Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:8 Issue: 5, 2003

با توجه به مشاهده نوزادان با عوارض دفع مکونیوم و گزارشات متفاوت از شیوع مکونیوم و اهمیت اطلاع از عوامل مرتبط با بروز آن و نیز وجود آسفیکسی و امیت و پیش آگهی آن و به منظور تعیین شیوع دفع مکونیوم و همبستگی آن با آسفیکی این تحقیق روی متولدین بیمارستان شهدای تجریش در سال 81-1380 انجام گرفت.
تحقیق به روش مقطعی روی کلیه نوزادان انجام گرفت. نوزادان دارای آنومالی مادرزادی و مادران با LMP نامشخص از مطالعه حذف شدند. خصوصیات سن، سن حاملگی، بیماری قلبی، بیماری کلیوی، تشنج، اعتیاد به مواد مخدر مادران و خصوصیات وزن، آپگار، پرزانتاسیون، محدودیت رشد داخل رحمی و اولیگوهیدرآمینوس نوزادان با بروز دفع مکونیوم تعینی گردید. آسفیکسی با توجه به وجود اسیدمی خون بندناف pH) متر از1/7) تعریف شد. شیوع دفع مکونیوم در نمونه ها تعیین و odd s ratio بروز مکونیوم و آسفیکسی تعیین شد.
از 311 نوزاد مورد مطالعه، 253 نفر فاقد مکونیوم و 58 نفر مکونیومی بودند که شیوع آن 5/18% بود. بین بروز مکونیوم و آسفیکسی همبستگی وجود نداشت. از این خصوصیات مادری سن مادر، سن بارداری، سن حاملگی، رتبه تولد، بیماری های مادر و خصوصیات نوزادان با بروز مکونیوم همبستگی نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع مکونیوم در این بررسی در حد متعارف بود. بین دفع مکونیوم و بروز آسفیکسی همبستگی وجود ندارد و همیشه دفع مکونیوم دال بر وجود آسفیکسی نمی باشد. برای تعیین آسفیکسی در نوزادان مکونیومی بررسی سایر مارکرهای آسفیکسی مزمن از جمله اریتروپوئیتین توصیه می گردد.

عفونت های انگلی روده ای از جمله مسایل عمده و شایع سیستمهای بهداشتی درمانی در بسیاری از کشورها می باشند. نظر به درصد بالای ابتلا بدون علامت و نقش عوامل محیطی در بروز آن و به منظور تعیین فراوانی عفونت انگلی روده ای و عوامل مرتبط به آن، این تحقیق در راستای طرح ملی «سلامت و بیماری» روی خانواده های تحت پوشش مراکز بهداشتی دانشگاه های کشور در سال 1378 انجام گرفت.
تحقیق با طراحی مقطعی در 1097 خوشه شهری با 8776 خانوار و 590 خوشه روستایی با 4720 خانوار که به روش نمونه گیری تصادفی چند مراحله ای انتخاب شدند، انجام گرفت. در معیت یک تیم پزشکی، نمونه مدفوع افراد 2 سال و بالاتر خانوارهای نمونه به آزمایشگاه مرکزی دانشگاه منتقل و تحت نظر متخصص علوم آزمایشگاهی به روش رسوبی فرمالین - اتر و نور چسب اسکاچ، نمونه مدفوع از نطر اکسیور، آسکاریس، ژیاردیا، آمیب هیستولیتیکا، کرمهای قلابدار، تنیا، تریکوسفال. تریکوسترونژیلوییدس و سایر انگلها بررسی و نقش سن، جنس و محل آن با احتمال 95% در سطح کشور برآورد گردید.
از مجموع 53995 نفر نمونه مورد بررسی، تحقیق روی 45128 نفر که 8/45% جنس مذکر و 61% مربوط به ساکنین مناطق شهری بودند، انجام گرفت. آلودگی در 3/19% وجود داشت که در مردان 7/19 و در زمان 1/19 درصد بود. در بین انواع تک یاخته، ژیاردیا با 9/10% و از بین کرم ها آسکاریس با 5/1% از شیوع بیشتر برخوردار بودند. آلودگی در گروه سنی کمتر از 15 سال به میزان 5/25% و در سنین بالای 70 سال به میزان 6/11 بود (P<0.000). میزان آلودگی در ساکنین شهری 4/16% و در روستاییان 3/24% گزارش شد (P<0.000).
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان عفونت انگلی روده ای در ایران جای نگرانی دارد. با توجه به عوارض شناخته شده، بررسی علل آن و اجرا برنامه ها برای کاهش مشکل توصیه می شود.

