Journal of Dental School
Volume:21 Issue: 2, 2003

ارگونومی دانشی است که استرسها و آسیبهای وارده به انسان را در ارتباط با فعالیتهای حرفه ای بیان کرده و هدف عمده آن جلوگیری از بروز اختلالات وابسته به کار می باشد. دندانپزشکی مخصوصا شاخه عمومی آن از نظر دردهای عضلانی - اسکلتی یک حرفه پرخطر است. عادتهای غلط و نامناسب کاری آن هم به صورت تکراری از علل عمده بروز مشکلات در حرفه دندانپزشکی است. از سال 1946 تا سال 1997 چندین بررسی در مورد شیوع اختلالات عضلانی و اسکلتی دندانپزشکان در کشورهایی چون سوئد، انگلستان، استرالیا و... انجام گرفته است. بر اساس این تحقیقات تا قبل از ارایه روش کار نشسته (سال 1960) شایعترین مشکل دندانپزشکان کمر درد بود ولی آمارها نشان می دهند که بعد از آن، درد گردن، شانه، مچ دست به ترتیب شیوع بالایی داشته اند. هدف این تحقیق بررسی شیوع دردهای عضلانی اسکلتی در دندان پزشکان شاغل در بخشهای دولتی و خصوصی چند ناحیه از تهران بود.
این تحقیق از پرسشنامه تغییر شکل یافته NORDIC بر روی 99 داوطلب انجام گرفت. این عده 66 مرد و 33 نفر زن با میانگین سنی 9±5/38 و سابقه کار 8±5/12 بودند، متوسط ساعات کار در روز در این افراد 6/2±5/7 ساعت بود.49.5درصد از این افراد میان ویزیت بیماران خود وقت استراحتی در نظر نمی گرفتند. 6.1 درصد گاهی اوقات زمانی را به عنوان وقت استراحت در نظر می گرفتند و 4/44 درصد افراد میان 15-1 دقیقه وقت استراحت بین ویزیت بیماران در نظر می گرفتند.
با استفاده از آزمون مجذور کای مشخص شد که میان شاخص وقت استراحت و سابقه با وجود دردهای عضلانی - استخوانی رابطه معنا داری وجود دارد (P<0.05). میزان شیوع دردهای عضلانی اسکلتی بدین ترتیب بود: گردن درد 59.5 درصد، درد پشت 5/54 درصد، درد شانه 4/41 درصد، سردرد 3/28 درصد، درد مچ دست 4/38 درصد. بسیاری از این افراد همزمان از دو ضایعه عضلانی یا بیشتر رنج می برند. در مقایسه بین زنان و مردان دندانپزشک، به جز در مورد سردرد که در زنان شیوع بیشتری داشت (P=0.008)، در مورد شیوع درد در سایر نواحی اختلافی بین دو جنس دیده نشد.
بطور خلاصه با توجه به نتایج بررسی در نظر گرفتن وقت استراحت عامل مهمی در پیشگیری از بروز دردهای عضلانی- استخوانی است.

بوی بد دهان عارضه شایعی است که تعداد زیادی از افراد جامعه از آن رنج می برند لذا این تحقیق با هدف بررسی اتیولوژی های مختلف این عارضه انجام شد.
120 نفر مورد معاینه در خصوص Pi، GI، پوسیدگی، بیماری های پریودنتال و بوی بد دهان قرار گرفتند و نتایج از طریق t-test و Odd''s ratio مورد بررسی قرار گرفت. پس از مطالعات اولیه در این پرسشنامه ای تهیه شد و معاینات کلینیکی نیز بر اساس این پرسشنامه از جمعیتی بالغ بر 100 نفر که بطور تصادفی انتخاب شده بودند به عمل آمد، که عوامل ایجاد کننده بوی بد دهان در آنها به دو قسمت دهانی و خارج دهانی تقسیم شدند. جداول و نمودارهایی نیز بر اساس درصدهای فراوانی ساده تهیه شدند.
نتایج این تحقیق نشان دادند از آنجایی که چند عاملی بودن اتیولوژی بوی بد دهان به اثبات رسیده است. لذا تعیین عاملی خاص به عنوان ایجاد کننده بوی بد دهان کاری اشتباه خواهد بود، اما بر اساس یافته های این تحقیق عواملی مانند: پری کرونیت، شلوغی دندانها، بیماری های لثه، پوسیدگی ها و پر کردگی های نامناسب و غیره بهمراه بد در زمره موثرترین عوامل شناخته شده اند.
به طور کلی می توان گفت که هر کدام از عوامل داخل دهانی به تنهایی اگر با بهداشت بد همراه باشند می توانند بوی بد ایجاد نمایند.

