مجله فیض
سال دوازدهم شماره 2 (پیاپی 46، تابستان 1387)

آنزیم فسفاتیدات فسفوهیدرولاز (PAP) باعث تبدیل اسید فسفاتیدیک به دی آسیل گلیسرول و فسفات معدنی (Pi) می شود. دو فرم مختلف از آنزیم PAP در سلولهای کبدی موش صحرایی گزارش شده است، یکی PAP1 که در متابولیسم فسفولیپیدها و گلیسرولیپیدها و دیگری PAP2که در پدیده Signal transduction نقش دارد. PAP2 در موش صحرایی دارای دو ایزوفرم PAP2a و PAP2b می باشد. در این مطالعه وجود هیستیدین اساسی در آنزیم PAP2b مورد بررسی قرار گرفت.
با استفاده از n- اکتیل گلوکوزید، غشای سلول های کبدی موش صحرایی حل گردید و PAP2b طی چندین مرحله ی کروماتوگرافی تخلیص گردید. ثابت های کینتیکی بر اساس مدل کینتیک رقت سطحی تعیین گردیدند. جهت تعیین خلوص، تعداد و وزن زیرواحدهای آنزیمی از روش الکتروفورز ناپیوسته در حضور SDS با ژل پلی اکریل آمید 10 درصد استفاده گردید. تعداد مول هیستیدین موجود در یک مول آنزیم با استفاده از مشتق –N کربتوکسی هیستیدین محاسبه شد.
PAP2b تخلیص شده فعالیت ویژه ای معادل mU/mg protein7350 داشت. الکتروفورز PAP2b تخلیص شده در حضور SDS یک نوار با وزن مولکولی 8/33 کیلودالتون نشان داد. مطالعات غیرفعال سازی آنزیم به وسیله معرف دی اتیل پیرو کربنات شواهدی بر ضرورت وجود هیستیدین اساسی برای فعالیت آنزیم مهیا کرد. تعداد مول هیستیدین تعدیل شده به ازای هر مول آنزیم 6 عدد بود.
مهار آنزیم توسط دی اتیل پیرو کربنات نسبت به اسید فسفاتیدیک رقابتی بود و نشان از حضور هیستیدین در مکان فعال آنزیم داشت. احتمالا واکنش کاتالیتیکی PAP2b نیز می بایستی همانند سایر اعضای خانواده اش از طریق تشکیل واسطه ی فسفوهیستیدنی انجام گیرد.

شواهد نشان می دهند که اختلال افسردگی اساسی، نشانه ها و اختلالات بسیاری را به همراه دارد که باعث دوام و وخیم تر شدن این اختلال می گردند. از این رو درمان هایی که بتوانند به طور فراگیر و همه جانبه عمل کنند ارزش بسیاری را از نظر بهداشتی و اقتصادی به همراه خواهند داشت. این مطالعه به منظور ارزیابی اثربخشی ترکیب درمان شناختی مبتنی بر حضور ذهن و درمان رفتاری شناختی سنتی در کاهش نشانگان روان پزشکی بیماران دارای اختلال افسردگی اساسی مراجعه کننده به مراکز مشاوره دانشگاه تهران، دانشگاه شاهد و کلینیک توان بخشی صبا (از توابع دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی) در سال 1387 انجام شده است.
این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی طراحی شده است، به همین منظور از بین بیمارانی که به مراکز مورد نظر ارجاع می شدند تعداد 90 بیمار از بین 160 پرونده ی فعال در طول فصل پاییز که تحت درمان روان پزشک بودند و معیارهای تشخیصی DSM-IV را برای اختلال افسردگی اساسی دریافت می داشتند به طور تصادفی ساده انتخاب شدند پس از آن بیماران به سه گروه 30 نفره شامل گروه ترکیبی، درمان رفتاری شناختی و درمان رایج (TAU) به طور تصادفی اختصاص یافتند. گروه های اول و دوم تحت درمان های روان شناختی قرار گرفتند، اما گروه سوم به عنوان گروه کنترل به درمان رایج خود ادامه دادند (فقط درمان دارویی). سن این افراد بین 18 تا 45 سال با میانگین دو دوره افسردگی قبلی بود. بیماران در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مصاحبه ی بالینی ساختاریافته برای DSM-IV و پرسش نامه ی نشانه شناسی مختصر (BSI) مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران در گروه های ترکیبی و درمان رفتاری شناختی تحت درمان قرار گرفتند در حالی که گروه TAU از درمان رایج خود (داروهای ضد افسردگی) بهره مند شد. پس از پایان کارآزمایی ها نتایج با آزمون t زوجی و تحلیل کوواریانس مورد آزمون قرار گرفتند.
نتایج نشان می دهند که گروه های رفتاری شناختی و ترکیبی اثر معناداری در کاهش نشانه های روان پزشکی همراه اختلال افسردگی اساسی دارند در حالی که این تاثیر در گروه درمان رایج معنی دار نبود.
در این مطالعه نیز نتایج بیانگر این هستند که عناصری از درمان شناختی رفتاری در ترکیب با روش حضور ذهن مبتنی بر درمان شناختی کارآیی درمان و وسعت اثربخشی آن را افزایش می دهند و روش ترکیبی به اندازه درمان رفتاری شناختی می تواند در درمان افسردگی موثر باشد.

