Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:14 Issue: 1, 2009

کنترل درد حاد پس از اعمال جراحی، جزو اهداف مهم در مراقبت پس از عمل بیماران است. با توجه به گزارش های متعدد مبنی بر تاثیر تجویز نورآگزیال و سیستمیک سولفات منیزیوم در کنترل درد حاد پس از عمل، به منظور بررسی تاثیر احتمالی این یون در صورت تجویز داخل مفصلی، این مطالعه بر روی بیماران کاندیدای آرتروسکوپی تشخیصی زانو در بیمارستان اختر تهران در سال های 86-1385 اجرا شد.

در این کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده با دارونما (placebo)، 60 بیمار که به طور مستمر به بیمارستان مراجعه نمودند پس از کسب رضایت آگاهانه کتبی، از طریق جداول اعداد تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. دو گروه بیماران به لحاظ سن، جنس و مدت زمان بیهوشی مشابه بودند. به یک گروه، محلول سولفات منیزیوم داخل مفصلی بر اساس پروتکل مشخص داده شد و به گروه دیگر با همان روش و حجم، دارونما تجویز گردید. میزان درد افراد دو گروه با روش نمره بندی درد Visual Analogous Scale (VAS) در زمان های 1، 2، 6، 12، 18و 24 ساعت بعد از عمل اندازه گیری شد و با آزمون Independent Sample t-test مورد قضاوت قرار گرفت.

دو گروه 30 نفری مورد بررسی، از لحاظ متغیرهای زمینه ای، مشابه بودند. میزان درد در اولین ساعت پس از عمل در گروه شاهد، 05/1±70/8 و در گروه مورد، 91/1±53/5 بود. این کاهش درد در ساعت های ششم و دوازدهم پس از عمل کماکان در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود (0001/0p<). در ساعت های دوم، هجدهم و بیست و چهارم پس از عمل این اختلاف معنی دار نبود.

به نظر می رسد تجویز سولفات منیزیوم داخل مفصلی به بیمارانی که تحت عمل آرتروسکوپی تشخیصی زانو با بیهوشی عمومی قرار می گیرند، باعث کاهش چشمگیر درد در ساعات اولیه پس از عمل می شود. این مطالعه، بررسی تاثیر مجدد این دارو بر میزان درد حاد پس از عمل را توجیه می کند.

