فهرست مطالب

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال پنجم شماره 4 (پیاپی 20، تابستان1386)

  • تاریخ انتشار: 1386/05/10
  • تعداد عناوین: 7
|
  • شکستگی های دیستال رادیوس با اوستئوپروز در بیماران مسن
    محمود بهاری، حسن رحیمی، محمد قره داغی، علیرضا هوتکانی صفحه 159
    مقدمه
    شکستگی دیستال رادیوس شایع ترین شکستگی در زنان یائسه مسن می باشد و احتمال وقوع در 15% است. شواهد موجود نشان می دهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) به روش «دگزا» می توان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال شکستگی های مهره ها، انحراف ستون مهره ها و شکستگی های هیپ در آینده نزدیک می باشد. در حال حاضر بررسی های لازم برای تشخیص اوستئوپروز در زنان مسن دچار شکستگی دیستال رادیوس به طور روتین انجام نمی شود. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شکستگی دیستال رادیوس با تراکم استخوان در هیپ و مهره و بررسی احتمال نیاز به غربال گری برای اوستئوپروز در زنان مسن مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس می باشد.
    مواد و روش ها
    این مطالعه آینده نگر در بیمارستان امام رضا (ع) در یک دوره دو ساله بین سال های 1383 و 1384 در مشهد انجام شد. 104 زن (با سن متوسط 9/66 سال) مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس با تست تراکم استخوان مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کسانی که اوستئوپروز تشخیص داده شد، داروی فسفونامید تجویز گردید و دو سال پس از درمان مجددا تست تراکم استخوان انجام شد.
    یافته ها
    در 87 (65/83%) بیمار میانگین نمره t مهره 06/1±10/2- بود و ضعف استخوانی وجود داشت، به طوری که اوستئوپروز در 46 مورد (23/44%) و اوستئوپنی در 41 بیمار (42/39%) دیده شد و 17 مورد (23/16%) استخوان طبیعی داشتند. در 46 بیمار تحت درمان، تراکم استخوان، میانگین نمره t مهره در شروع درمان 23/0±88/2-، و بعد از دو سال 32/0±55/2- بود (01/0p<).
    نتیجه گیری
    از آنجا که حدود نیمی از زنان بالای 55 سال مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس اوستئوپروز در هیپ داشتند انجام تست های تشخیصی برای اوستئوپروز به صورت روتین در بین در این گروه از بیماران توصیه می شود.
    کلیدواژگان: اوستئوپروز، شکستگی کالیس، رادیوس، تراکم استخوان
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • تعویض مفصل زانو (نتایج کوتاه مدت)
    محمود کریمی مبارکه، علیرضا سعید، علی نعمتی صفحه 165
    پیش
    زمینه
    تعویض مفصل زانو یکی از راه حل های نهایی برای بیماری های زانو با تخریب مفصل و علایم بالینی درد، دفورمیتی و محدودیت حرکتی می باشد. نتایج این عمل جراحی در مطالعات موجود در سایر کشورها عالی گزارش می شود. در کشور ما مقالات مربوط به نتایج تعویض مفصل زانو زیاد نیستند. شرایط اجتماعی و فرهنگی و اعتقادات مذهبی مردم در میزان رضایت مندی نقش دارد. هدف از این بررسی، ارائه نتایج کوتاه مدت تعویض مفصل زانو در کرمان بود.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه با روش کارآزمایی بالینی و آینده نگر، 54 بیمار (11 مرد و 43 زن) مبتلا به تخریب زانو بین سال های 1381 تا 1385 در یک مرکز آموزشی درمانی کرمان تحت درمان آرتروپلاستی زانو قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 65 سال (80-41 سال) و میانگین زمان پیگیری 4/34 ماه (3 ماه تا 5 سال) بود. 46 زانو آرتروز و 8 مورد آرتریت روماتویید داشتند. داده های قبل و بعد از عمل با استفاده از برگه ارزیابی «انجمن زانو» مقایسه و وضعیت بیمار در مقایسه با سمت مقابل ارزیابی شد.
    یافته ها
    براساس سیستم ارزیابی «انجمن زانو» 19 بیمار گروه A، 4 بیمار B و 31 بیمار C بودند. میانگین میزان بهبود درد از 33 قبل از عمل به 77 و ارزیابی عملکرد از 41 به 72 رسید. 96% بیماران از جراحی خود رضایت داشتند. یک مورد عفونت سطحی، یک مورد عمقی، 2 مورد تاخیر در ترمیم زخم مشاهده شد. سه مورد نیاز به تعویض دوباره داشتند که یک زانو به دلیل عفونت حاد 10 روز پس از عمل، یک مورد عفونت 16 ماه بعد از عمل و دیگری تغییر شکل جزء تی بیا پس از یک سال بود.
