نشریه جراحی ایران
سال شانزدهم شماره 2 (تابستان 1387)

از اواخر قرن نوزدهم و ابتدای جراحی مدرن یا به عبارتی جراحی متکی به فیزیوپاتولوژی، همواره پریتونیت یک بیماری کشنده جدی به حساب می آمده است. در طول بیش از یکصد سال گذشته با شناخت دقیق باکتری ها و منشاء میکروبی پریتونیت ها و بعد از آن کشف آنتی بیوتیک ها درمان پریتونیت ها دگرگون شد، پیشرفت روش های هوشبری مدرن به جراحان جرات داد تا اقدام به اعمال جراحی و گاه جراحی هایی مکرر نمایند تا اینکه بتوانند پاتولوژی صفاق را به حالت نخستین برگردانده و سلامت را به بیمار باز گردانند. با ورود رادیوگرافی ساده شکم و در چند دهه اخیر استفاده از سونوگرافی، سی تی اسکن، MRI و طب هسته ای تشخیص دقیق محل عارضه و اتیولوژی پریتونیت ها آسانتر شد و نیز با کاربرد تخلیه سوزنی و آنتی بیوگرام و کشت بی هوازی و گاه تعبیه استنت و درن به مدد تصویربرداری به تدریج خطر پریتونیت ها کاهش یافت. تکنولوژی لاپاراسکوپیک نیز موجب شد که در موارد خاصی کار تشخیص و درمان آسان تر و بهبودی سریع تر گردد. به علت طولانی بودن مبحث به اختصار به علائم و تشخیص پریتونیت ها می پردازیم.

امروزه سرطان سومین عامل مرگ و میر و دومین گروه بزرگ از بیماری های مزمن غیر قابل انتقال را در ایران به خود اختصاص داده است. یکی از مهمترین سرطان ها در سراسر دنیا سرطان کولورکتال می باشد که شایع ترین سرطان دستگاه گوارش است و 10 درصد موارد فوت ناشی از سرطان را شامل می شود. در این پژوهش به بررسی اپیدمیولوژیک سرطان کولورکتال در مدت 10 سال در شهرستان اراک پرداخته ایم.
در این مطالعه توصیفی، پرونده 274 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال که در سال های 1373 تا 1383 در بیمارستان های شهر اراک (ولی عصر (عج)، امام خمینی (ره) و قدس) بستری شده بودند، بررسی شد. اطلاعات استخراج شده شامل: سن، جنس، مرحله بیماری، نوع سرطان و علامت اولیه در زمان مراجعه بود که با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از مجموع بیماران مورد بررسی 7/54% مرد و 3/45% زن بودند. میانگین سنی بیماران 1/4± 22/56 سال بود و 5/17% از بیماران سن کمتر از40 سال داشتند. اکثر بیماران در زمان تشخیص، در مرحله سه سرطان قرار داشتند و شایع ترین نوع سرطان آدنوکارسینوم بوده است. شایع ترین محل درگیری آناتومیک، رکتوم بوده و شایع ترین علامتی که بیماران در زمان مراجعه داشته اند رکتوراژی گزارش شده است.
با توجه به فراوانی بالای بیماران با سن کمتر از40 سال و جوان بودن جامعه باید احتمال مسائل ژنتیکی نهفته و عوامل خطر محیطی را در نظر داشت و ارزیابی عوامل خطر و غربال گری دقیق بیماران را از سنین پایین تر شروع کرد. همچنین با توجه به فراوانی بالای تومورهای رکتوسیگموئید در مطالعه ما، به نظر می رسد غربال گری به روش سیگموئیدوسکوپی فیبراپتیک در ایران نقش مهمی در تشخیص و درمان زودرس بیماران داشته باشد.

