فهرست مطالب

نشریه جراحی ایران
سال هفدهم شماره 4 (زمستان 1388)

  • تاریخ انتشار: 1388/12/15
  • تعداد عناوین: 8
|
  • شیرزاد نصیری، احمدرضا، انوشیروان هدایت، ژامک خورگامی صفحات 1-5
    زمینه و هدف
    هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین سطح سرمی کلسیم، فسفر، پاراتورمون و آلکالین فسفاتاز قبل از عمل با وزن آدنوم و سطح کلسیم سرمی بعد از عمل در بیماران هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه است.
    مواد و روش ها
    در بررسی آینده نگر از مهر سال 84 لغایت مهر سال 86، هشتاد بیمار با آدنوم واحد پاراتیروئید وارد مطالعه شدند. سطح کلسیم سرم قبل از عمل، سطح فسفر سرم، سطح پاراتورمون سرم، سطح آلکالین فسفاتاز، وزن آدنوم و کلسیم سرم 24 ساعت بعد از عمل ثبت شدند. آنالیز آماری توسط تست های Student T-test و Bivariate Correlation انجام شد. P
    کلیدواژگان: وزن آدنوم، هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه، یافته های آزمایشگاهی
  • سید مصطفی، رسول فراست، علی صادقپور طبایی، تورج بابایی صفحات 6-11
    زمینه و هدف
    بی دردی کافی بعد از عمل جراحی باعث کاهش عوارض، مدت اقامت بیمار در بیمارستان و هزینه بیماران می شود. کنترل درد بعد از عمل جراحی بسیار مشکل است. تکنیک های مختلفی برای کنترل درد وجود دارد. یکی از این روش ها کنترل درد توسط بیمار (Patient Controlled Analgesia [PCA]) می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر بی دردی مرفین و سوفنتانیل در کنترل درد پس از عمل جراحی بای پس عروق کرونر به روش PCA می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه، 120 بیمار که تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر قرار گرفته اند، انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. همه بیماران با شرایط یکسان و استاندارد بیهوش شده و برای کنترل درد بعد از عمل، قبل از بستن استرنوم اینفیوژن مداوم پایه 4 سی سی در ساعت مرفین (cc100/kg/mg3/0) برای گروه مرفین و سوفنتانیل (cc100/kg/mg015/0) برای گروه سوفنتانیل توسط پمپ انفیوژن از نوع GMbH-WZ-6523و برای گروه سوم (شاهد) 2/0میلی گرم پر کیلوگرم در 15 دقیقه مرفین داده شد. در ICU بعد از خارج کردن لوله تراشه برای هر سه گروه، PCA با زمان قفل 15 دقیقه و سرعت تزریق پایه 4 میلی لیتر در ساعت به ترتیب برای گروه اول مرفین (cc100/kg/mg3/0)، گروه دوم سوفنتانیل (cc100/kg/mg015/0) و گروه سوم (شاهد) با همان حجم نرمال سالین ادامه یافت. میزان درد با معیار بصری سنجش درد (Visual Analogue Scale) با مقیاس 0 تا 10 ارزیابی گردید. اطلاعات سه گروه با تست های آماری آنالیز واریانس ANOVA، یک ساعت، 6 ساعت، 12 ساعت، 18 ساعت و 24 ساعت بعد از خارج سازی لوله تراشه مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. همچنین با استفاده از آمار Tukey HSD و با بررسی درون گروهی میزان VAS در گروه های مورد مطالعه قرار گرفت.
