مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال پانزدهم شماره 4 (پیاپی 50، زمستان 1387)

بر اساس شواهد موجود، یکی از مسیرهای مولکولی دخیل در تکثیر و تمایز به استخوان سلول ها مسیرسیگنال دهی Wnt است. از طرف دیگر مطالعات نشان داده است که 6-bromoindirubin-3?-oxim (BIO) قادر است این مسیررا فعال نماید. در مطالعه حاضر تاثیر BIO بر تکثیر و تمایز به استخوان سلول های بنیادی مزانشیمی بررسی شده است.
در مطالعه تجربی حاضر، از سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی استفاده شد. ابتدا برخی غلظتهای BIO از لحاظ تاثیر بر توان زیستی سلولها ارزیابی گردید. سپس غلظتهایی ازBIO شامل01/0، 1/0، 1، 5/1 میکرومولار که تاثیرات منفی برتوان زیستی سلول ها نداشتند، انتخاب شدند و به عنوان مکمل به محیط کشت تکثیر و تمایز به استخوان سلولهای بنیادی مزانشیمی اضافه شدند. برای بررسی اثرBIO بر تکثیر سلولها، تعداد دوبرابر شدن جمعیت سلولی محاسبه شد. برای مطالعه اثر BIO بر تمایز به استخوان، میزان بیان نسبی ژن های ویژه استخوانی و میزان معدنی شدن کشت تمایز تعیین گردید. در تمامی این بررسی ها، کشت بدون BIO به عنوان کنترل در نظر گرفته شد و برای ارزیابی داده از آزمون آماری ANOVA استفاده گردید.
نتایج تعیین دوبرابر شدگی جمعیت سلولی نشان داد که میزان این شاخص رشد درگروه 1/0و1میکرومولار بطور معنی داری بیش از گروه های دیگر است (P<0.05). بررسی میزان تمایز نشان دهنده تاثیرات منفی BIO بر تمایز به استخوان سلول های بنیادی مزانشیمی بود. بطوریکه سلول ها در تمام غلظتهای مورد استفاده نسبت به گروه کنترل، ژن های استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز را به میزان کمی بیان کردند و میزان معدنی شدن کشت آنها بطور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود.
نتیجه نهائی: روی هم رفته به نظر می رسدBIO تکثیر سلولهای بنیادی مزانشیمی را تحریک می نماید، در حالیکه تاثیرات مهاری بر تمایز به استخوان این سلول ها دارد.

سروایوین (Survivin) یکی از جدیدترین مهارکننده های آپوپتوزی است که بیان آن در بافت های جنینی و توموری که سرعت تقسیم بالایی دارند مشاهده شده است. هدف از انجام این پژوهش تعیین بیان متمایز واریانت های مختلف ژن سروایوین در مراحل مختلف تکوینی فولیکول های تخمدانی موش بود.
مطالعه به روش تجربی بر روی موشهای ماده سوری نابالغ 12، 16 و 21 روزه نژاد NMRI انجام شد. جمع آوری فولیکول های تخمدانی در مراحل پره آنترال، پره آنترال بزرگ و آنترال به صورت جداگانه و به روش مکانیکی انجام شد.RNA کل از هر مجموعه فولیکولی به صورت جداگانه استخراج و واکنش رونویسی معکوس با استفاده از پرایمر الیگوdt و آنزیم M-MuLV انجام شد. cDNA حاصل با استفاده از پرایمرهای اختصاصی برای سروایوین و بتا 2- میکروگلوبولین (به عنوان کنترل داخلی) طی واکنش زنجیره ای پلیمراز تزاید یافت. در نهایت بیان نیمه کمی رونوشت سروایوین در مراحل مختلف تکوینی با استفاده از آزمون post-hoc LSD تحت آنالیز آماری قرار گرفت.