بیماری پریودنتیت بیماری عفونی است که به علت تداخلات میکروارگانیسم های متغیر و اختصاصی و پاسخ های ایمنی میزبان ایجاد می شود. در طی 5 سال گذشته شواهدی از ارتباط هرپس ویروس انسانی با بیماری های پریودنتال بدست آمده است. هدف از این مطالعه بررسی وجود هرپس ویروس ها در پاکت پریودنتال و بافت لثه بیماران مبتلا به پریودنتیت و افراد سالم می باشد.
جهت بررسی حضور HCMV (human cytomegalovirus)، EBV-1 (Epstein -Barr virus)، EBV2، Herpes simplex virus،human herpes virus (HHV)- 6، (HHV-) و HHV-8 از تست nested polymerase chain reaction استفاده شد.
EBV-1 باعث آلوده شدن B لنفوسیت بافت پریودنتال و سیتوگلالوویروس انسانی (HCMV) باعث آلوده شدن مونوسیت ماکروفاژ و T لنفوسیت می شود. HCMV، EBV-1 و سایر ویروس ها به صورت مکرر در ضایعات پریودنتال وANUG (Acute necrotizing ulcerative gingivitis) بیشتر از نواحی سالم پریودنتال و ژنژیویت یافت می شود. فعالیت دوباره HCMV در ضایعات پریودنتیت در رابطه با پیشرفت بیماری پریودنتال می باشد ضایعات پریودنتیت در رابطه با هرپس ویروس ها حاوی مقادیر بالاتر باکتری های پریودنتوپاتیک حاوی اکتینوباسیلوس اکتینوبایستم کومیتانس، پورفیروموناس ژنژیوالیس، باکتریوئید فورسیتوس، پره وتلا انتیومدیا، پره وتلا نگرسنس، ترپونمادنتیکولار می باشد.
در این مقاله نظریه جدیدی از پاتوژنزیس بیمارهای پریودنتال ارائه می شود. بدین صورت که هرپس ویروس های خاص می توانند در اتیولوژی و یا پاتوژنزیس بیماری های پریودنتال دخالت داشته باشند. در واقع به این صورت می توان توجیه کرد که اگر برخی از بیماری های ناشی از عفونت فرصت طلب باکتری ها به علت هرپس ویروس باشد می توان با کتنرل ویروس و واکسیناسیون که در نهایت باعث کنترل رشد اضافی باکتری های پریودنتوپاتیک می شود راه جدیدی را برای پیشگیری و درمان پریودنتیت ارائه داد.

ابتلا زایده کرونویید فک پایین به استئومیلیت ناشی از تزریق بی حسی موضعی عصب دندانی تحتانی یافته ای نادر است که علت آن داشتن تغذیه خونی مناسب توسط عضله گیجگاهی می باشد. هدف از این گزارش معرفی بیماری است که متعاقب تزریق بیحسی موضعی با سوزن عفونی در تکنیک بلاک فک تحتانی دچار عفونت فضای پتریگویید و ماستریک شده و علیرغم انسزیون و درناژ آبسه و آنتی بیوتیک تراپی بهبودی نیافته و در نهایت به علت ابتلا به استئومیلیت زایده کرونویید فک پایین مورد عمل جراحی قرار گرفته است.
گزارش مورد: بیمار مردی است 48 ساله که با تشخیص عفونت فضای پتریگویید و ماستریک سمت چپ متعاقب کشیدن متعدد دندانهای قدامی فک بالا و پایین همین سمت به دندانپزشک مراجعه کرده بود، اما علیرغم انسزیون و درناژ آبسه و آنتی بیوتیک تراپی دچار ترشح چرک از ناحیه رترومولر فک پایین در سمت یاد شده و تریسموس شد، رادیوگرافی اولیه بیمار هیچگونه علایمی از ابتلا به استئومیلیت یا ضایعه دیگری را نشان نمی داد اما در رادیوگرافی 3 ماه بعد بیمار ضایعه ای Lucent همراه با خوردگی ناحیه کرونویید مشاهده می شد.
پس از انجام عمل جراحی و خارج کردن استخوان نکروزه کرونویید و آنتی بیوتیک تراپی ترشح چرک و تریسموس بیمار برطرف شد.
بررسی پاتولوژیک نمونه برداشته شده گرفتار شدن زایده کرونویید به استئومیلیت را تایید نمود. لذا رعایت اصول استریلیزاسیون در تکنیک بیحسی موضعی عمقی نظیر بلاک فک تحتانی و ناحیه توبروزیته و سایر تزریق ها از اهمیت خاصی برخوردار بوده و بایستی همواره مدنظر باشد.

