مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال پنجم شماره 3 (پیاپی 19، بهار1386)

خلاصه پیش پارگی روتاتور کاف یکی از بیماری های شایع شانه بخصوص در افراد میان سال و مسن است و در حال حاضر ام آرآی معیار طلایی در تشخیص این ضایعه می باشد. در این بررسی دقت گزارش ام آرآی در تشخیص پارگی روتاتور کاف بررسی شد.
این مطالعه از نوع تحلیلی و به صورت مقطعی از اردیبهشت 1384 تا بهمن 1385 در دو بیمارستان شهر تهران انجام شد. 50 بیمار (27 مرد و 23 زن) با تشخیص پارگی روتاتورکاف و همراه داشتن گزارش ام آر آی تحت آرتروسکوپی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 26/51 سال (87-26 سال) بود. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی ام آرآی با آرتروسکوپی به عنوان تست استاندارد مقایسه و محاسبه گردید.
در مجموع حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی و دقت تشخیصی ام آرآی 4/97%، 4/45%، 3/86%، 3/83% و 84% بود. این مقادیر در پارگی روتاتور کاف کامل به ترتیب 9/83%، 9/78%، 7/86%، 75% و 82%؛ و در پارگی ناکامل روتاتور کاف 50%، 2/76%، 6/28%، 9/88% و 70% برآورد شدند.
اگر چه ام آرآی در پارگی کامل روتاتور کاف قابل اطمینان است، ولی در تشخیص پارگی ناکامل هم از جهت وجود یا عدم وجود و هم از جهت نوع پارگی قابل اطمینان نمی باشد و بایستی با علایم بالینی بیماری مقایسه گردد.

پیش پارگی تاندون های بازکننده انگشتان دست از آسیب های شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخم ها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندون های باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست می باشد.
مطالعه به صورت آینده نگر توصیفی در طی 28 ماه (از 1383 تا 1385) در دو بیمارستان آموزشی اهواز انجام شد. 32 بیمار با زخم باز و بریدگی تاندون های باز کننده انگشتان و شست دست بستری و تحت درمان جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 6/24 سال (46-17 سال) بود. ترمیم به روش بخیه تغییر یافته «کسلر» با دو گره نایلون 4 صفر انجام شد. میانگین زمان پیگیری 7 ماه بود. نتایج براساس سیستم امتیازدهی «میلر» ارزیابی شدند.
در مجموع 72 تاندون بازکننده در 32 بیمار، تحت درمان و ترمیم جراحی قرار گرفتند. عفونت محل زخم یا پارگی مجدد در هیچ موردی مشاهده نشد.بیشترین محل پارگی در نواحی 5 و3 به ترتیب 36% و 7/34% و کمترین محل آسیب در نواحی 1 و 4 به ترتیب 9/6% و 7/9% بود. در مجموع بهترین نتایج در پارگی نواحی 5 و سپس 3 (88%-84%) دیده شد. نتایج بد در پارگی های نواحی 1 و 2 و 4 بیشتر بود.
پارگی تاندون های بازکننده انگشتان در سطح پشتی دست و ساعد در نواحی 3 و5 نتایج بهتری نسبت به نواحی 1 و 2 و 4 دارد و ترمیم با روش بخیه تغییر یافته کسلر، استحکام کافی در محل آسیب فراهم می کند.

پیش پین گذاری از طریق پوست روشی کم هزینه و با تهاجم کم برای درمان شکستگی انتهای رادیوس می باشد. طول مدت گچ گیری پس از عمل مورد اختلاف نظر است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات بی حرکتی، 3 هفته با 6 هفته گچ گیری به دنبال پین گذاری بود که از آغاز اردیبهشت 1384 تا پایان شهریور1385 در مرکز آموزشی، پزشکی و درمانی اختر انجام شد.
در این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی مداخله ای تصادفی، نتایج سه و شش هفته بی حرکتی در دو گروه 25 نفری مقایسه شد. پین ها در هر دو گروه برای 6هفته نگاه داشته شدند. لیکن در نیمی از بیماران گچ پس از 3 هفته درآورده شد. بیماران در فواصل 3، 6 و 12 ماه با سیستم «لیدستورم» بررسی شده و از نظر زمان بازگشت به شغل و عملکرد بررسی و مقایسه شدند.
از مجموع 50 بیمار (33 مرد و 17 زن)، در هیچ یک از بیماران دو گروه جابه جایی در هفته ششم دیده نشد. در پایان 3 ماه نتایج عالی یا خوب در گروه اول 10 مورد (40%) و در گروه دوم 3 مورد (12%)؛ در پایان 6 ماه به ترتیب 19 مورد (76%) و 13 مورد (52%)؛ و در پایان 12 ماه به ترتیب 23 (92%) و 21 (84%) بود. در کل در پایان یک سال 88% بیماران عملکرد عالی یا خوب داشتند. میانگین زمان بازگشت به شغل در گروه اول 3 ماه و در گروه دوم 5/3 ماه بود. در هر دو گروه مردان سریع تربه کار قبلی خود بازگشتند.
کوتاه کردن دوره بی حرکتی در گچ موجب بهبود عملکرد در کوتاه مدت (سه و شش ماه) و بازگشت سریع تر به شغل می شود. در ضمن کاهش دوره بی حرکتی هیچ گونه تاثیر منفی در حفظ جااندازی بعد از عمل نداشت. بنابراین به نظر می رسد بی حرکتی طولانی تر از 3 هفته حداقل برای موارد خارج مفصلی و موارد ساده داخل مفصلی ضرورت ندارد.