با توجه به شیوع لنفوم بورکیت در ایران و اهمیت شناخت عوامل موثر در پیشگیری و درمان و همچنین وجود مطالعه درباره میزان همراهی ویروس اپشتین بار با بورکیت در ایران تحقیق حاضر انجام شده است.
تحقیق به روش توصیفی انجام گرفت. بلوکهای پارافینی 101 نمونه لنفوم بورکیت که در بخشهای پاتولوژی دانشگاهی و خصوصی در ایران تشخص داده شده بودند، جمع آوری و در کشور آلمان در بخش هماتوپاتولوژی دانشگاه کیل. با روش های هیستوشیمی و ایمونوهیستوشیمی تشخیص بورکیت و همچنین وجود ویروس اپشتین بار بررسی شد.
از 101 مورد نمونه بررسی شده، در 65 مورد (5/64%) بورکیت تایید شد. از این تعداد در 3 مورد (6/4%) آلودگی با ویروس اپشتین بار نشان داده شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: به دلیل همراهی ناچیز ویروس با لنفوم بورکیت و شیوع بالای این بیماری در ایران به نظر می رسد عوامل دیگری در بروز آن نقش دارند که بررسی آنها توصیه می گردد.

نظر به گزارشات فراوان مبنی بر وجود ویروس پاپیلومای انسانی در مبتلایان به کارسینوم سلول سنگفرشی گردن رحم و تاثیر آن بر مطالعات اپیدمیولوژیک و برنامه های پیشگیری و نیز طرح درمان متفاوت آن و با توجه به نحوه انتشار ویروس که عمدتا از طریق جنسی است، هدف از این مطالعه تعیین شیوع ویروس پاپیلومای انسانی در مبتلایان به کارسینوم سنگفرشی گردن رحم مراجعه کننده به بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی طی سالهای 1381-1378 می باشد.
این تحقیق به صورت توصیفی برروی کلیه بلوک های پارافینی بیماران فوق با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی انجام شده است. تشخیص کارسینوم سنگفرشی گردن حرم براساس گزارش پاتولوژی موجود در دفاتر بخش های پاتولوژی و پرونده بیماران بوده است. نوع بافت شناسی ضایعه مشخص و شیوع ویروس پاپیلومای انسانی در نمونه ها تعیین و میزان واقعی آن با احتمال 95% در جامعه برآورد گردید.
طی مدت مورد بررسی، تعداد 40 نمونه واجد شریاط وجود داشت. در 16 مورد (40%) رنگ آمیزی مثبت هسته ای مشاهده شد که 11 مورد (69%) مربوط به گروه کارسینوم سنگفرشی سلول بزرگ غیرکراتینیزه، 4 مورد (25%) مربوط به گروه کارسینوم سنگفرشی سلول بزرگ کراتینیزه و یک مورد (6%) مربوط به کارسینوم سنگفرشی سلول کوچک بد تمایز یافته بود. در مجموع، 4/52% موارد کارسینوم سنگفرشی سلول بزرگ غیرکراتینیزه 25% موارد کارسینوم سنگفرشی سلول بزر کراتینیزه و 33% موارد کارسینوم سنگفرشی سلول کوچک بدتمایز یافته در رنگ آمیزی جهت این ویروس مثبت شدند.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان آلودگی با ویروس پاپیلومای انسانی در مبتلایان به کارسینوم سنگفرشی گردن رحم نسبت به سایر کشورها کمتر می باشد. در عین حال انجام تحقیقات بیشتری جهت تعیین علل این اختلاف و بررسی اپیدمیولوژی عفونت با ویروس پاپیلومای انسانی ضروری است.

