Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:7 Issue: 2, 2002

مالاریا از مهمترین بیماری های انگلی در مناطق گرمسیری جهان می باشد.این بیماری مساله درجه یک بهداشتی مناطق جنوب و جنوب شرقی ایران بوده که سالانه 80 % موارد این بیماری در کشور از این مناطق گزارش می شود. با توجه به کاربرد وسیع حشره کشها در کنترل آنوفلهای ناقل مالاریا و بروز و گسترش مقاومت ناقلین به آنها و نیز آلودگی های زیست محیطی ناشی از مصرف بی رویه این ترکیبات شیمیایی، لزوم کاربرد روش های دیگر از جمله استفاده از ترکیبات شیمیایی کم خطر احساس می گردد. از میان ترکیبات مختلف موجود در برنامه کنترل ناقلین، حشره کشهای گروه تنظیم کننده رشد حشرات، پتانسیل خوبی را جهت کنترل پشه ها نشان داده اند.
پژوهش حاضر جهت مقایسه قدرت لاروکشی و در صد جلوگیری از ظهور بالغین دو ترکیب دیفلوبنزورون (دیمیلین) و متوپون (آلتوسید) در آزمایشگاه دانشکده بهداشت صورت گرفته است. آزمایشات به روش استاندارد سازمان بهداشت جهانی برای آی جی آرها(I.G.Rs) به صورت مکرر و در حضور شاهد انجام یافته و نتایج مرگ و میر در هر آزمایش به صورت دو پارامتر مرگ و میرلاروی و درصد ظهور بالغین جمع آوری شده و توسط آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردیده است. این نتایج نشان می دهد که بین درصد ظهور آنوفلهای بالغ در دو حشره کش اختلاف معنی داری وجود ندارد، ولی در میزان مرگ و میر مراحل مختلف لاروی اختلاف معنی داری مشاهده شده است(P<0.05). نتیجه گیری و توصیه ها: هر دو I.G.R مطالعه شده پتانسیل خوبی برای استفاده علیه مراحل نابالغ پشه ها نشان می دهند این در حالیست که دیفلوبنزورون مرگ و میر بیشتری را در مرحله لاروی ایجاد می کند.

اعمال جراحی قلب در ایران در شرایط و امکاناتی کاملا متفاوت با کشورهای غربی، و در گروه متفاوتی از بیماران صورت می پذیرد. با توجه به این موضوع و به منظور تعیین شیوع عوارض سعی کرده ایم تا اثر عوامل احتمالی خطرزا در مرگ و میر بیماران عمل شده در بخش جراحی قلب بیمارستان شهید مدرس را در سال های 79-1378 بررسی نماییم.
تحقیق به روش توصیفی و بر روی کلیه بیماران بالغ که در بیمارستان شهید مدرس، در طول پانزده ماه، مورد عمل جراحی قلب قرار گرفتند، انجام گرفت. با استفاده از اطلاعات به دست آمده و به وسیله روش های مناسب آماری، عوامل خطرزای موثر بر مرگ و میر پس از اعمال جراحی قلب، مورد بررسی قرار گرفتند.
طی مدت بررسی، 750 بیمار بالغ (472 مرد و 278 زن) تحت عمل جراحی قلب با استفاده از دستگاه قلبی- ریوی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 14.4±53 سال بود. مرگ و میر در 5.2% حادث شد. عوامل مرتبط در مرگ و میر عبارت بودند از: سن بالای 60 سال (P<0.02)، عمل جراحی اورژانس(P<0.0001)، درصد برون دهی قلب در هر ضربان (P<0.4)، جراح انجام دهنده عمل جراحی(P<0.0001)، و مدت زمان قرار داشتن بیمار بر روی دستگاه قلبی- ریوی مصنوعی(P<0.0003). جنس، وزن، میزان سطح بدن، سابقه بیماری دیابت یا پرفشاری خون و مدت زمان بسته بودن ریشه آئورت در موقع عمل جراحی بر میزان مرگ و میر اثری نداشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان موفقیت و نتایج حاصل از اعمال جراحی قلب باز در این مرکز قابل قبول می باشد. سن، حجم ضربه ای قلب، عمل جراحی اورژانس، جراح انجام دهنده عمل جراحی و مدت زمان قرار داشتن روی دستگاه قلبی- ریوی جزء عوامل موثر بر مرگ و میر می باشند. انجام تحقیق تحلیلی در این زمینه توصیه می شود.

