نشریه جراحی ایران
سال پانزدهم شماره 1 (بهار 1386)

همانژیواندوتلیومای اپیتلیویید کبدی (HEH) بدخیم، یک تومور عروقی بدخیم نادر با علت ناشناخته و سیر طبیعی متغیر است. نویسندگان این مقاله، مرور جامعی از متون تحقیقی در مورد HEH را با تمرکز بر پیامدهای بالینی پس از راهبردهای درمانی متفاوت، ارائه می دهند. در این مرور، تمامی مجموعه های منتشر شده در مورد بیماران مبتلا به HEH (تعداد 434 بیمار) از نخستین توصیف این بیماران در سال 1984 تا مقاله حاضر مورد تحلیل قرار گرفت. پارامترهای مرور شده شامل: داده های جمعیت شناختی، تظاهرات بالینی، روش های درمانی و پیامدهای بالینی بود. میانگین سنی بیماران مبتلا به HEH، 7/41 سال و نسبت مرد به زن، 2 به 3 بود. شایعترین تظاهرات بالینی: درد ربع فوقانی راست شکم، هپاتومگالی و کاهش وزن بود. اغلب بیماران با تومور چند کانونی که هر دو لوب را درگیر کرده، مراجعه کردند. شایعترین مناطق درگیری خارج کبدی در زمان تشخیص: ریه، صفاق، گره های لنفاوی و استخوان بود. شایعترین تدابیر درمانی: پیوند کبد (LTx) (8/44% از بیماران)، پیگیری بدون درمان (8/24% از بیماران)، شیمی درمانی یا پرتو درمانی (21% از بیماران)، و رزکسیون کبد (LRx) (4/9% از بیماران) بود. میزان بقای یک و پنج ساله پس از LTx به ترتیب 96% و 5/54%، پس از عدم درمان به ترتیب 3/39% و 5/4% پس از شیمی درمانی یا پرتودرمانی به ترتیب 3/73% و 30% و پس از LRx به ترتیب 100% و 75% بود. LRx درمان انتخابی برای بیماران مبتلا به HEH قابل رزکسیون است، با این وجود، به دلیل چند مرکزی بودن HEH کبدی، LTx به عنوان درمان انتخابی پیشنهاد شده است. علاوه بر این، LTx گزینه قابل قبولی برای بیمارانی است که HEH با تظاهرات خارج کبدی دارند. شاید بتوان بیماران کاملا گزینش شده را تحت LTx از اهداء کننده زنده (با حفظ منبع اهداء) قرار داد. نقش درمان های کمکی مختلف برای بیمارن مبتلا به HEH همچنان نامعلوم است.

بررسی مقالات و جمع آوری منابع اطلاعاتی مربوط به سرطان در مردان در جستجوی منابع برای این مقاله با اشاره به سرطان پستان مردان در نیم دهه اخیر بیش از ده هزار مورد ارتباط که 3472 مورد به طور مستقیم مربوط به سرطان پستان در مردان است انتخاب و در مجموع به 198 مقاله و پایگاه اطلاعاتی از سال 1982 تا اواخر 2006 اشاره شده است. در این مرور نحوه بیمار یابی، غربالگری تشخیصی،درمان و پیش اگهی در مطالعات مختلف مقایسه شده است. سرطان پستان مردان یک درصد از سرطان های مردان را شامل می شود. اغلب با کشف توده ای بدون درد مراجعه می کنند. متوسط سن بیماران در کشورهای مختلف حدود 60 سال است. نوع پاتولوژی تقریبا همیشه از نوع Invasive Ductal است. استفاده از غربالگری ماموگرافی فقط در بیماران با سابقه فامیلی درجه اول یا مثبت بودن بررسی کروموزومی صورت می گیرد. درمان جراحی اغلب به صورت ماستکتومی اصلاح شده یا رادیکال توصیه می شود هر چند که جراحی حفظ پستان هم مطرح بوده است. کارآزمائی بالینی وسیعی برای مقایسه روش های شیمی درمانی در آقایان صورت نگرفته و درمان در مردان مشابه خانم ها انجام می گیرد. پیش آگهی و درمان ظاهرا یکسان است ولی اغلب مردان به علت فقدان اطلاعات کافی دیر مراجعه می کنند.

