Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:7 Issue: 3, 2002

آفتاب سوختگی های مکرر یکی از مشکلات عمده مراجعین به درمانگاه های پوست است که در صورت تداوم، منجر به عوارضی مانند پیری پوست، تومورهای خوش خیم و بدخیم می گردد. یکی از بهترین راه های پیش گیری از آفتاب سوختگی و عوارض آن، استفاده از فرآورده های ضد آفتاب است. با توجه به این که این فرآورده ها با (SPF) Sun Protection Factor های مختلف به بازارهای دارویی عرضه شده و توصیه های متفاوتی راجع به استفاده از ضدآفتابها با SPF های مختلف از نظر تاثیر در پیش گیری و بروز عوارض وجود دارد، این تحقیق به منظور مقایسه اثر کرمهای ضدآفتابهای دارای SPF=30 با SPF=100 در پیش گیری از آفتاب سوختگی بر روی کوهنوردان در دامنه جنوبی کوه توچال تهران (ولنجک) در مهرماه سال 1380 انجام شد.
مطالعه به روش کارآزمایی بالینی از نوع همسان شده روی تعداد76 نفر شامل 152 نمونه انجام گرفت. یک طرف از صورت هر کوهنورد برحسب تصادف به گروه مورد و طرف دیگر به عنوان شاهد انتخاب گردید. به میزان 0.3میلی لیتر از کرم ضدآفتاب آلفایووی با SPF=30 به طرف مورد و همین مقدار از کرم ضدآفتاب فتودرمSPF=100 به طرف شاهد مالیده شد. این عمل 2.5 ساعت بعد نیز تکرار شد. کوهنوردان مجموعا 5 ساعت در معرض آفتاب در فضای باز کوهستان قرار داشتند. ارزیابی بعد از این زمان از نظر اریتم حاصل از آفتاب سوختگی با معاینه و از نظر سوزش، خارش و میزان رضایت با مصاحبه انجام شد. نتایج با آماره های Mc Nemar''s و کای دو مورد قضاوت قرار گرفت.
کوهنوردان مورد مطالعه شامل 30 مرد و 36 زن با میانگین سنی 3.5±21.8 سال بودند. در معاینه هر دو کرم ضدآفتاب در پیش گیری از سوختگی موثر بودند که این میزان با ضدآفتاب SPF=30،88.2% و با ضدآفتابSPF=100، 82.9% بود(p<0.0005). اریتم حاصل از آفتاب سوختگی در گروه استفاده کننده از ضدآفتاب باSPF=30، 11.8% و درSPF=100، 17.1% بود. خارش در هیچ کدام از دو گروه وجود نداشت و سوزش در گروهSPF=30، 6.5% و در گروهSPF=100، 7.8% بود. میزان رضایت مصرف کنندگان از کرم های SPF=30 وSPF=100 به ترتیب 89.4 و 85.5 درصد بود. اختلاف ها در هیچکدام از موارد از نظر آماری معنی دار نبود.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج این تحقیق نشان داد که ضدآفتاب های با SPF=30 و SPF=100 در پیش گیری از آفتاب سوختگی و برخی عوارض تفاوتی با هم ندارند. لذا منطقی است جهت جلوگیری از افزایش احتمالی واکنش های ناخواسته پوستی و همچنین کاهش هزینه ها، مطابق نظر SPF، FDA ضدآفتاب های تجویزی حداقل برای افراد عادی به عدد 30 محدود گردد.

با توجه به شیوع عفونت ادراری و نقش عفونت زایی استافیلوکوک ها و میزان بسیار متفاوت مقاومت به آنتی بیوتیک ها، همچنان مشکل درمانی در بعضی بیماران وجود داشته و به صورت عوارض شناخته شده پس از مصرف آنتی بیوتیک نامناسب تظاهر می یابد. به منظور تعیین نوع استافیلوکوک های مولد عفونت ادراری و میزان حساسیت آنها به آنتی بیوتیکهای مصرفی این تحقیق بر روی مراجعین به بیمارستانهای شهدای تجریش، لبافی نژاد و طالقانی تهران در سالهای 75-1374 انجام گرفت.
این مطالعه به روش توصیفی روی 467 بیمار سرپایی مبتلا به عفونت ادراری که بطور مستمر مراجعه می کردند انجام گرفت. ملاک ورود به مطالعه مثبت بودن کشت ادرار از نظر استافیلوکوک و نتیجه آزمایش آنتی بیوگرام بود که به منظور بررسی میزان مقاومت دارویی، استافیلوکوک های جداشده با 17 آنتی بیوتیک به روش دیسک دیفیوژن مورد آزمایش قرار گرفتند و الگوی حساسیت به آنتی بیوتیک ها تعیین گردید.
از مجموع 467 کشت مثبت ادرار، استافیلوکوک کواگولاز منفی در 77% موارد و استافیلوکوک اورئوس در 23% موارد جدا گردید، فراوانی استافیلوکوک ساپروفیتیکوس (46%) حدود دو برابر استافیلوکوک اپیدرمیدیس (26%) به دست آمد. در آنتی بیوگرام صورت گرفته، مقاومت 100% استافیلوکوکها نسبت به پنی سیلین و آموکسی سیلین مشاهده شد. در بین سایر انتی بیوتیکها کمترین حساسیت نسبت به کلوگزاسیلین (20%) و بیشترین حساسیت نسبت به و نکوماسین (100%) گزارش شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به وجود طیف وسیعی از مقاومت استافیلوکوکها نسبت به آنتی بیوتیک ها، انجام آنتی بیوگرام جهت شناسایی داروی موثر، ضروری است. بدین وسیله می توان از تجویز بی مورد و نادرست آنتی بیوتیک ها که منجر به درمان ناقص و یا ایجاد سوشهای مقاوم می شود، جلوگیری نمود.