تا کنون ارایه گزارشی دقیق از میزان مرگ و خطاهای احتمالی انجام گرفته به صورت طبقه بندی شده و علنی در سطح بخشهای جراحی کشور معمول نبوده و تداوم این امر موجب استمرار خطاها، افزایش احتمالی مرگ و میر، استرس و فشار فزاینده روی کادر پزشکی، سلب اعتماد بیماران و بسیاری از عوارض دیگر می شود. در این بین انجام اتوپسی به عنوان قطعی ترین وسیله تشخیصی و بهره گیری از نتایج آن جهت درک علت مرگ و ارتقای سطح علمی و آموزشی جایگاهی غیر قابل انکار دارد. در این مقاله با دیدی منتقدانه موارد مرگ، میزان اتوپسی از خطاهای احتمالی در بخش جراحی بیمارستان شهید مدرس در فاصله سالهای 1369 تا 1378 مورد بررسی قرار گرفته است.
تحقیق به روش مطالعه داده های موجود بر روی کلیه بیماران بستری شده در بخش جراحی بیمارستان شهید مدرس انجام گرفت. کلیه اطلاعات از روی دفاتر ثبت بیمارستانی جمع آوری گردید. با استفاده از استاندارد Gordon علت مرگ بیماران به پنج دستهError in Judgement (EJ)، Error in Diagnosis (ED)، Error in Technique (ET)، Erroe in Management (EM) و Patients'' Disease تقسیم بندی و ارایه شد.
در مدت مورد مطالعه 14041 بیمار بستری شدند که 12441 آنها (88.6%) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در این مدت 488مورد مرگ (3.4% کل بیماران بستری شده) اتفاق افتاده و 390 مورد اتوپسی انجام گرفته است میزان خطاها به ترتیب(%14.5) EM، (%11.6) EJ، (%10.6) ET، (%7.2) ED بوده است. فوت 59.6% بیماران فقط به علت بیماری اصلی شان (PD) بوده است. در مقایسه با کل موارد خطاهای بررسی شده، تنها میزان ED نسبت به سایر خطاها از کاهش آماری معنی داری برخوردار بود(P<0.266). نتیجه گیری و توصیه ها: آمار ده ساله بخش جراحی بیمارستان شهید مدرس آماری قابل توجه و منحصر به فرد می باشد که نشان دهنده یک کار عظیم آموزشی است. از آنجایی که مشابه چنین گزارشهایی به این شکل در کشور در دسترس نمی باشد، به نظر می رسد با گسترش انجام چنین مطالعاتی در تمام بخشها می توان ضمن ارایه دقیقی از کارکرد بخش ها، در ارتقای سطح آموزشی بخشها نیز از آن بهره برد.