عفونتهای پریودنتال یکی از شایعترین عفونتهای انسانی هستند که به دو گروه اصلی ژنژیویت و پریودنتیت تقسیم می شوند. اشکال پریودنتیت با توجه به سن بیماران و نوع باکتری های موجود در پاکت دور دندان تقسیم می شوند. پریودنتیت اغلب با مشارکت تعدادی از باکتری ها از جمله باکتری های کاپنوفیل عارض می شود. هدف از این مطالعه، جداسازی و مقایسه حساسیت باکتری های کاپنوفیل پریودنتوپاتوژن به برخی از آنتی بیوتیکهای باکتریوسید و باکتریواستاتیک در سالهای 1372 و 1380 بوده است.
در این مطالعه توصیفی در مجموع 513 باکتری کاپنوفیل پریودنتوپاتوژن موجود در 406 نمونه (206 نمونه در سال 1372 و 200 نمونه در سال 1380) بیماران مبتلا به پریودنتیت با استفاده از روش کشت در شرایط کاپوفیل جدا نموده، سپس با استفاده از آنتی بیوتیکهای باکتریوسید و باکتریواستاتیک، حساسیت داروئی آنها به روش کربی بایر مورد بررسی قرار گرفت.
فروانی باکتری های کاپنوفیل پریودنتوپاتوژن جدا شده در سالهای 1372 و 1380 به ترتیب عبارت بودند از: اکتینوباسیلوس اکتینومایستم کومیتانس 76 مورد (31 درصد) و 96 مورد (8/35 درصد)، ایکنلاکورودنس 71 مورد (29 درصد) و 94 مورد (1/35 درصد) و کاپنوسایتوفاگا 98مورد (40 درصد) و 78 مورد (1/29 درصد). در ضمن نتایج بدست آمده نشان می دهند که حساسیت اغلب باکتری های جدا شده نسبت به آنتی بیوتیکهای باکتریوسید و باکتریواستاتیک مانند آمپی سیلین، کلرامفنیکل، اریترومایسین، اکسی تتراسیکلین و پنی سیلین جی در سال 1380 در مقایسه با سال 1372 کاهش یافته است.
با توجه به مقاوم شدن این گروه باکتری های به تعدادی از آنتی بیوتیک های باکتریوسید و باکتریواستاتیک می بایست مصرف نامناسب آنتی بیوتیک ها متوقف شود.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع لیکن پلان ایدیوپاتیک در یک گروه از بیماران مبتلا به ضایعه لیکنوئید مخاط دهان است.
تحقیق حاضر یک مطالعه توصیفی - تحلیلی از نوع مقطعی (Cross - sectional) می باشد که در آن 47 بیمار مبتلا به ضایعه لیکنوئید مخاط دهان مراجعه کننده به بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی کرمان مورد بررسی قرار گرفتند. تشخیص ضایعه لیکنویید در تمام موارد با بررسی بافت شناسی تایید گردید. وضعیت متابولیسم کربوهیدرات ها و تست های فانکشن کبد در تمام بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت. تشخیص لیکن پلان ایدیوپاتیک بعنوان آخرین تشخیص و فقط پس از رد احتمالات دیگر برای ضایعات لیکنویید مخاط دهان بیماران مطرح شد. آزمون آماری X2 و t برای بررسی اختلاف های آماری مورد استفاده قرار گرفتند.
ضایعات لیکنوئید دهانی در زنان شایعتر از مردان بود (55.3 درصد مقابل 7/44 درصد) و مخاط گونه و زبان شایعترین جایگاه ابتلا در تحقیق حاضر بودند. مطالعه حاضر نشان داد که حداکثر2/87 درصد از ضایعات لیکنوئید مخاط دهان بر اثر لیکن پلان ایدیوپاتیک بوجود آمده اند. واکنش تمامی نسبت به آمالگام پس از لیکن پلان ایدیوپاتیک شایعترین علت ایجاد ضایعات لیکنوئید در مخاط دهان بیماران مورد مطالعه بود (4/6 درصد از موارد). بررسی آزمایشگاهی در مبتلایان به لیکن پلان ایدیوپاتیک نشان داد که 4/19 درصد از آنها دچار نوعی اختلال در متابولیسم گلوکز و 12.9 درصد از آنها دچار دیابت ملیتوس هستند.
این مطالعه نشان می دهد که ضایعات لیکنویید مخاط دهان علی رغم شباهت نمای بالینی و بافت شناسی، گروهی غیر همگن هستند و تشخیص لیکن پلان ایدیوپاتیک باید آخرین تشخیصی باشد که برای یک بیمار مبتلا به ضایعه لیکنوئید دهان مطرح می شود.

با توجه به اهمیت هپاتیت C و تفاوتهایی که در همراهی هپاتیت C ویروسی و لیکن پلان دهانی در نواحی جغرافیایی مختلف وجود دارد. این تحقیق با هدف تعیین شیوع لیکن پلان دهانی در بیماران آلوده به ویروس هپاتیت C انجام گرفت.
این مطالعه به صورت توصیفی مقطعی بر روی 63 بیمار مبتلا به هپاتیت C در مراکز همودیالیز استان گیلان شناخته شده بودند انجام شد. روش جمع آوری داده ها به صورت معاینه بیماران و ثبت مواردی از قبیل اطلاعات بیوگرافیک، تغییرات آنزیمهای کبدی، بیماری های زمینه ای و موارد درمان انترفرون بود. سپس داده ها مورد تجزیه و تحلیل صورت گرفتند.
از این میان 33 نفر زن و 30 نفر مرد بودند. میانگین سن این بیماران در آقایان 8/43 سال با انحراف معیار 4/17 و در خانم ها 2/51 سال با انحراف معیار 8/12 سال بود. از این تعداد تنها سه نفر به لیکن پلان دهانی به فرم رتیکولر مبتلا بودند. شیوع لیکن پلان در بیماران هپاتیت C معنی دار نبود.
با توجه به میزان 7/4 درصد شیوع لیکن پلان در بیماران هپاتیت C که از فراوانی بالاتری نسبت به جمعیت نرمال برخوردار است (2-5/0 درصد)، می توان لیکن پلان را به عنوان شاخصی جهت هپاتیت C ویروسی دانست و در موارد مشاهده بیماری لیکن پلان دهانی تقاضای تستهای تشخیصی هپاتیت C نمود.

