فهرست مطالب

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال هشتم شماره 2 (پیاپی 31، بهار 1389)

  • تاریخ انتشار: 1389/03/01
  • تعداد عناوین: 9
|
  • حسین خطیبی، علی اصغر کوثری صفحه 58
    پیش
    زمینه
    شکستگی استخوان پاشنه، شایع ترین شکستگی استخوان های تارس می باشد که با عوارض زیاد و اختلال در عملکرد همراه است. در مورد شیوه درمان این شکستگی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج بالینی عمل جراحی استخوان پاشنه بود.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر، نتایج بالینی و پرتونگاری 18 مورد شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه در 17 بیمار (13 مرد و 4 زن) که در طی سال های 1380 تا 1385 با نظارت یک جراح، تحت عمل جراحی جااندازی باز و ثابت کردن داخلی، قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 31 سال (53-21 سال) و میانگین زمان پیگیری 19 ماه (48-9 ماه) بود. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه حضوری و انجام پرتونگاری انجام شد. نتایج بالینی براساس مقیاس انجمن ارتوپدی پا و مچ پای آمریکا (AOFAS) بررسی گردید.
    یافته ها
    براساس سیستم تقسیم بندی ساندرز، 13 مورد شکستگی نوع II و 5 مورد نوع III بودند. میانگین زاویه بوهلر قبل از عمل 7 درجه و پس از عمل 8/21 درجه بود. میانگین نمره مقیاس AOFAS برای بیماران با شکستگی نوع II، 3/93 و برای نوع III، 78 و در مجموع 05/89 بود. علایم استئوآرتریت مفصل ساب تالار در 4 بیمار مشاهده گردید.
    نتیجه گیری
    چنانچه سطح مفصل پشتی استخوان پاشنه به شکل صحیح بازسازی گردد، عمل جراحی استخوان پاشنه، به خصوص در شگستگی نوع II، نتایج خوبی از نظر بالینی خواهد داشت.
    کلیدواژگان: استخوان پاشنه، شکستگی داخل مفصلی، ثابت کردن شکستگی داخلی
  • امیررضا کچویی، شیوا رازی، رضا مهدویان نقاش زرگر، هادی مخملباف صفحه 63
    پیش
    زمینه
    آسیب های رباط متقاطع پشتی حدود 3 تا 23 درصد آسیب های زانو را تشکیل می دهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت می شود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه توصیفی، از 40 بیمار مرد با میانگین سنی 87/27 سال با کندگی رباط متقاطع پشتی، که تحت عمل تثبیت با پیچ مالئول و واشر با رویکرد پوسترومدیال قرار گرفته بودند، 20 بیمار با میانگین زمان پیگیری 02/16±40 هفته بررسی شدند. 12 بیمار به صورت حاد یا تحت حاد و 8 بیمار پس از 8 هفته از زمان آسیب درمان شدند. ثبات زانو با معاینه بالینی، و میزان رضایت بیماران با انجام کارهای روزانه و یا فعالیت های ورزشی بررسی شدند.
    یافته ها
    در تمامی بیماران، بهبود و پیشرفت وضعیت ثبات زانو در تست کشویی پشتی مشاهده شد. بیمارانی که به صورت حاد یا تحت حاد عمل شدند، در مقایسه با بیمارانی که به صورت مزمن درمان شدند، پیشرفت بهتری داشتند. آسیب منفرد رباط نیز در مقایسه با آسیب ترکیبی زانو با نتیجه بهتری همراه بود. از نظر کارآیی زانو، 8 بیمار هیچ مشکلی نداشتند، 7 بیمار فقط در فعالیت های ورزشی و 5 بیمار در فعالیت های روزانه مقداری محدودیت داشتند.
    نتیجه گیری
    تثبیت کندگی رباط متقاطع پشتی با رویکرد پوسترومدیال و تثبیت با پیچ مالئول و واشر آسان و رضایت بخش است. حتی درمان تاخیری کندگی می تواند مفید باشد. اما هرچه شدت ضایعات بیشتر باشد، میزان ضایعه باقیمانده پس از درمان بیشتر خواهد بود.
