Journal of Dentistry, Shiraz University of Medical Sciences
Volume:9 Issue: 3, 2008

بیان مساله: تشخیص هویت در پزشکی قانونی دارای اهمیتی فراوان است. اختلاف جنسیت در اسکلت انسان در بسیاری از جوامع بررسی شده است، اما بررسی های دندانی،کمتر مورد پژوهش قرار گرفته است.
هدف از این بررسی تعیین جنسیت از روی ضخامت عاج و مینا در پرتونگاری دندان های پره مولر فک بالایی در یک گروه ایرانی بود.
مواد و این بررسی توصیفی تحلیلی بر روی 50 زن و50 مرد ایرانی در دامنه ی سنی 20 تا 35 سال انجام گرفت. از دندان های پره مولر سمت راست بالای این افراد به وسیله ی فیلم نگهدار و در شرایط استاندارد، پرتونگاری بایت وینگ فراهم شد. فیلم ها به روش دیجیتالی اسکن و پس از محاسبه ی بزرگنمایی تصویر، پهنای مزیودیستالی، عاج و ضخامت کناره ی مزیالی و دیستالی مینا اندازه گیری شد. واکاوی داده ها با نرم افزار SPSSوآزمون تی و توابع تفکیک مورد ارزیابی قرار گرفت.
اندازه ی مزیودیستالی عاج به گونه ای معنادار در مردان نسبت به زنان بزرگ تر بود، اما هیچگونه دگرشکلی جنسی در بزرگ ترین پهنای مزیودیستالی تاج و کناره ی دیستالی مینا در دندان های پره مولر یافت نشد. مینا، آشکارا در کناره ی مزیالی در زنان بزرگ تر از مردان بود. در ضمن، دندان پرمولر اول نسبت به دندان پرمولر دوم از نظر دگرشکلی جنسی نقشی مهمتر داشت.
با توجه به نتایج به دست آمده در تشخیص هویت نژاد ایرانی می توان از دو شاخص بزرگ ترین پهنای مزیودیستالی عاج و پهنای مزیالی مینای دندان های پرمولر فک بالا استفاده کرد.

بیان مساله: امروزه، برای کاهش عوارض جراحی پریودنتال و سرعت در روند بهبودی زخم، از اسید هیالورونیک استفاده می شود. همچنین استفاده ی خوراکی یا موضعی از Ghee (روغن تصفیه شده ی به دست آمده از حرارت دادن کره ی حیوانی) بر روند ترمیم زخم می تواند به نسبت موثر باشد.

این پژوهش با هدف مقایسه ی اثر اسیدهیالورونیک و ترکیب Curcuma longa – ghee بر روند بهبودی بافت لثه، به دنبال جراحی ژنژیوکتومی، انجام شد.
مواد و

این پژوهش به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور انجام شد. پنج سگ سالم از نژاد بیگل (Beagle)، با سن 18 تا 24 ماه و وزن تقریبی 15 کیلوگرم، با دندان های سالم و بی پوسیدگی و دارای ژنژیویت، که بدون بیماری های پریودنتال بودند، برگزیده شدند. در هر فک دو ناحیه در گروه شاهد و شش ناحیه در گروه آزمایش، به گونه ای تصادفی قرار گرفتند. پس از ژنژیوکتومی، در گروه شاهد تنها از پک پریودنتال و در گروه آزمایش به همراه پک پریودنتال از سه ماده ی دارای ترکیب Curcuma longa – ghee با دو نسبت متفاوت (ماده ی A و ماده ی B) و اسید هیالورونیک (ماده ی C) استفاده شد. نمونه های بافتی برای بررسی روند بهبودی از لحاظ بافت شناختی در روزهای چهارم و هفتم پس از انجام ژنژیوکتومی، مورد بررسی قرار گرفتند. برای واکاوی اطلاعات از آزمون کروسکال- والیس (Kruskal-Wallis) استفاده گردید.

