Journal of Inflammatory Diseases
Volume:6 Issue: 4, 2003

غلظت کم ویتامین C اثر آگونیستی و غلظت زیاد آن اثر آنتاگونیستی بر سیستم های دوپامینرژیک و گلوتامینرژیک اعمال می کند. این دو سیستم در یادگیری و حافظه اثر مستقیم دارند.
مطالعه به منظور تعیین اثر ویتامین C بر یادگیری فضایی انجام شد.
در این تحقیق اسید اسکوربیک با سه دوز (1000 و 500 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی و دو دوز (ng/ul 8 و 4) به درون هسته تگمنتوم شکمی (VTA) موش های سفید صحرایی (تعداد= 6) تزریق شد و اثر آن بر یادگیری فضایی با استفاده از ماز هشت پر شعاعی مورد بررسی قرار گرفت. دوز 500 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم اسید اسکوربیک یادگیری فضایی را به صورت وابسته به دوز تقویت کرد، ولی تزریق 1000 میلی گرم بر کیلوگرم باعث کاهش شدید میزان یادگیری فضایی شد. تزریق 4 و 8 میکروگرم اسید اسکوربیک به درون VTA نیز به ترتیب باعث افزایش و کاهش میزان یادگیری شد.
مقادیر کم و متوسط اسید اسکوربیک یادگیری فضایی را بهبود می بخشد ولی دوز بالای آن یادگیری را مختل می کند.

آسیب اکسیداتیو عاملی مؤثر در تشکیل کاتاراکت پیری محسوب می شود.
این مطالعه به منظور تعیین ارتباط بین میزان ویتامین ث پلاسما و عادت های تغذیه ای با کاتاراکت پیری انجام شد. در این مطالعه مورد - شاهدی 102 بیمار مبتلا به کاتاراکت و 102 فرد سالم (غیر مبتلا به کاتاراکت) مراجعه کننده به بیمارستان های چشم پزشکی تبریز که سن آنها بیشتر از 45 سال بود مورد بررسی قرار گرفتند. برای افراد مورد مطالعه اندازه گیری های آنتروپومتریک به عمل آمد و اطلاعات عمومی جمع آوری شد. سپس پرسش نامه بسامد خوراکی تکمیل و نمونه خون گرفته شد. میزان ویتامین ث پلاسما افراد با استفاده از روش 2 و 4 دی نیتروفنیل هیدرازین توسط اسپکتروفتومتر UV تعیین گردید.
میانگین سطح ویتامین ث پلاسما و نمایه توده بدن افراد گروه مورد به ترتیب 03/0 ×43/0 میلی گرم در دسی لیتر و 9/0 × 18/23 کیلوگرم در مترمربع و در گروه شاهد 03/0 ×69/0 میلی گرم در دسی لیتر و 8/0 ×10/26 کیلوگرم بر متر مربع بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (05/0 P<).
بر اساس یافته ها کمبود ویتامین ث پلاسما می تواند باعث ایجاد کاتاراکت گردد و کمبود آگاهی در مورد مصرف غذایی نیز می تواند نقش مهمی در این موضوع داشته باشد.

لرز بعد از عمل به دلیل ایجاد اثرات نامطلوب مانند افزایش نیاز اکسیژنی، کشش بخیه های زخم، افزایش فشار داخل جمجمه و غیره، نیازمند درمان است. مطالعه به منظور مقایسه اثر دو داروی وریدی پتیدین و کلونیدین در درمان لرز بعد از عمل، انجام شد.
این کارآزمایی بالینی دو سوکور در نیمه اول سال 1377 در بیمارستان شهید باهنر کرمان انجام شد. 60 بیمار 20تا 40 ساله که از نظر سلامت در کلاس یک بی هوشی بودند، برای بی هوشی عمومی آنها از هالوتان %1 استفاده شده بود و در اتاق مراقبت بعد از عمل دچار لرز شدید شده بودند (به طوری که با گرم کردن و تجویز اکسیژن برطرف نمی شد)، به طور اتفاقی به دو گروه 30 نفری تقسیم شدند. به یک گروه 25 میلی گرم پتیدین وریدی و به گروه دوم 75 میکروگرم کلونیدین وریدی تزریق شد؛ سپس زمان بهبودی و عوارض ایجاد شده ارزیابی شدند.
میانگین زمان بهبودی لرز در گروه پتیدین، 4/2 دقیقه و در گروه کلونیدین 4/4 دقیقه بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (005/0 P<). در گروه پتیدین اغلب، فشار خون و تعداد نبض ثابت بود و در گروه کلونیدین گاهی کاهش تعداد نبض و فشار خون وجود داشت که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود.
تزریق وریدی پتیدین به دلیل اثر سریع و عوارض جانبی کم، روش مناسبی برای درمان لرز بعد از عمل است.

