرفین از طریق گیرنده های μ و κ اثرات ضد اپی لپتیک آن از طریق گیرنده δ اعمال می گردند.

گواتر به هرنوع بزرگی غده تیروئید اطلاق می شود و در واقع شایع ترین اختلال تیروئید محسوب می گردد. بیماران مبتلا به گواتر معمولا از نظر عملکرد این غده طبیعی هستند، ولی ممکن است دچار پرکاری (هیپرتیروئیدی) یا کم کاری (هیپو تیروئیدی) باشند. ازآنجا که شناخت بیماری گواتر و درمان به موقع آن می تواند از عوارض جبران ناپذیری جلوگیری به عمل آورد، این مطالعه به منظور بررسی میزان شیوع گواتر (16 سال پس ازشروع تولید و توزیع نمک ید دار) و رابطه آن با عملکرد تیروئید در کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر سمنان صورت گرفته است.
در این بررسی از کلیه دانش آموزان ابتدایی شهرسمنان (9708 نفر) معاینه بالینی به عمل آمد و کلیه کودکان مبتلا به گواتر مشخص گردیدند. سپس در این افراد عملکرد تیروئید با انجام آزمایشات T4 و TSH بررسی شده و بر اساس نتایج به دست آمده، کودکان هیپوتیروئیدو هیپرتیروئیدو یوتیروئید مشخص گردیدند. شیوع گواتر در دانش آموزان 12-6 ساله شهر سمنان، 5/3 درصدبوده است. شیوع گواتر در دختران 1/4 درصد بوده که از این تعداد 9/8 درصد آن ها هیپرتیروئید، 9/28 درصد هیپوتیروئید و 1/62 درصد یوتیروئید بوده اند. شیوع گواتر در پسران3 درصد بوده که 2/9 درصد آنان هیپرتیروئید، 7/25 درصد هیپوتیروئید و 1/65 درصد یوتیروئید بودند. بیش ترین میزان گواتر به طورکلی در گروه سنی 8 ساله دیده شده است، در حالی که گواتر همراه با هیپوتیروئیدی درگروه سنی ده سال و بالاتر و گواتر همراه با هیپرتیروئیدی در گروه سنی 8 سال بیش ترین میزان را داشته است. یافته ها نشان می دهد برنامه مبارزه با کمبود ید از طریق یددار کردن نمک خانوار بسیار مؤثر بوده و طی 16 سال پس از آغاز برنامه به شاخص های بین المللی برای کنترل اختلالات ناشی از کمبود ید در شهر سمنان دست یافته است.

ارتباط بین چاقی با بروز انواع بیماری های مزمن کاملا شناخته شده است. همچنین نتایج برخی از مطالعات حاکی از ارتباط بین اندازه های تن سنجی بدن با فراسنج های خونی وضعیت آهن است. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت نمایه توده بدن (Body Mass Index-BMI) زنان غیرباردار و غیرشیرده در سنین باروری (45-20 سال) ساکن روستاهای استان کرمان و شناسایی ارتباط آن با فراسنج های خونی وضعیت آهن انجام گرفت.
به این منظور تعداد 370 نفر از زنان واجد شرایط به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایانتخاب گردیدند. پس از انتخاب نمونه ها، از هر یک توسط پرسش نامه مصاحبه به عمل آمد و مشخصات دموگرافیک و اطلاعات مربوط به سابقه بیماری و باروری گردآوری شد. اندازه های تن سنجی شامل قد و وزن اندازه گیری و BMI محاسبه گردید. سپس 10 میلی لیتر خون وریدی غیر ناشتا گرفته شد و فراسنج های خونی وضعیت آهن با اندازه گیری غلظت هموگلوبین و فریتین و درصد هماتوکریت ارزیابی گردید.
بر اساس یافت های مطالعه، میانگین BMI زنان مورد مطالعه معادل Kg/m2 3/24 بود که در محدوده طبیعی می باشد. همچنین، 7/19 درصد و 9/15 درصد از زنان مورد بررسی به ترتیب دچار اضافه وزن و چاقی بودند. میانگین BMI با افزایش سن (0001/0>p) و تعداد بارداری ها (002/0>p) بطور معنی داری افزایش یافت. همچنین بین BMI با سن (32/0r=، 0001/0 p<) و تعداد بارداری ها (26/0r=، 003/0 p<) همبستگی مثبت معنی دار وجود داشت. میانگین غلظت هموگلوبین و فریتین پلاسما بین چارکهای مختلف وزن و BMI تفاوت معنی دار داشت. همچنین اختلاف بین میانگین درصد هماتوکریت در چارک های مختلف BMI معنی دار بود (05/0>p).
اضافه وزن و چاقی از جمله مشکلات بهداشتی بین زنان روستایی استان کرمان می باشد که در کنار به اجرا درآوردن برنامه هایی جهت پیش گیری از موارد ابتلا به چاقی و اضافه وزن، پیش گیری از افزایش احتمالی ذخایر آهن در زنان چاق در سنین باروری نیز باید مورد توجه قرار گیرد.