در روز چهارم و هفتم، تفاوت همه ی معیارهای بافت شناختی به جز معیار نکروزیس و خونریزی حاد و مزمن با استفاده از هر سه ماده ی A،B و C نسبت به گروه شاهد، معنادار بود. در روز چهارم به میزان چشمگیری معیارهای التهابی کمتر و ترمیمی بیشتر با استفاده از دو ماده ی A و B نسبت به ماده ی C دیده شد، ضمن آنکه تنها تفاوت نمایه ی اپی تلیزاسیون از نظر آماری معنادار بود (002/0 p =). در روز هفتم، به میزان چشمگیری معیارهای التهابی کمتر و ترمیمی بیشتر در ماده ی B نسبت به ماده ی A و C دیده شد.

این بررسی نشان داد که، اثر ترکیب Curcuma longa-ghee نسبت به اسید هیالورونیک در سرعت بخشیدن به روند ترمیم و کاهش التهاب بیشتر بوده است و می تواند جایگزین مناسبی برای اسید هیالورونیک در سرعت دادن به روند بهبودی زخم های پس از جراحی پریودنتال باشد.

بیان مساله: یکی از موفقیت آمیزترین روش های پوشش سطوح ریشه ای، که بر اثر تحلیل لثه عریان شده اند، کاربرد پیوند آزاد بافت همبندی به همراه فلپ های پایه دارتاجی شونده است. ارزیابی موقعیت نهایی خط موکوژنژیوال (MGJ) در دوران ترمیم از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
این بررسی با هدف ارزیابی موقعیت خط موکوژنژیوال، به دنبال استفاده از پیوند آزاد بافت همبندی و فلپ تاجی شونده در سه، شش و12 ماه پس از جراحی انجام شد.
مواد و در این بررسی مداخله ای- مقطعی از نوع مقایسه ای در 19 مورد تحلیل لثه ی کلاس یک یا دو میلر با حداقل ارتفاع چهار میلی متر در 10 بیمار پس از انجام مرحله ی یک درمان و ساخت استنت آکریلی بر روی ناحیه، پارامترهای بالینی شامل فاصله ی خط موکوژنژیوال تا استنت، سطح چسبندگی بالینی، پهنای لثه ی چسبنده و پهنای لثه ی کراتینیزه با پروب پریودنتال UNC-15 اندازه گیری شد و پیگیری های بعدی در سه، شش و12 ماه پس از جراحی انجام گردید. از روش آماری Paired T test برای مقایسه ی نتایج استفاده شد.
میانگین فاصله ی اولیه ی خط موکوژنژیوال (MGJ) تا استنت آکریلی قبل از جراحی 88/0± 94/ 5 میلی متر بود. در فرایند جراحی، خط موکوژنژیوال به طور میانگین به میزان 65/0± 39/4 میلی متر به سوی تاج حرکت داده شد و فاصله ی MGJ تا استنت بی درنگ پس از جراحی به 58/0± 55/1میلی متر رسید. این فاصله، در فرایند دوره ی ترمیم در ماه های 3، 6 و 12، به ترتیب به اندازه های 87/0±13/3، 66/0± 34/3 و 64/0± 65/3 میلی متر تغییر یافت، که نشان دهنده ی بازگشت تدریجی خط موکوژنژیوال به جای پیش از جراحی است. پهنای لثه ی کراتینیزه در فاصله های سه، شش و 12 ماه پس از جراحی نسبت به خط پایه (Baseline) دارای تغییرات چشمگیر بود و از 76/0± 55/1 میلی متر، پس از 12 ماه به 49/0± 44/3 میلی متر رسید (05/0 < p). میزان تغییرات پهنای لثه ی چسبنده، از 62/0± 36/0 میلی متر پیش از جراحی به 50/0± 18/2 میلی متر در ماه دوازدهم افزایش یافت (05/0 p <). میزان چسبندگی بالینی CAL (Clinical Attachment Level) در آغاز 88/0± 81/ 5 میلی متر بود، که 12 ماه پس از آن، به 57/0± 55/1 میلی متر رسید.
بر پایه ی نتایج این بررسی، به دنبال انجام روش فلپ تاجی شونده به همراه بافت همبندی برای پوشش ریشه، خط موکوژنژیوال برای بازگشت تدریجی به موقعیت آغازین خود تمایل دارد و این بازگشت، به همراه افزایش پهنای لثه ی کراتینیزه است.