حاملگی با تغییرات مشخص و قابل برگشت عملکرد غده تیروئید همراه است و برخی از مطالعات بیان گر بروز هیپوتیروئیدی در بیماران مبتلا به پراکلامپسی است. مطالعه به منظور تعیین ارتباط سطح هورمون های تیروئید و TSH با ابتلا به بیماری پراکلامپسی و شدت آن در مبتلایان انجام شد.
در این مطالعه مورد- شاهدی 40 زن حامله مبتلا به پراکلامپسی و پروتئینوری و 40 زن حامله طبیعی مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بر اساس سن، تعداد حاملگی ها و سن حاملگی یکسان سازی شدند. هیچ یک از افراد سابقه ابتلا به بیماری فشار خون، اختلال های تیروئیدی یا سابقه مصرف داروهای مؤثر بر عملکرد تیروئید نداشتند. نمونه خون وریدی آنها گرفته شد و ارزیابی آزمون تیروئیدی با روش رادیوایمونواسی انجام شد.
سطح سرمی T4 در افراد مبتلا به پراکلامپسی 7/1 8/7 و در گروه شاهد 4/1 2/10 میکروگرم بر میلی لیتر بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (05/0 P<). میانگین TSH در افراد مبتلا به پراکلامپسی 5/1 3/5 و در گروه شاهد 4/0 6/3 میلی واحد بر میلی لیتر و این اختلاف نیز معنی دار بود. بین شدت ابتلا به پراکلامپسی با سطح سرمی T3 رابطه معنی دار وجود داشت و T3 بیماران مبتلا به درجات شدید پراکلامپسی پایین تر از T3 بیماران مبتلا به پراکلامپسی خفیف بود (05/0 P<).
هیپوتیروئیدی خفیف بیوشیمیایی در بیماران مبتلا به پراکلامپسی توام با پروتئینوری مشاهده می گردد و سطح سرمی T3 می تواند بیان گر شدت پراکلامپسی باشد.

آفت راجعه دهان یکی از شایع ترین بیماری های حفره دهان است که تغذیه، بهداشت دهان و روابط اجتماعی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.
این مطالعه به منظور تعیین اثر سوسپانسیون سوکرال فیت در درمان آفت راجعه دهان انجام شد.
در این کارآزمایی بالینی دو سوکور 78 بیمار 15 تا 57 ساله به دو گروه 39 نفری تقسیم شدند. گروه اول محلول سوکرال فیت و گروه دوم محلول بدون سوکرال فیت دریافت کردند که در هر دو گروه روزی 3 مرتبه هر بار یک دقیقه به صورت دهان شویه استفاده شد.
زمان کاهش درد در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. روز هفتم درمان 24 بیمار از گروه اول و 15 بیمار از گروه دوم (035/0=P، 05/0 = P<) و بعد از 14 روز، 38 بیمار از گروه اول و 31 بیمار از گروه دوم به طور کامل بهبود یافتند که اختلاف معنی دار بود (014/0 = P). 5 نفر در گروه اول و هشت نفر در گروه دوم بعد از سه ماه برگشت ضایعه داشتند که تفاوت معنی دار نبود.
با توجه به یافته ها، محلول سوکرال فیت در درمان آفت راجعه دهان مؤثر است.