خلاصه به فارسی: مایع آمنیوتیک با توجه به دارا بودن اسید هیالورونیک4 که عاملی در بهبود و ترمیم زخم در جنین است، به نظر می رسد که می تواند در کاهش چسبندگی مؤثر باشد. هدف این مطالعه تعیین تاثیر مایع آمنیوتیک در جلوگیری از چسبندگی داخل شکمی پس از لاپاراتومی در موش صحرائی می باشد. در این مطالعه، 30 عدد موش صحرائی (Rat) مذکر به وزن تقریبی 20 + 220 GR، به صورت تصادفی به دو گروه مساوی 15 تایی تقسیم شدند. پس از باز کردن جدار شکم با شکاف، خط وسط روی پریتوئن قسمت راست شکم حدود 10 شکاف طولی به طول حدود 2-3 سانتیمتر ایجاد شده و از قسمت چپ پریتوئن نیز قطعه ای به ابعاد تقریبی یک در یک سانتیمتر برداشته شد. در گروه اول که گروه مورد بودند قبل از بستن شکم 5 سی سی مایع آمنیوتیک انسان داخل شکم ریخته شد. در گروه دوم نیز که گروه شاهد بودند، 5 سی سی نرمال سالین قبل از بستن شکم ریخته شد. درجه بندی میزان چسبندگی ایجاد شده توسط یک نفر که به گروه بندی موش های صحرائی آگاهی نداشت و با استفاده از مقیاس Ahmet Canbaz انجام شد. اطلاعات جمع آوری شد و P<0.05 معنی دار تلقی شد. در مقایسه دو گروه شاهد و مورد، مشاهده شد که میزان چسبندگی در گروه مورد، به طور معنی داری، کمتر از گروه شاهد بود (P=0.008). میانگین درجه چسبندگی در گروه مورد، 3/1 + 13/1 و در گروه شاهد 18/1 + 5/2 به دست آمده است (P <0.05). مایع آمنیوتیک انسان با توجه به محتوای اسید هیالورونیک آن و نقشی که در ترمیم و بهبود زخم های جنین دارد در کاهش چسبندگی داخل شکمی پس از عمل جراحی مؤثر می باشد.

افزایش حجم موفقیت آمیز با کمک وسیله اتساع نسج Tissue Expander-(TE)]] و پوشش دادن صورت با بافت مشابه، از نظر رنگ و ماهیت با محدودیت هایی روبرو است که از آن جمله میزان پوست تولید شده می باشد. انتخاب وسایل کوچکتر و افزایش حجم زیادتر آن، می تواند فلاپ قابل استفاده بیشتری ایجاد کرده و نتیجه بهتری را به دنبال داشته باشد. در تجربیات ما 32 بیمار معرفی می شوند که 52 حجم دهنده بافتی برای آنها تعبیه شده است. از این تعداد 29 مورد قربانیان سوختگی سر و گردن، یک مورد، خال بزرگ مودار و دو مورد بیمارانی بودند که عمل جراحی برداشتن پستان (ماستکتومی) روی آنها صورت گرفته است. TE کوچکتر از معمول با افزایش حجم زیادتر آن به میزان 2 تا 4 برابر حجم ثبت شده، در تمامی بیماران به کار گرفته شد. با استفاده از روش بالا، پوست قابل انتقال بیشتری جهت پوشاندن قسمت های معیوب به دست آمد. میزان عوارض ماژور و مینور در مقایسه با مطالعات قبلی اختلاف قابل ملاحظه ای را نشان نداد. تصاویر چند مورد به عنوان نمونه ارائه شده است. تکنیک جراحی دقیق، ایجاد برش های کوچکتر به منظور تولید فشار کمتر در سطح زخم از عوامل مهمی است که در کاهش میزان عوارض مؤثر بوده و باعث اطمینان از موفقیت و جلوگیری از نتایج ناخواسته خواهد شد.

