Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:14 Issue: 3, 2009

استاتین ها علاوه بر تغییر در متابولیزم چربی، قادر به تغییر در فرآیند التهاب هستند. این تحقیق به منظور تعیین اثر آتورواستاتین (Atorvastatin) بر کنترل فعالیت بیماری اسپوندیلیت انکیلوزان (AS) در بیماران سرپایی مبتلا به نوع فعال این بیماری مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین(ع) در سال های 1386 الی 1387 انجام گرفت.

این مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع مقایس قبل و بعد، روی 20 بیمار مبتلا به بیماری فعال AS انجام شد. بیماران، علاوه بر ادامه داروی مصرفی قبلی، تحت درمان با آتورواستاتین به میزان 20 میلی گرم روزانه به مدت 12 هفته قرار گرفتند. در ابتدا و انتهای مطالعه، آزمایش های ESR، CRP، کلسترول توتال، تری گلیسیرید، HDL، LDL و ارزیابی بالینی از نظر معیارهایBASDAI و BASFI، ارزیابی کلی بیمار از فعالیت بیماری خود، درد بیمار، خشکی صبحگاهی، BASMI، اتساع قفس سینه، شوبر اصلاح شده و فاصله اکسیپوت تا دیوار از بیماران به عمل آمد و تغییرات آنها مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

بعد از درمان با آتورواستاتین، معیارهای بالینی، BASDAI (001/0p<)، ارزیابی کلی بیمار از فعالیت بیماری خود (05/0p<)، درد ستون فقرات (006/0p<)، خشکی صبحگاهی (003/0p<)، BASMI (04/0p<) و شوبر اصلاح شده (04/0p<) بهبودی قابل توجهی داشتند. 45% واجد بهبودی با معیار ASAS20 بودند.

درمان با آتورواستاتین در بیماران مبتلا به بیماری فعال AS، می تواند باعث بهبودی قابل توجه در علایم بیمار و کاهش فعالیت بیماری شود. از آنجا که مطالع حاضر دربرگیرنده دوره پیگیری پس از قطع درمان نبوده است، مطالعات تکمیلی با بررسی دوره پیگیری پس از قطع آتورواستاتین و بررسی تجربی کامل پیشنهاد می گردد.

انجام ازوفاگوگاسترودئودنوسکوپی (EGD) در ارزیابی اولیه بیماران با سابقه بلع مواد سوزاننده امری ضروری به نظر می رسد. این مطالعه با هدف تعیین یافته های بالینی و آزمایشگاهی و مشاهدات اندوسکوپیک دستگاه گوارش فوقانی، در بیماران بستری شده با سابقه بلع مواد شیمیایی (اسید یا قلیا) در بخش مسمومین بیمارستان لقمان حکیم از فروردین1386 لغایت اسفند 1386 انجام گرفت.

این مطالعه به روش Routine data base انجام گرفت و طی آن پرونده 66 بیمار مسموم با مواد سوزاننده شامل اسید و قلیا که در طی سال 1386 به بیمارستان لقمان حکیم مراجعه کرده وتحت اندوسکوپی قرار گرفته بودند، بررسی شد. اطلاعات استخراج شده از پرونده بیماران شامل سن، جنس، نوع ماده سوزاننده، میزان مصرف ماده سوزاننده، علت مصرف، زمان مراجعه، فاصله زمانی از ایجاد مسمومیت تا مراجعه به اورژانس، علایم بالینی و یافته های آزمایشگاهی بودند. یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های مجذور کای یا دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند و 05/0p< سطح معنی داری اختلاف در نظر گرفته شد.

میانگین سنی بیماران 37 سال بود و زنان بیشترین تعداد مراجعه کنندگان را به خود اختصاص داده بودند (5/51%). میزان مصرف اسید و باز به طور مساوی در میان مسمومین مشاهده شد (9/43%) و بیشترین فراوانی از نظر نوع ماده مصرفی، مربوط به وایتکس بود (3/33%). مصرف مواد سوزاننده به عمد و با قصد خودکشی، بیشترین موارد مصرف را شامل می شد (7/72%). درمیان علایم بالینی و آزمایشگاهی، بیشترین فراوانی به ترتیب مربوط به وجود آثار سوختگی و زخم دهانی(6/60%)، آنمی و لکوسیتوز (هر کدام 3/39%) بود. بیشترین فراوانی از نظر درجه بندی ((grading سوختگی دستگاه گوارش فوقانی، مربوط به Grade 0 یا نرمال و کمترین آن مربوط به Grade IIIb بود

هیچ کدام از علایم بالینی و یافته های آزمایشگاهی، به تنهایی و یا حتی مجموعه مشخصی از آنها، نمی توانند نیاز به انجام اندوسکوپی در بیماران با سابقه بلع مواد سوزاننده را رد کنند.

