فهرست مطالب

فصلنامه علوم زراعی ایران
سال چهارم شماره 1 (پیاپی 13، بهار 1381)

  • تاریخ انتشار: 1381/02/16
  • تعداد عناوین: 8
|
  • یحیی امام، محمد نبی ایلکایی صفحه 1

    افزایش تراکم بوته با هدف بهبود عملکرد دانه گاهی باعث خوابیدگی بوته ها و کاهش کارایی فتوسنتزی شده و در نهایت به افت عملکرد دانه منجر می شود. در یک پژوهش مزرعهای با استفاده از طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در محل ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز واقع در باجگاه در خاکی با بافت silty clay loam تاثیر سه تراکم بوته 30، 50 و70 بوته درمترمربع وسه غلظتمختلفکلرمکوات کلرید، صفر، 4/1 و 8/2 لیتر در هکتار بر برخی از صفات مورفولوژیک رقم طلایه کلزای پاییزه (Brassica napus L.) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که افزایش تراکم از 30 به 70 بوته در متر مربع موجب افزایش معنی دار ارتفاع بوته در سطح 5 درصد گردید. هم چنین ارتفاع بوته در تیمار کاربرد 4/1 لیتر در هکتار کلرمکوات کلرید در تراکم 70 بوته در متر مربع نسبت به شاهد کاهش معنی داری را نشان داد. تیمار محلول پاشی 8/2 لیتر در هکتار کلرمکوات کلرید موجب افزایش معنی دار قطر ساقه و عملکرد دانه در تراکم70 بوته در متر مربع گردید. گرچه طول میانگره های ساقه و وزن خشک بوته در تیمار کلرمکوات کلرید روند کاهشی داشتند لیکن تفاوت آن ها با شاهد معنی دار نگردید. به نظر می رسد در شرایط مشابه با پژوهش حاضر رقم طلایه با تراکم70 بوته در متر مربع و استفاده از 8/2 لیتر کلرمکوات کلرید در هکتار برای دستیابی به حد اکثر عملکرد دانه قابل توصیه باشد.