سرطان یکی از حوادث تنش زای زندگی است که اثرات منفی روی کیفیت زندگی به جا می گذارد و نیاز به حمایت اجتماعی را افزایش می دهد. هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط حمایت اجتماعی درک شده و اندازه شبکه اجتماعی با ابعاد کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان می باشد.
این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی است. 220 بیمار مبتلا به سرطان بستری در سه بیمارستان فیروزگر، حضرت رسول (ص) و انستیتو سرطان مجتمع بیمارستانی امام خمینی تهران با روش نمونه گیری مستمر انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه های حمایت اجتماعی نورتوس و کیفیت زندگی فرانس و پوورس ویرایش بیماران مبتلا به سرطان جمع آوری و با نرم افزار SPSS ویرایش 13 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. آزمون های آمار ضریب همبستگی پیرسون، تجزیه و تحلیل واریانس و کروسکال- والیس استفاده شد.
نتایج نشان داد، نمره میانگین حمایت اجتماعی درک شده (44/136) و کیفیت زندگی (22/18) نسبتا بالا و میانگین اندازه شبکه اجتماعی آنها (17/4) نفر بود. حمایت اجتماعی درک شده با سن و تاهل و کیفیت زندگی با وضعیت اقتصادی، نوع درمان و مدت زمان تشخیص ارتباط معنی داری داشت. (001/0p<) و کیفیت زندگی با نوع سرطان ارتباط معنی داری نداشت. حمایت اجتماعی درک شده با کیفیت زندگی (001/0p<، 446/0=r) به ویژه با بعد خانوادگی آن و اندازه شبکه اجتماعی (001/0p<، 200/0=r) و همچنین کیفیت زندگی با اندازه شبکه اجتماعی(05/0p<، 246/0=r) ارتباط مستقیم و معنی داری داشت.
نتایج این مطالعه، اطلاعات زیادی در مورد اهمیت حمایت اجتماعی درک شده برای بهبودی کیفیت زندگی بیماران می دهد. پرستاران با استفاده از این یافته ها می توانند در جهت توسعه و تقویت شبکه اجتماعی بیماران، برای ارایه هر چه بهترحمایت به این بیماران اقدام کنند. پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری برای شناخت عوامل موثر بر کیفیت زندگی این گروه از بیماران انجام شود.

