Journal of Dental School
Volume:20 Issue: 4, 2002

یکی از راه های حفظ دندان متعاقب درمان ریشه ناموفق، جراحی پری آپیکال و پرکردن معکوس انتهای ریشه می باشد آمالگام یکی از مواد مورد مصرف در این مواقع بحساب می آید. آمالگام هرگز به صورت استریل در دسترس نمی باشد و استفاده از آن در جراحی پری آپیکال به لحاظ عدم رعایت اصول آسپسی و نیز به علت آنکه به عنوان یک جسم خارجی غیر استریل در داخل بدن قرار می گیرد، منطقی به نظر نمی رسد. این مطالعه به منظور بررسی امکان آلودگی میکروبی دو نوع آمالگام ایرانی و خارجی در دسترس طراحی و انجام گردید.
در این مطالعه 70 نمونه آمالگام ایرانی (سینالوی) با 70 نمونه آمالگام کپسولی خارجی (دنتام) که از نوع رایج مورد مصرف در بازار بودند در دسته های جداگانه تنظیم و جهت آلودگی باکتریال هوازی و بی هوازی مورد کشت میکروبی قرار گرفتند. نمونه ها متعاقبا بررسی و نتایج دسته بندی و مقایسه گردیدند.
به جز یک مورد آلودگی باکتریال در نمونه ها (نمونه خارجی) که به لحاظ آماری فاقد اهمیت بود. در سایر نمونه ها موارد کشت هوازی و بی هوازی، رشد باکتریال مشاهده نشد.
به نظر می رسد علی رغم آنکه آمالگام های کپسولی در مسیر تولید، استریل نمی گردند، فاقد آلودگی باکتریال می باشند که به نظر می رسد دلیل عمده آن وجود فلزات سنگین تشکیل دهنده آلیاژ آمالگام باشد. از این جهت استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک بعد از جراحی ضروری به نظر نمی رسد.

یکی از مهمترین مراحل درمانهای اندودانتیک پر کردن کانال می باشد. در این مرحله بایستی فضای آماده شده کانال به منظور جلوگیری از ریزنشت مجدد؛ بطور کامل و سه بعدی پر شده و کاملا مهر و موم گردد. تحقیقات نشان داده اند که گوتاپرکا به تنهایی نمی تواند کانال را سیل نماید لذا به یک ماده کمکی به نام سیلر نیاز می باشد.سالهاست که در اکثر دانشکده های دندانپزشکی و مراکز درمانی کشور از ترکیب پودر زینک اکساید و مایع اوژنل به عنوان سیلر استفاده می شود. هدف از این تحقیق مقایسه ZOE با دو سیلر رایج جهانی به نام گروسمن سیلر و (Roth''s 801) و سیلر AH26 از نظر Microleakage اپیکالی می باشد.
این مطالعه بر روی 55 دندان یک ریشه ای قدامی بالا که به تازگی از دهان خارج شده بودند با استفاده از نفوذ رنگ متیلن بلو %2 انجام گرفت. مقایسه ریز نشت بعد از پر کردن کانال با گوتاپرکا و سیلر انتخابی با روش تراکم جانبی بررسی شد.
نتایج بدست آمده نشان داد که کمترین میانگین نفوذ رنگ به گروه AH 26 و پس از آن گرسمن سیلر و بعد از آن به ZOE مربوط بود و این اختلاف ریز نشت از نظر آماری معنی دار بود (P<0.01).
به عبارت دیگر می توان نتیجه گرفت که ZOE بعنوان سیلر نسبت به دو نوع سیلر مورد مطالعه ریز نشت اپیکالی بیشتری داشته، سیلر AH26 سیل بهتری ایجاد می نماید.

