مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال چهارم شماره 3 (پیاپی 15، بهار 1385)

پیش هدف از این مطالعه بررسی مکانیس مهای شایع ترومای اطفال در اثر تصادفات رانندگی در شهر بزرگ تهران، به عنوان نمون های از شهرهای ایران و پیشنهاد راه کارهایی جهت جلوگیری از مشکلات عوارض ناشی از آن بود.
مواد و رو شها: مطالعه آزمایشی در 3 مرکز ترومای اطفال تهران توسط انجمن ارتوپدی ایران آغاز گردید. تمام بیماران 14 سال یاکوچ کتر که در اثر تصادف به این بیمارستان ها منتقل م یشدند و دچار آسیب بدنی شده بودند، در طول 24 ساعت شبان هروز توسط پزشکان عمومی، بررسی م یشدند و فر مهای مخصوص تکمیل می گردید. این بررسی در یک ماه از هر فصل سال گذشته انجام شد.
از کل 318 کودک مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان ها به دلیل تصادف، 7289 نفر دچار آسی بهای مختلف بدنی بودند (215%33/ پسر و 72 دختر). در 151 بیمار آسیب به سیستم استخوانی عضلانی و در 31 بیمار نیز هیچگونه آسیب بدنی واضحی وجود نداشت. 625 % در زمستان رخ داد. محل حادثه در / 21 % در پاییز و 5 / 52 % تصادفات در بهار و تابستان 7 / بیماران نیز دچار تروماهای متعدد شده بودند. 833 % موارد به علت تصادف / 12 % در جاده و 65 % در هنگام شب و 35 % در روز بود. مکانیسم تروما در 7 / 17 % در کوچه و 5 / %71 در خیابان، 531 % بین ماشین و عابر پیاده بود. / بین موتورسیکلت و عابر پیاده و در 9آسی بهای استخوانی شامل شکستگی تی بیا و فیبولا (62 مورد)، فمور (25 مورد)، ساعد (18 مورد) و هومروس (11 مورد) به ترتیب شیوع بودند.%24 بیماران با آمبولانس به بیمارستان منتقل شده و بقیه توسط مردم یا خانواده بیمار رسانده شده بودند.
کودکان در معرض آسی بهای شدیدی در اثر تصادفات درون شهری می باشند که علت آن عدم اطلا عرسانی و آموزش کودکانو بزرگسالان در مورد مقررات راهنمایی و رانندگی است. بررسی وضعیت ایمنی رانندگی در شهر بزرگ تهران ضروری است و باید راه گشایبررسی مشابه در سایر شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه باشد.

پیش شکستگی ی کطرفه استخوا نهای ساق و ران یام یافتد که به نظر م یرسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسی بهای زانودر بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.
3 سال از فروردین 1381 تا مهر 1384 با تشخیص زانوی شناور در / در این مطالعه از 76 بیماری که در فاصله 5بیمارستان طالقانی تهران تحت درمان قرار گرفته بودند، 61 بیمار وارد مطالعه شدند. ملا کهای ورود عبارت بودند از: 1) شکستگی خارج مفصلی فمور و هر دو استخوان تی بیا و فیبولا در یک اندام تحتانی؛ 2) درمان شکستگ ی های بیمار با فیکس شدن داخلی با میله یا پلاک؛3) نداشتن هی چگونه سابق های از مشکلات زانو. پس از ثابت نمودن شکستگ ی ها، در همه بیماران معاینه کامل زانو زیر بیهوشی توسط متخصص ارتوپدی و دستیار ارشد ب هعمل آمد و نتایج ثبت گردید.ژ«لاکمن» و (Pivot) «پیووت» 57 بیمار مرد و 4 بیمار زن بودند. از 61 بیمار، در 5 بیمار تست (18- 29 سال (46 /ژ میانگین سن بیماران 3مثبت بود. همچنین 9 بیمار بی ثباتی در والگوس و 6 بیمار در واروس (Posterior Drawer) «کشویی پشتی» مثبت و در 3 بیمار تست (Lachman)داشتند. پس از 9 ماه پیگیری 19 بیمار از درد زانو شکایت داشتند که در ام آرآی به عمل آمده از 16 بیمار، 13 بیمار پارگی منیسک داشتند.
در تعداد قابل ملاحظ های از بیماران مبتلا به زانوی شناور به طور همزمان آسیب های متعددی در زانو وجود دارند که با معاینهدقیق بیماران زیر بیهوشی، پس از ثابت نمودن شکستگ ی ها و بررس ی های بیشترمی توان این ضایعات را تشخیص و درمان نمود.