یکی از یافته های تشخیصی که در اکثر بیماران آسمی وجود دارد سرفه و افزایش پاسخ دهی راه های هوایی است که نسبت به مجموعه ای از محرکها ایجاد می شود. به همین علت در زمانی که شک به وجود آسم وجود دارد از آزمونهای تحریکی مثل تست متاکولین استفاده می شود. هدف از انجام این تحقیق یافتن موارد مثبت حاصل از انجام تست متاکولین و عوامل مرتبط در مبتلایان به سرفه مزمن مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری در طی سالهای 1377 و 1378 بود.
این تحقیق مقطعی بر روی 101 بیمار مبتلابه سرفه مزمن انجام شد. بیماران مذکور بجز شکایت فوق بیماری دیگر نظیر سینوزیت، عفونت ریوی اخیر، برونشیت، ریفلاکس معده به مری و بیماری زمینه ای ریوی نداشته و از نظر اسپیرومتری کاملا طبیعی بودند. کلیه بیماران فوق تحت آزمون تحریکی متاکولین قرار گرفته و تحریک پذیری راه های هوایی آنان مورد بررسی قرار گرفت. سپس ارتباط نتایج آزمون متاکولین با علایم بالینی، سابقه بیماری زمینه ای و مصرف سیگار در بیماران بررسی شد.
51 مرد و50 زن با میانگین سنی 15.4±38.8 سال در این تحقیق وارد شدند. در 52 نفر (51.5%) نتایج آزمون مثبت یعنی مبتلا به ازدیاد پاسخ دهی راه های هوایی بوده و در 41 نفر (40.6%) منفی بود یعنی سرفه بنا به علت دیگری غیر از تحریک پذیری راه های هوایی ایجاد شده و نیاز به بررسی بیشتری داشتند. در 8 نفر (7.9%) پاسخ آزمون قابل توجه نبود. با انجام آزمون کای دو مشخص شد که تنها مثبت شدن آزمون متاکولین با خس خس سینه ارتباط معنی دار آماری دارد(p<0.0001). نتیجه گیری وتوصیه ها: با توجه به کم بودن موارد مثبت تست تحریکی متاکولین، از این آزمون نمی توان به عنوان روش اولیه برای بررسی علت سرفه مزمن استفاده کرد. با این حال به علت اهمیت بکارگیری روش های پاراکلینیکی در رسیدن به تشخیص قطعی در موارد مشکوک به آسم، انجام این تست در تعیین خط مشی پزشک معالج در یافتن علت و انتخاب مناسبترین درمان برای بیماران می تواند مفید باشد. در نهایت توصیه می شود جهت حصول نتیجه قطعی تر، تحقیق مشابه با در نظر گرفتن زمان پیگیری طولانی و تعداد بیماران بیشتر صورت گیرد.

در مطالعات مختلف ثابت شده است که اندازه گیری باز گردش (ریسرکولاسیون) یک روش قابل قبول برای اندازه گیری کیفیت همودیالیز می باشد. با توجه به اینکه در ایران در حدود 22000 بیمار دیالیزی وجود دارد و برای اغلب اینها فیستول شریانی وریدی با تکنیکهای متفاوت و در محلهای مختلف گذاشته می شود، هنوز مطالعه ای که کیفیت همودیالیز کیفیت فیستولها را ارزیابی کند، صورت نگرفته است.
مطالعه حاضر به صورت توصیفی بر روی 97 بیمار که در مرکز دیالیز ایران تحت دیالیز بودند و همگی فیستول شریانی وریدی اولیه (Native) در مچ دست یا حفره آرنج داشتند، صورت گرفت. مطالعه در دو مرحله انجام شد. مرحله اول شامل اندازه گیری باز گردش که با تکنیک جریان با سرعت کم صورت گرفت و میزان باز گردش بر حسب سن، جنس و عمر فیستول مشخص گردید و در مرحله دوم نوع و محل فیستول از نظر باز گردش مقایسه شد.
میزان باز گردش از صفر تا 16 درصد متفاوت بود که میانگین آن 2.5% بود. بالاترین میانگین باز گردش در فیستولهای پروگزیمال انتها به پهلو و کمترین آن مربوط به فیستول پروگزیمال پهلو به پهلو می باشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان باز گردش در فیستولهای شریانی وریدی مورد مطالعه در حد مناسب بوده و با نوع و محل فیستول حداقل در سرعت 300 میلی لیتر در دقیقه ارتباط معنی دار نشان نمی دهد.