درمان ضایعات عضلانی از جمله ضعف و آترونی یکی از عواقب ناشی از بی حرکتی متعاقب التهاب، درد، جراحی ها و... می باشد. مطالعات انجام شده نشان می دهدکه تمرین ذهنی می تواند از بروز ضعف و آتروفی عضلانی در زمانی که انجام حرکات فعال ممنوعیت دارد جلوگیری نماید.. هدف از انجام این تحقیق مقایسه تاثیر تمرین ذهنی و انقباض ایزومتریک حداکثر بر افزایش قدرت عضلانی و معرفی این روش نوین به درمانگران می باشد.
تحقیق بصورت مداخله ای روی 37 خانم جوان سالم(25-18 سال) انجام شد. این افراد بصورت تصادفی در سه گروه تمرین ذهنی، انقباض واقعی و گروه کنترل قرارگرفتند. افراد گروه تمرین ذهنی به مدت سه هفته تمرین ذهنی انقباض ایزومتریک حداکثر عضلات گریپ را انجام دادند. در افراد گروه تمرین واقعی در همان دوره زمانی انقباض ایزومتریک حداکثر عضلات گریپ انجام می شد و گروه کنترل در این مدت از هرگونه تمرین ذهنی و فیزیکی خودداری می نمودند. میزان قدرت ایزومتریک حداکثر گریپ در هر سه گروه قبل و بعد از مداخله با استفاده از دستگاه دینامومتر(Hydraulic hand 10533) مورد سنجش قرار گرفت.
مطالعه ما نشان داد که تغییرات میانگین قدرت ایزومتریک حداکثر گریپ در دو گروه تمرین ذهنی و تمرین واقعی قبل و بعد از مداخله معنی دار بوده است (000/0p=). در حالی که در گروه کنترل تغییرمعنی داری درقدرت عضلاث گریپ دیده نشد(453/0p=). مقایسه میانگین تغییرات قدرت ایزومتریک حداکثر در گروه تمرین ذهنی و تمرین واقعی تفاوت معنی داری نداشت.
به نظر می رسد که بتوان از تمرین ذهنی در جهت حفظ یا افزایش قدرت عضلانی سود جست. پیشنهاد می شود از ترکیب این روش نوین با سایر روش های معمول در برنامه های توان بخشی استفاده گردد.

با توجه به رشد فزاینده بیماری های قلبی، عروقی و اهمیت روش های تشخیصی، و عدم وجود تحقیقی در مورد تغییر وضعیت در زمان استراحت در تخت بر راحتی (درد کشاله ران و پا، کمر درد، مشکل دفع ادرار و حالت تهوع) و عوارض عروقی بیماران بعد از کاتتریسم، این تحقیق در بیماران تحت آنژیوگرافی قلبی در بیمارستان طالقانی شهر تهران در سال 1385 انجام گرفت.
پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی است. تعداد130 بیمار به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند (65 مورد در هر گروه). وضعیت بیماران در هر دو گروه در ساعت اول خوابیده به پشت بود و سپس گروه مداخله هر ساعت به ترتیب در وضعیتهای خوابیده به پشت با افزایش زاویه سر تخت به 30 درجه و نیمه نشسته تغییر وضعیت داده شد. وضعیت گروه کنترل در تمام ساعت ها خوابیده به پشت بود. عوارض عروقی و راحتی بیماران با چک لیست و مقیاس عددی درد بررسی شد.
هیچ کدام از واحدهای مورد پژوهش در گروه مداخله و کنترل دچار خونریزی، هماتوم و ترمبوز شریانی نشدند و تفاوت معنی داری از نظر بروز عوارض عروقی بعد از آنژیوگرافی بین دو گروه وجود نداشت. شدت کمردرد (001/0 (p < و حالت تهوع (01/0 p<) در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود. مشکل دفع ادرار، درد پا و کشاله ران در گروه مداخله کمتر از گروه کنترل بود هر چند که این اختلاف معنی دار نبود.
تغییر وضعیت بیماران پس از کاتتریسم قلبی بدون افزایش عوارض عروقی باعث افرایش راحتی و آسایش بیماران می گردد و تغییر وضعیت بیماران، بر اساس پروتکل ارائه شده بدون خطر و امکان پذیر می باشد.