در منطقه کاشان به دلیل کمبود منابع آب، یکی از گزینه های مطرح استفاده دوباره از فاضلاب تصفیه شده برای مصارف کشاورزی و فضای سبز است. برکه های تثبیت فاضلاب یکی از روش های ساده و ارزان قیمت تصفیه فاضلاب به خصوص در مناطق کویری است. یکی از معایب آنها بالا بودن غلظت مواد معلق به دلیل رشد شدید جلبک ها در پساب خروجی است که می تواند برای استفاده دوباره در سیستم های آبیاری قطره ای مشکل آفرین باشد، به همین دلیل بایستی غلظت آنها را کاهش داد.
این تحقیق به منظور بررسی اثر مواد منعقدکننده مختلف و آهک بر بهبود کیفیت پساب خروجی از برکه های تثبیت دانشگاه علوم پزشکی کاشان در تابستان 1385 انجام گرفت. اثر سه نوع ماده منعقدکننده شامل آلوم، سولفات فریک وکلرور فریک به همراه آهک در دوزهای متفاوت بر عواملی همچون کدورت و مواد معلق از طریق آزمایش جار مورد بررسی و آنالیز قرار گرفت.
نتایج تحقیق نشان داد که بهترین ماده برای این منظور سولفات فریک در دوز 20 میلی گرم در لیتر است، به طوری که سبب می شود غلظت مواد معلق از 215 به 8/11 میلی گرم در لیتر و میزان کدورت از 189 NTU (Nephelometric Turbidity Unit) به 9/14 NTU کاهش یابد. بالاترین درصد حذف به دست آمده مربوط به سولفات فریک در دوز 20 میلی گرم در لیتر بود که میزان آن 5/94 درصد برای مواد معلق و 1/92 درصد برای کدورت بود.
با استفاده از فرآیند انعقاد شیمیایی می توان کیفیت پساب خروجی از برکه های تثبیت دانشگاه علوم پزشکی کاشان را به پایین تر از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست ایران (یعنی مواد معلق کمتر از 100 میلی گرم در لیتر و کدورت کمتر از 50 NTU و PH در محدوده ی 5/8-6) رسانید.

مطالعات گذشته نشان می دهد که ایجاد دیابت قندی با افزایش تولید گونه های اکسیژن واکنش گر و نقص سیستم های آنتی اکسیدانی در ارتباط است. هسته انگور به علت داشتن به دام اندازنده های رادیکال آزادی که اصطلاحا پروآنتوسیانیدین نامیده می شوند می تواند اثر محافظتی معنی داری را در مقابل استرس اکسیداتیو ایفا نماید. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هسته انگور مشکی (شاهانی) در مقابل افزایش قند خون، انسولین و سطح کل آنتی اکسیدان های سرم بعد از تزریق آلوکسان در رت بود.
در این مطالعه 90 موش صحرایی (رت) بالغ نر از نژاد wistar و با وزنی در حدود 220-180 گرم مورد استفاده قرارگرفت که در سه گروه تقسیم بندی شدند: 1- گروه کنترل (دریافت کننده آب مقطر)، 2- گروه دریافت کننده دوز بالای هسته انگور (2 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز)، 3- گروه دریافت کننده دوز پایین هسته ی انگور (1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز). رت ها در گروه 2 و 3 با سوسپانسیون آبی هسته انگور (در حجم 2 میلی لیتر) پیش درمانی شدند. رت ها در گروه شاهد نیز 2 میلی لیتر آب مقطر دریافت نمودند. این سوسپانسیون به روش تغذیه دهانی با لوله به حیوانات خورانده شد. پیش درمانی به مدت چهار روز و روزانه یک بار با مقادیر ذکر شده ادامه یافت و در روز چهارم یک ساعت پس از تجویز این سوسپانسیون، آلوکسان به صورت زیرجلدی و در دوز 70 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تزریق شد، سپس 24، 48، 72 ساعت پس از تزریق آلوکسان حیوانات کشته شده و خون شان جمع آوری گردید. سطح سرمی گلوکز، سطح انسولین سرم (با روش ELISA) و سطح کل آنتی اکسیدان ها در سرم (به روشFRAP) اندازه گیری شد.
نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز خوراکی هسته انگور در دوز بالا به طور معنی داری از ایجاد هیپرگلیسمی ناشی از تزریق آلوکسان جلوگیری می نماید (05/0p<) اما کاهش سطوح گلوکز در 24 و 72 ساعت در رت هایی که دوز پایین هسته انگور را دریافت داشتند معنی دار نبود. از طرف دیگر تجزیه و تحلیل داده های ما نشان داد که هسته ی انگور در دوزهای بالا و پایین افزایش معنی داری را در سطوح انسولین سرم در 24، 48 و 72 ساعت پس از تزریق آلوکسان ایجاد می نماید (05/0p<). همچنین سطوح کل آنتی اکسیدان های سرم به طور معنی داری (در 24 و 48 ساعت) در رت هایی که دوزهای پایین هسته انگور را دریافت کردند افزایش یافت (50/0p<) در حالی که در گروه های دیگر این افزایش معنی دار نبود.
با توجه به یافته های این مطالعه به نظر می رسد که هسته انگور در دوز بالای آن در کاهش هیپرگلیسمی ناشی از تزریق آلوکسان در نمونه ی تجربی دیابت قندی موثر است. چنین اثری ممکن است وابسته به مواد دارای ویژگی های آنتی اکسیدانی و یا دیگر مواد موجود در هسته انگور باشد.