با توجه به گزارش موارد خودکشی در خانه های بهداشت استان مازندران و مشاهده موارد زیر آن در شهرستان کردکوی و به منظور تعیین همه گیری شناختی اقدام به خودکشی، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستانهای شهرستان کردکوی انجام گرفت.
تحقیق با طراحی مقطعی روی کلیه مراجعین انجام گرفت. با مراجعه به نمونه ها و از طریق مصاحبه با اقدام کنندگان به خودکشی و یا اطرافیان نزدیک آنها، خصوصیات فردی، اجتماعی، روش اقدام و نتیجه آن بررسی و ثبت گردید. نمونه های ساکن در شهرستان های دیگر، موارد با محل سکونت نامشخص، موارد تکراری و میز موارد مشکوک از نمونه ها حذف گردد و شیوع خودکشی موفق در نمونه ها تعیین و نقش عوامل مرتبط با بروز آن به تفکیک تعیین و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
طی مدت یک سال تعداد 77 نفر اقدام به خودکشی داشته اند که 59 نفر واجد شرایط بودند. 38 نفر مونث با میانگین سنی 2/10±9/25 سال و 21 نفر مذکر با میانگین سنی 3/6±2/21 سال بودند. 10.2% موارد اقدام به خودکشی منجر به مرگ گردید که همگی در افراد مذکر بود. 60% زنان مورد بررسی متاهل و 81% مردان مورد بررسی مجرد بودند (P<0.005). مردا در ساعت 11 صبح و زنان در ساعت 12 صبح بیشتر اقدام به خودکشی نمودند و این اقدام در فروردین بیشتر از سایر ماه های سال بود. 5/84 زنان و 9/40% مردان با خوردن دارو اقدام به خودکشی نمودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع اقدام به خودکشی در منطقه بالا است. انجام تحقیقات تحلیلی برای تعیین نقش عامل و یا عوامل اصلی بروز خودکشی و تحقیق تجربی برای کاهش مشکل توصیه می شود.

مطالعات هدایت عصبی به طور فزاینده ای بر روی اشخاص انجام می شود ولی با این وجود اطلاعات استاندارد شده ای برای مقادیر طبیعی در جمعیت ما وجود ندارد تا تفسیر صیحیحی از یافته های الکترودیاگنوستیک داشته باشیم. تاخیر حرکتی انتهایی یکی از مطالعات الکترودیاگنوستیک است که به طور شایع انجام می شود لذا وجود یک مرجع برای این آزمون ضروری است. هدف از این انجام مطالعه فراهم نمودن یافته های الکترودیاگنوستیک طبیعی برای مقادیر تاخیر حرکتی انتهایی در زنان سالم 20 تا 30 سال بوده است.
تاخیر حرکتی انتهایی عصب مدیان به طور آینده نگر در هر دو دست 400 خانم سالم که به دقت غربالگری شده بودند و بین سنین 20 تا 30 سال بودند، اندازه گیری شد. دمای اندام فوقانی در محدوده ای بود که تاثیر دما بر اندکسهای سنجش شده را محدود می کرد. تمام خانم های تحت بررسی راست دست بودند. تکنیک های استاندارد هدایت عصبی با استفاده از فاصله های ثابت اندازه گیری شده جهت بررسی تاخیر حرکتی انتهایی عصب مدیان مورد استفاده قرار گرفت. با روش t-test تاخیر حرکتی انتهایی دست راست و دست چپ مورد مقایسه قرار گرفت. این مطالعه نشان داد که میانگین تاخیر حرکتی انتهایی در عصب مدیان راست 23/0±36/3 و در عصب مدیان چپ 3.29±0.24 میلی ثانیه بوده است. اختلاف قابل توجهی از نظر آماری بین تاخیر حرکتی انتهایی راست و چپ وجود نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: برای بعضی از بیماری های نورولوژیک مانند سندرم کارپال تونل پزشکان نیاز به اطلاعاتی در مورد یافته های الکتروفیزیولوژیک طبیعی در جمعیت طبیعی دارند. بنابراین نتایج این طرح به خوبی نشان داد که وضعیت تاخیر حرکتی انتهایی اعصاب مدیان هر دو دست به خصوص در خانم ها که مستعد ابتلا به سندرم کارپال تونل هستند چگونه بوده است. لذا این نتایج می تواند یک ابزار اطلاعاتی برای کمک به پزشکانی باشد که کمابیش به این گروه از بیماران مواجه هستند.