پوست صورت و گردن به علت نازک بودن و قابلیت انعطاف آن، مستعد ایجاد جمع شدگی (Contracture) در پی سوختگی است. هدف از درمان اسکار جمع شدگی در این نواحی، برقراری حرکت طبیعی گردن و دهان، همچنین فراهم کردن پوست سالم با ضخامت و بافت هماهنگ با حاشیه سالم اطراف اسکار می باشد. زوایای بین گردن و صورت یکی از معیارهای زیبایی در این ناحیه از بدن به شمار می آید و برقراری آن در هنگام ترمیم پوست گردن و صورت، از اصول جراحی پلاستیک است. هدف از این مطالعه، بازسازی زوایای سرویکومندیبولار، سرویکومنتال و پره اوریکولار حین انتقال فلپ، در درمان اسکار سوختگی مزمن صورت و گردن در راستای تکمیل جراحی پلاستیک این ناحیه می باشد.
این مطالعه به روش آینده نگر و توصیفی بر روی 34 بیمار دارای اسکار سوختگی قدیمی صورت و گردن در فاصله سال های 1383 تا 1385 در بخش جراحی ترمیمی بیمارستان 15 خرداد انجام گرفت. طراحی فلپ ها بر اساس گسترش (Advancement) و در موارد محدودی بر اساس انتقال (Transposition) انجام شد. پوست نواحی اهداکننده (Donor) به وسیله Tissue expander متسع گردید. پس از بازکردن کنتراکچر یا اسکارکتومی ناحیه، در هنگام قرار دادن فلپ، با خراش (hatch) دادن کپسول زیر فلپ که دور Tissue expander ایجاد گشته، با استفاده از نخ ویکریل، بافت زیر کپسول در دو ردیف به پریوست ناحیه منتوم و تنه فک تحتانی و راموس و سپس عضله پلاتیسما در ناحیه زاویه گردن و فک تحتانی متصل شد. این عمل در جهت ایجاد فرورفتگی مناسب در قسمت تقعر پایین لبه مندیبول صورت گرفت. در تمامی موارد از درن هموواک، پانسمان پر حجم و splint گردن استفاده شد.
سن متوسط بیماران در این مطالعه 3/8±5/25 سال بود. از میان بیماران، 10 نفر (4/29%) مذکر و 24 نفر (6/70%) مؤنث بودند. اسکار 24 بیمار در قسمت تحتانی صورت، 8 نفر در گردن و 2 نفر در صورت و گردن قرار داشت. شعله آتش (47%) و آب جوش (5/26%) شایعترین عوامل سوختگی بودند. از Expander Device ها، Round در10 مورد، Rectangular در20 مورد و Crescent و Elliptical هر کدام در 2 مورد، استفاده گردید. در 31 بیمار پلان جراحی بر روی پلاتیسما و در 3 بیمار زیر پلاتیسما قرار داشت. شایعترین فلپ مورد استفاده به ترتیب Occipitocervicoshoulder در 14 نفر، Occipitocervicopectoral در 12 نفر بر پایه عروقی شریان اکسی پیتال و فلپ Supraclavicular در 8 نفر بر بر مبنای شریان سوپراکلاویکولار از تنه شریان ترانسورس سرویکال بود. تنها عارضه مشاهده شده در این بررسی اپیدرمولیزیس دیستال فلپ در 2 بیمار بود که با درمان طبی بهبود یافت. در پیگیری درمانگاهی، زوایای بازسازی شده تا حداقل 6 ماه بعد از جراحی برقرار بودند و هیچگونه خرابی و یا ایجاد پره (Web) در زاویه سرویکوفاسیال رؤیت نگردید.
استفاده از این تکنیک ساده، نتایج بازسازی اسکار سوختگی گردن را به صورت قابل ملاحظه ای بهبود بخشید و با رضایت بیماران همراه بود.

گزارش های زیادی درباره اثرات ضد میکروبی برخی سبزی ها از جمله هویج بر علیه میکروب های بیماری زا وجود دارد. اما در مورد زردک تاکنون تحقیقی در دنیا انجام نشده است. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات بازدارندگی تیمارهای رنده شده و رقت های آب هویج ایرانی یا زردک (Parstinaca sativa) و هویج فرنگی (Daucus carota) بر دو رقت باکتری لیستریا مونوسایتوژنز بود. در این پژوهش تجربی، ابتدا آلودگی نمونه ها به باکتری لیستریا مونوسایتوژنز (طبق استاندارد 1-8035) بررسی و سپس تیمارهای هویج تهیه گردید. سوسپانسیون های CFU/mL 103 و 105 باکتری لیستریا مونوسایتوژنز سروتایپ 2a (PTCC 1295) به همه تیمارها تلقیح و با سه تکرار پس از 1 و 24 ساعت مجاورت، این تلقیح روی محیط لیستریا سلکتیو آگار کشت داده شد. نتایج با مقایسه تعداد کلنی های لیستریای تلقیح شده به تیمارهای هویج با شاهد (کلنی های بدون تلقیح) با آنالیز آماری کروسکال- والیس با سطح اطمینان 95% بررسی شدند.
هر دو نوع هویج از نظر آلودگی به لیستریا مونوسایتوژنز منفی بودند. هر دو نوع هویج بر لیستریا مونوسایتوژنز اثر بازدارنده داشتند ولی اثر زردک به مراتب بیشتر بود (005/0p<). زردک بر هر دو رقت سوسپانسیون باکتری مؤثر بود، در حالی که هویج فرنگی فقط بر سوسپانسیون CFU/mL 103 تاثیر داشت. اثر بازدارندگی زردک بعد از 24 ساعت نگهداری تلقیح در یخچال نسبت به یک ساعت افزایش یافت، ولی در مورد هویج فرنگی تغییری نکرد. اثر آب هویج کامل از سایر تیمارها بیشتر بود، ولی تفاوت سایر تیمارها معنی دار نبود. ضمن بررسی مشخص شد هویج فرنگی تازه اثر بازدارندگی روی باکتری ندارد، ولی نگهداری آن به مدت 4 روز در دمای اتاق و یخچال، باعث بروز این اثر می شود.
هویج فرنگی و زردک اثر بازدارندگی بر روی باکتری لیستریا مونوسایتوژنز دارند، ولی اثر زردک به مراتب بیشتر از هویج است. شرایط بروز اثرات ضد میکروبی در هر یک از انواع هویج بسیار متنوع است و نیاز به بررسی بیشتری دارد. این مطالعه، مقدمه ای است برای تحقیق بیشتر در مورد امکان استخراج ترکیبات ضد میکروبی هویج به خصوص نوع زردک و استفاده از آن به عنوان یک نگهدارنده طبیعی مؤثر بر باکتری های قابل انتقال از غذا.