هدف از این مطالعه مقایسه Seal حاصل از کاربرد روش تراکم جانبی گوتاپرکا با روش تراکم عمودی گوتاپرکا در پرکردگی کانال مزیوباکال دندان مولار فک بالا بود.
200 دندان مولارفک بالا با آپکس سالم جمع آوری و از میان آنها 30 عدد دندان که در رادیوگرافی، میزان انحنای کانال مزیوباکال آنها به روش 20-25 Schneider درجه و فایل اندازه گیری اولیه در آنها فایل شماره 15 بود انتخاب شدند. سپس کلیه نمونه ها از ناحیه CEJ به وسیله دیسک الماسی قطع گردیدند و تا فایل شماره 25 به روش Step-back آماده شدند. پس از این دندانها مورد نظر به چهار دسته تقسیم شدند. 10 عدد دندان به روش تراکم عمودی و 10 دندان به روش تراکم جانبی پر شدند و نیز 5 عدد دندان به عنوان شاهد مثبت و 5 عدد دندان به عنوان شاهد منفی در نظر گرفته شدند. پس از سفت شدن سیلر (AH 26) در رطوبت %100 و دمای 37 درجه سانتی گراد نمونه های شاهد منفی کاملا توسط لاک ناخن و موم چسب پوشانیده شدند و بقیه دندانها نیز بجز ناحیه 1.5 میلی متر آپیکالی کانال مزیوباکال توسط لاک ناخن و موم چسب پوشانیده شدند. نمونه ها به مدت 48 ساعت در محلول رنگی متیلن بلو %2 قرار گرفتند. پس از خارج کردن نمونه ها و شستن و خشک کردن، لاک ناخن و موم چسب برداشته شده، برش طولی در سطح ریشه ایجاد و نفوذ خطی رنگ توسط استریومیکروسکوپ اندازه گیری شد.
میانگین میزان ریز نشت در دندان هایی که با روش تراکم جانبی پر شده بودند 2.35 mm و در دندان هایی که به روش تراکم عمودی پر شده بودند 2.5mm بود. تفاوت موجود بین دو روش از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.2).
تفاوتی در میزان ریز نشت احتمالی در رابطه با روش های تراکم عمودی و تراکم جانبی در کانال های دندانهای مولر به نظر نمی رسد.

درمان موفق اندو به منزله کاهش تمام پتانسیل های عفونت مجدد کانال ریشه می باشد. یکی از پتانسیلهای عفونت وجود کانالهای فرعی در محل انشعاب ریشه ها در دندان های عقب می باشد. در مطالعه حاضر شیوع کانال های فرعی در محل انشعاب ریشه های دندانی مولر بالا و پایین مورد بررسی قرار گرفته است.
تعداد 200 دندان مولر بالا و پایین انتخاب شده پس از انجام مراحل آزمایشگاهی از جمله تهیه حفره دسترسی، نفوذ مواد رنگی، برداشت بافت سخت، آبگیری و شفاف کردن، وجود کانال های فرعی در آنها مشاهده و ثبت شد.
نتایج نشان دهنده وجود این کانال ها به میزان 30 درصد در دندانهای مولر فک بالا و 36 درصد در دندان های مولر فک پایین می باشد. بعلاوه درصد این کانالها در کل نمونه ها اعم از دندانهای مولر فک بالا و پایین 33 درصد گزارش شد.
به علت وجود ارتباط مستقیم میان پالپ و نسوج نگهدارنده دندان توصیه می گردد متعاقب پر کردن کانال ها، مدخل این کانال های فرعی نیز از داخل اطاقک پالپ مسدود شود.

هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع دندان ثنایای فک پایین، دو کاناله در مردم شهر کرمان بود.
جهت مطالعه و بررسی آناتومی داخلی دندانهای ثنایای فک پایین، 185 دندان سانترال و لترال فک پایین که بدون در نظر گرفتن عوامل سن و جنس و صرفا به دلیل غیر قابل نگهداری بودن کشیده شده بودند جمع آوری و در محلول فرمالین %10 قرار گرفتند. دندان ها به وسیله برس و وسایل کمکی دیگر تمیز شده، بمدت نیم ساعت در محلول سدیم هیپوکلرایت %5 قرار داده شدند. پس از تراش حفره دسترسی، دندانهای مورد مطالعه بمدت 20 دقیقه توسط محلول رنگی فوشین %1 رنگ آمیزی شدند. بدین ترتیب نفوذ رنگ از طریق حفره دسترسی به درون کانال و یا کانالهای ریشه باعث ایجاد اختلاف رنگ میان کانال و عاج اطراف شده، تشخیص تعداد و موقعیت کانالهای احاطه شده توسط عاج را آسانتر می نمود. در مرحله بعدی تاج دندانها قطع شده و ریشه ها به 3 مقطع سرویکالی، میانی و آپیکالی تقسیم شدند.نمونه های دارای دو کانال از تک کاناله ها جدا شدند و جهت صحت تشخیص نوع کانالها، دوباره بررسی شدند.
از مجموع 185 دندان بررسی شده 71.5 درصد یک کاناله و 28.5 درصد دو کاناله بودند. اکثر نمونه های دو کاناله Type II (5.5 درصد) و Type III 10.5)درصد) طبقه بندی Vertucci را شامل می گردیدند. یعنی در انتها به یک فورامن آپیکال ختم می شدند.
شیوع دندانهای اینسایزور 2 کاناله در جمعیت استان کرمان 28.5 درصد بدست آمد.