این تحقیق پاراکلینیکی با هدف بررسی آلودگی مسواکها و خمیردندانهای استفاده شده توسط 30 نفر از کارمندان دانشکده دندانپزشکی و خانواده آنها در تابستان 1380، انجام شد.
مطالعه شامل چهار مرحله بود که در طی مراحل اول و دوم استریلیتی یا آلودگی مسواک و خمیردندان نو و استفاده نشده و طی مراحل سوم و چهارم آلودگی میکروبی مسواکها و خمیردندانهای مورد استفاده نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که: مسواک نو و استفاده نشده، فاقد آلودگی میکروبی بود، خمیردندان نو و استفاده نشده، فاقد آلودگی میکروبی بودند - خمیردندانهای استفاده شده هم فاقد آلودگی میکروبی بوند - مسواکهای استفاده شده همگی دارای آلودگی میکروبی بودند بطوریکه هر خانواده از نظر تعداد و نوع میکروارگانیزم ها شباهت قابل توجهی داشتند (P<0.005).استافیلوکوک ها و استرپتوکک ها و نیسریا نسبت به دیگر میکروارگانیزمها غالب بودند (P<0.005).
با توجه به نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد برای کنترل انتقال میکروارگانیزم ها بین افراد هر خانواده، ضروری است که در نگهداری مسواکها دقت بیشتری صورت گیرد و مسواک ها به جای اینکه در کنار هم در یک لیوان نگهداری شوند، تحت شرایط خاص و بطور جداگانه نگهداری شوند.

بیماری هوجکین، بیماری سیستم لنفاوی است که با افزایش حجم بدون درد یک یا گروهی از غده های لنفاوی و علایم و نشانه های عمومی نظیر تب، عرق شبانه، از دست رفتن وزن، خارش و آنمی تظاهر می کند. هدف از این مطالعه تعیین شاخصهای اپیدمیولوژی هوجکین در کودکان ایرانی بود.
به منظور تعیین شاخصهای اپیدمیولوژی بیماری هوجکین، پرونده 82 کودک مبتلا به این بیماری که در یک دوره زمانی 10 ساله به بخش انکولوژی مرکز آموزشی درمانی مفید مراجعه کرده بودند، بررسی گردید. نوع مطالعه توصیفی گذشته نگر و تکنیک آن مرور پرونده های بیمارستانی (study existing data) بود. اطلاعات بدست آمده با نرم افزار SPSS و تست آماری Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
این تحقیق نشان داد که 39 درصد کودکان مبتلا به هوجکین در زمان مراجعه و تشخیص در stage III می باشند. همچنین با بالا رفتن stage بیماری در زمان تشخیص، فراوانی علایم سیستمیک (علایم B) بیشتر می شود (42.7 درصد) و بین این دو رابطه معنی داری در سطح P<0.0005 وجود دارد. شایع ترین نوع هیستوپاتولوژی بیماری هوجکین، سلولاریته مختلط (1/45 درصد) و شایع ترین محل ابتلا، غدد لنفاوی گردن بود (5/91 درصد). شیوع اسپلنومگالی و لنفوپنی نیز به ترتیب 39 درصد و 21 درصد گزارش شد. متداول ترین روش درمانی مورد استفاده، شیمی درمانی (39 درصد) و میزان بهبودی 73 درصد بود.
بر اساس این تحقیق، برخی شاخص های بیماری هوجکین در کودکان ایرانی با آمارهای غربی تفاوت نشان می دهد که این شاخص ها عمدتا با وخیم تر شدن پیش آگهی بیماری ارتباط مستقیم دارد و شامل stage بیماری در زمان تشخیص، نوع هیستوپاتولوژی، وجود علائم سیستمیک، اسپلنومگالی و لنفوپنی می باشد.