در ایران به طور متوسط روزانه 70 نفر به علت سوانح ترافیکی جاده ای جان خود را از دست می دهند. در طول 5 سال اخیر اقدامات زیادی توسط پلیس راهنمایی و رانندگی در جهت کاستن از میزان مرگ و شدت جراحات ناشی از سوانح ترافیکی جاده ای صورت گرفته است. از آنجا که نتایج این اقدامات تاکنون بررسی نشده است، به منظور مطالعه الگوی اپیدمیولوژیک مرگ های ناشی از سوانح ترافیکی جاده ای ایران در سال های 1383 تا 1386 و مقایسه معیارهای اپیدمیولوژیکی سوانح ترافیکی جاده ای در سال های قبل و 2 سال بعد از مداخلات پیشگیرانه توسط پلیس راهنمایی و رانندگی این مطالعه انجام گرفت.
این تحقیق با طراحی توصیفی انجام گرفت. آمار سوانح ترافیکی بر اساس آمار و اطلاعات یک پایگاه اطلاعاتی 4 ساله از دو منبع پلیس راهنمایی و رانندگی، و پزشکی قانونی به دست آمد. میزان مرگ ها و صدمات ناشی از سوانح ترافیکی به ازای هر ده هزار وسیله نقلیه و صد هزار نفر جمعیت محاسبه شد، و نسبت شانس قبل و بعد از مداخلات پیشگیرانه پلیس مورد ارزیابی و بررسی قرارگرفت. فعالیت ها و اقدامات صورت گرفته توسط پلیس راهنمایی و رانندگی عبارت بودند از: 1) اجرای قوانین استفاده از کمربند ایمنی، 2) اجرای قوانین استفاده از کلاه ایمنی، 3) اجرای قوانین ترافیکی خاص، 4) برنامه های آموزشی تولیدشده و پخش شده از وسایل ارتباط جمعی همچون رادیو و تلویزیون.
طی زمان مورد بررسی، تعداد خودروها 1/43% و کل وسایل نقلیه جاده ای 58% رشد داشته است. میزان مرگ ها به ازای هر صد هزار نفر، از 2/38 در سال 1383 به 8/31 نفر در سال 1386 کاهش یافته است. نسبت شانس حاصله تحقیق برای این میزان، 83/0 و حدود اطمینان 95% برای این نسبت، بین 82/0 تا 85/0 می باشد. میزان مرگ ها به ازای هر ده هزار وسیله نقلیه، از 2/24 نفر به 4/13 نفر کاهش یافته است. نسبت شانس حاصله تحقیق برای این میزان، 56/0 و حدود اطمینان 95% برای این نسبت، بین 55/0 تا 57/0 می باشد و کاهش مشابهی در میان مجروحین تصادفات ترافیک جاده ای نیز نشان داده شده است.
فعالیت ها و اقدامات پلیس ترافیک که به طور همزمان و ملی در جهت جلوگیری از تصادفات ترافیکی جاده ای انجام شده، در جهت کاستن از میزان مرگ و سوانج جاده ای، مؤثر بوده است.