بقا، سلامت و رشدکودکان ارتباط مستقیم با تغذیه آنان دارد وسوء تغذیه کودکان، مشکل شایع بیش ترکشورهای درحال توسعه می باشد. سن شروع تغذیه تکمیلی در شیرخواران موقعی است که شیرخوار نمی تواند مقادیر کافی انرژی و مواد غذایی را از شیر مادر به تنهایی کسب کند. شروع زودرس و دیررس غذای تکمیلی هر دو باعث ایجاد عوارض شدید می شود و سن مناسب این کار از پایان 6 ماهگی است. باتوجه به اهمیت زمان شروع تغذیه تکمیلی، این تحقیق درسمنان به منظور برآورد سن شروع تغذیه تکمیلی و عوامل مرتبط باآن انجام شد.
این مطالعه مقطعی برروی 400 نفر از کودکان 12-6 ماهه شهر سمنان انجام گردید. در هر یک از هشت مرکز بهداشتی درمانی شهر سمنان 50 مادری که جهت پایش فرزندخود مراجعه کرده بودند، انتخاب و پرسش نامه توسط پرسنل بهداشتی با مصاحبه از مادران شیرده (یا توسط مادر) تکمیل گردید. 3/76 درصد مادران تغذیه تکمیلی شیرخواران را از 6 ماهگی آغاز کردند. شایع ترین غذای کمکی مورد استفاده (5/69 درصد) در اولین تغذیه فرنی بود. میانگین (± انحراف معیار) سن شروع تغذیه تکمیلی60/0± 86/5 ماهگی بود. 5/97درصد مادران آموزش لازم برای تغذیه شیرخواران خود را از طریق حضوری، جزوه و کتاب،کارت واکسن و پمفلت قبل از 6ماهگی شیرخوار فرا گرفته بودند. بین سن شروع تغذیه تکمیلی با اشتغال مادران (049/0= P)، سن مادر (040/0= P)، سطح سواد پدر(002/0= P) و نوع زایمان (015/0= P) ارتباط معنی داری وجود داشت. اما بین جنس کودک، نوع شیر مصرفی، رتبه تولد، مرکزمراقبت از شیرخوار، سطح سواد مادر، اولین غذای کمکی شیرخوار و روش آموزش مادران با سن شروع تغذیه تکمیلی ارتباط معنی داری دیده نشد.
یافته ها نشان می دهد که اگرچه 5/97 درصد مادران آموزش لازم برای شروع تغذیه تکمیلی را دیده اند ولی حدود23درصد آنها در موعد مقرر تغذیه تکمیلی را آغاز نکرده اند. لذا ضروری است دامنه آموزش وسیع تر شود و آموزش موثرتری توسط مراکز بهداشتی درمانی به مادران (بالاخص مادران با زایمان طبیعی و سنین بالا) داده شود.

