نشریه ارمغان دانش
سال سیزدهم شماره 1 (پیاپی 49، بهار 1387)

با وجود استفاده از روش های متعددی همچون لیزرتراپی، تزریق داخل ویتره استروئیدها و فاکتورهای ضد رشد عروقی در درمان نوع اگزوداتیو استحاله وابسته به سن ماکولا، تا کنون روش درمانی خاصی به عنوان بهترین روش درمانی این بیماری اعلام نشده است. لذا هدف از این پژوهش تعیین تاثیر درمان توام ترموتراپی از راه مردمک همراه با تزریق همزمان تریامسینولون ساب تنون در درمان عروق جدید مشیمیه ای در بیماران مبتلا به استحاله وابسته به سن ماکولا است.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی 63 چشم از 57 بیمار مبتلا به استحاله وابسته به سن ماکولا از نوع اگزوداتیو که تحت درمان توام ترموتراپی از راه مردمک همراه با تزریق همزمان تریامسینولون ساب تنون قرار گرفتند، در بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) در سال 1384 مورد مطالعه واقع شدند.20 چشم مبتلا به شکل غالبا کلاسیک (گروه اول) و 43 چشم مبتلا به شکل غالبا (گروه دوم) مخفی بودند. در گروه اول در 12 چشم 20 میلی گرم و در 8 چشم 40 میلی گرم تریامسینولون ساب تنون تزریق گردید. میانگین مدت پیگیری 1/9 ماه بود و متوسط تعداد دفعات درمان 25/1 بار بود. در گروه دوم در31 چشم 20 میلی گرم و در 12 چشم 40 میلی گرم تریامسینولون ساب تنون تزریق گردید. میانگین مدت پیگیری 12 ماه بود و متوسط تعداد دفعات درمان نیز 17/1 بار بود. لیزرتراپی به کمک لیزر دیود810 نانومتر به مدت یک دقیقه برای هر اسپات با اندازه 8/0، 2/1، 2 و3 میلی متر با توجه به اندازه نئوواسکولاریزاسیون کروئید انجام گرفت. ترموتراپی از راه مردمک با استفاده از لنز تماسی با قدرت 560 120 میلی وات انجام گرفت و در پایان درمان، بیماران به طور تصادفی مورد تزریق 20 میلی گرم و یا 40 میلی گرم تریامسینولون ساب تنون در کوادرانت سوپراتمپورال قرار گرفتند. سپس بیماران مورد پیگیری منظم قرار گرفته و بسته به شرایط بیمار علاوه بر معاینه کلینیکی مورد فلوئورسین آنژیوگرافی و یا فوندوس فتوگرافی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی مستقل و زوجی آنالیز گردید.
در گروه اول در پایان مطالعه در14 چشم (70 درصد) دید ثابت (± یک خط تغییر)، در 2 چشم (10درصد) دید بیش از یک خط بهتر و در 4 چشم(20درصد) دید بیش از یک خط کاهش یافته بود. در گروه دوم نیز در 31 چشم (1/72 درصد) دید ثابت (± یک خط تغییر)، در4 چشم (32/9درصد) دید بیش از یک خط بهتر و در 8 چشم (6/18درصد) دید بیش از یک خط کاهش یافته بود.
نتایج نشان داد در همه بیماران نئوواسکولاریزاسیون کروئید پسرفت نموده بود. تفاوت معنی دار آماری از نظر نتایج کلینیکی و فانکشنال بین دو گروه تزریق 20 و 40 میلی گرم در هر دو گروه نئوواسکولاریزاسیون کروئید غالبا کلاسیک و غالبا مخفی مشاهده نگردید. بنابراین درمان توام ترموتراپی از راه مردمک و تزریق تریامسینولون ساب تنون در بیماران مبتلا به استحاله وابسته به سن ماکولا از نوع اگزوداتیو می تواند یک روش مقرون به صرفه و مؤثر در تثبیت وضعیت بینایی در اغلب این بیماران باشد.