علیرغم اینکه آسیب مفصل، جنبه های مختلف حس عمقی از قبیل وضعیت و تعادل را تحت تاثیر قرار می دهد و از سوی دیگر، نقش توانبخشی بر بهبود عملکرد و تحرک افراد در ضایعات مختلف ثابت گردیده است، ولی اهمیت برنامه های توانبخشی در بهبود حس عمقی مورد سؤال است. هدف از این تحقیق، تعیین تاثیر تمرینات ثبات دهنده کمر در بهبود حس عمقی و همچنین بر امتداد ستون فقرات لومبو ساکرال در افراد سالم و جوان بود.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 30 زن جوان سالم وارد مطالعه شدند که به طور تصادفی در دو گروه آزمون (20 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. از آنجا که تغییر وضعیت لگن بر وضعیت کمر اثر می گذارد، از ارزیابی حس عمقی لگن به عنوان معیاری برای بررسی حس عمقی لومبوساکرال استفاده شد. خطای بازسازی زاویه هدف برای ارزیابی حس عمقی لگن توسط شیب سنج لگنی اندازه گیری شد؛ همچنین مقدار لوردوز کمر و تیلت استراحت لگن قبل و بعد ازتمرینات برای بررسی تاثیر احتمالی این تمرینات بر امتداد ناحیه لومبوساکرال اندازه گیری شد. در گروه آزمون، افراد در ده جلسه، هرروز ورزش های ثبات دهنده کمر را انجام دادند. گروه کنترل در طی این ده روز هیچ ورزشی انجام ندادند. در هر دو گروه قبل و بعد از ده جلسه خطای حس عمقی با آزمون های غیرپارامتری مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
در گروه آزمون، خطای مطلق حس عمقی از مقدار 2/1±4/1 در جلسه اول، به 1/0±006/0 درجلسه دهم کاهش معنی دار پیدا کرد (0001/0p<)؛ در حالی که در گروه کنترل، پس از ده جلسه خطای مطلق حس عمقی تغییر معنی داری پیدا نکرد (3/0=p). مقدار خطای مطلق جلسه دهم بین دو گروه تفاوت معنی دار داشت (0001/0p<). همچنین بین میزان اولیه خطای عمقی با میزان تغییر آن ارتباط آماری معنی دار وجود داشت (99/0=p). در هر دو گروه، پس از ده جلسه مقدار لوردوز و تیلت استراحت تغییر آماری معنی داری پیدا نکرد.
ده جلسه تمرین ثبات دهنده کمر می تواند کاهش معنی دار خطای حس عمقی ناحیه لومبو ساکرال را در افراد سالم و جوان ایجاد کند. میزان این تغییر با مقادیر اولیه خطای حس عمقی ارتباط دارد؛ یعنی افرادی که خطای اولیه بیشتری دارند، در اثر تمرین بهبودی بیشتری پیدا می کنند.