جراحی دندان های عقل نهفته با عوارضی مانند تورم، درد، محدودیت حرکتی همراه است و بیماران به دلیل ترس و نگرانی از این عوارض از انجام جراحی اجتناب می کنند.
مطالعه به منظور تعیین اثر قرص خوراکی پردنیزولون بر کاهش درد و محدودیت حرکتی ناشی از جراحی دندان های عقل نهفته فک پایین انجام شد.
در این کارآزمایی بالینی دو سوکور، 16 بیمار (2 زن و 14 مرد) با دندان های عقل نهفته تقریبا قرینه دو طرفه فک پایین انتخاب شدند. در یک سمت جراحی با استفاده از 50 میلی گرم قرص پردنیزولون 12 ساعت قبل و پس از جراحی انجام شد و در سمت دیگر از قرص های مولتی ویتامین به عنوان دارونما با همان شرایط استفاده شد. درد و محدودیت حرکتی (تریسموس) دو طرف مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. پردنیزولون با این دوز به طور آشکاری تریسموس و درد پس از عمل جراحی را کاهش داد، به طوری که تریسموس در روز اول 7/43 درصد کاهش نشان داد و بیشترین اثر پردنیزلون بر کاهش تریسموس در روز اول پس از جراحی بود. درد در تمام روزهای 1، 3 و 7 پس از جراحی با مصرف پردنیزولون کاهش پیدا کرد و در هر دو سمت بین زمان جراحی و شدت درد ارتباط معنی دار و وجود داشت. استفاده از پردنیزولون خوراکی به طور آشکاری باعث کاهش درد و تریسموس بعد از جراحی دندان عقل نهفته می شود.

درمان اولین حمله تشنج امری پیچیده است و بحث و اختلاف نظر زیادی درباره آن وجود دارد.
مطالعه به منظور تعیین میزان عود تشنج بعد از اولین حمله تشنج ژنرالیزه تونیک و کلونیک و ارزیابی تاثیر درمان انجام شد.
در یک مطالعه آینده نگر در بخش اعصاب بیمارستان کودکان مفید تهران، پنجاه کودک 9 ماهه تا 17 ساله به مدت یک سال پی گیری شدند. کودکان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند؛ برای یک گروه فنوباربیتال و برای گروه دیگر دارونما تجویز شد.
طی یک سال پس از اولین حمله تشنج بدون عامل مشخص، برای 20 نفر حمله دوم اتفاق افتاد (میزان عود %40) که 14 نفر (%56) از گروه دارونما و 6 نفر (%24) از گروه فنوباربیتال بودند. بیشتر حمله ها طی شش ماه اول رخ داد.
استفاده از داروهای ضد تشنج (فنوباربیتال) میزان عود حمله را به طور قابل ملاحظه ای کاهش می دهد.

بستری شدن نوزاد باعث تنش عاطفی والدین می شود. در سال های اخیر تاکید می شود که بخش های کودکان تنش کمتری برای شیرخوار و خانواده ایجاد کنند.
مطالعه به منظور بررسی عوامل تنش زای مادران نوزادان بستری در بیمارستان قدس انجام شد.
در این مطالعه توصیفی 40 نفر از مادران نوزادان بستری در بخش نوزادان بیمارستان قدس قزوین در سال 1380 مورد پرسش قرار گرفتند. پرسش نامه مشتمل بر دو بخش بود، بخش اول مربوط به مشخصات مادر و نوزاد و بخش دوم مربوط به عوامل تنش زا عوامل تنش زای اصلی برای مادران به ترتیب شامل ظاهر و بیماری نوزاد، تغییر در نقش والدین، روش های مراقبتی نوزاد و ارتباط با کارکنان بود. مادران نوزادان بستری تنش زیادی را تحمل می کنند و لازم است جهت کاهش تنش ناشی از ظاهر و بیماری نوزاد، تغییر در نقش والدین و روش های مراقبتی نوزاد، راه کارهایی در نظر گرفته شود.