گزارشات فراوانی از ایجاد درد در بیماران، به دنبال تزریق زیرجلدی هپارین موجود است. گر چه تا کنون شیوه های گوناگونی جهت کم کردن درد ناشی از این تزریق پیشنهاد شده ولی در مورد تاثیر طول مدت تزریق بر میزان درد، مطالعات کمی صورت گرفته است. به همین دلیل مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر طول مدت تزریق 10 و 30 ثانیه ای بر میزان درد ناشی از تزریق هپارین زیرجلدی صورت گرفته است.
این مطالعه نیمه تجربی بر روی 80 بیمار تحت درمان با هپارین زیرجلدی، بستری در بخش های داخلی جراحی مرکز آموزشی درمانی شهید بهشتی شهر بابل انجام شد. برای هر بیمار دو شیوه ی تزریق، تزریق 10 ثانیه ای به عنوان شکل کنترل، و تزریق30 ثانیه ای به عنوان شکل تجربی، در دست راست و چپ به صورت تصادفی انجام شد. فاصله ی بین دو تزریق 12 ساعت بوده است. بعد از هر تزریق بلافاصله بیمار نشسته و میزان درد ناحیه تزریق را با استفاده از ابزار دیداری عمودیVertical Visual Analogue Scale (VAS) از صفر تا ده بیان می نمود. مقایسه میزان درد بیماران در دو نوع تزریق 10 و 30 ثانیه ای و نیز مقایسه ی درد بر حسب جنس، گروه های سنی و نوع بیماری توسط نرم افزار آماری SPSS Ver 15 و با استفاده از آزمون های غیر پارامتری مانند ویلکاکسون، من یتنی یو و کروسکال والیس انجام شد.
میانگین میزان درد در گروه 30 ثانیه ای 39/165/1 و در تزریق 10 ثانیه ای40/110/2 بود. بدین ترتیب درد ناشی از تزریقات 30 ثانیه ای هپارین زیرجلدی، به طرز معنی داری کمتر از درد ایجاد شده به دنبال تزریقات 10 ثانیه ای هپارین بوده است (01/0p=). در مقایسه این دو شکل تزریق، درد ناشی از تزریق 10 ثانیه ای، در میان بیماران زن، بیماران بخش داخلی و بیماران 60-40 ساله، به طور معنی داری بیشتر از درد ناشی از تزریق 30 ثانیه ای بود (به ترتیب 001/0p<، 03/0p=، 001/0p<). در مقایسه شدت درد با ویژگی های فردی، در تزریق 10 ثانیه ای، میزان درد زنان به طور معنی داری بیشتر از مردان (001/0p<) و میزان درد بیماران بستری در بخش های داخلی به طور معنی داری بیشتر از بیماران بخش های جراحی بوده است (001/0p<). علاوه بر آن، در تزریق 10 ثانیه ای اختلاف معنی داری بین میزان درد و گروه های سنی بیماران وجود داشت به گونه ای که کمترین میزان درد در گروه سنی 40-20 سال و بیشترین درد در گروه سنی 60-40 سال مشاهده شد (001/0p<).
تحقیق حاضر نشان داد که افزایش زمان تزریق هپارین زیرجلدی، به صورت معنی داری میزان درد مددجویان را کاهش می دهد. بدین ترتیب به منظور کم کردن تنش های فیزیکی و روانی ناشی از درد ناحیه تزریق و نیز افزایش اعتماد بیماران به کارایی و قابلیت گروه مراقبتی و پرستاران، افزایش زمان تزریق هپارین زیرجلدی به 30 ثانیه پیشنهاد می شود.