با توجه به پتانسیل تبدیل کیست های ادنتوژنیک به آملوبلاستوما و همچنین وجود مشکل در افتراق هیستولوژیک بین آملوبلاستومای conventional و unicystic از کیست های ادنتولوژیک واقعی، امروزه روش های مختلفی در افتراق این ضایعات از یکدیگر معرفی شده اند. یکی از این روش ها، رنگ آمیزی نیترات نقره و شمارش نقاط سازمان دهنده هسته ای است که درمورد تشخیص ضایعات سرطانی و همچنین تعیین قدرت تهاجم و درجه تمایز تومور، نتایج موفقیت آمیزی را به تایید رسانیده است. لذا به منظور تعیین میزان نقاط سازمان دهنده هسته ای در ضایعات منتخب، این تحقیق روی بلوک های پارافینی موجود در آرشیو بخش پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی طی سالهای 79-1373 انجام گرفت.
تحقیق حاضر به روش مقطعی و تکنیک آن مشاهده با استفاده از فرم اطلاعاتی می باشد. این تحقیق بر روی 37 بلوک پارافینی شامل 10 نمونه آملوبلاستومایconventional، 7 نمونه آملوبلاستومایunicystic، 10 نمونه ادنتوژنیک کراتوسیست و 10 نمونه کیست دنتی جروس انجام گرفت. نقاط سیاه واضح و مجزا از یکدیگر به عنوان یک نقطه واحد شمارش گردید و میزان آنها در هر نمونه تعیین و با آماره توصیفی ارایه گردید.
اختلاف معنی دار آماری در تعداد نقاط سازمان دهنده هسته ای بین چهار ضایعه مورد مطالعه نشان داده شد (p<0.001) همچنین اختلاف معنی داری بین تعداد این نقاط در آملوبلاستومای(0.32±2.45) conventional و ادنتوژنیک کراتوسیست (0.47±1.68)، بین آملوبلاستومای conventional و کیست دنتی جروس (0.51±1.49)، بین آملوبلاستومای (0.35±2.34) unicystic و ادنتوژنیک کراتوسیست و همچنین بین آملوبلاستومای unicystic و کیست دنتی جروس نشان داده شد (p<0.05) این در حالیست که بین تعداد این نقاط در هر یک از تومورها و همین طور بین هر یک از کیست ها با یکدیگر اختلاف معنی داری مشاهده نشد. همچنین تعداد نقاط سازمان دهنده هسته ای در هسته سلولهای لایه بازال پوشش ادنتوژنیک کراتوسیست (0.41±1.97) به طور معنی داری (حدود 47%) بیشتر از تعداد این نقاط در هسته سلولهای لایه پارابازال پوشش کیست (0.36±1.40) مربوطه بود(p<0.005). نتیجه گیری و توصیه ها: میزان نقاط سازمان دهنده هسته ای در افتراق بین آملوبلاستومایconventional و unicystic از کیست دنتی جروس و ادنتوژنیک کراتوسیست، مفید می باشد، اما با توجه به تعداد اندک تحقیقات انجام شده در این زمینه و اختلاف بین محققین در تکنیک رنگ آمیزی و روش شمارش این نقاط در مورد ضایعات یکسان، توصیه می شود که مطالعات بیشتری در مورد نقاط سازمان دهنده هسته ای در ضایعات ادنتوژنیک مذکور با بکارگیری روش های یکسان و استانداردهای مشخص انجام گیرند.