خون ریزی شدید طی عمل سزارین با افزایش مرگ و میر و ناخوشی مادر همراه است که در صورت عدم تزریق به موقع خون به مرگ وی منجر می شود.
مطالعه به منظور تعیین فراوانی تزریق خون در سزارین انجام شد تا به این سئوال پاسخ دهد که آیا برای عمل سزارین، ذخیره 2 واحد خون کراس مچ شده ضرورتی دارد یا نه؟ این مطالعه آینده نگر از آبان ماه 1379 به مدت یک سال در بیمارستان کوثر قزوین انجام شد. ابتدا نام بیمارانی که طی عمل سزارین، ریکاوری و تا سه روز بعد از عمل در بخش جراحی، خون دریافت کرده بودند ثبت شد. سپس با بررسی دفتر آزمایشگاه و خون های ارسالی به اتاق عمل و بخش جراحی و مطابقت آن با دفتر اتاق عمل و بررسی پرونده بیماران مربوطه، آمار قبلی به تائید رسید. در ضمن هموگلوبین قبل از سزارین و 8 ساعت پس از دریافت خون نیز ثبت می شد.
شیوع انتقال خون در بیمارستان کوثر قزوین تا 72 ساعت بعد از عمل %86/0 و در اتاق عمل %41/0 بود. میانگین هموگلوبین قبل از عمل در بیماران 9/10 گرم در دسی لیتر و 8 ساعت پس از تزریق خون 61/8 گرم بر دسی لیتر بود.
با توجه به شیوع کم تزریق خون در سزارین، ذخیره 2 واحد خون کراس مچ شده برای عمل سزارین ضرورتی ندارد و تنها ذخیره خون به صورت نوع و غربال گری (Type & Screen) و وجود یک آزمایشگاه آماده و منظم با پرسنل مجرب کافی است.

بیماری عروق کرونر یکی از شایع ترین علل مرگ است. آگاهی از عوامل خطر و علایم آن نقش مؤثری در پیشگیری، تشخیص به موقع و درمان بیماری دارد.
این مطالعه به منظور تعیین میزان آگاهی جمعیت بالای 20 سال زنجان در مورد علایم و عوامل خطر بیماری عروق کرونر انجام شد.
این مطالعه در سال های 1377 و 78 بر روی 1000 نفر از جمعیت شهری بالای 20 سال شهر زنجان که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، از طریق مصاحبه و تکمیل پرسش نامه انجام شد.
%9/70 افراد نسبت به علائم بیماری ناآگاه بودند، %27 آگاهی کم و تنها %2/1 آگاهی کافی داشتند. در مورد آگاهی از عوامل خطر، %6/72 افراد ناآگاه بودند، %2/23 آگاهی کم و %2/4 آگاهی کافی داشتند. درد سینه و سیگار به ترتیب شناخته شده ترین علامت و عامل خطر بیماری بودند.
با توجه به یافته های این مطالعه، روش های مؤثر و عملی برای آموزش جامعه جهت افزایش آگاهی مردم از علائم و عوامل خطر بیماری عروق کرونر ضروری به نظر می رسد.

ریافت روزانه پروتئین، می تواند باعث پایین آمدن فشار گلومرولی، جلوگیری از سخت شدن پیشرونده گلومرول های کلیه و کندی پیشرفت نارسایی مزمن کلیه شود.
مطالعه به منظور تعیین تاثیر برنامه غذایی مدون بر کنترل بیماری نارسایی مزمن کلیه در مراحل اولیه (عدم کفایت کلیه) انجام شد.
در این تحقیق نیمه تجربی، 65 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد (به ترتیب 35 و 30 نفر) تقسیم شدند. بعد از اندازه گیری وزن، فشارخون، قد، بررسی جواب آزمایش ها، محاسبه میزان تصفیه کراتی نین و تعیین میزان مصرف مواد غذایی افراد مورد مطالعه در چندین نوبت؛ برای افراد گروه مورد 6/0 تا 7/0 گرم پروتئین، 35 تا 40 کیلوکالری انرژی به ازای هر کیلوگرم وزن ایده آل بدن، 10 تا 12 میلی گرم فسفر به ازای هر گرم پروتئین، 1 تا 5/1 گرم کلسیم همراه با مکمل خوراکی و 2 تا 4 گرم سدیم در روز محاسبه و به هر فرد توصیه شد. افراد هر دو گروه با فاصله 5/1 ماه به مدت شش ماه پی گیری شدند. نتایج بعد از مداخله، اختلاف معناداری را در میزان تصفیه ی کراتی نین دو گروه نشان داد (01/0 P<)، در حالی که قبل از مداخله این اختلاف معنادار نبود.
تعدیل برنامه غذایی به صورت محدود کردن مصرف پروتئین و فسفر در کاهش علایم بالینی بیماری، به تاخیر انداختن نیاز به دیالیز و پیشرفت نارسایی مزمن کلیه در مراحل اولیه مؤثر است.