در اکثر نقاط دنیا از سندرم همولیتیک اورمیک به عنوان شایع ترین علت نارسایی حاد کلیه در شیرخواران و کودکان کوچک نام برده می شود. در کشور ما با وجود شیوع بیماری در کودکان، مطالعات چندانی در مورد آن صورت نگرفته است و آمار دقیقی موجود نمی باشد. لذا به منظور تعیین موارد سندرم همولیتیک اورمیک در کودکان، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستانهای آموزشی شیراز طی سالهای 77-1367 انجام گرفت.
این تحقیق به روش مطالعه داده های موجود بر روی پرونده 80 کودک که با تشخیص سندرم همولیتیک اورمیک در بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بستری بوده اند، انجام شده است. اطلاعات مربوط به علایم بالینی، یافته های آزمایشگاهی، درمان، عوارض و پیش آگهی بیماران از پرونده ها استخراج و مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.
سن کودکان بین سه ماه تا 14 سال (میانگین 2.29±2.38 سال) بود. 45 نفر پسر و 35 نفر دختر بودند. 74 نفر مبتلا به نوع کلاسیک بیماری (بیماری به دنبال اسهال) و 6 نفر (7.5%) مبتلا به نوع غیر کلاسیک بیماری بودند. رنگ پریدگی در 100%، کاهش و یا قطع جریان ادرار در 70% کاهش سطح هوشیاری در 35% و تشنج در 24% بیماران گزارش شد. طول مدت اسهال تا بروز علایم بالینی بطور متوسط 6.5 روز بوده است. سایر یافته های بالینی و آزمایشگاهی در زمان مراجعه عبارت بودند از: پتشی و پورپورا (11%)، یرقان (4%)، افزایش فشارخون (16%) کم خونی (100%)، افزایش اوره و کراتینن (100%)، کاهش پلاکت ها (87.5%)، لکوستیوز (59%)، هیپوناترمی(52.5%)، هیپوکالمی (65%)، هیپرکالمی (14%)، کاهش آلبومین (70%) و افزایش آنزیم های کبدی(14%). تمام کودکان بین 14-1 بار پلاسمای تازه منجمد شده دریافت نموده بودند و 70% کودکانبه طور متوسط 6.4 روز دیالیز شده بودند. کولونوسکوپی در 6 کودک با اسهال طولانی به نفع کولیت با غشای کاذب بوده است. دو کودک مبتلا به گانگرن روده، 9 کودک درجاتی از نارسایی کلیوی، یک کودک وابسته به دیالیز و 6 کودک جهت کنترل فشارخون نیاز به دارو داشته اند، میزان مرگ و میر 15% بوده و اسهال طولانی، کاهش یا فقدان ادرار و نیاز به دیالیز عوامل موثر در آن گزارش شدند.
نتیجه گیری و توصیه ها: سندرم همولیتیک اورمیک از بیماری های مهم طب کودکان می باشد که متاسفانه می تواند عوارض شدید و مهلکی را در پی داشته باشد. علایم بالینی و آزمایشگاهی و عواقب این بیماری در مطالعه ما با سایر مطالعات در کشورهای دیگر همخوانی دارد.

تومورهای تراشه و ضایعات غیر تومورال تراشه و حنجره می توانند به تدریج باعث مسدود شدن قسمت عمده ای از تراشه شوند. این تنگی ها که به مرور زمان شدیدتر خواهند شد، در ابتدا فاقد علایم واضح هستند. این مطالعه با هدف تعیین راهکارهای درمان این ضایعات، در فاصله سالهای 78-1373در بیمارستانهای مسیح دانشوری و شهید مدرس صورت گرفت.
تعداد 151 بیمار مبتلا به تنگی های تراشه و یا ناحیه ساب گلوت حنجره تحت بیهوشی عمومی و بدون استفاده از داروهای شل کننده عضلات و یا داروهای تضعیف کننده سیستم تنفسی، برونکوسکوپی rigid شده و تنگی مجرای هوایی در آنها دیلاته شد. اساس کار بیهوشی استفاده از استنشاق هالوتان با یا بدون بلوک موضعی شاخه داخلی عصب حنجره ای فوقانی بود.
در همه بیماران ارزیابی برونکوسکوپیک مفید و قانع کننده بود. 80 بیمار قبل از بیهوشی دیسترس تنفسی شدید داشتند. در 77 نفر دیلاتاسیون به نحو موثری انجام شد و تنگی نفس آنها تسکین پیدا کرد. 8 نفر بعد از دیلاتاسیون باز هم در اتاق ریکاوری دچار دیسترس تنفسی بودند که با گذاشتن موقت لوله اندوتراکئال به مدت 4-1 روز درمان شدند. 3 نفر از بیماران حین برونکوسکوپی دچار هیپوکسمی شدید شدند که هر سه نفر آنها در همان جلسه تحت عمل جراحی برداشتن ناحیه تنگ شده تراشه و پیوند مجدد دو سر تراشه قرار گرفتند. از این سه نفر، دو نفر بهبودی کامل پیدا کردند ولی یک نفر از آنها دچار مرگ مغزی شد و بعد از سه هفته فوت کرد. 71بیمار قبل از عمل دیسترس تنفسی خفیف یا متوسط داشتند. همه آنها با موفقیت برونکوسکوپی شده و تنگی های تراشه یا حنجره دیلاته شد. عوارض قلبی در هیچ بیماری دیده نشد. 5 بیمار دچار افزایش ترشحات برونشی بعد از عمل شدند که با درمان آنتی بیوتیکی بهبودی پیدا کردند.
نتیجه گیری و توصیه ها: انجام برونکوسکوپی و دیلاتاسیون در بیماران مبتلا به تنگی تراشه و حنجره از ویژگی های تکنیکی خاصی چه در زمینه بیهوش کردن بیمار و چه در زمینه روش برونکوسکوپی و دیلاتاسیون، برخوردار است. با توجه به این ویژگی های تکنیکی، می توان این بیماران را با اطمینان خاطر بیهوش کرده و برونکوسکوپی و دیلاتاسیون تنگی را انجام داد. استفاده نکردن از روش مناسب بیهوشی و برونکوسکوپی می تواند خطرات جدی و حتی مرگباری برای بیمار داشته باشد.