    کلیدواژگان: تراکم بوته، کلرمکوات کلرید (CCC)، کلزای پاییزه، عملکرد دانه
  • علی اشرف جعفری صفحه 9
    این تحقیق به منظور تعیین میزان و ماهیت تنوع ژنتیکی و ارتباط بین عملکرد علوفه خشک و سه صفت کیفی (درصد قابلیت هضم، درصد قند های محلول در آب و درصد پروتئین خام) در یک توده دیپلوئید چچم دائمی (Lolium perenne) تحت شرایط کشت فاصله دار و متراکم انجام شد. تعداد 24 ژنوتیپ به صورت تصادفی انتخاب شدند. هر یک از ژنوتیپ ها به هشت کلون تقسیم شدند و با استفاده از روش تلاقی پلی کراس، بذور فامیل های ناتنی (Half sib families) تولید شدند. سپس کلون های والدینی و بذور نتاج در شرایط کشت فاصله دار و متراکم، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی به مدت دو سال مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای اندازه گیری درصد قابلیت هضم، قند های محلول در آب و پروتئین خام از طیف سنج مادون قرمز نزدیک (NIR) استفاده شد. تجزیه ژنتیکی داده ها، نشان داد که وراثت پذیری عمومی برای صفات کیفی در کشت فاصله دار نسبتا“زیاد)80/0-48/0(h2b= ولی برای عملکرد علوفه متوسط بود)49/0-25/0(h2b =. مقدار وراثت پذیری خصوصی برای عملکرد علوفه کم (03/0-01/0(h2n = بود در حالی که مقدار آن برای صفات کیفی بیشتر (91/0-03/0h2n =) بود. نتایج نشان داد که واریانس غیر افزایشی (غالبیت) مهم ترین جزء کنترل کننده عملکرد علوفه بوده است در حالی که برای صفات درصد قابلیت هضم، قند های محلول در آب و پروتئین خام واریانس افزایشی مهم تر بود. همبستگی ژنوتیپی بین قابلیت هضم و درصد قند های محلول در آب مثبت و معنی دار بود، در حالی که، همبستگی بین پروتئین خام و قندهای محلول منفی و معنی دار بود و این روند در هر دو شرایط کاشت پایدار بود. همبستگی ژنتیکی بین قابلیت هضم و پروتئین خام در کل منفی ولی مقدار آن کم و غیر معنی دار بود. رابطه بین عملکرد علوفه و قابلیت هضم در دو محیط کاشت متفاوت بود، در کشت فاصله دار، ضرایب همبستگی نزدیک به صفر ولی در کشت متراکم، ضرایب منفی ولی غیرمعنی دار بودند. عملکرد علوفه با قند های محلول همبستگی مثبت، ولی با درصد پروتئین خام همیستگی منفی و معنی دار داشت.
    کلیدواژگان: چچم دائمی، عملکرد علوفه، کیفیت علوفه، وراثت پذیری، همبستگی
  • رحیم هنر نژاد صفحه 25
    بذر شش واریته برنج با نام های: بینام، دمسیاه، شاه پسند، سپیدرود، خزر و والد 46 به همراه نتاج حاصل از تلاقی دی آلل آن ها در سال 1369 در موسسه تحقیقات برنج کشور رشت به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار کشت و مورد ارزیابی قرار گرفتند. ده صفت کمی شامل تعداد پنجه در بوته، زمان نشاء کاری تا ظهور اولین خوشه، زمان نشاء کاری تا رسیدن کامل دانه، ارتفاع بوته، طول خوشه، تعداد دانه پر در خوشه، وزن هزار دانه، تعداد دانه پوک در خوشه، نسبت طول به عرض دانه برنج و عملکرد شلتوک هر بوته با استفاده از میانگین ده نمونه برای هر صفت اندازه گیری و یادداشت برداری شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس نشان داد که کلیه ژنوتیپ ها از نظر صفات مورد بررسی تفاوت های معنی داری با هم دارند. محاسبه ضرایب همبستگی ژنوتیپی و فنوتیپی برای هر جفت از از صفات با برآورد واریانس و کوواریانس های ژنوتیپی انجام گردید. در اکثر موارد علامت ضرایب همبستگی های ژنوتیپی و فنوتیپی با هم یکسان بودند. هم چنین در موارد زیادی ضرایب همبستگی ژنوتیپی و فنوتیپی از نظر مقدار به هم نزدیک بودند که نشان دهنده کاهش واریانس و کوواریانس محیطی تا یک سطح قابل اغماض می باشد. برای ارائه نتایج ضرایب همبستگی و علیت از ضرایب همبستگی ژنوتیپی به دلیل اهمیت آن در مقایسه با ضرایب فنوتیپی استفاده شد. ضریب همبستگی ژنوتیپی عملکرد دانه در بوته (گرم) با وزن هزار دانه (**31/0 rG=) تعداد دانه پر خوشه (**61/0rG=) و تعداد پنجه در بوته (**37/0 rG=) مثبت و معنی دار و ضریب همبستگی ژنوتیپی عملکرد دانه در بوته با تعداد دانه های پوک در خوشه (**65/0-rG=)، ارتفاع بوته (**26/0-rG=) و زمان نشاء کاری تا رسیدن کامل دانه (**52/0-rG=)منفی و معنی دار بود. نتایج حاصل از تجزیه علیت و همبستگی های ژنوتیپی موجود حاکی از این بود که با تکیه بر صفاتی مانند تعداد دانه پر خوشه و زمان نشاء تا رسیدگی کامل دانه (زودرسی ژنوتیپ ها) بتوان گزینش موفقی جهت افزایش عملکرد شلتوک هر بوته انجام داد. صفاتی مانند تعداد پنجه بیشتر در بوته و پاکوتاهی بوته ها نیز می تواند با توجه به همبستگی های ژنوتیپی موجود، به تحقق هدف افزایش عملکرد بوته تا حدودی کمک نماید
    کلیدواژگان: برنج، تجزیه علیت، همبستگی فنوتیپی، همبستگی ژنتیکی
  • شاپور لرزاده، حبیب الله نادیان، عبدالمهدی بخشنده، قربان نورمحمدی، فرخ درویش صفحه 36