تخلیه کامل خون و مایع حفره پریکارد و پلور از این نظر حائز اهمیت است که خون باقیمانده پس از عمل به صورت مستقیم یا غیر مستقیم باعث مورتالیتی و موربیدیتی پس از عمل می شود. هدف از این پژوهش، ارائه بهترین روش جهت تخلیه حفرات پریکارد و پلور، پس از عمل جراحی قلب باز می باشد. در این تحقیق که بر روی 415 بیمار تحت عمل جراحی قلب باز در بخش جراحی قلب شریعتی در سال 1377 انجام شده است. نتایج رادیوگرافی و تجمع مایع پریکارد و پلورال در بیماران با توجه به محل قرارگیری درن (گروه مدیال و لترال) و انجام پریکاردیوتومی خلفی (گروه الف، ب، ج و د) بررسی و مقایسه شده و نتایج ذیل حاصل گشته است. در7/21 درصد بیماران در روز سوم و در 9/17 درصد بیماران در موقع ترخیص پس از عمل جراحی قلب باز درجاتی از تجمع مایع در حفره جنبی در رادیوگرافی ساده سینه وجود داشته است. استفاده از درن لترال چه با پریکاردیوتومی خلفی و چه بدون آن در کاهش شیوع تجمع مایع در حفره جنبی چپ در روز سوم (02/0 =P-value) و موقع ترخیص (0001/0 =P-value) اختلاف معنی داری با گروه درن فقط مدیال داشته است. میزان تجمع مایع داخل پریکاردیوم در اکوکاردیوگرافی در این گروه از بیماران تحت بررسی 2/32 درصد بوده است. از نظر آماری تجمع مایع داخل پریکاردیوم در موقع ترخیص بین گروه های الف، ب، ج و د اختلاف قابل توجهی با هم داشتند (0001/0 =P-value). یعنی تجمع مایع داخل پریکاردیوم در بیماران با پریکاردیوتومی خلفی کمتر از بیماران بدون آن است. بر طبق این پژوهش، در بیمارانی که تحت عمل جراحی قلب باز قرار می گیرند، در صورت باز شدن فضای جنبی می بایست درناژ از طریق درن لترال انجام گیرد.

تروما به عنوان بزرگترین علت مرگ و میر کودکان پس از یک سالگی در سطح جهان مطرح می باشد و ارائه خدمات اورژانس پیش بیمارستانی [Emergency Medical Service (EMS)] برای کودکان حادثه دیده به عنوان یک مشکل قابل توجه در سطح جهان باقی است. مطالعه حاضر به هدف بررسی انواع، شاخص های زمانی ارائه خدمات و مرگ و میر پیش بیمارستانی برای ماموریت های آمبولانس 115تهران به دنبال تروما برای اطفال انجام شد. مطالعه حاضر به صورت گذشته نگر انجام شد. تمامی تماس های با اورژانس 115 تهران به دلیل تروما برای کودکان سنین 15 سال و کمتر که در فاصله زمانی بهمن ماه 1384 لغایت اردیبهشت 1385ثبت شده بود، بررسی گردید. داده های دموگرافیک، نوع حادثه، شاخص های زمانی خدمات اورژانس و پیامد پیش از بیمارستان (مرگ) بیماران ثبت گردید. طی این مدت، 335 مورد تماس به دلیل ترومای اطفال با EMS تهران انجام شده بود. از این بین 211 مورد (63%) مربوط به پسران بود. محدوده و میانگین (+ انحراف معیار) سنی بیماران به ترتیب برابر 15-1 و 6/3 ± 3/11 سال بود. تصادفات با 197 مورد (8/58%)، شایع ترین نوع حادثه بود. 9 بیمار (1/5%) پیش از رسیدن آمبولانس به محل حادثه فوت کردند، اما در حین انتقال، هیچ بیماری در آمبولانس فوت نکرد. میانگین زمان رسیدن به بالین بیمار برابر 2/6 ± 7/14 دقیقه بود. بیماران فوت شده در مقایسه با بیماران زنده رسانده شده به بیمارستان دارای زمان رسیدن آمبولانس به بالین کوتاه تری از نظر آماری بودند. در تهران، تروما علت حدود یک سوم از تماس های مربوط به اورژانس پیش بیمارستانی اطفال را به خود اختصاص می دهد، که نشان دهنده توجه سیستم EMS کشور و برنامه ریزی های مؤثر و کار آمد سیستم بهداشتی کشورمان جهت ارتقای این بخش در کودکان می باشد. اگر چه شاخص های زمانی ارائه خدمات به اورژانس پیش بیمارستانی در مقایسه با برخی از کشورها مناسب تر می باشد، اما با وضعیت ایده ال فاصله دارد، و نیازمند برنامه ریزی می باشد. با توجه به اینکه طبق مطالعه حاضر، کاهش زمان ارائه خدمات آمبولانس ها به کودکان دچار تروما با کاهش معنی دار مرگ و میر همراه است، ضرورت چنین تلاشی دو چندان می نماید.