جراحی تیرویید جزء اعمال جراحی شایع در سرو گردن می باشد که بیشتر در خانم ها انجام می گیرد. در بعضی مطالعات ندوختن عضله پلاتیسما نتایج زیبایی بهتری به همراه داشته است. با توجه به اینکه در اکثر مراکز درمانی در کشور ما، عضله پلاتیسما و بعضی اوقات زیر جلد نیز دوخته می شود،در این تحقیق می خواهیم اثر دوختن و ندوختن عضله پلاتیسما را در ترمیم نهایی خط انسزیون بررسی نماییم.
این کارآزمایی بالینی روی 60 بیمار که به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده بودند، صورت گرفت. در اعمال جراحی تیروییدکتومی که در روزهای فرد انجام می شد، عضله پلاتیسما دوخته نشد (گروه تجربی) ولی در روزهای زوج در چنین اعمالی عضله دوخته می شد (گروه کنترل). در افرادی که عضله دوخته می شد با استفاده از نخ قابل جذب (کرومیک 30) بخیه زده می شد.
60 بیمار در این مطالعه وارد شدند که به طور تصادفی به دو گروه مساوی کنترل و تجربی تقسیم شدند. در گروه کنترل 8 مرد و 22 زن بودند که میانگین سنی آنها 42.3 سال بود. در گروه تجربی 9 مرد و 21 زن با میانگین سنی 35.9 سال قرار داشتند. اسکار در بیماران گروه تجربی در 60% موارد خوب و در 40% عالی بود؛ حال آنکه در گروه کنترل، اسکار در 80% موارد خوب و در 20% موارد عالی بود. بین دو گروه از نظر نوع اسکار ایجاد شده اختلاف آماری معنی داری یافت نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: اسکار ایجاد شده ناشی از عمل تیروییدکتومی در صورتی که عضله پلاتیسما دوخته نشود با مواردی که دوخته شده تفاوتی ندارد.

سیستمهای پراکنده جامد به منظور افزایش سرعت انحلال داروهای کم محلول در سال 1961 ابداع گردید. در این مطالعه سرعت انحلال، نحوه پراکندگی و پایداری فیزیکی ایندومتاسین در همرسوبی با پوویدون بررسی گردید.
در این مطالعه تجربی، به منظور تعیین نوع پراکندگی و بررسی علت افزایش سرعت انحلال ایندومتاسین در همرسوبی، آزمایشات ذیل به عمل آمد: 1- بررسی سرعت انحلال مخلوطهای مکانیکی و نمونه های همرسوبی با درصد ایندومتاسین یکسان، 2- مطالعه سرعت انحلال همزمان ایندومتاسین و پوویدون، 3-بررسی روند انحلال با استفاده از تصاویر میکروسکوپی 4-تعیین حلالیت ایندومتاسین در غلظتهای مختلف پوویدون و 5- بررسی پراکندگی ذرات در همرسوبی با میکروسکوپ الکترونی.
در این تحقیق مشاهده شد، سرعت انحلال ایندومتاسین تابع وزن مولکولی پوویدون و درصد وزنی داروی پراکنده شده در سیستم می باشد. به طوری که، سرعت انحلال نمونه هایی که دارای پوویدون با وزن مولکولی پایین هستند تقریبا 10 برابر سرعت انحلال نمونه هایی با وزن مولکولی بالا است. همچنین سرعت انحلال در نمونه های حاوی در صد کم دارو به 110 برابر سرعت انحلال نمونه هایی که دارای درصد بالایی از ایندومتاسین هستند، می رسد.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج حاصل از این مطالعه پراکندگی مولکولی یا کلوییدی ایندومتاسین را در غلظت های کمتر از 13.5% تایید می نمایند. مطالعه پایداری نمونه های هم رسوبی در رطوبت های نسبی مختلف نشان می دهد که سیستم در رطوبت نسبی 60% به دلیل پدیده شبه sdting-out بسیار ناپایدار می باشد، ولی در رطوبت های بالاتر از 70% به دلیل کاهش شدید دمای گذار شیشه، ویسکوزیته پلیمر و همچنین نقش پلاستی سایزری آب در پلیمر سرعت انحلال نمونه ها افزایش می یابد.