با پیشرفت های حاصل شده در درمان های ریشه، محققین بر آن شدند تا با مشخص نمودن علل شکست درمان و اجتناب از آن، میزان موفقیت این درمانها را افزایش دهند. بدین منظور پژوهش هایی در نقاط مختلف دنیا صورت گرفته، نتایج حاصل بصورت آمارهای گوناگونی در زمینه میزان موفقیت و شکست درمان ارایه شده اند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج حاصل از درمان ریشه انجام شده توسط دانشجویان در سالهای 1365-1368 در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز می باشد، تا بدین وسیله گامی مثبت در جهت افزایش کیفیت و کاهش شکست درمان های آتی برداشته شود.
برای انجام این مطالعه از حدود 2000 بیمار درمان شده در بخش اندو، جهت انجام معاینه مجدد دندان درمان شده طی نامه ای دعوت شد. در پاسخ به دعوتنامه های ارسالی تعداد 176 نفر از بیماران به دانشکده مراجعه نمودند.
پس از انجام معاینات بالینی و پرتونگاری بر روی این بیماران مشخص شد که 71.6 درصد کل موارد درمان ریشه انجام شده با موفقیت روبرو بوده است. از نظر آماری اختلاف قابل توجهی در میزان عدم موفقیت درمان بین بیماران مونث و مذکر دیده نشد. اما اختلاف آماری قابل ملاحظه ای در زمینه روش های گوناگون پر کردن کانال (مورد استفاده در بخش) مشاهده شد. بیشترین میزان عدم موفقیت در دندان های مولر اول فک پایین و پرمولر اول فک بالا دیده شد.
این بررسی نشان داد که مهمترین علت شکست پرکردگی ضعیف و ناقص و بدنبال آن پرفوریشن ریشه می باشد.

کلروفرم ماده ای است که جهت خارج کردن گوتاپرکا در هنگام درمان مجدد ریشه مورد استفاده قرار می گیرد. از آنجا که اثرات نامطلوبی در آن در ایجاد تومور گزارش شده، استفاده از حلالهای دیگری که اثرات مخرب کمتری داشته باشند، ضرورت دارد. به همین دلیل مطالعه حاضر جهت ارزیابی بیولوژیک هالوتان و کلروفرم بر روی استخوان فمور آلبینورات انجام گرفته است.
72 حیوان (در گروه های مساوی نر و ماده) به 12 گروه تقسیم شدند (هر گروه شامل 6 حیوان) پس از ایجاد دو حفره در استخوان فمور هر حیوان، یک لوله تفلون حاوی گوتاپری کای حل شده در کلروفرم و یا در هالوتان در یکی از حفرات جایگزین گردیده، حفره دیگر به عنوان کنترل خالی باقی می ماند. پس از 10، 3 و 60 روز حیوانات کشته شده، حفره ها از نظر فعالیت بافت جوانه ای آماس و فعالیت استئوبلاستیک مورد بررسی هیستوپاتولوژیک قرار گرفتند. داده ها با استفاده ازتست های آماری kruskal wallis، pooled t test، paired test مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که آماس در دوره زمانی 10 روز تفاوت آماری معنی داری میان ماده های هالوتانی و نرهای کلروفرمی با گروه کنترل وجود دارد (P<0.03).همچنین در 60 روز حیواناتی که در آنها کلروفرم کاشته شده بود، تفاوت معنی داری را از نظر فعالیت استئوبلاستیک نسبت به گروه های هالوتانی (نر و ماده) در همین دوره زمانی نشان می دادند (P<0.05).
با توجه به گزارش اثرات کارسینوژنیک و موتاژنیک کلروفرم و منع مصرف آن توسط FDI و علی رغم ترمیم استخوان در نمونه های کلروفرم استفاده از آن به عنوان حلال گوتاپرکا توصیه نمی شود و هالوتان بر کلروفرم ارجحیت دارد.