    به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف تراکم خاک بر روی عملکرد و میزان قند نیشکر واریته 103 - 48CP یک مطالعه در مزارع کشت و صنعت امام خمینی در سال زراعی 80-1379 اجرا گردید. این آزمایش در یک مزرعه راتون اول با رعایت اصل یکنواختی در انتخاب مزرعه به اجرا درآمد. طرح آزمایشی این مطالعه به صورت بلوک های کامل تصادفی در چهار سطح تراکم خاک و سه تکرار انجام شد. در این تحقیق خاک مزرعه (فواصل بین ردیف های کشت) در رطوبت مناسب توسط تراکتور به همراه تریلی حمل نی به دفعات0، 3، 6 و 9 بار تردد به درجات مختلف متراکم گردید. تیمار تراکم خاک در چهار سطح شامل: 0، 900، 1800 و 2700 کیلوپاسکال بود. مقاومت فروسنجی(Penetrometer resistance) خاک در تراکم های یادشده و تحت شرایط رطوبتی مذکور به ترتیب برابر با 650، 1250، 2350، 3250 کیلوپاسکال بود. نتایج این مطالعه نشان داد که با افزایش تراکم خاک تا یک مقاومت فروسنجی 650 کیلوپاسکال هیچ گونه کاهش معنی داری بر روی عملکرد کمی و کیفی نیشکر ملاحظه نگردید. با افزایش بیشتر تراکم خاک تا میزان 3250 کیلوپاسکال مقاومت فروسنجی خاک، ارتفاع گیاه، عملکرد نی، تعداد پنجه ها در واحد سطح و وزن ماده خشک برگ، ساقه و نی در سطح 5 درصد احتمال، کاهش یافت. نتایج به دست آمده نشان داد نیروئی که ریشه گیاه نیشکر اعمال می کند بیش از 900 کیلوپاسکال است. از لحاظ عملکرد کیفی، سطوح مختلف تراکم خاک بر روی عملکرد ساکارز اثر معنی داری نداشت، اگر چه یک روند کاهشی در عملکرد ساکارز با افزایش تراکم خاک ملاحظه گردید. درصد ساکارز و خلوص شربت نیز با افزایش تراکم خاک یک روند کاهشی را نشان داد هرچند این روند از لحاظ آماری معنی دار نبود. اندازه گیری شاخص های فیزیولوژیکی رشد مانند شاخص سطح برگ (Leaf Area Index)، سرعت رشد محصول(Crop Growth Rate)، سرعت جذب خالص (Net Assimillation Rate) و سرعت رشد نسبی(Relative Growth Ratio) مشخص شد که با افزایش تراکم خاک از یک مقاومت فروسنجی 650 به 3250 کیلوپاسکال این شاخص ها روند کاهشی معنی داری را نشان دادند.

    کلیدواژگان: سطوح تراکم خاک، عملکرد، اجزاء عملکرد و قند نیشکر
  • محمد باقر خورشیدی بنام، فرخ رحیمزاده خویی، محمد جواد میرهادی، قربان نورمحمدی صفحه 48
    به منظور ارزیابی تحمل سیب زمینی ((Solanum tuberosum L.به تنش خشکی، سه رقم مارفونا، آگریا و دراگا در طی سال زراعی 1379 در گلدان کشت شدند. آزمایش در قالب فاکتوریل با طرح پایه کاملا تصادفی در پنج تکرار به اجرا گذاشته شد. فاکتورهای مورد مطالعه شامل شدت تنش در سه سطح (80%،60%و40%آب قابل استفاده خاک) در مقایسه با شاهد و درسه مرحله رشدی (از کاشت تا ظهور 50% بوته ها، از ظهور 50% بوته ها تا تشکیل استولون و از تشکیل استولون تا تشکیل غده) بود. نتیجه آزمایش نشان داد که اعمال هر گونه تنش، محتوای نسبی آب، کارآیی مصرف آب، تعداد غده در بوته، درصد ماده خشک و عملکرد را به شدت کاهش داد ولی نشت از دیواره سلولی را افزایش داد. در مجموع، رقم آگریا بیشترین عملکرد را به همراه حداقل نشت از دیواره سلولی و کار آیی مصرف آب داشت. در حالی که رقم دراگا کمترین عملکرد را به همراه حداکثر درصد ماده خشک و حداقل محتوای نسبی آب و تعداد غده در گیاه نشان داد. تنش در مرحله استولون به طور غیرمعنی دار عملکرد را کاهش داد.
    شدت تنش متوسط (60 درصد آب قابل استفاده خاک) حدا قل عملکرد را تولید کرد. در حالی که سطوح تنش اختلاف معنی دار با هم نشان ندادند. هم چنین اختلاف بین شدت های مختلف تنش فقط در رقم آگریا معنی دار شد. نتایج نشان داد که در ارقامی که محتوی نسبی آب ((RWC بالاتر و نیز تعداد غده متوسط دارند، تقسیم اسیمیلات ها در غده ها مطلوب تر و در نتیجه منجر به افزایش عملکرد گردید.
    کلیدواژگان: سیب زمینی، تنش خشکی، محتوای نسبی آب، کارآیی مصرف آب، تعداد غده در بوته، درصد ماده خشک، عملکرد
  • علی اکبر قنبری، افشین حسنی مهربان، منوچهر طاهری مازندرانی، حمیدرضا دری صفحه 59