بیان مساله: محلول های رنگ کننده برای بهبود دقت در تشخیص پوسیدگی، سودمندند. محلول ضد باکتری ممکن است در مقایسه با دید مستقیم- لمس ماده ی انتخابی باشد.
هدف از بررسی کنونی، مقایسه ی دقت محلول های رنگ کننده و دید مستقیم- لمس در تشخیص پوسیدگی های دندانی بود.
مواد و در این بررسی تجربی، 246 دندان پشتی با پوسیدگی قابل تشخیص ارزیابی شدند و به دنبال از بین بردن کامل پوسیدگی، دندان ها به روش تصادفی به دو گروه برابر بخش گردیدند. گروه A، با محلول 10 درصد پوودان ایوداین و گروه B، با محلول یک درصد اسید رد رنگ آمیزی شد و نقاط رنگ شده ثبت شدند. شمار80 دندان از هر گروه به روش تصادفی انتخاب و به عنوان دو گروه جدید C و D نامگذاری شدند. پس از حذف مناطق رنگ شده، نمونه های انتخابی از گروهB، با پوودان ایوداین (گروه C) و گروه A با اسید رد (گروه D) رنگ شدند و دوباره نقاط رنگ شده ثبت گردید. یافته های به دست آمده از رنگ آمیزی گروه ها با آزمون های مجذور کای و فیشر واکاوی گردیدند (05/0p <).
اختلاف آماری معنادار میان ارزیابی دید مستقیم- لمس و محلول های رنگ کننده ی پوسیدگی وجود داشت و تشخیص پوسیدگی به کمک رنگ کننده ها بسیار موثرتر از روش دید مستقیم- لمس بود. تفاوتی معنادار میان محلول های پوودان ایوداین و اسید رد در تشخیص پوسیدگی آشکار شد (05/0p <).
دقت تشخیص پوسیدگی با کاربرد محلول های اسید رد و پوودان ایوداین از روش دید مستقیم- لمس بیشتر است.

بیان مساله: بررسی کارایی ادهزیو های تازه در پیوند براکت های ارتودنسی به مینا نتایجی گوناگون داشته است. روش نوین اندازه گیری توان پیوند برشی میکرونی (Micro shear bond strength)، روشی است، که امکان مقایسه ی دقیق توان پیوند را با کاهش عوامل مداخله گر فراهم کرده است.
هدف از این بررسی، ارزیابی اثر روش های گوناگون آماده سازی سطح مینا بر توان پیوند برشی میکرونی در پیوند براکت های ارتودنسی به مینا بود.
مواد و در این بررسی تجربی90 دندان پره مولر کشیده شده ی انسانی به روش تصادفی به سه گروه برابر بخش شدند. کامپوزیت Transbond XT درگروه اول با روش اسید اچ، در گروه دوم، با سلف اچ پرایمر Transbond plus و در گروه سوم، با سلف اچ ادهزیو Adper prompt L-pop به دندان پیوند شد. سپس، هر گروه، به روش تصادفی، به دو زیر گروه 15 تایی بخش گردید. آزمون پیوند برشی میکرونی در فاصله های 24 ساعته (T1) و سه ماهه (T2) برای هر سه روش آماده سازی انجام شد و چگونگی شکست پیوند بر پایه رتبه ی نمایه ی ادهزیو باقیمانده (ARI) بررسی گردید. داده های توان پیوند با آزمون واریانس دوسویه و آزمون توکی (Tukey) و چگونگی شکست پیوند با آزمون کروسکال - والیس و مان - ویتنی مقایسه گردیدند.
بیشترین اندازه ی توان پیوند (29.17 مگاپاسکال) در گروه اسید اچ دیده شد. تفاوت توان پیوند میان سه گروه در هر زمان (T1 و T2) و نیز میان زمان های T1 و T2در هر گروه نیز، معنادار برآورد شد (001/0p <). اما تغییرات ایجاد شده در این مدت (از T1 تا T2) در میان سه گروه تفاوت آماری نداشت (091/0p =). بررسی چگونگی شکست پیوند نشان دهنده ی تفاوت معنادار میان گروه ها بود.
بیشترین اندازه ی توان پیوند در گروه اسید اچ دیده شد و گروه سلف اچ پرایمر نیز، توانی بیشتر از گروه ادهزیو سلف اچ داشت. اندازه ی ادهزیو بر جا مانده بر روی مینا در گروه سلف اچ از دیگر گروه ها کمتربود.