    کلیدواژگان: رباط متقاطع پشتی، زانو، ثابت کردن شکستگی
  • محمد فکور، زاهد صفی خانی، شیوا رضیع صفحه 68
    پیش
    زمینه
    تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقه ای از ایران انجام گرفت.
    مواد و روش ها
    یک مطالعه مقطعی بر روی 853 نفر (455 دختر و 398 پسر) در سنین 3 تا 16 سال انجام شد. زاویه تیبیوفمورال و اینترمالئولار در حالت ایستاده اندازه گیری شدند. محدوده طبیعی زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار در تمامی افراد به تفکیک سن و جنس تعیین گردید.
    یافته ها
    در تمامی افراد والگوس مشاهده شد. میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران 3 تا 7 سال 35/0±1/7 درجه و در 8 تا 16 سال 36/0±97/4 درجه؛ در دختران 3 تا 7 سال 38/0± 1/7 درجه و در 8 تا 16 سال 37/0± 95/4 درجه بود. بین میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران و دختران تفاوت معنی داری وجود نداشت. میانگین فاصله اینترمالئولار در پسران 3 تا 7 سال 9/0± 7/2 سانتی متر و در 8 تا 16 سال 86/0± 4/1 سانتی متر؛ میانگین فاصله اینترمالئولار در دختران سنین 3 تا 7 سال 88/0±6/2 سانتی متر و در 8 تا 16 سال 93/0± 29/0 سانتی متر بود. ضریب همبستگی پیرسون رابطه معکوس بین زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار نشان داد (475/0-=r).
    نتیجه گیری
    تکامل امتداد اندام تحتانی در کودکان ایرانی همانند کودکان اروپایی، آمریکای شمالی و ترکیه می باشد ولی با کودکان چینی تفاوت دارد.
    کلیدواژگان: تی بیا، فمور، کودکان
  • فیروز مددی، محمدعلی اخوت پور، امیر مهرورز سرکشه، فیروزه مددی صفحه 73
    پیش
    زمینه
    علیرغم اهمیت زیاد وضعیت قرار گرفتن کاپ استابولوم در تعویض مفصل هیپ، مطالعات اندکی در مورد محل دقیق آن انجام شده است. یکی از مشکلات این جراحی ها، وجود استئوفیت مرکزی استابولوم است که می تواند مانع مشاهده علایم آناتومیک گردد. هدف از این تحقیق، بررسی شکل و محل استئوفیت ها در حفره استابولوم بود.
    مواد و روش ها
    این بررسی در دو مرحله انجام شد: 276 بیمار با علایم بالینی و پرتونگاری ساییدگی مفصل هیپ و بدون سابقه شکستگی یا عمل جراحی خاص روی لگن، مورد مطالعه قرار گرفتند. از تمامی بیماران پرتونگاری و سی تی اسکن انجام شد و تغییرات سی تی اسکن استابولوم طبقه بندی شدند. در مرحله بعد، در 57 بیمار که تحت عمل جراحی تعویض مفصل قرار گرفته بودند، وضعیت استئوفیت های مرکزی استابولوم با مشاهده عینی طبقه بندی شد و تقسیم بندی مرحله اول با یافته های پرتونگاری منطبق گردید.
    یافته ها
    براساس یافته های پرتونگاری، سی تی اسکن و تطابق با مشاهده عینی، استئوفیت های مرکزی استابولوم به چهار نوع تقسیم شدند: نوع I: نمای ظاهری استابولوم طبیعی و عمق لبه کف «فوویا» (fovea) 5 میلی متر بود؛ در نوع IIa اسکلروز اطراف «فوویا» دیده شد؛ در نوع IIb اسکلروز بیشتر شد و مانند چتر روی «فوویا» را پوشاند؛ در نوع IIc سقف ایجاد شده روی «فوویا» توسط استئوفیت ها تقریبا به هم رسیدند؛ و در نوع III: استئوفیت ها سقف کاملی روی «فوویا» تشکیل دادند و آن را پوشاندند.
    نتیجه گیری
    مطالعه و طبقه بندی استئوفیت های کف استابولوم قبل از جراحی و با کمک سی تی اسکن می تواند در قراردادن صحیح تر کاپ استابولوم در تعویض مفصل هیپ موثر باشد.