سندرم درد پاتلوفمورال یکی از شایع ترین اختلال های مفصل زانو در بزرگسالان است. برخی مواقع این بیماری مزمن شده و فعالیت های فرد را محدود می کند. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر تمرین درمانی با تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست در بهبود درد و عملکرد بیماران با سندرم درد پاتلوفمورال انجام گردید.
این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور در کلینیک های فیزیوتراپی زاهدان در سال 1386 انجام شد. 32 بیمار با تشخیص سندرم درد پاتلوفمورال مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه مساوی تمرین درمانی شامل؛ ورزش های کششی و تقویتی عضلات ران، زانو و ساق و تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست قرار گرفتند. درد با مقیاس اندازه گیری دیداری درد، عملکرد زانو با مقیاس کاوس، محیط ران با متر نواری و دامنه حرکتی با گونیامتر قبل و پس از درمان اندازه گیری شدند. برنامه درمان برای هر دو گروه شامل؛ ده جلسه، هر هفته سه جلسه و هر جلسه حدود یک ساعت بود. از آزمون های تی مستقل، مان ویتنی، تی زوج و ویلکاکسون به ترتیب برای مقایسه نتایج قبل و بعد درمان بین گروهی و درون گروهی، در محیط نرم افزار SPSS استفاده گردید.
میانگین نمره عملکرد زانو در گروه تحریک الکتریکی از 25/19± 53/100 به 25/18±87/130 و در گروه تمرین درمانی از 69/22±67/107 به 11/15± 47/131 افزایش یافت (001/0=p). در هر دو گروه میانگین نمرات زیر گروه های عملکرد زانو شامل؛ علایم سوبژکتیو، درد، محدودیت عملکرد، فعالیت های ورزشی و شیوه زندگی بهبودی نشان داد (05/0p<). درد و دامنه حرکتی فلکسیون زانو در هر دو گروه بهبودی پیدا کرد (05/0p<). افزایش دامنه حرکتی فلکسیون زانو بعد از درمان در گروه تمرین درمانی بیشتر از گروه تحریک الکتریکی بود(008/0=p).
هر دو برنامه تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست و تمرین درمانی در درمان سندرم درد پاتلوفمورال مؤثر هستند، اما تمرین درمانی در افزایش دامنه حرکتی فلکسیون زانو مؤثرتر است.

یکی از روش های درمانی سندرم تونل کارپ، تزریق مواد بی حسی موضعی و کورتیکواستروئید می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر کرم لیدوکائین و پریلوکائین با تزریق متیل پردنیزولون استات در مچ دست بر کاهش درد مبتلایان به سندرم تونل کارپ است.

این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده و در درمانگاه های طب فیزیکی و توانبخشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1386 انجام گردید. 65 نفر از مراجعه کنندگان که از نظر بالینی و الکترودیاگنوز دچار سندرم تونل کارپ با شدت خفیف تا متوسط بودند، انتخاب گردیدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه درمانی تحت درمان با کرم موضعی لیدوکائین و پریلوکائین و تزریق یک واحد (40 میلی گرم) متیل پردنیزولون استات در مچ دست قرارگرفتند. برای ارزیابی بیماران و تعیین شدت درد آنها از معیار سنجش بینایی استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کای آنالیز شدند.

میانگین شدت درد قبل، پس از درمان و4 هفته پس از آن در گروه تحت درمان با کرم موضعی لیدوکائین و پریلوکائین 98/0±8/5، 82/0± 7/0 و 2/1± 1/2 و در گروه تحت درمان با متیل پردنیزولون استات 1± 7/5، 5/1±4/2 و 4/1± 6/1 بود(001/0p<).

کرم لیدوکائین و پریلوکائین باعث کاهش درد ناشی از سندرم تونل کارپ می گردد و می تواند به عنوان یک روش مناسب و غیر تهاجمی برای کاهش علایم سندرم تونل کارپ با شدت خفیف تا متوسط مورد استفاده قرار گیرد.