با توجه به این که مخدرها عوارض زیادی دارند مطالعات زیادی برای یافتن داروهای دیگری که بتوانند مکمل یا جایگزین مخدرها شوند انجام گرفته اند. با توجه به این که درد پس از عمل اثرات نامطلوبی بر سیر بهبودی بیمار دارد، در این مطالعه اثر دکسترومتورفان بر کاهش درد پس از عمل جراحی برداشت کیسه صفرا باز در بیمارستان دکتر شریعتی تهران در سال 1384 و 1385 بررسی گردید.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوکور بر روی 44 بیمار توسط یک تیم واحد جراحی و بیهوشی انجام گرفت. دو ساعت قبل از جراحی به 22 نفر دارونما و به 22 نفر 45 میلی گرم دکسترومتورفان به عنوان پیش مداوا به صورت خوراکی داده شد. داروهای بیهوشی مورد استفاده برای دو گروه مشابه بود. یک ساعت، 6 ساعت و 24 ساعت پس از جراحی شدت درد بیماران بررسی و ثبت گردید. شدت درد بیماران بر اساس درجه بندی VAS(Visual Analog Scale) از 0 تا 10 (0= بدون درد، 10= شدیدترین درد قابل تصور) اندازه گیری شد. همچنین مقدار مورفین مصرف شده در طی 24 ساعت ثبت گردید. با توجه به اینکه مقادیر بالای دکسترومتورفان می تواند باعث خواب آلودگی و کاهش سطح هوشیاری شود، وضعیت هوشیاری بیماران بر اساس معیارهای رامزی (Ramsey) یک ساعت پس از عمل ثبت گردید. شدت درد و وضعیت هوشیاری بیماران و مقدار مورفین مصرف شده در طی 24 ساعت بعد از جراحی بین دو گروه مقایسه شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های t-test، Mann-Whitney-U-testو Chi-square استفاده شد.
میانگین شدت درد یک ساعت پس از جراحی بر اساس VAS در گروه شاهد 55/9 و در گروه دریافت کننده 45 میلی گرم دکسترومتورفان 33/8 بود. این کاهش درد از نظر آماری معنی دار اما محدود به زمان کوتاهی پس از جراحی بود و 6 ساعت و 24 ساعت پس از جراحی تفاوتی در شدت درد بیماران بین دو گروه مشاهده نشد. از نظر میانگین مقدار مورفین مصرف شده در طی 24 ساعت تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نگردید. در مقایسه سطح هوشیاری نیز تفاوتی بین بیماران دریافت کننده دکسترومتورفان و گروه شاهد مشاهده نشد.
45 میلی گرم دکسترومتورفان به صورت خوراکی 2 ساعت قبل از جراحی می تواند باعث کاهش درد در ساعت اول پس از جراحی شود. بنابراین، دکسترومتورفان می تواند در کنار مخدرها و سایر داروهای مسکن برای کاهش درد پس از جراحی مورد استفاده قرار گیرد.