پیش شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکس ها از شکستگی های شایع اندام فوقانی می باشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد می شود. یکی از روش های درمان شکستگی های ناپایدار استفاده از پلاک می باشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاک های تیتانیومی در درمان این شکستگی ها و عوارض آن بود.
در یک کارآزمایی بالینی، 29 بیمار با 48 شکستگی شامل 21 شکستگی متاکارپ و 27 شکستگی انگشت بین سال های 1385-1378 در یک مرکز درمانی اصفهان تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 27 سال (53-14) و تمام موارد ناپایدار بودند. 28 مورد اطراف مفصلی و 20 مورد تنه استخوان بودند. میانگین زمان پیگیری 17 ماه (52-6 ماه) بود و دامنه حرکت و عملکرد انگشتان بررسی شدند.
همه بیماران تا یک ماه بعد از جراحی، هر هفته و سپس هر دو هفته تا سه ماه و بعد از آن هر سه ماه پیگیری شدند. نتایج براساس مجموع حرکات فعال انگشتان بررسی شد که در 39 مورد عالی(>221 درجه)، 8 مورد خوب (220-121 درجه) و یک مورد بد (<120) بود.
استفاده از پلاک امکان ثابت کردن محکم و برقراری امتداد درست استخوان و نیز شروع زودهنگام حرکت مفاصل انگشتان را فراهم می کند.

پیش شکستگی باز ران از مشکلات درمان ارتوپدی است و عفونت و تاخیر در جوش خوردن از عوارض شایع آن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج استفاده از میله داخل استخوانی بدون تراشیدن استخوان در شکستگی های باز ران بود.
در این مطالعه توصیفی و آینده نگر که بین سال های 1383 تا 1385 در دو بیمارستان مشهد انجام شد، 41 بیمار (40 مرد و 1 زن) مبتلا به شکستگی باز ران بستری که اندیکاسیون استفاده از میله داخل استخوانی داشتند، تحت درمان قرار گرفتند. 15 بیمار درمان را ادامه ندادند. در 26 بیمار باقیمانده با میانگین سنی 28 سال (45-16 سال)، نوع شکستگی ها براساس تقسیم بندی گاستیلو II و IIIA به ترتیب 2 و 24 مورد، و برحسب تقسیم بندی AO، در نوع A، B و C به ترتیب 6، 9 و 11 نفر بود. میانگین نمره شدت آسیب 96/10 و میانگین زمان پیگیری 20 ماه (36-18 ماه) بود که در طی این مدت میزان جوش خوردگی، عفونت و عملکرد اندام ارزیابی شد.
جوش خوردگی در 23 بیمار به طور میانگین در 156 روز (250-84 روز) رخ داد. در 2 بیمار عفونت ایجاد شد که در یک مورد عفونت سطحی بود و با دبریدمان و شستشو و آنتی بیوتیک کنترل گردید. در پایان دوره پیگیری میانگین دامنه حرکتی زانو 120 بود. کوتاهی در یک بیمار در حد 3 سانتی متر وجود داشت.
استفاده از میله های داخل استخوان بدون تراش از جنس تیتانیوم روش خوبی در درمان شکستگی های باز نوع II و IIIA ران می باشد.

نکروز آواسکولار دلیلی شایع برای تعویض کامل مفصل ران است و به دنبال استفاده از بعضی داروها منجمله گلیکوکورتیکوییدها اتفاق می افتد. نورجیزک و تمجیزک موجود در بازار ایران، داروهای ضددرد و آنتاگونیست های اپیوییدی می باشند که غلظت بالایی از استرویید در خود داشته و باعث نکروز استخوان می شوند.
در یک مطالعه توصیفی مرور موارد (case-series)، 11 بیمار مبتلا به نکروز آواسکولار با سابقه مصرف «تمجیزک» و «نورجیزک» که طی سال های 1386-1384 به بیمارستان دانشگاهی اختر در شهر تهران مراجعه و درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
میانگین سن بیماران 55/5±72/37 سال بود. پنج بیمار «نورجیزک» 5 بیمار «تمجیزک» و 1 بیمار از هر دو ماده استفاده کرده بودند. میانگین دوز مصرف دارو 29/2±36/4 ویال در روز و میانگین طول مدت مصرف آن 7/2±9/4 ماه و فاصله شروع استفاده از این مواد تا شروع علایم ارتوپدی 76/2±36/11 ماه بود. در 3 بیمار علاوه بر شکایات و علایم ارتوپدی، خطوط کشیدگی پوستی (Stria) نیز وجود داشت و 7 بیمار چاقی محیطی داشتند. در تمام بیماران نکروز آواسکولار به صورت دو طرفه و در حداقل دو مفصل وجود داشته است. در 3 بیمار بیش از 2 مفصل درگیر بوده اند.
داروهای وارداتی «نورجیزک» و «تمجیزک» موجود در بازار، به دلیل وجود گلوکوکورتیکوییدها و توکسین های احتمالی، عامل استئونکروز و تخریب شدید مفصلی می باشند. اطلاع رسانی عمومی برای بالا بردن سطح آگاهی بیماران و پزشکان الزامی است.

آسیب رباط صلیبی پشتی همراه با دررفتگی مفصل ران در کودکان بسیار نادر است. به همین علت این ضایعه در کودکان مبتلا تشخیص داده نمی شود. در این گزارش پسر بچه هشت ساله با این ضایعه تشخیص داده نشده معرفی می شود.