متیل فنیدیت از داروهای اصلی در درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی می باشد. بنا بر نظرسنجی بالینی فرم خارجی این دارو تحت عنوان ریتالین نسبت به فرم داخلی تحت عنوان استیمدیت اثربخشی بیشتری دارد. هدف از این تحقیق مقایسه اثربخشی متیل فنیدیت ایرانی با خارجی در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بود.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سویه کور 200 کودک مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی مراجعه کننده به کلینیک های روانپزشکی شهر اصفهان بر اساس معیارهای چهارمین ویرایش کتابچه تشخیصی و آماری اختلالات روانی در سال 1386 مورد مطالعه قرار گرفتند. به 100 نفر از آنها ریتالین و 100 نفر دیگر استیمیدیت تجویز شد و پس از 4 هفته میزان تغییر شدت علایم بیماری با استفاده از پرسشنامه کانرز والدین مورد بررسی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی زوجی و مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
میانگین کاهش نمره کانرز گروه ریتالین بعد از چهار هفته درمان 5/13± 63/19 و در گروه استیمیدیت2/7±29/3 به دست آمد. داروی ریتالین در83 نفر(3/83 درصد) بیماران مؤثر بود، در حالی که استیمیدیت تنها در 37 نفر(5/37 درصد) بیماران مؤثر بود.
این تحقیق نشان داد که فرم خارجی داروی متیل فنیدیت (ریتالین) مؤثرتر از فرم داخلی آن (استیمیدیت) می باشد.

از زمان های بسیار قدیم سرب یکی از فلزات پر مصرف بوده و امروزه نیز کاربرد بسیار وسیعی در صنایع مختلف دارد. ورود سرب حتی به مقادیر کم به بدن باعث مسمومیت شده و بر روی ساختارهای بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی اثرات سوء زیادی دارد. مطالعات نشان داده است که سرب بر روی اجزای مختلف بدن از جمله؛ سیستم عصبی، خون، کلیه، دستگاه گردش خون و دستگاه تولید مثل تاثیر دارد. امروزه توجه زیادی به آلودگی محیطی ناشی از سرب به دلیل اثرات سمی سرب بر روی گیاهان، حیوانات از جمله انسان شده است. لذا هدف از این مطالعه تعیین اثرات سیتوتوکسیک استات سرب بر بافت بیضه خرگوش به وسیله میکروسکوپ نوری و الکترونی بود.
این مطالعه تجربی بر روی 20 سر خرگوش سفید نر بالغ نژاد نیوزلندی در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1386 انجام شد. خرگوش ها به دو گروه ده تایی تحت مطالعه و کنترل تقسیم شدند. به گروه تحت مطالعه 5/6 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن استات سرب به صورت داخل صفاقی و به صورت یک روز در میان به مدت 7 هفته به عنوان فاز مزمن تزریق گردید. به گروه کنترل نیز همان مقدار به مدت فوق آب دو بار تقطیر تزریق شد. بعد از هفت هفته بافت بیضه خرگوش ها نمونه برداری به عمل آمد و سپس آماده سازی بافتی برای میکروسکوپ نوری و الکترونی به روش استاندارد انجام گردید. مطالعات مورفولوژیک روی تصاویر تهیه شده انجام شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون تی آنالیز گردید.
نتایج نشان داد که طی فاز مزمن استات سرب باعث تغییرات واضحی بر روی بافت بیضه می گردد و قطر توبول های منی ساز کاهش معنی داری را نشان دادند (05/0 p<). هسته سلول های اسپرماتوسیت اولیه هتروکروماتین و میتوکندری های سلول های اسپرماتوسیت اولیه واکوئله شده اند.
از آنجا که استات سرب دارای اثرات سیتوتوکسیک بر بافت بیضه خرگوش می باشد، لذا این اثرات می تواند سبب ناباروری در خرگوش و سایر پستانداران از جمله انسان گردد.

