فهرست مطالب

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال ششم شماره 2 (پیاپی 22، زمستان 1386)

  • تاریخ انتشار: 1386/10/10
  • تعداد عناوین: 7
|
  • مقایسه نتایج عمل جراحی تعویض مفصل هیپ در استئونکروز پیشرفته (نتایج کوتاه مدت با روکش گذاری مفصل فلز روی فلز)
    فیروز مددی، سید مرتضی کاظمی، آرمین اعلمی هرندی، محمدرضا عباسیان، فریور عبدالله زاده لاهیجی، حمیدرضا حسین زاده، فواد رحیمی رحیمی صفحه 43
    پیش
    زمینه
    نکروزآواسکولار هیپ با تخریب استخوانی ناشی از عدم کفایت خون رسانی و تخریب سطوح مفصلی ناشی از آن، از جمله بیماری های شایع ناتوان کننده دهه های چهارم و پنجم زندگی است. آرتروپلاستی مفصل هیپ به روش روکش گذاری فلز روی فلز از جمله روش های درمانی جدید برای رفع مشکلات ناشی از نکروز آواسکولار است و این مطالعه به منظور بررسی نتایج درمانی بیماران با روش مذکور و مقایسه آن با مبتلایان به استئوآرتریت به علل دیگر انجام شد.
    مواد و روش ها
    مطالعه به روش کوهورت تاریخی انجام شد. بیست و هشت بیمار مبتلا به استئونکروز آواسکولار (AVN) مراحل III و IV طبقه بندی «فیکا» و «آرلت»، با 24 بیمار مبتلا به استئوآرتریت (OA) مراحل V و IV طبقه بندی «کرافت» که در بیمارستان اختر از سال 1383 تا 1385 تحت عمل جراحی به روش سطح تماس فلز روی فلز مفصل هیپ قرار گرفته بودند، با یکدیگر مقایسه شدند. بیماران دو گروه از نظر جنسیت و تیم جراحی همسان شدند. میانگین زمان پیگیری پس از عمل 22±41 ماه بود و نتایج عمل جراحی با استفاده از مقیاس هیپ «هاریس» ارزیابی شد.
    یافته ها
    میانگین سن بیماران گروه AVN، 5/7±86/30 سال و گروه OA، 6/12± 88/47 سال بود (003/0p=). در گروه AVN، 3 بیمار (7/10%) و در گروه OA، 3 بیمار (5/12%)، دچار یکی از عوارض شکستگی گردن فمور و یا اشکال در کاپ استابولوم شده بودند (05/0p>). بازسازی مجدد در 3 بیمار (7/10%) گروه AVN و 3 بیمار (5/12%) گروه OA دیده شد (05/0 p>). میانگین امتیاز «هاریس» در گروه AVN، 2/7± 94 و در گروه OA، 4/9±2/91 (05/0p>)، و میانگین دامنه حرکات مفصل هیپ در گروه AVN، 2/6±216 درجه و در گروه OA، 6/5±196 درجه بود.(05/0p>).
    نتیجه گیری
    نتایج این مطالعه نشان داد که مبتلایان به استئونکروزآواسکولار پیشرفته و استئوآرتریت هیپ، با استفاده از آرتروپلاستی به روش روکش گذاری فلز روی فلز نتایج قابل قبولی داشته و بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. با این حال بررسی نتایج طولانی مدت این روش در درمان بیماران، به خصوص مبتلایان استئونکروز آواسکولار، جهت قضاوت نهایی ضروری به نظر می رسد.
    کلیدواژگان: نکروز گردن فمور، آرتروپلاستی، بازسازی مجدد مفصل ران، ران
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • تعلل در درمان ترشح از زخم و سوء تغذیه بر نتایج تعویض مفصل موثر است
    فریدون مجتهد جابری، جواد پرویزی، توماس هیتمانک، اشیش جوشی، جیمز پرتیل صفحه 48
    پیش
    زمینه
    عفونی شدن پروتز به دنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسب ترین درمان ترشح زخم به خوبی مفهوم نگردیده است.
