Annals of Military and Health Sciences Research
Volume:5 Issue: 2, 2007

پنومونی بیمارستانی عامل مهم مرگ میر و دومین عفونت بیمارستانی به علت عفونت های اکتسابی بیمارستانی می باشد که 48 ساعت یا بیشتر بعد از پذیرش اتفاق می افتد و همچنین شامل پنومونی وابسته به ونتیلاتور می باشد. بیماران در معرض خطر شامل دریافت کنندگان آنتی بیوتیک های داخل وریدی، بیماران با بیش از دو روز بستری، بیماران دیالیزی، رزیدنت پرستاری یا مراقبت طولانی می باشند زیرااین بیماران در معرض خطر عفونت با ارگانیسم های مقاوم آنتی بیوتیکی می باشند.
این مطالعه به صورت مقطعی- توصیفی می باشد که در مدت یک سال از ابتدای فروردین تا پایان اسفند 1384 در بیمارستان فوق تخصصی بقیه الله (عج) انجام شد. معیار بروز پنومونی بیمارستانی بروز تب بعد از 48 ساعت و سه یافته توام لکوسیتوز، افزایش ترشحات ریوی و تغییرات گرافی قفسه صدری بوده است. نمونه های بدست آمده از دستگاه تنفسی تحتانی طبق معیارهای استاندارد باکتری شناسی جداسازی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی گردیدند. داده ها بابسته نرم افزاری spss14 و با استفاده از مجذور کای و ضریب کاپا تجزیه و تحلیل شدند و مقادیر کمتر یا مساوی 05/0 به عنوان شاخص معنی داربودن در نظر گرفته شد.
در این بررسی 7/41 % عفونت های بیمارستانی با مقاومت چند دارویی از نمونه های ریه ایزوله گردید. بیشترین میزان باکتری جدا شده استافیلوکوکوس اورئوس(4/41%) و سودوموناس آئروژینوزا (7/26%) و ازبخش مراقبت های ویژه می باشند.
در این تحقیق بیشترین میزان عفونت بیمارستانی با مقاومت چند دارویی از نمونه های تنفسی تحتانی بوده و در افراد بالای 50 سال و بخش مراقبت های ویژه بیشترین فراوانی این عفونت مشاهده گردید. اقدامات لازم جهت شناخت، جلوگیری از انتشار، ریشه کنی و بررسی مقاومت ضد میکروبی این میکروارگانیسم ها امری ضروری می باشد.

با توجه به بررسی میزان بروز بیماری حاد کوهستان(AMS= AcuteMountain Sicknees)درکوهنوردان صعود کننده به قله دماوند از جبهه جنوبی، این مطالعه به منظور تعیین میزان بروزاین بیماری وعوامل مرتبط باآن در جبهه های مختلف دماوند طراحی و اجرا گردید.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی بوده که در 207 صعود کننده به قله دماوند در تابستان 1385 انجام شد. صعود کنندگان دردو جبهه جنوبی وشمال شرقی، در دو مرحله در ارتفاع حدود 2900متری حین صعود در و ارتفاع 4200 متری در حین بازگشت با استفاده از سیستم در جه بندی Lake louise مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 5/11 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
میانگین سنی کوهنوردان 88/11+ 08/35 (محدوده 12 تا 69 سال) بود که 5/85% افراد مورد مطالعه مذکر بودندمیزان بروز بیماری حاد کوهستان 6/53%بود که در جبهه جنوبی 5/61% صعودکننه ودر جبهه شمالی 4/32% افراد به این بیماری دچار شدند (1../.= P) بروز بیماری با غیر حرفه ای بودن کوهنوردان (1.../.= P)، ابتلا قبلی به بیماری (31%= P)، ساعت شروع به صعود(2%= P)، خوابیدن در ارتفاعات (1%= p)، عفونت حاد تنفسی طی هفته اخیر قبل از صعود (17%= P)، و ارتفاع محل سکونت کوهنورد (28%= P)، ارتباط معنی دار داشت. ارتباط معنی داری بین بروز بیماری وسن، جنس وسرعت برزگشت وجود نداشت(5%= P). خطر نسبی دراین مطالعه 34/3به دست آمد.(09/6-83/1=%95 CI) میزان بروز حاد کوهستان در کوحنوردان با تجربه کمتر، دارای سابقه قبلی بیهماری وصعود کننده به دماوند در جبهه جنوبی (نسبت به جبهه شمال شرقی) بیشتر بود. این یافته (تفاوت دو جبهه) می تواند ناشی از سختی مسیرصعود یا تفاوت فاکتورهای محیطی مانند گوگرد موجوددر هوای استنشاقی باشد.

