Journal of Inflammatory Diseases
Volume:13 Issue: 4, 2010

استئوتومی پروگزیمال تیبیا عملی مناسب برای جلوگیری از سیر پیشرونده استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو، بهبود عملکرد فیزیکی مفصل و کاهش درد بیمار بوده و مورد توافق همگان است.

مطالعه به منظور مقایسه دو روش گوه ای خارجی بسته و گوه ای داخلی باز در استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو انجام شد.

این کارآزمایی بالینی طی سال های 86-1384 در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران بر روی 59 بیمار (37 زن و 22 مرد) انجام شد. زمان پی گیری بیماران 6±27 ماه بود. زاویه محور فموروتیبیال، درد، عملکرد و محدودیت حرکتی مفصل، امتیاز حاصل از ارزشیابی معیارهای لیشلم و پایداری لیگامان رباط جانبی داخلی پیش و پس از عمل ارزیابی و ثبت شد. داده ها با آزمون های آماری مجذور کای، تی و من ویتنی تجزیه و تحلیل شدند.

زاویه اصلاح شده در دو روش بسته و باز به ترتیب 8/9 و 6/9 درجه و عوارض جراحی به ترتیب 7 مورد (%1/24) و 8 مورد (%1/21) بود که 4 مورد در روش بسته و 1 مورد در روش باز نیاز به عمل مجدد پیدا کردند. زمان جوش خوردن استئوتومی در روش بسته 7/1±1/3 و در روش باز 2/1±8/2 ماه بود که با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشت. در هر دو روش کاهش چشمگیر درد در کنار بهبود عملکرد مفصلی و بهتر شدن نتایج ارزیابی معیارهای لیشلم دیده شد، ولی هیچ کدام بر دیگری برتری نداشتند. پایداری رباط جانبی داخلی در روش باز بیش تر بود، ولی بعد از عمل به روش بسته اندکی کاهش یافت.

با توجه به پایداری رباط جانبی داخلی پس از عمل با روش باز نسبت به روش بسته، به نظر می رسد ناپایداری قبل از عمل رباط جانبی، یکی از مهم ترین معیارهای انجام جراحی استئوتومی با روش باز است.

پارگی تاندون آشیل یک عارضه ناتوان کننده است و حدود 11 تا 18 درصد کل پارگی های تاندونی را به خود اختصاص می دهد.

مطالعه به منظور مقایسه تاثیر بریس عملکردی با و بدون تحمل وزن از تاندون پاتلا بر قدرت فلکسیون کف پا و میزان رضایت بیماران مبتلا به پارگی تاندون آشیل انجام شد.

این مطالعه شبه تجربی در سال 1387 در دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران انجام شد. 17 بیمار با پارگی تاندون آشیل وارد مطالعه شدند که 3 نفر در مراحل پی گیری حذف و تنها 14 نفر مطالعه را به پایان رساندند. این افراد به طور اتفاقی در دو گروه تقسیم بندی شدند. میزان رضایت، قدرت پلانتار فلکشن و نیز محیط کاف بیماران اندازه گیری شد. داده ها با آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی و اسمیرونوف کولموگروف تجزیه و تحلیل شدند.

در مورد محیط کاف و قدرت پلانتار فلکشن تفاوت معنی داری بین دو مرحله قبل و بعد از مداخله در هر گروه وجود داشت (برای محیط کاف در هر دو گروه و قدرت فلکسیون کف پا در گروه با تحمل وزن از تاندون پاتلا 001/0=p و برای در گروه بدون تحمل وزن از تاندون پاتلا 002/0=p). هیچ تفاوت معنی داری بین دو گروه بعد از مداخله در مورد هیچ یک از متغیرها وجود نداشت.

بر اساس یافته ها؛ هر دو نوع ارتز در افزایش قدرت پلانتار فلکشن و کاهش حجم کاف بیماران موثر بودند ولی هیچ تفاوتی بین ارتزها از نظر میزان تاثیر بر متغیرها وجود نداشت.

این مطالعه با هدف تعیین میزان اختلال های روانی دانشجویان شاهد و ایثارگر دانشگاه های علوم پزشکی قزوین، زنجان و اراک انجام شد. در این مطالعه مقطعی تمام دانشجویان شاهد و ایثارگردانشگاه های علوم پزشکی قزوین، زنجان و اراک با استفاده از پرسش نامه GHQ-28 بررسی شدند. نقطه برش 23 برای مقیاس کلی در نظر گرفته شد و در آنالیز داده ها از آزمون های آماری کای دو و تی استفاده شد. از میان 154 دانشجوی مورد مطالعه، %6/28 مشکوک به داشتن اختلال روانی بودند. این میزان در دانشگاه های زنجان، اراک و قزوین به ترتیب %7/40، %8/26 و %6/25 به دست آمد که از نظر آماری معنی دار نبود. توصیه می شود به سلامت روانی دانشجویان مقاطع پایین تر توجه بیش تری شود و علاوه بر استفاده از پرسش نامه های استاندارد برای مطالعه سلامت روانی دانشجویان، از روش های ارزیابی بالینی نیز استفاده شود.