پسوریازیس یکی از بیماری های پاپولواسکواموس مزمن پوستی است که از شیوع نسبتا بالایی برخوردار است. گزارش شده است که بیماری های عروق کرونری قلب در این افراد شایع تر است. یکی از عواملی که در بالا بودن میزان بیماری های عروق کرونری در این افراد متحمل می نمود، مساله افزایش لیپیدهای خون در مبتلایان به پسوریازیس بود که در مطالعات پیشین تناقضات زیادی در این ارتباط گزارش شده است. این مطالعه به منظور تعیین رابطه بیماری پسوریازیس با افزایش سطح لیپیدهای خون بر روی مبتلایان به این بیماری و گروه شاهد آنها در بیمارستان بوعلی و لقمان حکیم در سال 1380 انجام گرفت.
تحقیق به روش مورد- شاهدی انجام شد. از بین مبتلایان به پسوریازیس افرادی وارد مطالعه شدند که فاقد بیماری هایپرلیپیدمی فامیلی، هایپوتیروییدی، سندرم نفروتیک، نارسایی مزمن کلیه و بیماری بافت همبند بودند و از داروهای کاهنده چربی خون و نیز استرویید خوراکی، سیکلوسپورین، بتا بلاکر و تیازید استفاده نمی کردند. افراد گروه شاهد از نظر سن، جنس،Body Mass Index، فشار خون، میزان فعالیت روزانه و مصرف سیگار کاملا با گروه مورد همسان شده بودند. از هر کدام از این افراد پس از 14 ساعت ناشتا بودن خون وریدی گرفته شد و میزان تری گلیسیرید، کلسترول و HDL توسط کیت های آزمایشگاهی رایج سنجیده شد و LDL و VLDL نیز محاسبه گردید. نتایج با نرم افزار SPSS و آزمون t مورد قضاوت قرار گرفت.
تحقیق بر روی 67 بیمار مبتلا به پسوریازیس و نیز 67 فرد سالم به عنوان شاهد انجام شد. 55% نمونه ها مرد و 45% زن بود. میانگین سنی شرکت کنندگان در طرح 37±17 سال بود، سطح TG، Chol، LDL، HDL و VLDL به ترتیب در گروه مورد 177±188، 201±44، 126±33، 43±11، 31±21 میلی گرم در دسی لیتر و در گروه شاهد 99±29، 183±42، 103±41، 61±11، 20±6 میلی گرم در دسی لیتر بود. در تمامی موارد اختلاف ها از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).
نتیجه گیری و توصیه ها: مطالعه نشان داد که سطح سرمی TG، Chol، LDL و VLDL در مبتلایان به پسوریازیس بیشتر و سطح سرمی HDL کمتر است.این موضوع ممکن است یکی از دلایل بالا بودن شیوع بیماری های عروق کرونر در این افراد باشد. بنابراین توصیه می شود که به این افراد هشدارهای لازم جهت کاهش سایر عوامل خطر بیماری های قلب و عروق داده شود و سطح چربی های خون آنها به طور متناوب اندازه گیری شود.

بدخیمی های دستگاه تناسلی زنان طبق آمارهای غربی 12.7% کل بدخیمی ها در زنان را تشکیل می دهد. نظر به نامشخص بودن میزان شیوع این بدخیمی ها و بررسی نقش عوامل موثر در آن، این بررسی روی بیماران مبتلا به سرطان دستگاه تناسلی زنان که در طی سال های 77-1351 به مرکز درمانی رادیوتراپی جرجانی مراجعه کرده اند، انجام شده است. این مطالعه به روش بررسی داده های موجود (existing data study) انجام گرفته است.
نتایج نشان داد در این مرکز سرطانهای دستگاه تناسلی زنان 20.25% کل موارد بدخیمی در مراجعین زن را تشکیل می دهد که بعد از سرطان پستان (23.5% موارد) در مقام دوم قرار می گیرد. بر خلاف آمارهای غربی در بین بدخیمی های دستگاه تناسلی زنان، سرطان سرویکس با رقمی حدود 12.2% در مقام اول، سرطان تخمدان با 4.85% در مقام دوم و سرطان رحم با 2.54% در مقام سوم قرار دارند. این موضوع نمایانگر تاثیر عوامل اپیدمیولوژیک و منطقه ای در بروز این بدخیم ها می باشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به تفاوت در الگوهای موجود در مورد سرطان های دستگاه های تناسلی زنان، تحقیقات بیشتر در این راستا کمک کننده خواهد بود