با توجه به کاربرد ماده RC- PREP در آماده سازی کانال دندان و ساخت آن در داخل و هم چنین عدم وجود مطالعه INVIVO در این زمینه این مطالعه با هدف مقایسه واکنش زیر جلدی RC-PREP ساخت ایران با RC – PREP نوع PREMIER انجام گرفت.
جهت بررسی واکنش زیر جلدی RC-PREP ایرانی و نوع آمریکایی آن (Premier) از 21 Rat آلبینوی بالغ با میانگین وزنی 200±25 گرم استفاده شد. پس از قرار دادن لوله های حاوی RC-Prep به صورت زیر جلدی، حیوانات در فواصل 10، 3 و 30 روزه کشته شده و لوله ها همراه با بافت اطراف برداشته شدند. نمونه ها پس از طی مراحل آماده سازی هیستوپاتولوژی و رنگ آمیزی H&E در ارتباط با متغیرهای التهاب (حاد و مزمن) دژنراسیون، واسکولاریتی و نکروز مورد بررسی هیستوپاتولوژیک قرار گرفتند.
آنالیز آماری Friedman نشان داد که تفاوت آماری معنی داری در التهاب مزمن میان نوع ایرانی و کنترل با نوع خارجی وجود دارد (P<0.05) التهاب حاد تنها در نمونه های خارجی مشاهده گردید و نوع ایرانی و گروه کنترل فاقد آن بودند، اگرچه تفاوت آماری معنی داری از این بابت میان آنها وجود نداشت. از نظر میزان واسکولاریتی و دژنرسانس نیز تفاوت آماری معنی داری میان گروه های آزمون و گروه کنترل مشاهده نگردید. به جز یک مورد در هیچیک از نمونه ها نکروز مشاهده نشد.
بر اساس نتایج هیستوپاتولوژیک می توان اذعان داشت که RC- Prep ایرانی از نظر واکنش زیر جلدی همانند نوع خارجی و حتی بهتر از آن توسط بافت زیر جلدی تحمل گردیده، به جز آماس مزمن، تفاوت آماری معنی داری میان آنها وجود ندارد.

هدف از انجام این مطالعه تعیین اثر لایه مصنوعی ایجاد شده توسط اگزالات پتاسیم بر نفوذپذیری عاج ریشه دندان انسان در مقایسه با لایه اسمیر تولید شده حین معالجه ریشه است.
تعداد 70 دندان پره مولر فک پایین که دارای یک ریشه و یک کانال مستقیم بوده، فاقد هر گونه ترمیم، پوسیدگی یا بیماری پریودنتال پیشرفته بودند انتخاب شدند. انتهای ریشه ها کاملا بسته، ریشه ها بدون کلسیفیکاسیون بوده، هیچ گونه شکستگی در آنها مشاهده نگردید.نمونه ها بصورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: دو گروه آزمون و دو گروه کنترل. گروه های آزمون شامل 30 نمونه و گروه های کنترل هر یک شامل 5 نمونه بودند. پس از آماده سازی گروه ها به منظور بررسی میزان نفوذ رنگ از روش اتاقک انتشار استفاده شد و ارزیابی کمی میزان نفوذ بلودومتیلن %2 که از فضای کانال به خارج انتشار یافته بود بعد از 72 ساعت انجام شد. نمونه ها توسط دستگاه اسپکتروفوتومتری با طول موج 640A ارزیابی شدند.
در گروه کنترل منفی هیچگونه نفوذپذیری مشاهده نشد و در سه گروه دیگر، تفاوت معنی داری در نفوذ پذیری مشاهده نشد. بیشترین میزان نفوذپذیری در غیاب لایه اسمیر مشاهده شد. مرتبه دوم نفوذ پذیری به حضور لایه اسمیر طبیعی مربوط بوده، کمترین میزان نفوذ پذیری در حضور لایه اسمیر مصنوعی متعاقب کاربرد اگزالات پتاسیم مشاهده شد.
لذا بکار بردن اگزالات پتاسیم در کانال هایعفونی به دنبال حذف لایه اسمیر که مملو از میکروارگانیسم و محصولات سمی آنها می باشد جهت کاهش نفوذپذیری توبول های عاجی زمانی می تواند مفید واقع شود که تحقیقاتی در مورد سازگاری نسجی و عدم سمیت آن بصورت invivo انجام گیرد.