    یافته ها
    اگر چه در همه زمان های یاد شده تفاوت قابل توجهی از نظر شدت درد بین گروه شاهد با دیگر گروه ها وجود داشت (0001/0 P
    کلیدواژگان: بی دردی کنترل شده توسط بیمار، جراحی قلب، سوفنتانیل، مرفین
  • اسماعیل حاجی، مدیا اسلامی، نورالهم صالحی، روح الله یگانه، علی خوشکار، حسن پیوندی صفحه 9
    زمینه و هدف
    جراحی در سالمندان یکی از بخش های مهم در جراحی است. در 2 دهه گذشته میزان جراحی در افراد بالای 65 سال از 19% به 37% کل جراحی ها افزایش یافته است. انتظار می رود جمعیت افراد بالای 65 سال از 7/12% به حدود 20% در سال 2030 برسد، که بیشترین رشد در افراد بالای 85 سال خواهد بود. اگر فاکتورهای خطر، میزان و رابطه آنها را با عوارض بعد از جراحی بررسی کنیم، می توانیم با کنترل مهمترین آنها، عوارض را کاهش دهیم.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه که به صورت مطالعه توصیفی گذشته نگر انجام گردید، جامعه مورد نظر افراد سالمند بالای 65 سال بودند که در مرکز آموزشی درمانی لقمان در طی سال های 1375 تا 1385 به صورت اورژانس و الکتیو تحت جراحی لاپاراتومی زیر بیهوشی عمومی قرار گرفته بودند. بیماران به سه گروه تقسیم شدند، سه گروه شامل بیماران 65 تا 75 سال، 75 تا 85 سال و بالای 85 سال می باشد. سپس مدت بستری در بیمارستان و عوارض ناشی از جراحی و مورتالیتی بیماران از پرونده ها ثبت گردید و رابطه آنها با عوامل خطر مشخص شد.
    یافته ها
    در این مطالعه از نظر توزیع سنی، مردان بیشتر از زنان بودند، به طوری که از 1000 بیمار مورد مطالعه 624 بیمار مرد و 376 بیمار زن بودند. در مجموع جراحی های انجام شده 600 مورد اورژانسی و 400 مورد الکتیو بوده است. تعداد بیمارانی که دارای سابقه بیماری ایسکمیک بودند، در سه گروه سنی و بر اساس جنس مورد بررسی قرار گرفتند. به طور کلی 1/60% بیماران بدون سابقه بیماری ایسکمیک و 9/39% دارای سابقه بیماری بودند. مورتالیته بیمارانی که دارای بیماری ایسکمیک بودند، به طور قابل توجهی از گروه بدون سابقه بیشتر بود، به طوری که در سه گروه مورتالیتی به ترتیب شامل 5/4% در مقابل 5/1%، 6% در مقابل 1% و 5/8% در مقابل 2% بوده است. همچنین مدت بستری در بیماران دارای بیماری ایسکمیک با افزایش سن افزایش یافته است و به ترتیب در سه گروه سنی 14 روز در برابر 7 روز، 20 روز در برابر 11 روز و 28 روز در برابر 18 روز بوده است.
    نتیجه گیری
    بیماری های همزمان زیادی در سالمندان بالای 65 سال مورد بررسی قرار گرفتند. در بین این موارد بیماری های ایسکمیک قلبی از لحاظ آمار بیشترین بیماری همراه بوده است و بیشترین رابطه را در مورد افزایش روزهای بستری در بیمارستان در مقایسه با آنهایی که این بیماری همراه را نداشتند، داشته است. می توان با کنترل شایعترین و بارزترین بیماری همراه که با افزایش موربیدیتی و مورتالیتی همراه است، آمار عوارض بعد از جراحی و همچنین بار اقتصادی جراحی در سالمندان را کاهش داد.
    کلیدواژگان: سالمند، عوامل خطر، مورتالیتی و موربیدیتی
  • فرهاد حافظی، بیژن نقیب زاده، امیر حسین نوحی، مسعود صالحی، غزل نقیب زاده صفحات 12-18
    زمینه و هدف
    در تعدادی از بیماران که تحت عمل جراحی لیفت پیشانی به روش آندوسکوپیک و بدون قطع عضلات اخم قرار گرفتند، بطوراتفاقی دیده شده که این افراد توانایی ایجاد اخم به وسیله عضلات پیشانی خود را ازدست داده اند. این یافته نویسندگان مقاله را بر آن داشت تا با ایجاد جابجایی در عضلات پیشانی در هر دو روش آندوسکوپی یا غیرآندوسکوپیک باجابجایی عضلات بتوانند در ضمن کم کردن خطوط اخم در این ناحیه صدمه کمتری به اعصاب حسی وارد نموده و از ایجاد کاهش حس در ناحیه پیشانی و عوارض آن جلوگیری نمایند.
