ماهنامه صنایع هوایی
پیاپی 221 (آبان 1388)

پیش نقصان عضلانی و استخوانی اکستانسور آرنج در ضرب ه های شدید دیده می شود و عمدتا در افراد جوان و میانسال به چشمم یخورد. در مرحله حاد می توان تاندون عضله کشیده شده را به استخوان تثبیت کرد ولی در مراحل مزمن پس از چند هفته، که عمدتا در افرادبا ضربه مغزی دیده می شود و نیز نقصان تاندونی وسیع دارند، روش ترمیم مستقیم کفایت لازم را ندارد. لذا استفاده از آلوگرافت آشیل استحکام بیشتری به ترمیم تاندونی می دهد و ضمنا امکان حرکت زودتر آرنج را فراهم می سازد. هدف از این مطالعه بیان تجربه ما با 4 نوعترمیم م یباشد.
25) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. زمان جراحی از 6 تا - چهار بیمار مرد جوان و میانسال با میانگین سنی 37 سال (49ده هفته پس از ضربه اولیه بود. در همه بیماران از آلوگرافت اشیل با قطع های از استخوان پاشنه پا استفاده شد. از هفته دوم حرکات مفصل شروع شده و به تدریج اجازه حرکت بیشتری داده شد.
بیماران تا 6 ماه ب هطور ماهانه معاینه شدند و سپس تا یکسال هر دو ماه ی کبار پیگیری شدند. نتایج براساس سیستم امتیا زبندیشامل درد، دامنه حرکت و قدرت اکستانسیون در مقابل گراویتی بررسی شدند. میانگین دامنه حرکات نسبت به (MEPS) کارآیی آرنج مایو82 %) (نسبت به سمت سالم) و میانگین قدرت اکستانسیون آرنج نسبت به سمت سالم 80 % ب هدست آمد. ب هجز یک -%96) % سمت سالم 85 مورد آسیب گذاری عصب اولنا عارضه دیگری مشاهده نشد.
به نظرم یرسد در نقصا نهای وسیع عضلانی و استخوان اکستانسور آرنج که امکان ترمیم مستقیم وجود ندارد و یا در مواردجراحی ناموفق و نیز در موارد مزمن و تشخیص داده نشده این روش مناسب و قابل انجام م یباشد. اگر امکان تهیه آلوگرافت در دسترس باشد و پیگیری مناسب انجام شود نتایج خوب قابل انتظار خواهد بود.