سندرم درد عضلانی- فاشیایی (myofascial pain syndrome; MPS)، یکی از بیماری های مهم عضلانی- اسکلتی است و از عوارض مهم آن، افت عملکرد، اختلال خواب، افت کیفیت زندگی و عوارض روانی می باشد. در مورد درمان آن، اختلاف نظر بسیار است و شامل درمان های دارویی (داروهای ضد التهابی غیراستروییدی، ضدافسردگی های سه حلقه ای و سایر ضدافسردگی ها، داروهای ضدتشنج و مخدرها)، درمان های فیزیکی و ورزش های کششی، تزریقات، اولتراسوند و نهایتا لیزر می باشد. درمان های قبلی در پاره ای موارد، دارای عوارض بوده و نتایج متناقضی به دنبال داشته اند. اثر لیزر در این سندرم مورد بحث می باشد و در کشور نیز هیچ تحقیقی در این زمینه انجام نشده است. لذا هدف از این تحقیق، ارزیابی اثر لیزر و اولتراسوند در درمان سندرم درد عضلانی- فاشیایی است.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی، برای آن دسته از بیماران مراجعه کننده به کلینیک طب فیزیکی بیمارستان شهدای تجریش که در نتیجه بررسی شرح حال و معاینه بالینی دقیق، تشخیص MPS در قسمت فوقانی عضله تراپزیوس مطرح شده بود، پس از اخذ رضایت کتبی آگاهانه، شدت درد در استراحت، فعالیت و شب به وسیله پرسشنامه visual analogue scale (VAS) اندازه گیری شد. همچنین بیماران فرم (NDI) disability index neck را تکمیل کرده و آستانه شروع درد به واسطه فشار، توسط ارزیابی الگومتریک تعیین شد. سپس بیماران به روش تصادفی، به ترتیب در گروه های A،B،C (گروه های درمان لیزر، اولتراسوند و لیزر نمایشی) تقسیم شدند. 6 هفته بعد از اولین ویزیت، بیماران مجددا ویزیت شده و فرم ها را تکمیل نمودند. به منظور تحلیل نتایج درمان، اطلاعات به دست آمده به صورت دوسوکور مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل داخل گروه ها، با آزمونWilcoxon و بین گروه ها (لیزر و اولتراسوند)، با آزمونMann-Whitney U انجام شد. اولتراسوند، در بهبود VAS در فعالیت و ارزیابی های الگومتریک (01/0p<) و بهبود VASدر شب و در استراحت و بهبود ناتوانی گردنی (05/0p<) مؤثر بود. لیزر نیز در بهبودVAS در فعالیت (01/0p<) و NDI (001/0p<) مؤثر بود. همچنین در بهبود VAS در شب و در استراحت (05/0p<) و بهبود ارزیابی های الگومتریک (001/0p<) مؤثر واقع شد. لیزر نسبت به اولتراسوند در بهبود ناتوانی گردنی تاثیر بیشتری داشته (05/0p<) و همچنین بهبود بیشتر در ارزیابی های الگومتریک نشان می دهد (01/0p<).
این تحقیق، لیزر را به عنوان یکی از درمان های ارجح در درمان سندرم درد عضلانی- فاشیایی ناحیه گردن مطرح می کند.

کارسینومای سلول های بازال، یکی از شایع ترین نوع سرطان های پوست غیر ملانومایی انسانی محسوب می شود. با مطالعه فاکتورهای پروتئینی آن و شناسایی بیشتر تغییراتی که در روند سرطانی شدن پوست رخ می دهند، می توان در روند پیشگیری و درمان، به بیماران کمک موثری نمود. هدف از انجام این پژوهش، دستیابی به بیومارکرهای پروتئینی است که در تشخیص و درمان کارسینومای سلول های بازال موثر باشند.

تحقیق به روش توصیفی انجام گرفت. نمونه های بافت سرطانی و سالم از 3 بیمار مبتلا به سرطان پوست از نوع کارسینومای سلول های بازال گرفته شد و با روش های جداسازی استاندارد، کل پروتئین های بافت تخلیص و با استفاده از الکتروفورز دو بعدی پروتئین ها جدا گشتند. پروتئوم های بافت سالم و توموری با همدیگر مقایسه و میزان بیان پروتئین های مورد نظر با استفاده از آنالیزهای لازم بررسی شد.

تعداد 87 پروتئین در ژل های حاصل از الکتروفورز دو بعدی، تعیین شد که 76 عدد از آنها، دارای تفاوت آشکاری در بیان بودند. تعداد 7 پروتئین، از طریق بانک های اطلاعاتی شناسایی شدند.