وابستگی به نیکوتین به سرعت پدید می آید و قویا تحت تاثیر شرایط محیطی است. مصرف سیگار موجب مرگ ثانوی بر اثر تضعیف سیستم ایمنی می شود. مردانی که که در نبرد و شرایط سخت شرکت داشتند 2 برابر سایرین وابستگی به نیکوتین داشتند. این مطالعه با هدف تعیین خطر نسبی خطر ابتلا به سیگار در پرسنل وظیفه پادگانهای مستقر در شهر تهران در سال 1384طراحی شده است این مطالعه توصیفی مقطعی ((Cross Sectional بر روی 385 نفر از سربازان وظیفه مشغول به خدمت در پادگانهای نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در شهر تهران در سال 1384انجام شد. نمونه گیری، بروش تصادفی خوشه ای(Cluster Sampling) در سه پادگان آموزشی نیروی زمینی از سطح شهر تهران به صورت نسبتی انجام گردید. در صورت نیاز به تشخیص روانپزشکی بیماری های همراه، این امر توسط روانپزشکان و براساس آخرین معیارهای DSM-IV توسط روانپزشکان صورت می گرفت. مبنای تشخیص مصرف سیگار اظهارات خود سربازان بود.
یشتر افراد مورد بررسی دارای سطح تحصیلات ابتدایی(1/42%) و روستایی (9/50%) بودند. 3/14% از سربازان مورد بررسی مبتلا به سیگار و 1/22% آنها سابقه ابتلا به سیگار را نیز داشتند. 3/87% سربازان مصرف کننده سیگار، طی سربازی شروع به مصرف سیگار کرده بودند. شیوع مقطعی مصرف سیگار در زمان بلافاصله قبل از شروع خدمت(7%)، کمتر از زمان نمونه گیری در حین خدمت(3/14%) بود. شیوع دوره ای ابتلا به سیگار در زمان خدمت(5/19%) کمتر از زمان قبل از خدمت(1/22%) بود. (02/2 RR-) این شیو ع 3/7% در طی خدمت سربازی افزایش می یابد.
در مجموع بررسی حاضر بر روی سربازان پادگانها در این مطالعه نشان داد که خدمت در پادگانهای شهر تهران علیرغم دستورالعملها و محدودیتهای پادگانهای ارتش مبنی بر ممنوعیت مصرف سیگار خطر ابتلا به سیگار را افزایش می دهد. قوانین سختگیرانه تر، آموزش عواقب مصرف سیگار و کاهش طول دوران مدت خدمت سربازی توصیه می شود.

بی حسی نخاعی در اعمال جراحی پایین شکم کاربرد وسیعی دارد، اما مدت زمان نسبتا کوتاه بی حسی وبی دردی یکی از محدودیتهای این روش محسوب می شود. لیدوکائین بعنوان شایعترین داروی مورد استفاده در بی حسی بیدردی نخاعی موجب بی حسی کوتاه مدت (کمتر از یک ساعت) می شود. امروزه به منظور افزایش سرعت، شدت وحدت بیدردی در بیحسی نخاعی از داروهای مختلفی از جمله سولفات منیزیوم استفاده می شود که با مکانیسم بلوک گیرنده NMDA موجب افزایش بیدردی می شود. در یک کار آزمایی بالینی دو سویه کور تصادفی 80 بیمار کاندیدای اعمال سزارین شکم اول در بیمارستان شریعتی(دانشکده علوم پزشکی تهران از تاریخ 1384 تا 1385 (به دو روش تحت بی حسی نخاعی قرارگرفتند. در گروه شاهد لیدوکائین 2 میلی لیتر به صورت 5% (100 میلی گرم) به اضافه5 /0میلی لیتر آب مقطر ودر گروه مورد 2 میلی لیتر لیدوکائین 5% (100 میلی گرم) به اضافه 50 میلی گرم (5/. میلی لیتر محلول 10% بدون ماده نگهدارنده) سولفات منیزیوم تزریق شد. بیماران بلافاصله به وضعیت خوابیده (با زاویه 15 درجه سرتخت بالا) تغییر وضعیت داده شدند. جهت تعیین سطح بی حسی از تست پین – پریک در خط میدکلاویکل استفاده شد. طول مدت بی دردی از زمان تزریق دارو تا نیاز بیمار به داروی مسکن یا اعلام درد از طرف وی در نظر گرفته شد. سطح بی حسی بیشتر بیماران در هر دوگروه T بود. مدت زمان بیدردی در گروه سولفات (1/49 ± 8/160 دقیقه)ودر گروه شاهد (3/27 ± 3/113) می باشد که از نظر آماری با اهمیت است. (001/0 = P) در این مطالعه مشاهده شد که اضافه کردن منیزیم به لیدوکایین داخل نخاعی باعث افزایش طول مدت بیدردی به میزان قابل توجهی می شود (p<0.05 (. بر اساس نتایج به دست آمده عوارضی از قبیل: تهوع، استفراغ، تنگی نفس حین عمل و ریکاوری، کاهش فشارخون در گروه سولفات منیزیم کمتر از شبه دارو بوده است. اما عارضه سردرد بعد از عمل در گروه سولفات منیزیم بیشتر از گروه شاهد بوده است.