عدم اطلاع دقیق دندانپزشک از احتمال وجود کانال اضافی در بعضی از دندانها موجب درمان ناقص و غلط او می گردد. از آنجا که کتابهای مرجع آناتومی دندان در این زمینه از دقت لازم و کافی برخوردار نیستند بنابراین این مطالعه با هدف بررسی شیوع کانال دوم ریشه مزیوباکال دندان های مولر فک بالا انجام گرفت.
60 دندان تازه کشیده شده جمع آوری و در محلول هیپوکلریت 5.5 درصد نگهداری شد. در رادیوگرافی با کولینگوال از تمام دندانها در 8.3 درصد از دندان ها کانال دوم قابل مشاهده بود اما در رادیوگرافی مزیودیستالی این رقم به 50 درصد افزایش یافت. پس از تهیه حفره دسترسی به طریقه معمول فقط در 28.3 درصد از موارد مدخل کانال دوم کشف شد اما پس از گسترش حفره دسترسی با استفاده از یک فرز روند به میزان 41.7 درصد به تعداد کانالهای پیدا شده قبلی اضافه شد. در مرحله آخر با قطع ریشه از محل انشعاب ریشه ها به کشف 21.7 درصد از کانال ها موفق شدیم.
در مجموع 91.7 درصد از دندان های مولر اول فک بالا در ریشه مزیوباکال خود دارای دو کانال ML و MB بودند که 58.3 درصد به شکل TYPEII و 33.3 درصد به شکل TYPEIII بودند و از 60 نمونه مورد مطالعه تنها 8.3 درصد دندانها یک کانال داشتند.
بنابراین می توان نتیجه گرفت که دندان مولر اول بالا دارای 4 کانال می باشد ولی ممکن است در کمتر از 10 درصد موارد دارای 3 کانال باشد.

هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر حفره دسترسی ناقص و حفره دسترسی کامل در میزان جابجایی اپیکالی و تغییر میزان زاویه خمیدگی در کانالهای ریشه خمیده دندانی بود.
اثرات حفره دسترسی ناقص در آماده سازی کانال، بر روی کانال مزیوباکال 50 دندان مولر فک پایین مورد ارزیابی قرار گرفت. نمونه ها بصورت تصادفی به دو گروه 25 تائی آزمون و کنترل تقسیم شدند، در گروه آزمون حفره دسترسی بصورت ناقص و در گروه کنترل حفره دسترسی کامل آماده گردید سپس دو رادیوگرافی پیش آماده سازی در جهت باکولینگوالی و مزیودیستالی با فایل اولیه تهیه گردید. آماده سازی تمام نمونه با روش STEP BACK انجام گرفت و به روشDouble exposure تصویر رادیوگرافی با فایل اپیکالی نهایی هر نمونه روی تصویر اولیه خودش ثبت و فیلم ها ظاهر شدند. سپس اختلاف زوایه خمیدگی کانالها و میزان جابجایی اپیکالی آنها محاسبه و ثبت گردید.
نتایج بدست آمده نشان داد که میانگین تغییر زاویه خمیدگی کانالها در گروه آزمون پس از آماده سازی کانال در بعد باکولینگوالی و مزیودیستالی بیشتر از میانگین تغییر زاویه خمیدگی در گروه های کنترل بود. همچنین میانگین میزان جابجایی اپیکالی کانالهای گروه آزمون در بعد باکولینگوالی و مزیودیستالی بیشتر از میانگین میزان جابجایی اپیکالی آنها در گروه کنترل بود. بعبارت دیگر حفره دسترسی ناقص باعث تغییر خمیدگی طبیعی کانال و در نتیجه جابجایی بیشتر مسیر کانال آماده شده از مسیر اصلی کانال می شود.

هدف از این مطالعه تعیین شیوع اضطراب در بیماران تحت درمان ریشه بود.
این تحقیق بر روی176 نفر (109 زن و67 مرد) از مراجعین به بخش اندودانتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی در خلال یک ترم، در سال تحصیلی 1378-79 انجام گرفت. در این مطالعه از پرسشنامه های DENT، DBS، DFS، DAS استفاده شد. متغیرهایی مانند: جنس، وضعیت تاهل، شغل، تحصیلات، بیماری ها و داروهای مصرفی، بهداشت دهان، ملاقاتهای دندانپزشکی بیمار، علائم کلینیکی دندان، جلسه درمان، استفاده از مسکن، شماره دندان و سابقه اضطراب در خانواده، مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که اضطراب در زنان بیشتر از مردان می باشد. اضطراب در سنین پایین، بیشتر بود. همچنین افرادی که فعالیت خارج از خانه داشتند، اضطراب کمتری از خود نشان دادند. افرادی که تحصیلات بیشتری داشتند نگرش بهتری نسبت به دندانپزشک داشته و از ملاقات های دندانپزشکی مرتب تری برخوردار بودند، ضمنا این افراد اضطراب کمتری در رابطه با دندانپزشک از خود نشان دادند؛ اما میان تحصیلات افراد و اضطراب ناشی از درمان ارتباطی مشاهده نشد. وجود درد در ملاقاتهای قبلی و آخرین ملاقات و همچنین سابقه و خاطرات خانوادگی در ایجاد اضطراب موثر بودند.
استفاده از داروهای ضد اضطراب و مسکن قبل و ضمن درمان ریشه دندان در بیماران مضطرب، باعث کاهش درد و اضطراب بیماران و افزایش همکاری آنان می گردد.