99mTC-GHA رادیو دارویی است که عمدتا در تصویر برداری از مغز و کلیه استفاده می شود اما به لحاظ خصوصیات شبه گلوکزی خود در ضایعاتی که از نظر متابولیکی فعال هستند، نظیر برخی تومورها و التهابات و عفونت ها، تجمع می یابد.
در این مطالعه نقش اسکن 99mTC-GHA در بیماران با ضایعات فعال سل ریوی با یافته های رادیولوژیک و میکروبیولوژیک مقایسه شده است. مطالعه به روش تحلیلی مقایسه ای و بر روی 21 بیمار مبتلا به سل ریوی فعال که توسطCXR، اسمیر و کشت خلط تایید شده اند، صورت گرفت. تصاویر در دو مرحله 20 دقیقه و 60 دقیقه پس از تزریق رادیو دارو توسط دوربین گاما تهیه شد و سپس در مرحله اول بدون توجه به نتایج رادیوگرافی و به دو روش چشمی و نیمه کمی (semiquantitative) تفسیر شد. در روش چشمی افزایش جذب ماده رادیواکتیو در هر محل از ریه ها با بافت نرم گردن و حوضچه خونی(blood pool) قلب و مدیاستن مقایسه شد و میزان اکتیویته از +1 تا +3 درجه بندی شد. در روش نیمه کمی با ترسیم کامپیوتری (ROI) Region of Interest در اطراف ناحیه افزایش جذب در ریه(lesion)، ناحیه به ظاهر سالم (non lesion) و بافت نرم گردن(NST)، میانگین شمارش اکتیویتی (Mean Count Value) آنها محاسبه شد و سپس نسبتهای L/NL و L/NST برای هر ضایعه محاسبه شد. در روش نیمه کمی نسبت L/NL برای موارد +1 معادل 1.29±0.15 و 1.50±0.2 L/NST بود، لذا در مواردی که نسبت L/NL و L/NST کمتر از مقدار محاسبه شده برای 1+ باشد، جذب در حد طبیعی در نظر گرفته می شود.
از 21 بیمار، در 3 بیمار (14.3%) حداکثر افزایش برداشت ماده رادیواکتیو در هر کدام از ریه ها در حد1+، در 14 بیمار (66.6%) در حد +2 و در 4 بیمار (19.1%) در حد +3 بود، لذا در تمام بیماران افزایش جذب بیش از بافت نرم گردن به دست آمد. در رادیوگرافی سینه بیماران 73 ضایعه براساس ناحیه درگیر (1.3 فوقانی، 1.3 میانی، 1.3 تحتانی) یافت شد و در اسکن ریه با 99mTC-GHA ناحیه افزایش جذب نشان داده شد که از این تعداد فقط 38 ضایعه در هر دو مشترک بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: اسکن ریه با 99mTC-GHA در تشخیص سل ریوی فعال کمک کننده بوده و در کنار روش های دیگر می تواند نقش تکمیلی داشته باشد.

کنترل هیپرلیپیدمی در بیماران قلبی- عروقی از اهمیت زیادی برخوردار است. اسیدهای چرب امگا 3 اثرات بارزی روی کاهش تری گلیسیرید، ترومبوز و آریتمی دارند اما باعث افزایشLDL می شوند. با توجه به اثر ویتامینC روی کاتابولیسمLDL و القای گیرنده های LDL روی کبد، این مطالعه با هدف بکارگیری توام اسیدهای چرب امگا 3 و ویتامینC برای کاهشLDL، بهبود سایر لیپیدهای خون، مالون دی آلدیید (MDA) و همچنین مقایسه آن با اثرات هر کدام از این مکمل ها به تنهایی، روی افراد مبتلا به هیپرلیپیدمی در دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 80-1379 انجام شد.
پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بر روی 68 بیمار هیپرلیپیدمی کلسترول تام (TC) و تری گلیسیرید (TG) بیش از 200 mg/dl صورت پذیرفت. افراد بطور تصادفی به 4 گروه دریافت کننده 500 میلی گرم ویتامین C،1 گرم امگا 3، 500 میلی گرم ویتامین1+C گرم امگا 3 و شاهد تقسیم و به مدت 10 هفته این مکمل ها را مصرف کردند. نمونه های خون ناشتا در شروع و پایان هفته دهم جمع آوری گردید.HDL، LDL، TC، TG سرم به روش آنزیمی،MDA و ویتامینC خون به روش کلریمتری محاسبه شد. داده ها توسطANOVA، paired t-test، کای دو وrepeated measurement آنالیز شدند.
الگوی مصرف مواد غذایی، وضعیت اقتصادی اجتماعی و آنترپومتریک تغییر معنی داری در طی مطالعه نداشت. افزایش معنی داری در مقدار ویتامینC خون در گروه ویتامین p<0.001 C و گروه ویتامین +C امگا (p<0.02) 3 در پایان هفته دهم نسبت به شروع مطالعه و همچنین در پایان هفته دهم در گروه ویتامین+C امگا 3 نسبت به گروه شاهد (p<0.001) وجود داشت.TG سرم در پایان هفته دهم در گروه امگا 3، کاهش معنی دار در مقایسه با گروه شاهد (p<0.01) و در مقایسه با ابتدای مطالعه (p<0.002) داشت. درگروه ویتامین C در پایان هفته دهم کاهش معنی دار در کلسترول تام(p<0.0004) و (p<0.01) MDA نسبت به ابتدای مطالعه و افزایش معنی دار در مقدار ویتامینC خون نسبت به گروه شاهد (p<0.01) و کاهش معنی دار در MDA در پایان مطالعه در مقایسه با گروه امگا 3،(p<0.03) وجود داشت. در پایان مطالعه در گروه امگا 3 میزان TG/HDL نسبت به ابتدای مطالعه و همچنین نسبت به گروه شاهد کاهش معنی دار (p<0.04) داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: اگر چه تجویز توام اسیدهای چرب امگا 3 و ویتامینC تاثیر مفیدی روی وضعیت لیپیدی بیماران مبتلا به هیپرلیپیدمی نداشت اما مقدار 1 گرم اسید چرب امگا 3 خالص، به مدت 10 هفته، ماده مغذی موثری برای کاهش TG در افراد مبتلا به هیپرلیپیدمی است بدون آنکه باعث افزایشLDL و MDA شود.