پولیپ های بینی توده های خوش خیم بینی میباشند که به رنگ زرد کم رنگ یا خاکستری – ابی شبیه خوشه های انگور هستند و معمولا" دو طرفه، پایدار، متعدد و متحرک اند که از بینی، موکوزای سینوس و دیواره خارجی بینی منشاء میگیرند. از آنجا که پولیپ ها تظاهراتی از الرژی دارنداکثرا " تمایل به عود دارند. درمان پولیپ به دو صورت دارویی و جراحی صورت میگیرد. که جراحی آن به دو روش جراحی متداول پولیپکتومی وجراحی آندوسکوپیک می باشد.ازآنجا کح عدم عود مجدد ار اهداف این روش های درمانی است ما نیز در این مطالعه با هدف بررسی میزان عود پولیپ پس از جراحی متداول پولیپکتومی وجراحی آندوسکوپیک، اقدام به بررسی نتایج درمان وپیگیری کردیم.
و الرژی زمینه ای نیز قابل کنترل نیست اکثر پولیپ ها تمایل به عود دارند.درمان پولیپ به دو صورت دارویی و جراحی صورت میگیرد.
عمل جراحی اندوسکوپی سینوس یک تکنیک نو ظهوری است که بیشتر از 100 سال از اولین عمل ان میگذرد که توسط فردی به نام hirchmann انجام شده بود گه جایگزین جراحی گذشته شده است و در بیمارستان بقیه الله (عج) نیز از اواخر سال 1376 انجام ان شروع شده است که این تکنیک نه فقط پولیپ را از طریق باز کردن سوراخهای مئاتوس میانی بر میدارد بلکه میزان عود را نیز کاهش میدهد.
در این مطالعه که یک مطالعه کوهورت بود میزان عود پولیپ بینی بعد از جراحی اندوسکوپی سینوس که طی سالهای 1380 تا 1384 در بیمارستان بقیه الله (عج) انجام گرفت بررسی شد و مقایسه ان با عمل جراحی غیر اندوسکوپی مورد مطالعه قرار گرفت در مجموع 200 بیمار به طور تصادفی و بر اساس پرونده بستری موجود در بیمارستان انتخاب شدند که حداقل سن 3 سال و حداکثر 89 سال بود.از کل 200 بیمار 100 مورد به روش جراحی اندوسکوپی و 100 مورد هم به روش غیر اندوسکوپی جراحی شدند گروه سنی شایع در این بیماران با میانگین 40 سال بود.در این مطالعه جنس غالب مبتلایان مرد بود(72%) عود پولیپ بینی در گروه غیر اندوسکوپی 75 بیمار (75%)بوده و 25 بیمار(25%) تا سال 1382 بدون عود بودند و در گروه جراحی اندوسکوپی سینوس 36 بیمار(36%) عود داشتند و 52 بیمار(52%) بدون عود بودند و در مورد 12 بیمار (12%) نیز اطلاعی در دست نبود. میانگین زمان بقای بدون عود در گروه غیرجراحی اندوسکوپی 60 ماه و در گروه جراحی اندوسکوپی سینوس 41 ماه بود و بقای 24 ماهه 95% و بقای 36 ماهه 8/77% و بقای 60 ماهه 50% و 84 ماهه نیز 25% بوده است. 95% از بیماران جراحی شده به روش غیر اندوسکوپی حداقل 12 ماه و به روش اندوسکوپی حداقل 24 ماه بدون عود باقی ماندند. 50%بیماران در روش غیر اندوسکوی حداقل 66 ماه و در روش اندوسکوپی سینوس حداقل 72 ماه بدون عود باقی ماندند با توجه به یافت های به دست آمده در این مطالعه، می توان گفت که میزان عود بیماران بعداز جراحی آندوسکوپی سینوس نسبت به جراحی غیر آندوسکوپی کمتر و میزان بقاء بدون عود بیشتر بوده است.

با توجه مورتالیته بالای مننژیت پنوموکک (شیوع 10 در صد هزار نفر) که دومین اتیولوژی شایع مننژیت باکتریال را در گروه سنی یک ماهه تا پانزده ساله تشکیل داده و بیشترین عوارض نرولوژیک را در بر میگیرد و با در نظر گرفتن ریسک فزاینده استرپ پنومونیه مقاوم به درمان در دو دهه گذشته نیاز به بررسی بیماران از نظردرصد مقاومت به داروها و تعیین جانشینهای مناسب میباشد. هدف در این مطالعه بررسی مقاومت دارویی مننژیت پنوموکک بعد از دوران نوزادی بستری در بخش اطفال بیمارستان شهدا و امام حسین طی سالهای 1385-1380 میباشد.
در این مطالعه که بصورت مقطعی و از نوع توصیفی تحلیلی میباشد، 20 بیمار بعد از دوران نوزادی تا 15 سالگی مبتلا به مننژیت ظرف مدت 5 سال از فروردین 1380 لغایت فروردین 1385 بستری شده و با کشت مثبت مایع نخاع مورد بررسی قرار گرفتند. میزان تعیین حساسیت انتی بیوتیکی جرمهای جدا شده از کشت مایع مغزی نخاعی مبتلا به مننژیت باکتریال پنوموکک به روش کیفی دیسک دیفیوژن انجام گرفت.
میزان مقاومت انتی بیوتیکی استرپ پنوموکک جدا شده از 20 مورد مننژیت باکتریال بدین صورت میباشد.مقاومت به پنی سیلین 35% ‘ کلرامفنیکل 10% ‘ سفالوسپورین های نسل سوم(سفتریاکسون و سفوتاکسیم) 15% ‘ ونکومایسین صفر درصد، ریفامپین 5% دیده شد.
الگوی مقاومت دارویی مننژیت باکتریال ناشی از استرپ پنومونیه در این مطالعه با الگوی مقاومت دارویی کشورهای دیگرتا حدود زیادیمطابقت دارد. لذا بنظر میرسد انتخاب سفا لوسپورین نسل سوم وترجیحا با ونکومایسین(به علت اثر سینرژیسم) ترکیب مناسبی در درمان مننژیت پنوموکک می باشد. هم چنین بنظر میرسد با افزایش احتمال مقاومت به ونکومایسین موارد تحمل به این دارو (رشد ارگانیسم در این انتی بیوتیک) می بایست بدنبال جایگزین های مناسبی برای این دارو باشیم.