    نتیجه گیری
    آرتروپلاستی در بیماران کرمانی با درصد بالای رضایت بیماران همراه است و شکست در کوتاه مدت بیش از همه به خطای تکنیک جراحی و عفونت مربوط می شود.
    کلیدواژگان: آرتروپلاستی، تعویض مفصل زانو، ارزیابی پیامد
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • استئوتومی کاپی تیت و گرافت استخوانی آن بدون آرترودز داخل کارپال در بیماری کین باخ
    محمدتقی پیوندی، سید رضا شریفی، اقبال صدری صفحه 171
    پیش
    زمینه
    روش های درمانی مختلفی جهت درمان بیماری کین باخ، نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست وجود دارد. ما در این مطالعه، نتایج درمانی برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوان کاپی تیت را گزارش نمودیم.
    مواد و روش ها
    یازده بیمار در مرحله 3 بیماری کین باخ، با درمان برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوانی داخل کاپی تیت در یک دوره پیگیری 6 ساله (10-2 سال) در دو مرکز درمانی مشهد بررسی شدند. بیماران از لحاظ درد، دامنه حرکت، قدرت مچ دست (grip) و بازگشت به فعالیت های قبل از عمل مورد مطالعه قرار گرفتند.
    یافته ها
    درد به جز یک بیمار در بقیه بیماران به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافت، قدرت مچ دست به بیش از 70% سمت سالم افزایش پیدا کرد (به جز یک مورد).
    نتیجه گیری
    تنها در یک بیمار که در مرحله اول آرترودز بود، درد بعد از عمل همچنان قابل ملاحظه بود. به جز در یک بیمار، در بقیه بیماران قدرت مچ دست به بالای 70% رسیده بود. لیکن روش حذف لونیت برای بیماران در مرحله 3 کین باخ توصیه می شود.
    کلیدواژگان: استخوان کاپی تیت، بیماری کین باخ، استئوتومی
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • وسیله گذاری و فیوژن پشتی شکستگی مهره های سینه ای و کمری (نتایج کوتاه مدت)
    محمدعلی عرفانی، هرمز نورایی، امیدرضا مومن زاده صفحه 176
    پیش
    زمینه
    بیشتر صاحب نظران در مورد لزوم درمان جراحی شکستگی های ناپایدار مهره های سینه ای و کمری توافق دارند، اما درمورد روش جراحی پشتی یا از جلو، هنوز اتفاق نظر کامل وجود ندارد. در این تحقیق نتایج سوبژکتیو و ابژکتیو جراحی پشتی با به کارگیری یک سیستم سگمنتال و دکمپرس کردن کانال نخاعی از طریق لیگامنتوتاکسی بررسی شد.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه طولی 37 بیمار بین فروردین 1380 تا فروردین 1384 در یک مرکز درمانی شیراز تحت درمان جراحی قرار گرفتند. شکستگی مهره های سینه ای و کمری به مدت میانگین 30 ماه (46-12ماه) بعد از عمل جراحی پیگیری شدند. در پایان پیگیری خصوصیات سوبرکتیو و ابژکتیو شامل درد کمر (مقیاس نمره بندی دنیس)، سطح عملکرد، وضعیت شغلی (مقیاس شغلی دنیس)، وضعیت عصب شناسی (درجه بندی فرانکل) و شاخص های پرتونگاری (زاویه کایفور، زاویه گوه ای، کلاپس، شاخص ساژیتال، زاویه پشتی مهره و شکستن یا جابه جایی وسیله) مورد بررسی قرار گرفتند..
    یافته ها
    بیست بیمار درد نداشتند، 35 بیمار عملکرد مستقل داشتند (درجه F6 و F7 از FIM) و بیمارانی که ضایعه عصبی داشتند 6/1 درجه فرانکل بهبودی نشان دادند. میانگین زاویه کایفوز (موضعی) از 1/19 درجه قبل از عمل به 1/1 درجه بعد از عمل و 1/5 درجه در پیگیری نهایی رسید. عوارض جراحی محدود به 3 مورد عفونت خفیف موضعی بود و فقط یک مورد شکستن وسیله مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    از نظر تصحیح معیارهای پرتونگاری شکستگی و نتایج سوبژکتیو و آبژکتیو، این روش یک شیوه سریع، موثر و ایمن می باشد، جراحان با آن آشناترند، عوارض کمتری نسبت به جراحی از جلو دارد و میزان شکستن یا جابه جایی وسیله نیز در آن اندک است.