متعاقب تشخیص قطعی لیشمانیوز احشایی در یک قلاده سگ نژاد دابرمن و جداسازی انگل لیشمانیا اینفانتوم از احشاء آن در منطقه کردان واقع در شهرستان ساوجبلاغ در سال 1374، مطالعات گسترده ای به منظور تعیین عفونت لیشمانیای احشایی در انسان و مخازن حیوانی (سگ) و نیز صید پشه خاکی ها و به منظور تعیین گونه ها (از جمله ناقلین احتمالی)، اکولوژی، فعالیت فصلی و میزان خونخواری آنها از انسان و حیوانات در منطقه کردان انجام گردید.
در این مطالعه مقطعی 925 نمونه خون بچه های 10 سال و 21 نمونه خون سگ های منطقه کردان جمع آوری شده به روش های آگلوتیناسیون مستقیم و لاتکس آگلوتیناسیون مورد آزمایش قرار گرفتند. همچنین دراین مطالعه جمعا 2090 عدد پشه خاکی از اماکن داخلی و خارجی منطقه کردان و اغشت صید گردیدند.
یک نفر از بچه های مورد مطالعه به روش سرولوژی فوق مثبت و دارای علایم بالینی لیشمانیوز احشایی بود که تحت درمان اختصاصی با گلوکانتیم قرار گرفته و بهبود یافت. تعداد سه قلاده از سگ های تحت بررسی از نظر سرولوژی فوق مثبت و دارای آنتی بادی اختصاصی بر علیه لیشمانیا با عیارهای بیشتر از 1:320 بودند. همچنین در بین پشه های صید شده 7 گونه به جنس فلبوتوموس و 2گونه به جنس سرژانتومیا تعلق داشتند. پشه خاکی های غالب در اماکن داخلی و خارجی فلبوتوموس ماژور بودند. در مجموع 356 عدد از پشه خاکی های صید شده تشریح شدند که در هیچیک پروماستیگوت مشاهده نگردید.
نتیجه گیری وتوصیه ها: در مجموع یک مورد انسان و سه قلاده سگ با استفاده از روش های سرولوژی مثبت تشخیص داده شدند. کالا آزار در منطقه کردان کرج، اسپورادیک می باشد.

با توجه به شیوع اختلالات لیپیدی و روند رو به افزایش و عوارض شناخته شده آن و مفیدبودن آنتوم در درمان مدل حیوانی آن و به منظور تعیین تاثیر آنتوم بر لیپیدهای سرم، این تحقیق روی مراجعین به کلینیک های داخلی شهرکرد در سال 1378 انجام شد.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی و روی 101 فرد مبتلا به هیپرلیپیدمی انجام شده شاخص های کلسترول، تری گلیسرید،HDL-C تعیین گردید. بیماران به طور تصادفی به دو گروه آنتوم و دارو نما تقسیم شدند. در گروه اول، آنتوم کارخانه باریج اسانس به مدت 21 روز تجویز گردید و در گروه شاهد، دارونما به همان میزان تجویز شد. شاخص های لیپیدی در خاتمه در هر دو گروه مجددا اندازه گیری شده و مورد مقایسه آماری قرار گرفت.
از 101 نمونه، 52 نفر در گروه آنتوم و 49 نفر در گروه دارونما قرار گرفتند. گروه ها به لحاظ سن، جنس و شاخص های لیپیدی در شروع مطالعه مشابه بودند. کلسترول در گروه شاهد از 184±36 به 186±32 میلی گرم در دسی لیتر (NS) و در گروه آنتوم از 193±37 به 171±36 میلی گرم در دسی لیتر (P<0.001) رسید. همچنین کاهش معنی داری در سطوح سرمی تری گلیسیرید (از 266±85 mg/dl به 226±134 mg/dl، (p<0.001 پس از درمان با آنتوم دیده شد، در حالی که در گروه شاهد چنین تفاوتی مشاهده نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: آنتوم موجب کاهش لیپیدهای سرم می شود. با توجه به در دسترس بودن، عدم وجود عارضه و قیمت پایین تجویز آن بعد از انجام مطالعات وسیع تر توصیه می شود.