در مطالعه حاضر ده بیمار مبتلا به سندرم آسفیکسی تروماتیک مورد بررسی قرار گرفته و خصوصیات بالینی، علل و پیامد این سندرم نادر ارائه شده است. در این بررسی، ده بیمار مبتلا به علائم آسفیکسی تروماتیک بررسی شدند. اطلاعات جمع آوری شده شامل جنس، سن، مکانیسم حادثه، علائم بالینی، آسیب های همراه، نوع درمان انجام شده، مدت بستری و پیامد سندرم بود.
از لحاظ جنسی، هشت بیمار مذکر و دو بیمار مؤنث بودند. دامنه سنی بیماران از 4 تا 56 سال متغیر بود. مکانیسم آسیب در یک مورد زلزله و قرار گرفتن زیر آوار، در یک مورد گیر کردن در زیر اتومبیل، در پنج مورد تصادف با اتومبیل، در دو مورد اصابت جسم سنگین به بدن و در یک نفر نیز قرار گرفتن زیر آوار بود. در تمام بیماران هماتوم ملتحمه، ادم، پتشی و پورپورای سر و گردن وجود داشت. در دو بیمار آسیب کبد، سه مورد شکستگی دنده، دو مورد پارگی دیافراگم و یک مورد جداشدگی پوبیس وجود داشت. مدت بستری بیماران از 4 تا 27 روز متغیر بود. هیچ یک از بیماران مورد مطالعه در دوران بستری در بیمارستان فوت نکردند.
سندرم آسفیکسی تروماتیک یک سندرم نادر ولی مهم بوده که به دنبال ترومای غیر نافذ قفسه سینه و شکم ایجاد می شود و باید به تشخیص اولیه و درمان آن توجه داشت. این سندرم می تواند با آسیب سایر ارگان ها همراه باشد.

خونریزی پس از عمل از جمله مشکلاتی است که پس از بای پاس قلبی ریوی [Cardiopulmonary Bypass (CPB)] ایجاد می گردد. در شرایط نورموترم ممکن است منجر به بهبود عملکرد فاکتورهای انعقادی و حفظ هموستاز شود و انتظار می رود خونریزی بعد از عمل کاهش یابد. هدف از این مطالعه مقایسه خونریزی و نیاز به فرآورده های خونی بعد از اعمال جراحی کرونر تحت پمپ قلبی ریوی در دو گروه CPB هیپوترم و نرموترم می باشد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در بیماران کاندید عمل جراحی بای پس عروق کرونر [Coronary Artery Bypass Graft (CABG)] انجام شد. این بیماران به دو گروه 30 نفره نرموترم (گروه N) و33 نفره هیپوترم (گروه H) تقسیم شدند. گروه هیپوترم در حین CPB تا 30 درجه سرد می شدند و متوسط فشار شریانی در حد 40 تا 65 میلی متر جیوه حفظ می شد و در گروه نورموترم بیماران به طور فعال سرد نمی شدند و درجه حرارت مرکزی در حد 35 تا 37 درجه سانتیگراد حفظ شده و متوسط فشار شریانی نیز در حد 60 تا 90 میلی متر جیوه حفظ می شد. در ICU حجم خونریزی و نیاز به جایگزینی خون و فرآورده های خونی و همچنین تست ها انعقادی طی 24 ساعت بعد از ورود، ارزیابی گردید.
تفاوت آماری معناداری از نظر سن، وزن، کسر تخلیه ای بطن چپ، تعداد عروق کرونر درگیر، کلاس NYHA و زمان پمپ قلبی ریوی، بین دو گروه وجود نداشت. متوسط خونریزی 12 و 24 ساعت پس از عمل در بیماران گروه N و H به ترتیب 67/395 و 67/512 میلی لیتر در مقابل 82/441 و 97/ 626 میلی لیتر بود (به ترتیب 1/0=P و 5/0=P). میانگین مقادیر PT و PTT در 6 ساعت بعد از عمل در دو گروه تفاوت آماری معناداری نداشت، ولی تعداد پلاکت ها در این زمان در گروه N به صورت معناداری بیشتر از گروه H بود (003/0=P). همچنین نیاز به تجویز فرآورده های خونی بعد از عمل، در دو گروه مشابه بود.
بر اساس یافته های این پژوهش، هیپوترمی و نرموترمی در بیمارانی که جهت اعمال بای پاس عروق کرونری تحت پمپ قلبی ریوی قرار می گیرند، منجر به تفاوت بالینی قابل ملاحظه ای از لحاظ میزان خونریزی طی 24 ساعت اول، نیاز به تجویز فراورده های خونی و اختلال تست های انعقادی پس از عمل نشده و تنها تفاوت معنادار بین گروه ها کاهش بیشتر شمارش پلاکت ها در گروه هیپوترم بود که این امر نیز سبب افزایش نیاز به ترانسفوزیون پلاکت نشده است.