یافته های این مطالعه نشان می دهد که سروایوین در مراحل مختلف تکوین فولیکول های تخمدانی بیان می شود. واکنشRT-PCR دو محصول تزاید یافته را نشان داد که نشاندهنده بیان واریانت کوچک و بزرگتر سروایوین (40 و140) در فولیکولهای تخمدانی است. حداکثر بیان mRNA واریانت 140 در فولیکول های پره آنترال مشاهده شد و با پیشرفت مرحله تکوین فولیکولی بیان آن کاهش نشان داد که این کاهش در مرحله پره آنترال بزرگ و آنترال معنی دار بود (05/0>P). بیان نیمه کمی واریانت 40 در سه مرحله تکوین فولیکولی تفاوت معنی داری را نشان نداد. واریانت دیگر (سروایوین121) در هیچکدام از مراحل تکوینی فولیکولی بیان نشد.
نتیجه نهایی: کاهش بیان سروایوین در مرحله آنترال نسبت به مراحل قبلی می تواند نشاندهنده نقش این واریانت در اترزی فولیکولی باشد. مقایسه سروایوین در مراحل مختلف تکوینی فولیکول های تخمدانی در سطح پروتئین پیشنهاد می شود.

مهارکننده های رقابتی ردوکتاز، همانند سیمواستاتین باعث کاهش تری گلیسرید و کلسترول پلاسما و افزایش میزان کلسترول HDL می شوند. از طرف دیگر نشان داده اند که استاتین ها دارای اثر حفاظتی در بعضی از بافتها متعاقب آسیب های مختلف هستند. هر گونه اختلال در جریان طبیعی ادرار تحت عنوان اوروپاتی انسدادی خوانده می شود. انسداد در نهایت می تواند به هیدرونفروز، آتروفی و حتی تخریب کامل عملکرد کلیه منجر شود. هدف از این مطالعه تعیین اثر سیمواستاتین بر فیبروز کلیه متعاقب انسداد کامل یکطرفه حالب در موش صحرایی می باشد.
در این مطالعه تجربی، 50 سر موش صحرایی نر نژاد SD به صورت تصادفی به پنج گروه ده تائی تقسیم شدند. در گروه اول یا کنترل حیوانات به صورت خوراکی روزانه به مدت پانزده روز حلال دارو (شروع یک روز قبل از جراحی)، در گروه دوم (UUO) حیوانات بعد از انسداد یکطرفه حالب حلال دارو را به مدت پانزده روز (شروع یک روز قبل از جراحی) و در گروه سوم (UUO/SIM) حیوانات بعد از انسداد یکطرفه حالب سیمواستاتین را با دوز mg/kg 2 دوبار در روز به مدت پانزده روز (شروع یک روز قبل از جراحی) به صورت خوراکی دریافت کردند. در گروه چهارم (Sham) و پنجم (Sham/SIM) حیوانات همانند گروه های دوم و سوم جراحی شدند ولی مجرای حالب مسدود نشد. برای تشخیص تغییرات بافتی و فیبروز، در روز چهارده بعد از جراحی، کلیه چپ بعد از تثبیت در فرمالین و انجام مراحل مختلف پاساژ بافتی به روش هماتوکسیلین- ائوزین، تری کروم- ماسون و پاس رنگ آمیزی شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری من ویتنی استفاده شد.
نتایج مطالعات پاتولوژیک نشان داد که در گروه UUO، اتساع فضای کپسول بومن، آتروفی شدید گلومرولی و توبولی، اسکلروز پیرامون کپسول بومن و اتساع فضای آن، تجمع سلول های تک هسته ای در بافت بینابینی کلیه، دژنراسیون منتشر و شدید سلولهای توبولی، افزایش ضخامت لایه اپی تلیالی کپسول بومن، ادم پیرامون عروقی، فیبروز بافت بینابینی کلیه، خونریزی، تغییرات استحاله در توبول های پروگزیمال، تورم آبکی سلول های توبول ها، فیبروز تحت کپسولی به همراه تورم آبکی و نکروز سلول های توبولی مشاهده می شود. تجویز سیمواستاتین حین انسداد حالب در گروه UUO/SIM توانست ضایعات بافتی و فیبروز ناشی از انسداد حالب را در بافت کلیه به طور معنی دار (05/0p<) کاهش دهد. تفاوت بافتی بین گروه کنترل و شم مشاهده نشد.
