فهرست مطالب

مجله علوم پزشکی رازی
سال دهم شماره 4 (پیاپی 38، زمستان 1382)

  • تاریخ انتشار: 1382/12/11
  • تعداد عناوین: 20
|
  • مسعود اعتمادیان، مجید میرزازاده، محمدعلی زرگر، آرتین کمالی صفحه 817
    روش سنگ شکنی داخل حالب TUL (Trans Ureteral Lithotripsy) روشی جدید در ایران محسوب شده و در چند سال اخیر مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این تحقیق بررسی نتایج درمانی این روش طی سال اول راه اندازی بخش اندویورلوژی در بیمارستان شهید هاشمی نژاد بوده است. در این مطالعه تجربی بالینی(Clinical trial)، بیمارانی که از شهریور ماه 1379 تا شهریور 1380 در بیمارستان شهید هاشمی نژاد تحت TUL قرار گرفته بودند، از نظر نتایج، میزان موفقیت وعوارض و نیز مشخصات سنگ و رابطه آن با موفقیت و عوارض بررسی شدند. بدین منظور پرسش نامه ای تهیه شد که حاوی اطلاعاتی در مورد بیماران قبل، حین و تا 3 ماه پس از درمان بود سپس با بررسی پرسش نامه ها، نتایج درمان و عوارض ناشی از آن، در گروه های مختلف بیماران مورد مطالعه قرار گرفت. از بین حدود 270 بیمار، 100 بیمار که به مدت 3 ماه پس از عمل پیگیری شده بودند وارد مطالعه گردیدند. 75 نفر از بیماران مرد و 25 نفر زن بودند(نسبت 3 به 1) و میانگین سنی آن ها 4/3 ± 6/41 سال و بیش ترین شیوع سنی در 50-30 سالگی و کم ترین میزان شیوع در سن زیر 20 سال (5%) مشاهده شد. TUL در 94 بیمار با موفقیت انجام شد و سنگی باقی نماند. در 4 بیمار تمام یا قسمتی از سنگ باقی ماند که علت آن مهاجرت سنگ به داخل کلیه بوده است و تمام آن ها سنگ های حالب فوقانی بودند. در 2 مورد به علت سوراخ شدن حالب، TUL منجر به جراحی باز شد که در 1 مورد پارگی قبل از انجام TUL و به دنبال سعی در انجام رتروگرادپیلوگرافی و گذاشتن کاتتر حالبی رخ داده بود. در سایر موارد TUL به طور کامل موفقیت آمیز بود(94%). عوارض پس از عمل اغلب خفیف و شامل درد پهلو(23%)، تب(12%) و هماچوری(9%) بود که این عوارض با درمان دارویی به راحتی درمان شدند. بررسی TUL در 3 ماه پس از جراحی، شایع ترین عارضه را باقی ماندن ناقص یا کامل هیدرونفروز در 8% موارد نشان داد که در 4% موارد به علت آن باقی ماندن سنگ، در 3% به دلیل باقی ماندن هیدرونفروز(Memory) از قبل و در 1% موارد به علت تنگی احتمالی بود(چون هیدرونفروز نسبت به قبل تشدید یافته بود). استفاده از TUL برای سنگ های حالب تحتانی و میانی روش ایده آل و انتخابی و برای سنگ های حالب فوقانی روش جای گزین پس از ESWL (سنگ شکنی برون اندامی) محسوب می شود که عوارض کم و نتایج قابل قبول دارد.
    کلیدواژگان: سنگ حالب، سنگ شکنی، یورتروسکوپی
  • میترا براتی، رویا ستاره شناس، مریم رضایی سلیم صفحه 823
    مالاریا یک بیماری پروتوزئری است که توسط 4 گونه پلاسمودیوم فالسی پاروم، ویواکس، اوال و مالاریه در انسان ایجاد بیماری می کند. انتقال پلاسمودیوم به طور عمده به انسان از طریق نیش پشه آنوفل ماده صورت می گیرد اما راه های انتقال دیگری از جمله انتقال از طریق خون یا سر سوزن آلوده نیز ذکر شده است. ایران از نظر انتقال مالاریا به 3 منطقه تقسیم می شود که عبارتند از: 1- شمال رشته کوه زاگرس 2- جنوب و جنوب غربی 3- جنوب شرقی. به دنبال اقدامات پیش گیرانه در سال 1352 ساکنان شمال رشته کوه زاگرس از نظر ابتلا به مالاریا ایمن شدند و در قسمت جنوبی نیز بیماری مهار شد اما به علت نقص در برنامه مبارزه با مالاریا در سال های 1353 و 1354، میزان آلودگی در قسمتی از مناطق جنوبی کشور به ویژه استان هرمزگان و سیستان و بلوچستان و قسمت گرمسیری کرمان افزایش یافت و بیماری تبدیل به اپیدمی شد. علاوه بر آن کانون هایی از انتقال مالاریا در شمال کشور ایجاد گردید. از آن جا که تهران و اطراف آن از نظر انتقال مالاریا توسط پشه پاک شده محسوب می شود، در فردی که سابقه خروج از این منطقه را ذکر نمی کند، انتقال مالاریا از طریق نیش پشه مطرح نمی باشد. بیماری که معرفی می شود آقای 30 ساله، اهل و ساکن تهران بود که با شکایت تب و زردی از 4 روز پیش از مراجعه، بستری گردید. وی از آب ریزش، گلو درد، سرفه، درد منتشر استخوانی و لرز شاکی بود.سابقه مصرف مواد مخدر تزریقی را از 2 سال قبل داشت که از 25 روز قبل از مراجعه اقدام به ترک آن کرده بود. سابقه انتقال خون و مسافرت به خارج از تهران را در طی سال های اخیر نداشت. بعد از انجام نمونه برداری های لازم، بیمار با تشخیص احتمالی اندوکاردیت تحت درمان قرار گرفت که به درمان پاسخ نداد و در نمونه برداری انجام شده از مغز استخوان مالاریای فالسی پاروم گزارش گردید. با توجه به عدم مسافرت بیمار به خارج از تهران و هماهنگی علائم بیمار با علائم محرومیت از مواد مخدر، تشخیص مالاریا کمتر مطرح بود در حالی که در بیمار معتاد تزریقی، انتقال مالاریا می تواند از طریق سر سوزن آلوده صورت گیرد و علائمی شبیه محرومیت از مواد مخدر را تقلید کند که باید در بررسی تب با علت ناشناخته(FUO) در بیماران IVDU (معتادان تزریقی)، مالاریا جزء تشخیص های افتراقی در نظر گرفته شود.
    کلیدواژگان: معتاد تزریقی، مالاریای القایی، مالاریا فالسی پاروم
  • ماه جبین تکلیف، اکبر حسن پور صفحه 829
    تغییرات فیبروکیستیک پستان از شایع ترین گرفتاری های پستان بوده و شیوع آن تا 59% گزارش شده است. عامل اساسی در ایجاد این تغییرات، عدم تعادل هورمونی و سن شایع آن 40-20 سالگی می باشد. شایع ترین علائم بالینی آن عبارت است از: توده قابل لمس، تراک ها و کلسیفیکاسیون در ماموگرافی و ترشح شیر از نوک پستان. از نظر آسیب شناسی تغییرات متعددی ممکن است وجود داشته باشد که مهم ترین آن ها فیبروز آدنوز و کیست می باشد. تغییرات مستعد کننده بدخیمی به عنوان بیماری پرولیفراتیو در نظر گرفته می شود. در این مطالعه شیوع تغییرات فیبرو کیستیک در نمونه های بافتی ماموپلاستی که از سال 1373 لغایت 1381 به بخش آسیب شناسی بیمارستان حضرت فاطمه ارسال شده بود، مورد بررسی قرار گرفت. هدف از این تحقیق بررسی تغییرات فیبروکیستیک در خانم هایی بود که هیچ گونه علامتی به نفع بیماری پستان نداشتند و تنها جهت عمل زیبایی جراحی شده بودند. تمام نمونه ها توسط یک آسیب شناس مورد مطالعه قرار گرفت. اهمیت این مطالعه در نشان دادن شیوع بالای این تغییرات و عدم اشتباه در تشخیص آن از بدخیمی های پستان می باشد. در این مطالعه پرونده های آسیب شناسی مربوط به این بیماران در بیمارستان حضرت فاطمه در سال های ذکر شده بررسی گردید و مشاهده شد که از 83 مورد نمونه ماموپلاستی فرستاده شده به بخش آسیب شناسی، 39 مورد دارای تغییرات فیبروکیستیک می باشند(47%). بیماران در محدوده سنی 32 تا 57 سال با متوسط سنی 42 سال بودند. مطالعه انجام شده در این زمینه به سهم خود منحصر به فرد می باشد.
    کلیدواژگان: پستان، ماموپلاستی، تغییرات فیبروکیستیک
  • خدامراد جمشیدی، محمود جبل عاملی، ابراهیم عامری صفحه 835
    استئوسارکوما شایع ترین سرطان استخوان است که اغلب افراد جوان را گرفتار می کند و معمولا بعد از تشخیص، جراح قطع اندام را به بیمار پیشنهاد می کند که برای وی قابل قبول نیست. هدف از این مطالعه بررسی شانس زنده ماندن(Survival)، کارآیی عضو حفظ شده و عوارض عمل جراحی در بیماران مبتلا به استئوسارکوم اندام با درجه بدخیمی بالا که برای آن ها عمل جراحی حفظ اندام صورت می گیرد بوده است. در این مطالعه 107 بیمار مبتلا به استئوسارکوم اندام بجز لگن که از مهر ماه سال 1374 تا مهر ماه 1379 تحت عمل جراحی حفظ اندام قرار گرفته بودند بررسی شدند. برای بازسازی اندام بعد از برداشتن تومور، از آلوگرافت استخوان مفصلی، آلوگرافت استخوانی(Intercalary)، آلوگرافت همراه با مفصل مصنوعی یا فقط پروتز استفاده شد. این بیماران از نظر شانس زنده ماندن، کارایی عضو حفظ شده و عوارض عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت پی گیری بین 2 تا 5 سال(متوسط 37 ماه) بوده است. از این تعداد 75 نفر(70%) زنده بوده و متاستاز قابل تشخیص نداشتند. کارآیی عضو حفظ شده در بیمارانی که برای بازسازی اندام در آن ها از آلوگرافت استخوانی استفاده شده بود در 80% موارد با نتیجه عالی همراه بوده است، در حالی که در موارد آلوگرافت استخوانی مفصلی و پروتزها به ترتیب در 5/81% و 75% موارد نتیجه خوب مشاهده گردید. به طور کلی عوارض بعد از عمل جراحی مانند شکستگی پیچ و پلاک، شکستگی آلوگرافت و عفونت در آلوگرافت استخوانی در 48% موارد، در آلوگرافت استخوانی مفصلی در 7/44% موارد و در پروتز تنها در 5/12% موارد رخ داده بود.
