فهرست مطالب

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال ششم شماره 3 (پیاپی 23، بهار 1387)

  • تاریخ انتشار: 1387/02/16
  • تعداد عناوین: 3
|
  • علی بیرجندی نژاد، اقبال صدری محولاتی، محمدحسین ابراهیم زاده صفحه 85
    مقدمه
    شکستگی های پروگزیمال تی بیا غالبا شکستگی های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک گذاری با پلاک «قفل شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «T باترس» (T-buttress) است. موارد و
    روش ها
    مطالعه به روش مورد شاهدی و آینده نگر انجام شد. از 62 بیمار (51 مرد و 11 زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند، 35 بیمار با پلاک T و 27 بیمار با پلاک «قفل شونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین 24 ماه (36-18 ماه) تحت پیگیری کلینیکی و پرتونگاری قرار گرفتند.
    یافته ها
    در گروه LCP، 3 مورد محدودیت حرکت در زانو، 1 مورد بدجوش خوردگی و 1 مورد عفونت دیده شد و همگی جوش خوردند. در گروه پلاک T، 4 مورد محدودیت حرکت زانو، 6 مورد «بدجوش خوردن»، 2 مورد جوش نخوردن و 4 مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوش خوردن در ثابت کردن با پلاک T شایع تر بود.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد در شکستگی های پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاک گذاری LCP نسبت به پلاک T، محکم تر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک T می باشد.
    کلیدواژگان: شکستگی تی بیا، تثبیت داخلی شکستگی، پلاک استخوانی
  • محمد دهقانی، سید هادی سید حسینیان صفحه 117
    دررفتگی ولار مفصل رادیو اولنار تحتانی بدون شکستگی همزمان رادیوس و اولنا یک آسیب نادر است که ممکن است به آسانی از نظر دور بماند. این گزارش مربوط به خانم 44 ساله ای است که با شکایت محدودیت حرکات چرخشی ساعد 4 ماه بعد از آسیب اولیه مراجعه کرد. پرتونگاری و سی تی اسکن انجام شده، دررفتگی ولار مفصل رادیواولنار تحتانی را بدون شکستگی در این ناحیه نشان داد. به علت گذشت زمان طولانی از آسیب اولیه، جااندازی بسته ممکن نبود و بیمار با جااندازی باز و بازسازی رباط با گرافت تاندونی با موفقیت درمان شد.
|
  • Ali Birjandinejad Page 85
    Background
    Proximal tibial fractures are complex injuries and are, historically associated with high complication rates. The purpose of this study is to evaluate the clinical usefulness of locking compression plates (LCP) in comparison with T-buttress plates in treating proximal tibial fractures.
    Methods
    In a prospective study, 62 patients (51 men, 11 women) with proximal tibial fracture referring to Mashhad Medical University Trauma Center were treated with T-buttress plate fixation in 35 and LCP in 27 cases. The treatment outcome was evaluated clinically and radiographically with 24 months (18-36 months) average follow-up.
    Results
    In LCP group, there were 3 cases of Knee motion limitation, 1 malunion, 1 infection and no non-union; and in T-plate group, 4 cases of knee motion limitation, 6 malunions, 2 non-unions and 4 infections. There was, therefore, no significant difference in terms of joint range of motion between the two groups. Malunion and infection were, however, more common in T-plate fixation group.
    Conclusions
    Locking compression plating in proximal tibial fractures provides stronger fixation and is associated with less malunion and infection as compared to T-plate fixation.
  • Dehghani Mohammad Page 117
    Volar radioulnar dislocation without fracture in ulna or radius is rare. This is a report of an old volar dislocation of distal ulna that required open reduction and ligament reconstruction with free tendon graft.