سرطان پستان شایع ترین بدخیمی در زنان است.از انواع مارکرهای بیولوژیک تومور در تعیین پیش آگهی و پیش بینی پاسخ بیماران به رژیم های درمانی استفاده میگردد.سیتوکراتین 7 در سرطان پستان و ارتباط آن با درحه بد خیمی،مرحله تومور ودرگیری گره های لنفاوی می باشد.
این مطالعه به روش مقطعی روی 75 نمونه بیماران مبتلا به سرطان پستان در بیمارستان شهید مصطفی خمینی طی سالهای 1383 -1379 انجام گرفت.پس از آماده سازی نمونه ها،از نمونه برش بافتی گرفته شد. یکی از برش های بافتی تومور و گره های انفاوی با روش هما توکسیلین و ائوزین رنگ امیزی گردید.لام دیگری به روش ایمونو هیستوشیمی با آنتی بادی مونوکلونالاز نظر سیتو کراتین 7بررسی شد.سپس نوع تومور، تعداد گره های لنفاوی درگیر،مرحله تومور، درجه بدخیمی تعیین گردید.تمامی لام ها توسط پاتولوژیست واحد مورد بررسی قرار گرفت. نرم افزارآماری مورد استفاده spss نسخه 5/11 بود که داده ها با استفاده از آزمون کای دو، من ویتنی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.ملاک سطح معنی دار آماری5%> p بود.
میانگین سنی افراد مورد مطالعه86/12+48/53 سال بود.براساس نتایج این مطالعه، 3/93%نمونه ها سیتوکراتین 7مثبت بودند، 7/70% بیماران درگیری غدد لنفاوی داشتند.دراین بررسی بین بیان سیتوکراتین 7 درگیری غدد لنفاوی (2../.= p)و تعداد غدد درگیر (4../.= p)، مرحله تومور(2../.= p) ارتباط معنی داری به دست آمد.تنها بین بیان سیتو کراتین 7و درجه بندی بد خیمی تومور ارتباط معنی داری مشاهده نشد.
به نظر می رسد، سیتوکراتین 7فاکتور موثر در پیش آگهی سرطان پستان می باشدکه جهت به دست آوردن نتایج قطعی وتعیین نقش سیتوکراتین 7در پیش اگهی سرطان پستان نیاز به مطالعه کاملتر وبا حجم نمونهبیشتر وپیگیری طولانی مدت دارد.

لارنژکتومی توتال یکی از راه های درمان کانسر حنجره می باشد. شایعترین عارضه این جراحی فیستول فارنگوکوتانئوس است. شیوع این عارضه در بیمارانی که ریسک فاکتور(سابقه رادیوتراپی، دیابت،...) ندارند، به نحوه ترمیم زخم و مدت زمان عمل جراحی بستگی دارد. برای جلوگیری از ایجاد فیستول پس از عمل لارنژکتومی توتال علاوه بر ترمیم مناسب زخم از NG tube بمدت 14-7 روز استفاده می شود. برای ترمیم زخم مخاطی روش های مختلفی ذکر شده است. به منظور کاهش شیوع عارضه فیستول در فارنگو کوتانئوس و کاهش مدت زمان بستری بیمار روش جدید ابداعی برای اولین بار توسط جراحان مرکز میلاد و طالقانی از سالهای 1382 تا 1384 انجام شد.
تحقیق از نوع تجربی وکارآزمایی تصادفی بر روی 4 0 بیمار کاندیدای لارنژکتومی توتال که مبتلا به سرطان سنگفرشی حنجره با درجه 3 یا 4 بودند انجام شد. هر 4 0 بیمار با یک روش استاندارد تحت عمل لارنژکتومی توتال قرار گرفتند. محل زخم مخاطی حنجره در بیست بیمار(گروه شاهد) در سه لایه به روش کلاسیک و بیست نفر دیگر (گروه مورد) با متد ابداعی جدید ترمیم شد. در روش جدید ترمیم، زخم مخاطی به صورت T به شکل ساده ترمیم گردید، سپس فشار منفی به مدت 3 روز در محل زخم بین لایه عمقی فلاپ پوستی و محل ترمیم زخم مخاطی ایجاد گردید. بیماران از نظر خونریزی، هماتوم، تروما، فیستول، زمان عمل جراحی، زمان بستری در بیمارستان بررسی و اطلاعات آنالیز آماری گردید.
میانگین سنی گروه شاهد 8/7 ± 8/59 سال و گروه مورد 4/6 ± 3/6 1 سال بود. در گروه شاهد طول مدت عمل جراحی 2/2 3 ± 151 دقیقه و در گروه مورد 7/18 ± 130 دقیقه بود. طول مدت بستری در گروه شاهد 6/1 ± 5/10 روز و در گروه مورد 2/0 ± 1/3 روز بود. در گروه شاهد سه مورد فیستول (15 درصد) و در گروه مورد هیچ گونه فیستول دیده نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: تمامی تحقیقات موجود در کم کردن مدت زمان بستری بیمار بصورت شروع زودتر تغذیه دهانی، تاکید دارند و با بهبود متدهای ترسیم، مدت زمان عمل جراحی را نیز کمتر کرده اند. با این حال هنوز ریسک فیستول را دارند. با متد ترمیم جدید ما، علاوه بر کاهش چشمگیر زمان عمل جراحی و زمان بستری برای بیمار پس از عمل، ریسک فیستول نیز به صفر می رسد. استفاده از این روش ساده را به تمامی همکاران پیشنهادمی گردد.