    کلیدواژگان: استئوسارکوما، آلوگرافت، حفظ اندام
  • فرهاد حافظی، حمید کریمی، امیرحسین نوحی صفحه 845
    بیمارانی که دچار آسیب حرارتی صورت می شوند به علت تغییر شکل و ظاهر بد پوست صورت در رنج و عذاب به سر می برند. هدف جراحان پلاستیک در این افراد ایجاد ظاهری قابل قبول و نزدیک به حالت طبیعی و هم چنین بازگرداندن سریع تر آن ها به اجتماع و ایجاد حس اعتماد به نفس در آن ها می باشد. بینی عضو برجسته و مرکزی صورت بوده و اثر مهمی در زیبایی دارد. اغلب جراحان معتقدند که عمل جراحی روی بینی دارای اسکار سوختگی یا پیوند پوستی، احتمال نکروز بافت پوششی را افزایش می دهد بنابراین تمایلی به انجام جراحی های زیبایی روی اسکار سوختگی ندارد. در این مطالعه 11 بیمار (8 زن و 3 مرد) که بینی آن ها به طور کامل یا نزدیک به کامل سوخته بود، برای ایجاد ظاهری بهتر و تصحیح انحرافات داخلی یا خارجی تحت عمل کلاسیک رینوپلاستی قرار گرفتند. عمل جراحی کلاسیک رینوپلاستی در بینی سوخته تاکنون توسط هیچ نویسنده ای گزارش نشده است و نتایج این روش برای اولین بار ارائه می گردد. این عمل روی پوست هایی که به شدت سوخته بودند یا قبلا تحت عمل بازسازی بینی یا پیوند پوستی قرار گرفته بودند، صورت گرفت و پس از آن بیماران به مدت 1 سال پی گیری شدند که در این مدت هیچ گونه نکروز پوستی ایجاد نشده بود. اعتقاد ما بر این است که این عمل را می توان در قربانیان سوختگی در صورتی که مانند موارد ذکر شده به دقت انجام گردد، با اطمینان و با نتیجه قابل قبول به کار برد.
    کلیدواژگان: رینوپلاستی، سوختگی بینی، بازسازی بینی
  • محمدعلی حاجی قاسم، سیدمجیدرضا علوی دهکردی صفحه 851
    سینوویال کندروماتوزیس تومور نادری است که معمولا سینوویوم مفاصل بزرگ بدن مانند مفصل زانو را درگیر می کند.این تومور در واقع یک متاپلازی غضروفی بافت سینوویوم مفاصل یا غلاف تاندون ها است که مشخصه آن ندول های متعدد می باشد. کلیشه رادیوگرافی در اغلب موارد مناطق کلسیفیه متعددی را نشان می دهد به طوری که قبل از بیوپسی معمولا تومور قابل تشخیص می باشد. بیماری که در این مقاله معرفی می شود، آقای 20 ساله ای است که با سابقه 4 ساله مشکل زانو مراجعه کرده بود. در رادیوگرافی ساده، علائم کلسیفیکاسیون یا خوردگی(اروزیون) استخوانی وجود نداشت. بررسی آسیب شناسی نمونه، تغییرات کیستیک سینوویوم همراه با کندروماتوزیس را گزارش کرد. در جریان آرتروتومی هیچ گونه جسم آزاد داخل مفصلی مشاهده نشد و تنها یک توده بزرگ با قطر 10 سانتی متر در داخل مفصل و چسبیده به کپسول مفصلی و سینوویوم وجود داشت که جدا و خارج گردید. این بیمار تظاهری غیرشایع از یک بیماری نادر محسوب می شود
    کلیدواژگان: زانو، سینوویوم، سینوویال کندروماتوزیس
  • مهرداد حق ازلی، هادی شهراد بجستانی، علی کبیر، تینا شوشتری زاده صفحه 859
    براساس تعدادی از مطالعات، به کار بردن ویتامین 12 B موجب از بین رفتن علائم عصبی در بیماران دیابتی می شود. با توجه به این مطلب که درمان علامتی در پزشکی مطلوب نیست، محققان این طرح بر آن شدند تا مطالعه ای را جهت یافتن مکانیسم های مربوط به این بهبودی و مقایسه سطح ویتامین 12 B در بیماران دیابتی خوب کنترل شده با بیماران دیابتی بد کنترل شده انجام دهند. دیابت، شایع ترین بیماری متابولیک است که با عوارض سیستمیک خود شامل ضعف ایمنی، نوروپاتی، واسکولوپاتی، مشکلات سیستم قلبی عروقی، کلیوی، پوست و غیره، اثرات جسمی و روانی عمده ای در بیماران بر جای می گذارد. این عوارض موجب افزایش هزینه های مربوط به درمان، رفع عوارض وکاهش نیروی مفید کار به طور مستقیم و غیرمستقیم می شود بنابراین نتایج احتمالی مطالعه حاضر بسیار کارا و باصرفه خواهد بود. از سوی دیگر دانستن این واقعیت می تواند منجر به اجرای برنامه های پیش گیرانه گردد که با کیفیت تر، باصرفه تر و مقدم بر درمان می باشد. این مطالعه مقطعی روی 98 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) انجام شد که طی آن پس از گرفتن شرح حال و معاینه بالینی یک نمونه خون جهت اندازه گیری ویتامین 12 B و هموگلوبین c 1 A از بیماران گرفته شده و سطح ویتامین 12 B در افراد خوب و بد کنترل شده مقایسه می گردید. برای تجزیه و تحلیل نتایج از نرم افزار SPSS استفاده شد. براساس نتایج به دست آمده میانگین سنی افراد مورد پژوهش 4 ± 5/58 سال بود و 55 نفر(1/56%) زن بودند. شایع ترین علائم و نشانه ها عبارت بودند از: نوروپاتی دستکش و جوراب، پرادراری، شب ادراری (nocturia)، رتینوپاتی، پرنوشی، آمبلیوپی، کاهش وزن، پارستزی دیستال، از بین رفتن حس لامسه یا ارتعاش و نفروپاتی. میانگین سطح ویتامین 12 B در گروهی که دیابت آن ها خوب کنترل شده بود با افراد بد کنترل شده، اختلاف آماری معنی داری نداشت. همان گونه که انتظار می رفت، نوروپاتی، پرادراری، پرنوشی و رتینوپاتی از شایع ترین علائم بوده اند. وجود رتینوپاتی در 4/43% موارد نیز نکته قابل توجهی می باشد که شاید علت آن بالا بودن متوسط زمان ابتلای این افراد از زمان تشخیص دیابت (10سال) باشد. در منابع مختلف نیز به این مطلب اشاره شده است که خطر عوارض مزمن دیابت با طول مدت هیپرگلیسمی افزایش می یابد. تا کنون مصرف ناکافی ویتامین 12 B به عنوان عامل خطر برای کمبود ویتامین 12 B شناخته نشده است. مکمل های کوبالامین، ارزان قیمت و غیرسمی بوده و چنانچه زود شروع شوند، از تاثیرات غیر قابل برگشت عصبی جلوگیری خواهد شد اما با توجه به شیوع کم نقص ویتامین 12 B در افراد مبتلا به دیابت نوع دو تجویز پیش گیرانه ویتامین 12 B به تمام مبتلایان به دیابت نوع دو، پیشنهاد نمی شود بنابراین طرح های با حجم نمونه بالا، چند مرکزی و کنترل شده جهت شناسایی افرادی که در معرض خطر بیش تری از نظر نقص سطح ویتامین 12 B هستند ضروری به نظر می رسد.