عفونت با ویروس هپاتیت (HCV) C در بیماران تحت درمان با همودیالیز، عفونت شایعی بوده و کنترل بیماری های کبدی مرتبط با HCV یک موضوع بهداشتی مهم در این بیماران می باشد به طوری که در حال حاضر بیماری های کبدی یکی از علل مهم مرگ در بیماران نارسایی کلیوی (ESRD) تحت درمان با همودیالیز می باشد.
جهت بررسی شیوع عفونت HCV در بیماران تحت درمان با همودیالیز و ریسک فاکتورهای مربوطه، یک مطالعه Case series گذشته نگر روی 838 بیمار تحت درمان همودیالیز در شهر تهران انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به روش خوشه ایانتخاب شدند و از نظر HCBAb در خون محیطی با روش ELISA آزمایش شدند. سپس جهت حذف مثبت های کاذب تمام جوابهای مثبت مجددا با روش ایمونوبلات RIBA بررسی شدند.
در نهایت 111 بیمار (13/2%) مبتلا به عفونت با HCV بودند. در آنالیز یک متغیره، سابقه طولانیتر دیالیز (P=0.000)، تعداد جلسات هفتگی بیشتر دیالیز (P=0.03)، سابقه تزریق خون (P=0.03) و سابقه پیوند کلیه قبلی (P=0.01) با شیوع بالای HCV در بیماران همراه بودند. بعد از انجام آنالیز چند متغیره، مشخص شد که تنها ساقه طولانی دیالیز (P=0.000) و سابقه تزریق خون (P=0.02) به عنوان عامل خطرساز در بیماران مطرح هستند. مقادیر بیشتر تزریق خون با شیوع بالاتر HCV همراه بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد پیوند زود هنگام و اجتناب از تزریق خون تا حد امکان (با استفاده از اریتروپویتین در درمان کم خونی) دو روش مهم و عملی برای کاهش شیوع عفونت HCV در بیماران همودیالیزی می باشد.

با توجه به روند رو به افزایش رینوپلاستی زیبایی و گزارشات متناقض در مورد علل آن و به منظور تعیین نقش سلامت روانی و خود پنداره در تقاضای رینوپلاستی، این تحقیق در سال 1381 در بیمارستان طالقانی انجام گرفت.
این مطالعه به روش مورد - شاهدی و روی 52 بیمار متقاضی رینوپلاستی بستری در بخشهای جراحی فک و صورت و گوش و حلق و بینی بیمارستان طالقانی و 52 نفر از گروه شاهد که از نظر سن، تاهل، وضعیت اقتصادی، تحصیلات و شغل با گروه مورد مشابه بودند، صورت گرفته است. برای کسب اطلاعات از پرسشنامه سلامت روانی (GHQ-28) و پرسشنامه خود پنداره Rogers و برای تحلیل داده ها از آزمون تی، آزمون خی دو، و آزمون دقیق فیشر کمک گرفته شده است.
گروه متقاضی رینوپلاستی و گروه شاهد از لحاظ سن، جنس، تاهل، وضعیت اقتصادی، تحصیلات و شغل مشابه بودند. سلامت روانی (به صورت کلی و زیر گروه های افسردگی، اضطراب، شکایات جسمانی و ناسازگاری اجتماعی به تفکیک) و همچنین خود پنداره، بین متقاضیان رینوپلاستی و گروه شاهد مشابه بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد بین سلامت روانی و خود پندار با تقاضای رینوپلاستی رابطه ای وجود ندارد. انجام مطالعات گسترده تر و توجه به عوامل بوم شناختی، اجتماعی و فرهنگی توصیه می شود.