    کلیدواژگان: استابولوم، استئوفیت، آرتروپلاستی
  • حمیدرضا سید حسین زاده، سید مرتضی کاظمی، محمدرضا بیگدلی، محمدعلی جلیلی، فریور باقری، رضا زندی، سید رضا آقاپور، علی اکبر اسماعیلی جاه، علیرضا اعجازی، مهندس فرشاد صفدری صفحه 79
    پیش
    زمینه
    شکستگی های بی ثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگی های ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) می باشد. در سال های اخیر درمان به صورت بسته با پیچ گذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی های بی ثبات لگنی با استفاده از روش پیچ گذاری از طریق پوست بررسی شد.
    مواد و روش ها
    تحقیق به صورت توصیفی برروی 16 بیمار (13 مرد، 3 زن) با 8±31 سال در یک بیمارستان شهر تهران انجام شد. تمام بیماران توسط یک جراح و با استفاده از روش جااندازی بسته و به وسیله گاید فلوروسکوپی سی آرم و تثبیت با پیچ گذاری ایلیوساکرال و ایلیوپوبیک درمان و حداقل به مدت 6 ماه پیگیری شدند. اطلاعات مربوط به مکانیسم ایجاد آسیب، درد، وضعیت شکستگی، عملکرد بیمار و عوارض جراحی بررسی شدند.
    یافته ها
    در پیگیری نهایی تمام بیماران جوش خوردگی کامل و توانایی تحمل وزن بدون درد داشتند. 12 بیمار توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را پیدا کردند. عوارض عمل جراحی شامل یک مورد شکستگی پیچ و از دست رفتن جااندازی و یک مورد عفونت زخم محل جراحی بود. عوارض عصبی حاصل درمان در هیچ یک از بیماران بروز نکرد و حجم خونریزی حین عمل در تمامی بیماران کمتر از حدود 10 سی سی بود.
    نتیجه گیری
    جااندازی بسته شکستگی و پیچ گذاری زیرجلدی ایلیوساکرال برای تثبیت پشتی حلقه لگنی و جااندازی بسته و پیچ گذاری زیرجلدی ایلیوپوبیک برای تثبیت شکستگی های ستون جلویی استابولوم و راموس بالایی پوبیس یک روش قابل قبول و مفید همراه با عوارض کم می باشد.
    کلیدواژگان: لگن، ثابت کردن داخلی شکستگی، استابولوم
  • ناصر صرافان، سیدعبدالحسین مهدی نسبت، پویان علوی نژاد صفحه 86
    پیش
    زمینه
    معمولا استابولوم در اثر ضربه شدید دچار شکستگی می گردد و در بیشتر موارد با سایر صدمات همراه است. درمان انتخابی در بسیاری از موارد، جااندازی باز و ثبات داخلی شکستگی می باشد. عوارض ناشی از درمان جراحی این شکستگی شامل عوارض دیررس و زودرس است و در این تحقیق، شیوع عوارض زودرس شامل ضایعه عصبی، عفونت، استخوان سازی نابجا و ترومبوآمبولی مورد بررسی قرار گرفت.
    مواد و روش ها: در یک بررسی توصیفی آینده نگر بین سال های 1385 تا 1388، تعداد 46 بیمار (39 مرد، 7 زن) با میانگین سنی 3/34 سال (71-17 سال) که دچار شکستگی استابولوم بودند، در دو بیمارستان آموزشی اهواز تحت عمل جراحی به روش جااندازی باز و ثبات داخلی قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری 11 ماه (35-3 ماه) بود.
    یافته ها
    از 46 بیمار، 34 بیمار دچار شکستگی استابولوم نوع Aو 12 بیمار نوع B بودند (تقسیم بندیAO). 5 بیمار (9/10%) دچار آسیب عصب پرونئال در طی عمل، 6 بیمار (13%) دچار عفونت محل عمل و 12 بیمار(1/26%) مبتلا به استخوان سازی نابجا شدند. هیچ موردی از ترومبوآمبولی در بیماران مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    عوارض زودرس جراحی استابولوم نسبتا بالا است و عوارض بیماران ما در مقایسه با گزارش های مشابه بیشتر بود.