    کلیدواژگان: ستون فقرات، شکستگی های ستون فقرات، ورتبرا توراسیک، لومبار ورتبرا
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • تاثیر شکستگی استیلویید اولنا همراه با شکستگی های خارج مفصلی دیستال رادیوس بر حرکات چرخشی مچ
    داود جعفری، حمید طاهری، هومن شریعت زاده، علیرضا سعید صفحه 183
    پیش
    زمینه
    از آنجا که شکستگی های دیستال رادیوس شایع ترین شکستگی های ارتوپدی می باشند و یکی از عوارض شایع آنها محدودیت حرکتی در چرخش مچ و ساعد است، تعیین عوامل همراه با این محدودیت حرکتی اهمیت دارد. هدف از این مطالعه یافتن عوامل مؤثر بر کاهش حرکت چرخشی مچ دست و ساعد در مواردی است که شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس همراه با شکستگی استیلویید اولنا باشد.
    مواد و روش ها
    در یک بررسی آینده نگر مورد شاهدی، 47 بیمار (20 مرد و 27 زن) با شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس از اسفند 84 تا دی 85 مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 32/7 ± 54 سال (69-44 سال) و مدت زمان پیگیری 6 ماه بود. بیماران در فواصل مشخص پس از درمان معاینه و در پایان دوره پیگیری، حرکات چرخشی مچ و ساعد آنان اندازه گیری شد. نتایج قبل و بعد از عمل مقایسه شدند.
    یافته ها
    23 بیمار در گروه 1 (استیلویید اولنا سالم) و 24 نفر در گروه 2 (استیلویید اولنا شکسته) دوره پیگیری را به پایان رساندند. در این زمان میانگین محدودیت سوپیناسیون مچ و ساعد در گروه 2 (44/25) به طور معنی داری بیشتر از گروه 1 (91/8) بود (05/0> p).
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد همراهی شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس با شکستگی استیلویید اولنا حداقل در کوتاه مدت باعث محدودیت حرکت سوپیناسیون در مچ و ساعد می شود، اگرچه به سادگی نمی توان در مورد مکانیسم این پدیده و اهمیت بالینی آن توضیح داد.
    کلیدواژگان: شکستگی اولنا، سوپیناسیون، پروناسیون، شکستگی کالیس
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • تطابق یافته های سابژکتیو، ابژکتیو در سندرم تونل کارپ
    احمدرضا افشار، زهرا یکتا، فردین میرزاطلوعی صفحه 189
    پیش
    زمینه
    سندرم تونل کارپ در اثر تحت فشار قرار گرفتن عصب مدیان در تونل مچ دست ایجاد می شود. تست استاندارد شده جهت تشخیص قطعی سندرم تونل کارپ وجود ندارد و تابلوی بالینی شامل مجموعه ای از علایم و نشانه ها می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تطابق یافته های سابژکتیو، ابژکتیو و الکتروفیزیولوژی در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپ که مورد عمل جراحی قرار گرفته اند، بود.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه آینده نگر از بیمارانی که در فاصله زمانی 5/1 سال (شهریور 84 تا اسفند 85) با علایم سندرم تونل کارپ ایدیوپاتیک به بیمارستان شهید مطهری ارومیه مراجعه کردند، 103 بیمار به علت سندروم تونل کارپ مورد عمل جراحی قرار گرفتند. علایم سابژکتیو با استفاده از دو پرسشنامه ارزیابی شد. علایم ابژکتیو شامل علامت «تینل»، تست «فالن»، قدرت دست (power grip) و قدرت گرفتن جسم بین انگشت شست و نشانه (pinch) و بررسی الکتروفیزیولوژی بود. داده های جمع آوری شده مورد ارزیابی آماری قرار گرفتند.
    یافته ها
    بین تست «فالن» و علامت «تینل» همبستگی خطی مستقیم و معنی دار وجود داشت؛ بین میانگین مقادیر قدرت دست و قدرت گرفتن جسم بین انگشت شست و نشانه، و همچنین بین شدت علایم و وضعیت عملکرد دست همبستگی مثبت وجود داشت. بین یافته های ابژکتیو و سابژکتیو تنها در افراد با اختلال شدید الکتروفیزیولوژی ارتباط معنی دار بود.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد که ترکیب علایم سابژکتیو، ابژکتیو و الکتروفیزیولوژی، دقت تشخیص قطعی سندرم تونل کارپ را افزایش می دهد. در مراحل پیشرفته بیماری که اختلال الکتروفیزیولوژی عصب بیشتر می شود، تطابق و همخوانی علایم وجود دارد.