زردی یکی از شایعترین مشکلات نوزادی است که در صورت عدم توجه کافی، عوارض جبران ناپذیری به همراه خواهد داشت. 60% نوزادان ترم و 80% نوزادان نارس در هفته اول عمر دچار زردی می شوند که اغلب موارد، ناشی از هیپربیلیروبینمی غیر کونژوگه و فیزیولوژیک می باشد؛ اما می تواند ناشی از حالات پاتولوژیکی همچون سپسیس نیز باشد. با توجه به فراوانی زیاد نوزادان با علامت زردی و شک به وجود باکتریمی و سپسیس در آنان و به منظور تعیین فراوانی باکتریمی و نوع میکروارگانیزم مسئول آن، این تحقیق در مراجعین به بیمارستان شهدای تجریش انجام شد.
این پژوهش، از طریق مطالعه داده های موجود انجام شد. پرونده کلیه نوزادانی که با علامت زردی در بیمارستان بستری شده اند، مورد بررسی قرار گرفت. نوزادان با سن کمتر از 28 روز و وزن هنگام تولد 2500 گرم یا بیشتر، که تنها علامت زردی داشته ا ند، وارد مطالعه شده و نوزادان با علایم سپسیس و زردی نوع مستقیم از مطالعه حذف شدند. کشت خون مثبت به عنوان سپسیس تلقی شده است.
در فاصله زمانی سال های 1381 الی 1382، پرونده 394 نوزاد با علامت زردی، در بیمارستان ثبت شده بود که تعداد 201 نفر از نوزادان، دارای شرایط ورود به مطالعه بودند. برای 153 نوزاد، کشت خون انجام شده که در 21 مورد (%7/13)، وجود باکتریمی تایید شده بود. در نمونه گیری مجدد از کشت خون، 5 مورد کشت مثبت وجود داشته که 2 مورد آنها در هر دو کشت یک باکتری کشت شده و در 3 مورد بعدی، باکتری ها متفاوت بوده است. در بررسی از لحاظ سپسیس، در 8/2% موارد، ESR بالاتر از 15، در 6/0% موارد، CRP معادل 3+، در 2/1% موارد، CRP معادل 2+، و در 6/3% موارد، CRP معادل 1+ یافت شد و در 6/94% موارد، نتیجه تست CRP منفی بوده است. میزان بیلیروبین در بدو پذیرش در بیمارستان، در 9/14% کمتر از mg/dL 15 و در 7/54% بین 15 و 20 و در 4/30% بیش از 20 میلی گرم بر دسی لیتر بوده و در هنگام ترخیص، همگی بیلیروبین کمتر از mg/dL 10 داشته اند. 4/97% نوزادان، زردی در هفته اول عمر داشته اند. علت زردی در 9/18% موارد، ناسازگاری ABO و در 4/8% موارد ناسازگاری Rh و در 4% کمبود G6PD و در 7/68% علت زردی نامشخص بوده است. کشت ادرار با کیسه ادرار در 17% مثبت بوده، ولی در نمونه گیری سوپراپوبیک نمونه مثبت وجود نداشته است.
به نظر می رسد باکتریمی و سپسیس بدون هیچگونه علایم بالینی (غیر از زردی غیر مستقیم) در نوزادان بعید است که رخ بدهد و بررسی از لحاظ سپسیس، غیر از خونگیری بی مورد، تحمیل هزینه های اضافی و گاه اشتباهات تشخیصی، فواید قابل توجهی به دنبال نخواهد داشت. با این حال و با توجه به اهمیت موضوع، انجام بررسی های بیشتر در قالب مطالعات تکمیلی جهت رسیدن به نتایج قطعی تر پیشنهاد می شود.

ایجاد مقاومت در میکروارگانیزم ها نسبت به آنتی بیوتیک ها، یکی از مشکلات جدی در زمینه طب عفونی می باشد که علت عمده آن تجویز نامناسب آنتی بیوتیک توسط پزشکان است. از آنجایی که درباره الگوی تجویز تجربی (Empiric) آنتی بیوتیک در کشور اطلاعات چندانی وجود نداشت، این مطالعه با هدف بررسی الگوی تجویز تجربی آنتی بیوتیک در یکی از بیمارستان های تابعه دانشگاه شهید بهشتی، انجام شد.
این مطالعه توصیفی- مقطعی، در سال 1385 در اورژانس بیمارستان مورد مطالعه، با بررسی پرونده 200 نفر از بیمارانی که حداقل یک آنتی بیوتیک در اورژانس دریافت کرده بودند، انجام شد. پزشکان مجری طرح پس از گرفتن شرح حال و معاینه بیماران فوق، فرم اطلاعاتی مطالعه را با توجه به مستندات پرونده بیماران در اورژانس، تکمیل کردند. در مورد ارزیابی مناسب بودن آنتی بیوتیک تجربی تجویزشده، مرجع، آخرین چاپ کتاب بیماری های عفونی مندل (سال 2005) و پروتکل مصوب کمیته کنترل عفونت بیمارستان محل مطالعه بود.
از بین 200 پرونده بررسی شده که در آنها حداقل یک آنتی بیوتیک برای بیمار تجویز شده بود، در 108 بیمار (54%)، آنتی بیوتیک تجویزشده اندیکاسیون نداشت و از 92 موردی که تجویزآنتی بیوتیک اندیکاسیون داشت، در 55 مورد (8/59%)، آنتی بیوتیک به صورت صحیح (از نظر مقدار، نوع و فاصله) تجویز شده بود. میزان تجویز آنتی بیوتیک بدون وجود اندیکاسیون و انتخاب نابجای آنتی بیوتیک در اورژانس بیمارستان محل مطالعه زیاد بود. بنابراین، اقداماتی از قبیل آموزش دوره ای پزشکان و نظارت بر تجویز آنتی بیوتیک ها لازم است.