یکی از مشکلات آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی اضطراب بیمار از انجام آن است. با توجه به عوارض ترس در فرایند آندوسکوپی و گزارشات متناقض از تاثیر میدازولام بر تغییرات اشباع اکیسژن خون شریانی و به منظور تعیین اثر این دارو بر میزان اشباع اکسیژن خون شریانی این تحقیق در بیمارستان بوعلی در سال 1380 انجام گرفت.
این مطالعه به روش کار آزمایی بالینی از نوع دو سوکور با نمونه گیری مستمر بر روی 60 بیمار بدون سابقه قبلی بیماری های قلبی، تنفسی، کلیوی، کبدی و عدم مصرف سیگار انجام شد. بیماران به طور تصادفی به گروه مداخله و شاهد (هر یک 30 نفر) تقسیم شدند. 1 دقیقه قبل از آندوسکوپی به گروه شاهد 5 cc سرم فیزیولوژیک وریدی و به گروه مداخله 0.07 mg/kg میدازولام وریدی تزریق شد. از یک دقیقه قبل از آندوسکوپی تا یک دقیقه پس از اتمام آندوسکوپی به فواصل یک دقیقه میزان اشباع اکسیژن خون شریانی به وسیله پالس اکسیمتر اندازه گیری شد و تغییرات آن بین گروه ها مورد مقایسه قرار گرفت.
نتیجه گیری و توصیه ها: تجویز میدازولام در آندوسکوپی باعث کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی نمی شود با این حل توصیه می شود بیماران در حین آندوسکوپی مانیتورینگ شوند.

با توجه به شیوع عفونت ادراری و نقش قابل توجه آن در بروز اسکار کلیوی و همچنین رابطه ریفلاکس ادراری با بروز اسکار، این تحقیق روی کودکان مبتلا به عفونت کلیوی مراجعه کننده به بیمارستان های طالقانی و لبافی نژاد در سالهای 77-1376 انجام شد. اهداف تحقیق عبارت بودند از: تعیین میزان بروز اسکار کلیه و رابطه ریفلاکس ادراری با بروز اسکار کلیه در عفونت کلیوی.
بررسی روی 36 کلیه انجام گرفت. عفونت کلیوی بر اساس داشتن علایم بالینی، کشت مثبت ادرار، اسکن غیر طبیعی با Tc99تشخیص داده شد. کودکان دارای آنومالی های سیستم ادراری و نیز اسکار قبلی از مطالعه حذف شدند. ریفلاکس ادراری بر اساس انجام VCUG (در پسران به روش استاندارد و در دختران به روش رادیوایزوتوپ) تشخیص داده شد و بیماران به مدت حداقل 6 ماده مورد پیگیری قرار گرفتند و بروز اسکار در نمونه ها بررسی و میزان واقعی آن در جامعه برآورد شد. همچنین نقش ریفلاکس ادراری در بروز اسکار تعیین گردید.
از 36 کلیه مورد مطالعه در 5 کلیه (13.2%) اسکار بروز نمود. 11 کلیه بدون ریفلاکس به عنوان گروه شاهد و 25 کلیه دارای ریفلاکس ادراری به عنوان گروه مورد در نظر گرفته شدند. اسکار کلیه در 9.1% کلیه های گروه شاهد و 16% کلیه های گروه مورد مشاهده شد. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. درضمن مشاهده گردید که اسکار کلیه در سنین پایین تر شایع تر است.
نتیجه گیری و توصیه ها: از آنجا که تشکیل اسکار از عوارض شناخته شده عفونت ادراری و پرفشاری خون و بیماری نهایی کلیه از عوارض دیررس تشکیل اسکار هستند، پیشگیری، تشخیص زودرس، درمان مناسب و پیگیری کافی در کودکان مبتلا به عفونت ادراری ضروری است.