    مواد و روش ها
    دریک مطالعه «هم گروهی» (کوهورت) گذشته نگر، پرونده 10325 بیمار با 11785 عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و 300 بیمار (9/2%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از 48 ساعت) بعد از عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. ترشح زخم 217 بیمار که از طریق درمان محل زخم و آنتی بیوتیک خوراکی درمان شدند، به صورت خودبه خود بین 2 تا 4 روز متوقف شد و باقی مانده بیماران که 83 نفر (28%) بودند به عمل جراحی دیگری نیاز پیدا کردند.
    یافته ها
    یک نوبت دبریدمان، منجر به توقف ترشح بدون عفونت متعاقب آن در 63 بیمار از 83 بیمار (76%) گردید، درحالی که 20 بیمار (24%) ترشح مداوم داشتند که تحت درمان های دیگر (دبریدمان های مکرر، درآوردن مفصل یا آنتی بیوتیک خوراکی بلندمدت) قرار گرفتند. زمان جراحی و وجود سوء تغذیه نتایج اولین دبریدمان را پیش بینی می نمود. تاخیر در جراحی و سوءتغذیه عواملی بودند که عدم موفقیت درمان را تعیین می کردند. از نظر سایر عوامل مورد مطالعه (عوامل جمعیت شناسی و جراحی)، بین گروه های درمانی موفق یا ناموفق تفاوتی وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    در بیمارانی که به طور متوسط 5 روز پس از شروع ترشح تحت عمل دبریدمان قرار می گیرند، نسبت به بیماران با تاخیر زمانی متوسط 10 روز دبریدمان، احتمال خلاصی از عفونت در یک سال بیشتر است. بیماران با سوء تغذیه احتمال بیشتری برای درگیری با عفونت عمقی داشته و نیاز به درمان هایی بیش از شستشو و دبریدمان دارند.
    کلیدواژگان: آرتروپلاستی، تعویض مفصل، ترشح، سوء تغذیه، عفونت زخم
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • نتایج کوتاه مدت بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چندرباطی زانو
    سهراب کیهانی، مهران سلیمانها، علی اکبر اسماعیلی جاه، سید مرتضی کاظمی، محمدرضا عباسیان، رضا رکنی صفحه 55
    پیش
    زمینه
    آسیب رباط های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه آینده نگر، 15 بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت 2 سال (86-1384) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی (ACL) و پشتی (PCL) وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندون های مدیال همسترینگ (semitendinosus & gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباط های جانبی داخلی یا خارجی، پشتی داخلی و پشتی خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بین المللی مستندسازی زانو»(International knee documentation committee) IKDC و «لی شلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران ام آرآی انجام شد. بیماران به طور متوسط به مدت 9 ماه (19-4) تحت پیگیری قرار گرفتند.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران 23 سال (35-18) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در 9 بیمار غیر قابل قبول (D) و 6 بیمار قابل قبول(C)، و نتایج بعد از عمل در 1 بیمار عالی(A)، 10 بیمار خوب (B)، 3 بیمار قابل قبول(C)، و در یک بیمار غیر قابل قبول (D) گزارش شد. امتیاز «لی شلم» قبل از عمل 13±62 و بعد از عمل 5±94 بود. 13 بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در 2 بیمار نارضایتی ازجراحی به علت ناپایداری زانو وجود داشت.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کم عارضه در درمان ناپایداری زانو می باشد.
    کلیدواژگان: آرتروسکوپی، رباط های مفصلی، زانو، روش جراحی بازسازی
    چکیده زبان: فارسی
  • بررسی تاثیر تریگرپوینت نهفته روی قدرت انقباضی عضلات ناحیه گردنی- پشتی
    افسون نودهی مقدم، مریم معتمدی صفحه 61
    پیش
    زمینه
    تریگرپوینت یک نقطه حساس به لمس در باندل های سفت از عضله است که می تواند با یا بدون درد انتشاری باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر تریگرپوینت های نهفته روی بیشترین قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، میانی و پایینی می باشد.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه مورد شاهدی، 15 دانشجوی زن مبتلا به تریگرپوینت نهفته با میانگین سنی53/22، و 15 دانشجوی زن سالم با میانگین سنی 46/22، از نظر قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، تراپزیوس میانی و پایینی توسط دستگاه مایومتر دیجیتالی مقایسه شدند.
