Cell Journal (Yakhteh)
Volume:5 Issue: 1, 2003

بررسی تاثیر هم کشتی بر تکوین جنینهای 8 سلولی موش حاصل از انجماد شیشه ای.
بدین منظور در ابتدا جنین های 8 سلولی به روش فلاشینگ از لوله رحمی موشهای ماده که قبلا تحریک تخمک گذاری شده بودند، خارج شده و به دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمون 1 شامل جنین هایی که با استفاده از محلول ضدیخ اتیلن گلیکول با غلظت 40 درصد به روش انجماد شیشه ای منجمد شده و پس از ذوب با محلول 5/0 مولار ساکارز به محیط کشتMEM? منتقل شدند. گروه آزمون 2 شامل جنینهایی که با همان روش قبلی منجمد و ذوب شده و در محیط هم کشتی MEM?+Vero قرار گرفتند. برای هر یک از گروه های فوق، گروه های کنترلی شامل جنین های منجمد نشده انتقال یافته به محیط MEM? (کنترل 1) و جنین های منجمد نشده انتقال یافته به محیط هم کشتی MEM?+Vero (کنترل 2) در نظر گرفته شد. مقایسه میزان تکوین جنینها بین گروه های فوق در مدت 120 ساعت انجام شده و داده ها با روش آماری Chi-square و Fisher بررسی شد.
نتایج نشان داد که اختلاف در میزان خروج از زونا در ساعات پایانی کشت بین گروه های آزمون 1 و کنترل 1 معنی دار بود (P>0.05). همچنین داده های حاصل از مقایسه دو گروه آزمون 2 و کنترل 2 نشان داد که اختلاف در میزان مورولا، بلاستوسیست و دژنراسیون در ساعات اولیه کشت معنی دار است. مقایسه دو گروه آزمون 1 و آزمون 2 نیز نشانگر اختلاف معنی دار در مرحله مورولا و میزان دژنراسیون جنین ها در ساعات اولیه کشت بود. (P<0.05) نتایج این تحقیق حاکی از آن است که جنین 8 سلولی موش نسبت به انجماد شیشه ای آسیب پذیر نبوده و برای بهبودی تکوین نیازی به هم کشتی با سلولهای Vero نیست.

بررسی اثر فاکتورهای مهارکننده لوسمی بر تکوین جنینهای دو سلولی موش ICR در این تحقیق ابتدا به هر موش ماده نژادICR، 7/5 واحد هورمون گنادوتروپین سرم خون مادیان حامله (PMSG)، Pregnant Mare Serum Gonadotropine به روش 48 ساعت بعد 5/7 واحد هورمون گنادوتروپین جفت انسان (HCG)، Human Chrionic Gonadotropine به روش داخل صفاقی تزریق شد. سپس موشهای ماده به صورت دو به یک در کنار موشهای نر از همان نژاد قرار گرفتند. 13 تا 14 ساعت بعد از تزریق HCG، موشهای ماده دارای پلاک واژنی مثبت از قفس نرها جدا شده و 46 تا 48 ساعت بعد از تزریق HCG با روش قطع نخاعی گردنی (Cervical Dislocation) کشته و جنینهای دو سلولی با روش Flushing جمع آوری شدند. جنینهای دو سلولی با مشخصات مورفولوژیک نرمال به صورت تصادفی در محیط کشت KSOM حاوی سه دوز متفاوت 1500 IU/ml) LIF، 1000 IU/ml، (500 IU/ml و نیز محیط کشت فاقد این ترکیب به عنوان کنترل به مدت 120 ساعت کشت داده شدند. در طی این مدت روزانه تکوین جنینها با استفاده از میکروسکوپ معکوس (invert) با بزرگنمایی × 100 مورد بررسی قرار گرفتند. جهت آنالیز آماری یافته ها در جداول ثبت اطلاعات نوشته و سپس با روش X2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میزان کل جنینهای 4، 8 و 16-9 سلولی حاصله در محیط های کشت با غلظت های متفاوت فاکتور مهار کننده لوسمی انسانی در مقایسه با گروه کنترل (بدون فاکتور مهارکننده لوسمی) تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد، اما میزان مورولا، بلاستوسیست و بلاستوسیست در حال خروج از پرده شفاف (Hatching) پس از 120 ساعت کشت در محیط های با غلظتهای متفاوت فاکتور مهارکننده لوسمی تفاوت معنی داری را نشان می دهد. (P<0.05) نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که فاکتور مهارکننده لوسمی انسانی بر تکوین جنینهای موش سفید نر نژاد ICR در مراحل اولیه تکاملی (2 تا 16-9 سلولی) تاثیر معنی داری نداشته اما باعث بهبود تکوین مورورلا، بلاستوسیست و هچینگ بلاستوسیست می شود.