    مواد و روش ها
    در 18 بیمار روش لیفت پیشانی به روش آندوسکوپیک به جهت بالا بردن ابروها و جابجایی عضلات ایجاد کننده اخم، به منظور حذف خطوط پیشانی، بکار گرفته شد.
    یافته ها
    در اغلب بیماران جابجایی پوست پیشانی و ابرو از نظر زیبایی رضایت بخش بود و قدرت عضلات اخم کاهش یافت، همچنین 14 مورد از 18 بیمار ازعمق خطوط عمودی و افقی ناحیه گلابلا به طور مشخصی کاسته شد. [نسبت موفقیت =871/0 با بازده اطمینان 95%: (989/0، 753/0)]
    نتیجه گیری
    جابجایی عضله های کوروگاتور سوپرسیلی (Corrugators Supercilli)، پروسروس (Procerus) و اوربیکولاریس اوکولی (Orbicularis Occuli) از منشاء بدون قطع یا برداشتن این عضلات، می تواند قدرت انقباضی آنها را کاهش داده و شانس صدمه به اعصاب حسی پیشانی که در میان این عضلات پخش هستند را کم کند.
    کلیدواژگان: خط اخم، تضعیف نیروی عضله، آندوسکوپیک
  • محمد مظفر، محمدرضا صبحیه، مهرناز کاظم خانی، زینب یکتا، علی تاجیک صفحات 19-25
    زمینه و هدف
    سرطان مری، از جمله کشنده ترین بدخیمی ها محسوب می شود و در ایران نیز از شیوع بالایی برخوردار است. درمان اصلی این بیماری جراحی است و دو تکنیک رایج در درمان آن ازوفاژکتومی ترانس هیاتال (THE) و ازوفاژکتومی ترانس توراسیک (TTE) می باشد، که هر یک از این دو روش عوارض و مرگ و میر خاص خود را دارند و تحقیقات پیشین در انتخاب بین این دو روش همواره تناقض داشته است. لذا در این مطالعه به مقایسه نتایج این دو روش در بیماران ایرانی پرداختیم.
    مواد و روش ها
    در این بررسی که یک مطالعه توصیفی مقطعی می باشد. 100 بیمار که طی سال های 1379 تا 1387 در بیمارستان شهدای تجریش به روش ازوفاژکتومی ترانس هیاتال و ازوفاژکتومی ترانس توراسیک تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. افراد دو گروه از نظر سن، جنس، مدت دیسفاژی، مرحله بندی جراحی، نوع پاتولوژی، محل تومور و بیماری های زمینه ای با یکدیگر همسان گردیدند. مقایسه آماری نتایج با استفاده از آزمون های مان ویتنی، تی مستقل، کای اسکوار و فیشر انجام پذیرفت.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 9/23±61 سال بود. میزان عوارض و مرگ و میر در دو گروه مشابه بود، مگر در مورد لیک آناستوموز که در گروه ترانس هیاتال شایعتر بود (6 مورد در برابر 3 مورد) و میزان احتمال لیک آناستوموز در گروه ترانس هیاتال به طور متوسط 4/1 برابر (با محدوده اطمینان 95% برابر با 3/1 تا 6/1) روش ترانس توراسیک بود و نیز طول مدت عمل که در روش ترانس توراسیک طولانی تر بود و میزان احتمال برای بیشتر بودن مدت عمل از 5 ساعت به طور متوسط در روش ترانس توراسیک 3/1 برابر (با محدوده اطمینان 95% برابر با 2/1 تا 4/1) روش ترانس هیاتال بود (P < 0.05).