با توجه به گزارشاتی که از کشورهای این منطقه در مورد شیوع کمبود تحت بالینی ویتامین D در دست است و نظر به اینکه با وجود برنامه های بهداشتی برای پیشگیری از کمبود ویتامین هنوز نرمی استخوان در شیرخواران تهرانی قابل مشاهده است، این تحقیق برای تعیین کمبود ویتامین D و تغییر بالینی و بیولوژیکی آن نزد مادر و شیرخواران متولد در زایشگاه مهدیه، در سال 1377 انجام شد.
این مطالعه به روش طولی در دو مرحله انجام گرفت: مرحله اول: در اردیبهشت ماه، سال 1377، 50 مادر و نوازد سالم (بدون سابقه، بدون علامت) با نمونه گیری مستمر وارد تحقیق شدند. در اطاق زایمان از مادر و نوزاد (بند ناف) خون گیری شد. سرم جهت اندازه گیری 25 هیدروکسی ویتامین iPTH،D، کلسیم و آلکالین فسفاتاز به آزمایشگاه تخصصی دانشگاه لیون ارسال شد و براساس هیدروکسی ویتامین D، بیشتر از 10 به عنوان طبیعی، بین 10 تا 6 به عنوان کمبود نسبی و کمتر از 6 به عنوان کمبود واضح، طبقه بندی شدند. مرحله دوم: در اسفند ماه سال 1377، تعدادی شیرخوار که در بدو تولد ذخیره ویتامینD نداشتند (برابر صفر) مجددا معاینه و با والدین آنها مصاحبه شد. از 13 نفر آنها نمونه گیری جهت اندازه گیری PTH، کلسیم، فسفر و آلکالین فسفاتاز انجام شد.
در مرحله اول تحقیق 25 هیدروکسی ویتامین D سرم مادران برابر 5.1±6.7 نانوگرم در میلی لیتر بود. 20% طبیعی، 18% کمبود نسبی و 62% کمبود واضح داشتند. هیپرپاراتیروییدیسم ثانویه در 36% مشاهده شد. ویتامین D بندناف نوزادان برابر 3.6±3 نانوگرم در میلی لیتر بوده که ضریب همبستگی خیلی خوب و معنی داری بین سطح سرمی 25 هیدروکسی ویتامینD مادر و نوزاد و آلکالین فسفاتاز مادر و نوزاد وجود داشت ضریب همبستگی منفی میان سن مادر و سطح سرمی ویتامین D وجود داشت. در مرحله دوم: از 17 شیرخوار که در بدو تولد فاقد ذخیره ویتامین D بوده و پیگیری شدند، سابقه تشنج در 3 مورد (17%)، عفونت ریوی طول کشیده در 2 مورد (11.8%) و دیر نشستن در 5 مورد (30.4%) مشاهده شد. 2 نفر از شیرخواران (11.8%) علایم هیپوتونی خفیف داشتند. میزان کلسیم 0.54±9.7 میلی گرم در دسی لیتر، فسفر برابر 0.77±5.96 میلی گرم در دسی لیتر، آلکالین فسفاتاز 270.4±524.1 واحد در لیتر و 34.34±27.44 PTH میکروگرم در میلی لیتر بود، چهار شیرخوار (23.5%) دارای علایم بیولوژیکی کمبود متوسط ویتامین D بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: کمبود ویتامین D در پایان دوره بارداری شایع است. ویتامین D مادر با ویتامین D نوزادش همبستگی خیلی خوبی دارد. 90 ماه بعد، با وجود شرایط محیطی خوب و سیستم بهداشتی موجود، مشکل کمبود، علایم بالینی و بیولوژیکی کماکان پایدار است.