    یافته ها
    بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس بالایی در گروه بیمار نسبت به گروه سالم کاهش معنی داری را نشان داد (05/0p<). در حالی که در بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس میانی و پایینی در دو گروه هیچگونه تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (05/0p>).
    نتیجه گیری
    تریگرپوینت های نهفته ضایعات عصبی عضلانی هستند و می توانند کارآیی انقباض عضله را کاهش دهند.
    کلیدواژگان: تریگر پوینت نهفته، انقباض عضلانی، انقباض ایزومتریک، گردن، پشت
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • بررسی اعتبار یک مقیاس بومی برای اندازه گیری شدت استئوآرتریت هیپ و زانو
    محمدنقی طهماسبی، شهریار جلالی مظلومان، مهدی اعرابی صفحه 67
    پیش
    زمینه
    هدف از این مطالعه، منطبق سازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاس های شناخته شده، می توان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را به طور واضح تر و با حساسیت بیشتری نشان داد.
    مواد و روش ها
    سی بیمار دچار استئوآرتریت اولیه هیپ یا زانو که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی کامل قرار گرفته بودند و شرایط لازم ورود به مطالعه را داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. همه بیماران در روز قبل از عمل، در فاصله زمانی 6 هفته، 3 ماه و 6 ماه پس از عمل با استفاده از مقیاس های «وومک» (WOMAC)، «لکسن» (Lequesne)، «دیل» (Doyle)، مقیاس بومی سازی شده و ارزیابی کلی بیمار و مصاحبه گر از وضعیت بیماری بررسی شدند. همچنین فاکتورهای بالینی زمان طی کردن فاصله 50 فوت و دامنه حرکت زانو در بیماران بررسی شد. نتایج با تست های پارامتریک، غیرپارامتریک و ضریب پیرسون مقایسه شدند.
    یافته ها
    مقیاس بومی سازی شده از متوسط 118 (99-136) قبل از عمل به 4/53 (41-68) در هفته ششم بعد از عمل و 5/31 (44-23) در ماه ششم پس از عمل بهبود یافته بود و تفاوت از نظر آماری معنی دار بود. مقیاس های «وومک» و «لکسن» به ترتیب از 6/75 (92-55) و 6/18 (24-11) در قبل از عمل به 8/18 (24-17) و 6/6 (11-3) در ماه ششم پس از عمل کاهش یافته بودند تفاوت هر دو از نظر آماری معنی دار بود. مقیاس دویل نیز کاهش قابل ملاحظه ای داشت. آزمون های مرجع تخمین کلی بیمار و پرسشگر به ترتیب از متوسط 4/3 و 9/3 در قبل از عمل به 5/1 و 9/1 در هفته ششم پس از عمل و 7/0 و 8/0 در ماه ششم پس از عمل بهبود یافتند. حساس ترین مقیاس پس از عمل، مقیاس بومی سازی شده و سپس «لکسن» بودند.
    نتیجه گیری
    مقیاس بومی شده برای اندازه گیری علایم استئوآرتریت هیپ و زانو نسبت به سایر مقیاس های بین المللی، از «حساسیت» بیشتری برخوردار است.
    کلیدواژگان: اعتبارسازی، استئوآرتریت زانو، استئوآرتریت ران
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • مقایسه اثر ضد درد تزریق داخل مفصل اسید هیالورونیک، متیل پردنیزولون و ناپروکسن خوراکی در زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو
    علی اکبر اسماعیلی جاه، محمدرضا عباسیان، حمیدرضا حسین زاده، سید محمد جزایری، مهرنوش حساس یگانه، نیما محسنی صفحه 74
    پیش
    زمینه
    استئوآرتریت از جمله شایع ترین بیماری های بشری است که به علت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روش های درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها به علت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی به علت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایت بخش نیستند، به همین دلیل پزشکان به دنبال روش های درمانی جدیدتری می باشند. از جمله این درمان ها تزریق داخل مفصلی اسید هیالورونیک است. در این مطالعه سعی شد نتایج درمانی تزریق اسید هیالورونیک، متیل پردنیزولون داخل مفصلی، داروهای ضدالتهابی خوراکی در درمان استئوآرتریت متوسط یا شدید زانو با یکدیگر مقایسه گردد.