بیان مساله: زمان رویش و موقعیت رویشی مولرهای دوم از عوامل مهم بالینی قابل توجه در بیماران ارتودنسی است، که احتمال ارتباط آن با گونه ی ریخت شناسی جمجمه ای صورتی و نیز، گونه ی مال اکلوژن هست.
هدف از پژوهش مقطعی، بررسی و مقایسه ی موقعیت رویشی دندان های مولردوم در مال اکلوژن های کلاس یک و دو استخوانی بود.
مواد و پرونده های پیش از درمان شامل معاینه های بالینی، عکسبرداری و پرتونگاری 99 بیمار ارتودنسی، شامل 56 دختر و 43 پسر با میانگین سنی 10 سال و دو ماه بررسی شدند. حدود 3/25 درصد از آنان، مال اکلوژن کلاس یک استخوانی،3/35 درصد کلاس دو ماگزیلاری استخوانی و3/39 درصد کلاس دو مندیبولار استخوانی داشتند. موقعیت رویشی دندان های مولر دوم نسبت به خطوط راهنما، مرحله ی تکاملی این دندان ها و نیز، سن دندانی بیماران بر پایه ی پرتونگاری پانورامیک تعیین گردید. اطلاعات به دست آمده با آزمون های مجذورکای و آنوا (ANOVA) مورد واکاوی قرار گرفت.
میانگین سن تقویمی و سن دندانی در افراد مورد بررسی همانند بود. توزیع مراحل تکاملی مولرهای دوم در مال اکلوژن های مورد بررسی همسان بود. رابطه ی میان گونه ی مال اکلوژن و مرحله ی تکاملی مولرهای دوم معنادار بود) 0001/0p<). موقعیت رویشی مولر دوم به گونه ای چشمگیر در ماگزیلای بیماران با مال اکلوژن کلاس دو ماگزیلاری اکلوزالی تر و در مندیبل بیماران کلاس دو مندیبولار اپیکالی تر از دیگر مال اکلوژن ها بود (0001/0 >p (.
بر پایه ی این بررسی، رویش دندان های مولر دوم در ماگزیلای بیماران کلاس دو ماگزیلاری استخوانی زودتر و در مندیبل بیماران کلاس دو مندیبولار دیرتر از دیگر مال اکلوژن ها رخ می دهد.