درمان متعارف کیسه های بیرون زده پلک تحتانی، برداشتن چربی های اضافی با روش جراحی می باشد. آقای Sachs و Bosniak در سال 1986 و de la plaza و Arroyo در سال 1988 روش جراحی جدیدی برای درمان کیسه های چربی پلک بکار بردند که در این روش چربی های بیرون زده را به داخل حفره اربیت برگردانده و جهت نگهداشتن آنها، با استفاده از بخیه های پیوسته، فاسیای کپسولی پلک [(CPF) Capsule Palpebral Fascia] را به قسمت بیرون زده سپتوم اربیتال یا به پریوست لبه تحتانی اربیت نزدیک کردند. هدف این مقاله، مقایسه این روش با روش های متفاوت برداشتن چربی می باشد.
این مقاله شامل گزارش و مطالعه ده بیمار می باشد که تحت عمل جراحی بلفاروپلاستی پلک تحتانی با استفاده از روش ترمیم فتق به وسیله فاسیای کپسولی پلک قرار گرفتند. تمام بیماران 6 هفته و 6 ماه بعد از جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایج بیانگر این است که در ترمیم فتق کیسه های چربی پلک تحتانی با استفاده از CPF، میزان ناراحتی و درد حین عمل در مقایسه با روش متعارف کمتر می باشد. همچنین احتمال وقوع خونریزی و تشکیل هماتوم بعد از عمل در مقایسه با روش متعارف کمتر می باشد. تفاوت روش مؤلفین با روش de la plaza، استفاده از بخیه های مجزا می باشد که دارای مزایایی می باشد.
در مقایسه با روش استاندارد بلفاروپلاستی تحتانی که شامل برداشتن چربی های اضافی می باشد، گود رفتن پلک تحتانی یا خطر ایجاد ظاهر چشمان فرو رفته (Sunken) در این روش تقریبا وجود ندارد. این مقاله نشان می دهد که در این روش علاوه بر کمتر بودن میزان درد و هماتوم و خونریزی، چربی های پلک دچار تغییر نشده و تنها به جایگاه اولیه برگردانده می شود.

با توجه به شیوع نسبتا بالای کیست هیداتید در کشور و عدم اطلاع کافی از خصوصیات بیماران و بیماری در کودکان، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان های کودکان مفید، بهرامی، آیت الله طالقانی و امیر کبیر طی سال های 1366 لغایت 1386 انجام گرفت.
تحقیق به روش گذشته نگر و با مراجعه به بایگانی مدارک پزشکی و با استفاده از سیستم طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD10) صورت گرفت. پرونده های کودکان 1 تا 14 ساله که با تشخیص قطعی کیست هیداتید، در اعضای مختلف تحت عمل جراحی قرار گرفته بوده اند، با تکمیل فرم اطلاعاتی که شامل اطلاعات هویتی بیماران از قبیل سن، جنس، محل جایگزینی، علائم بالینی، نوع کیست، یافته های حین عمل، درمان، عوارض پس از عمل جراحی، عود بیماری، مدت بستری، وضعیت بیمار هنگام ترخیص و بعد از آن و بالاخره پیگیری بیماران بر اساس پرونده بالینی، تماس تلفنی و غیره بود، مورد مطالعه قرار گرفتند.
در مدت 20 سال تعداد 116 پرونده واجد شرایط وجود داشت که 61 نفر (53 %) پسر و 55 نفر (47%) دختر در محدوده سنی 2 تا 14 سال بودند. با افزایش سن، شیوع آلودگی به شدت افزایش نشان داد. در 98 % موارد نوع کیست، اکی نوکوکوس گرانولوزوس بود. در 87 مورد (42/55%) جایگزینی کیست در ریه و61 مورد (86/38%) در کبد بود. علائم بالینی در مبتلایان به کیست هیداتید ریوی، سرفه، تب و تنگی نفس و در مبتلایان به کیست هیداتید کبد، توده شکمی، تب و هپاتومگالی بود. 114 کودک (28/98%) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. عود کیست هیداتید در 7 مورد (14/6%) و مورتالیته در 2 مورد (72/1%) وجود داشت. شایعترین عارضه، عفونت زخم (5 مورد) و میانگین مدت بستری 9 روز بوده است.
در کودکان با افزایش سن، شیوع ابتلا به کیست هیداتید افزایش یافته و بر خلاف بزرگسالان شایعترین محل جایگزینی کیست، ریه بود. انجام تحقیقات بیشتری برای شناخت علت یا علل بوجود آورنده وضعیت متفاوت این بیماری در کودکان را توصیه می نمائیم.