نتیجه نهایی: نتایج مطالعه نشان داد که انسداد حالب باعث آسیب شدید بافت کلیه می شود. تجویز همزمان سیمواستاتین باعث کاهش آسیب های بافتی و فیبروز ناشی از انسداد حالب شد. البته نقش حفاظتی سیمواستاتین در بیماری های کلیوی انسان همانندUUO نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

از روش های بیهوشی معمول مورد استفاده در جراحی سزارین، بیحسی نخاعی می باشد که شایع ترین عارضه آن کاهش فشار خون است. هدف از این مطالعه مقایسه کاهش فشارخون در بیماران تحت جراحی سزارین با بیحسی نخاعی که دزهای مختلف افدرین را بعنوان پیش دارو دریافت کرده اند، می باشد.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده می باشد که جامعه آماری آن بیماران کاندید عمل جراحی سزارین انتخابی تحت بیحسی نخاعی می باشند. پس از ارائه توضیحات شفاهی به بیماران و اخد رضایت نامه کتبی، تعداد 76 بیمار بطور تصادفی در یکی از 4 گروه زیر مورد بررسی قرار گرفتند. به گروه اول 50 میلی گرم افدرین عضلانی، گروه دوم 20 میلی گرم افدرین وریدی، گروه سوم 10 میلی گرم افدرین وریدی و گروه چهارم 1میلی لیتر نرمال سالین عضلانی و 2 میلی لیتر نرمال سالین وریدی تزریق گردید. داروها در حجم های مساوی و شکل ظاهری یکسان بصورت عضلانی و وریدی تزریق می شد. به همه بیماران قبل از شروع مطالعه، 500 میلی لیتر سرم رینگر تزریق شد. فشار خون و ضربان قلب بیمار پس از انجام بیحسی نخاعی با (ml5/1 لیدوکائین 5%) هر یک دقیقه تا 5 دقیقه و پس از خروج نوزاد هر 5 دقیقه و از دقیقه بیستم هر 10 دقیقه تا پایان عمل اندازه گیری و ثبت می گردید. افت فشار خون به کاهش بیش از 25% فشار پایه یا فشار خون سیستولیک کمتر از 90 میلی متر جیوه اطلاق می شد که با تزریق 10 میلی گرم افدرین وریدی درمان می گردید و در صورت لزوم نیز تکرار می شد. دفعات و زمان تجویز افدرین نیز یادداشت می گردید.
گروه های مورد مطالعه از نظر مقادیر پایه فشار خون سیستولیک و فشار متوسط شریانی و ضربان قلب تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین فشار خون سیستولیک و فشار خون متوسط شریانی در گروه IV20 نسبت به گروه پلاسبو بالاتر بوده و تفاوت آنها نیز از نظر آماری معنی دار بود(05/0P<). شیوع هیپوتانسیون و نیاز به دوزهای کمکی افدرین برای درمان هیپوتانسیون در گروه IV20 و IM50 واضحا«نسبت به گروه های پلاسبو و IV10 کمتر بوده و تفاوت آنها نیز از نظر آماری معنی دار بود.
نتیجه نهائی: مصرف پروفیلاکتیک 20 میلی گرم افدرین وریدی یا 50 میلی گرم افدرین عضلانی بطور معنی داری در پیشگیری از هیپوتانسیون ناشی از بی حسی اسپاینال در سزارین موثر است.

