Auditory and Vestibular Research
Volume:6 Issue: 1, 1997

مقصود از ارائه این مطالعه، ارزیابی امتیاز تشخیص گفتاری (Speech recognition score=SRS) در افراد استفاده کننده از سمعک بود تا بدین وسیله مشخص شود که تک سیلاب های بی معنی، مواد گفتاری مناسبی جهت ارزیابی سودمندی سمعک در افراد کم شنوا می باشند. سودمندی سمعک به صورت اختلاف امتیاز تشخیص گفتاری افراد بدون سمعک و با سمعک با استفاده از یک سمعک پشت گوشی (Panasonic/5400) بررسی می گردید. یک نمونه 60 نفری شامل 30 نفر دانش آموز کم شنوا با کم شنوایی غالب حسی-عصبی در حد متوسط و متوسط شدید در محدوده سنی7.5 تا 14 سال (15 دختر و 15 پسر) و 30 نفر دانش آموز با شنوایی طبیعی در همین محدوده سنی (15 دختر و 15 پسر) شامل تحقیق مورد نظر می شدند. در افراد کم شنوا تطبیق سمعک بوسیله ارزیابی بهره الحاقی (Insertion gain) براساس روش تجویز بهره NAL انجام می شد و سپس ارزیابی تشخیص گفتار در شرایط سکوت از طریق ارائه 25 کلمه تک سیلاب بی معنی ضبط شده بر روی نوار، یکبار بدون سمعک و بار دیگر با سمعک انجام می گردید. نمونه ها پاسخ را در لیست مخصوصی که در اختیار آنان قرار می گرفت علامت می زدند و در افراد شنوا نیز ارزیابی تشخیص گفتار به همین صورت انجام شد. نتایج اثبات می کنند که تفاوت SRS بدون سمعک و با سمعک در افراد کم شنوا معنی دار بوده و در واقع سمعک باعث افزایش توانایی تشخیص گفتاری در این افراد می گردد. اما توانایی تشخیص گفتاری افراد کم شنوا کاملا بهبود نمی یابد (حداکثر امتیاز کسب شده 60%). همچنین مشخص شد در محدوده فرکانسی که تقویت سمعک مطلوب نیست پاسخ های تشخیص گفتاری فرد نسبت به سیلاب هایی که در آن محدوده فرکانس قرار دارند، کاهش می یابد. نمونه های شنوا امتیاز بالاتر از 88% کسب کردند. در نهایت معلوم گردید که در کنار یک ارزیابی آبجکتیو مثل ارزیابی بهره الحاقی، ارزیابی عملکرد سمعک با استفاده از آزمون گفتاری تک سیلاب بی معنی نیز اطلاعات زیادی در مورد طیف فرکانسی عملکرد سمعک به شنوایی شناس می دهد.

پژوهش سنجشی توصیفی حاضر با هدف کلی تعیین فراوانی اختلالات شنوایی در دانش آموزان دبستانی انجام شده است. این بررسی به شیوه تصادفی در شهر بهبهان روی 1000 دانش آموز دبستانی (500 دختر و 500 پسر)، در سال تحصیلی 76-1375 صورت گرفت و در آن از معاینه اتوسکپی، آزمایش های شنوایی سنجی صوت خالص و شنوایی سنجی امپدانس استفاده شد. علاوه برآن با ارائه پرسشنامه به والدین و مصاحبه با دانش آموزان و آموزگاران آنان اطلاعاتی در زمینه نسبت فامیلی والدین، سابقه خانوادگی نقص شنوایی و آگاهی از ابتلا به کم شنوایی گردآوری شد. یافته های حاصل به کمک جداول و نمودارهای فراوانی تبیین گردیده و ارتباط سن و جنس نمونه ها با ابتلا به کم شنوایی به کمک آزمون آماری X2 و نیز میزان افت شنوایی گوش راست و چپ مبتلایان با آزمون آماری T مقایسه شد. نتایج نشان داد که 6.6 درصد از دانش آموزان مورد بررسی دچار افت شنوایی در یک (2.3 درصد) یا هر دو گوش (4.3 درصد) بودند. نوع کم شنوایی در 4.8 درصد از مبتلایان، انتقالی و در 1.6 درصد حسی-عصبی بود. در 0.2 درصد نیز نوع کم شنوایی در دو گوش یکسان نبود که در یک مورد از آنان کم شنوایی آمیخته در گوش راست مشاهده گردید. کم شنوایی عمدتا در حد مختصر بود و تفاوت آماری معنی داری بین سن و جنس با ابتلا به کم شنوایی مشاهده نشد. با توجه به نتایج معاینات و آزمایش های انجام شده 18.4 درصد از نمونه ها نیازمند اقدامات درمانی و 0.7 درصد به خدمات توان بخشی نیاز داشتند. درصد آگاهی والدین، آموزگاران و خود دانش آموزان مبتلا نسبت به مسئله کم شنوایی به ترتیب 21.2، 22.7 و 15.2 بود.