تحقیقات اخیر بیانگر تفاوت هایی در جنبه های مختلف سوء مصرف مواد در بین دو جنس می باشد که این تفاوت می تواند به دلایل مختلف از جمله عوامل فرهنگی اجتماعی یا هورمونی باشد. از آنجایی که استروژن هورمونی است که در رهایش دوپامین در مغز نقش داشته و از طرف دیگر دوپامین از جمله نوروترانسمیترهای مهم درگیر در اعتیاد به مورفین می باشد، لذا هدف از این تحقیق تعیین نقش استروژن در پیشگیری از اعتیاد به مورفین در موش صحرایی ماده اوارکتومی شده است.
این مطالعه یک پژوهش تجربی می باشد که در آزمایشگاه فیزیولو‍ژی دانشگاه علوم پزشکی یزد در سال 1386 انجام گرفته است. در این تحقیق از 14 سر موش بزرگ آزمایشگاهی با میانگین وزنی 200 تا 250 گرم از نژاد ویستار استفاده گردید. موش ها به دو گروه کنترل (گروهی که در طول آزمایش همره با آب مصرفی مورفین دریافت می کردند) و آزمون (گروهی که قبل از دریافت آب و مورفین به آنها استرادیول تزریق می شد) تقسیم شده وآزمایش های رفتاری جهت سنجش میزان وابستگی (ارزیابی علایم سندرم ترک متعاقب تزریق نالوکسان) و تمایل به مصرف مورفین(با سنجش خود مصرفی) انجام شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی آنالیز گردید.
نتایج نشان داد که تزریق استروژن قبل ازمصرف مورفین در گروه مورد اگر چه توانسته است در مقایسه با گروه کنترل وابستگی فیزیکی به مورفین را به طور معنی داری کاهش دهد، ولی تاثیری در کاهش میزان تمایل نداشته است.
بر اساس نتایج تحقیق حدس زده می شود که استروژن از طریق مکانیزم مرکزی و تاثیر بر سیستم دوپامینرژیک مغزی اثر خود را در کاهش وابستگی به مورفین اعمال می کند.

امروزه ترکیبات آزول به صورت موفقیت آمیزی در درمان عفونت های قارچی به کار می روند. اخیرا نقش برخی از ترکیبات آزول در القا یا سرکوب پاسخ های سیستم ایمنی مشاهده شده است. کراتینوسیت ها به عنوان یکی از فراوان ترین سلول های پوست، نقش مؤثری در پاسخ ایمنی ذاتی علیه عوامل پاتوژن ایفا می نمایند. نظر به فقدان مطالعه جامع در خصوص تاثیر آزول ها بر پاسخ های ایمنی، هدف از این مطالعه تعیین تاثیر این ترکیبات بر تولید سیتوکین های التهابی از کراتینوسیت ها بوده است.
این پژوهش به صورت یک مطالعه تجربی در واحد بیولوژی مولکولی دانشگاه علوم پزشکی تهران و بخش ایمونودرماتولوژی دانشگاه وین در سال 1385 انجام گرفته است. سلول های اولیه کراتینوسیت کشت داده شده و با غلظت های مختلف کتوکونازول، ایتراکونازول، فلوکونازول و گریزئوفولوین تیمار شدند. سپس میزان اینترلوکین 1، اینترلوکین 6 و تومورنکروتیک فاکتور آلفا ترشح شده در محیط کشت به وسیله تکنیک آنزیم ایمونواسی کمی و میزان بیان ژن های کدکننده اینترلوکین های 1 و8 با روش سینتیکی واکنش های زنجیره ای پلی مراز سنجیده شد. داده های به دست آمده به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی زوج تحلیل شدند.
تیمار سلول ها با غلظت های مختلف فلوکونازول و غلظت پایین کتوکونازول باعث کاهش معنی دار ترشح اینترلوکین 1 گردید، اما ایتراکونازول و گریزئوفولوین در غلظت های مشابه چنین تاثیری را از خود نشان ندادند. همچنین غلظت های مختلف ترکیبات مذکور در ترشح تومورنکروتیک فاکتور آلفا و اینترلوکین 6 تاثیری نداشت. بررسی کمی بیان ژن کد کننده اینترلوکین های 1 و 8 نشان داد که نسخه برداری از ژن های مذکور به دنبال تیمار سلول ها با فلوکونازول و کتوکونازول کاهش می یابد.
ترکیبات ضد قارچ آزول ممکن است با سازوکارهای مختلف موجب تعدیل بیان و ترشح اینترلوکین های 1 و 8 شده و بدین ترتیب اثرات خود را در جهت دهی پاسخ های ایمنی به وسیله سلول های کراتینوسیت اعمال نمایند.