وزوزگوش یکی ازشکایات شایع اتولوژیک است.این مطالعه به منظور تعیین و مقایسه تاثیرسمعک های پشت گوشی دیجیتال با آنالوگ در درمان وزوز گوش بیماران مراجعه کننده به مراکز گوش وحلق وبینی شهرهمدان طراحی واجرا گردید.
در این مطالعه کارآزمائی بالینی 27 بیمار با شکایت وزوز و کم شنوایی (بیماری دیگری نداشتند) درسالهای 85 و86 مورد مطالعه قرارگرفتند. بیماران بعدازمعاینه جهت بررسی شنوایی وتعیین نقشه وزوزگوش به کمک آزمونهای PTA، SRT،SDSوTinnitus matching ارزیابی شدند. افرادیکه کم شنوایی دوطرفه بیشتراز40 دسی بل با SDS بیشتر از 60% داشتندبرای دودوره سه ماهه ابتدا سمعک آنالوگ و سپس سمعک دیجیتال راتجربه نمودند. بیماران در پایان هردوره مجددا«بررسی و توسط پرسشنامه میزان رضایتمندی و تاثیری که استفاده از پروتز در بهبود مشکل آنها داشت سنجیده شدند.
نتایج نشان داد که از کل بیماران 27 نفر زن و 10 نفر مرد بودند. میانگین درک گفتار در بیماران مورد مطالعه 5/77%، کم شنوایی 60 دسی بل و سن47 سال بود. بیشترین توزیع فراوانی کم شنوایی (35%) متعلق به افرادی بود که کم شنوایی متوسط- شدید داشتند و ادیوگرام های با شیب نزولی(63%) شایع ترین الگوی کم شنوایی بود. وزوزگوش در 6/55% با استفاده از سمعک دیجیتال و در 3/33% با استفاده از سمعک آنالوگ(p=0.02) بهبود یافت. میزان رضایت ازسمعک دیجیتال(4/70%) بیشتر از سمعک آنالوگ (3/33%) بود(p<0.001). همچنین میزان بهبودی شدت وزوز(p=0.03)و درصد درک گفتار برحسب نوع سمعک تفاوتی نداشت(p<0.001). نتیجه نهایی: سمعکهای دیجیتال علاوه برایجاد درک گفتاری بهتر وسیله ای مناسب برای کاهش وزوز گوش دربیماران مبتلا می باشند.

آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی مزمن پیشرونده است که درد و سفتی مفصل در نهایت باعث تخریب مفصلی می شود. تعیین علائم بالینی و بیومارکرها مشخص می کند که چه بیمارانی از درمان گسترده برای جلوگیری از تخریب و ناتوانی مفصل سود می برند. در این مطالعه ارتباط بین اروزیون مفصل در بیماران آرتریت روماتوئید نسبت به یافته های بالینی (خشکی صبحگاهی، خستگی، ندول روماتوئید، تعداد و وجود مفاصل دردناک، تعداد و وجود مفاصل متورم) و یافته های آزمایشگاهی (RF-CRP-ESR) بررسی شده است.
این مطالعه بصورت توصیفی مقطعی روی 266 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان مباشر کاشانی همدان انجام شده است. شرح حال بیماران، معاینه بالینی و آزمایشات لازم از آنها بعمل آمد و سپس نتایج در پرسشنامه ثبت شد. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون آماری Chi-square تجزیه و تحلیل گردید.
بین وجود مفاصل دردناک در معاینه، تعداد مفاصل دردناک، وجود مفاصل متورم با اروزیون رابطه معنی داری وجود داشت (به ترتیب P=0.05، P=0.05 و P=0.01). همینطور اروزیون مفصلی با خشکی صبحگاهی، ندول روماتوئید، خستگی ارتباط معنی داری داشت یعنی در صورت وجود موارد فوق اروزیون مفصلی بیشتر دیده می شود (به ترتیب P=0.04، P=0.00 و P=0.001)، اما بین تعداد مفاصل متورم، ESR بالا، CRP + و RF + ارتباط معنی داری دیده نشد (به ترتیب P=0.182، P=0.66 و P=0.32).