پیش زانوی شناور که به شکستگی همزمان ساق و ران در یک اندام اطلاق می شود، معمولا حاصل ضربه شدید است. چنین آسی بهایی معمولا با مشکلات دیگری چون آسیب لیگاما نهای زانو، جو شنخوردن شکستگی، و مه متر از همه ضایعات عروقی همراه هستند.
در یک مرکز دانشگاهی است. «زانوی شناور» هدف از این تحقیق بررسی میزان آسیب عروقی و ارتباط آن با نوع آسیب های اندام مطابقت دارد.
مواد و این مطالعه به صورت مقطعی انجام شد و آسیب زانوی شناور را که در طی یک سال (1382 تا 1383) در بیمارستان شهیدباهنر شهر کرمان درمان شده اند را بررسی می کند. 78 مورد شامل 69 مرد و 9 زن با حداکثر 2 هفته پیگیری مطالعه و گزارش شدند. این مواردشامل شیوع و نوع آسیب عروقی و سرنوشت اندام در 2 هفته اول بود. 78 زانوی شناور که گروه مورد مطالعه بودند بر حسب وضعیت عروق اندام به 6 گروه تقسیم شدند. گروه 1: چهل و نه مورد با نبض و پرشدگی مویرگی طبیعی؛ گروه 2: هفت بیمار با کاهش فشار خون و نبض ضعیف اما پرشدگی مویرگی مناسب؛ گروه 3: سیزده مورد بدون نبض و بدون پرشدگی مویرگی و زمان ایسکمی کمتر از 6 ساعت که آنژیوگرافی اورژانس انجام شد؛ گروه 4: پنج مورد با ایسکمی بیش از 6 ساعت اندام که اکسپلور فوری عروق انجام شد؛، گروه 5: دو مورد باژکراش وسیع و اختلال جریان خون که بعد از 24 ساعت مراجعه کرده بودند و قطع اندام انجام شد؛ گروه 6: دو مورد که بعد از ثابت کردن شکستگی اختلال عروق پیدا کردند. هر کدام از موارد با زانوی شناور بر حسب سطح و نوع شکستگی استخوان نیز به زیر گروه بیشتری تقسیم شدند.
از 78 مورد زانوی شناور، 18 نفر فاقد نبض بودند و حتی پس از پایدار شدن همودینامیک نیز نبض بازگشت نکرد. 13 مورد آنان آنژیوگرافی شدند و 5 مورد بدون آنژیوگرافی مستقیما تحت عمل جراحی اکسپلوراسیون عروقی قرار گرفتند. از این مجموعه درنهایت 15بیمار با زانوی شناور آسیب عروقی داشتتند، که در 8 بیمار به قطع اندام منتهی شد. آسیب عروقی ارتباط معنی داری با سن و محل آناتومیکشکستگ ی های موجود در زانوی شناور نداشت.
بحث: شانس آسیب عروقی در شکستگی همزمان تیبیا و فمور در یک اندام 20 درصد است. ارزیابی دقیق و فوری جریان خون اندام درزانوی شناور الزامی است.

پیش شکستگی سوپراکوندیلار استخوان فمور، دررفتگی مفصل زانو و شکستگی های پلاتوی ت یبیا ب هخصوص اگر با جاب هجاییخلفی همراه باشند ممکن است موجب آسیب عروقی شوند. چون کللترا لهای اندام تحتانی کافی نیستند، ضرب ه های اندام تحتانی همراه باآسیب عروقی باید سریعا تشخیص و جراحی ترمیمی ب هموقع انجام گیرد، در غیر این صورت حیات عضو غیرقابل برگشت خواهد بود. هدف ازاین مطالعه بررسی نحوه درمان و پی شآگهی شکستگی درفتگ ی های اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی بود.
مواد و مطالعه به صورت گذشته نگر از نوع مقطعی انجام شد. 16 نفر که همگی مرد بودند، ثبت شدند. موارد شکستگی دررفتگ ی های اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی در مدت دو سال در دو مرکز آموزشی درمانی ارومیه مورد بررسی قرار گرفتند.15) بود و بیش از نیمی از مصدومین 20 سال یا کمتر سن داشتند. یازده نفر سوار - 25 سال (50 ±10/ میانگین سنی بیماران 33موتور و با اتومبیل برخورد کرده یا واژگون شده بودند. در 11 نفر زمان بین سانحه و جراحی 6 ساعت و بیشتر بود. شکستگ ی ها در 7 موردفمور، 3 مورد پروگزیمال تی بیا، 1 مورد سر فیبولا بودند. یک مورد نیز دررفتگی زانو بود. آسی بهای عروقی در 7 نفر پوپلیتیال، 5 موردفمورال و 4 مورد ت یبیال بودند. برای فیکساسیون شکستگی ها در 8 مورد از فیکساتور خارجی استفاده شده، 3 مورد با پلاک زاوی هدار و بقیه کنسرواتیو درمان شده بودند. عروق فمورال و پوپلیته با گرافت صافن و ت یبیالیس پوستریور با بخیه انتها به انتها ترمیم شده بودند.
اکثر بیماران ترومای اندام تحتانی با آسیب عروقی از شهرهای مختلف استان اعزام شده بودند و به علت طولانی شدن زمانایسکمی، علی رغم درمان مناسب در 5 مورد (30 %) منجر به قطع عضو شدند.