مطالعه حاضر جهت رسیدن به سه هدف عمده انجام گرفت: 1) بررسی ارتباط بین میانگین آستانه های اصوات خالص انتقال استخوانی و آستانه دریافت کلمات (SRT) انتقال استخوانی در افراد طبیعی. 2) بررسی پایایی و تکرارپذیری آستانه های دریافت کلمات انتقال استخوانی. 3) مقایسه مشخصه های تابع بهره کلامی از طریق انتقال استخوانی با نتایج حاصل از انتقال هوایی. 60 نفر (30 زن و 30 مرد) با شنوایی کاملا طبیعی مورد ارزیابی قرار گرفتند. بررسی داده ها حاکی از آن است که ارتباط بین آستانه های صوت خالص و آستانه دریافت کلمات انتقال استخوانی، پایایی آزمون و نیز تابع بهره کلامی انتقال استخوانی اساسا مشابه نتایج حاصل از انتقال هوایی می باشد.

بروز کم شنوایی شدید به دنبال جراحی بای پس عروق کرونر به طور تخمینی یک مورد در 1000 جراحی گزارش شده است (پلاس و همکاران 1981). برای بررسی تغییرات ادیولوژیک که ممکن است به دنبال جراحی ایجاد شود، رادیوگرام های قبل و بعد از جراحی رسم شد. 1) تشخیص کم شنوایی هایی که شدید نبودند. 2) ارزیابی عوامل وابسته به هر گونه آسیب شنوایی. بیماران سابقه مشکلات شنوایی و استفاده از داروهای اتوتوکسیک نداشتند. یک روز قبل از جراحی معاینه و تحت آزمایش شنوایی قرار گرفتند و 6 روز بعد از جراحی، مجددا معاینه و درباره مشکلات شنوایی و وجود هر گونه وزوز از آنان سوال شد. بیمارانی که برای انجام آزمون مجدد بدحال بوند و یا آنانی که داروهای آرام بخش، اتوتوکسیک و یا مسکن های حاوی مواد مخدر مصرف کرده بودند، از مطالعه حذف شدند. 20 بیمار آزمایش کامل شدند و تمامی روش ها روی گروه شاهد شامل 20 بیمار که تحت عمل توروکتومی بدون بای پس قلبی ریوی قرار گرفته بودند نیز انجام شد. در یک جمعیت نمونه شامل 40 گوش، 5 گوش (چهار نفر) کم شنوایی در فرکانس بالا داشتند که از لحاظ آماری معنی دار بود. نتایج، اختلاف معنی دار آماری را بین گروه بای پس و گروه شاهد نشان می داد. بدین ترتیب، گروه بای پس تغییر آستانه بدتری را نسبت به گروه شاهد نشان دادند. مطالعات جداگانه نشان داد آن گروه از بیمارانی که مبتلا به ضایعه شنوایی بودند تحت تاثیر چهار متغیر سن، حداقل دما، حداقل فشار خون حاصله در طول جراحی و مدت زمان عمل بای پس قرار گرفته اند

هدف اصلی، بررسی تفاوت تاثیر نویز و صوت خالص بر وقفه پایدار در افراد مبتلا به وزوز می باشد که از اسفند 1375 تا شهریور 1376 به کلینیک شنوایی دانشکده علوم توان بخشی ایران مراجعه نموده اند. افراد مورد بررسی 20 الی 70 ساله بودند و روش کار نیمه تجربی و مداخله ای بود. در این روش پدیده پوشش با صوت خالص در افرادی که در مقابل نویز دارای وقفه پایدار نسبی بودند، انجام شد. آزمون تجزیه واریانس تفاوت آماری معنی داری بین وقفه پایدار حاصل از نویز و صوت خالص نشان نداد.