هیپرتانسیون ریوی بارزترین عارضه و مهمترین عامل ایجاد پیامدهای بعدی ناشی از بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD) است، که به صورت نارسایی قلب راست، احتقان کبدی، هیپوکسمی، آسیت و ادم محیطی آشکار می شود. این مطالعه با هدف بررسی همبستگی بین فشار شریان ریوی با شاخص های بیوشیمایی و تنفسی در بیماران مبتلا به COPD انجام شد.
این مطالعه از نوع مقطعی است و در بین 81 نفر از بیماران COPD بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال های 1385-1384 انجام شد. مقدار افزایش فشار شریان ریوی (PAP) به وسیله اکوکاردیوگرافی از راه قفسه ی سینه (Transthoracic)؛ FEV1 به وسیله ی اسپیرومتری؛ PaO2 و PaCO2 از تجزیه و تحلیل گازهای خون شریانی (ABG)؛ هموگلوبولین (Hb)، آلانین آمینو ترانسفراز (ALT)، آسپارات آمینو ترانسفراز (AST)، سرعت رسوب گلبول های قرمز (ESR)، و آلبومین سرم از نمونه سرمی استخراج شد. تعریف PH با افزایش میانگین فشار شریان ریوی بیشتر ازmm Hg 25 تلقی گردید. سپس همبستگی بین PAP با سایر پارامترها با استفاده از آزمون Pearson و ضریب همبستگی بررسی شد.
از مجموع 81 بیمار، در 77 نفر (1/95 درصد)، افزایش فشار شریان ریوی (PH) جلب توجه می کرد (PAP>mm Hg 25). در این تحقیق میانگینانحراف معیار عوامل مطالعه شده به شرح زیر بود: سن= 2/969 سال، FEV1= 1/131/38 درصد، mm Hg 1/136/54= PaO2،mm Hg 5/105/52=PaCO2، g/dl8/158/14= هموگلوبین، IU/l 5/709/39= AST، IU/l 02/747/39= ALT، g/dl 49/08/3= آلبومین سرم و 1/96/6= ESR. همبستگی معنی داری بین PAP با عوامل مطالعه شده مذکور دیده نشد.
نتایج اکوکاردیوگرافی نشان داد که بیشتر مبتلایان به COPD بستری، فشار شریان ریوی بیشتر از mm Hg 25 داشتند و از طرفی بین این افزایش فشار شریان ریوی با شاخص های تنفسی و بیوشیمیایی همبستگی وجود نداشت. از این رو استفاده از شاخص های فوق جهت پیش بینی افزایش فشار شریان ریوی، کمک کننده نبوده و انجام اکوکاردیوگرافی به طور معمول در مبتلایان به COPD توصیه می شود.