    کلیدواژگان: استابولوم، ثابت کردن داخلی شکستگی، عوارض درمان جراحی
  • جعفر سلیمان پور، میربهرام صفری، آیسان نوزاد صفحه 91
    دررفتگی سر رادیوس و شکستگی شفت رادیوس به طور همزمان در بالغین نادر است. گزارش زیر مرد 20 ساله ای بود که دچار این ضایعه شده و با جراحی باز و تثبیت شکستگی با پلاک درمان گردید. بیمار محدودیت حرکات ساعد و آرنج داشت.
    کلیدواژگان: رادیوس، دررفتگی، شکستگی استخوان
  • علی غفوری، انوشیروان هدایت، امیرضا هنرمند، محمد هاشمی، سعادت مولانایی صفحه 94
    سرطان کولورکتال غالبا به کبد متاستاز می دهد. تقریبا نیمی از مبتلایان به سرطان کولون متاستاز کبدی دارند و یا در جریان سیر بیماری دچار آن می شوند. متاستاز خارج کبدی سرطان کولورکتال عارضه نادری است و معمولا ریه ها، مغز، پوست و استخوان ها تقریبا به یک نسبت گرفتار می شوند. آدنوکارسینوم متاستاتیک سر استخوان ترقوه نیز عارضه نادری است. در این مقاله یک مورد متاستاز آدنوم کارسینوم کولون به استخوان ترقوه گزارش می شود.
    کلیدواژگان: ترقوه، نئوپلاسم، کولون
  • سید مرتضی کاظمی، حمیدرضا سید حسین زاده، محمدرضا بیگدلی، محمدعلی جلیلی، رضا زندی، مهدی رحیمی، علیرضا اعجازی، لاله دفتری بشلی صفحه 97
    پیش
    زمینه
    به دلیل شیوع دیسپلازی هیپ و کم بودن تجربه درمان با استئوتومی «گانز» در کشور ما، یک گزارش کوچک از تجربیات خود با این نوع استئوتومی را ارائه می دهیم.
    مواد و روش ها
    در یک تحقیق توصیفی، در 9 بیمار با 10 هیپ مبتلا به دیسپلازی که تحت عمل استئوتومی «گانز» قرار گرفته بودند، زوایای «لبه به مرکز» (center edge angle) و همچنین میزان «مورب بودن سقف استابولوم» (acetabular roof obliquity) قبل و بعد از عمل اندازه گیری شد. در میانگین زمان پیگیری 18 ماه (4 تا 48 ماه)، بیماران از نظر نتیجه و عوارض عمل و اصلاح بدست آمده در زوایای فوق بررسی شدند.
    یافته ها
    زاویه «مورب بودن سقف استابولوم» از میانگین 8/20 درجه (30-13 درجه) قبل از عمل به 2/9 درجه (19-3 درجه) یعنی 55% کاهش؛ و زاویه «لبه به مرکز» از 1/15 درجه (20-9 درجه) پیش از استئوتومی به 9/29 درجه (42-25 درجه) پس از عمل یعنی 98% افزایش یافت. هیچ عارضه عمده بالینی مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    بنابریافته ها، استئوتومی «گانز» طبق میزان «مورب بودن سقف استابولوم» و «زاویه لبه به مرکز»، یک روش موثر برای درمان دیسپلازی هیپ و پیشگیری از بروز استئوآرتریت هیپ می باشد. برای برسی موفقیت بالینی در درازمدت، به حجم نمونه بیشتر و پیگیری های طولانی مدت نیاز است.
|
  • Page 58
    Background
    Calcaneal fracture is the most common tarsal bone fracture and is often associated with a high complication rate and disfunction. Open surgical treatment of calcaneal fracture is one of the most challenging orthopaedic procedures with somewhat vague functional outcome.
    Methods
    In a retrospective study the clinical and radiographic results of 18 calcaneal fractures in 17 patients (13 males 4 females) with mean age of 31 years (21-53 years) that had undergone open reduction during a 4-year period (2002-2006) were evaluated with an average follow-up of 19 months (9-48 months). The American Orthopaedic Foot and Ankle Society (AOFAS) scoring system was used to assess the treatment outcome
    Results
    Thirteen fractures were type II and 5 type III Sander's class.The preoperative average Bohler's angle of 7 degrees changed to 21.8 degrees in follow-up. The collective average AOFAS score was 89.05. This score was 93.3 for type II and 78 for type III Sander's fractures. Subtalar osteoarthritis was observed in 4 patients.