فهم و تاثیر عوامل مؤثر بر فعالیت های جسمانی به عنوان یک موضوع مهم بهداشت عمومی محسوب میگردد. هدف از این مطالعه کاربرد سازه های مدل مراحل آمادگی در ارتقاء فعالیت های جسمانی در سالمندان است.
این مطالعه یک کارآزمایی عرصهای با روش نمونه گیری سرشماری است. در این مطالعه 60 مرد سالمند ساکن آسایشگاه کهریزک در سال 1386 پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، سازه های مدل مراحل آمادگی و رفتار فعالیت جسمانی را قبل و دو ماه پس از مداخله تکمیل نمودند. برنامه مداخله شامل؛ جلسات مشاوره فردی و بحث گروهی برای گروه آزمون بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و با آزمون های آماری تی زوجی، مجذور کای و ویلکاکسون تجزیه و تحلیل گردید.
بر اساس نتایج مطالعه مداخله موجب اختلاف معنی داری برای اثربخشی برنامه های آموزشی در مراحل آمادگی، خودکارآمدی، توازن تصمیمگیری و رفتار فعالیت جسمانی در سالمندان در گروه آزمون شد(0001/0p<).
مداخلات آموزشی میتواند سبب ارتقاء فعالیت جسمانی گردد و آموزش بر اساس مدل مراحل آمادگی تاثیر مثبتی بر رفتار فعالیت جسمانی دارد. بنابراین استفاده از مدل های آموزشی در برنامه های آموزش بهداشت پیشنهاد میگردد.

هدف اصلی در پرتودرمانی، رسیدن دوز مناسب به صورت همگن به بافت تومورال و حفاظت بافت های سالم اطراف تومور است. دوز تجویز شده برای هر جلسه رادیوتراپی بر اساس حساسیت رادیوبیولوژیکی بافت سرطانی در نظر گرفته می شود. دیده شده است وجود بیماری های ویروسی درمنطقه تومورال حساسیت پرتویی سلول های سرطانی را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از این مطالعه تعیین حساسیت پرتویی سلول های سرطانی آغشته به مولد بیماری ویروسی فلج اطفال، تحت تابش اشعه یونیزان کبالت 60 است.
این پژوهش تجربی در بخش رادیوتراپی و انکولوژی بیمارستان گلستان اهواز در سال 1385 انجام گردید. در این تحقیق حساسیت پرتویی سلول های هلا، بدون وجود عامل بیماری ویروسی و بار دیگر با وجود عامل بیماری ویروسی فلج اطفال پس از تابش اشعه گامای کبالت 60، به دست آمده و با یکدیگر مقایسه شد.
نتایج حاصل بیانگر آن بود که برای غلظت های کم آغشتگی به ویروس فلج اطفال، پس از دریافت 2 گری اشعه گامای کبالت 60، مرگ سلولی به اندازه 20 تا 30 درصد افزایش می یابد، برای غلظت های متوسط آغشتگی به ویروس فلج اطفال، پس از دریافت 2 گری اشعه گامای کبالت 60، مرگ سلولی به اندازه 30 تا 40 درصد افزایش می یابد و برای غلظت های بالای آغشتگی به ویروس فلج اطفال، مرگ سلولی به اندازه 70 تا 90 درصد افزوده می شود.
وجود بیماری ویروسی در منطقه تومورال حساسیت پرتویی سلول های سرطانی را افزایش می دهد. این یافته محقق می سازد که در تجویز دوز اشعه در جلسات رادیوتراپی باید به محیط دریافت کننده اشعه از لحاظ درگیر بودن با بیماری های غیر سرطانی نیز توجه شود.