به دلیل اینکه ساختمانهای حلقی در ایجاد ناهنجاری ها و در تشخیص و طرح درمان درمانهای ارتودنتیک نقش دارند، اندازه فضاهای هوایی فوقانی می تواند در گروه های متفاوت ناهنجاری ها تفاوت داشته باشد. به همین جهت این مطالعه با هدف استفاده از رادیوگرافی سفالوگرام لترال، عمق راه هوایی فوقانی در سه بعد نازوفارنژیال، اروفارنژیال و نازوفارنژیال در سه نوع متفاوت رشد عمودی و سه نوع ناهنجاری قدامی خلفی Angle انجام شد.
در این مطالعه توصیفی 90بیمار بین 15 تا 27 سال دارای انواع مال اکلوژن (C1 I، II، III) و انواع بایت (Normal bite، Open bite، Deep bite) در سه بعد نازوفارنژیال، اورفارنژیال و نازوفارنژیال مورد مطالعه سفالومتریک قرار گرفتند. رادیوگرافی های سفالومتری لترال با یک دستگاه رادیوگرافی و توسط یک تکنسین بدست آمد. افراد مورد بررسی فاقد تنفس دهانی، خرناس های شبانه شکستگی های سر و صورت، بیماری های TMJ و سابقه درمانهای ارتودنسی یا ارتوپدیک و انواع بیماری های دستگاه تنفس فوقانی، جراحی های فک و صورت، وجود لوزه ها و آدنویید و سابقه جراحی آنها و انواع سندرم ها بودند. پس از بدست آوردن لترال سفالوگرام ها و انجام آنالیزهای سفالومتریک و تعیین نوع مال اکلوژن و نوع بابت هر بیمار، هر یک از متغیرهای مورد مطالعه اندازه گیری شده، عامل بزرگنمایی (به میزان 1/1) در آنها تاثیر داده شد و مورد بررسی های آماری قرار گرفت. در بین گروه ها آنالیز واریانس و Chi- square و بین گروه های فرعی آزمون T-test انجام شد.
میزان عمق میانگین و انحراف معیار عمق هایپوفارنژیال در سه نوع بابت و در ناهنجاری های C1 I، II، III عبارت بود از: 4±17 میلی متر، میزان عمق میانگین و انحراف معیار عمق اروفازنژیال در سه نوع بایت و در ناهنجاری های Cl I، II، III عبارت بود از: 8/2±5/10 میلی متر، میزان عمق میانگین و انحراف معیار عمق نازوفازنژیال در سه نوع بایت و در ناهنجاری های22.5±3.7 Cl I، II، IIIمیلی متر بدست آمد.
تنها عمق نازوفارنژیال بین مال اکلوژنهای Cl III، Cl II و بین مال اکلوژنهای Cl I، Cl III تفاوت دارد. سایر عمق ها تفاوتی از جهت ناهنجاری های قدامی خلفی و عمودی با هم تفاوتی نشان نمی دهند. در Cl. III اسکلتال این عمق کوچکتر از Cl. I و Cl II بود که در درمانهای ارتودنسی ارتوپدی و جراحی جهت اصلاح ناهنجاری های قدامی خلفی شایان توجه است.

آبسه های پری اپیکال یا دنتوآلوئولار عبارتند از تجمع چرک و عفونت در مغز دندان یا در اطراف ریشه دندان. این عفونت ممکن است به سبب نکروز دندان که خود ناشی از پوسیدگی دندان است بوجود آید. عامل اصلی این آبسه ها مجموعه ای از باکتری های بی هوازی و میکروآئروفیلیک مانند گونه های مختلف استرپنوکوک، پورفایروموناس، لاکتتوباسیلوس، اکتینومایسز و غیره می باشد. هدف از انجام این تحقیق عبارت بود از جداسازی و مطالعات گونه های اکتینومایسز از عفونت مزمن فک تحتانی و تعیین الگوی آنتی بیوتیکی آنها. در این مطالعه، بررسی های اپیدمیولوژیک در خصوص علت اولیه عفونت فک تحتانی بیماران در جامعه مورد مطالعه از دیگر اهداف تحقیق بود.
مطالعه حاضر که به روش توصیفی و بر روی 32 بیمار مبتلا به آبسه پیشرفته تحتانی مراجعه کننده به بخش جراحی فک و صورت دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفته است. روش درناژ آبسه، خارج دهانی بوده، نمونه ها به روش آسپیراسیون و با استفاده از سرنگ و سر سوزن و رعایت شرایط بی هوازی برداشت شدند پس از برداشت، ابتدا نمونه ها از نظر وجود گرانول سولفوره مورد بررسی قرار گرفته و سپس عملیات آزمایشگاهی از قبیل تهیه لام های میکروسکوپی، کشت و غیره بر روی آنها انجام گرفت. جهت تعیین الگوی حساسیت ضد میکروبی تست آنتی بیوگرام نیز انجام شد. جهت نیل به نتایج صحیح و منطقی، بیماران با شرایط خاصی انتخاب گردیدند. این شرایط عبارت بودند از:1. دارای آبسه کاملا مزمن و در ناحیه فک تحتانی باشند.2. مبتلا به بیماری های عفونی و مزمن نباشد.3. اطلاعات جمع آوری شده از آنها کامل باشد.
در این مطالعه یک گونه اکتینومایسز نیوزیلندی از آبسه فک زیرین بیماری 30 ساله جدا گردید لیکن به لحاظ محدود بودن نمونه ها، تنها مورد مثبت بدست آمده، رابطه معنی داری بین سن و جنس با عفونت دنتوآلوئولار فک تحتانی مشاهده نگردید. در میان مراجعه کنندگان 19 نفر مرد (4/59 درصد) و 13 نفر زن (6/40 درصد) بودند که در شش گروه سنی قرار گرفتند. گونه جدا شده اکتینومایسز در رده سنی 34- 40قرار گرفته بود. از بین بیماران مراجعه کننده، 19 نفر (4/59 درصد) به دلیل پوسیدگی دندان، 7 نفر (9/21 درصد) بعد از کشیدن دندان و 6 نفر (8/18 درصد) بدلیل نقص در درمان اندودنتیکس به آبسه مبتلا شده بودند.
در این مطالعه جداسازی گونه اکتینومایسز نیوزلندی از بیمار مبتلا به عفونتهای دنتوآلوئولار همانند مطالعات محققان مختلف در سراسر جهان، نشان دهنده حضور فعالانه آنها در اینگونه عفونتهاست. علی رغم مصرف بسیار زیاد آنتی بیوتیک در بیماران و بکارگیری ناچیز روش های پیشرفته تشخیص در کشور، باکتری مورد نظر جدا گردید بنابراین اگر روش ها و دستگاه های پیشرفته تری در اختیار قرار گیرد بطور قطع نتایج بهتری حاصل خواهد شد که نتیجه آن تشخیص بهتر بیماری و درمان آن است.