    کلیدواژگان: ویتامین 12B، نشانه های عصبی، دیابت
  • فرهاد ذاکر صفحه 869
    در لوسمی حاد تمایز سلول های بدخیم متوقف شده و این سلول ها فقط تکثیر می یابند. در سال های اخیر غیر از شیمی درمانی ترکیبی، از عوامل تمایز دهنده، سیتوکین ها و داروهای سیتوتوکسیک در درمان لوسمی حاد به خصوص لوسمی حاد پرومیلوسیتی استفاده شده است. این مطالعه جهت ارزیابی تکثیر، میزان سمیت و تمایز مشتقات آلکالوییدی گیاه اسپند یعنی هارمین و هارمالین روی سلول های لوسمیک 60HL به صورت تنها یا در ترکیب با ATRA، G-CSF انجام شد. یافته ها نشان داد که هارمین و هارمالین موجب کاهش و توقف وابسته به مقدار(دوز) و زمان رشد سلولی می شوند. کاهش در تکثیر سلول ها در مقدار مطلوب ناشی از خاصیت سیتواستاتیک دارو می باشد. غلظت مطلوب هارمین برای اثرات ضدتکثیری 4/0، 8/0 و 6/1 میکروگرم در میلی لیتر و برای هارمالین 6 و 10 میکروگرم در میلی لیتر بود اما در غلظت های بیش از 4/6 میکروگرم در میلی لیتر برای هارمین و 10 میکروگرم در میلی لیتر برای هارمالین، هر دو ماده سیتوتوکسیک بودند. ترکیب ATRA و G-CSF با هر یک از غلظت های مطلوب این دو ماده از تکثیر کم تری نسبت به ATRA و G-CSF به صورت همراه با هم برخوردار بود. سلول ها در غلظت مطلوب درجاتی از تمایز میلوییدی را از نظر مورفولوژی و (Nitroblue tetrazolium)NBT نشان دادند. این تمایز نسبت به ATRA، G-CSF به صورت همراه با هم کم تر بود و به طور عمده در رابطه با هارمالین با غلظت 10 میکروگرم در میلی لیتر مشاهده شد. آنالیز فلورسانت با به کارگیری شاخص های 14CD و b11CD افزایش آن ها را به خصوص در 14CD نشان داد. ترکیب ATRA و G-CSF با هر یک از مواد ذکر شده تاثیری روی تغییرات تمایز نداشت. براساس نتایج به دست آمده هر یک از آلکالوییدهای گیاهی نام برده شده در مقدار مطلوب و غیرتوکسیک موجب کاهش تکثیر و به خصوص تمایز در هارمالین همراه بود. به طور کلی بررسی این مواد پنجره ای جدید را جهت درمان آنتی لوسمیک باز کرده است که نیاز به تحقیقات بیشتری دارد
    کلیدواژگان: لوسمی حاد پرومیلوسیتی، میزان سمیت، تمایز، هارمین، هارمالین
  • سامان خرمی نژاد، هوشنگ زادانفرخ، جلال شکوهی صفحه 877
    سی تی اسکن بهترین روش برای تشخیص بیماری های سینوس های صورت می باشد. سوالی که دراین جا مطرح می شود این است که آیا می توان از آندوسکوپی برای تشخیص بیماری های بینی و سینوس های صورت در مواردی که بیمار تمایل به جراحی ندارد یا برای پی گیری بعد از عمل در بیماران جراحی شده استفاده نمود تا هزینه و میزان اشعه وارد شده به بیمار کم تر شود و در صورت مثبت بودن پاسخ، میزان دقت آن به چه میزان می باشد.هم چنین در این مطالعه تصمیم گرفته شد تا طی مطالعه برای پاسخ به این سوال، درصد فراوانی تعدادی از واریاسیون های آناتومیک و ناهنجاری های ساختمانی بینی و سینوس های صورت نیز مورد بررسی قرار گیرد. در یک دوره 14 ماهه، تعداد 70 بیمار(شامل 140 قسمت) که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، مورد پژوهش قرار گرفتند. برای هر یک از بیماران به طور جداگانه رتبه بندی رادیولوژیک و بالینی انجام شد و میزان هم خوانی آن ها بررسی گردید. آندوسکوپی در تشخیص بیماری های سینوس های صورت با رتبه بندی رادیولوژیک و به خصوص ضریب کدورت سینوس ها هم خوانی بسیار خوبی دارد. در تشخیص ناهنجاری های تیغه و شاخک های بینی، آندوسکوپی به تنهایی وسیله خوبی نیست اما عدم وجود این ناهنجاری ها در آندوسکوپی، با سی تی اسکن هم خوانی خوبی دارد. درصد فراوانی ناهنجاری های به دست آمده در مطالعه ما با سایر مطالعات هم خوانی داشت اما شایع ترین سینوس درگیر از نظر بیماری مخاطی در سینوزیت مخاطی و مزمن در مطالعه ما سینوس فکی و بعد از آن سینوس اتمویید قدامی بود در حالی که در سایر مطالعات، شایع ترین سینوس درگیر سینوس اتمویید قدامی و بعد از آن سینوس فکی بوده است.
    کلیدواژگان: آندوسکوپی، سی تی اسکن، سینوس های صورت، رتبه بندی رادیولوژیک و بالینی، ناهنجاری ساختمانی
  • معصومه شفیعی، همایون همایونفر، اسماعیل ایزدپناه، مسعود محمودیان صفحه 885
    داروهای سولفونیل اوره به فراوانی در درمان بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو مصرف می شود. گزارش های ضد و نقیضی در مورد ایجاد عوارض قلبی عروقی توسط این داروها وجود دارد. هم چنین به وجود تفاوت بین داروهای نسل اول و نسل دوم در ایجاد این عوارض اشاره شده است.در این مطالعه اثرات عروقی 2 دارو از خانواده سولفونیل اوره به صورت تجربی(experimental) و آینده نگر(prospective) مورد بررسی قرار گرفت که شامل کلرپروپامید از نسل اول و گلی بن کلامید از نسل دوم بوده است و تاثیر تجویز داخل صفاقی 1 ماهه و 2 ماهه آن ها(کلرپروپامید 8 میلی گرم به ازای کیلوگرم در روز، گلی بن کلامید 285/0 میلی گرم به ازای کیلوگرم در روز) بر پاسخ دهی آئورت مجزای موش های صحرایی نر سالم به فنیل افرین، استیل کولین، ایزوسورباید دی نیترات مورد مطالعه قرار گرفت و با گروه شاهد مقایسه شد. نتایج به دست آمده نشان دادند که به دنبال تجویز 2 ماهه کلرپروپامید در موش های صحرایی نر سالم تغییراتی در عمل کرد آندوتلیوم و عضله صاف رخ می دهد. این تغییرات عبارت بودند از: افزایش معنی دار در اتساع وابسته به آندوتلیوم در پاسخ به استیل کولین و کاهش معنی دار پاسخ انقباضی به فنیل افرین. از آن جا که در تجویز 1 ماهه چنین تغییراتی مشاهده نشد، به نظر می رسد این تغییرات وابسته به زمان باشد و این در حالی است که تجویز 1 ماهه و 2 ماهه گلی بن کلامید تغییری در فعالیت آندوتلیوم و عضله صاف ایجاد نکرده بود. با توجه به این که 50 EC استیل کولین و فنیل افرین در حلقه های آئورت حیواناتی که برای آن ها به مدت 2 ماه کلرپروپامید تجویز شده بود با گروه شاهد تفاوتی نداشت، به نظر می رسد تغییرات ایجاد شده به دنبال تجویز 2 ماهه کلرپروپامید روی پاسخ آندوتلیوم و فعالیت انقباضی عضله صاف، به علت ایجاد تغییر در مشخصات گیرنده های موجود در آندوتلیوم و عضله صاف آئورت نباشد. احتمال دارد این دارو با ایجاد تغییر در اجزای سلولی پس از گیرنده که در انتقال پیام نقش دارند، تاثیر فارماکولوژیک خود را اعمال کرده باشد. تحریک پرولیفراسیون سلول های آندوتلیال توسط داروهای سولفونیل اوره و نیز اثر مهاری گلی بن کلامید بر ورود کلسیم و بر مکانیسم انقباضی با واسطه پروتئین کیناز- C گزارش شده است که می تواند توجیه کننده تغییرات مشاهده شده ناشی از تجویز کلرپروپامید باشد. اگر چه ذکر این نکته لازم است که احتمالا برای بروز این اثرات توسط گلی بن کلامید مدت زمان بیش تری مورد نیاز است. نتایج این مطالعه نشان داد که حداقل در یک دوره تجویز 2 ماهه این داروها، تغییراتی به نفع ایجاد پرفشاری خون در بستر عروقی مورد بررسی ایجاد نشد.
    کلیدواژگان: سولفونیل اوره، گلی بن کلامید، کلرپروپامید، آئورت موش صحرایی
  • غلامرضا شاه حسینی، سیدعباس مدنی، اسماعیل ابراهیمی، حسین نگهبان سیوکی، محمدجعفر شاطرزاده صفحه 895
    مفصل زانو، محل شایعی جهت ایجاد استئوآرتریت بوده و علت احتمالی آن این است که این مفصل بیش از سایر مفاصل در معرض وارد شدن ضربه می باشد. استئوآرتریت اولیه هیچ علت خاصی ندارد اما استئوآرتریت ثانویه مربوط به مکانیک غیرطبیعی مفصل می باشد. استئوآرتریت درواقع یک واکنش فیزیولوژیک در مقابل نیروهای طولی و مکرر اعمال شده به مفصل می باشد. حس عمقی مفصل زانو از مجموع پیام های آوران از گیرنده های عضلات، تاندون ها، کپسول مفصلی، لیگامان ها، اتصالات منیسکی و پوست ناشی می شود. گیرنده های عضله و مفصل عمده ترین منابع تامین کننده حس عمقی مفصل زانو هستند. در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، ضعف عضلانی و شلی مفصلی موجب اختلال حس عمقی می شوند. به علت متفاوت بودن نقش مختلف گیرنده های مکانیکی در تعیین حس عمقی در زاویه های مختلف مفصلی، محققان تصمیم گرفتند تا حس عمقی مفصل زانو را با روش های بازسازی فعال و غیرفعال در زاویه های مختلف مفصلی مورد ارزیابی قرار دهند. اهداف این تحقیق عبارت بودند از: 1) آیا تعیین دقت حس عمقی با زاویه های مختلف مفصل زانو در ارتباط است. 2) آیا تفاوت معنی داری بین اندازه گیری های بازسازی فعال و غیرفعال مفصلی وجود دارد. در این تحقیق، 30 بیمار مبتلا به استئوآرتریت اولیه زانو در محدوده سنی 50 تا 65 سال به صورت غیرتصادفی انتخاب شدند. برای تعیین حس وضعیت مفصل زانو از دستگاه الکتروگونیامتر و روش بازسازی فعال و غیرفعال زاویه مفصل زانو استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان داد که بیماران مبتلا به استئوآرتریت توانایی کم تری دردقت بازسازی زاویه های انتهایی اکستانسیون فعال و غیرفعال مفصلی نسبت به زاویه های ابتدایی دارند(05/0 P<). هم چنین تفاوت معنی داری بین اندازه گیری های آستانه تعیین حرکات فعال و غیرفعال مفصلی مشاهده نشد.