    کلیدواژگان: سندرم کارپال تانل، آزمون های تشخیصی، نشانه ها و علایم
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • استئوسارکومای لگن با تظاهر اولیه ادم اندام تحتانی (گزارش یک مورد)
    خدامراد جمشیدی، سید حمیدرضا مدرس نژاد صفحه 194
    استئوسارکومای لگن هنوز یکی از موارد بحث برانگیز در ارتوپدی است. فاصله زمانی بین اولین علایم تشخیص و درمان در استئوسارکوما طولانی است. اولین نشانه استئوسارکوما درد و شایع ترین علامت بالینی آن توده قابل لمس است. در این بین ادم اولیه اندام به واسطه استئوسارکومای لگن از نوع اینترومدولاری درجه پایین جزء موارد نادر است. در این گزارش مرد 16 ساله با ادم اندام تحتانی سمت چپ و با تشخیص استئوسارکومای اینترمدولاری با درجه پایین ناحیه لگن گزارش شده است.
    کلیدواژگان: استئوسارکوما، اندام تحتانی، پلویس، ادم
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
|
  • Osteoporosis in Elderly Patients with Distal Radius Fractures
    Page 159
    Background
    Distal radius is the most common site of fracture in older postmenopausal women, with a lifetime risk of 15%. Evidence exists for its association with osteoporosis. Osteoporosis can be detected by measuring the bone mineral density (BMD) of the lumbar spine with dual energy X-ray absorptiometry. Low BMD of the lumbar spine or hip is a strong predictor for future vertebral deformity and hip fracture. Elderly women with distal radial fracture are not investigated for osteoporosis on a routine basis. The aim of the present study is to evaluate the relationship between distal radius fracture and the BMD of the lumbar spine, and to investigate the need for osteoporosis screening in elderly women with a distal radius fracture.
    Methods
    A prospective study was performed in a hospital in Mashhad in 2004-2005. In 104 women (mean age, 66.9 years) with a distal radius fracture, BMD of the lumbar spine was assessed. A biosphosphonate was prescribed when osteoporosis was diagnosed, and the BMD was reassessed after 2 years of treatment.
    Results
    A low BMD was found in 87 patients (83.65%). Osteoporosis was diagnosed in 46 (44.23%) and osteopenia in 41(39.42%) patients. Only 17 cases (16.23%) had normal bone density. The mean T-score of the lumbar spine was –2.10 (±1.06). The BMD in patients treated with bisphosphonate medication increased from T-score of -2.88 to -2.55 in 2 years (p<0/01).
    Conclusions
    Since near half of the elderly women with a distal radius fracture have osteoporotic BMD values for the lumbar spine, it is advised to screen such a group of patients for osteoporosis.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Knee Replacement: Short-Term Results
    Page 165
    Background
    Knee replacement is one of the final remedies for severe, symptomatic knee destruction. The results of this surgery are usually excellent. The number of reports from Iran on this subject is very few. We would like to report our experience with knee replacement in Kerman.
    Methods
    In a clinical trial and prospective study, 54 patients (11 males, 43 females) with knee disease who underwent joint replacement from 2001 to 2006 in a Teaching hospital in Kerman, were studied. Mean age was 65 years (41-80) and mean follow-up 34.4 months (3 months to 5 years). 46 cases had osteoarthritis and 8 rheumatoid arthritis. The pre and post operative findings were assessed using the ‘Knee Society’ evaluation system. The opposite knees were used to compare the patients’ satisfaction from the procedure.
    Results
    In a study on 54 cases, the pain score of ‘Knee Society’ improved from 33 to 77 and the functional score improved from 41 to 72. Ninety six percent of the cases were satisfied with their surgeries. The complications included 1 deep and 1 superficial infection, 2 wound healing problem and one patellar dislocation. Three revisions become necessary: 2 due to infection, one for loosening and deformity in tibial component.
    Conclusions
    Knee replacement in Kerman is associated with high satisfaction rate in short-term. Early failure is mostly related to infection or technical errors in surgery.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Capitate Osteotomy and Intra-Capitate Bone Graft without Intercarpal Arthrodesis in Kienbock Disease
    Page 171
    Background
    There are many different methods of treatment for Kienbock's disease or avascular necrosis of the carpal lunate. We are reporting our experience with lunate excision, capitate osteotomy and inter capitate bone grafting.
    Methods
    Eleven male patients with stage III lunatomalacia treated by lunate excision capitate osteotomy and intra-capitate bone grafting were assessed with a mean follow-up of 6 years (2-10 years). The cases were evaluated in terms of pain, function, grip power and return to pre-treatment activities.
    Results
    Pain decreased significantly in all but one case. Grip strength had returned to above 70% of the strength of the opposite hand in all but one patient.
    Conclusions
    Capitate osteotomy and inter-capitate bone graft without intercarpal arthrodesis in Kienbock disease is a safe and reliable technique for stage III disease.
    Abstract View Paper Original: Persian