    به منظور مقایسه دو روش کاشت هیرم کاری و خشکه کاری در لوبیا، آزمایشی بر روی چهار رقم لوبیا چیتی در ایستگاه ملی تحقیقات لوبیای خمین، در طی سال های زراعی 1374 و 1375 اجرا گردید. آزمایش به صورت طرح کرت های خرد شده نواری(Split block) با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار، با دو عاملA و B اجرا گردید. عامل A در کرت های عمودی و در چهار سطح شامل ارقام لوبیا چیتی تلاش، محلی خمین، G-14088 و C.O.S-16 و عامل B در کرت های افقی و در دو سطح روش کاشت هیرم کاری و خشکه کاری بررسی گردید. در این بررسی تراکم ثابت cm14× cm20 (357142 بوته در هکتار) در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که بین ارقام از نظر ارتفاع بوته، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در بوته، و عملکرد اختلاف معنی دار وجود دارد. رقم لوبیا چیتی محلی خمین با ارتفاع 95 سانتیمتر بیشترین ارتفاع بوته، و رقم تلاش با تعداد 95/13 غلاف، بیشترین تعداد غلاف در بوته را داشت. رقم C.O.S-16 بیشترین تعداد دانه به تعداد 60 دانه در بوته و بیشترین عملکرد به مقدار 2809 کیلوگرم در هکتار را داشت. در بررسی روش های کاشت مشاهده شد که در روش کشت هیرم کاری ارتفاع بوته بیشتر بود.
    به علاوه تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در بوته و در نتیجه عملکرد نیز بیشتر بود. بررسی اثر متقابل بین ارقام مختلف لوبیا چیتی و روش های کشت نشان داد که بیشترین تعداد غلاف در بوته به تعداد 14 عدد، تعداد دانه در بوته به تعداد 60 دانه و در نتیجه عملکرد به مقدار 2952 کیلوگرم در هکتار مربوط به رقم C.O.S-16 در روش هیرم کاری بود.

    کلیدواژگان: لوبیا چیتی، رقم، هیرم کاری، خشکه کاری، عملکرد
  • برمک جعفری حقیقی، رضا مامقانی، علی کاشانی، عطاء الله سیادت صفحه 67