جوش نخوردگی شکستگی تیبیا یکی از معضلات ارتوپدی است که روش های گوناگونی جهت درمان آن ذکر شده است که هر کدام معایب و مزایایی دارد. ما به دنبال روش ارجح درمان این عارضه هستیم.
22 مورد جوش نخوردگی تیبیا وارد این مطالعه شدند که عده ای سابقه عمل جراحی داشتند و نتیجه نگرفته بودند و عده ای نقص استخوانی داشته و دچار جوش نخوردگی تیبیا شده بودند. ابتدا همگی را دبریدمان کامل کردیم و قسمت نکروزه و سکستر و عفونی خارج شد و برای آنها دستگاه ایلیزارف کارگذاری شد و سپس با استئوتومی دور از محل نانیونیون و انجام ترانسپورت قطعه استخوانی سعی در پر کردن محل نقص استخوانی حاصل از دبریدمان کردیم. تمام بیماران مرد بودند و در مدت مقرر ترانسپورت اسختوانیشان انجام شد و همگی در نهایت یونیون پیدا کردند ولی در 18 مورد مالیونیون داشتیم و در14 مورد در محل رسیدن دو قطعه نیاز به گرافت استخوانی ایلیاک شد. در هیچ موردی قسمت دیستراکشن استئوژنز محل استئوتومی مشکل پیدا نکرد و در تمام موارد حرکات مچ پا به درجات مختلف کاهش داشت. در یک مورد شکستگی مجدد در محل یونیون حاصله داشتیم. چهار مورد هم دچار کوتاهی خفیف (زیر 2 سانتیمتر) شدند.
در کل با توجه به ایجاد یونیون در تمام موارد و کم بودن شدت عوارض مثل مالیونیون و یا کاهش حرکات مچ پا که مانعی برای زندگی روز مره نبودند به نظر می رسد که روش ایلیزارف و سگمان ترانسفر روش مطلوبی جهت درمان نانیونیون ساق باشد و قابلیت اجرایی آن زیاد و موربیدیتی آن کم است.

بسیاری از بیماران سندرم کارپال تانل [Carpal Tunnel Syndrome (CTS)] در زمان مراجعه از نظر درگیری عصب مدیان درمرحله پیشرفته ای قرار دارند. گروهی از آنان از وجود علائم در مسیر عصب اولنار شکایت دارند، ضمنا«تعدادی از بیماران از تداوم علائم بعد از آزاد کردن کانال کارپال شاکی هستند، هدف از این مقاله، ارائه تکنیک جدید جراحی و نتایج آن در بیماران مبتلا به سندرم کارپال تانل می باشد.
در این مطالعه 24 بیمار و 36 دست مبتلا به سندرم کارپال تانل تحت عمل جراحی با تکنیک جدید قرار گرفتند و نتایج آن به صورت پرسشنامه قبل و 6 ماه بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفت.
درگیری عصب مدیان در 50% بیماران دو طرفه، در 33% بیماران در دست راست و در 17% بیماران در دست چپ بود. در 5/62% بیماران، درگیری عصب مدیان شدید بود. بهبودی واضحی در عملکرد دست طبق ارزیابی پرسشنامه میشیگان وجود داشت، فقط در یک بیمار تندرنس اسکار وجود داشت، در اکثریت افراد علائم قبل از عمل بعد از گذشت 6 ماه از بین رفته بود (P<0.05).
اکثر افراد مبتلا به CTS که تحت عمل جراحی قرار می گیرند درگیری شدید عصب مدیان دارند، استفاده از برش روش کلاسیک تغییر یافته امکان نرولیز عصب را تا قسمت های پروگزیمال تر فراهم می کند. ترمیم سقف کانال کارپال با Z پلاستی یا فلپ از فلکسور رتیناکولوم، باعثGliding بهتر عصب مدیان شده و از استمرار علائم بیماران و نیاز به جراحی مجدد می کاهد. انجام جراحی به روش کلاسیک تغییر یافته، روشی ایمن و مؤثر در درمان بیماران مبتلا به CTS می باشد.