ابتلاء به اکسیور یکی از عفونت های شایع در میان کودکان در کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته می باشد. هدف از تحقیق حاضر تعیین میزان شیوع انگل اکسیور (آنتروبیازیس) درکودکان دوره کودکستان و دبستان مناطق شهری شهرستان های استان سمنان (سمنان، شاهرود، گرمسار و دامغان) و تعیین برخی عوامل مرتبط با آن می باشد.
پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی می باشد که در آن 688 نفر از کودکان مدارس ابتدائی و کودکستان های مناطق شهری استان سمنان به روش چند مرحله ای انتخاب شدند و به روش آزمایش اسکاچ تست (گراهام) مورد بررسی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون کای اسکوئر و رگرسیون لجستیک در سطح معنی داری 5 درصد تحلیل شدند. شیوع اکسیور در افراد مورد بررسی 5/12 درصد (در کودکستانی ها 1/8 درصد و در دانش آموزان ابتدائی 4/13درصد) بوده است. شهرمحل زندگی ارتباط معنی داری با آلودگی به اکسیور داشته، به طوری که دانش آموزان مشغول به تحصیل در دامغان، 47/2 برابر دانش آموزان سمنانی در معرض آلودگی به کرم اکسیور می باشند (87/4-26/1 CI: 95%، 47/2OR=). هم چنین دانش آموزانی که سطح سواد مادرشان راهنمایی یا دبیرستان بوده است، در مقابل دانش آموزانی که مادرشان بی سواد یا تحصیلات ابتدایی دارند، در خطرکم تر آلودگی به اکسیور می باشند (84/0-29/0 CI: 95%، 49/0OR=). عدم شستشوی مرتب دست ها پس از توالت 94/1 برابر خطرآلودگی را افزایش می دهد (26/3-15/1 CI:95%، 94/1 OR=). خطرآلودگی به اکسیور در کودکانی که احساس خستگی دارند 61/2 برابر کودکانی است که چنین احساسی را ندارند (25/5-30/1 CI: 95%، 61/2OR=). سابقه قبلی آلودگی به اکسیور 73/2 برابر خطر آلودگی بعدی را افزایش می دهد (71/4-58/1 CI: 95%، 73/2= OR).
باتوجه به نتایج مطالعه، لازم است به مادران (به خصوص مادران بی سواد و یا با سطح سواد پایین) و کودکان از طرف کارکنان محترم مراکز بهداشتی و مربیان بهداشت مدارس در زمینه بهداشت فردی و محیطی آموزش های لازم داده شود. بدیهی است این آموزش تا دستیابی افراد جامعه (بالاخص زنان) به سطح سواد مناسب باید ادامه داشته باشد. این اقدام در دامغان از اولویت بیش تری برخوردار است.

دیازینون یکی از سموم ارگانوفسفره است که برای کنترل آفات کشاورزی مورد استفاده قرار می گیرد. این سم فعالیت آنزیم استیل کولین استراز را مهار کرده و احتمالا باعث آسیب سلول های جنسی و دستگاه تولید مثلی می گردد. با توجه به مصرف فراوان این سم در مزارع برنج و باغ مرکبات به ویژه در مناطق شمال کشور و ضرر احتمالی آن ها، در صدد برآمدیم تا تاثیر دیازینون را بر روی روند اسپرماتوژنزیس در موش آزمایشگاهی مورد بررسی قرار دهیم.
مواد و موش های نر بالغ به سه گروه آزمایشی، شم و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمایشی، دیازینون را با دوز mg/kg 30به صورت داخل صفاقی و به مدت یک ماه (5 روز متوالی و دو روز استراحت در هفته) دریافت کردند، به گروه شم آب مقطر تزریق شد وگروه شاهد هیچگونه تزریقی نداشتند. حیوانات 7 روز بعد از آخرین تزریق کشته شده و با خارج کردن بیضه، برش های بافتی از آن ها تهیه گردید و سلول های ژرمینال، رده های اسپرماتوگونی و لایدیگ بعد از رنگ آمیزی، مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین با استفاده از ترازوی حساس و ریز سنج، وزن و قطر بیضه اندازه گیری شد.
پس از تزریق طولانی مدت دیازینون، تعداد سلول های ژرمینال، اسپرماتوگونی ها، سلول های لایدیگ، تعداد عروق خونی، قطر لوله های اسپرم ساز و قطر بیضه نسبت به گروه شاهد و شم کاهش معنی داری پیدا کرده است.
مقایسه گروه های آزمایشی و شاهد نشان می دهد که دیازینون به عنوان یک فاکتور محیطی می تواند بر روی بافت بیضه اثر منفی داشته باشد. کاهش تعداد سلول های ژرمینال که برای تولید اسپرم ضروری هستند می تواند احتمال ناباروری را افزایش دهد. این مطالعه توجه بیش تر به مدیریت صحیح در استفاده از این گونه سموم را پیشنهاد می نماید.

بیماری Orf یک بیماری ویروسی ناشی از پاراپاکس ویروس ها است(ویروس های DNA دار دو رشته ای) که در بز و گوسفند ایجاد بیماری می کند و انتقال به انسان از طریق تماس مستقیم با ضایعات فعال و ندرتا از طریق وسایل آلوده رخ می دهد. اگر چه این بیماری در انسان self-limited بوده ومعمولا عارضه ای ندارد، ما یک مورد از Orf همراه با اریتم مولتی فورم در یک خانم 54 ساله گزارش می کنیم.