با توجه به شیوع بالای بیماری پنومونی و عوارض و خطرات شناخته شده آن و نظر به گزارشات متفاوت از نقش پریودنتال در بروز آن و به منظور تعیین رابطه بیماری پریودنتال با پنومونی، این تحقیق در مراجعین به بیمارستانهای لبافی نژاد، شریعتی و دانشوری در سالهای 79-1378 انجام شد.
تحقیق به روش مورد - شاهدی انجام گرفت. گروه مورد، بیماران بستری با تشخیص قطعی پنومونی و گروه شاهد، بیماران بستری در سایر بخشها و یا مراجعین سرپایی به همان بیمارستانها بودند که اولا علایم بالینی پنومونی مانند تب و لرز، سرفه و خلط پروداکتیو را نداشته، ثانیا به لحاظ خصوصیات فردی و ابتلا به بیماری سیستمیک و مصرف دارو مشابه گروه مورد بوند. در هر دو دسته وضعیت کلی بیماری پریودنتال و نیز هر یک از شاخصهای سه گانه فوق در بروز پنومونی مطالعه گردیده و با آزمونهای آماری مورد قضاوت قرار گرفت.
تحقیق بر روی 46 نفر شامل 23 نفر شاهد و 23 نفر مورد انجام شد و گروه ها به لحاظ سن، جنس، شغل، تحصیلات، بیمارستان محل مراجعه، مصرف سیگار و الکل، بیماری سیستمیک و مصرف دارو مشابه بودند. 4/17 درصد از افراد شاهد و 2/65 درصد از مبتلایان به پنومونی دارای بیماری پریودنتال متوسط و شدید بودند (P<0.001) و این وضعیت شانس بروز پنومونی را 7/3 برابر افزایش می داد. میزان از بین رفتن چسبندگی در گروه شاهد 39/0±86/0 و در گروه مورد 1.65±0.92 میلیمتر (P<0.001) بود. وضعیت بهداشت متوسط وضعیت در گروه شاهد 4/17 درصد و در گروه مورد 5/65 درصد (P<0.02) بود. این شاخص شانس بروز پنومونی را 2/3برابر افزایش می داد. وضعیت متوسط و شدید شاخص لثه در افراد شاهد3/78 درصد و در گروه مورد 7/95 درصد (P<0.08) بود.
از این تحقیق چنین نتیجه گیری شد که بیماری پریودنتال در ایجاد پنومونی نقش دارد، لذا تحقیق تجربی برای تعیین تاثیر درمان پریودنتال در پیشگیری از پنومونی توصیه می شود.

با توجه به نقش و تاثیر دیدگاهی به نام پزشکی مبتنی بر مدارک (Evidence- Based) بر شیوه ارایه و ارزیابی اطلاعات در مقالات پژوهشی، این مقاله در نظر دارد با معرفی این دیدگاه، راه های رسیدن به بهترین مدارک (Best Evidence) را در طراحی پژوهشها و ارایه مقالات تحقیقی نشان داده و شیوه پیشگیری از برخی تورشها (Bias) را در نتایج تحقیقات معرفی نماید.
در این مقاله، ضمن ارائه تاریخچه Evidence- Best Medicine و تعریف ADA از دندانپزشکی مبتنی بر مدارک، مقالات و منابعی که می توانند پژوهشگر را در شناخت و ارائه بهترین مدارک یاری نمایند مشخص شده اند. رتبه بندی مقالات، پیشگیری از تورش (Bias) و مسئولیت پژوهشگر در رعایت نکات ویژه در طراحی و نقد و سنجش اعتبار (Validity) مقاله های تحقیقاتی که می توانند بر قضاوتهای علمی و کلینیکی تاثیرگذار باشند، نیز در اینجا مورد ارزیابی قرار گرفته اند.
تعمیم پذیری علمی و کلینیکی نتایج مقالات پژوهشی بر اساس قدرت مدارک یا رتبه بندی اطلاعات پژوهشی انجام می گیرد. تنها مقالاتی می توانند بر قضاوت های علمی و کلینیکی اثر بگذارند که با کارآزمایی های بالینی کنترل شده و طولانی مدت بررسی شده و سپس تعداد زیادی از آنها در بررسی های سیستماتیک (Overview، Meta analysis) مورد نقد و ارزیابی قرار گرفته باشند.
رعایت اصول دندانپزشکی مبتنی بر مدارک در پژوهش های آزمایشگاهی و بالینی با تعیین مسیر در روند پژوهش ها از ارایه نظر افراد با تجربه تا تحقیقات توصیفی و تحلیلی و سپس کارآزمایی های بالینی کنترل شده و تحقیقات سیستماتیک، اعتبار و رتبه و وزن حاصل از هر مقاله پژوهشی را مشخص می کند و به پژوهشگر و درمانگر یاری می رساند که میزان تاثیرپذیری این اطلاعات را بر قضاوت های علمی و بالینی خود مشخص نماید.