با توجه به شایع بودن عمل دیسکتومی قدامی گردن و اختلاف نظری که در مورد گذاشتن یا نگذاشتن فیوژن وجود دارد و به منظور مقایسه تاثیر آن، این تحقیق در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) در سالهای 1379-1381 انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی 40 بیمار انجام گرفت. تشخیص بیماری با علایم بالینی و یافته MRI بود. بیماران تحت روش عمل استاندارد دیسکتومی قدامی گردن قرار گرفتند و به طور تصادفی به دو گروه با فیوژن و بدون فیوژن تقسیم شدند. فیوژن از کرست ایلیاک برداشته شد و تاثیر آن را با میزان درد بعد از عمل در روزهای هشتم، سی ام و نودم بررسی و تغییرات آن در داخل گروه با آماره Sign Test و بین دو گروه با آمار من ویتنی مورد قضاوت آماری قرار گرفت. همچنین میزان عوارض عمل و عارضه محل برداشت فیوژن بررسی و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تحقیق روی 40 نفر در دو گروه 20 نفری انجام شد. گروه ها به لحاظ سن، جنس، سطح درگیری و انواع درگیری مشابه بودند. میزان درد بعد از عمل در گروه بدون فیوژن در روز بعد از عمل 25%، روز هشتم 35%، روز سی ام 30% و در روز نودم 20% بود حال آنکه در گروه با فیوژن به ترتیب 20%، 30%، 30% و 20% بود (N.S). درد محل برداش فیوژن در روز اول 50%، روز سی ام 30% و روز نودم 20% بود. میزان عارضه در دو گروه مشابه بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: گذاشتن فیوژن تاثیری بر روی دیسکتومی قدامی گردن ندارد. با توجه به مشکلات و عوارض برداشت و قرار دادن فیوژن، توصیه به دیسکتومی بدون فیوژن می شود.

با توجه به تناقضات، خلاء اطلاعاتی و برخی از کاستی ها در زمینه شناخت تاثیر درشت مغذی ها بر شاخصهای متابولیک نظیر انسولین، نوراپی نفرین و قندخون تحقیق حاضر در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1380 صورت پذیرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی 10 فرد سالم و 15 فرد دیابتی نوع II انجام و پاسخهای متابولیک شامل انسولین، نوراپی نفرین و قندخون، قبل و تغییرات آن تا 6 مرحله یعنی 15، 30، 60، 90، 120، 180 دقیقه بعد از مصرف نشاسته گندم، کازیینات سدیم و روغن زیتون تعیین و با آزمونهای آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری، t مستقل و t وابسته مورد قضاوت قرار گرفت.
10 فرد سالم (4 زن و 6 مرد) با میانگین سنی 8/5±6/36 سال و نمایه توده بدن 2/1±24 کیلوگرم/ مترمربع و 15 فرد دیابتی نوع II و (4 زن و 11 مرد) با میانگین سنی 2/5±9/38 سال و نمایه توده بدن 24±1.6 kg/m2 مورد بررسی قرار گرفتند. پاسخ های متابولیکی هر یک از گروه ها بعد از دریافت درشت مغذی های مختلف با یکدیگر اختلاف داشتند (P<0.05). انسولین قبل از مداخله در افراد دیابتی بالاتر از افراد سالم (NS). نوراپی نفرین قبل از مداخله در افراد سالم بالاتر از افراد دیابتی بود (P<0.05). انسولین به دنبال دریافت درشت مغذی ها در افراد سالم افزایش یافت (P<0.05). پاسخ انسولین در افراد دیابتی بعد از کربوهیدارت و پروتئین افزایش یافت (P<0.05) ولی بعد از دریافت چربی معنی دار نبود. نوراپی نفرین بعد از دریافت کربوهیدرات، پروتئین و چربی در هر دو گروه افزایش یافت (P<0.05). میزان قندخون بعد از مصرف درشت مغذی ها در افراد سالم افزایش یافت (P<0.05). در افراد دیابتی قند خون بعد از مصرف کربوهیدارت و پروتئین افزایش و به دنبال دریافت چربی کاهش یافت (P<0.05). در افراد سالم فشار خون سیستولیک به دنبال دریافت درشت مغذی ها افزایش یافت (P<0.05) در حالی که فشارخون سیستولیک افراد دیابتی بعد از دریافت چربی کاهش یافت ولی به دنبال مصرف کربوهیدارت و پروتئین تغییر معنی داری نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: پاسخهای متابولیک افراد سالم و دیابتی نوع II تحت تاثیر درشت مغذی های مختلف، متفاوت بود. تحقیقات دیگری با تعداد نمونه بیشتر توصیه می شود.