    کلیدواژگان: حس عمقی، زانو، استئوآرتریت
  • شهربانو شهبازی، رحیم بحری نجفی، سیدعلی اصغر موسوی صفحه 905
    تجویز دارو پیش از القای بیهوشی که تحت عنوان پیش درمانی در بیهوشی شناخته می شود به منظور کاهش اضطراب، تسکین درد و تثبیت وضعیت همودینامیک انجام می شود. این امر به خصوص در کودکان موجب کاهش پیامدهای نامطلوب فیزیولوژیک و روانی در زمان جدایی کودک از والدین می گردد و موجب بهبود کیفی القای بیهوشی می شود. جهت تجویز پیش درمانی از روش های مختلفی می توان استفاده کرد که استفاده از قطره های بینی به دلیل آسانی مصرف، دردناک نبودن، جذب سریع دارو و حذف اثر گذر اول کبدی یکی از بهترین آن ها است. یکی از داروهای مناسب جهت پیش داروی بیهوشی سوفنتانیل می باشد. این پژوهش به صورت آینده نگر و یک سویه کور انجام شد و هدف آن بررسی اثر قطره داخل بینی سوفنتانیل در کاهش اضطراب و بی قراری، ایجاد آرامش در کودک هنگام جدایی از والدین و خواب و آرامش در اتاق عمل بوده است. در این مطالعه 60 کودک 2 تا 6 ساله که جهت انجام اعمال جراحی سرپایی به بیمارستان نمازی شهر شیراز مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. به کودکان گروه آزمایش 5/1 میکروگرم به ازای کیلوگرم سوفنتانیل داخل بینی با غلظت 50 میکروگرم در میلی لیتر که با روش لیوفیلیزیشن از آمپول های سوفنتانیل 5 میکروگرم در میلی لیتر تهیه شده بود و به کودکان گروه شاهد به میزان هم حجم آن قطره کلرید سدیم 65/0% داده شد. وضعیت روحی کودکان هر دو گروه، قبل از تجویز دارو(براساس معیار ZI) و پس از تجویز دارو(براساس معیار ZII) و پاسخ کودک به ماسک بیهوشی(براساس معیار ZIII) ارزیابی گردید(معیارهای ZI-ZIII در مقاله تعریف شده است). براساس نتایج به دست آمده قطره سوفنتانیل داخل بینی پس از 20 دقیقه موجب افزایش آرامش، خواب و کاهش گریه کودک شده و موجب می شود که کودک ماسک بیهوشی را راحت تر قبول کند. هم چنین نشان داده شد که کودکان گروه آزمایش راحت تر از گروه شاهد از والدین خود جدا می شوند. ذکر این نکته لازم است که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. تجویز قطره سوفنتانیل داخل بینی به صورت پیش درمانی می تواند سبب کاهش اضطراب، افزایش خواب و تسهیل القای بیهوشی شود.
    کلیدواژگان: کودکان، پیش دارو، سوفنتانیل، قطره داخل بینی، اضطراب
  • علیرضا ظهور، محمدرضا افلاطونیان صفحه 913
    اقدام به خودکشی عملی است که به قصد آسیب رساندن هدف دار و آگاهانه به خود، اغلب در افراد خود محور، مضطرب، متخاصم و ناتوان در برقراری ارتباطات صورت می گیرد. با توجه به این که پدیده خودکشی برای سیستم بهداشت و درمان کشور پرهزینه بوده و با معیارهای ارزشی و فرهنگی یک کشور اسلامی مغایرت دارد، بر آن شدیم تا ویژگی های افرادی را که به این علت به اورژانس جیرفت مراجعه کرده بودند مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم. این پژوهش به روش مقطعی در پاییز سال 1380 انجام شد. جامعه مورد بررسی شامل تمام افرادی بود که به دنبال اقدام به خودکشی به بخش اورژانس شهر جیرفت طی مدت ذکر شده آورده شده بودند. بدین منظور پرسش نامه ای برای مصاحبه با بیماران تدوین گردید که حاوی سوالاتی در مورد خصوصیات جمعیت شناسی بیماران، سابقه اعتیاد و افسردگی، روش اقدام به خودکشی و علل آن بوده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های مجذور خی و دقیق فیشر استفاده گردید. براساس نتایج به دست آمده حدود 3% از کل مراجعه کنندگان به بخش اورژانس را، آسیب دیدگی به دنبال اقدام به خودکشی تشکیل می داد. روش به کار گرفته شده در خودکشی در 75% موارد دارو، 20% سم و 5% پارگی عروق با ابزار برنده بوده است. مهم ترین علل اقدام به خودکشی، اختلاف بین والدین(29%)، بیماری فرد(25%)، اختلاف با همسر(18%) و مشکلات اقتصادی(7%) بوده است. حدود 36% افرادی که دست به خودکشی زده بودند، سابقه استفاده از داروهای ضدافسردگی و 16% سابقه اعتیاد به حداقل یکی از مواد مخدر را داشتند. حداقل 36% افراد اعلام کرده بودند که به طور مجدد دست به خودکشی خواهند زد. با توجه به فراوانی بالای اعتیاد و اقدام به خودکشی در این شهرستان و از سوی دیگر نتایج به دست آمده توسط پژوهش گران که نشان داده اند احساس بدبختی، تحقیر، کمبود عاطفی و نابرابری از عوامل موثر در اقدام به خودکشی می باشد، جا دارد که مسئولان تلاش بیش تری را نسبت به برآورد نیازهای بهداشتی و خدمات روان درمانی در نظر گیرند.
    کلیدواژگان: اقدام به خودکشی، اورژانس، همه گیری شناسی
  • مجید عیوض ضیایی، فرشاد شرفی صفحه 921
    بالی شدن ارادی یا Voluntary Winging ناهنجاری بسیار نادری است که هیچ گونه ضایعه عضوی در بیمار وجود ندارد و این پدیده یک مجموعه عضوی روحی(Sychosomatic) می باشد. در این مقاله 3 بیمار مبتلا به بالی شدن ارادی اسکاپولا در محدوده سنی 12 تا 35 سال که در مدت 8 سال به کلینیک شانه بیمارستان شفایحیاییان مراجعه کرده و تحت نظر و درمان قرار گرفته بودند گزارش می شوند.
    کلیدواژگان: اسکاپولا، بالی شدن اسکاپولا، بالی شدن ارادی یا خود خواسته
  • رسول عزیزی، شهین اسلامی صفحه 927
    هدف از این پژوهش ارزیابی اثرات درمانی مقادیر 25 و 50 واحدی سم بوتولینوم در درمان شقاق مزمن مقعد و مقایسه تاثیر مقدار دارو در روند بهبودی بیماران بوده است. در این بررسی از نظر آماری، از آزمون مقایسه نسبت ها و chi-square جهت تعیین مقدار سم، بهبودی کامل، بهبودی نسبی و عود بیماری استفاده گردید.شقاق مزمن مقعدی توسط انقباض اسفنکتر داخلی مقعد به وجود می آید. اسفنکتروتومی اگر چه در 85 تا 95% بیماران موفقیت آمیز است، اسفنکتر مقعد را به طور دایم تضعیف کرده و ممکن است با ناهنجاری مقعد و بی اختیاری دفع گاز و مدفوع و عفونت ها همراه باشد. در این مطالعه 69 بیمار که برای آن ها تزریق داخل اسفنکتری سم بوتولینوم نوع A (Dysport) انجام شده بود، مورد بررسی قرار گرفتند. پنجاه و هشت بیمار دارای شرایط لازم یعنی شقاق مزمن و ایدیوپاتیک و بدون مشکل مقعدی بودند که وارد این مطالعه غیر تصادفی و آینده نگر شدند. یازده بیمار به علت همراهی شقاق با همورویید و فیستول یا سابقه عمل جراحی روی کانال مقعدی کنار گذاشته شدند. داشتن شرایط لازم برای ورود به مطالعه تنها با معاینه کلینیکی و بدون استفاده از مانومتری تعیین می شد. بیماران براساس تزریق مقدار سم بوتولینوم به 2 گروه درمانی تقسیم شدند که گروه اول(34 نفر) با مقدار 25 واحدی و گروه دوم(24 نفر) با مقدار 50 واحدی سم درمان شدند.دو ماه پس از درمان 26 بیمار در گروه اول(5/76%) و 16 بیمار در گروه دوم(6/66%) بهبودی کامل یافتند. بهبودی علامتی یا نسبی در 3 بیمار از گروه 25 واحدی(8/8%) و 2 بیمار از گروه 50 واحدی(4/8%) مشاهده شد. براساس آزمون های آماری و آزمون مقایسه نسبت ها تفاوت معنی داری بین 2 گروه دیده نشد. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که تزریق سم بوتولینوم یک روش درمانی ایمن و موثر و هم چنین آسان و ارزان در درمان شقاق مزمن مقعدی است که با عوارض جانبی کمی همراه می باشد. درصد بهبودی در این روش به مقدار سم ارتباطی نداشته و با افزایش مقدار سم بهبودی افزایش نمی یابد. در این مطالعه عوارض موقتی یا دایم و هم چنین عود در بیماران مشاهده نشد.
    کلیدواژگان: شقاق مقعد، توکسین، بوتولینوم
  • مریم کدیور، دلارام صیادپور صفحه 933
    همان طور که می دانیم روش معمول جهت مشاوره حین عمل جراحی از سوی جراح، برش انجمادی است که هدف از انجام آن تعیین خوش خیم یا بدخیم بودن یک ضایعه توموری می باشد. از سوی دیگر برش انجمادی روشی است که نیاز به هزینه و تجهیزات خاص دارد در نتیجه در تعدادی از مطالعات، از روش سیتولوژی به جای آن استفاده شده است که اغلب روی اعضای خاصی از بدن صورت گرفته و تاکنون مطالعات بسیار کمی در رابطه با تمام اعضای بدن انجام گردیده است. با توجه به مطالب ذکر شده در این تحقیق آینده نگر، از روش تشخیصی سیتولوژی حین عمل جراحی و برش انجمادی برای تشخیص بدخیمی در 100 بیمار با درخواست برش انجمادی از هر یک از اعضای بدن استفاده شد و نتایج حاصل از آن مورد بررسی قرار گرفت. از حساسیت، ویژگی و صحت به عنوان معیارهای تشخیصی و از z-test برای مقایسه آماری استفاده شد و نتایج حاصل از روش های تشخیصی ذکر شده با هیستوپاتولوژی به عنوان روش استاندارد و طلایی مقایسه گردید. سیتولوژی حین عمل جراحی دارای حساسیت تشخیصی 8/95%، ویژگی 5/92% و صحت تشخیصی 95% بود اما برش انجمادی ارزش تشخیصی بالاتری داشت به طوری که حساسیت تشخیصی آن 2/97%، ویژگی تشخیصی 3/96% و صحت تشخیصی آن 97% بود که این اختلاف از نظر اماری معنی دار نبود(05/0 P>). این یافته ها ارزش سیتوپاتولوژی حین عمل جراحی را در تشخیص بدخیمی های مختلف تایید کرده و به عنوان یک روش جایگزین برای برش انجمادی به خصوص در مواردی که برش انجمادی از نظر تکنیکی و امکانات لازم در دسترس نمی باشد یا نمونه کوچک و غیرقابل انجماد است توصیه می کند و حتی بهتر است به صورت همراه در جهت کمک به تشخیص و به عنوان یک روش مکمل برای برش انجمادی به کار گرفته شود.