واریس بیماری بسیار شایع است و به غیر از زشتی پا عواقب آزاردهنده و در بعضی موارد خطرناکی نیز دارد. اساس درمان بر دو پایه استوار است. اول متوقف نمودن برگشت غیر طبیعی خون در سیستم سطحی و دوم خارج و یا مسدود نمودن رگ های واریسی. گرچه روش جراحی و تزریق درمانی موفق است و در گذشته استاندارد طلائی محسوب می شد ولی با توجه به برخی عوارض، در سال های اخیر، با هدف کاهش عوارض، آسانتر و با دوام تر نمودن درمان، از روش های متفاوتی ازجمله نور لیزر استفاده شده است. هدف این مقاله ارزیابی روش لیزر داخل رگ برای مسدود نمودن رگ سطحی می باشد. مطالعه از نوع کارآزمائی بالینی بوده که در آن بیماران یکی بعد از دیگری وارد مطالعه شدند. بیماران با نارسائی دریچه ای در سیستم سطحی سافن بلند و کوتاه برای درمان واریس اولیه تحت درمان لیزر 980 نانو متری داخل رگ قرار گرفتند. تمام بیماران پیش از عمل و10 الی 14 روز بعد از عمل معاینه و تحت آزمایش داپلر رنگی قرار می گیرند. تعداد 76 رگ در 69 بیمار تحت عمل جراحی لیزر قرار گرفتند، 64 رگ سافن بلند و 12 رگ سافن کوتاه. در این مطالعه متوسط انرژی برای درمان رگ ها 2487 ژول بود، زمان متوسط 154ثانیه و تعداد متوسط پالس 103بود. اندازه متوسط قطر رگ سافن بلند در قسمت بالا 87/10 میلی متر پیش از شروع و بعد از درمان 42/7 میلی متر اختلاف بین اندازه های رگ ها پیش از شروع و بعد از درمان از نظر آماری قابل توجه هستند (Students t Test; P<.0001). در معاینه که بعد از عمل انجام شد از 76 رگ لیزر شده 73 رگ تا محل تقاطع (96%) توسط لخته خون، کاملا مسدود بود. فقط در سه مورد، 2-4 سانتیمتر نزدیک دو راهی بین رگ سطحی و عمقی باز بود ولی بقیه طول رگ ها مسدود بود. درتماس تلفنی بعد از عمل 98% از بیماران از درمان راضی بودند. این مطالعه نشان می دهد که استفاده از لیزر داخل رگ برای مسدود نمودن سافن و درمان برگشت خون وریدی موفق می باشد. همراه با رضایت بالای بیماران، این روش درمانی می تواند به آن گروه وسیع از بیماران که برای درمان اقدام ننموده، با استفاده از این روش می توانند واریس خود را با اطمینان بیشتر درمان کنند.