اولین جراحی کله سیستکتومی به روش لاپاراسکوپیک [Laparoscopic Cholecytectomy (LC)] در سال 1985 توسطErich Mühe انجام شد و در حال حاضر بیش از 90 درصد جراحی کله سیستکتومی در کشورهای پیشرفته به روش لاپاراسکوپیک انجام می شود و این به دلیل تحمل بهتر آن در بین بیماران و بازگشت سریعتر به کار می باشد، اما به نظر می رسد که نتایج نهایی آن از نظر درمانی با روش جراحی باز [Open Cholecytectomy (OC)] اختلاف چندانی نداشته باشد. مطالعات جدید بیانگر این نکته است که روش جراحی باز با برش کوچک (Small-Incision) در بیماران انتخاب شده جایگزین مناسبی برای LC باشد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه میزان بهبودی علائم بالینی سنگ کیسه صفرا و رضایتمندی به دنبال دو نوع عمل جراحی کله سیستکتومی باز و لاپاراسکوپیک می باشد.
در فاصله دی ماه 85 تا تیر ماه 86 تعداد 150 بیمار (66 مرد و 84 زن) که دارای سنگ کیسه صفرای علامت دار بودند، در دو مرکز جداگانه وارد مطالعه شدند. از این تعداد91 بیمار در بیمارستان بقیه الله الاعظم (عج) تحت عمل جراحی باز و 59 بیمار به روش لاپاراسکوپیک در بیمارستان میلاد تحت عمل جراحی قرار گرفتند و از نظر وجود علائم قبل از عمل و بهبودی پس از عمل جراحی در بین دو گروه باز و لاپاراسکوپیک مورد بررسی و پیگیری قرار گرفتند. این دسته علائم شامل: 1) درد تیپیک، 2) درد غیر تیپیک و 3) علائم سوء هاضمه بود. در ضمن بیماران 4 ماه پس از عمل از نظر نحوه رضایت خود مورد پرسش قرار گرفتند.
میزان بهبودی علائم مختلف و میزان رضایتمندی بیماران پس از مدت 4 ماه از عمل جراحی در بین دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی داری نداشت. از نظر رضایتمندی بیماران در هر دو گروه حدود 63 درصد رضایت کامل داشته و مجموعا 37 درصد از هر دو گروه از نتیجه عمل جراحی خود، ناراضی کامل و ناراضی نسبی بودند.
توصیه می شود کله سیستکتومی باز با برش کوچک با توجه به مزایای قابل توجه اقتصادی و همچنین نتایج خوب درمانی آن در کنار روش لاپاراسکوپیک در مراکز دانشگاهی ترویج شده و به نظر می رسد که در مواردی که بیماران توانائی مالی کافی نداشته و یا نیازی به بازگشت سریعتر به سر کار ندارند می تواند جایگزین کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک شود.