بیان مساله: امروزه، هیدروکسید کلسیم، به عنوان داروی درون کانال برای گندزدایی کانال و تسریع در روند ترمیم آسیب های پری اپیکال کاربردی فزون دارد.
هدف از این پژوهش، بررسی اثر استفاده از هیدروکسید کلسیم به عنوان داروی درون کانال در دیدارهای درمانی ریشه بر روی مهر و موم اپیکال بود.
مواد و در این بررسی تجربی آزمایشگاهی، از شمار60 دندان تک ریشه ی ثنایای میانی فک بالای انسانی، که به تازگی کشیده شده بودند، استفاده گردید. آماده سازی و شکل دهی کانال ها به روش استپ بک (Step back) انجام و k-file شماره ی 35، به عنوان فایل اصلی (MAF) در نظر گرفته شده و کانال ها تا فایل شماره ی 60، گشاد گردید. سپس، دندان ها به دو گروه آزمایشی20 تایی و دو گروه شاهد منفی و مثبت 10تایی بخش شدند. در یک گروه آزمایشی، دندان ها با هیدروکسید کلسیم برای یک هفته پر شد و سپس، با فایل 35 و شست و شو با نرمال سالین، خمیر از کانال ها تخلیه گردید.کانال ها در گروه های آزمایش و شاهد منفی با گوتاپرکا و سیلر AH26 با روش تراکم جانبی پر شدند. در گروه شاهد مثبت، هیچ گونه ماده ی پرکننده در درون کانال قرار نگرفت. سپس، دندان ها در جوهر هندیIndia ink) (به مدت سه روز شناور شدند و پس از برش طولی باکولینگوالی، برای بررسی نفوذ رنگ از استرومیکروسکوپ استفاده گردید. داده ها با استفاده از آزمون مان- ویتنی واکاوی شدند.
نتایج آماری به دست آمده هیچ گونه تفاوت معنادار را میان دو گروه الف و ب نشان نداد (47/0p=).
کاربرد هیدروکسید کلسیم به عنوان داروی درون کانال اثر منفی بر مهر و موم اپیکالی ندارد. انجام بررسی های بیشتر برای تایید نتایج این بررسی پیشنهاد می شود.

بیان مساله: بسیاری از مبتلایان به لنفادنوپاتی های منفرد سر و گردن، به دلیل همانندی برخی علایم و پیشینه هایشان، مورد ارزیابی های پاراکلینیکی اختصاصی گوناگون قرار می گیرند و حتی به گونه ای غیر ضروری بیوپسی می شوند.
هدف این پژوهش بررسی اثر تجویز آموکسی سیلین خوراکی با اندازه ی بالا برای مدتی محدود، بر روی لنفادنوپاتی های منفرد سر و گردن در مبتلایان به لنفادنوپاتی های مشکوک فراهم بود.
مواد و در این پژوهش توصیفی مداخله ای که به روش سرشماری نمونه گیری شده بود، برای همه ی مبتلایان به لنفادنوپاتی منفرد سر و گردن با زمان ابتلای کمتر از دو ماه، که قطر غده ی لنفاوی آنها 5/1 سانتی متر یا بیشتر بود و بالای 27 کیلوگرم وزن داشتند، دو گرم آموکسی سیلین در هر شش ساعت و برای افراد زیر این وزن 100 میلی گرم/ کیلوگرم روزانه در چهار اندازه ی جداگانه، به مدت 24 ساعت تا حداکثر سه روز در پیگیری روزانه تجویز گردید و سپس تا پایان روز هفتم از زمان آغاز درمان، دارو با اندازه ی کاهش یافته (یک گرم در هر شش ساعت) ادامه یافت. برای واکاوی آماری از آزمون ناپارامتری من-ویتنی استفاده شد (05/0 p<).
هفده نفر به طور کامل بهبود یافتند و هشت بیمار پاسخ ندادند. دلیل بهبود نیافتن لنفادنوپاتی آنها در دو مورد، وجود بافت تومورال، در دو مورد دیگر عفونت های ویژه و یا مقاوم به درمان و در چهار مورد ترشح لنفوسیتر بی سبب شناسی اختصاصی بود.
با توجه به پژوهش انجام شده می توان گفت، تجویز آموکسی سیلین با اندازه ی بالا در مدتی محدود، برای همه ی بیماران مبتلا به لنفادنوپاتی منفرد و مشکوک در ناحیه ی سر و گردن با شرایطی که در پیش گفته شد، یک اقدام درمانی تشخیصی سودمند است.