سرطان کولون و رکتوم شایعترین سرطان دستگاه گوارش می باشدکه در زنان دومین علت شایع مرگ ناشی از سرطان و در مردان سومین سرطان کشنده از نظر شیوع بوده است.از آنجا که پیش آگهی و میزان بقا متناسب با مرحله بیماری می باشد و تشخیص زود هنگام منجر به درمان آن توسط جراحی می باشدو اندازه گیری میزان CEA یک تست آزمایشگاهی ساده و در دسترس می باشد لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی مقدار CEA با پیشرفت مراحل بیماری و ارزیابی مرحله بیماری و میزان بقا آن می باشد.
این مطالعه توصیفی آینده نگر بر روی 120 نفر بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال که از ابتدا تا انتهای سال 1384 دربخشهای جراحی عمومی، گوارش و هماتولوژی بیمارستان آیت ا.. طالقانی بستری شده بودند انجام شده است. برای تمام بیماران قبل از انجام بررسی های تشخیصی جهت تعیین مرحله بیماری، یک آزمایش خون جهت اندازه گیری میزان CEA درخواست شد.سپس در زمان ترخیص بیمار اطلاعات مربوط به مقدار stage، CEA بیماری، محل تومور، نوع جراحی به همراه سن و جنس بیمار توسط پرسشنامه مورد مطالعه قرار گرفت سپس داده های مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.
در مطالعه انجام شده مشخص شد که بیشترین رده سنی افراد مبتلا بالای 50 سال، بیشترین محل درگیری رکتوم و سپس کولون نزولی و بیشترین Stage درگیری B با7/44% بوده است و همچنین اطلاعات بدست آمده نشان داد که در stage D در اکثریت موارد میزان CEA بیشتر از100 نانوگرم در میلی لیتر یعنی حداقل حدود30 برابر مقدار نرمال بوده است. ولی در سایرمراحل بیماری ارتباط معنی داری بین میزان CEA و stage وجود نداشت.
بحث: در مورد ارتباط میزان CEA با stage کانسرکولورکتال که هدف اصلی این تحقیق بوده است، اطلاعات بدست آمده نشان می دهد که در Stage D در اکثریت موارد (6/66%) میزان CEA حداقل حدود 30 برابر مقدار نرمال بوده است ولی در سایر مراحل بیماری، ارتباط مشخصی بین میزان CEA و Stage وجود نداشته است. لذا مقدار CEA به تنهایی نمی تواند بیانگر قطعی میزان پیشرفت بیماری باشد. در عین حال مقادیر بالاتر از100 میکروگرم در میلی لیتر، به احتمال زیاد متاستاز کانسرکولورکتال ازنوع Stage D را مطرح می کند.