سینوزیت مزمن یکی از بیماری های شایع بوده و سالانه حدود 30 میلیون نفر در امریکا به این بیماری مبتلا می شوند؛ به نحوی که هزینه درمان آن به حدود 60 میلیون دلار در سال می رسد. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر کلاریترومایسین XL و کوآموکسی کلاو بر درمان سینوزیت مزمن باکتریال است.
در این کارآزمایی بالینی، 59 بیمار با متوسط سن 28 سال که مبتلا به سینوزیت مزمن ثابت شده (از نظر بالینی و تصویر برداری) بودند، در دو گروه تحت درمان با کلاریترومایسین XL و کوآموکسی کلاو قرار گرفتند و نتایج درمانی و عوارض داروها، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
از 59 بیمار، 7/62% مرد و 3/37% زن بودند. در پایان درمان، درصد موفقیت بالینی برای کوآموکسی کلاو و کلاریترومایسین XL تقریبا یکسان بود؛ ولی در مورد بهبود علایم سی تی اسکن، کلاریترومایسین XL مؤثرتر از کوآموکسی کلاو بود (53% در مقابل 29%). عوارض دارویی در هر دو گروه، عمدتا گوارشی بوده و تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند.
کلاریترومایسین XL و کوآموکسی کلاو، هر دو در بهبود کلینیکی سینوزیت مزمن، مؤثر بوده و از نظر میزان تاثیر با یکدیگر مشابه بودند؛ ولی در بهبود علایم سی تی اسکن، کلاریترومایسین XL مؤثرتر از کوآموکسی کلاو بود

مرگ و میر نوزادان یکی از شاخص های اصلی در سیستم های مراقبت بهداشتی است. 60% از مرگ و میر این گروه سنی مربوط به نوزادان نارس می باشد. با اینکه مرگ و میر نوزادان نارس در سال های اخیر کاهش یافته است، ولی همچنان به عنوان یک معضل بهداشتی در جوامع و همچنین در مدیریت سلامت مطرح است. در این مطالعه، علل مرگ نوزادان در مقطع زمانی سه ساله در بیمارستان شهدای تجریش بررسی شده است.
این مطالعه در قالب Routine Database Study و با استفاده از داده های ثبت شده در پرونده های بالینی نوزادان با سن کمتر از 30 روز که از سال 1383 الی 1386 در بیمارستان شهدای تجریش بستری و فوت شده بودند، انجام گرفته است. به منظور انجام مطالعه، پرونده بالینی تمام نوزادان نارس فوت شده در دوره زمانی یاد شده استخراج گردید. برای نشان دادن اطلاعات از نسبت (Proportion) و میرایی تناسبی (Proportionate Mortality) استفاده شد.
از کل نوزادان بستری در این مرکز، 60 نوزاد در مقطع زمانی یادشده فوت نموده اند که 44% آنها مؤنث، 55% مذکر و وضیعت جنسی 1% نامشخص بود. 59% نوزادان، حاصل سزارین و 41% حاصل زایمان طبیعی بوده اند. 63% نوزادان آپگار کمتر از 7 داشتند. 27% از نوزادان، وزن کمتر از 1000 گرم،50% وزن 1499-1000 گرم، 8% وزن 1999-1500 گرم، 8% وزن 2499–2000 گرم و 5% بیش از 2500 گرم وزن داشتند. سن حاملگی بیشتر موارد فوت شده، مربوط به نوزادان 28 الی 31 هفته بود. 24% آنها در همین مرکز متولد شده و 76% از سایر مراکز اعزام شده بودند. بیشترین علت مرگ نوزادان مربوط به سندرم دیسترس تنفسی و پس از آن به ترتیب سپسیس، ناهنجاری های مادرزادی، آسفیکسی، اختلالات متابولیک، خونریزی ریوی و انتروکولیت نکروزان بوده است. در82% موارد مرگ بین ساعات 12 نیمه شب تا 6 صبح رخ داده است. با توجه به بیشتربودن موارد مرگ نوزادان در ساعات نیمه شب و همچنین در موارد با زایمان های سزارین، به منظور بررسی ارتباط احتمالی بین موارد فوق الذکر و مرگ نوزادان، مطالعات تکمیلی و با استفاده از نمونه های بیشتر پیشنهاد می شود. با توجه به میزان وقوع بیشتر مرگ نوزادان در ساعات نیمه شب، مراقبت های بیشتر پرستاری (افزایش نیروهای پرستاری شب کار) ضروری می نماید. با توجه به کاهش میزان مرگ در زایمان های واژینال و تاثیر آن بر بقای نوزادان، پرهیز از زایمان های سزارین بی مورد را می توان مورد تاکید قرار داد