    مواد و روش ها
    در یک کارآزمایی بالینی غیر تصادفی 40 زن مبتلا به استئوآرتریت متوسط یا شدید، تحت درمان با تزریق اسیدهیالورونیک داخل مفصلی و 16 زن با سن و شدت بیماری مشابه تحت درمان با تزریق کورتیکواسترویید داخل مفصلی قرار گرفتند. نتایج درمان با 36 بیمار که از داروی ضدالتهابی ناپروکسن استفاده می کردند مقایسه شد. برای بررسی نتایج درمان از مقیاس های سنجش دیداری (Visual Analogue Scale) و «وومک» (WOMAC) استفاده گردید.
    یافته ها
    شدت درد 6 هفته و 24 هفته پس از درمان در حالت استراحت در گروه تزریق اسید هیالورونیک به ترتیب 9/4 و 7/4، در گروه تزریق کورتیکواسترویید 5/1 و 6/1 و در گروه مصرف داروهای ضدالتهابی 6/6 و 9/6 بود (005/0=p). در حالت راه رفتن، شدت درد در گروه تزریق اسید هیالورونیک 2/5 و 9/4 و در گروه تزریق کورتیکواسترویید 2/3 و 3/3 و در گروه مصرف داروی ضدالتهابی، 8/6 و 6/7 بود (042/0=p). بیست و هشت بیمار (70%) در گروه تزریق اسید هیالورونیک و 16 بیمار (100%) در گروه تزریق کورتیکواسترویید از نتایج درمان رضایت داشتند (036/0=p).
    نتیجه گیری
    یافته های تحقیق نشان داد اثرات ضد دردی و بهبود بیماران در مورد تزریق متیل پردنیزولون بهتر بود. اما از آنجا که این دارو گزارش هایی مبنی بر احتمال ایجاد تخریب مفصلی دارد؛ و در ضمن تزریق اسید هیالورونیک اثرات ضددردی و بهبودی نزدیک به متیل پردنیزولون دارد و اثرات تخریبی آن گزارش نشده است، توصیه می شود در روند درمان، اسیدهیالورونیک به عنوان یک داروی مناسب در نظر گرفته شود. مطالعه حاضر براساس نتایج کلینیکی بیماران انجام شد؛ اما لازم است به منظور بررسی نتایج درمانی اسید هیالورونیک و نقش آن در ترمیم غضروف مفصلی، مطالعاتی با روش های پاراکلینیک انجام شود.
    کلیدواژگان: استئوآرتریت زانو، تزریق داخل مفصلی، اسید هیالورونیک، زانو
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • تخریب مفصل مچ پا پس از تزریق مکرر کورتیکواسترویید (گزارش یک مورد)
    حمیدرضا یزدی صفحه 81
    کورتیکواستروییدها به صورت موضعی و سیستمیک در بیماران ارتوپدی استفاده می شوند. استفاده نادرست این داروها به هر روش، با عوارضی همراه است. در این مطالعه بیماری که دنبال تزریق مکرر کورتیکواسترویید دچار تخریب مفصل مچ پا شد، معرفی می شود.
    کلیدواژگان: مفصل مچ پا، آرتروپاتی، کورتیکواسترویید، تزریق داخل مفصلی، تخریب مفصل
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
|
  • Total Hip Arthroplasty in Advanced Osteonecrosis: Short-Term Results by Metal-on-Metal Hip Resurfacing
    Firooz Madadi Page 43
    Avascular necrosis (AVN) of femoral head, with resultant joint destruction, is a common disabling disease of fourth and fifth decades of life. Metal-on-metal resurfacing is a relatively newer treatment modality for this disease. The aim of this study is to compare the result of resurfacing for osteonecrosis with that of resurfacing for other causes.
    Methods
    Twenty eight patients with stage III or IV (Ficat & Arlet) osteonecrosis who underwent metal-on- metal hip resurfacing were compared with 24 cases of grade IV or V (Croft’s) osteoarthritis (OA) who had undergone the same kind of arthroplasty during a 2 year period in Akhtar hospital in Tehran. These cases were matched in terms of gender and age, and were assessed by Harris hip score with 41(±22) months follow-up.