    در این بررسی به منظور شناخت مناسب ترین تراکم و مناسب ترین ژنوتیپ گندم دوروم (معرفی شده توسط مرکز تحقیقات کشاورزی خوزستان) از لحاظ کمی و کیفی، آزمایشی در مزرعه آزمایشی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشگاه شهید چمران اهواز در سال زراعی 77- 1376 انجام گرفت. در این آزمایش از طرح بلوک های کامل تصادفی استفاده شد. خصوصیات مورد مطالعه درصد لکه آردی(yellow berry) (درصد وزنی دانه هایی که مقطع آردی داشتند)؛ کیفیت، پروتئین، درصد پروتئین دانه، تعداد سنبله در واحد سطح و نیز عملکرد دانه بود. در بین ژنوتیپ های مورد آزمایش(Shwa/Mald، Gediz Altar84، Chen /Altar، Aconchi89) ژنوتیپChen/Altar بیشترین درصد (53/11درصد) و ژنوتیپ(Shwa/Mald) کمترین درصد (3/2 درصد) لکه آردی را داشتند. (Shwa/Mald) بالاترین کیفیت پروتئین را با عدد زلنی 31/35 و Altra84 پائین ترین کیفیت را با عدد زلنی 44/29دارا بودند. ژنوتیپ (Shwa/Mald) بالاترین درصد (66/13%) پروتئین را در بین ژنوتیپ های مختلف داشت. تراکم های400 و500 بوته در متر مربع بیشترین درصد (5/8 %) و تراکم 200 بوته در متر مربع کمترین درصد (16/3%) لکه آردی را داشت در مورد درصد پروتئین دانه روند برعکس بود به طوری که تراکم 200 بوته در متر مربع بالاترین درصد پروتئین دانه (12/13%) و تراکم 500 بوته در متر مربع کمترین درصد پروتئین دانه (31/12%) را داشت. در مورد کیفیت پروتئین دانه با وجود دارا بودن روند افزایش از تراکم های بیشتر به طرف تراکم های پایین تر، اختلاف معنی داری بین تراکم های مختلف مشاهده نشد. با افزایش تراکم، عملکرد دانه افزایش یافت (بالاترین عملکرد در تراکم 500 بوته در متر مربع با 5678 کیلوگرم در هکتار) و ژنوتیپ Chen/Altar بالاترین عملکرد را دربین ژنوتیپ ها دارا بود (4976 کیلوگرم در هکتار میانگین چهار تراکم). همبستگی منفی معنی داری بین کیفیت پروتئین با عملکرد دانه (در سطح 5%) و هم چنین درصد پروتئین با عملکرد دانه (در سطح 1%) چه در تراکم ها و چه در ژنوتیپ ها مشاهده شد ولی درصد لکه آردی با عملکرد دانه همبستگی مثبت و معنی داری (در سطح 1%) داشت. با توجه به نتایج به دست آمده از این آزمایش برای شرایط آب و هوایی اهواز ژنوتیپ Shwa/Mald در تراکم 500 بوته در متر مربع قابل توصیه می باشد

    کلیدواژگان: گندم دوروم، لکه آردی، کیفیت پروتئین، عدد زلنی، درصد پروتئین
  • صفحه 1
|
  • Y. Emam, M.N. Eilkaie Page 1

    Increasing plant density is often associated with lodging, hence decreasing photosynthesis efficiency and grain yield. A field experiment was conducted to evaluate the effect of three plant densities 30, 50 and 70 p/m2 and three different chlormequat chloride concentrations: 0, 1.4 and 2.8 l/ha on some morphological characteristics and grain yield of winter rape seed (cv.Talayeh). The study was conducted under Bajgah agroclimatic conditions in a silty clay loam soil, Shiraz, Iran. The experimental design was a randomized complete block with four replications. The results indicated that, increasing plant density from 30 to 70 p/m2 caused a significant increase in plant height (p <5%). When chlormequat chloride was applied at the rate of 1.4 l/ha at plant density of 70 p/m2 plant height was significantly decreased. Meanwhile the stem diameter and grain yield of plants treated with 2.8 l/ha chlormequat chloride at plant density of 70 p/m2 increased significantly. Although, the inter-nodes length and plant dry weight of the chlormequat -treated plants were smaller than control, their differences were not significant. It was conducted that under similar conditions to the present study, cv. Talayeh with plant density of 70 p/m2, and foliar application of chlormequat chloride at the rate of 2.8 l/ha can be used to achieve the highest grain yield.