گازهای شیمیایی به کار رفته در جریان جنگ تحمیلی به خصوص سولفور موستارد می تواند به طرق مختلف پوست را درگیر تغییرات و بیماری ها نماید. ضایعات آکنه مانند نیز در موارد زیادی در اثر تماس بعضی مواد شیمیایی در سطح پوست ظاهر می شود. هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع ضایعات آکنه مانند در مجروحین شیمیایی سابق جنگ تحمیلی بوده است.
این مطالعه توصیفی بر روی 180 نفر از مجروحین شیمیایی اثبات شده جنگ تحمیلی که به درمانگاه پوست شهر یاسوج در بین سال های 1383 1379 ارجاع داده شده بودند و 40 نفر از افرادی که سابقه تماس با مواد شیمیایی را نداشتند به عنوان گروه شاهد به صورت تصادفی از بین همراهان سایر بیماران انتخاب شده و مورد معاینه و بررسی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و شاخص های توصیفی وآزمون مجذور کای بررسی گردید.
میانگین سن افراد گروه مورد 2/5 ± 5/37 سال و گروه شاهد 9/5 ± 7/38 سال بود. میانگین درصد مجروحیت شیمیایی در گروه مورد 31 درصد و فاصله زمانی گذشته شده از زمان مصدومیت شیمیایی 1/1 ± 2/15 سال بود. 83 نفر (1/46 درصد) از گروه مورد فاقد ضایعات آکنه مانند و 97 نفر (9/53 درصد) دارای درجات مختلف از ضایعات آکنه مانند بودند. در گروه شاهد نیز 21 نفر (5/52 درصد) فاقد ضایعات آکنه مانند و 19 نفر (5/47درصد) دارای درجات مختلفی از ضایعات آکنه مانند بودند. اختلاف معنی داری بین میزان بروز ضایعات و شدت آنها و محل ضایعات و سن افراد در دو گروه مورد و شاهد از لحاظ آماری به دست نیامد. همچنین ارتباط آماری معنی داری مابین درصد شیمیایی و میزان بروز و شدت ضایعات در مجروحین شیمیایی سابق مشاهده نشد.
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که میزان شیوع ضایعات آکنه مانند در مجروحین شیمیایی سابق جنگ تحمیلی بیشتر از افراد گروه شاهد نبود.

عدم کنترل زباله های بیمارستانی و بی توجهی به جمع آوری، نگهداری، حمل و دفع صحیح آنها مشکلات خاصی را در پی خواهد داشت که بازتاب آن سلامتی و محیط زیست را به طور جدی مورد تهدید قرار می دهد. این گونه مواد که در طبقه بندی مواد زاید جامد به عنوان خطرناک قلمداد می شوند، دارای قوانین منحصر به خود بوده و باید با مراقبت خاصی جمع آوری و دفع گردند. هدف از این مطالعه تعیین وضعیت مدیریت مواد زاید بیمارستانی در شهر یاسوج بود.
این تحقیق توصیفی مقطعی در سال 1385 در سه بیمارستان شهر یاسوج انجام شد و ضمن تعیین وضعیت تولید، ذخیره سازی، جمع آوری، حمل و نقل و دفع زباله های بیمارستانی، اقدام به تعیین چگالی زباله، اجزای تشکیل دهنده زباله، توزین زباله ها و سرانه زباله تولیدی در طی چهار فصل و در هر ماه به مدت 3 روز متوالی گردید. داده ها از طریق تکمیل پرسشنامه، مشاهده، مصاحبه و مراجعه به بیمارستان های مورد مطالعه و اطلاعات میدانی جمع آوری گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی گزارش گردید.
نتایج نشان داد که سرانه زباله به ازاء هر تخت 5/5 کیلوگرم در روز و سرانه تولید زباله عفونی حدود 5/1 کیلوگرم در روز به ازاء هر تخت و میزان کل زباله های تولیدی1350 کیلوگرم در روز و درصد زباله های عفونی به طور متوسط حدود 2/27 درصد و چگالی زباله ها نیز به طور متوسط 7/160 کیلوگرم بر متر مکعب می باشد. اجزای تشکیل دهنده و درصد وزنی زباله های بیمارستانی شامل؛ پس مانده 753/19، پلاستیک 02/47، کاغذ و مقوا 05/12، شیشه 211/5، فلز 41/3، و باند، گاز، پارچه و غیره 556/12 درصد می باشد.
نتایج نشان داد که مدیریت زباله های بیمارستانی در حد مطلوب نیست و مسئولین بیمارستان ها باید توجه بیشتری به این مهم داشته باشند و اقداماتی در جهت کاهش تولید زباله انجام دهند و اقدام به تفکیک مواد زاید عفونی در نقطه تولید نمایند و از روش های جدید بی خطرسازی زباله های بیمارستانی استفاده نمایند.