پالپ استون کانونی از کلسیفیکاسیون در پالپ دندانی است که شایعترین ضایعه پالپی به حساب می آید و موجب ایجاد مشکل در دستیابی به مدخل کانالها و آماده سازی کانال ریشه می شود. شیوع آن در مطالعات مختلف از %7.5 تا %90 گزارش شده است. هدف از انجام این تحقیق تعیین شیوع پالپ استون در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی در سال 79 بوده است.
مطالعه به روش توصیفی و با استفاده از رادیوگرافی های بایت وینگ و پری اپیکال گرفته شده از 1325 بیمار مراجعه کننده به بخش بیماری های دهان و تشخیص دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی انجام شد و سپس در صورت مشاهده توده رادیواپک مشخص در قسمت کرونالی پالپ به عنوان پالپاستون ثبت می شد. همچنین در این بیماران متغیرهای سن - جنس - بیماری سیستمیک و مال اکلوژن بررسی گردید.
در این تحقیق شیوعی به میزان %5.7 برآورد شد که در زنان %63.2 و در مردان %36.8 بود؛ ولی از نظر توزیع جنسی تفاوتی میان دو گروه سالم و بیمار وجود نداشت. متوسط سن بیماران 33.2±12.6 در مقایسه با گروه سالم 35.3±16.8 بود و اختلافی از نظر سن میان دو گروه وجود نداشت.18.4% از بیماران دارای پالپ استون مبتلا به بیماری سیستمیک و %35.5 دارای مال اکلوژن بودند.
شیوع پالپ استون با توجه به تحقیق انجام شده که بر اساس رادیوگرافی بیمارن و کلینیک بوده است از مقدار نسبتا بالایی برخوردار است. شیوع آن در زنان بیشتر از مردان بوده، ولی از نظر آماری تفاوت معنی دار نبوده است. در ضمن شیوع پالپ استون در مولرهای بخصوص اولین مولر دائمی نشان داده شد.

با توجه به اهمیت محل تنگه اپیکالی در مراحل آماده سازی کانال، عوارض و مشکلات شناخته شده موجود در عدم دسترسی به تنگه اپیکالی وگزارشات مثبتی که در مورد روش های (Radicular access) Preflaring گزارش شده در این تحقیق تاثیر دو روش Preflaring (Radicular access) و Nonflaring بر دستیابی به تنگه اپیکالی مورد مقایسه قرار گرفت.مواد و روش ها مطالعه برروی 80 کانال دندان بیماران مراجعه کننده به بخش اندودانتیکس دانشکده داندانپزشکی شهید بهشتی صورت گرفت. 40 کانال (گروه شاهد) با تعیین طول کانال تا 4 شماره فایل گردید.در 40 کانال (گروه مورد) تا طول 14 میلی متری ناحیه تاجی Preflaring انجام شد. سپس تعیین طول کانال انجام گردید. در هر دو گروه نمونه هایی که در (0-1) میلی متر اپکس رادیوگرافی بودند گروه مطلوب نمونه هایی که از محدوده (0-1) میلی متر over یا under بودند ثبت شدند و نمونه های فوق با روش آماری X2 مورد قضاوت قرار گرفتند.
وضعیت مطلوب در گروه شاهد 42.5 درصد و در گروه مورد 62.5 درصد بود (P<0.07).
در این تحقیق مشخص شد که هنگامی که Preflaring انجام می شود دسترسی به تنگه اپیکالی بر اساس حس لامسه نسبت به زمانی که Preflaring انجام نگردیده دقیق تر و سریعتر می باشد که این امر سبب کاهش تعداد رادیوگرافی های اولیه و اکسپوژر کمتر بیمار در برابر اشعه می گردد.