    Keywords: Plant density, Chlormequat chloride (CCC), Winter rape seed, Grain yield
  • A. A. Jafari Page 9
    The objective of this research was to study the genetic variation for total dry matter yield and three quality characteristics: digestible organic matter in dry matter (DOMD), water soluble carbohydrate (WSC) and crude protein content (CP) in perennial ryegrass (Lolium perenne) under spaced plants and swards conditions. A polycross nursery containing 24 genotypes were established. Prior to planting, each parent was vegetatively propagated to give 8 clones. At harvest, seeds of propagated clones of each genotype was combined. Both seed of half sib families and their clone propagated parents were grown as spaced plants and sward over two years. Near Infrared Spectroscopy (NIR) was used to estimate the quality parameters. The broad sense heritability estimates (h2b) were relatively high for quality traits (h2b = 0.48-0.80), but moderate for dry matter yield (h2b = 0.25-0.49). Narrow sense heritability (h2n), was low for dry matter yield (h2n=0.03-0.26) and high for quality traits (h2n= 0.03-0.92). Genetic analysis indicated that non-additive genetic variance was the major component controlling DM yield, while, additive genetic variance was more significant for quality traits. The genotypic correlation of DOMD and WSC was significantly positive, while the relationship of CP with WSC was significantly negative. These results were consistent over two years. None of the phenotypic or genotypic correlation estimates of DOMD and CP were significant. DM yield and DOMD were negatively correlated under swards. The genetic correlation of DM yield with WSC was positive, however, its relationship with CP was negative.
    Keywords: Perennial ryegrass, Quality, Dry matter yield, Heritability, Correlation
  • R. Honarnejad Page 25
    Seeds of six rice cultivars (Binam, Domsiyah, Shahpasand, Sepidrud, Khazar and Valed 46) along with their diallel crosses progenies were sown in a randomized compelete block design with 3 replications in Rasht in 1990. 10 quantitative traits (grain weight per plant, 1000 seeds weight, no. of filled seeds per panicle, no. of deaf seeds per panicle, panicle length, no. of tillers per plant, plant height, transplantation to first panicle (days), transplantation to full maturity (days) and length to width ratio of rice grain were evaluated and measured on 10 plants. The ANOVA showed significant differences among genotypes for evaluated traits. The genotypic and phenotypic correlation coefficients for each pair of traits were estimated by genotypic variance and covariance analysis. In most cases, the sign of phenotypic and genotypic correlation coefficients were the same. However, in same cases phenotypic and genotypic correlation coefficients were close to each other. This implies that the environmetal variance and covariance were minimal. The genotypic correlation were used for path coefficient analysis. The genotypic correlation coefficient of grain yield per plant with 1000 grain weight (rG=0.31**), no. of filled grains per panicle (rG=0.61**) and no. of tiller per plant (rG=0.37**) were positive and significant. However, genetypic correlation coefficients of grain yield per plant with no. of deaf seeds per panicle (rG=-0.65**), plant height (rG=-0.26**) and days from transplantation to full grain maturity (rG=-0.52**) were significantly negative. The result of path analysis indicated that using traits such as no. of filled grain per panicle and days from transplantation to full grain maturity (earlyness of genotypes), can lead the selection for high grain yield per plant. Using traits such as high no. of tillers per plant and short stature of plant, beacause of their genotypic correlations with grain yield, may be also useful for increasing grain yield per plant in rice.
    Keywords: Rice, Path analysis, Phenotypic correlation, Genotypic correlation
  • Sh. Lorzadeh, H. Nadian, A. Bakhshandeh, G. Nour, Mohamadi, F. Darvish Page 36

    In order to investigate the effects of different levels of soil compaction on yield, yeild components, and sucrose in sugarcane, cv. CP 48-103 an experiment was conducted during 2000-2001 in Khuzestan, Iran. The experimental design was a randomized complete block with 3 replications. The soil was compacted to different levels by a tractor. Penetrometer resistances of the soil were measured as 650, 1250, 2350 and 3250 kpa.The results of this study showed that compacting the soil to a penetrometer resistance of 650 kpa had no significant effect on cane yield. However, the yield of cane decreased as compaction of the soil was increased to a penetrometer resistance of 3250 kpa. A similar trend to that of cane yield was observed for plant height, number of tillers and total dry matter yield as soil compaction increased. Soil compaction to the rate of PR of 3250 kpa had no significant effect on purity and sucrose percentage, consequently, on sucrose yield. However, there was a decreasing trend in these qualitative characteristics. The results of this study also indicated physiological growth indices such as LAI, CGR, NAR and RGR decreased as the soil compaction increased was compacted from a penetrometer resistance of 650 kpa to 3250 kpa.