    نتیجه گیری
    این مطالعه نشان داد که این دو روش از نظر نتایج تفاوت آماری معنی داری با یکدیگر ندارند و لذا هر یک از آنها می تواند با توجه به شرایط بیمار و نظر پزشک مورد استفاده قرار گیرد.
    کلیدواژگان: سرطان مری، ازوفاژکتومی ترانس هیاتال، ازوفاژکتومی ترانس توراسیک
  • مهدی آریانا، محمدرضا رفیعی صفحات 26-33
    زمینه و هدف
    با توجه به افزایش روزافزون اعمال جراحی لاپاروسکوپیک، استفاده از روش های مختلف کاهش درد پس از جراحی های لاپاراسکوپیک، بخصوص کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک به عنوان یکی از شایعترین اعمال جراحی لاپاراسکوپیک، همواره محل بحث و اختلاف نظر بوده است. این طرح با هدف مقایسه وضعیت بی دردی بعد از عمل جراحی کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک با دو روش بوپیواکائین داخل پریتونئال با پتیدین داخل وریدی انجام شد.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، طی سال های 1385-1387 در بیمارستان شهید مدرس تهران، تعداد 48 بیمار کاندید کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک برحسب روش کاهش درد پس از جراحی به یکی از دو گروه مساوی استفاده از مخدر پتیدین بعد از عمل و گروه استفاده از داروی بی حسی بوپیواکائین داخل پریتونئال در انتهای عمل تقسیم شدند. جهت ارزیابی یکنواختی وضعیت دو گروه قبل از شروع درمان، متغیرهای دموگرافیک مورد مقایسه قرار گرفتند و جهت ارزیابی تاثیر دو روش متغیرهای میزان نیاز به مسکن اضافی، عوارضی مانند تهوع و استفراغ، هیپوتانسیون و دپرسیون تنفسی و نیز میزان توان تنفسی در دو گروه ثبت شدند. یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS 13 و آزمون های آماری t- Test و Fisher''s Exact Test و Multiple Mesures Test مورد و تحلیل قرار گرفتند و به صورت میانگین ± خطای استاندارد بیان گردیده اند و P-value
    کلیدواژگان: کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک، بوپیواکائین، پریتونئال
  • سیدمحمود رمک هاشمی، رامین محمودی صفحات 33-40
    زمینه و هدف
    مطالعات قبلی ارتباط بین واریاسیون های حلقه ویلیس و بعضی از بیماری های عروق مغزی را نشان داده اند، ولی شیوع این واریاسیون ها در نژادهای مختلف، مقایسه نشده است. هدف این مطالعه، بررسی واریاسیون های حلقه ویلیس در یک جامعه انتخاب شده ایرانی و مقایسه آن با مطالعات دیگر است.
    مواد و روش ها
    با مراجعه و هماهنگی با پزشکی قانونی تهران و انتخاب تصادفی 200 جسد که نیازمند کالبد شکافی بودند، حلقه ویلیس در قاعده مغز بررسی شد. عروق مغز، از نظر قطر و شکل مشاهده شدند و واریاسیون های موجود در آنها در الگوهای مختلف به مدت سه سال جمع آوری گردید.
    یافته ها
    از 200 نمونه مورد مطالعه، 69 مورد (5/34%) الگوی نرمال را داشتند و در باقی نمونه ها (5/65%) حلقه ویلیس دارای واریاسیون بود. هیپوپلازی شریان های رابط خلفی، شایعترین واریاسیون در مطالعه بود. در یک مورد (5/0%) نیز آنوریسم یافت شد.
    نتیجه گیری
    واریاسیون های آناتومیک حلقه ویلیس در این مطالعه، تفاوت بارزی با گزارشات مطالعات قبلی داخل یا خارج کشور نداشت. با توجه به مطالعات انجام شده، به نظر نمی رسد که واریاسیون های حلقه ویلیس در جوامع مختلف متفاوت باشد.