پیش ترومای انگشت یکی از آسی بهای شایع ارتوپدی می باشد کهمی توان از طریق بی حسی موضعی مورد بررسی و درمان قرارداد. روش مرسوم بی حسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بی حس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بی حسی یعنی بلوک دیجیتال تران ستکال با روش مرسوم م یباشد.
مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آیند هنگر از آبان 84 لغایت شهریور 85 بر روی بیماران مراجعه کننده به یک مرکزدرمانی که به نحوی به علت آسیب یکی از انگشت ها نیاز به عمل جراحی پیدا کرده بودند، صورت گرفت. در هر یک از بیماران یکی از دوروش به صورت تصادفی اعمال شد و بیماران در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. این دو گروه از نظر زمان بی حسی و نیاز به بی حسی مجدد یااستفاده از روش دیگر بی حسی مقایسه شدند.34/12 دقیقه و در گروه (Transthecal block) متوسط زمان بی حسی (دوام بی حسی) در گروه اول با روش بلوک تران ستکال33/48 دقیقه بود و بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه اول در هیچ موردی (Traditional block) دوم با روش بلوک مرسومنیاز به بی حسی مجدد یا کمکی (از نظر میزان بی حسی نه زمان بی حسی) نبود ولی در گروه دوم، 5 مورد نیاز به بی حسی مجدد یا کمکی پیدا و.(p<0/ بین آنها تفاوت آماری معن یداری وجود داشت (05 روش بلوک ترانس تکال با توجه به نیاز به حجم کمتر لیدوکائین، تعداد تزریق کمتر، یکسان بودن زمان بی حسی و ایجادبی حسی مؤثرتر (به گونه ای که نیاز به استفاده از روش های دیگر بی حسی یا تزریق مجدد بی حسی نبود) و احتمال آسیب شریانی عصبی درروش مرسوم، جایگزین مناسبی برای روش مرسوم م یباشد.

پیش کمردرد یکی از شای ع ترین بیمار ی ها و مشکلاتی است که محدودیت ها و معضلات فراوانی را برای فرد و جامعه به همراه دارد. از شای ع ترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهر های است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهر ه های کمری صورت گرفته است. از آن جایی که درمان های جراحی در مقایسه با درمان های غیرجراحی، هزینه و عوارض زیادی را به بیمار و جامعهتحمیل می نمایند و با توجه به گستردگی موضوع و اثرات اقتصادی و اجتماعی آن، این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی درما ن های غیرجراحی در فتق دیسک بین مهر های و تعیین درصد فراوانی پسرفت دیسک فتق یافته به دنبال درمان نگهدارنده غیرجراحی انجام گرفت.
مواد و روش ها: مطالعه از نوع نیمه تجربی و به شکل مقایسه قبل و بعد بر روی 45 نفر از بیماران مبتلا به فتق دیسک بین مهره ای کمری که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، صورت گرفت. بیماران از مراجعین یک درمانگاه ارتوپدی مرکز درمانی بودند که بر اساس سی تی اسکن فتق اثبات شده، دیسک کمری داشتند. بیماران پس از یک دوره درمان نگهدارنده 6 ماهه با دارو، فیزیوتراپی و استراحت و درصورت لزوم بریس و کشش مجددا با استفاده از سی تی اسکن مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین علایم بالینی و شکایات بیماران نیز قبل و بعداز دوره درمان 6 ماهه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.13 %) به علت عدم بهبودی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. / 86 %) بهبود یافت و 6 نفر (3 / یافت ه ها: از مجموع 45 بیمار، علایم 39 نفر (768 %) پسرفت دیسک نشان دادند. / ضمنا از مجموع 35 بیماری که برای انجام س یت یاسکن دوم مراجعه کردند، 24 نفر (6 با توجه به درصد بالای پسرفت هرنی دیسک، که هم به صورت عینی از طریق نتایج سی تی اسکن، و هم از نظر بهبودی علایم به دنبال درمان نگهدارنده 6 ماهه مشاهده شد، پیشنهاد می شود در مواردی که اندیکاسیون قطعی جراحی دیسک کمری وجود ندارد، این درمان تا حد امکان به تاخیر انداخته شود تا در صورت پاسخ دهی به درمان های نگهدارنده، از صرف هزینه و ایجاد مشکلات بیشتر برای بیمار جلوگیری گردد. برای انجامجراحی بایستی مجموع های از علایم بالینی و تصویری را در نظر گرفت و نباید فقط براساس س یت یاسکن اقدام به جراحی کرد.