تالاسمی ماژور شایع ترین کم خونی ارثی در ایران محسوب می شود. در این بیماری به علت اختلال در سنتز زنجیره های گلوبینی در گلبول قرمز، این گلبولها در جریان خون عمر طبیعی نداشته و به سرعت از بین می روند. درمان این بیماری تزریق خون منظم ماهانه است که خود عوارض اجتناب ناپذیری داده که مهمترین آنها افزایش بار آهن و رسوب آهن در ارگانهای حیاتی مثل قلب، غدد درون ریز و کبد می باشد. در این مطالعه سعی شده تا میزان شیوع مشکلات اختلال رشد و عدم بلوغ را در بیماران تالاسمی کشورمان با بررسی تعداد نمونه های بیشتر به منظور تشخیص زودرس و انجام اقدامات لازم درمانی به طور دقیقتر تعیین کنیم.
این مطالعه یک مطالعه مقطعی – توصیفی بوده و تمام بیماران تالاسمی ماژور و اینترمدیا مراجعه کننده به درمانگاه بیماران بزرگسال تالاسمی که تحت پوشش سازمان انتقال خون ایران بوده را شامل شده. روش نمونه گیری ساده بوده. ابتدا آزمایشات غددی و برخی پارامترهای لازم از پرونده بیماران استخراج شده و در نهایت آنهایی که پرونده آنها از نظر آزمایشات کامل نبوده برای ایشان درخواست آزمایشات تکمیلی شد. داده هاتوسط نرم افزار spss مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.
در مجموع 437 بیمار، وضعیت بلوغ جنسی (Sexual Mutation Rate: SMR) در بین گروه های مختلف سنی ارزیابی گردید. در مبتلایان به تالاسمی اینترمدیا، هیچ ارتباطی میان گروه های سنی و تقسیم بندی SMR وجود نداش(09/0 = P) میانگین فریتین نیز در 5 گروه مختلف SMR تفاوت آماری معنی داری با یکدیگر نداشتند(6/0= P) در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور، ارتباط آماری معنی داری بین گروه های سنی مختلف و تقسیم بندی SMR مشاهده گردید.
آنچه که از مقایسه این مطالعه و سایر مطالعاتی که در داخل و خارج کشور در مورد مشکلات اختلال رشد و عدم بلوغ جنسی در بیماران تالاسمی صورت گرفته این است که از نظر شیوع تا حدی مشابه آمار سایر مطالعات هستیم.

هیپرهیدروز موضعی عارضه نه چندان نادری است که بیش از 3 درصد جمعیت را گرفتار می نماید. این اختلال فرد را از نظر شغلی و اجتماعی ناتوان کرده و سبب کاهش قابل ملاحظه در کیفیت زندگی وی می گردد. لذا درمان این بیماری از اهمیت بسزایی برخوردار است.
این مطالعه به منظور مقایسه اثر یونتوفورزیس با آب شهری در مقابل یونتوفورزیس با محلول آتروپین در درمان پالموپلانتار هیپرهیدروزیس انجام شده است.
این کارآزمایی بالینی یک سویه کور مقایسه ای بین دست راست و چپ بر روی 16 بیمار مبتلا به هیپرهیدروزیس پالموپلانتار مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان لقمان از اسفند 1384 تا شهریور 1385 انجام شده است. دو گروه را از نظر بهبود علائم (اثربخشی) و نیز طول مدت بدون علامت بودن پس از درمان با یونتوفورزیس با آب شهری یا یونتوفورزیس با محلول آتروپین بر اساس معیارهای ابژکتیو (تست ید) و سابژکتیو (گفته بیمار) مورد مقایسه قرارگرفته اند. داده ها، با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 13 و با بهره گیری از آزمون های مجذور کای، ویلکاکسون و فیشر داده های حاصل تجزیه و تحلیل شد.
میزان پاسخ درمانی پس از 5 هفته درمان با یونتوفورزیس 25/81 درصد و پس از 10 جلسه 100 درصد بود. تفاوتی بین پاسخ درمانی در دو دست تحت درمان با آب شهری و تحت درمان با محلول آتروپین ونیز در تعداد روزهای بدون عرق بدنبال درمان وجود نداشت. هرچند محلول آتروپین پس از 5 هفته درمان اثربخشی بهتری در قیاس با آب شهری داشت؛ اما این اختلاف از نظر آماری معنادار نبود. (05/0 p >).
اثربخشی مشابه یونتوفورزیس با آب شهری و یونتوفورزیس با محلول آتروپین می تواند ناشی از مکانیسم عمل یونتوفورزیس باشد که تداخلی با عملکرد آتروپین ندارد.

سینوزیت مزمن در معیارهای معرفی شده بر اساس وجود گروهی از علایم ونشانه های بیماری بدون یافته های رادیولوژیک مشخص می شود.با این وجود بسیاری از پزشکان سی تی اسکن را جهت تایید تشخیص سینوزیت مزمن و تعیین شدت بیماری به کار می رود. در این مطالعه ارتباط بین یافته های رادیولوژیک وعلایم بیماران رینو سینوزیت را مورد بررسی قرار گرفته است.
در این مطالعه که در بیمارستان میلاد و به صورت توصیفی آیندهنگرانجام شد200 بیمار بیمار تحت سی تی اسکن سینوس قرارگرفتند.بیماران با شناسنامه ای که به طورآینده نگر طراحی شده بودبر اساس علائم بالینی ارزیابی شرنروسپس سی تی اسکن آنهابراساس Mackay sco ring systm - Lund درجه بندی شدند.داده ها براساس از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
از 198بیمار، 111(1/56%)بیمار دارای سی تی اسکن علامت دار بوده اند.(1< Mckay score - Lund).حساسترین علامت، احتقان بینی (4/78%)و اختصا صی ترین علامت، سرفه های مکرر(69%)بودهاند.ضریب کاپا برای احتقان بینیو ترشح از بینی171/.و181/.بوده است که نشان دهنده همگرایی ضعیف بین این علایم وسی تی اسکن مثبت می باشد.بیمارانی که از احتقان بینی و سرفه های مکرر رنج می بردندنسبت به آنهاکه رنج نمی بردنددارای سینوزیت شدید تری بر اساس Mckay score - Lund بوده اند.
براساس این مطالعه، مشخص شد که ویژگی وارزش پیش گویی احتقان بینی و ترشح از بینی و سرفه های مکرر، مشخص تر از علائم دیگر بوده است. اطلاعات اضافه معتبر می تواندمارا در دست یافتن به راهنمایی برای بهبودی حساسیت وویژگی ابزارهای تشخیصی براساس علائم سینوزیت یاری کند.