در یک مطالعه آینده نگر مولتی سنتر فاز II اثرگذاری و توکسیسیتی رژیم DCF (Docetaxel، Cisplatin، 5–FU) روی بیماران با کانسر معده پیشرفته و متاستاتیک غیر قابل جراحی که قبلا هیچگونه شیمی درمانی دریافت نکرده بودند تست شد. در این مطالعه بین سال های 1382 تا اوایل 1385 تعداد 56 بیمار به کانسر معده در وضعیت موضعی پیشرفته و یا متاستاتیک روی رژیمDocetaxel به مقدار mg/m2 75 یک روز و Cisplatin به مقدار mg/m2 75 یک روز و 5 – FU به مقدار mg/m2 750 به طور مداوم و برای 3 روز با حمایت فولینیک اسید قرار گرفتند که پروتوکل هر 3 هفته و برای شش دوره زمانی ادامه یافت. هدف اولیه (Primary end Point) عبارت بود از Time to Progression (TTP)، Response Rate (RR)، Overall Survival (OS). از 56 بیمار که وارد مطالعه شدند 36 مرد و 20 زن بودند و با سن متوسط 56 سال همگی عملکرد بالاتر از 70% بر اساس کارنوفسکی داشتند. 40% قبلا لاپاراتومی شده بودند. کلا 274 سیکل دارو تزریق شد که متوسط دریافت سیکل ها 5 بار بود در یک پیگیری 16 ماهه 75% بیماران پیشرفت بیماری را نشان دادند. در بررسی 19 ماهه 65% بیماران فوت کردند و متوسط OS حدود 10 ماه بود. تا زمان گزارش درصد بیمارانی که بیش از یک سال زنده بودند 35% یا 19 از 56 بود. کلا TTP با رژیم DCF حدود دو برابر نسبت به رژیم های قبلی بود. مهمترین عوارض نوتروپنی و تب در 12%، عوارض گوارشی و نوروپاتی بود. اضافه کردن دارویDocetaxel به رژیم قبلی CF سبب بهبود نسبی در معیارهای پاسخ مثلRR، OS و TTP در بیماران شد. گر چه نتایج با افزایش مختصر توکسیسیتی همراه بود ولی مانع بهبودی در کیفیت زندگی نشد و رژیم DCF می تواند به عنوان یکی از رژیم های استاندارد در درمان کانسرهای معده پیشرفته استفاده شود.

ریفلاکس لارنگوفارنژیال (LPR) محتویات معده موجب ایجاد علائم و بیماری های متفاوتی می گردد که از آن جمله رینوسینوزیت مزمن (CRS) است. در تعیین پاتوفیزیولوژی ریفلاکس لارنگوفارنژیال به نقش هلیکو باکتر پیلوری توجه شده است ولی در مورد آن اتفاق نظر وجود ندارد. بنابراین در این مطالعه به نقش هلیکو باکتر پیلوری در رینوسینوزیت مزمن و ارتباط آن با آلودگی هلیکو باکتر پیلوری معده پرداختیم. این تحقیق یک مطالعه بالینی کوهورت است، که در آن یک گروه 18 نفری از بیماران مبتلا به رینوسینوزیت مزمن با گروه 18 نفری افراد شاهد از نظر وجود هلیکو باکتر پیلوری در سینوس و معده مورد مقایسه قرار گرفتند و از تست(Polymerase Chain Reaction) PCR با حساسیت و ویژگی بالا برای یافتنDNA هلیکو باکتر پیلوری استفاده شده است. در نمونه های سینوس فقط در دو مورد از گروه بیمار هلیکو باکتر پیلوری مثبت بود که این میزان در گروه شاهد 6 مورد بود که این دو ارتباط معنی داری در جهت معکوس با هم داشتند و در هر گروه به تنهایی بین موارد مثبت معده و سینوس ارتباطی وجود نداشت (P<0.05). هلیکو باکتر پیلوری نقشی در رینوسینوزیت مزمن ندارد و سینوس فقط به عنوان مخزن، میزبان هلیکو باکتر پیلوری بدون ایجاد بیماری زایی در آن است.