به نظر می رسد در بیماری مورد مطالعه، بیان جمع کثیری از پروتئین های بافتی در بافت سرطانی، تغییر یافته و بیشتر آنها کاهش یافته یا اصلا بیان نشده اند. این پروتئین های تغییر بیان یافته، می توانند به عنوان بیومارکر در مراحل شناسایی و درمان این بیماری موثر واقع شوند

با توجه به شیوع بالا، روند رو به افزایش بیماری ایسکمیک قلبی (IHD)، اهمیت مطالعات اتیولوژیک بیماری ها و وجود بعضی گزارش ها مبنی بر نقش گروه های خونی در بروز بیماری ها و از جمله IHD، به منظور بررسی گروه های خونی در بیماران مبتلا به IHD و سایر عوامل خطر آنها، این تحقیق در بیماران بستری شده در بیمارستان های آموزشی- درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام گرفت.
این تحقیق توصیفی و مقطعی بر روی 1000 بیمار مبتلا به IHD انجام شد. گروه های خونی آنها، مشخص و عوامل خطر بیماری تعیین و ثبت گردید. سپس، با استفاده از گزارش های اپیدمیولوژیک موجود در رابطه با گروه های خونی مردم تهران و ایران، نقش گروه های خونی در این سه جامعه و همینطور نقش عوامل خطر با بروز IHD با آزمون مجذور کای مورد قضاوت آماری قرارگرفت.
8/54% بیماران، مرد و 9/9% در سنین کمتر از 45 سال و نمای سنی بیماران 65 الی 75 سال بود. 2/47% بیماران مبتلا به IHD با گروه خونی A، فاقد عوامل خطر بودند؛ در حالی که در سایر گروه های خونی، حداکثر، 6/22% افراد، فاقد عوامل خطر بودند که مربوط به گروه خونی O بود. بیمارانی که دارای عوامل خطر مختلف بودند، بیشتر در گروه خونی O (5/36%) قرار داشتند (05/0p<). در جامعه عمومی تهران و ایران، شایعترین گروه خونی، از نوع O بود؛ ولی در بیماران مبتلا به IHD، گروه خونیA بیشتر دیده شد.
به نظر می رسد که گروه خونی A با بروز IHD نیز نقش داشته باشد. لازم است مطالعات تحقیقی بیشتر برای بررسی این رابطه انجام شوند.

سرطان کولورکتال از شایع ترین سرطان های کشنده در کشورهای صنعتی میان زنان و مردان است که دومین عامل مرگ های حاصل از سرطان در آمریکا می باشد. آنزیم 10 و 5 متیلن تتراهیدروفولات ردوکتاز (MTHFR) که توسط ژن MTHFR ساخته می شود، در متیلاسیون، سنتز و ترمیم DNA نقش دارد. علاوه بر آن این آنزیم نقش مهمی در متابولیزم فولات بر عهده دارد. در این تحقیق پلی مورفیسم ژن MTHFR (1793G>A) در افراد مبتلا به سرطان کولورکتال مورد بررسی قرار گرفته است.
این مطالعه یک مطالعه توصیفی است که در آن، ژنوتیپ 227 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال با استفاده از روش PCR و Pyrosequencing مورد ارزیابی قرار گرفت.
فراوانی ژنوتیپ های GG، GA و AA در بین افراد مبتلا، به ترتیب 3/98%، 7/1% و صفر درصد بود. متوسط سن مبتلایان 3/68 سال بود؛ به طوری که در افراد دارای ژنوتیپ GG، 1/69 سال و در مبتلایان با ژنوتیپ GA، 8/66 سال تعیین گردید. هیچ فرد مبتلایی با ژنوتیپ AA دیده نشد و 7/1% افراد مبتلا ژنوتیپ GA داشتند، در حالی که افراد مبتلا به سرطان کولورکتال (3/98%)، دارای ژنوتیپ GG بودند به نظر می رسد که ژنوتیپ 1793G>A ژن MTHFRدر بروز سرطان کولورکتال نقش داشته باشد. تحقیقات بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