    کلیدواژگان: حلقه ویلیس، کالبد شکافی، واریاسیون، آنوریسم
  • فرشته انسانی، مهسا کارگر، مسعود دونلو، گیتی ایروانلو، زهرا خزایی پور صفحات 41-48
    زمینه و هدف
    ژن گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال) (HER-2 در تغییر و تبدیلات سلولی و ایجاد تومور نقش مهمی دارد. وجود ژن HER-2 در سرطان پستان نشانه ای است که بر مبنای آن می توان پیش بینی کرد که تومور به درمان هایی که بر پایه آنتروسیکلین ها بنا شده اند و نیز درمان هدفمند ضد HER-2 (Herceptin)حساس باشد.
    مواد و روش ها
    این بررسی به منظور مقایسه روش ایمونوهیستوشیمی (IHC) وهیبریدیزاسیون کروموژنیک درجا (CISH) در ارزیابی وضعیت ژن HER-2 در 38 بیمار مبتلا به سرطان مهاجم پستان نوع داکتال طراحی شده است. برای بررسی میزان توافق بین CISH و IHC، از روش آماریPair Wise Grouped استفاده شد.
    یافته ها
    بین IHC و CISH در ارزیابی HER-2 در 1/92% هماهنگی وجود داشته است. ضریب توافق کاپا (Kappa Statistic) نشان دهنده هم خوانی عالی بین این دو روش است (Kappa=0.839، P
    کلیدواژگان: سرطان پستان، ژن گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال، ایمونوهیستوشیمی، هیبریدیزاسیون کروموژنیک درجا
|
  • Pages 1-5
    Introduction &
    Objective
    To determine the relationship between serum phosphate, serum calcium, and serum parathyroid hormone levels with parathyroid adenoma weight and postoperative serum calcium in primary hyperparathyroidism.
    Materials and Methods
    In a prospective study from 2005 to 2007, eighty patients with single parathyroid adenoma entered the study. Preoperative serum calcium, phosphate, parathyroid hormone, alkaline phosphatase and weight of adenomas were recorded. Postoperative serum calcium was measured 24 hours after adenoma resection. Analysis was performed with student T-test and Bivariate correlation. The level of significance was set at P
  • Pages 6-11
    Introduction &
    Objective
    Postoperative adequate analgesia decreases complications, hospital staying and cost. Postoperative pain management is very difficult and important. There are different techniques for it. One of these methods is patient controlled analgesia (PCA). The aim of this study is the comparison of analgesic and side effects of Morphine, Sufentanil and Placebo in PCA method.
    Materials and Methods
    In this prospective randomized double-blind placebo controlled clinical trial 120 patients who had undergone CABG were divided in to three groups randomly. All of them were anesthetized with the same standard method and were extubated in post cardiac surgery intensive care. A basal infusion rate of 4cc/h was started intraoperativly before closing the sternum by Morphine0.3mg/kg/100cc for group M, Sufentanil 0.015mic/kg/100cc for group S, 0.2 mg /kg Morphine/15minute for group C. After tracheal extubation at ICU, PCA was started by Morphine0.3mg/kg/100cc for M group, Sufentanil 0.015mic/kg/100cc for S group an d normal saline at the same volume for C grouped with PCA bolus dose one milliliter, 15 minute lockout interval and basal infusion rate of 4cc/h, with auto infusion PCA pump (GMbH-WZ-6523C-8). The pain was evaluated (0-10) by visual analogue scale (VAS). Statistical analysis was done by Tukey-HSD test and means of analysis variance ANOVA was at 1 hour, 6h, 12h, 18h and 24 hours after tracheal extubation.
    Results
    VAS was significantly different between the control group and the other two groups at all times (P< 0.0001), but there were no significant statistical difference between Morphine and Sufentanil group.
    Conclusions
    Although PCA is very successful and safe in control of post CABG surgery pain, but either Morphine or Sufentanil could sufficiently decrease post operative pain with no significant difference.
  • Page 9
    In certain cases of endoscopic forehead lift with no muscle resection, it has been found that, although the muscles remained intact, patients lost or developed weakness in their frowning ability after the operation. This finding persuaded the authors to try to eliminate or decrease the sensory problems of open or endoscopic frowning muscle resection by dis-inserting these muscles. We also sought to determine the efficacy of a brow/forehead lift that did not involve muscle resection.