نتیجه نهائی: جهت تعیین اروزیون مفصلی مجموعه ای از علائم کلینیکی و پاراکلینیکی کمک کننده است

در طب نوین، پژوهشگران عرصه علوم رفتاری، بر ارتباط بین ویژگی های روانی اجتماعی، خصوصیات شخصیتی و الگوهای رفتاری با بروز و سیر بیماری کرونر قلب تاکید دارند. هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه بین خصومت ورزی و تیپ شخصیتی الف با ابتلای به بیماری عروق کرونر بوده است.
در این پژوهش مورد شاهدی تعداد 102 بیمار مبتلا به انفارکتوس میوکارد حاد که با 162 فرد غیر بیمار از نظر ویژگی های دموگرافیک (جمعیت شناختی) همچون سن، جنس، وضعیت تاهل، شغل و میزان تحصیلات همسان شده بودند. با بهره گیری از مقیاس سنجش خصومت ورزی SCL-90-R، پرسشنامه نجاریان (تیپ شخصیتی الف) و پرسشنامه محقق ساخته از نظر ویژگی های روانی اجتماعی، خصومت ورزی و تیپ شخصیتی با هم مقایسه شدند.
این مطالعه نشان داد ارتباط معنی داری بین داشتن شخصیت تیپ الف و ابتلای به گرفتگی عروق کرونر وجود ندارد، اما بین خصومت ورزی بالا و بیماری عروق کرونر رابطه معنی داری دیده شد.
نتیجه نهایی: با توجه به اینکه خصومت ورزی و پرخاشگری ارتباط تنگاتنگی با بروز و تداوم بیماری گرفتگی عروق کرونر قلب دارد، پیشنهاد می شود مداخلات روان شناختی برای کنترل و کاهش متغیرهای آسیب زای فوق در پروتکل درمانی بیماران عروق کرونر گنجانیده شود.

مننژیت باکتریال شایعترین علت کم شنوائی حسی عصبی اکتسابی بعد از دوران نوزادی است. شیوع کم شنوائی بعد از مننژیت بین6 تا37 درصد است. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی کم شنوایی و کری ناشی از بیماری مننژیت در کودکان بستری در بیمارستانهای شهر همدان در فاصله سالهای 1385- 1375 بود و استنتاج این نظریه که تشخیص سریع کم شنوایی بدنبال مننژیت و درمان سریع آن چقدر در زندگی آینده کودک تاثیر گذار است.
در این مطالعه توصیفی مقطعی و گذشته نگر در طول مدت ده سال در مجموع 65 کودک مبتلا به مننژیت باکتریال که در بیمارستانهای شهر همدان بستری شده بودند با انجام تست شنوائی سنجی P.T.A. مورد بررسی قرار گرفتند. آنالیز آماری نتایج با تست های توصیفی و بهره گیری از نرم افزار SPSS صورت گرفت.
فراوانی کاهش شنوائی دربیماران مبتلا به مننژیت 8/53? بود که از لحاظ آماری تفاوت آشکاری از جنبه سن و جنس بین آنان وجود نداشت. کاهش شنوائی در تمام موارد از نوع حسی عصبی بود که 8/82? دوطرفه و 2/17? یکطرفه بود. 1/76? از موارد کم شنوائی در فرکانسهای 4000-6000-8000 هرتز بودند و در 6/74? موارد کم شنوائی آستانه شنوائی بین 20 تا50 دسی بل دیده شد.
نتیجه نهایی: آنالیز داده ها نشان داد که مننژیت باعث کم شنوائی حسی عصبی دو طرفه می شود که اکثرا«به میزان 20تا50 دسی بل و در فرکانسهای بالا می باشد. بر اساس نتایج این مطالعه انجام تست های شنوائی در تمامی بیماران مبتلا به مننژیت پیشنهاد می شود.