بررسی رخداد تراکم پیش رس کروموزومی (PCC) اسپرم و مقایسه آن در اسپرم افراد بارور و نابارور اووسیت بدون زونای هامستر پس از مجاورت با اسپرم افراد نرمال - اولیگواسپرم و آستنواسپرم بررسی شد. پس از تحریک، تخمک گذاری هامسترها توسط PMSG) و (HCG اووسیتها در زمان معین، از اویداکت خارج گردید. لایه های سلولهای کومولوس به وسیله آنزیم هیالورونیداز و قشر شفاف دور اووسیتها توسط تریپسین برداشته شد. اسپرمها براساس نوع ریخت شناسی، حرکت و تعداد طبقه بندی شدند. پس از شستشو و ظرفیت یابی، مجاورسازی اسپرم و اووسیت انجام گردید. سپس اووسیتها به محیط کشت تازه منتقل و در عرض کلسی مید قرار گرفتند. با روش تثبیت «تارکوفسکی» از نمونه ها لام تهیه و با گیمسای 10 درصد رنگ آمیزی شدند. بررسی لامها با میکروسکوپ نوری و بزرگنمایی 1000× انجام گردید.
فراوانی میزان تراکم پیش رس کروموزومی در افراد اولیگواسپرم و افراد سالم با هم تفاوت معنی داری دارد. (P<0.01) مشاهدات بیانگر آن است که درصد بسیار بالایی از بیماران آستنواسپرم حاوی کروماتین باز نشده هستند (01/70 درصد) که از نظر آماری با نمونه های افراد سالم و افراد اولیگو اختلاف معنی داری دارند. (P<0.01) همچنین سر اسپرم دست نخورده در همه موارد دیده شده که فراوانی آن در نمونه های اولیگو و آستنو بیشتر از نمونه های سالم بود و از نظر آماری تفاوت معنی داری نشان می دهد. (P<0.001) اما برخلاف PCC که در نمونه های آستنو بیشتر از اولیگو بوده است (P<0.001) فراوانی سر اسپرم در این نمونه ها با یکدیگر تفاوت معنی داری نشان نمی دهد.
به نظر می رسد که پدیده غیرطبیعی باز نشدن کروماتین اسپرم و متراکم نشدن آن به صورت کروموزوم که نهایتا منجر به عدم لقاح می شود ناشی از دلایل و عوامل متعددی باشد. فراوانی بالای PCC ممکن است ناشی از نقص کروماتینی، بسته بندی نامناسب DNA، وجود ناهنجاری های کروموزومی و یا تاخیر ورود اسپرم به داخل تخمکها باشد. نتایج می تواند دلایل و عوامل ناشناخته ناباروری در مردان اولیگواسپرم و آستنواسپرم را توجیه کند. ولی اینکه آیا تحریک بسیار پایین اسپرمهای آستنو هم ناشی از ناهنجاری های کروماتینی آنها و یا بسته بندی نامناسب آن باشد، نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

راه اندازی کشت یاخته های هلا به منظور تولید آنتی ژنهای ویروسی یاخته های پایدار هلا (HeLa) ابتدا به صورت تک لایه کشت و سپس به ظروفی که برای کشت یاخته های شناور طراحی شده بود انتقال داده شدند. برای رشد یاخته ها از محیطMinimum Essential Medium (MEM) که حاوی ده درصد سرم استریل گوساله بود استفاده شد. برای دستیابی به بهترین شرایط رشد یاخته ها، از بافر HEPES و برای حذف کلسیم، از کوبرکسی متیل سلولز (CMC) و اتیلن دی آمین تترااستیک اسید (EDTA) استفاده شد. پس از عادات دادن یاخته ها به کشت شناور، از آنها برای تکثیر ویروسهای پولیوتیپ 1، 2، 3 و ویروس آدنوتیپ 5 استفاده شد و نتایج بدست آمده با آنچه از کشت یاخته های تک لایه به دست آمده بود مقایسه شد.
زمان دو برابر شدن یاخته های هلا در کشت تک لایه و کشت شناور با اپتیمم تعداد یاخته هایی که برای شروع کار مورد استفاده قرار می گیرد ارتباط ویژه ای دارد. بهترین تعداد برای کشت این یاخته ها در پلیتهای 96 خانه ای استفاده از 300000 یاخته در یک میلی لیتر محیط کشت، و برای کشت معلق استفاده از 400000 در هر میلی لیتر محیط است. زمان دو برابر شدن برای کشت تک لایه حدود 38 ساعت بود و تا 80 ساعت بعد از شروع کشت، یاخته ها در فاز لگاریتمی تکثیر قرار داشتند، ولی فاز لگاریتمی تکثیر برای تکثیر یاخته های معلق حداکثر 48 ساعت بود. هر دو کشت یاخته ها توانستند شرایط لازم را برای تکثیر ویروسهای پولیو و آدنو 5 فراهم کنند.
برای دستیابی به کشت یاخته های شناور هلا لازم است تا غلظت یون کلسیم تا 8/3 برابر کاهش یابد، محیط کشت حاوی یاخته ها 70 بار در دقیقه چرخانده و هوادهی مناسب انجام می شود، ولی به وجود CMC احتیاجی نیست. توانایی تکثیر ویروسهای پولیوتیپ 1، 2، 3 و ویروس آدنوتیپ 5 در یاخته های تک لایه و معلق هلا یکسان است.