    Conclusion
    Open reduction and internal fixation of intra-articular calcaneal fractures with achievement of good reduction of posterior articular facet can result in good or excellent outcome.
  • Page 63
    Background
    Posterior cruciate ligament (PCL) injury is reported in 3% to 23% of knee injuries. Ligament rupture usually requires reconstructive surgery. Avulsion injuries in acute cases however are often treated by fixation of avulsed bone and ligament. Fixation of avulsions in chronic cases is somewhat controversial.
    Methods
    In a deh1ive study from 40 male patients with mean age of 27.87 years old who had undergone fixation of PCL avulsion with maleolar screw and washer through a posteromedial approach 20 cases with a mean of 40±16.02 weeks follow-up were studied. Twelve cases had received early fixation and 8 had fixation 8 weeks or longer after the injury. The cases were evaluated with clinical evaluation of stability as well as assessment of patients’ satisfaction and return to sports or regular activities.
    Results
    Improvement in “posterior drawer test” was observed in all the cases. The ones who had early surgery as well as the ones with isolated PCL injury had better results in comparison with late avulsion fixation or combined ligament injuries. Eight cases had no problem in knee function 7 cases had some limitation in sporting and 5 in some regular daily activities.
    Conclusion
    Screw fixation of PCL avulsion through a posterio-medial approach even in delayed cases is safe easy and effective. Associated other knee injuries are detrimental for good results.
  • Page 68
    Background
    The alignment of lower limbs change with growth and accurate knowledge of such a change in any particular geography is necessary to differentiate the pathologic conditions from normal variations. We are reporting the normal variations in tibiofemoral alignment in young people in a region of Iran.
    Methods
    A cross-sectional study on 853 children (455 girls 398 boys) of 3 to 16 years age was performed. Tibiofemoral angles and intermalleolar distances were measured in standing position. Normal limits of tibiofemoral angles and intermalleolar distances were separately determined based on age and sex.
    Results
    A valgus alignment was observed in all. The tibiofemoral angles in boys between ages 3 to 7 years were 7.1±0.35 and 4.97±0.36 between 8 to 16 years of age. The tibiofemoral angle in girls aged 3 to 7 years were 7.1± 0.38 and in girls of 8 to 16 years were 4.95±0.37 degrees. There was no significant difference between the tibiofemoral angle in girls and boys. The intermalleolar distance in boys of 3 to 7 years old was 2.7±0.9 and in boys of 8 to 16 years were 1.4±0.86 centimeters. The intermalleolar distance was 2.6±0.88 centimeters in 3 to 7 year old girls and 2.29±0.93 centimeters in 8 to 16 year old girls. Pierson correlation coefficient showed a reverse relationship between tibiofemoral angle and intermalleolar distance.
    Conclusion
    The tibiofemoral alignment in Iranian children is similar to that of Europe North America and Turkey but different from Chinese children.
  • Page 73
    Background
    The posterior of acetabular cup in total hip replacement can be affected by the central osteophytes in the acetabular fovea. We are proposing a classification of such osteophytes based on direct observation and CT scan of osteoarthritis hips.
    Methods
    This study was composed of two sections: first 276 cases with all clinical and radiographic evidence of osteoarthritis of hip–with no history of fracture or pelvic bony surgery – were studied by radiographs and CT Scans. The changes in the acetabular osteophytes were evaluated and categorized. Secondly 57 cases of hip osteoarthirites who were undergoing hip arthroplasty received direct observation of the acetabular osteophytes and categorization of the acetabular fovea in accordance with the above classification system. The relation of primary etiology of hip osteoarthritis with the osteophyte classification was also studied.
    Results
    According to radiographs CT Scans and direct visualization four types of acetabular osteophytes were identified. Type I: Normal acetabular with 5mm distance from rim to the floor; type IIa: Evidence of sclerosis around fovea; type IIb: Sclerosis forming a ceiling like an umbrella over the fovea; type IIc: The foveal osteophytes are almost touching in the center; type III: Osteophytes have fully covered the fovea making the acetubular look very shallow.