    کلیدواژگان: سیتولوژی حین عمل جراحی، برش انجمادی، ضایعات توده ای بدن
  • ملیحه مظاهریزدی، یونس لطفی، سعید ملایری، زهرا جعفری صفحه 943
    امروزه می دانیم که انجام ادیومتری تن خالص تنها اطلاعاتی در مورد میزان و نوع کاهش شنوایی در اختیار ما قرار می دهد در نتیجه این سوال مطرح می شود که چگونه یک فرد از شنوایی برای درک گفتار استفاده می کند و ضرورت استفاده از آزمون های درک شنوایی چیست؟ هدف از این مطالعه تهیه و ارزیابی آزمونی برای تعیین سطح مهارت شنوایی افراد مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق در رده سنی 20-5 سال بوده است. پژوهش حاضر که یک مطالعه توسعه ای می باشد، در 2 مرحله صورت گرفت. مرحله نخست شامل تهیه مواد آزمونی و مرحله دوم شامل ارزیابی آن ها بوده است. در ابتدا جهت طراحی مواد آزمونی، معیارهای سازندگان اصلی آزمون APT/H (Auditory Perception Test for the Hearing Impaired) در نظر گرفته شد بدین ترتیب که با حفظ الگوی اصلی مواد آزمونی، این مواد متناسب با دستور زبان و آواهای زبان فارسی و نیز متناسب با سطح واژگان افراد مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق و با حفظ ویژگی تصویرپذیر بودن آن ها تهیه گردید. پس از آن جهت بررسی روایی محتوا، مواد آزمونی در اختیار 5 نفر از شنوایی شناسان توان بخشی شنوایی قرار گرفت. در مرحله بعد، مواد آزمونی روی 60 دانش آموز مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق و در 3 مقطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در باغچه بان شماره 18 کرج اجرا شد سپس روایی ساختار(Constract Validity)، روایی معیار(Criterion Validity) و پایایی(Reliability) آزمون بررسی گردید. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری این پژوهش نشان داد که مواد آزمونی طراحی شده از روایی محتوایی خوبی برخوردار هستند(4/88%). بین امتیازهای حاصل از آزمون و میزان کم شنوایی دانش آموزان اختلاف معنی داری وجود داشت(05/0 P<). در افراد مبتلا به کاهش شنوایی بیش از 70 دسی بل، تاثیر سن بر امتیازهای آزمون در گروه سنی 12-7 ساله و 17-15 ساله بارز بوده است(000/0= P) اما این تاثیر در گروه سنی 14-12 ساله و 17-15 ساله با کاهش شنوایی کم تر از 70 دسی بل مشاهده نشد(05/0 P>). آزمون از روایی معیار مناسبی برخوردار بود(00/0= P) و امتیازهای حاصل از اجرای اولیه و مجدد آزمون، همبستگی معنی داری را نشان داد(00/0= P). در مجموع به نظر می رسد که این آزمون، منحصر به فرد بوده و مراحل مختلف مهارت شنوایی را به طور دقیق مورد ارزیابی قرار می دهد و سادگی در اجرای آن، راه کارهای مناسبی را در زمینه توان بخشی شنوایی افراد مبتلا به کاهش شنوایی در اختیار درمان گران قرار می دهد.
    کلیدواژگان: آزمون درک شنوایی، کشف محرک صوتی، تمایزگذاری، شناسایی و درک محرک صوتی
  • عیسی نورمحمدی، فاطمه شریف زاده، محمدحسین بدخش، عبدالرسول، آناهیتا معاونی، سوسن نوری صفحه 951
    عنصر روی از مدت ها قبل به عنوان یک عنصر کم مقدار که در واکنش های بیوشیمیایی و سیستم های موجود در بدن انسان نقش اساسی دارد، شناخته شده و اهمیت آن در دوران بارداری و پیش آگهی حاملگی در بسیاری از کشورها مورد مطالعه قرار گرفته است. این مطالعه جهت تعیین میزان روی سرم در زنان باردار ایرانی در 3 ماهه سوم و مقایسه این یافته ها با افراد شاهد سالم انجام شده است، در این مطالعه 100 نفر از زنان باردار در 3 ماهه سوم بارداری به عنوان گروه مورد و 50 نفر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. جهت بررسی میزان روی و فراسنج های خون شناسی وابسته به این عنصر، از جمله آلبومین، آلکالن فسفاتاز و همچنین هموگلوبین نمونه های خون از گروه مورد و شاهد گرفته شد. نتایج به دست آمده اختلاف معنی داری را در مورد سطح روی نشان داد(0001/0 P<) و در مورد آلبومین نیز ارتباط معنی داری وجود داشت(0001/0 P<). ارتباط بین کاهش آلبومین سرم با وضعیت روی در مطالعه حاضر کمبود روی را در مراحل آخر بارداری تایید می نماید. این یافته ها نشان دهنده سطح پایین تر روی در اواخر 3 ماهه سوم بارداری و ناکافی بودن احتمالی تغذیه مادر، افزایش سطح استروژن و افزایش حجم پلاسما می باشد. اثبات این مطلب که مصرف روی در زنان باردار جهت حفظ سلامتی آن ها ضروری است، نیازمند مطالعه بیشتر بوده و بهتر است این مطالعه روی جمعیت بزرگ تری انجام شود.
    کلیدواژگان: عنصر روی، 3 ماهه سوم، بارداری
  • شهرام ناصرنژاد، ولی ا& حسنی، حسین فراهینی، لادن حسینی گوهری، مهدی فانی، محمودرضا محقق دولت آبادی، پوپک رحیم زاده صفحه 957
    پاسخ های بدن بیماران نسبت به تحریکات مختلف با تغییرات وسیع فیزیولوژیک در بدن همراه است. یکی از واکنش های مهم بدن، آزادسازی کاتکول آمین ها به خصوص نوراپی نفرین می باشد که می تواند تغییرات پاتوفیزیولوژیکی در بدن ایجاد نماید. در این مطالعه با ایجاد عمق مناسب بیهوشی تحت مانیتورینگ BIS (مانیتورینگ عمق بیهوشی) و استفاده از اثر داروهای مختلف در القا و نگه داری بیهوشی، تغییرات سطح نوراپی نفرین پلاسما مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور از 2 داروی تیوپنتال و پروپوفول برای القا و ایزوفلوران برای نگه داری بیهوشی استفاده شد و سطح نوراپی نفرین به دنبال تحریکات دردناک خاص، اندازه گیری گردید. در این مطالعه 60 بیمار در محدوده سنی 45-15 سال که برای جراحی انتخابی ترمیم رباط قدامی زانو انتخاب شده بودند و بیماری زمینه ای نداشتند به صورت اتفاقی در 2 گروه(I، II) قرار گرفته و بررسی شدند. عمق بیهوشی بیماران با مانیتورینگ BIS سنجیده شد. برای تمام بیماران میدازولام وریدی تا رسیدن BIS به حد 70 تزریق گردید و نمونه وریدی جهت تعیین سطح نوراپی نفرین پایه گرفته شد سپس در گروه I تیوپنتال و در گروه II پروپوفول تا رسیدن BIS به 40 تجویز گردید. در مرحله بعد 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم فنتانیل جهت ایجاد بی دردی و 5/0 میلی گرم به ازای کیلوگرم آتراکوریوم جهت تسهیل لوله گذاری تراشه به هر گروه داده شد. لوله گذاری تراشه حداکثر در مدت 15 ثانیه صورت می گرفت و افرادی که لوله گذاری مشکل یا طولانی داشتند از مطالعه حذف می شدند. سه دقیقه پس از لوله گذاری جهت اندازه گیری نوراپی نفرین، از بیمار نمونه خون وریدی گرفته می شد. در مرحله نگه داری بیهوشی برای تمام بیماران، ایزوفلوران در محدوده 2/1% تجویز می گردید که پس از ثابت شدن عمق بیهوشی در بیمار(40= BIS)، اجازه برش جراحی پوستی در عمل ترمیم ACL داده می شد و 3 دقیقه بعد نمونه خون وریدی برای تعیین سطح نوراپی نفرین گرفته می شد. به این ترتیب سطح نوراپی نفرین پایه پلاسما، پس از لارنگوسکوپی و پس از تجویز ایزوفلوران و برش جراحی توسط روش ELISA اندازه گیری می گردید. نتایج به دست آمده سطح نوراپی نفرین پایه را در گروهی که پروپوفول دریافت کرده بودند113/0+245/0 میکروگرم در دسی لیتر(میانگین ± انحراف معیار) و در گروه تیوپنتال 105/0 ± 210/0 میکروگرم در دسی لیتر(225/0= Pvalue) نشان داد. سطح نوراپی نفرین پس از لارنگوسکوپی در گروه پروپوفول 125/0 ± 236/0 میکروگرم در دسی لیتر و در گروه تیوپنتال 118/0 ± 216/0 میکروگرم در دسی لیتر(534= Pvalue) و پس از برش جراحی و دریافت ایزوفلوران در گروه پروپوفول 102/0 ± 229/0 میکروگرم در دسی لیتر و در گروه تیوپنتال 128/0 ± 223/0 میکروگرم در دسی لیتر(716/0= Pvalue) به دست آمد. با توجه به این نتایج می توان گفت که از نظر تغییرات سطح نوراپی نفرین تفاوت معنی داری در 2 گروه پروپوفول وتیوپنتال و ایزوفلوران وجود ندارد.