سرطان مری یکی از شایعترین بیماری های کشنده است که در شمال ایران همه گیر می باشد. عمل جراحی ازوفاژکتومی درمان بهبود علامت است و هدف جراحی افزایش طول عمر و ارتقاء کیفیت بلع غذا می باشد.
در این مطالعه توصیفی گذشته نگر 192 بیمار مبتلا به سرطان مری که از 240 بیمار پس از عمل جراحی ازوفاژکتومی در طی 14 سال (1370-1384) به پیگیری های مکرر بعد از عمل پاسخ گفتند طی پرسشنامه ای در خصوص کیفیت زندگی و بلع غذا تحت بررسی قرار گرفتند. اطلاعات حاصله از پرسشنامه و پرونده های بستری بیماران بعد از جمع آوری توسط نرم افزار آماری SPSS 11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
طول عمر یک ساله 80%، 2 ساله 61%، سه ساله 52% و چهار ساله 38% به دست آمد. 61% بیماران دیسفاژی خفیف، 25% دیسفاژی شدید داشتند و 14% بیماران بدون دیسفاژی بودند. 50 بیمار (28%) در طول مدت چهار سال پس از عمل دو تا پنج بار نیاز به دیلاتاسیون داشته اند. 11 بیمار (6%) بلع دردناک و 18% از سوزش معده شکایت داشتند.
نتایج این بررسی نشان داده است که میزان بقاء بیمار سرطان مری 4 سال پس از جراحی ازوفاژکتومی تا 38% امیدواری دارد اما فقط 14% بیماران بلع غذا به صورت طبیعی داشتند و اکثریت بیماران، دیسفاژی یا سوزش معده داشتند.

لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی به عنوان درمان استاندارد طلایی، مؤثر و بی خطر در اکثر بیماران مبتلا به بیماری های کیسه صفرا در تمام دنیا مورد قبول قرار گرفته است. تعبیه درن به طور روتین پس از لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی مورد بحث است. بسیاری از جراحان درن را با هدف جلوگیری از ایجاد تجمع خون، صفرا یا چرک تعبیه می کنند در حالی که تعبیه درن می تواند موجب درد، عفونت زخم، اسکار پس از جراحی و تاخیر در ترخیص بیماران گردد. این مطالعه به بررسی نقش درن پس از لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی از نظر حجم، نوع ترشحات آن، مزایا و معایب آن می پردازد. این مطالعه در بیمارستان دکتر شریعتی تهران بر روی 92 بیماری که به صورت الکتیو یا اورژانس تحت عمل لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی در سال 1386 قرار گرفتند، انجام شد. مشخصات دموگرافیک بیماران، اندیکاسیون عمل آنها، مدت زمان عمل و سیر و وقایع بعد از جراحی به دقت ثبت شد. حجم ترشحات درن روزانه به میلی لیتر، نوع ترشحات، درد بیماران و طول مدت بستری بیماران ثبت و مقایسه شد.
برای 59 بیمار (1/64%) درن فیکس شد و در 33 بیمار (9/35%) درنی تعبیه نشد. میانگین ترشحات درن 4/28±4/40 میلی لیتر (محدوده: 10 تا 300 میلی لیتر) بود. نوع ترشحات در تمام موارد سروزی و خونابه ای بود و در هیچ بیمار خون روشن و یا صفرا نبود. در اکثر موارد (90%) حجم ترشحات درن کمتر از 100 میلی لیتر بود. هیچ یک از بیمارانی که برای آن ها درن تعبیه نشد دچار تجمع داخل شکمی نشدند و تحت درناژ پرکوتانه یا عمل جراحی مجدد قرار نگرفتند. درد بیماران بعد از جراحی در گروهی که درن داشتند به طور معنی داری بیشتر بود و 12 ساعت بعداز جراحی طبق مقیاس آنالوگ بصری درد از مقیاس 10 در گروه بدون درن، 2/1±5/1 و در گروه با درن 1±2/2 بود (018/0=P-value). میانگین بستری بیماران در گروه بدون درن 5/0±3/1 روز و در گروه با درن 6/0± 8/1 روز بود (0001/0 < P-value).
به نظر می رسد درن در اعمال لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی در اکثر موارد، ترشحات بسیار اندکی را تخلیه می کند. تعبیه درن منجر به افزایش درد بیماران و طولانی شدن بستری آنان و هزینه ها می شود. توصیه می شود از تعبیه درن غیرضروری خودداری نموده و با تصمیم صحیح، درن گذاری را به حداقل رساند تا عوارض مرتبط با آن مانند درد، عفونت زخم، نگرانی بیمار، افزایش میزان اقامت بیمار پس از جراحی و هزینه های آن را کاست.