بیان مساله: مهم ترین عامل در شکست درمان مهر و موم ناکافی کانال ریشه است که به ریزنشت و نفوذ ریزجانداران به درون کانال منجر می شود. از روش های گوناگونی برای تعیین مهر و موم آپیکالی استفاده می شود.
هدف از این پژوهش تجربی، مقایسه ی ریزنشت آپیکالی با استفاده از روش نفوذ رنگ و روش الکتروشیمیایی بود.
مواد و برای انجام این پژوهش تجربی 31 دندان جلویی تک ریشه ی کشیده شده ی انسان، که دارای ریشه ی مستقیم بودند، گردآوری شد. نمونه ها به روش تصادفی به سه گروه آزمایش، شاهد مثبت و شاهد منفی بخش شدند. کانال ریشه های گروه آزمایش و شاهد منفی پر شد. در حالی که در گروه شاهد مثبت، کانال ریشه ها پر نگردید. سطح بیرونی هر دندان، بجز دو میلی متری آپیکال و بخش تاجی با دو لایه لاک ناخن پوشیده شد. ریزنشت هر دندان با استفاده از روش الکترو شیمیایی مشخص شد. در این روش، از دو سیم مسی، به عنوان الکترود و محلول طبیعی سالین به عنوان الکترولیت استفاده گردید. سپس، بخش تاجی ریشه، با استفاده از سمان ZOE پر و با استفاده از دو لایه لاک ناخن پوشانده شد. در روش دوم، دندان ها به مدت 48 ساعت در محلول فوشین بازی 2 درصد قرار گرفتند و سپس، زیر آب شسته و از جهت طولی، برش داده شد و نفوذ رنگ بر روی هر دندان ارزیابی گردید. داده های به دست آمده به وسیله ی آزمون تی (t-test) ارزیابی شد. برای تعیین همبستگی میان دو روش از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.
جریان ایجاد شده در روش الکتروشیمیایی از 1/3 تا 7/54 میکروآمپر و میزان نفوذ رنگ از 5/2 تا 8/6 میلی متر به دست آمد. ضریب همبستگی میان یافته های الکتریکی و نتایج به دست آمده از روش نفوذ رنگ 204/0=r بود.
میان یافته های به دست آمده از دو روش، همبستگی وجود نداشت. بر پایه ی نتایج این پژوهش، پیشنهاد می شود برای ارزیابی مواد دندانپزشکی، ریزنشت به روش های گوناگونی، بررسی شود.

بیان مساله: عوارض ناشی از نارس بودن نوزاد، بر تغذیه و تکامل کودک اثر می گذارد. شیرخوارگی نادرست باعث ایجاد خطر بروز پوسیدگی در کودکان نارس یا با وزن کم به هنگام تولد می شود.
هدف از این بررسی، تعیین میزان شیوع پوسیدگی در کودکان سه تا چهار ساله ی نارس یا با وزن کم به هنگام تولد و مقایسه ی آن با کودکان با وزن طبیعی و بررسی اثر عادات تغذیه ای بر پوسیدگی دندان های شیری بود.
مواد و این بررسی تحلیلی مقطعی بر روی100 کودک (42 دختر و 58 پسر) با میانگین سنی 28/4 ± 5/40 ماه از معاینه شوندگان دوره ای در مراکز بهداشتی درمانی شهر اصفهان که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، انجام شد. در یک پرسشنامه سن، جنس، وزن به هنگام تولد، طول مدت بارداری، عادات غذایی نخستین و کنونی ثبت شد و سپس، معاینه ی بالینی برای ثبت میزان پوسیدگی انجام گرفت. داده ها به وسیله ی آزمون مجذور کای و من- ویتنی واکاوی شد.
میانگین میزان پوسیدگی در همه ی کودکان، 97/3 ± 23/4 بود. میزان پوسیدگی کودکان کم وزن یا نارس(05/4 ± 59/5) از کودکان با وزن طبیعی(85/3 ± 72/3) به گونه ای معنادار بالاتربود (05/0 p <). استفاده از شیر مادر، زمان شیرخوارگی، دفعات مصرف وعده ی غذای اصلی و میان وعده در روز درکودکان با وزن طبیعی، از کودکان با وزن کم هنگام تولد یا نارس به گونه ای معنادار بیشتر بود (05/0 p <). شمار دفعات مصرف شیرینی و شکر در روز و استفاده از شیشه ی شیر در گروه کودکان کم وزن بیشتر بود.
میان نارس و کم وزن بودن کودکان به هنگام تغذیه ی ناکامل و پوسیدگی رابطه ای آشکار دیده شد. این کودکان به برنامه های بهداشتی- تغذیه ای گسترده تر به منظور کاهش پوسیدگی های دندانی نیازمند هستند.