با توجه به فراوانی بیماران مبتلا به سندرم تونل کوبیتال، وجود روش های درمانی مختلف برای این بیماری و عدم اطلاع از نتیجه درمان جابجایی زیرجلدی قدامی (anterior subcutaneous transposition) عصب اولنار در این بیماران، این تحقیق به منظور تعیین نتایج این عمل جراحی، در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی بین سال های 1383 الی 1386، با پیگیری یک ساله انجام شده است.
تحقیق با طراحی case series انجام شده است. بیماران در طی مدت بررسی، با تشخیص قطعی سندرم تونل کوبیتال تحت درمان با جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار قرار گرفتند. نتیجه درمان بر اساس modified Bishop rating system در چهار گروه عالی (excellent)، خوب (good)، متوسط (fair)، ضعیف (poor) مشخص شد و نقش عوامل مرتبط جنس، سن (کمتر و بیشتر از 45 سال) و علت و شدت اولیه بیماری که بر اساس معیارهای Dellon قبل از عمل تعیین گردیده بود، با نتیجه درمان، توسط آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت قرار گرفت.
تحقیق در 26 بیمار با 29 آرنج انجام گرفت. سن بیماران 23 الی 72 سال با متوسط سنی 5/44 سال بود. 38% بیماران مرد بودند. در پیگیری دوازده ماهه پس از عمل، نتیجه درمان 62% عالی، 7/20% خوب و 3/17% بیماران نتیجه متوسط داشتند و نتیجه ضعیف وجود نداشت. در پیگیری یک ماهه تا دوازده ماهه، نتایج درمان بهتر شد و شدت اولیه بیماری و سن بالا در نتیجه درمان تاثیر دارند (07/0p<).
به نظر می رسد در مبتلایان به سندرم تونل کوبیتال درمان به روش جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار با موفقیت همراه است. انجام یک تحقیق تجربی توصیه می شود.

تحقیقات نشان می دهند که بشر از آغاز زندگی بر روی زمین در تلاش بوده که چشم را بشناسد و اطلاعاتی درباره مکانیزم بینایی به دست آورد؛ زیرا متوجه شده بود چشم محیط شفاف شیشه گونه محدبی است که تصویر همه اجسام بر روی آن می افتد (آئینک). در ضمن از طریق روزنه (مردمک)، دیدن ممکن می گردد و در طول حیات نیز با مشکلاتی همچون نابینایی، انحراف چشم، پیر چشمی، مزاحمت نورهای منعکس شده از محیط و آب مروارید مواجه می گردد. به همین منظور بشر تلاش می کرد ضمن شناخت، ابداعاتی را هم برای رفع این مشکلات ارایه نماید. در مطالعه داستان های اساطیری که در شاهنامه به آن اشاره می شود، بحث فناناپذیری، یکی از موضوعات موردعلاقه بشر بوده است؛ اما هرگز نتوانسته برای چشمان خود از این نظر چاره ای بیندیشد و ناچار بوده است که با استفاده از امکاناتی، چشمان خود را محافظت نماید. این مهم، نشان می دهد که در ارتباط با چشم می توان وسایلی یافت که احتمالا بشر در طول تاریخ برای مراقبت از چشم، آنها را ساخته و مورد استفاده قرار داده است. یکی از موفقیت های انسان پیش از تاریخ، ساختن چشمی همانند چشم برای چشم (آئینک، چشمک و عینک) می باشد. به همین دلایل به نظر می آید که انسان توانسته علاوه بر استفاده از شیشه در ساخت چشم مصنوعی، احتمالا شیشه و یا سنگی قیمتی و شفاف (در کوهی، یاقوت سرخ) را هم در چشمی عینک جا گذاری نماید. در قسمتی از آیه 44 سوره نمل آمده است حضرت سلیمان فرمود تا جنیان، کوشکی ساختند برای او از آبگینه سپید به رنگ آب. نزدیکترین ضریب انکسار به هوا قبل از شیشه، آب می باشد که آرزوی هر صنعت گر شیشه سازی است که بتواند چنین شیشه شفافی بسازد. این واقعه تقریبا بین سال های 931 الی 989 قبل از میلاد، روی داده است. ذره بینی در موزه تبریز وجود دارد که مربوط به همین دوران می باشد.
این پژوهش به صورت پیمایشی در حوزه میدانی، موزه ها، پژوهشگاه ها، پژوهشکده ها، دانشکده ها، مراکز تحقیقاتی علمی و فرهنگی کلکسیونر ها و مراجعه به اساتید پژوهشگر در مراکز دایرهالمعارف و لغت نامه و بخش فرهنگی بعضی از سفارتخانه ها انجام شده است.
در این پژوهش، پژوهشگر توانست عینکی از جنس استخوان را شناسایی نماید که باستان شناسان آن را بر روی صورت جسد دختری یافته بودند. با به دست آمدن این عینک، مطالعات لازم بر روی آن انجام شد و با مشخص شدن نکات فنی رعایت شده در آن، امکان مقایسه عینک استخوانی با عینک های امروزی فراهم آمد.
با توجه به وجود عینک استخوانی و چشم مصنوعی کشف شده در چشم بانویی در شهر سوخته زابل، می توان گفت که احتمالا بانوان ایرانی از اولین کسانی بوده اند که در پیش از تاریخ، جهت رفع مشکلات بینایی و زیبایی ظاهر چشم، از عینک و چشم مصنوعی استفاده نموده اند. در این مقاله، موضوع چشم مصنوعی مورد بررسی قرار نمی گیرد.