(Fine Needle Aspiration Biopsy) F.N.A.B یک روش تشخیصی مفید در حیطه علوم پزشکی است. راحتی، دقت، صحت و قابلیت استفاده این روش تشخیصی به طور مکرر ثابت شده است. از این روش علاوه بر استفاده معمول برای توده های موضعی قابل لمس بافت نرم و یا داخل استخوانی، در موارد عود تومورها، متاستاز، مقاومت یک نئوپلاسم به درمان، تائید بدخیمی، تمایز وضعیت خوش خیم و بدخیم و اثبات بدخیمی برای بیماران درمان نشده و نیز تعیین ارگانیزمهای عامل عفونت هم به کار می رود. متاسفانه کاربرد این روش در مورد ضایعات، چه داخل استخوانی و چه در بافت نرم در حیطه دندانپزشکی در کشور ما چندان متداول نیست. لذا مطالعه حاضر قصد دارد تا کوششی در جهت متداول کردن و نشان دادن ارزش تشخیصی FNAB خصوصا برای ضایعات داخل استخوانی که در فکین ایجاد رادیولوسنسی می نمایند، انجام دهد، تا در آینده برای کلیه ضایعات بافت نرم و سخت در ناحیه دهان و فک صورت استفاده شود.
این تحقیق بر روی 80 بیمار که با ضایعات رادیو لوسنت فکی به بیمارستان طالقانی و بخش های جراحی و پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی مراجعه نموده اند، انجام شد. نمونه ها شامل 29 زن (36.25%) و 51 مرد (75/63%) بودند. نمونه برداری با سوزن شماره 19 و سرنگ 10cc توسط سه نفر از دستیاران بخش جراحی و یک نفر دستیار بخش پاتولوژی با هماهنگی قبلی انجام گرفت.
نتایج بدست آمده میزان حساسیت 90% و اختصاصیت 75% برای F.N.A ضایعات رادیولوسنت فکین را نشان داد. ارتباط F.N.A با ضایعات رادیولوسنت فکین از نظر همبستگی (Cramers v) معنی دار (P<0.001) و قدرت ارتباط دو پارامتر در حد قابل قبول بود (Phi-cramer''s=0.623). از نقطه نظر سیتولوژی F.N.A، ضایعاتی که ارزش پیش بینی مثبت (P.P.V=78.30) داشتند دارای نمای میکروسکوپی منطبق با یافته کلیه تحقیقات قبلی در این زمینه بودند.
بنابراین می توان از F.N.A به عنوان یک روش مطمئن در تشخیص سریع اولیه و با هزینه نازل برای طرح درمان به موقع و مناسب ضایعات رادیولوسنت داخل فکین استفاده کرد.

با هدف ارزیابی تاثیر دهان شویه بتادین 1 درصد در پیشگیری از بروز Dry socket مطالعه ای در پاییز و زمستان سال 1377 در بخش جراحی فک و صورت دانشکده دندانپزشکی تبریز انجام گرفت.
این بررسی به روش single blind بوده و جامعه مورد مطالعه را 199 نفر بیمار (با 99 نفر شاهد و 100 نفر کنترل) با 277 محل دندان کشیده شده، تشکیل می دادند که از طریق نمونه گیری تصادفی منظم انتخاب و پرسشنامه ها در دو گروه شاهد و کنترل تکمیل و برای تمامی بیماران مقداری دهان شویه بتادین 1 درصد تحویل داده می شد تا دهان خود را با آن شستشو نمایند. به دنبال آن 1الی 2 دندان جلوتر و یا عقب تر از دندان موردنظر با گاز آغشته به بتادین 1 درصد به مدت 2-5 دقیقه بطور مکانیکی شستشو داده می شد.
نتایج پژوهش نشان داد که در گروه کنترل 5/32 درصد افراد علایم درای ساکت را بروز دادند و در گروه شاهد که شامل 99 نفر با 138 محل دندان کشیده شده بودند در 5/67 درصد علایم dry socket مشاهده شد که اختلاف بین این دو متغیر از نظر آماری معنی دار بود (P=0.0195) ضمنا عوامل مساعد کننده بروز dry socket مورد بررسی قرار گرفتند. از جمله این عوامل استعمال دخانیات بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه سیگاری و غیرسیگاری مشاهده شد (P=0.0256). همچنین مقایسه ای بین دو گروه شاهد و کنترل از نظر بهداشت دهان و بروز dry socket انجام گرفته که با 95 درصد اطمینان و با (P=0.0323) اختلاف بین دو متغیر فوق معنی دار بود. وجود بیماری سیستمیک و میزان ترومای حین کشیدن نیز مورد بررسی قرار گرفت که نتایج مطالعه بیانگر وجود رابطه معنی دار بین دو گروه کنترل و شاهد است.
نتیجه کلی این که استفاده از دهانشویه بتادین 1 درصد قبل از کشیدن دندان می تواند از بروز dry socket همانند سایر دهانشویه ها مثل کلرهگزیدین و یا سالین نرمال پیشگیری نماید.