    Conclusion
    Study and categorization of acetabular osteophytes with radiographs and CT scan would be a helpful pre-operative tool for more accurate reaming of the acetabular cavity and cup positioning in hip osteoarthrties.
  • Page 79
    Background
    Unstable pelvic fractures are major orthopaedic injuries with high rates of morbidity and mortality. Open surgical stabilization is the standard treatment for a great number of them. Percutaneous surgical fixation has become an accepted treatment method in last several years. We would like to report our experience with this relatively newer technique in a small mixed group of unstable pelvic ring fractures.
    Methods
    This is a report of 16 cases (13 males 3 females) with mean age of 31±8 years of pelvic and acetabular fractures who received percutaneous iliosacral or iliopubic screw fixation under C-arm imaging control and had a 6 months period of clinical and radiographic follow-up.
    Results
    All 16 cases had healed their fractures at follow-up and had full weight-bearing status. 12 cases returned to their pre-fracture activities. One screw break and one wound infection were the complications list. There was no neurological deficit and average blood loss was 10 milliliters.
    Conclusion
    Percutaneous iliosacral or iliopubic screw fixation for respectively posterior pelvic ring or anterior column acetabular injuries are useful surgical treatment options with low complication rates.
  • Page 86
    Background
    Acetabular fracture is usually due to severe trauma and it is often accompanied with other comorbidities. Most often the treatment of choice is open reduction and internal fixation. There are early and late complications of surgical treatment. In this study we tried to investigate early complications including nerve injury infection heterotopic ossification and thromboembolism among our patients.
    Methods
    In this prospective deh1ive epidemiologic study 46 patients (39 men 7 women) with the mean age of 34.3 years old (range of 17–71 years) who had undergone open reduction and internal fixation of acetabular fracture in a 3 year period in two teaching hospitals in Ahwaz were studied for their early complications. The follow ups had a range of 3 to 35 months (mean: 11 months).
    Results
    From 46 patients 34 had type A and 12 type B acetabular fractures (based on AO classification). There were 5 cases (10.9%) of iatrogenic peroneal nerve injury 6 (13%) infection and 12 (26.1%) heterotopic ossification. There was no case of thromboembolism.
    Conclusion
    Acetabular fracture fixation is generally associated with high complication rate. Our cases had unexpectedly more complications in comparsion to similar reports.
  • Page 91
    Ipsilateral postetior dislocation of radial head with radial shaft fractur is an uncommon injury in adults. We present an unusual case of 20 year old man with such a lesion. Our management was operative treatment with open reduction and plate internal fixation. The patient had limited motion in forearm and elbow
  • Page 94
    Colorectal carcinoma metastases are mostly seen in liver. Almost half of the patients with colorectal cancer have liver metastasis or develop liver metastasis during the disease. Any metastasis outside the liver is rarely seen and if present it is usually seen in lungs brain skin and skeletal system with the same probability. Skeletal metastases mostly involve weight bearing bones. Meanwhile skeletal involvement rarely occurs in clavicle. In this paper we report a case of colorectal cancer metastasis to medial head of clavicle.
  • Page 97
    Background
    Acetabular dysplasia is common in our country. The experience with periacetabular “Ganz” osteotomy is relatively low. We would like to report our short-term experience in a small group of patients who received such a surgery.
    Methods
    In a deh1ive study 9 patients with dysplastic acetabulae who had undergone “Ganz” pelvic osteotomy were evaluated for their clinical and radiographic results. The pre-operative “acetabular roof obliquity” and “center-edge angle” measurements were compared with the post-operative values. With an average follow-up of 18 months (4 to 48 months) the cases were also evaluated for any possible side-effects of the surgery.
    Results
    The pre-operative “acetabular roof obliquity” of 20.8 (13-30) degrees dropped to 9.2 (3-19) degrees -a 55% decrease. The pre-operative “center-edge angle” of 15.1 (9-20) degrees changed to 29.9 (25-42) degrees-a 98% increase. No untoward effects were observed in these 9 patients.
    Conclusion
    “Ganz” periacetabular osteotomy is an effective procedure in improving the radiographic parameters of “acetabular roof obliquity” and “center-edge angle”. In order to report the clinical outcomes larger number of cases and longer follow-ups are necessary.