مصرف و فروش فرآورده های گیاهی و گیاهان دارویی در خلال سال های گذشه رو به فزونی نهاده است و داروسازان در موقعیت ایده آلی قرار دارند تا بیماران را در مورد داروهای گیاهی راهنمایی کنند. این مطالعه، اطلاعات و دانسته های داروسازان را در مورد داروهای گیاهی مورد ارزیابی قرار داده است.
این بررسی روی داروسازان شرکت کننده در دو برنامه مدون بازآموزی داروسازی در شهر تهران در فاصله ماه های دی و بهمن 1380 انجام گرفت. در تحقیق فوق اطلاعات شخصی و 15 پرسش از داروهای گیاهی رسمی مورد سوال قرار گرفت.
با بررسی 106 پرسشنامه تکمیل شده، مشخص گردید 7/66% پاسخگویان در داروخانه های شهری به کار اشتغال دارند، 11.9% قبلا در مورد داروهای گیاهی آموزش دیده اند و 45% به منابع پزشکی و دارویی در مورد داروهای گیاهی دسترسی دارند. متوسط نمره دانش داروسازان در این بررسی 31/9 بود (حداکثر 15). نمره داروسازانی که به منابع اطلاعاتی پزشکی - داروسازی در خصوص داروهای گیاهی دسترسی داشتند، به طور معنی داری بالاتر از داروسازانی بود که به این منابع دسترسی نداشتند(P<0.01). نتیجه گیری و توصیه ها: یافته های این تحقیق نشان داد، داروسازانی که دسترسی بهتری به منابع اطلاعاتی در خصوص داروهای گیاهی دارند، دارای اطلاعات علمی بیشتری در مورد این فرآورده ها هستند، لذا با افزایش مصرف داروهای گیاهی، نیاز فزاینده ای به برنامه های آموزشی مدون و کارا برای داروسازان در این زمینه وجود دارد.

با توجه به حساسیت دوران نوزادی و فیزیولوژی خاص این دوران و عدم وجود بررسی های کافی در زمینه مسمومیتهای نوزادان و به منظور تعیین اتیولوژی مسمومیت های نوزادان این تحقیق در مراجعین به بیمارستان لقمان حکیم طی سالهای 1380-1375 انجام گرفت.
تحقیق با مطالعه داده های موجود در پرونده های نوزادانی که طی سالهای فوق با تشخیص نهایی مسمومیت در بخش اطفال بیمارستان لقمان حکیم بستری بودند، صورت گرفت، جنس، سن، نحوه و عامل مسمومیت، علایم بالینی، مدت بستری، نوع و نتیجه درمان از پرونده ها استراج و با آمار توصیفی ارایه گردید.
طی مدت بستری 50 نوزاد واجد شرایط وجود داشت. 68% بیماران پسر و 32% دختر بودند. 70% موارد بیشتر از 14 روز سن داشتند. شایع ترین عامل مسمومیت در 78% موارد تریاک و در 22% بقیه داروها و سموم دیگر بودند. شایع ترین علت مصرف تریاک بی قراری و احتمال اسهال بود. علایم بالینی شایع عبارت بودند از: خوب شیر نخوردن 86%، سیانوز 66%، مردمک میوتیک 64% و دیسترس تنفسی 58%. میانگین مدت بستری 9/1±6/3 روز بود و 48 مورد ترخیص با حال عمومی خوب و 2 مورد مرگ یکی به علت مسمومیت با بخار جیوه و دیگری با تریاک گزارش شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: آموزش و افزایش آگاهی مادران در مورد عدم مصرف ترکیبات سمی خطرناک خصوصا تریاک و عدم تجویز خودسرانه دارو به نوزاد و توجه بیشتر پزشکان به این مقوله توصیه می گردد.