    Materials and Methods
    In a case series of 18 patients, small scalp incisions were used to elevate the brows/forehead and perform glabellar and forehead muscle dis-insertion.
    Results
    The majority of patients achieved an aesthetically pleasing eyebrow and forehead lift, with reduced power in the frowning muscles. In these patients, we observed a significant decrease in the depth of vertical and horizontal glabellar creases in 14 of 18 patients. [success ratio=0.871, with 95% confidence interval (0.753, 0.989)].
    Conclusions
    Dis-insertion, but not resection, of corrugator supercilli, procerus, or orbicularis occuli muscles can decrease the power of contraction, with a smaller chance of damaging the forehead sensory nerves intermingled in these muscles.
  • Pages 12-18
    Esophageal cancer is one of the most fetal and poor-prognosis cancers and is very common in Iran. The main treatment for this cancer is surgery which may be performed with either trans-thoracic (TTE) or trans-hiatal esophagectomy (THE). Each of these methods has specific morbidities and mortalities. So, the choice between their has been controversial. In this study, the outcomes of these two approaches were compared for the case of Iranian patients.
    Materials and Methods
    In this descriptive cross-sectional survey, we studied 100 patients with esophageal cancer who had undergone operation with either TTE or THE in Shohada-E-Tajrish Hospital, Tehran, during 2000-2008. Patients in the two groups were matched for age, sex, duration of dysphagia, surgical grading, pathologic type, tumor location, and background diseases. Analysis was performed by Mann-Whitney, Independent-Sample T, Chi-Square, and Fisher tests.
    Results
    The mean age of the patients was 61 years. Mortality and morbidity rates were the same across the groups (P > 0.05); except for anastomosis leak that was more frequent in the trans-hiatal approach (six versus three cases) with odds ratio of 1.4 (95% Confidence Interval, 1.3-1.6), and also the duration of operation was longer in the trans-thoracic surgeries with odds ratio of 1.3 (95% Confidence Interval, 1.2-1.4) for a duration of longer than five hours (P < 0.05).
    Conclusions
    According to these findings, trans-hiatal and trans-thoracic approaches for esophagectomy have not statistically significant difference in the outcomes. So, each procedure may be chosen, considering physician's opinion and patient's condition.
  • Pages 33-40
    Previous studies have indicated a correlation between variations of the Circle of Willis and some cerebrovascular diseases but the frequency of such variants has not been compared in different races. The aim of this study is to compare variation of the Circle of Willis in a limited population of Iranian people with other studies.
    Materials and Methods
    Samples were obtained from 200 medicolegal autopsy subjects of varying ages. The circle of Willis was examined at the base of the brain. The cerebral vessels were observed for caliber and typical configuration. Variations were noted and grouped into different categories.
    Results
    Out of the 200 specimens examined, 69 (34.5 %) conformed to the typical pattern. In the rest of the specimens (65.5 %) there were variations in the Circle of Willis. Hypoplasia of posterior communicating arteries was the most common variation in our study. One of the autopsies showed the presence of an aneurysm (0.5%).
    Conclusions
    The anatomical variations found in our study of the circle of willis were not significantly different from those reported in the literature. Based on the available studies, there is no evidence that the distribution of the variations of the circle of willis is different in various societies.
  • Pages 41-48
    The epidermal growth factor receptor gene (HER-2) plays an important role in cell transformation and tumorgenesis. The presence of HER-2 gene generally predicts a good response to anthracycline-based agents and therapies that specifically target HER-2 (Herceptin).
    Materials and Methods
    Comparison between IHC and CISH methods for assessment of HER-2 status was performed on 38 women suffering from invasive ductal carcinoma. Data analysis was performed by pair wise grouped statistical method.
    Results
    There was a good correlation between IHC and CISH methods for assessment of HER-2 status in 92.1% of cases (Kappa=0.938, P