گلومرولونفریت مامبرانوپرولیفراتیو (MPGN) شایع ترین گلومرولونفریت مزمن در کودکان است.
مطالعه به منظور تعیین تظاهرهای بالینی و آزمایشگاهی کودکان ایرانی مبتلا به MPGN و نوع پاسخ آنان به درمان با استروئید و سرکوب گرهای ایمنی انجام شد.
در این مطالعه پرونده بیماران مبتلا به MPGN از مجموع پرونده های بیوپسی کلیه که از خرداد 1351 لغایت دی 1374 به آزمایشگاه نفرولوژی مرکز طبی کودکان ارسال شده بودند، انتخاب گردیدند. بیماران از نظر سن شروع بیماری، جنس، پروتئینوری، هماتوری، هیپرتانسیون، کلیرانس کراتی نین، پایین بودن سطح C3 سرم، سابقه خانوادگی مثبت، نحوه تظاهر ابتدایی بیماری، انواع رژیم های درمانی به کاررفته و نوع پاسخ به درمان بررسی شدند. برای مقایسه میانگین ها و وجود ارتباط بین متغیرهای مختلف از آزمون t و کای دو استفاده شد.
از 66 مورد MPGN گزارش شده، 55 بیمار مبتلا به نوع اول، 7 بیمار مبتلا به نوع دوم و 4 بیمار مبتلا به نوع سوم بودند. 31 بیمار پسر بودند. رابطه معنی دار بین کسانی که درمان اختصاصی گرفته و آنهایی که نگرفته بودند از نظر پیشرفت به طرف نارسایی مزمن کلیه مشاهده شد. بیمارانی که تظاهر ابتدایی آنها گلومرولونفریت سریعا پیشرونده یا گلومرولونفریت مزمن بود نسبت به سایرین پیش آگهی بدتری داشتند و بیشتر به نارسایی مزمن کلیه مبتلا شده بودند (05/0P<). بین هیپرتانسیون و پیشرفت به طرف نارسایی مزمن کلیه نیز رابطه معنی دار مشاهده شد.
MPGN ممکن است به نارسایی مزمن کلیه تبدیل شود. درمان طولانی مدت با استروئید و سرکوب گرهای ایمنی ممکن است جلوی چنین پیشرفتی را بگیرد.

سزارین یک عمل جراحی شایع در بخش زنان است که بررسی زمان ترخیص و عوارض آن حائز اهمیت است. مطالعه به منظور مقایسه عوارض و میزان رضایت بیماران سزارینی در ترخیص 24 ساعت و 72 ساعت بعد از عمل انجام شد.
این کارآزمایی بالینی در سال 1380 بر روی 120 خانم سزارینی انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. 59 نفر 24 ساعت و 61 نفر 72 ساعت بعد از عمل مرخص شدند. بروز عفونت زخم، متریت و میزان رضایت دو گروه با استفاده از آزمون های t و کای دو با یکدیگر مقایسه شدند.
متریت در دو گروه مشاهده نشد. 5 مورد عفونت جدار در گروه 72 ساعت و 2 مورد در گروه 24 ساعت وجود داشت که به صورت سرپایی درمان شدند (233/0 P =). تمام افرادی که بعد از 24 ساعت ترخیص شده بودند رضایت کامل داشتند و در گروه 72 ساعت بعد، 51 نفر کاملا راضی، 5 نفر رضایت نسبی و 5 نفر ناراضی بودند و اختلاف دو گروه معنی دار بود (00078/0 P=). اختلاف دو گروه از نظر بروز عوارض معنی دار نبود.
با توجه به یافته ها، ترخیص 24 ساعته در بیماران سزارینی پیشنهاد می شود.