امروزه تغییرات وسیع در شیوه زندگی سبب شده که میزان استفاده از غذاهای آماده افزایش یابد. این گونه غذاها عمدتا به علت استفاده از روغن ها جهت سرخ کردن در درجه حرارت بالا ممکن است محتوای مواد سمی و نامطلوب باشند که سلامت مصرف کنندگان را تهدید می کنند. لذا این مطالعه با هدف تعیین میزان عدد پراکسید در روغن های مصرفی در رستوران ها و ساندویچ فروشی های شهر یاسوج انجام گردید.
این مطالعه توصیفی بر روی تمامی ساندویج فروشی ها(تعداد 36) و رستوران ها (تعداد12) در شهر یاسوج در سال 1385 انجام گرفت. زمان نمونه برداری در رستوران ها ساعت 30: 11 و در ساندویج فروشی ها ساعت 30: 12 بوده است. روش نمونه برداری بر اساس استاندارد کشوری شماره 493 به وسیله کارشناس اداره نظارت بر مواد غذایی به همراه تکمیل فرم طراحی شده ضوابط بهداشتی انجام گرفت. نمونه ها جهت تعیین عدد پراکسید به آزمایشگاه مواد غذایی ارسال می گردید. روش تعیین عدد پراکسید بر اساس استاندارد کشوری شماره 4179 بوده است و میزان حد مجاز عدد پراکسید حداکثر 7 میلی اکی والان در کیلوگرم بوده است. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی بررسی گردید.
نتایج نشان داد که حداقل 50 درصد روغن های مصرفی در رستوران ها و حداقل 70 درصد در ساندویچ فروشی ها از نظر ضوابط بهداشتی دارای وضعیت نامطلوب بوده است. همچنین عدد پراکسید3/58 درصد روغن های مصرفی در رستوران ها و 3/97 درصد روغن های مصرفی در ساندویج فروشی ها بالاتر از حد مجاز بوده است.
این یافته ها نشان داد که نحوه استفاده از روغن ها در طبخ مواد غذایی در رستوران ها و ساندویج فروشی های شهر یاسوج نامطلوب بوده و استانداردهای لازم در این زمینه رعایت نمی شوند و ممکن است محتوی مواد سمی باشند و سلامت مصرف کنندگان را تهدید کنند.

حاملگی هتروتوپیک به حاملگی های همزمان داخل و خارج از رحم اطلاق می شود. این وضعیت بیشتر در زنانی دیده می شود که در سیکل های درمانی کمک باروری قرار گرفته اند، ولی به ندرت به صورت خود به خودی نیز رخ می دهد. از آنجایی که روش های تشخیصی و درمانی معمول ممکن است کارایی لازم را نداشته باشند، حاملگی هتروتوپیک یک مشکل تشخیصی و درمانی را برای پزشکان ایجاد می کند. دراین حالت ظن بالینی قوی برای تشخیص و حفظ حاملگی داخل رحم در طی درمان ضروری است. در این مقاله یک مورد حاملگی هتروتوپیک خود به خودی پاره شده گزارش شده است.
معرفی بیمار: بیمار زنی 32 ساله با تاخیر قاعدگی به مدت دو ماه، به علت درد شکم، تهوع و استفراغ در وضعیت شوک هیپوولمیک در سال 1386 به اورژانس یکی از بیمارستان های شهر سنندج مراجعه کرده است. سابقه یک بار سزارین را ذکر می نمود. در معاینه، شکم اتساع آشکار همراه با حساسیت عمومی و ارجاعی داشت. سونوگرافی مایع آزاد فراوان داخل شکم و لگن و نیز تجمع هتروژن وسیع نشان گر هماتوم در آدنکس راست را نشان داد. در داخل رحم، کیسه حاملگی با جنین 7 هفته و ضربان قلب نرمال مشاهده شد. بیمار با تشخیص حاملگی هتروتوپیک تحت لاپاراتومی قرار گرفت و لوله پاره شده با حاملگی نا به جای داخل آن برداشته شد. حاملگی داخل رحم بدون مشکل ادامه یافته و منجر به تولد نوزاد سالم دختر شد.
پزشکان باید در برخورد با زنان در سنین باروری از احتمال بروز حاملگی هتروتوپ آگاه باشند. هر گونه وضعیت غیر طبیعی در معاینه یا سونوگرافی بیمار بارداری که حاملگی داخل رحم دارد و دچار درد شکم شده است، باید پزشک را متوجه حاملگی هتروتوپیک نماید.