لنفادنیت یکی از تظاهرات بالینی توکسوپلاسموز می باشد. کوتریموکسازول اثر درمانی خوبی در درمان عفونت های چشمی و مغزی توکسوپلاسما گوندی دارد. نظر به بومی بودن این عفونت در اهواز و کمبود مطالعه در زمینه درمان لنفادنیت توکسوپلاسمایی با کوتریموکسازول، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر درمانی این دارو بر لنفادنیت توکسوپلاسمایی در شهرستان اهواز در طی سال های 1384 تا 1386 انجام گردید.
این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی روی 46 بیمار مبتلا به لنفادنیت توکسوپلاسمایی صورت گرفت. تشخیص بیماری توسط متخصص بیماری های عفونی و بر اساس معاینه بالینی، آزمایش سرولوژی chemiluminisent و بررسی هیستوپاتولوژی گره لنفاوی صورت گرفت. گره لنفاوی قابل لمس، IgM>8 IU و هیپرپلازی فولیکولار به عنوان یافته های مثبت در نظر گرفته شدند. بیماران به طور تصادفی در دوگروه 23 نفره قرار گرفتند. به گروه آزمایش کوتریموکسازول خوراکی kg/48 میلی گرم روزانه منقسم در دو دوز به مدت یک ماه داده شد. به گروه کنترل دارویی داده نشد. کلیه بیماران درپایان ماه های 1، 3 و 6 بررسی بالینی و سرولوژیکی شدند. غیرقابل لمس شدن گره لنفاوی درگیر، به عنوان بهبودی و IgM< 6 IU به عنوان پاسخ سرولوژیکی در نظر گرفته شدند. یافته ها با استفاده از آزمون کای 2 و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در پایان ماه اول از 23 نفر گروه آزمایش 15 نفر (2/65 درصد) و از 23 نفر گروه کنترل 5 نفر (7/21 درصد) بهبودی بالینی و به ترتیب 2/52 و 13 درصد پاسخ سرولوژی داشتند. بین دو گروه از نظر درمان و پاسخ سرولوژی، اختلاف معنی دار بود (05/0>p). اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر سن، جنس و محل درگیری گره لنفاوی وجود نداشت (05/0

نتیجه گیری

کوتریموکسازول اثرات درمانی خوبی بر لنفادنیت توکسوپلاسمایی دارد و ممکن است در بیمارانی که نیازمند درمان باشند به کار رود.

کلیدواژگان: توکسوپلاسموز، لنفادنیت، کوتریموکسازول

با پیر شدن جمعیت، افزایش تقاضا برای خدمات مراقبت طولانی مدت مورد انتظار است. از آنجا که مهم ترین جا به جایی تاثیرگذار بر سالمندان، ورود به سرای سالمندان شناخته شده، درک علل و انگیزه های اقامت در سرای سالمندان برای ایجاد برنامه هایی در به تاخیرانداختن یا پیشگیری از ورود به سرای سالمندان اهمیت دارد. پرسش پژوهش، علل و انگیزه ی اقامت در سرای سالمندان از دیدگاه سالمندان مقیم چیست؟، می باشد.
در این مطالعه از روش یدیده شناسی (فنومنولوژی) استفاده شده است. نمونه ها از میان سالمندان مقیم در سراهای سالمندان خصوصی و دولتی شهر اصفهان انتخاب گردیده اند. نمونه گیری مبتنی بر هدف بوده و تا اشباع اطلاعات که در آخر، شمار شرکت کنندگان به 10 نفر رسید، ادامه یافت. شرکت کنندگان این پژوهش شامل 7 زن و 3 مرد در محدوده ی سنی 85-66 ساله بودند. پژوهش گر از مصاحبه و یادداشت برداری در عرصه برای جمع آوری داده ها بهره گرفت. روش کلایزی جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات به کار رفته و استحکام این مطالعه بر اساس دو معیار اطمینان پذیری و باورپذیری بوده است.
به طورکلی دو مفهوم اصلی به دست آمده از داده ها عبارت بودند از؛ 1 ورود اختیاری 2 ورود اجباری.زیرمفهوم های ورود اختیاری عبارتند از: ورود با موافقت قبلی، ورود به خاطر مشکلات مالی و خانوادگی و ورود اجباری شامل؛ ورود با فریب، ورود در حالت ناهوشیار بودند، که هر کدام از این ها دارای زیرمفهوم هایی بودند.
بعضی سالمندان، به خاطر گرفتن مراقبت و یا فرار از مشکلات خانوادگی به طور داوطلبانه و بعضی به طور اجباری با تمایل مراقبین خانوادگی در سرای سالمندان اسکان یافته بودند. توانایی خانواده، دوستان، همسایگان و دیگر مراقبین جامعه محور را می توان در فراهم کردن حمایت تقویت کرد.