تحقیقات مختلفی آنالیز گازهای خون شریانی (Arterial Blood Gas:ABG) را با خون مویرگی (Arterialized Capillary Blood Gas:ACBG) مورد بررسی قرار داده اند و به این نتیجه رسیده اند که این روش می تواند جایگزین آنالیز گازهای خون شریانی شود. در این بین کمتر تحقیقی به بررسی آنالیز گازهای خون شریانی در افراد هیپوکسیک و مقایسه آن با گازهای خون مویرگی شده پرداخته است. از این روی این تحقیق با هدف تعیین قدرت آنالیز گازهای خون مویرگی شریانی شده در بیماران هیپوکسیک بستری در بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان شهدای تجریش در سال 1378 انجام شد.
در یک مطالعه مقطعی تعداد 30 بیمار هیپوکسیک بستری در ICU انتخاب شدند. از کلیه بیماران دو نمونه گیری یکی از طریق شریان رادیال (ABG) و یکی از انگشت چهارم دست مقابل بیمار (ACBG) انجام گرفت، آنگاه حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت (PPV)، ارزش اخباری منفی (NPV) و دقت (accuracy) تستهایACBG براساس تست ABG محاسبه شدند.
میانگین سنی افراد بررسی شده 10.0±48.3 سال بود. از بین این افراد 17 نفر (57%) مرد و 13 نفر (43%) زن بودند. حساسیت و ویژگی برای PH به ترتیب 100% و 95%، برای بی کربنات 96% و 50% و برای دی اکسیدکربن به ترتیب 64% و 63%به دست آمد.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد که استفاده ازACBG تست مناسبی در بیماران هیپوکسیک باشد. پیشنهاد می گردد که در مطالعات آتی استفاده از این روش در شرایط مختلف سنجیده گردد.

مطالعات پیشین نقش اورال تولرانس را در درمان چندین بیماری خود ایمن نشان داده اند. هدف از مطالعه حاضر بررسی القای اورال تولرانس و همچنین ارزیابی پاسخهای ایمنی در این خصوص است.
در این مطالعه تجربی، اثر تجویز خوراکی مقادیر کم و زیاد آنتی ژن پروتیینی تیروزیناز بر پاسخ های ایمنی هومورال و سلولی روز بعد از ایمونیزاسیون موش های ماده C57BL/6، در سن 6 هفتگی مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج نشان می دهد تجویز خوراکی مقادیر کم و زیاد آنتی ژن تیروزیناز باعث افزایش معنی دار در سطوح آنتی بادی بر علیه آنزیم تیروزیناز می گردد که افزایش تولید آنتی بادی در مقدار کم آنتی ژن در مقایسه با مقدار زیاد آنتی ژن بیشتر صورت می پذیرد، اما تجویز خوراکی مقادیر کم و زیاد تیروزیناز باعث کاهش مشخص در پاسخ DTH حیوانات می گردد.
نتیجه گیری و توصیه ها: تجویز خوراکی آنتی ژن با کاهش پاسخ ایمنی سلولی و افزایش پاسخ ایمنی هومورال همراه است.

دیابت حاملگی شایعترین اختلال متابولیک دوران بارداری است که اغلب بدون علامت بوده ولی با عوارض مادری و جنینی بسیار همراه می باشد. با بهبود مراقبت های دوره حاملگی و تشخیص و اداره این بیماری می توان از عوارض و مرگ و میر نوزادان پیشگیری کرد.
این تحقیق به روش توصیفی بر روی 52 بیمار حامله دیابتی که به بیمارستان طالقانی مراجعه نمودند، انجام شده است. از این تعداد 20 نفر مبتلا به Overt Diabetes و 32 نفر به Gestational Diabetes مبتلا بودند.
سابقه سقط جنین و پری ناتال مورتالیتی در بیمارانovert بیشتر از gestational بود. همچنین بیشترین میزان سزارین در گروه overt انجام شد که به دلیل ماکروزومی بود. متوسط وزن هنگام تولد و آپگار دقیقه اول در گروهgestational بیشتر از گروهovert بود. همچنین آپگار نوزادان متولد شده از راه واژینال و سزارین با هم مقایسه شد که ارزش آماری نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان سزارین در دیابت overt بیشتر از دیابت حاملگی بود. همچنین وزن هنگام تولد نوزاد آپگار دقیقه اول در گروه دیابت حاملگی بیشتر از گروه دیابت overt بود که بدلیل مراقبت های بهتر بر مبنای تشخیص زودرس است.

با توجه به اهمیت یائسگی و اثرات آن بر زندگی خانم یائسه و نیز فواید درمان جایگزینی هورمون در این دوران، بر آن شدیم که به بررسی یکی از اثرات استروژن درمانی در اختلالات خواب در زنان یائسه بپردازیم.
در این مطالعه که به صورت clinical trial with concurrent controls انجام شد، 60 خانم یائسه وارد شدند. این افراد در دو گروه 30 نفری قرار گرفتند. گروه تجربی تحت درمان با قرص استروژن کنژوگه به میزان 0.625 mg در روز به مدت سه ماه و گروه شاهد تحت درمان با پلاسبو، یک عدد در روز به مدت سه ماه قرار گرفتند. قبل و پس از درمان، پرسشنامه هایی حاوی 7 سوال کامل گردید.
در گروه تجربی تسهیل در خواب رفتن مشاهده شد، همچنین تعداد دفعات پریدن از خواب، خستگی صبحگاهی و خواب آلودگی در طی روز کاهش یافته بود. این در حالیست که به خواب رفتن مجدد افراد این گروه نیز تسهیل شده بود. کلیه موارد فوق در مقایسه با گروه شاهد از نظر آماری معنی دار بود(p<0.05). در این مطالعه ارتباطی بین وزن، سن، طول مدت یائسگی و علت آن با اختلالات خواب بدست نیامد.
نتیجه گیری و توصیه ها: این مطالعه نشان داد درمان جایگزینی استروژن بوضوح مشکلات خواب را در زنان یائسه کاهش داده است. انجام مطالعات کاملتر با تعداد نمونه بیشتر توصیه می شود.