در این پژوهش تاثیر اولتراسوند با فرکانس 1 MHz بر روند التیام استخوان خرگوش از نظر رتبه ای - توصیفی و بافت شناسی توصیفی مورد بررسی قرار گرفت.
این بررسی روی 40 سر خرگوش آزمایشگاهی نر از نژاد Dutch-Poland با سن 4 تا 6 ماه که 2 کیلوگرم وزن داشتند، انجام شد. هر خرگوش در بیهوشی کامل و با شرایط استریل تحت عمل جراحی نقص جزیی استخوانی تی بیا در هر دو اندام عقبی قرار می گرفت. اندام عقبی سمت راست به عنوان اندام آزمایش و اندام عقبی سمت چپ به عنوان اندام کنترل در نظر گرفته می شد. در واقع هر حیوان کنترل خود محسوب می گردید. حیوانات به روش کاملا تصادفی به 4 گروه 10 سری برای هفته های اول تا چهارم تقسیم می شدند. از روز اول پس از جراحی هر یک از حیوانات علاوه بر درمانهای عادی به صورت روزانه تحت اولتراسوندتراپی با مشخصات فرکانس 1 MHz، Pulse 1:3، w/cm2 0/1 به مدت 5 دقیقه قرار می گرفتند. پس از طی دوره های زمانی ذکر شده حیوانات با استنشاق اتر در فضای بسته از بین می رفتند. جهت ارزیابی بافت شناسی نمونه تهیه شده از محل نقص استخوانی پس از ثبوت، دکلسیفیکاسیون و پردازش بافتی در پارافین قالبگیری شده و برشهایی به ضخامت 7 میکرون از محل ضایعه تهیه می گردید. برشها به روش هماتوکسیلین - ائوزین رنگ آمیزی سپس از دو روش توصیفی و کمی (میانگین رتبه ای - توصیفی) کال استخوانی برای ارزیابی استفاده می شد.
نتایج این تحقیق نشان می دهد که اولتراسوندتراپی با فرکانس 1 MHz باعث تسریع روند التیام استخوان می گردد. میانگین رتبه ای - توصیفی کال استخوانی در اندام آزمایش در روز 28 پس از جراحی افزایش معنی داری را نسبت به اندام کنترل نشان می دهد. (P<0.05) اگر چه در سایر موارد این تغییرات از نظر آماری معنی دار نیست ولی روند افزایش رو به رشد ترمیم استخوان در هفته های تحت بررسی در اندام آزمایش نسبت به اندام کنترل محسوس است.
اولتراسوندتراپی با فرکانس 1 MHz موجب تسریع روند التیام استخوان پس از ایجاد نقص جزیی استخوانی در خرگوش می گردد.