جایگاه استروئیدها در درمان سکته مغزی هنوز هم مورد اختلاف نظر است. با این وجود بسیاری از پزشکان به درمان چنین بیمارانی با استروئید ادامه می دهند. لذا این مطالعه در پی آن است تا در غالب یک کارآزمایی بالینی به بررسی اثر دگزامتازون بر عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به سکته مغزی بپردازد.
در یک کارآزمایی بالینی دو سو کور و در مقایسه با گروه دریافت کننده دارونما، تعداد 80 بیمار مبتلا به همی پلژی با تشخیص بالینی سکته مغزی در دو گروه وارد مطالعه شدند و عملکرد حرکتی آنان به کمک قدرت عضلانی به مدت پنج روز مورد بررسی قرار گرفتند. در روز اول بستری همچنین عوامل خطر، قدرت عضلانی، وضعیت هوشیاری، وجود اختلالات اسفنکتری و اختلالات تکلم مورد ارزیابی بررسی شد. در روزهای دوم الی پنجم نیز بیماران از نظر قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی، مورد ارزیابی مجدد قرار می گرفتند. در پایان اطلاعات فوق توسط چک لیست استخراج و با کمک نرم افزار آماری SPSS 13 و به کمک آمار توصیفی و همچنین آزمونهای آماری آماری x 2، t test، Mann-Whitney، Friedman و repeated measure ANOVA مورد مقایسه، تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
چهار بیمار از 80 بیمار مورد بررسی، از هر دو گروه به دلیل مرگ خارج شدند. میانگین سنی شرکت کنندگان 84/8 ± 93/67 سال و 39 بیمار مرد و 37 بیمار زن بودند. بین 38 بیمار گروه دارونما و گروه مداخله بجز جنس و مصرف سیگار اختلاف معنی داری دیگری دیده نشد. قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی در هر گروه نسبت به خود، در طی پنج روز بهبودی قابل ملاحظه ای نشان داد (P value=0.000). اما در مقایسه با یکدیگر اختلافی معنی دار بین دو گروه دیده نشد (P value=0.59). همچنین عارضه داروی در هیچ یک از بیماران رخ نداد.
این مطالعه شواهدی دال بر بهبود عملکرد حرکتی اندام فوقانی و تحتانی با مصرف دگزامتازون در بیماران مبتلا به سکته مغزی، یافت نکرد.

پسوریازیس پوست سر یک بیماری چندعاملی می باشد و یکی از فرضیه های احتمالی در این زمینه نقش عوامل مخمری می باشد. لذا در این تحقیق به بررسی فراوانی مخمرها در کشت پوست سر و نیز سطح آنتی بادی های ضدمخمری در سرم افراد پسوریاتیک و مقایسه آن با جمعیت شاهد پرداخته ایم. این مطالعه یک بررسی تحلیلی مقطعی است که بر روی 80 نفر شامل دو گروه 40 نفری از بیماران دچار پسوریازیس و گروه شاهد انجام شده است. افراد مذکور به صورت تصادفی ساده از بین جمعیت مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان امام خمینی تهران در سال 1378 انتخاب شدند. 38 بیمار (95 درصد) در گروه پسوریاتیک و 5 بیمار (12/5درصد) در گروه شاهد دارای نتایج کشت مثبت از نظر مخمر بودند (P= 0/0001). اختلاف آماری معنی داری بین افراد پسوریاتیک و شاهد از نظر سطح آنتی بادی های ضد آنتی ژنهای کاندیدا آلبیکانس و پیتیروسپوروم اووال وجود داشت (P=0/0001).
عوامل مخمری به احتمال زیاد نقش مؤثری در فیزیوپاتولوژی بیماری پسوریازیس ایفا می نمایند و لذا استفاده از درمانهای ضد این گونه عوامل می تواند نقش بسزایی در درمان پسوریازیس پوست سر داشته باشد.

پژوهشهای انجام شده در محیط های نظامی نشان داده که در میان سربازان وظیفه مشکل زاترین اختلالات روانی مربوط به اختلال شخصیت ضد اجتماعی ومرزی است چرا که اختلال شخصیت مرزی احتمال خود زنی واختلال شخصیت ضد اجتماعی احتمال هرج ومرج را در یگان افزایش می دهد.لذا با توجه به اهمیت و نقش طرحواره ها در اختلالات شخصیت هدف پژوهش حاضر مقایسه طرحواره های ناسازگار اولیه در سربازان مبتلا به دسته ب اختلالات شخصیت و افراد سالم می باشد.