    Results
    The AVN cases had 30.86 (±7.5) and OA cases 47.88 (±12.6) years at surgery. Three patients from each of the above groups had sustained complications of either femoral neck or acetabular cup fracture and had required revision surgery. The average Harris hip score was 94(±7.2) in AVN and 91.2(±9.4) in OA group. The collective hip range of motion was 216(±6.2) in AVN and 196±(5.6) in AO patients.
    Conclusions
    Metal-on-metal hip resurfacing gives similar satisfactory results in avascular necrosis and in osteoarthritis of hip joint in short-term, with no statistically significant difference.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Procrastination of Wound Drainage and Malnutrition Affect the Outcome of Joint Arthroplasty
    Fereidoon Mojtahed Jaberi Page 48
    The association between wound drainage and subsequent periprosthetic infection is well known. However, the most appropriate treatment of wound drainage is not well understood.
    Methods
    We retrospectively reviewed the records of 10325 patients (11785 procedures), among whom 300 patients (2.9%) developed persistent (greater than 48 hours postoperatively) wound drainage. Wound drainage stopped spontaneously between 2 and 4 days in 217 patients treated with local wound care and oral antibiotics. The remaining 83 patients (28%) underwent further surgery.
    Results
    A single débridement resulted in cessation of drainage without subsequent infection in 63 of 83 patients (76%), whereas 20 (24%) patients continued to drain and underwent additional treatment (repeat débridement, resection arthroplasty, or long-term antibiotics). Timing of surgery and the presence of malnutrition predicted failure of the first débridement. There were no differences between the success and failure groups with regard to all other examined parameters, including demographic or surgical factors.
    Conclusions
    We found patients who underwent débridement at a mean of 5 days following the onset of drainage were more likely to be infection free at one year postoperatively compared to patients who underwent debridement at a delayed time (mean, 10 days). Our data confirmed that malnourished patients (serum transferrin less than 200 mg/dL, serum albumin less than 3.5 g/dL, or total than 1500/mm3) undergoing total joint arthroplasty are lymphocyte count less more likely to develop deep infection and require further treatment after irrigation and débridement. Based on these findings, we recommend early (within 7 days) surgery for persistent wound drainage in general, and particularly for those with malnutrition.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Short-Term Results of One Stage Arthroscopic Reconstruction of Multiligament-Deficient Knees
    Sohrab Keyhani Page 55
    The purpose of this study was to evaluate the short-term outcomes after one-stage arthroscopic reconstruction in chronic multiligamentous knee injuries.
    Methods
    In a prospective study, 15 men with chronic multiligamentous knee injuries underwent one-stage reconstruction with autogenous semitendinosus and gracilis grafts for anterior cruciate ligament (ACL) and posterior cruciate ligament (PCL). Any associated other ligamentous injuries were repaired by Achilles tendon allografts. The results were assessed by IKDC, and Lysholm score and ligament integrity by MRI with a mean follow-up of 9 (4-19) months. Clinical examination, regular radiography and a subjective questionnaire completed the evaluation procedures.
    Results
    With a mean age of 23 (18-35) years, the final IKDC score was normal (grade A) in 1, nearly normal (grade B) in 10, abnormal (grade C) in 3 and grossly abnormal (grade D) in 1 patient. The mean subjective IKDC score was 83±14. The preoperative Lysholm score of 62±13 become 94±5 in follow-up.
    Conclusions
    Multiple ligament injuries of knee can be successfully treated arthroscopically with autologous hamstring tendon graft, and if necessary, additional of Achilles tendon allograft.
    Abstract Original: Persian
  • The Effects of Latent Myofascial Trigger Points on Maximal Isometric Contractions of Cervico Thoracic Spine Muscles
    Afsoon Nodehi Moghadam Page 61
    Myofascial trigger point is a tender point within a palpable taut band of skeletal muscle, with or without referred pain. The purpose of this study is to compare maximal isometric strength of upper, middle and lower trapezius muscles in healthy individuals with cases of myofascial trigger point syndromes.