با توجه به شیوع رو به افزایش کانسر رکتوم و عوارض شناخته شده رادیوتراپی لگن در این بیماران و کمتربودن نیم سایه در دستگاه شتاب دهنده خطی در مقایسه با دستگاه کبالت 60، در این مطالعه، درمان با این دو دستگاه از نظر تاثیر بر دوز رسیده به بیضه ها و تغییرات هورمون های جنسی در طی سال های 1384 و 1385 مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه هم گروهی، بیماران مبتلا به کانسر رکتوم در دو گروه، تحت رادیوتراپی لگن با دستگاه کبالت 60 یا شتاب دهنده خطی قرار گرفتند. هورمون های جنسی بیماران، یک بار قبل از درمان و یک بار 3 تا 6 هفته پس از خاتمه رادیوتراپی اندازه گیری شدند. همچنین به طور تصادفی، 5 بیمار از هر گروه مورد دوزیمتری بیضه ها قرار گرفتند و با تست های T و Mann-Whitney مورد قضاوت آماری قرار گرفتند. 28 بیمار وارد مطالعه شدند. در گروه کبالت 60، یک بیمار به علت فوت زودرس و در گروه شتاب دهنده خطی، یک بیمار به علت فوت زودرس و یک بیمار به علت اشکالات تکنیکی از مطالعه خارج شدند. بیماران از نظر خصوصیات فردی و بیماری مشابه بودند. در بیماران درمان شده با شتاب دهنده خطی، دوز رسیده به بیضه ها (mGy 7/24±55) به طور معنی داری کمتر از کبالت 60 (mGy 23±120) بود (001/0p<). میزان افزایش سطوح سرمی FSH و LH پس از درمان، در هر دو گروه از نظر آماری قابل ملاحظه بود، ولی میزان افزایش، ارتباطی با نوع دستگاه نداشت (به ترتیب 6/0p< و 2/0p<). میزان کاهش سطح تستوسترون در کبالت 60 از نظر آماری، قابل ملاحظه (05/0p<) بود؛ ولی در دستگاه شتاب دهنده خطی، معنی دار نبود (3/0=p).
به نظر می رسد استفاده از شتاب دهنده خطی، با کاهش دوز رسیده به بیضه ها همراه است؛ ولیکن نمی تواند از تغییرات هورمونی ناشی از رادیوتراپی به ویژه در رابطه با اسپرماتوژنز پیشگیری کند. لذا یافتن راه هایی مناسب تر از جمله شیلدینگ مناسب بیضه علاوه بر استفاده از شتاب دهنده خطی توصیه می شود.