    کلیدواژگان: نوراپی نفرین پلاسما، تیوپنتال، پروپوفول، ایزوفلوران، مانیتورینگ BIS
  • مهشید هورمزدی، اکبر حسن پور صفحه 963
    تراتوم نارس مدیاستن در اتوپسی جنین، یک یافته بسیار نادر است که تاکنون تنها 2 مورد در مقالات گزارش شده است. این مورد یک جنین دختر 24 هفته بود که به دلیل مرگ داخل رحمی از طریق سزارین خارج شده بود. مادر این جنین خانم 30 ساله با گراوید 2 و پارا 2 بود که به علت عدم حرکت جنین جهت سونوگرافی مراجعه کرده بود در سونوگرافی مرگ داخل رحمی به دلیل هیدروپس فتالیس گزارش گردید. بیمار هیچ گونه سابقه مثبت از سقط قبلی یا ناهنجاری ارثی در فرزند اول را نداشت. یافته های مثبت ظاهری در جنین شامل تورم، سیانوز و پرخونی ظاهری بود، هم چنین یک توده مدیاستینال در کنار قلب بعد از برش کلاسیک دیده شد که اندازه آن 2×2×3 سانتی متر بود. هیپوپلازی هر دو ریه و قلب در نتیجه اثر فشاری توده وجود داشت. در بررسی میکروسکوپیک توده، تراتوم نارس مشاهده گردید.
    کلیدواژگان: اتوپسی جنین، تراتوم نارس مدیاستن، هیدروپس فتالیس
|
  • M. Etemadian*, M. Mirzazadeh, M.A. Zargar, A. Kamali Page 817
    Transureteral lithotripsy(TUL) is a new approach to ureteral stones in Iran and relatively new method in other countries. The goal of the present study was to evaluate the first year of our experience with TUL in Shahid Hashemi Nejad Hospital. In this clinical trial study which was conducted from Sep. 2000 to Sep. 2001 a 8/5-10F Wolf semirigid ureteroscope and Swiss lithoclast and/or basket for removing ureteral stones were used in 270 cases. The patients were under investigation at least for 3 months. A questionnaire was developed which was completed by 100 patients. Based on completed questionnaires the results of TUL, success rate, complications regarding to stone characteristics were evaluated. Among 100 cases who completed 3-month follow-up, 75% were men (men/women: 3/1). Patients were from all age groups, from under 20 to over 60 (mean 41.6±3.4ys old). The most common groups were 40-50 years old cases and the least common ones were under 20. TUL was successful in 96 cases with no residual stone. In four cases, parts or all of the stone remained due to migration of stone up to calys. Two cases needed urgent open surgery because of ureteral perforation (one of them was already perforated before onset of ureteroscopy). Postoperative complications in patients were usually mild including: flank pain (23%), fever(12%) and hematuria(9%), which were all managed easily with conservative management. Three months after operation, IVU was done. The most common complication was incomplete disappearance of Hydronephrosis in 8%(4% stone rest, 3% memory of Hydronephrosis, 1% probable obstruction). Due to good results and few complications TUL seems a safe and effective method for lower and middle ureter stones. It can also be used for upper ureter stones when ESWL can not be done or is failed.
    Keywords: Ureteral stone, Lithotripsy, Ureteroscopy
  • M. Barati*, R. Setareh Shenas, M. Rezaee Salim Page 823
    Malaria is a protozoal disease. It has four species (P. Falciparum, P. Vivax, P. Ovale, P. Malariae) that each produces disease in humans. Malaria is transmitted by female Anopheles bite to human. It can also be transmitted by blood transfusion or contaminated needle. Iran is divided to 3 zones for transmission of malaria: 1- north of Zagros mountain, 2- south and south-west, 3- south-east. In 1974 people who lived in north of Zagros became immune to malaria. In 1973 malaria was controlled in south of Iran. Later in 1944 and 1975 malaria increased and became epidemic in south of Iran especially in Hormozgan, Balouchestan and Kerman provinces and some transmission areas were also seen in the north. Since Tehran is still free of malaria transmission, those who live in Tehran and have never left this city would not get malaria from Anopheles bite. This article is the case report of a 30-year-old man who lived in Tehran. He was complaining of fever and itching from 4 days before admission. He had coryza, sore throat, cough, generalized bone pain and chills. He was IVDU for 2 years and had not taken opium for 25 days. He had no transfusion history and had never gone out of Tehran. We took samples and began treatment with diagnosis of endocarditis, but he did not get well and in bone marrow samples P. Falciparum was seen. Since the patient was living in Tehran and had never left it and since his symptoms mimicked withdrawal syndrome, malaria was not considered as his diagnosis, while malaria transmission with contaminated needle in IVDU may occur and can mimic withdrawal symptoms. Therefore, malaria should be considered in the differential diagnosis of FUO in IVDU.
    Keywords: IVDU(Intravenous Drug User), Induced malaria, Plasmodium falciparum
  • M. Taklif*, A. Hassan Pour Page 829
    Fibrocystic changes represent the most common disorder of the breast which its prevalence is reported up to 59% in journals. Hormonal imbalance is considered to be basic to the development of this disorder and is diagnosed frequently between the age of 20 to 40 years. The most clinical presentings are palpable mass or mammographic densities and calcifications or nipple discharge. In morphology many changes may be presented as fibrosis adenosis and cysts. The proliferative breast disease elevate the risk of developing cancer. In this study we evaluated the prevalence of fibrocystic changes in mammoplasty specimens from 1994 to 2002 in Hazrat Fatemeh Hospital. The goal of this research was to evaluate the prevalence of fibrocystic changes in asymptomatic patients on whom mammoplasty was operated only for cosmetic aspects. All these specimens were examined by a pathologist. The importance of this research was to show the high prevalence of these changes and not to confuse them with breast malignancies. The method was based on referring to pathology file of Hazrat Fatemeh Hospital in years mentioned above. The results represented 39 cases with fibrocystic changes from 83 mammoplasty specimens referred to pathology ward (47%). The age varied between 32 to 57 years old with average of 42 years. This study is unique in this category.
    Keywords: Breast, Mammoplasty, Fibrocystic changes
  • Kh Jamshidi*, M. Jabal Ameli, E. Ameri Mahabadi Page 835
    Osteosarcoma is the most common type of bone cancer that involves adolescents and young people. Amputation is usually proposed by some surgeons after diagnosis which is not acceptable for the patients. In this article, the results of limb-salvage procedures for patients with high-grade malignant osteosarcoma were investigated. The survival rate, functionality of limb, and complications of the procedures were studied. Four approaches were used for reconstruction of limbs after removal of tumor: osteoarticular allografts, intercalary allografts, allograft with prosthesis, and prosthesis without allograft (custom-made prosthesis). Limb-salvage procedure was performed on 107 patients with high-grade malignant osteosarcoma of limbs (except pelvis) during 1995-2000. The patients were followed and assessed for a period of 2 to 5 years (average of 37 months). Seventy-five patients(70%) were alive and without evidence of local recurrence as distant metastases after the follow-up period. Bone intercalary approach showed excellent functionality for 80% of the patients, using Mankin functional evaluation system. Osteoarticular and prosthesis without allograft showed good functionality in 81.5% and 75% of the patients respectively. Overally, complications of the procedures, including fracture of the plate and screws, fracture of allograft, and infection happened in 48%, 44.7%, 12.5%, and 0% of the patients treated with intercalary allograft, osteoarticular allograft, prosthesis without allograft, and allograft with prosthesis, respectively.
    Keywords: Osteosarcoma, Allograft, Limb salvage
  • F. Hafezi*, H. Karimi, A.H. Nouhi Page 845
    Patients who have survived thermal injuries to the face suffer from severe disfigurement and devastating deformities of full-thickness facial burns. Nose is the prominent central organ of the face which has crucial effect on aesthetic appearance. The plastic surgeon’s role to deal with such cases is to do any operations to produce a more pleasant look although the target organ could be the none burned areas of the face. It is a common belief that surgical interventions under the scarred or grafted nose are risky and may result in skin or covering graft necrosis. For this reason plastic surgeons have hesitation to perform aesthetic surgery on a burned scarred tissue. In the present study 11 cases, 8 women and 3 men with complete or subtotal nasal burn are presented. Classic aesthetic rhinoplasty operation was done to create better appearance and correct any internal or external deviations. These procedures were carried out under severely burned skins previously grafted and/or reconstructed noses. Cases were under control for about one year. There was no necrosis in any part of skin after surgery and it is believed that aesthetic rhinoplasty can be done safely in these victims with pleasing outcome.
    Keywords: Rhinoplasty, Burned nose, Aesthetic reconstruction
  • M.A. Haji Ghasem, M.R. Alavi Dehkordy* Page 851
    Synovial chondromatosis is a rare neoplastic condition which usually involves major joints. This tumor is a cartilaginous metaplasia which occurs within synovial membrane of joint or tendon sheets. Multiple cartilaginous nodules can become free from synovial membrane and float in the joint space. X-Ray almost always shows multiple calcified areas so evidently that usually diagnosis can be established preoperatively. The patient of the present report is a 20-year-old male who referred with knee problems which he had for about 4 years. There was no evidence of boney calcification or erosion in radiography of his knee. Biopsy was taken from his knee mass which reported sunovial cyst with chondromatosis changes. In arthrotomy no loose body was found. Only a large mass about 10cm in diameter, which was attached to synovial membrane and capsule, was found and excised. This case is an uncommon manifestation of a rare disease.
    Keywords: Knee, Synovium, Synovial chondromatosis
  • M. Hagh Azali, H. Shahrad Bejestani, A. Kabir*, T. Shooshtarizadeh Page 859
    Some studies have shown the relief of neurosensory signs in diabetic patients by vitamin B12 supplementation. Symptomatic therapy is not a goal in medicine therefore, for detecting causes of this relief, vitamin B12 level was compared in poor and well-controlled diabetic patients in this study. Diabetes mellitus, which is the most common metabolic disease, has systemic effect on immunity, neurosensory, cardiovascular, kidney, skin and other organs and it causes organic and psychological disorders in patients. It increases treatment cost and reduces the efficient personnel, directly and indirectly. Knowing the mechanism of vitamin B12 effect on neurosensory signs of diabetes mellitus can help us in preventive care. It has a significant high quality, it is more cost-benefit and is prior to treatment. This cross-sectioal study was carried out on 99 patients who referred to endocrine part of Rasool-e-Akram Hospital. Mean age of the patients was 58.5±4 and 55 patients(56.1%) were female. History taking, physical examination and blood sample was done for determining vitamin B12 and hemoglobin A1c. Vitamin B12 level was compared in poor and well-conrolled diabetic patients. SPSS software was used for analysis of the data. The most common signs and symptoms consisted of hand and foot neuropathy, polyuria, nocturia, retinopathy, polydypsia, amblyopia, weight loss, distal paresthesia, second cranial nerve neuropathy, touch and vibration sense loss and nephropathy. Vitamin B12 level had no significant difference in poor and well-controlled diabetic patients. Neuropathy, polyuria, polydypsia and retinopathy were the most common symptoms. Neuropathy in 43.4% of patients can be due to duration of diabetes in these patients(10 years). Chronic complications increase with duration of hyperglycemia. Insufficient use of vitamin B12 is not a risk facor for vitamin B12 deficiency. Cobalamine supplements are inexpensive and nontoxic. Adding these supplements in primary stages may prevent irreversible neurosensory complications. Because of low prevalence of vitamin B12 deficiency in patients with type II diabetes, prophylactic administration of vitamin B12 to all of these patients is not suggested. Long-scale, multicentered and controlled study for determining the patients with higher risk for vitamin B12 deficiency is also essential.