ترانکسامیک اسید یک داروی آنتی فیبرینولیتیک است که موجب کاهش خونریزی و نیاز به تزریق خون در اعمال جراحی قلب و آرتروپلاستی مفصل زانو می شود. در این مطالعه اثرات ترانکسامیک اسید پروفیلاکتیک در کاهش خونریزی حین عمل و بهبود دید جراح در اعمال جراحی رزکسیون دیسک بین مهره ای کمری با دو روش بیهوشی استنشاقی و بیهوشی کامل داخل وریدی بررسی خواهد شد. تعداد بیمار در کلاس ASA II و I به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. در گروه I بیهوشی کامل داخل وریدی به همراه تزریق ترانکسامیک اسید به کار رفت. در گروه II همانند گروه I ولی ترانکسامیک اسید تزریق نمی شد. در گروه III بیهوشی با استفاده از هالوتان و ترانکسامیک اسید تزریق می شد. در گروه IV همانند گروه III ولی ترانکسامیک اسید تزریق نمی شد. میزان خونریزی و رضایت جراح حین عمل ثبت می گردید. میزان خونریزی در هر گروه عبارت بود از گروه I= 3/177 ± 1/267 میلی لیتر، گروه II = 6/411± 656 میلی لیتر، گروه III= 2/307 ± 357 میلی لیتر، گروه IV = 7/406 550 میلی لیتر. کمترین میزان خونریزی در گروه I ثبت شد که اختلاف قابل ملاحظه ای با گروه II (P=0.007) و گروه IV (P=0.04) داشت که ترانکسامیک اسید تجویز نشده بود. خونریزی در گروه II و IV مشابه هم بود و اختلاف قابل ملاحظه ای نداشت (P=0.3). بالاترین رضایت جراح از گروه I بود. هیچ عارضه ای در چهار گروه دیده نشد. ما نتیجه گرفتیم که تجویز پروفیلاکتیک ترانکسامیک اسید در اعمال جراحی رزکسیون هرنیاسیون دیسک بین مهره ای می تواند باعث کاهش خونریزی حین عمل و بهبود دید جراح شود به ویژه اگر با روش بیهوشی کامل داخل وریدی همراه باشد. روش بیهوشی به تنهایی هیچ تاثیری بر میزان خونریزی نخواهند داشت.

کنترل اضطراب که در واقع شایع ترین پاسخ روان شناختی ابنای بشر نسبت به تنش است، با استفاده از روش های مکمل (تن آرامی، طب فشاری و غیره) به عنوان راهکاری عملی و بدون عارضه می تواند تحقق یابد. نیاز به چنین راهکاری به ویژه در مواقعی که فرد ملزم به پذیرش یک روش درمانی قطعی همانند "پذیرش قطع اندام یا آمپوتاسیون" به عنوان یک مداخله اجتناب ناپذیر و مرتبط با سلامتی و ادامه حیاتش می گردد، بیشتر از هر زمان دیگر خودنمائی می کند. این مطالعه یک پژوهش تجربی از نوع کارآزمائی بالینی است که طی آن نمونه گیری در مقطع زمانی گردآوری داده ها به صورت تصادفی انجام گرفته است. تعداد نمونه ها 42 نفر و ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه ای مشتمل بر برخی اطلاعات و دموگرافیک، پرسشنامه اضطراب اشپیل برگرو چک لیست ثبت علائم حیاتی بود. ابتدا اضطراب و علایم حیاتی واحدهای مورد نظر (شاهد و مورد) روز قبل از عمل تعیین و کنترل می شد و سپس عمل مورد نظر به مددجویان "گروه مورد" (محل و نحوه اعمال فشار بر نقطه مورد نظر "نقطه 6P" که یکی از نقاط مورد استفاده در طب فشاری برای کنترل و کاهش اضطراب است)، آموزش داده می شد و پس از گذشت یک دقیقه کنترل علایم حیاتی و پرسشنامه اضطراب در اختیار نمونه مورد نظر قرار می گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گردید. نتایج حاصل نشان داد که نه تنها میزان اضطراب آشکار و نهان در گروه مورد قبل و بعد از استفاده از طب فشاری تفاوت دارد، بلکه تغییرات قابل توجهی نیز در میزان علائم حیاتی آنان در مقطع قبل و بعد از استفاده از طب فشاری دیده می شود. ضمن این که در مقایسه دو گروه (مورد و شاهد) عدم حیاتی و میزان اضطراب آشکار و نهان در گروه مورد سیر نزولی داشته است. با تاکید بر تفاوت بارزی که از مقایسه اطلاعات دو گروه مورد و شاهد به دست آمده است، می توان اظهار داشت که به عنوان یک روش درمانی مؤثر و بدون عارضه در راستای کاهش اضطراب بیماران در مقطع قبل از جراحی می توان از طب فشاری استفاده نمود.