بیان مساله: دهانشویه ها همانند، مسواک زدن و نخ دندان در کاهش پلاک دندانی و ژنژیویت نقشی مهم دارند. دهانشویه ی مطلوب، افزون بر طیف ضد میکروبی، بایستی دارای مقاومت دارویی کم نیز باشد و در عین حال کمتر موجب از میان رفتن میکروفلور طبیعی دهان گردد.
هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر دهانشویه ی کلرهگزیدین12/0درصد بر استرپتوکوک های بیماری زا و میکروفلورهای طبیعی دهان بود.
مواد و در این پژوهش تجربی، شمار 28 داوطلب با معیارهای ورودی برگزیده شدند. از افراد، خواسته شد تا به مدت دو هفته، دوبار در روز، هر بار 15 سی سی و به مدت 30 ثانیه از دهانشویه کلرهگزیدین12/0 درصد در دهان استفاده کنند. پیش و پس از مصرف دهانشویه، از هر داوطلب پس از شست و شوی دهان با سرم فیزیولوژی، یک سی سی از بزاق بیماران بدون هیچ تحریکی در یک لوله ی استریل گردآوری و بی درنگ برای آزمایش به آزمایشگاه میکروب شناسی فرستاده شد. این کار پس از دو هفته استفاده از دهانشویه نیز، تکرار شد و شمار کلنی های استرپتوکوک های بیماری زا و میکروفلور طبیعی دهان پیش و پس از استفاده از دهانشویه شمارش و ثبت گردید. برای واکاوی داده های پژوهش از آزمون تی و مجذور کای استفاده شد.
دهانشویه ی کلرهگزیدین 12/0 درصد شمار کلنی های استرپتوکوک های بیماری زا و نیز میکروفلورهای طبیعی دهان را پس از مصرف به گونه ای معنادار کاهش داد (05/0 p<).
دهانشویه ی کلرهگزیدین 12/0 درصد افزون بر از بین بردن برخی استرپتوکوک بیماری زا، شماری از میکروفلور طبیعی دهان را نیز از بین می برد که این اثر از ویژگی های نامطلوب این دهانشویه می باشد

نوروفیبروما شایع ترین نئوپلاسم با منشاء اعصاب محیطی است، که از سلول های شوان و فیبروبلاست های پری نورال منشاء می گیرد. گرچه نوروفیبروماها گاهی نشانه ای از نوروفیبروماتوزیس هستند که بافت نرم را درگیر می کنند، ولی در موارد اندک نوروفیبروماهای درون استخوانی در دو فک گزارش شده است.
در بافت نرم، پوست شایع ترین جایگاه تومور است. آسیب های درون حفره ی دهان غیر شایع هستند. با این وجود، زبان ومخاط باکال شایع ترین نواحی درون دهانی این تومور هستند.
در این گزارش دختری10 ساله با آسیب درون استخوان مندیبل و با تشخیص نوروفیبرومای درون استخوانی همراه با شرح ویژگی های بالینی، پرتونگاری و هسیتوپاتولوژی آن معرفی می شود.