    Keywords: Vitamin B12, Neurologial symptoms, Diabetes
  • F. Zaker* Page 869
    In acute leukaemia, the maturation of the malignant cells is arrested and the cells merely proliferate. In the recent years, beside chemotherapy combination of differential factors cytokins and cytotoxic agents have been used in treatment of acute leukaemia particularly acute promyelocytic leukaemia. The present study was an evaluation of proliferation, cytotoxicity and differentiation of Harmine and Harmaline as alkaloid derivates of Peganum Harmala on HL60 cells individually or in combination with ATRA and G-CSF. The data showed that these agents caused cessation of proliferation in dose and time dependent manner. Optimal concentration of anti proliferative effect was 0.4, 0.8 and 1.6μg/mL for Harmine and 6-10 μg/mL for Harmaline. However, both agents in concentration of over 6.4 and 10 μg/mL for Harmine and Harmaline were cytotoxic respectively. Combination of ATRA(10-7 M) and G-CSF(100 ng/mL) with each optimal concentration of agents extensively reduced proliferation compared with ATRA and G-CSF. Cells, induced with optimal concentration of these agents, showed some morphological changes and NBT positivity however, it was in lesser extent compared to ARTA and G-CSF. Most overt sign of myeloid differentiation was observed using 10 μg/mL Harmaline. Fluorescent analysis showed an increase in CD11b and CD14 using Harmaline. Combination of ATRA and G-CSF with each agent caused differentiation similar to ARTA and G-CSF. These preliminary data showed that either Harmine or Harmaline in optimal and non toxic dose caused cessation in proliferation and some degree of differentiation using Harmaline. These results have opened a new window in the leukaemic in vitro investigation.
    Keywords: Acute promyelocytic leukaemia, Cytotoxicity, Differentiation
  • S. Khorrami Nejad*, H. Zadanfarrokh, J. Shokoohi Page 877
    CT scan is the best method in the diagnosis of paranasal sinus diseases. The object of the present study was to show the efficiency of diagnostic endoscopy in diagnosing nasal paranasal sinus diseases and anomalies. If this method proves to be accurate, patients who refuse surgery can be diagnosed, managed and followed up through a reliable method that is cost-effective and decreases the unneccessary irradiation of patients. The frequency of some of the anatomical variations and structural anomalies of the nose and paranasal sinuses was determined. During a 14-month period, 70 cases(studying both left and right sides) those who fit out criteria, were used for the study. The clinical and radiologic stages were determined, separately. A correlation between the clinical stage and the radiologic stage or the opacification index scoring was found. Endoscopy alone is not a good method to detect the structural anomalies of the septum and turbinates. But with the absence of these anomalies a better correlation was found with CT scan. Frequency of these anomalies in our study were in the range of other conducted studies. The maxillary sinus was the most common diseased sinus in chronic sinusitis, and anterior ethmoid sinus was the second most common. However, in other studies the anterior ethmoid sinus is the most common and maxillary sinus is in the second place.
    Keywords: Endoscopy, CT scan, Paranasal sinus, Clinical, radiologic staging
  • M. Shafiei*, H. Homayounfar, E. Izadpanah, M. Mahmoudian Page 885
    Diabetes mellitus is one of the most common endocrine disorders with increasing prevalence. Cardiovascular complications are among the major causes of death in diabetic patients. Type II diabetes mellitus is generally treated with sulfonylureas. There are controversial reports regarding adverse cardiovascular effects of these drugs. Also evidence exists about differences in side effects between first and second generation sulfonylureas. Thus, an experimental and prospective study was performed. In this study, the vascular effects of two sulfonylureas belonging to the first(chlorpropamide) and second generation(glibenclamide) were investigated in healthy male rats. Healthy rats were treated with chlorpropamide(8mg/kg/day i.p.) and glibenclamide(0.285mg/kg/day i.p.) for one- and two-month periods and the response of isolated aortic rings to phenylephrine, acetylcholine and isosorbide dinitrate were then examined and compared to control. The results showed that chlopropamide pretreatment after two months caused a significant reduction in contractile response to phenylephrine. Moreover, a significant increase in endothelium-dependent relaxation in response to ACh was also observed after a two-month period of pretreatment with chlorpropamide. Such changes were not observed after one month administration so it appears that these changes are time dependent. Glibenclamide did not cause such changes after one-or two-month pretreatment. Calculated EC50s for either phenylephrine or ACh did not differ in test groups compared to control. So it is suggested that changes in the characteristics of smooth muscle alpha-1 adrenoceptors or endothelial muscarinic receptors may not be involved in the observed responses. The alpha-1 adrenoceptor-induced vasocontriction appears to be caused both by the release of intracellular Ca2+ and by the transmembranous influx of extracellular Ca2+. It has been demonstrated that glibenclamide may interfere with Ca2+ influx which in turn affects intracellular Ca2+ levels in arterial smooth muscle, leading to reduction to muscle contractility. Inhibitory effect of glibenclamide in the protein kinase-C mediated contractile mechanism has also been suggested. The observed effect of chlorpropamide on phenylephrine-induced contraction can be attributed to such mechanisms and a longer pretreatment may be needed for glibenclamide to show its inhibitory effect on contractile response to phenylephrine. On the other hand, it has been shown that sulfonylureas may stimulate the proliferation of endothelial cells from large vessels. There may be a difference between chlorpropamide and glibenclamide in the time needed to cause such an effect. Also, it is possible that vascular effects of chlorpropamide are due, at least in part, to changes in the post-receptor cellular components which are involved in signal transduction. Results obtained in this study indicate that up to two months pretreatment with chlorpropamide and glibenclamide in healthy rats did not affect the aortic function in such a way to contribute to hypertension.
    Keywords: Sulfonylureas, Glibenclamide, Chlorpropamide, Rat aorta
  • Gh.R. Shah Hosseini, S.A. Madani, E. Ebrahimi Takamjani*, H. Negahban Siooki, M.J. Shaterzadeh Page 895
    Knee is a common site of osteoarthritis possibly because it is often subject to trauma. Primary knee osteoarthritis has no known etiology while secondary osteoarthritis can be traced to abnormal joint mechanics. Actually, osteoarthritis may be a physiologic response to repetitive, longitudinal impulse loading of the joint. Knee proprioception derives from the integration of afferent signals from receptors in the muscles, tendons, joint capsule, ligaments, meniscal attachments and skin. Muscles and joint receptors are the major sources of joint propriception. In patients with knee osteoarthritis both muscle weakness and joint laxity cause proprioceptive impairment. Because of different roles of mechanoreceptors in detecting proprioception in different angles of joint, researchers decided to measure knee proprioception with active and passive reproduction angle methods in different joint angles of knee. The purpose of the present study was to determine 1) if proprioceptive acuity correlated with different knee angles, 2) if there was any significant difference between the measurements of active and passive reproduction angles. In this study 30 subjects with primary knee osteoarthritis(mean age 59.8, range 50-65) were selected through non probability sampling. An electrogoniometer was used for evaluation of proprioception. Also, knee joint proprioception was assessed with both active and passive reproduction angle techniques. Based on the obtained results, individuals with knee arthritis were significantly less able to detect terminal range of active and passive extension of knee than the initial range(P<0.05). The results also showed that there was no significant difference in the measurements of threshold for the detecion of active and passive motions.
    Keywords: Proprioception, Knee, Osteoarthritis
  • Sh Shahbazi*, R. Bahri Najafi, S.A.A. Mousavi Page 905
    Premedication is commonly used in anesthesia. The purpose of premedicating children is to decrease anxiety, vagal stimulation, airway secretion and to prevent post operative psychological and behavioral problems. Different ways and drugs can be used for premedication to achieve this goal. Sufentanil which is a synthetic short acting opioid, can be used as a premedication. The aim of this single blind prospective study was to evaluate the effect of intranasal sufentanil drop in reducing anxiety, providing calmness during the separation of children from parents and causing sleep in them before operation. Sixty patients, aged 2-6 years, with ASA I and II of both sexes, were selected and then randomly divided into two groups of 30 patients each scheduled for outpatient pediatric surgery. Group I (n=30, study or sufentanil group), received 1.5μg/kg sufentanil drops (0.03ml/kg), group II (n=30, control group), received NaCl 0.65%(0.03ml/kg). Sufentanil drops were prepared with the leophylization technique by converting sufentanil 5μg/kg to 50μg/kg. This study showed that sufentanil decreased anxiety and helped calmness and made the children sleep in 86% of the patients in the study group and 63.3% in the control group(P<0.05) after 20 minutes of administering premedication administration. There was a significant decrease in response to mask between two groups(P<0.05). Patient’s emotional response during separation from parents, though not statistically significant, was better in the study group as compared to the control group(P>0.05). This study showed that intranasal sufentanil as a premedication in children can decrease anxiety and help sedation and sleep in this age group.