به منظور ارزیابی نقش عفونت بورلیایی در بروز بیماری اسکلروز مولتیپل (MS) وجود آنتی بادی بر علیه بورلیا پرسیکا (شایع ترین گونه بورلیا در ایران) در سرم و مایع مغزی نخاعی افراد مبتلا مورد مطالعه قرار گرفت.
وجود آنتی بادی بر علیه آنتی ژنهای بورلیا پرسیکا در سرم و مایع مغزی نخاعی 50 بیمار مبتلا به MS و 30 نفر کنترل طبیعی که از نظر سن و جنس با گروه آزمایش همخوانی داشتند با استفاده از تکنیک ایمونوبلاتینگ مورد ارزیابی قرار گرفت. دو نمونه از مهمترین آنتی ژنهای سطحی بورلیا برگدورفری OspA) و (OspD که با استفاده از تکنولوژی نوترکیب تهیه شده بودند نیز در این مطالعه مورد آزمایش قرار گرفتند.
نتایج به دست آمده نشان داد که 32 نفر از 50 بیمار مبتلا به MS و تعدادی از افراد کنترل مورد آزمایش، در سرم خود حاوی آنتی بادی علیه بعضی از باندهای پروتئینی بورلیا هستند. آزمون صحت فیشر نشان دهنده وجود اختلاف معنی داری بین بیماران MS و نمونه های کنترل در مورد باند 43 کیلودالتونی بود که در بیماران MS مثبت و در تمامی افراد کنترل منفی گردید. واکنش مثبت در مورد لیپو پروتئینهای سطحی بورلیا OspA) و(OspD، در سرم و مایع مغزی نخاعی هیچ یک از بیماران و افراد کنترل مشاهده نشد.
با در نظر گرفتن نتایج بدست آمده و تشابهات زیادی که بین بیماری زایی و علایم بالینی MS و بیماری اسپیروکتی لایم مشاهده می شود، می توان گفت که شواهدی در مورد منشای اسپیروکتی بیماری MS وجود دارد، اما اثبات آن تحقیقات بیشتری را می طلبد.

این مطالعه به منظور نشان دادن اثرات دیابت شیرین بر روی تعداد گلومرولهای کلیوی در رت نر دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین با استفاده از روش استریولوژیک انجام گرفته است.
48 رت از نژاد Wistar به طور تصادفی به هشت گروه تقسیم شدند. (n=6) دیابت با تزریق داخل وریدی 90 میلی گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین در یک میلی لیتر استات بافر در 4 گروه ایجاد شد و 4 گروه دیگر به عنوان شاهد مورد استفاده قرار گرفتند. حیوانات گروه تجویز و شاهد مربوطه به ترتیب 3، 6، 9 و 12 ماه بعد از کاربرد استرپتوزوتوسین بیهوش و تشریح شدند و کلیه آنها خارج گردید. سپس مراحل تثبیت، نمونه برداری استریولوژیکی، پاساژ بافتی، قالب گیری با پاراپلاست، برش و رنگ آمیزی مقاطع انجام گرفت و شمارش گلومرولها با استفاده از تکنیک Physical Disector /Fractionator که یک روش استریولوژیک نوین و بدون سوگیری است انجام شد. اطلاعات حاصل با استفاده از آزمونهای آماری Mann-Whitney U Test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
شمارش گلومرولها در گروه های تجویز و مقایسه آنها با گروه های شاهد مربوطه نشان داد که پس از القاء دیابت به دنبال تجویز استرپتوزوتوسین در دوره های 3، 6 و 9 ماهه هیچ تغییر معنی داری در تعداد گلومرولها مشاهده نمی شود. (P>0.05) در حالیکه در دوره طولانی تر (12 ماه) کاهش تعداد گلومرولها از نظر آماری معنی دار بود. (P=0.030) القای دیابت توسط استرپتوزوتوسین در دوره های کمتر از 9 ماه موجب تغییر معنی داری در تعداد گلومرولهای کلیه در رت نمی شود، در حالی که در دوره 12 ماهه می تواند موجب کاهش معنی دار تعداد گلومرولها شود.

این مطالعه به منظور مقایسه روش فلورسانس کوئیناکرین با روش های رایج رنگ آمیزی هیستوشیمیایی دوگانه و سه گانه انجام گرفت.
در این پژوهش ده نمونه مایه انزالی نرمال براساس معیارهای WHO 99 انتخاب شد و با روش Percoll اسپرمهای متحرک جدا شدند، سپس درصد واکنش آکروزومی قبل و بعد از ظرفیت گیری و همچنین پس از القای در حضور A23187 به مدت یک و دو ساعت به سه روش کوئیناکرین، رنگ آمیزی دو گانه و سه گانه ارزیابی شد.
درصد واکنش آکروزومی قبل از ظرفیت گیری در هر سه روش یکسان بود (P<0.05) ولی پس از ظرفیت گیری و تحریک به وسیله A23187 افزایش معنی داری یافت (P<0.01). همچنین در همه موارد درصد واکنش آکروزومی در ارزیابی با روش کوئیناکرین بیشتر از دو روش دیگر بود (P<0.01) و ارتباط مستقیم و معنی داری بین نتایج حاصل از هر یک از روش ها وجود داشت. (p<0.001, r=7) اسپرمها، پس از ظرفیت گیری، در حضور A23187 تحریک شده و واکنش آکروزومی انجام می دهند این اسپرمها را می توان با روش فلورسانس کوئیناکرین به عنوان یک روش آسان و سریع شناسایی کرد.