نظر به اینکه استراتژی درمان با نظارت مستقیم (DOTS) به عنوان یک راه کار موثر در درمان بیماری سل از طرف سازمان جهانی بهداشت معرفی شده است و به منظور بررسی تاثیر اجرای این روش در قالب نظام شبکه های بهداشتی درمانی کشور (PHC)، این طرح توسط مرکز پژوهشی، آموزشی و درمانی سل و بیماری های ریوی، در شهرستان ورامین از سال 1375 تا پایان نیمه اول سال 1377 (به مدت 30 ماه) به اجرا در آمد.
این تحقیق به روش نیمه تجربی(quasi experimental، non-equivalent group، post-test only) انجام شد. بر این اساس کلیه مراجعین به مراکز دولتی و خصوصی که بیش از 3 هفته سرفه داشتند، جهت آزمایش مستقیم خلط از نظر باسیل اسید فست (AFB) به روش رنگ آمیزی زیل نلسون به آزمایشگاه سل شهرستان معرفی می شدند و پس از تشخیص، موارد مبتلا ثبت و در نزدیکترین مرکز بهداشتی درمانی یا خانه بهداشت به محل سکونت بیمار تحت درمان با نظارت مستقیم (DOTS) قرار می گرفتند. پیگیری موارد تماس و سیر درمان بیماری (اسمیر خلط ماه دوم، سوم، پنجم و خاتمه درمان) از طریق همان مراکز انجام می گرفت.
در این مدت نمونه خلط 3236 نفر مورد بررسی قرار گرفتند که 167 نفر (5.2%) مثبت جدید بود. از کل موارد ثبت شده، 197 نفر اسمیر مثبت جدید به تفکیک 83 نفر (42%) مرد و 114 نفر (58%) زن، 9 نفر عود، 65 نفر اسمیر منفی و 84 نفر خارج ریوی بودند. میزان تغییر اسمیر مثبت به منفی در ماه دوم و سوم در بیماران مبتلا به سل ریوی خلط مثبت جدید 96.6 درصد و میزان بهبود 95.8 درصد است.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به آمار میزان مورد انتظار تغییر اسمیر مثبت به منفی (%85) و میزان بهبود کل کشور در سال 1997 که 87% بوده است، ادغام فعالیتهای مبارزه با سل در شبکه بهداشت و درمان ورامین نتیجه مثبت و موثری داشته است.

سردرد بدون شک شایع ترین علت درد است. گزارش شده است که سردردهای مزمن عودکننده (میگرنی و عصبی) در بیماران با کم خوابی یا اختلالات دیگر خواب در مقایسه با افراد طبیعی بیشتر است. بدین منظور مطالعه ای برای تعیین ارتباط بین اختلالات خواب و سردردهای میگرنی و عصبی در مراجعین به کلینیک خصوصی و بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1378 انجام گرفت.
در این مطالعه مورد شاهدی بروز سردرد پس از اختلال خواب و بهبودی سردرد پس از خوابیدن بررسی گردید. افراد مبتلا به سردرد میگرنی و عصبی به عنوان مورد و یک نفر از اعضای خانواده که از نظر سن و جنس نزدیک به فرد مورد مطالعه بود و سابقه هیچگونه سردردی نداشت و با وی در یک مکان مشترک زندگی می کرد، به عنوان شاهد انتخاب گردید. سپس وضعیت و سابقه اختلال خواب، سردرد به دنبال اختلال خواب و بهبود سردرد پس از خوابیدن ثبت گردید. Odd''s ratio اختلالات خواب با بروز سردرد در نمونه ها تعیین و در جامعه معنی دار بودن آن مشخص گردید. تحقیق روی 400 نفر شامل 200 نفر در گروه مورد و 200 نفر در گروه شاهد انجام گرفت. میانگین سنی در گروه مورد 7.5±28.5 و در گروه شاهد 4.7±32.9 سال بود. شیوع اختلال خواب در گروه شاهد 17.5% و در گروه مورد 80% بود(p<0.0001). افراد دارای سردردهای میگرنی و عصبی 18 برابر بیشتر از افراد شاهد در مواجهه با اختلالات خواب بوده اند. مبتلایان به سردرد میگرنی 81% و سردرد عصبی 79% سابقه اختلال خواب داشتند(NS). از تعداد بیماران فوق که سابقه اختلال خواب داشتند، بروز سردرد میگرنی به دنبال اختلال خواب در 43نفر (87.8%) و بروز سردرد عصبی در 87 نفر(78.4%) گزارش شد(NS). از 43 نفر افراد فوق، 35 نفر (81.4%) و از 87 نفر، 77 نفر (88.5%) بهبودی پس از خواب را ذکر کرده اند(NS). نتیجه گیری و توصیه ها: اختلالات خواب در بروز سردردهای میگرنی و عصبی نقش دارد. تحقیق تجربی برای تعیین تاثیر آموزش خواب بر میزان و شدت سردردها توصیه می شود.