استفاده از مواد مخدر یک مشکل بهداشتی در جهان است. عفونت های کشنده ویرال (ایدز و هپاتیت) و عفونت های باکتریایی نسج نرم و سخت از عوارض جدی در مصرف کنندگان می باشد که نقش مهمی در مورتالیتی و موربیدیتی آنها دارد. بروز عفونت در نسوج سخت در معتادین تزریقی به ندرت دیده می شود. در این مطالعه ضمن بررسی متون، در مورد عفونت نسج سخت ناشی از مواد مخدر تزریقی به معرفی بیماری با استئومیلیت در زمینه تزریق هروئین می پردازیم

شریان مهره ای از بخش اول شریان ساب کلاوین جدا می شود. شیوع مبدا نابجای شریان مهره ای چپ از قوس آئورت در برخی جوامع مورد بررسی قرار گرفته و درصد های متفاوتی از 1 تا 5% برای آن ذکر گردیده است. شیوع شریان مهره ای راست مبداء گرفته از قوس آئورت نادر است. گزارشی از میزان شیوع این آنومالی در ایران منتشر نشده است. در تشریح جسد یک مرد حدودا 30 ساله سفید پوست شریان ورتبرال مبداء گرفته از ساب کلاوین چپ مشاهده نشد، در مقابل قوس آئورت یک شریان اضافه داشت که در سمت چپ وارد سوراخ عرضی مهره ششم گردن شده بود. در بررسی حفره کرانیال خلفی هر دو شریان ورتبرال راست و چپ حضور داشتند. سایر شاخه های شریان ساب کلاوین و همچنین مبداء شریان مهره ای راست طبیعی بود. عدم وجود شریان ورتبرال مبداء گرفته از ساب کلاوین چپ و وجود شریانی با مبداء قوس آئورت که مسیر شریان مهره ای را طی می کند، شریان ورتبرال با منشاء نابجای آئورتی را مطرح می کند. توجه به امکان وجود بالقوه چنین واریاسیونی توسط جراح در جراحی های عروق سوپرآئورتیک و همچنین در روش های تشخیصی نظیر آنژیوگرافی می تواند مانع از بروز خطر در جراحی و یا اشتباه در تشخیص بیماری گردد.

نگارش”گزارش موردی“در متون پزشکی به زمان بقراط حکیم درپیش از میلاد مسیح مربوط می شود. گزارش موردی دامنه وسیعی از مراقبت های اولیه”نشانه های نادر“روش های نوین تشخیص و درمان تا مواردی از گزارش های مربوط در حیطه آموزش و پژوهش را شامل می گردد.”گزارش موردی“در ابتدا شامل سه بخش مقدمه، معرفی مورد و بحث بود. که خلاصه و مرور متون نیز به آن اضافه می شد در کل حجم پیشنهادی برای یک”گزارش موردی“در حدود 1500 تا 2500 کلمه با 20 تا 30 رفرانس می باشد. خلاصه”گزارش موردی“100 تا 250 کلمه است. مقدمه بهتر است از سه پاراگراف بیشتر نشود. در جستجوی منابع در قسمت مرور متون باید توجه داشت که از بانک های اطلاعاتی مرتبط استفاده گردد. بحث مهمترین قسمت یک”گزارش موردی“را تشکیل می دهد. در بحث باید اعتبار، دقت و ویژگی های منحصر به فرد مورد ذکر شده و اطلاعات به دست آمده مورد بررسی قرار گیرد.

اغلب اوقات در درک مفاهیم واژه های حساسیت (Sensitively)، ویژگی (Specificity) و ارزش پیش بینی (Predictive Value) با اشکال روبرو هستیم و به طور غریضی نمره های بالاتر را در یک آزمایش بالینی با ارزش تر تلقی می کنیم! و خود درک این معنی است که مفاهیم توصیفی تا به شکل ریاضی تعریف نشوند، قابل فهم نبوده و تا به شکل اعداد و منحنی ارائه نشوند، کاربردی نیستند.