مطالعه حاضر کوششی در جهت بررسی اثرات قلبی- عروقی قرص "سرماخوردگی بزرگسالان" و قرص "آنتی هیستامین دکونژستان" که هر دو حاوی عوامل مقلد سمپاتیک هستند در بیماران مبتلا به پرفشاری خون از طریق مقایسه اثر آنها با دارونما و همچنین مقایسه اثرات این دو دارو با یکدیگر می باشد.
به 30 نفر داوطلب دارای پرفشاری خون که میانگین سنی 5.7 ±57.1 سال داشتند، قرص آنتی هیستامین دکونژستان و سرماخوردگی بزرگسالان و دارونمای آنها به صورت متقاطع و یک سوکور با دوره wash out دو هفته ای تجویزگردید. قبل از تجویز و پس از آن در دقایق 10، 20، 30، 60، 120 و 240، چهار پارامتر فشار خون سیستولی (SBP)، فشار خون دیاستولی(DBP)، فشار خون متوسط شریانی (MAP) و نبض یا تعداد ضربان قلب در دقیقه (HR) اندازه گیری شدند.
در رابطه با قرص آنتی هیستامین دکونژستان افزایش معنی دار در فشار خون سیستولی نسبت به دارونما در دقایق 30، 60، 120 و 240 پس از تجویز به دست آمد. افزایش معنی دار در فشار خون دیاستولی نسبت به دارونما در دقایق 30، 60 و 120 پس از تجویز مشاهده شد. افزایش معنی دار در فشارخون متوسط شریانی نسبت به دارونما در دقایق 30، 60، 120و 240 پس از تجویز به دست آمد. کاهش معنی دار در تعداد ضربان قلب، در دقیقه 60پس از تجویز مشاهده شد. اما در مورد قرص سرماخوردگی بزرگسالان اختلاف معنی دار در هیچ یک از زمانها نسبت به دارونما در مورد فشارخون سیستولی، فشارخون دیاستولی و فشار خون متوسط شریانی بدست نیامد، تنها در مورد نبض شمارش شده از بیماران در دقیقه 120، کاهش معنی داری نسبت به دارونما گزارش شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: این مطالعات نشان داد که جنسیت هیچ تاثیری بر پارامترهای ذکر شده ندارند. نتایج بدست آمده از این مطالعه به منزله زنگ خطری برای جامعه پزشکی و همچنین بیماران مبتلا به پرفشاری خون در خصوص مصرف داروهایی است که سالیان دراز به عنوان داروهای بی خطر و OTC و حتی با دوز بالا مصرف می شدند. در عین حال می توان برای حل نسبی مشکل یک داروی موثر در سرماخوردگی یعنی قرص سرما خوردگی بزرگسالان را پیشنهاد کرد که هیچگونه اثر افزایشی قابل ملاحظه ای بر روی فشار خون بیماران ندارد.

با توجه به شیوع COPD وعوارض شناخته شده آن و گزارشاتی دال بر موفقیت تکنیک های نوتوانی و به منظور تعیین تاثیر اجرای تکنیک های نوتوانی ریه بر وضعیت بالینی بیماران مبتلا بهCOPD، این تحقیق در بخش داخلی بیمارستان مسیح دانشوری انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد بر روی تعداد 30 بیمار صورت گرفت. بیماران علاوه بر مصرف نکردن دارو، دارای سن بالای 40 سال و عدم ابتلا به سایر بیماری های ریوی بودند. شاخص های شدت تنگی نفس در حین راه رفتن، بالا رفتن از پله، خم شدن، صحبت کردن، اجابت مزاج، درازکشیدن، غذاخوردن و لباس پوشیدن و نیز شاخص های ABGوPFT به روش نمونه گیری خون شریانی، و اسپیرومتری مورد بررسی قرار گرفتند. اجرای تکنیک ها بعد از بررسی شاخص ها به مدت 10 روز صورت گرفت و بعد از 10 روز مجددا شدت تنگی نفس و شاخص های فوق به ترتیب بررسی و با آماره paried t-test و McNemars مورد قضاوت قرار گرفتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: این مطالعه نشان داد که به کارگیری تکنیک های نوتوانی ریه موجب کاهش شدت تنگی نفس و بهبود برخی از شاخص های PFT وABG شده است. در مورد ارزش واقعی نتایج توصیه می شود که مطالعه با حجم نمونه بیشتر صورت گیرد.