با توجه به شیوع بیماری لیکن پلان و گزارشات متناقض از ارتباط هپاتیت C با این بیماری، به منظور بررسی رابطه عفونت هپاتیت C با لیکن پلان این تحقیق در مراجعین به بیمارستان لقمان حکیم طی سالهای 77-1376 انجام گرفت.
تحقیق به روش تحلیلی از نوع مورد شاهدی بر روی 32 نفر بیمار مبتلا به لیکن پلان و32 نفر شاهد که از لحاظ سن، جنس و شغل مشابه سازی شده بودند، انجام گرفت.
در هیچ کدام از بیماران مبتلا به لیکن پلانHCV-Ab مثبت و یا اختلال تست های کبدی مشاهده نگردید. در یک نفر از افراد گروه شاهد ((3.2%،HCV-Ab مثبت و تست های کبدی آمینوترانسفرازها (2 برابر طبیعی) مختل بودند. در این بیمار HCV-RNA سرم با استفاده از روش PCR ارزیابی شد که مثبت گزارش شد. با آزمون دقیق فیشر چنین اختلافی معنی دار نبود. با این یافته ها ارتباطی بین لیکن پلان و هپاتیت C مشاهده نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: احتمالا علاوه بر تفاوتهای جغرافیایی، فاکتورهایی از قبیل سن و نوع ضایعات در همراهی هپاتیتC و لیکن پلان موثر خواهند بود. برای اثبات نتایج دقیق تر، مطالعات گسترده تری مورد نیاز است.

علیرغم وجود قوانین بین المللی منع کاربرد سلاحهای شیمیایی، طی دفاع مقدس ارتش عراق بارها از این سلاحها علیه مردم بی دفاع و رزمندگان اسلام استفاده کرد. این عوامل شیمیایی اثرات مخرب حاد و دیررسی بر روی ارگانهای مختلف بدن انسان دارند. با وجود گذشت چندسال پس از جنگ تحمیلی این مطالعه به منظور تعیین عوارض پوستی دیررس در جانبازان شیمیایی تحت پوشش بنیاد مستضعفان و جانبازان در سال های 1376 لغایت 1378 انجام شد.
این تحقیق به روش توصیفی بر روی 5668 جانباز شیمیایی انجام گرفت. از افرادی که حداقل یک مرتبه در دوران دفاع مقدس در معرض گازهای شیمیایی قرار گرفته و گزارش حاصل از معاینه پزشکی مبنی بر ایجاد عوارض پوستی حاد در پرونده آنها وجود داشت شرح حال گرفته شد و توسط متخصص بیماری های پوست از آنها معاینه به عمل آمد.
جانبازان مورد مطالعه شامل 96.2% مرد با میانگین سنی 37 سال و 3.8% زن با میانگین سنی 30.9 سال بودند. شایع ترین شکایت پوستی خارش بود که در 75.1% از مردان و 83.5% از زنان وجود داشت و پس از آن به ترتیب از ریزش مو، سوزش، افزایش تعریق و خشکی پوست شکایت داشتند. در معاینه به عمل آمده شایع ترین نشانه پوستی در مردان اسکار بود که در 31.2% از آنها و در زنان تغییرات پیگمانتاسیون بود که در 9.6% از آنها مشاهده شد. سایر نشانه های پوستی عبارت بودند از: لیکنیفیکاسیون، اکسکوریاسیون، کلوئید، خشکی پوست و آتروفی.
نتیجه گیری و توصیه ها: مطالعه نشان داد اگرچه تعداد زیادی از این جانبازان مبتلا به عوارض پوستی شده اند، اما در مقطعی کنونی ضایعات خطرناک وجود ندارد، لذا با توجه به تعداد زیاد جانبازان شیمیایی و نیز با توجه به این که ضایعات پوستی ایجاد شده ممکن است با گذشت زمان باعث بدخیمی و عوارض مهم تر شود، توصیه می گردد که در سالهای آینده نیز چنین مطالعاتی انجام شود.