    Keywords: Children, Premedication, Sufentanil, Intranasal drop, Anxiety
  • A.R. Zohoor*, M.R. Aflatoonian Page 913
    Attempted suicide mainly occurs in obstinate, disturbed and hostile individuals and in ones who can not easily communicate with others. It is committed with awareness and aimed to hurt oneself. Since health care centers should pay high expenses to treat the patients and also suicide is a big sin in Islamic culture thus, it was decided to analyze the characteristics of all consecutive referrals for suicide attempt to emergency department of Jiroft Hospital. This cross-sectional study was carried out to investigate the epidemiology of attempted suicide in all related referrals to Jiroft emergency department(2001). The studied population included all people who referred to emergency department after suicide during this study. The questionnaire provided in this study included questions about history of addiction and depression, demographic characteristics, method of attempted suicide and the most effective factors in suicide attempt. The collected data was analyzed by SPSS program and using Chi square test. Results of the study showed that from all cases, about 3% referred for being hurt by suicide. In 75% of the patients the route of suicide was drug poisoning, 20% poison and 5% cutting of vessels. The most important factor that influenced suicide was family problems(29%), sickness (29%), problems with spouse(18%) and economic problems(7%). About 36% of cases had a history of using depression drugs and 16% had a history of addiction to at least one of the opioids. Due to plenty of suicide attempts among young persons and since family problems are known to be the most effective factor in suicide therefore, authorities have to try hard to recognize vulnerable group and offer psychotherapy services to them.
    Keywords: Attempted suicide, Emergency, Epidemiology
  • M. Eyvaz Ziaee*, F. Sharafi Page 921
    Voluntary winging of scapula is a very rare anomaly. There is no organic defect in the patient. It is a psychosomatic disorder. We report three cases of voluntary winging of scapula between 12 to 35 years of age, who referred to Shoulder Clinic of Shafa Hospital within 8 years. They were under treatment and control in shoulder surgery unit of Shafa Hospital.
    Keywords: Scapula, Scapular winging, Voluntary winging
  • R. Azizi*, Sh Eslami Page 927
    Chronic anal fissure is maintained by contraction of the internal anal sphincter. Sphincterotomy, which is successful in 85% to 95% of patients, permanently weakens the sphincter and therefore might be associated with anal deformity, infections and incontinence. The object of the present study was to compare the therapeutic effects of 25U and 50U doses of botulinum toxin in chronic anal fissure. 69 patients received intrasphincteric injection of botulinum toxin type A (Dysport). 58 patients with idiopathic, non-complicated chronic anal fissure were included in a non randomized prospective trial of intrasphincteric injection of botulinum toxin type A (Dysport). The patients were assessed only by clinical evaluation. Patients were divided into two treatment groups based on the number of botulinum toxin units injected. Patients in the first group(No=34) were treated with 25 unit. Patients in the second group(No=24) were treated with 50 unit. Two months after treatment, 26 patients in the first group and 16 patients in the second group had healing scar. Symptomatic improvement was observed in 3 patients in the first group and in 2 patients in the second group. According to statistical analysis which was done via Chi-square test no significant difference was found between two groups. Therefore, it can be concluded that botulinum toxin is safe and effective in the treatment of chronic anal fissure. It is less expensive and much easier to perform than surgical treatment. The healing rate is not related to the dose. No permanent or temporary damage to the continence mechanism was detected in these patients.
    Keywords: Anal fissure, Toxin, Botulinum
  • M. Kadivar, D. Sayadpour Zanjani* Page 933
    Performing frozen section is a common intraoperative consult with the goal of determining the lesion as benign or malignant. Since frozen section needs specific technical requirements and costs a lot therefore, in some studies cytology is used as an alternative method. Most of these studies have been done on specific organs and a few of them on all organs of the body. Therefore, we prospectively studied the usefulness of intraoperative cytology and frozen section in the diagnosis of 100 consecutive cases. The study used sensitivity, specifity and accuracy as statistical tools for comparison. The intraoperative results were compared with final histopathologic diagnosis. For intraoperative cytology the sensitivity, specifity and accuracy were 95.8%, 92.5% and 95% respectively and for frozen section these were 97.2%, 96.3% and 97%. There were not any significant differences between these statistics(P>0.05). These data confirm the value of intraoperative cytology in diagnosis of all mass lesions. This method can also be use as an alternative technique to frozen section in case there is no technical requirements or as a complementary method in all specimens.
    Keywords: Intraoperative cytology, Frozen section, Body mass lesions
  • M. Mazaher Yazdi*, Y. Lotfi, S. Malayeri, Z. Jafari Page 943
    Nowadays it is known that doing pure tone audiometry just gives us some information about the degree and the type of hearing loss. Therefore a question is posed: How does a man use his hearing for speech perception and what is the necessity of using auditory perception tests? This research was a developmental study which was done in two stages: the first stage included modifying the items and the second stage was their evaluation. Our sampling was mainly on the basis of test and evaluation. At first, Allen G. Serwatka criterion for designing the test items was considered. In modifying the orginal APT/HI, care was taken to include Persian items which provided information on Persian phonemes, phonetics and sentence structure as well as active vocabulary of mild to profound hearing-impaired people which was presented through pictorial images. In order to prepare test items, we took full advantage of a number of speech and language pathologists’ points of view. Also, to determine content validity, test items were reviewed by 5 audiologists working in the field of Rehabilitative Audiology. To assess test validity and reliability, 60 hearing-impaired students from Baghcheban Deaf School in Karaj were selected and tested. The tests included otoscopy, puretone and immitance audiometry, auditory perception test-retest, and closed-set speech recognition test. After analysing data an accepted content validity was obtained(88.4%). Significant difference was observed between test scores and hearing loss(P<0.05). Significant difference was obtained in scores of 7 to 11-year-old students and 15 to 17-year-old ones, when hearing loss was over 70 dBHL(P<0.05). But no significant difference was obtained between scores of 12 to 14-year-old and 15 to 17-year-old students(P>0.05). Additionally, significant correlation was observed between APT/HL scores and closed-set speech recognition scores(P<0.05). Significant correlation was observed in test-retest scores(P<0.05). Based on the obtained results, this study is reliable, the items have good content validity and criterion validity is high between this test and closed-set speech recognition test. Therefore, this test is useful for auditory rehabilitation centers.
    Keywords: Auditory perception test, Sound Detection, Discrimination
  • I. Nourmohammadi*, F. Sharifzadeh, M.H. Badakhsh, A.R. Akbarian, A. Moaveni, S. Nouri Page 951
    It has long been known that zinc is an important trace element which has a major role in a number of biochemical reactions and systems in human body. The significance of zinc on the course and outcome of pregnancy has been studied in many countries. The objective of the present study was to determine the status of serum zinc in pregnant Iranian women in the third trimester and compare these findings to healthy controls in an effort to find out first if expectant Iranian mothers are zinc deficient and if this deficiency has a detrimental effect on the outcome of pregnancy. Our study group comprised 100 pregnant women all in the third trimester of pregnancy. Blood samples were taken from both study and control groups and assayed for serum levels of Zn, albumin, alkaline phosphatase and hemoglobin. The results showed significantly lower levels of zinc(P<0.0001) and albumin(P<0.0001). A significant correlation was also found between serum zinc level of mother and weight of neonate(P<0.0001). The correlation between the fall in serum albumin with that of serum zinc in this study supported low serum zinc in late pregnancy. These findings indicate deficient level of zinc in the latter third of pregnancy which suggest a tendency for insufficient maternal nutrition. However, it is premature to recommend a reinforcement of routine zinc supplementation for healthy mothers.
    Keywords: Zinc, Third trimester, Pregnancy
  • Sh Naser Nejad*, V. Hassani, H. Farahini, L. Hosseini Gohari, M. Fani, M.R. Mohaghegh Dolat Abadi, P. Rahimzadeh Page 957
    Responses to painful stimulus are associated with broad spectrum of physiological changes in human body. One of these significant responses is an increase in plasma norepinephrine level that may cause pathophysiological changes in the body. The present study attempted to investigate plasma norepinephrine level changes by inducing appropriate anesthesia depth under BIS monitoring and using different drugs for induction and maintenance of anesthesia. Thus, thiopental and propofol were used for induction and isoflurane as maintenance drug, then norepinephrine level was measured following painful stimulus. Sixty ASA I patients candidated for elective ACL repair surgery, in the range of 15-45 years old, were randomly allocated into two groups. BIS monitoring was performed to measure depth of anesthesia. For all of the patients, midazolam was administered to reach BIS 70. Then blood sampling was done to measure basal norepinephrine level. Thiopental in group I and propofol in groups II were administered to reach BIS 40. Then 3 mcg/dl fentanyl as analgesic and 0.5mg/kg atracurium to facilitate intubation were injected. Endotracheal intubation was done in at most 15 seconds and patients who had difficult or prolonged intubation were excluded. Three minutes after intubation, blood sampling was done to measure norepinephrine level. Isoflurane at dose 1.2% was administered to maintain anesthesia. After stabilizing anesthesia depth(BIS=40), skin incision was allowed to repair ACL and after 3 minutes blood sampling was done to determine plasma norepinephrine level. By using ELISA method, plasma norepinephrine level was measured after laryngoscopy and Isoflurane administration and skin incision. Data showed that basal norepinephrine level in propofol group was 0.245±0.113mcg/dl(mean±SD), in thiopental group was 0.210±0.105mcg/dl(Pvalue=0.225). Norepinephrine level after laryngoscopy in propofol group was 0.236±0.125mcg/dl and in thiopental group was 0.216±0.118mcg/dl(Pvalue=0.534). Norepinephrine level after skin incision and isoflurane administration in propofol group was 0.229±0.102mcg/dl and in thiopental group was 0.223±0.128mcg/dl(Pvalue=0.716). It was concluded that norepinephrine level changes did not have significant difference in propofol and thiopental and isoflurane groups.
    Keywords: Plasma norepinephrine, Thiopental, Propofol, Isoflurane, BIS monitoring
  • M. Hoormazdi*, A. Hassanpour Page 963
    Mediastinal immature teratoma in autopsy of fetus is a very rare phenomena which has been reported so far just in two cases. The case of the present study was a 24-week dead female fetus delivered by C/S for intrauterine death. The mother was a 30-year-old lady (gravide 2, para 2) who referred to sonographist due to lack of fetus movement. In sonography intrauterine fetal death and hydrops fetalis was reported. There was no positive history of previous abortion or congenital anomalia in her first bady. Positive gross autopsy finding was pleuretic cyanotic edematous fetus and one solid mediastinal paracardiac mass. After classic cutting a mediastinal mass measured 3×2×2cm was seen. Hypoplasia of two lungs and heart due to compression effect of mass was evident. Microscopic examination of the mass revealed an immature teratoma.
    Keywords: Fetus autopsy, Mediastinal immature teratoma, Hydrops fetalis