در دو هفته گذشته استفاده از وسایل حمل موضعی داروهای ضد میکروبی (Local Delivery Devices) در پاکت های پریودونتال به منظور کنترل یا درمان بیماری های پریودونتال، مورد بررسی قرار گرفته است. استفاده موضعی آنتی بیوتیک ها و از جمله مترونیدازول، در پاکت های پریودونتال به دو دلیل مهم، ایجاد دوز دارویی بالا در ناحیه زیر لثه ای و کاهش احتمال اثرات نامطلوب سیستمیک، مورد توجه بوده است. این مقاله به ورود مترونیدازول در پریودونتیکس و جمع بندی نتایج کلینیکی کاربرد ژل مترونیدازول 25 درصد (Elyzol) تا پایان سال 2000 میلادی می پردازد.
نتایج کلینیکی مطالعات نشان می دهد که اثرات ژل مترونیدازول 25 درصد قابل مقایسه با یک جلسه جرم گیری زیر لثه ای و صیقلی کردن ریشه ها (SRP) در بیماران اولیه و Recall می باشد.
بررسی میانگین نتایج مطالعات موجود نشان می دهد که کاربرد Elyzol بدنبال SRP در مقایسه با SRP، سبب کاهش33/0 میلیمتر در عمق پاکت و افزایش 32/0 میلیمتر در سطح چسبندگی کلینیکی می گردد. با این وجود دلایلی موجود است که نشان می دهد از این داور باید در نواحی یا بیمارانی که به درمانهای مرسوم (SRP) پاسخ مناسب نمی دهند، استفاده گردد. بنابراین معقول این است که قبل از استفاده از مترونیدازول موضعی، جرم و بیوفیلم زیر لثه ای به روش مکانیکی برداشته شود.

با توجه به اهمیت پلاک دندانی و تاثیر آن بر بیماری های پریودنتال و پوسیدگی دندانی و همچنین عدم اطلاع در مورد تاثیر روش های مختلف پیشگیری بر کنترل پلاک دندانی، این تحقیق با هدف مقایسه کارآیی روش های مختلف پیشگیری در میزان پلاک دندانی در دانش آموزان 1 ساله شهر تهران انجام گردید.
این بررسی به روش کارآزمایی بالینی بر روی 700 دانش آموزان 12 ساله انجام گرفت. روش کار بدین گونه بود که تعداد 16 مدرسه راهنمایی (8 مدرسه دخترانه و 8 مدرسه پسرانه) به روش تصادفی انتخاب شدند و طی معاینه بالینی PI (پلاک ایندکس) آنها به روش استاندارد تعیین و ثبت گردید. در کل، مدارس به 4 گروه تقسیم شدند. اولین گروه شاهد بود که هیچ روش پیشگیری در آن اعمال نشد. در گروه دوم آموزش بهداشت دهان ارائه شد. سومین گروه تحت ترغیب عملی و چهارمین تحت آموزش و ترغیب عملی قرار گرفتند. بعد از گذشت یک سال هر چهار گروه مورد بررسی مجدد قرار گرفتند و شاخص PI اندازه گیری شد.
یافته های این تحقیق نشان دادند در گروه شاهد پلاک دندانی از کد 3 با فراوانی 8/30 درصد به کد 4 با فراوانی3/48 درصد افزایش یافت که از لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.05). در گروه دوم پلاک دندانی از کد 3 با فراوانی 9/32 درصد به کد 2 با فراوانی7/40 درصد کاهش یافت که از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). گروه سوم با افزایش پلاک دندانی از کد 3 با فراوانی 9/31 درصد به کد 4 با فراوانی 1/39 درصد مواجه شد که البته از نظر آماری معنی دار نبود (P>0.05). در گروه چهارم پلاک دندانی از کد 3 به میزان 31.6 درصد به کد 2 با فراوانی 38.6 درصد تقلیل یافت که از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). در کل سه گروه آزمایشی شرایط بهتری نسبت به گروه شاهد نشان دادند.
نتایج بر این مطلب دلالت می کردند که برای کاهش میزان پلاک دندانی و در نتیجه بالا بردن سطح بهداشت دهان افراد آموزش کافی و صحیح به تنهایی برای ایجاد انگیزه در فرد کافی می باشد.