عفونت زخم متعاقب اعمال جراحی، شایعترین عفونت در بیماران جراحی می باشد که حدود 38% از کل عفونت های جراحی را شامل می شود در کتاب های مرجع اعمال جراحی را به انواع تمیز، تمیز آلوده، آلوده و کثیف تقسیم بندی می کنند که فقط در گروه اعمال جراحی تمیز آلوده مصرف آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک توصیه شده است و در اعمال جراحی تمیز مصرف آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک به جز در موارد خاص توصیه نمی شود با توجه به اینکه در حال حاضر در کلیه اعمال جراحی غیر اورژانس تمیز در بیمارستان فیروزگر، آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک تجویز می گردد که این کار معایبی از قبیل القاء مقاومت باکتریایی و تحمل هزینه اضافی برای بیمار را به دنبال دارد، این مطالعه با این هدف صورت گرفت که آیا استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک در اینگونه اعمال جراحی در پیشگیری از عفونت زخم مؤثر است یا خیر. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از خرداد ماه 1381 تا اردیبهشت 1382 در بیمارستان فیروزگر انجام شده است. اولین مورد جراحی غیر اورژانس تمیز بصورت بلوک تصادفی انتخاب گردید و سپس بر مبنای آن بلوک ها به یکی از گروه های دریافت کننده و عدم دریافت کننده آنتی بیوتیک تقسیم شدند. از 121 بیمار مورد مطالعه 62 بیمار (2/51%) هیچگونه آنتی بیوتیک دریافت نکردند و 59 بیمار (8/48%) آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک دریافت کردند. در کل جمعیت مورد مطالعه 13 بیمار (7/10%) دچار عفونت زخم محل جراحی شدند که 6 نفر در گروه دریافت کننده آنتی بیوتیک قرار داشتند (95/4% از کل بیماران) و 7 نفر در گروهی قرار داشتند که آنتی بیوتیک مصرف نکرده بودند (78/5% از کل بیماران). بین دو گروه از نظر فراوانی بروز عفونت محل زخم عمل جراحی اختلاف آماری معنی داری به دست نیامد (P=0.10). بنابر نتیجه این پژوهش مصرف روتین آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک در اعمال جراحی تمیز غیر اورژانس توصیه نمی شود

در ساعت 5:30 صبح روز پنجم دی ماه سال 1382 (26 دسامبر 2003) زلزله ای هولناک با قدرت 7/5 در مقیاس ریشتر در جنوب کرمان، در شهرستان بم روی داد که حدود 80 هزار کشته و زخمی برجای گذاشت. بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان به عنوان یکی از مراکز ارجاع مصدومان این حادثه پذیرای حدود 255 بیمار بود که از این تعداد 20 نفر به علت صدمات نسج نرم در اندام های تحتانی و فوقانی تحت عمل فاشیوتومی اندام قرار گرفتند. این بیماران از نظر وضعیت عمومی و شرایط بالینی، وضعیت مدیکال بررسی شدند. هدف از انجام این مطالعه بررسی عوارض و سرانجام اندام در بیماران فاشیوتومی شده می باشد. از 255 بیمار زلزله زده ای که به بیمارستان الزهرا (س) ارجاع داده شدند، در 20 بیمار مبتلا به Crush Syndrome در 26 اندام فاشیوتومی انجام شد و این بیماران در طی مدت 24 ماه تحت پیگیری مناسب قرار گرفتند. در این بیماران اندام ها در دراز مدت از نظر عملکرد حسی و حرکتی و دامنه حرکات مفصلی بررسی شدند. کلیه بیماران مورد مطالعه بعد از 24 ماه از حادثه قادر به راه رفتن در اندام گرفتار در حد قابل قبول بودند. در 7 بیمار (11 اندام) حس اندام ها به صورت هیپوستزی یا هیپرستزی بازگشت کامل داشته است و بقیه بیماران حس اندام در حد قابل قبول و نسبی برگشت داشت و تنها در یک بیمار به علت دبریدمان رادیکال تنها حس عصب صافن وجود داشت. انجام فاشیوتومی در اندام های دچار Crush Syndrome نه تنها عوارض خطرناکی برای بیمار ندارد بلکه در نگهداری عضو و حتی ایجاد عملکرد اندام در حد قابل قبول کمک کننده می باشد. این بیماران نیاز به توجه و پیگیری و حمایت بعد از عمل و عمل جراحی ترمیمی و اصلاحی اندام و استفاده از ارتوزهای مناسب جهت بهبود عملکرد عضو دارند. در نهایت با توجه به نحوه تفکر در کشور ما که از نظر بهداشت روانی فرد و جامعه، قطع عضو باعث عواقب جبران ناپذیر می شود، نجات اندام را باید به عنوان یک اقدام مهم درمانی حمایتی برای بیماران Crush Injury در نظر داشت.