در این مطالعه توصیفی50 بیمار به صورت نمونه دردسترس ازبیمارستان 506 ارتش با تشخیص اختلالات شخصیت دسته ب پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (YSQ-SF) را پر نمودند. سپس در مورد 60 سرباز که به روش تصادفی ساده از اداره بهداشت ودرمان نزاجا انتخاب شده بودند و براساس پرسشنامه GHQ (سلامت عمومی) سالم تشخیص داده شده بودند نیز پرسشنامه طرحواره های ناسازگار یانگ اجرا شد.داده ها بر اساس ازمون t مستقل مورد بررسی قرار گرفت.

براساس نتایج آزمون t مستقل بین این دو گروه، گروه بیمار به استثناء طرحواره های رهاشدگی/طرد (t=1.73، p<.086)، ایثار(t=.98،p<.32)و معیارهای نامنعطف(t=1.02،p<.307)در سایر طرحواره های ناسازگار مطرح دراین پرسشنامه نسبت به گروه سالم تفاوت معنادار نشان داد.

طرحواره های ناسازگار اولیه گوناگون آسیب پذیری خاصی را برای انواع آشفتگی های روان شناختی و آسیب شناسی شخصیتی ایجاد می کنند.براساس نتایج این پژوهش مبتلایان به دسته ب اختلالات شخصیت نسبت به افراد سالم طر حواره های ناسازگار بیشتری دارند.

عارضه ناخوشایند بیداری در طی بیهوشی بطور بالقوه به عنوان یک نگرانی مهم و قابل توجه در بیماران محسوب می شود به گونه ای که بیش از 50 درصد بیماران از آن نگرانند. این عارضه ممکن است در شرایط مختلف بیماران و چگونگی مصرف داروهای بیهوشی فرق بکند با توجه به محدودیت های خاص برای دریافت بعضی از داروها در سزارین این مطالعه با هدف تعیین میزان بیداری در خانمهای بارداری که جهت سزارین در طی سالهای84-85 دربیمارستان آموزشی شهدای تجریش تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند انجام شد.
دراین مطالعه cross sectional کلیه بیماران بالاتر از 18 سال و ریسک یک ASA که طی سالهای84- 85 دربیمارستان آموزشی شهدای تجریش جهت جراحی سزارین تحت بیهوشی عمومی به روش کلاسیک قرار گرفته و در طی و پس از عمل فاقد هر گونه مشکل سیستمیک خاص بودندواردشدند. 24 ساعت پس از عمل و در حالت بیداری کامل، این بیماران تحت مصاحبه با استفاده از فرم اطلاعات که حاوی ده سوال دموگرافیک و چهارده سوال اختصاصی مرتبط با نشانه های بیداری طی عمل جراحی و بیهوشی بود قرار گرفتند داده ها با استفاده از نرم افزار Spss و با بکارگیری آزمون آماری کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند هیچ یک از بیماران صدای گریه بچه را در طی بیهوشی عمومی نشنیدند. یکی از شایع ترین موارد مربوط به بیداری در طی بیهوشی عمومی مربوط به شنیدن گفتگوی کارکنان و صدای وسایل و دستگاه ها بوده است (حدود 3%) و بیشترین وضعیت مربوط به بیداری در حین بیهوشی مربوط به احساس عدم توانایی برای حرکت کردن حین بیهوشی بوده است (حدود8%).خواب دیدن در حین بیهوشی سزارین حدود 3/2% بوده است.
در صورتی که هر یک از وضعیت های ایجاد شده مرتبط با بیداری به عنوان بیداری طی بیهوشی قلمداد شود محدودیت خاص ناشی از عدم مصرف بعضی از داروهای مرتبط با بیهوشی عمومی در جراحی سزارین موجب شیوع نسبتا بالای بیداری طی بیهوشی می شود.

دوپلیکاسیون آپاندیس از آنومالی های بسیار نادر بوده و انسیدانس آن را بین0004/0 تا 0009/0 ذکر می کنند. هر چند دوپلیکاسیون آپاندیس بسیار نادر می باشد ولی در عمل مهم بوده و جراحان حین عمل باید آن را مدنظر داشته باشند.در این گزارش آپاندیس دوگانه از نوع B1 معرفی شده است.
معرفی بیمار : بیمار خانم 34 سالهای است که به علت فیستول مدفوعی سکوم ناشی از آپاندکتومی قبلی تحت عمل جراحی Right hemicolectomy قرار گرفته و در گزارش پاتولوژی دوم آپاندیس کامل دیگری به فاصله 7 سانتیمتر از آپاندیس قبلی و در کنار دریچه ایلوسکال گزارش شده است.
دوپلیکاسیون آپاندیس نادر بوده و احتمال اشتباه آن با دیورتیکول سکوم وجود دارد. کلاسیفیکاسیون آپاندیس دوگانه از اهمیت ویژه ای برخوردار است و در صورت عدم توجه به آن به خصوص تیپ B احتمال عواقب وخیم کلینیکی وجود دارد. آپاندیس دوگانه می تواند همراه با آنومالی های مادرزادی دیگری نیز باشد.