    Keywords: Soil compaction, Penetrometer resistance, Growth indices, Leaf area index (LAI), Sugar cane
  • M. B. Khorshidi Benam, F. Rahimzadeh Khoii, M.J. Mirhadi, G. Nour, Mohamadi Page 48
    In order to study effects of drought stress at different growth stages in potato, three cultivars: Marfona, Agria and Draga were planted in 20 lit. pots-using a completely randomized design (CRD) with five replications. Three levels of drought stress (40%, 60%, 80% of soil available water=SAW) and a control (100% SAW) were applied in three growth stages (Planting to emergence, emergence to stolon initiation and stolon initiation to tuber initiation) and were arranged in factorial combination together with potato cultivars. Results showed that drought stress decreased relative water content (RWC), water use efficiency (WUE), Tuber no./plant, dry matter percent (DM%) and tuber yield, but increased leakage from cell wall. Agria demonstrated the highest tuber yield and WUE but the lowest leakage from cell wall. However, Draga had the lowest tuber yield, RWC and Tuber no./plant, but the highest DM%. Drought stress at stolon initiation stage decreased tuber yield. Drought stress levels of 60% SAW severely affected the tuber yield, however the difference between 40% and 80% SAW was not significant. Differences of drought stress levels were significant only for Agria. The result indicated that high RWC together with medium Tuber no./plant led to optimum assimilate partitioning among tubers, hence higher tuber yield.
    Keywords: Potato, Drought stress, Tuber yield, RWC, WUE
  • A. A. Ghanbari, A. Hassani Mehrban, M. Taheri, Mazandarani, H. R. Dorri Page 59

    In order to study wet and dry planting effects on grain yield of spotted bean cultivars, an experiment was conducted on four bean cultivars in Khomein for two years (1995 and 1996). The experimental design was split block in randomized complete block design with four replications. Four spotted bean cultivars (Talash, Local Khomein, G-14088, COS-16) were assigned as factor A to vertical plots, and two sowing methods (wet planting, and dry planting) as factor B in horizontal plots. In this study planting arrangement was 20 cm × 14 cm. The results revealed that there were significant differences among bean cultivars in plant height, number of pods/plant and seeds/plant, 100-seed weight and grain yield. Local Khomein cultivar had the highest plant height. Number of pods/plant and yield in COS-16 were higher than the other cultivars. Study of sowing methods, indicated that plant height increased by wet planting, number of pods/plant and seeds/plant and yield was also higher in this method. Study of interaction between cultivar and sowing method showed that the highest pods/plant, seeds/plant and grain yield were associated to COS-16 in wet planting method

    Keywords: Spotted bean, Cultivar, Wet planting, Dry planting, Grain yield
  • B. Jafari Haghighi, R. Mamaghani, A. Kashani, A. Siadat Page 67

    In order to determine the suitable plant density and genotype of durum wheat (introduced by Agricultural Research Center of Khuzestan) in terms of qualitative and quantitaive characteristics, an experiment was conducted in Ahvaz, Iran in 1977/98 cropping season.The recorded characteristics were included yellow berry,protein quality, protein percentage of grain, no. of spikes per m2 and grain yield. Among the five genotypes studied (Shwa/Mald,Chen/Altar,Altar84,Gediz and Aconchi 89), Chen/Altar showed the highest percentage of yellow berry (11.53%) and Shwa/Mald the lowest (2.3 %).Shwa/Mald had the highest protein quality with Zeleny number of 35.3 and Altar 84 had the lowest protein quality with Zeleny number of 29.4. Shwa/Mald had also the highest protein percentage (13.7 %) among the five genotypes. Plant density of 400 and 500 plants/m2 resulted in the highest (8.5) and 200 plants/m2 the lowest (3.2) percentage of yellow berry. Plant density of 200 and 500 plants/m2 had the highest and the lowest grain protein with 13.1% and 12.3%, respectively. In spite of increase in protein quality at lower density there was no any significant differences among the plant densities. As density increased, grain yield also increased. The highest grain yield was obtained at 500 plants/m2 (5678 kg ha-1) and Chen/Altar had the highest yield among the genotypes (4976 kg ha –1).There was significantly negative correlation between grain yield and protein quality (p<0.05) and protein percentage (p<0.01). However, significantly positive correlation(p<0.01) was observed between grain yield and yellow berry. This study showed that Shwa/Mald with 500 plant m-2 can be recommended for Ahvaz climatic conditions.

    Keywords: Durum wheat, Yellow berry, Protein quality, Zeleny number, Protein percentage