بیماری OPLL (Ossification of the Posterior Longitudinal Ligament) بیماری نادری است که می تواند باعث ایجاد میلوپاتی و یا رادیکولوپاتی شود. این گزارش برای معرفی OPLL به عنوان یک علت قابل درمان میلوپاتی که می تواند باعث ایجاد ناتوانی قابل توجه شود به انجام رسیده است. تعداد بیمار OPLL توسط تیم جراحی ما تحت جراحی قرار گرفتند. در 6 مورد OPLL در گردن و در یک مورد OPLL در ناحیه توراسیک قرار داشت. همه بیماران قبل از عمل تحت بررسی بالینی و نیز تصویر برداری با گرافی ساده، CT اسکن و MRI قرار گرفتند. پس از جراحی بیمارانی که رادیکولوپاتی داشتند و یا آنهائی که زمان کمتری از علائمشان می گذشت پاسخ بهتری به درمان جراحی داشتند. تشخیص به موقع و انجام جراحی با انتخاب روش جراحی مناسب باعث بهبود عملکرد نورولوژیک بیماران و بهبود کیفیت در بیماران OPLL خواهد شد. بیمارانی که زمان زیادی از علائم آنها می گذرد پاسخ کمتری به درمان جراحی خواهند داشت.

پولیپ های هایپر پلاستیک معده بسیار نادر بوده و اغلب منفرد می باشند. عموما بدون علامت هستند، در صورت علامت دار شدن، به صورت خونریزی گوارشی، درد شکم، احساس پری زودرس یا علائم انسدادی شکم به طور متناوب ظاهر می شوند. بیمار خانم 45 ساله ای بود که اولین بار با شکایت ضعف، بی حالی، سرگیجه و آنمی شدید (هموگلوبین: 9/3 gr/dl) مراجعه نمود. درد شکم و نفخ بعد از غذا خوردن را ذکر می کرد. در آندوسکوپی پولیپ های متعدد به شکل خوشه انگور در معده به همراه پولیپ های پراکنده در سایر نواحی دستگاه گوارش دیده شد، که هیچ کدام بدخیم نبودند. بیمار تحت عمل Near Total گاسترکتومی وگاستروژژنوستومی (بیلروت 2) قرار گرفت و با حال عمومی خوب مرخص شد. چندین نوبت به علت نارسایی قلب بستری گردید و 10 سال بعد به علت همین عارضه فوت شد. این مورد از نظر تعداد بسیار زیاد پولیپ که تمام معده را فرا گرفته، همراهی آن با پولیپ در سایر مناطق دستگاه گوارش، عدم وجود علائم گوارشی واضح و بروز آنمی شدید بدون وجود خونریزی شدید (علیرغم پاتولوژی وسیع در معده) یا بدخیمی قابل توجه می باشد.

آپاندیس دوتایی، ناهنجاری بسیار نادری است که در کودکان معمولا با مشکلات جدی روده ای، ادراری تناسلی و مهره ای همراه است. شیوع این ناهنجاری در 50000 مورد اتوپسی، معادل دو مورد گزارش شده است. در این مقاله یک مورد آپاندیس دوتایی در شیرخواری دوماهه، گزارش شده است و شیوع، طبقه بندی، تظاهرات بالینی و نحوه برخورد جهت درمان مورد بحث قرارگرفته است.

منابع تامین کننده هزینه طرح های تحقیقاتی علیرغم تمام شیوه های کنترل کننده، ناخودآگاه در جهت گیری نتایج طرح نقش دارند و در این راستا طرح های ملی که توسط وزارت خانه ها و نهادهای وابسته به آن حمایت می شود از حداقل و نتایج تحقیقاتی که توسط شرکت های دارویی و مشابه ارائه می شوند از حداکثر تاثیر پذیری برخوردارند. از طرف دیگر تمایل به عدم ارائه نتایج بد و هواداری ناخودآگاه از نتایج مورد تحقیق منجر به ارائه مقالاتی می شود که چندان نمایشگر دنیای واقعی نیستند.