    Methods
    In a case-control study, 15 myofascial trigger points-syndrome patients (mean age of 22.53 years) and 15 healthy persons (mean age of 22.46 years) were compared. Muscle strength of upper, middle and lower trapezius was measured with a digital myometer.
    Results
    The persons with latent trigger points demonstrated a significantly lower isometric strength in upper trapezius muscles (p<0.05) compared to healthy individuals. There wasn’t significant difference in middle and lower trapezius strength between the two groups (p>0.05).
    Conclusions
    Latent myofascial trigger points are pain free neuromuscular lesions that are associated with decreased muscular contractile efficiency.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Validation of a Nativized Index for Osteoarthritis of the Hip and Knee
    Mohammad Naghi Tahmassebi Page 67
    Nativization is modification of the components of a system in accordance with the needs of a society without altering its original function. We hypothesized that an index that incorporates Iranian society native specifications would be more sensitive in measurement of hip and knee osteoarthritis severity in comparison to common international indices.
    Methods
    Thirty patients with primary osteoarthritis of hip or knee that underwent total joint arthroplasty and fulfilled the criteria were enrolled. Patients were studied using WOMAC, Lequesne, Modified Doyle index, nativized WOMAC index and patient and interviewer global assessment preoperatively and also 6 weeks, 3 months and 6 months post-operatively. "50 feet walking time" and knee range of motion were also studied. The results were analyzed using parametric and nonparametric tests and Pearson coefficient of correlation.
    Results
    The nativized index improved from mean 118 (99-136) pre-operatively to 53.4 (41-68) at 6 weeks post-operatively and 31.5 (23-44) at 6 months. WOMAC and Lequesne improved from mean pre-operative values of 75.6 (55-92) and 18.6 (11-24) to 18.8(17-24) and 6.6 (3-11) at 6 months. Doyle index also improved significantly. Interviewer and patient global assessment improved from mean pre-operative value of 3.4 and 3.9 respectively to 1.5 and 1.9 at 6 weeks and 0.7 and 0.8 at 6 months post-operatively respectively. The most sensitive indices were nativized WOMAC and Lequesne indices.
    Conclusions
    Nativized WOMAC index in knee and hip osteoarthritis demonstrates the severity of symptoms with more sensitivity than other common international indices.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Effect of Intra-Articular Hyaluronic Acid or Methyl Prednisolone, or Oral Anti-Inflammatory Drugs in Knee Osteoarthritis: A Comparative Study
    Ali Akbar Esmaieliejah Page 74
    Osteoarthritis is a relatively common ailment of human beings. The aim of this study is to compare the short-term effects of oral non-steroid anti-inflammatory medications with intra-articular injections of Hyaluronic Acid or Methyl Prednisolone acetate.
    Methods
    In a clinical trial study, 40 female patients with moderate or severe knee osteoarthritis received Hyaluronic Acid intra-articular injections. They were compared with 16 cases who had intra-articular Prednisolone injection and 36 female patients who received non-steroid anti-inflammatory oral medication. The results were evaluated in 6 and 24 weeks by Visual Analogue Scale and Western Ontario & McMaster Universities (WOMAC) functional score.
    Results
    Pain relief in 6 and 24 weeks post injection were 4.9 and 4.7 for Hyaluronic Acid, and 1.5 and 1.6 for Prednisolone. The figures for oral non-steroidal anti-inflammatory medication were 5.2 and 4.9 respectively. Subjective patient’s satisfaction was expressed in 28 (70%) of Hyaluronic Acid group and 16 (100%) of Prednisolone group.
    Conclusions
    After 6 and 24 weeks following intra-articular steroid injection in female patients with knee osteoarthritis, pain relief and subjective patient satisfaction is more favorable compared to intra-articular Hyaluronic Acid injection. These two are both more effective than oral anti-inflammatories. This statement does not include the potential side-effects of intra-articular steroid injection in long-term.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Ankle Joint Destruction Following Repeated Intra-Articular Steroid Injection: Report of One Case
    Hamidreza Yazdi Page 81
    Corticosteroids can be used in orthopaedic patients in either local or systemic ways. These drugs have some complications that are seen in both local and systemic usage. In this study we report a case of ankle joint destruction due to repeated local corticosteroid injection.
    Abstract View Paper Original: Persian