ترومای نافذ قلب یکی از علل مرگ و میر نسبتا قابل ملاحظه در بیماران ترومائی قفسه سینه بوده و در جوامع مختلف نیز رو به افزایش است اکثر این بیماران در صحنه حادثه و قبل از ارجاع فوت می نمایند نحوه برخورد معمولی به منظور درمان آندسته از بیماران که زنده به مراکز درمانی مراجعه می کنند مشاهده یافته های مثبت بالینی و انجام تستهای تشخیصی متعدد است که بدلیل وقت گیر بودن می توانند برای حیات بیمار مخاطره آمیز باشند. نکته مهم در بقاء اینگونه بیماران تشخیص و درمان سریع و به موقع است که با این شرایط 80 - 70% بیماران بهبود خواهند یافت.
معرفی بیمار: در این مطالعه 4 بیمار با ترومای نافذ (چاقو) به قفسه سینه وپارگی قلب معرفی می گردد که در سال 1384 و 1385 به بیمارستان مباشر همدان مراجعه کردند دو نفر از بیماران دارای بعضی علائم بالینی غیر ویژه و مشکوک و دو نفر دیگر دارای یافته های بالینی نسبتا واضح مبنی بر صدمه قلبی بودند با دقت بیشتر در معاینه بالینی از نظر مکان آناتومیکی تروما در قفسه سینه و بررسی مسیر عبور جسم برنده و مجاورت نسبی آن با موقعیت قرار گیری قلب، سریعا تحت اکسپلور جراحی بصورت مینی توراکوتومی قرار گرفتند و پس از تشخیص پارگی دیواره های قلب، درمان و بهبود یافتند.
نتیجه نهایی: در بیمارانی که با ترومای نافذ به قفسه سینه مراجعه می کنند و با انجام معاینه زخم با انگشت مشکوک یا متوجه ورود زخم به حفر? پلور و قرار گیری آن در مجاور قلب می شویم نیازی به انجام تستهای تشخیصی پیچیده و فراوان نیست، توصیه می گردد در صورت ناپایدار بودن علائم حیاتی بیمار، اکسپلور از طریق مینی توراکوتومی قدامی فضای چهارم یا پنجم و در بیماران نسبتا پایدار توراکوسکوپی یا مینی توراکوتومی انجام گردد.

آسیب تاندونهای فلکسور در دست اکثر موارد با زخمهای نافذ اتفاق می افتد. آسیب های بسته و از جا کندن تاندونهای فلکسور نادر بوده و اکثرا به صورت کنده شدن تاندون فلکسور عمقی انگشت چهارم از محل چسبندگی آن به استنخوان بند انتهائی انگشت صورت میگیرد. از جا کندن بسته تاندون فلکسور سطحی نادرتر است. نادرترین حالت کنده شدن بسته وهمزمان هر دو تاندون فلکسور یک انگشت است که در حدود ده مورد از آن در سطح دنیا گزارش شده است.
معرفی بیمار: بیمار مردی 27 ساله بدون سابقه بیماری خاص است، راست دست و مغازه دار که ده روز قبل از مراجعه درحین کار کردن تعادل خود را از دست داده وبه زمین میخورد. بعد از آن بیمار قادر به خم کردن انگشت چهارم دست چپ از مفاصل بین انگشتی نبوده است. در این روند زخمی در دست بیمار ایجادنمیشود. بیمار با تشخیص آسیب بسته تاندونهای فلکسور سطحی و عمقی تحت عمل جراحی و ترمیم تاندون فلکسور عمقی قرار گرفت.
نتیجه نهایی: این گزارش تاکید می کند با وجود نادر بودن از جا کندن همزمان تاندونهای فلکسور در یک انگشت، این حالت باید در تشخیصهای افتراقی جراح در موارد مشابه قرار گیرد.