مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال سی و دوم شماره 5 (پیاپی 89، آذر و دی 1389)

پیشنهاد شده است که یک رابطه اپیدمیولوژیک بین عفونت با هپاتیت C و دیابت نوع دو وجود دارد.. هدف از این مطالعه بررسی شیوع عفونت هپاتیت C در بیماران با دیابت (DM) نوع دو می باشد.
در یک مطالعه توصیفی، 400 بیمار با تشخیص قطعی دیابت قندی نوع دو بررسی شدند. شرح حال و معاینه کامل در این بیماران بعمل آمد و نمونه خون وریدی ناشتا اخذ گردید. قند خون ناشتا و سطح سرمی تری گلیسیرید و کلسترول تعیین شد. تیتر سرمی آنتی بادی بر علیه هپاتیت C به روش الیزای نسل سوم اندازه گردید.
چهارصد بیمار، 268 مرد و 132 زن با سن متوسط 36/8±87/54 سال وارد مطالعه شدند. متوسط زمان تشخیص بیماری 04/7±26/9 سال بود. سابقه مصرف سیگار در 154 (5/38%) بیمار وجود داشت. متوسط شاخص توده بدنی بیماران 53/4±59/26 کیلوگرم بر مجذور متر بود. متوسط فشار خون سیستولی و دیاستولی بترتیب 46/25±50/141 و 47/18±93/77 میلی متر جیوه اندازه گیری گردید. متوسط قند خون ناشتا و سطوح سرمی تری گلیسیرید و کلسترول بترتیب 61/20±30/133، 14/112±02/229 و 66/75±53/197 میلی گرم در دسی لیتر بود. بر اساس نتایج الیزا، 10 (5/2%) بیمار دچار عفونت با هپاتیت C بودند (1/4%-9/0%: CI95%).
شیوع عفونت با هپاتیت C در جمعیت عمومی ایران کمتر از 1% تخمین زده می شود. ما، شیوع بالایی از عفونت را دربیماران دیابتی نوع دو (تقریبا 5/2 برابر) پیدا کردیم.

تاندونیت روتاتور کاف از علل عمده شانه دردناک محسوب می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر لیزر کم توان در کنار سایر اقدامات فیزیوتراپی در درمان این بیماران می باشد. در این کارآزمایی بالینی، از میان بیمارانی که با درد شانه به بخش طب فیزیکی وتوانبخشی مراجعه می نمودند پنجاه بیمار با تشخیص تاندنیت روتاتور کاف به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از آن پرسشنامه ای با تمرکز به سه هدف اصلی؛ بررسی شدت درد بیماران با مقیاس نمره بندی بصری، اندازه گیری دامنه حرکتی شانه در ابدوکسیون و روتاسیون با گونیومتر و بررسی عملکرد روزانه بیماران بر مبنای پرسشنامه 22 سئوالی، تکمیل شد. سپس به طور تصادفی 25 نفر وارد گروه شاهد شده و تحت فیزیوتراپی معمولی قرار گرفتند. 25 نفر دیگر وارد گروه مورد شده و تحت درمان روتین به انضمام لیزر کم توان گالیوم-آرسناید قرار گرفتند. در پایان سه هفته مداخلات درمانی، پرسشنامه مجددا تکمیل شد و نتایج قبل و بعد از درمان تحت آنالیز آماری قرار گرفت.
آنالیز نتایج داخل هر گروه نشان می دهد که درد، تعداد مشکلات عملکردی شانه و دامنه حرکتی مفصل شانه، همگی بهبودی نسبی را بعداز درمان نشان می دهند (05/0P <). از نظر مقایسه بین دو گروه، نتایج حاکی ازآن است که گروه مورد یا لیزرتراپی شده نتایج بهتری ازنظر کاهش متوسط شدت درد در مقیاس مربوطه (2/2±1/3 درمقابل6/2± 5) با29 0/0P=، تعداد مشکلات فانکشنال شانه (1/3±4/4 در مقابل 1/5 ± 5/8) با 031/0=P و کاهش علایم مثبت درمعاینه (0001 /0P<) نسبت به گروه شاهد یا فیزیوتراپی معمولی داشته است. اما درافزایش متوسط دامنه حرکتی ابدوکسیون (9/25 ± 7/160درمقابل 1/ 29 ±1/159) و روتاسیون خارجی (5/ 19 ±0/78 در مقابل 1/ 19 ±3/76) تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت (05/0P>).
لیزر کم توان گالیوم-آرسناید به عنوان یک مودالیته فیزیکی، در کنار سایر اقدامات روتین فیزیوتراپی از نظر کاهش میزان درد و بهبودی فانکشنال، ارجحیت درمانی نسبت به فیزیوتراپی معمول دارد اما از نظر بهبودی دامنه حرکتی مفصل شانه و حساسیت لمسی تفاوت بارزی نسبت به سایر مودالیته ها ندارد.

سندرم رت یک بیماری نورودژنراتیو پیشرونده نادر است که تنها در دختران دیده می شود. از ویژگی های آن رفتار اوتیستیک، حرکات تشنجی، فقدان حرکات هدفمند و وجود حرکات کلیشه ای در دستها می باشد. تشخیص بیماری بر اساس یافته های بالینی بوده و این بیماری باید از عقب ماندگی ذهنی ایدیوپاتیک، فلج مغزی و اوتیسم افتراق داده شود.
در این بررسی توصیفی گذشته نگر 20 بیمار با معیارهای بالینی سندرم کلاسیک که به بخش اعصاب کودکان ارجاع داده شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. ارزیابی ژنتیکی در مرکز ما مقدور نبود.
سن بیماران، سن هنگام تشخیص و سن شروع علایم به ترتیب 17/3± 75/4 سال، 36/2± 90/3 سال و 52/3±95/10 ماه بود. تاخیر زمانی قابل توجه بین شروع علایم و تشخیص بیماری وجود داشت. تنها در یک مورد (5 درصد) قبل از ارجاع تشخیص درست مطرح شده بود. یافته های بالینی بیماران عبارت بود از: دوره تکامل طبیعی تا 6 ماهگی (90% موارد)، ازدست رفتن حرکات هدفمند دستها (100% موارد)، حرکات کلیشه ای دستها (95% موارد)، الگوی تنفسی غیر عادی (30% موارد)، نوار مغزی غیرطبیعی (100% موارد)، حرکات تشنجی (70% موارد)، رفتار اوتیستیک (100% موارد) و دندان قروچه (50% موارد). شرح حال به نفع وجود مورد مشابه در خانواده در تمام موارد منفی بود.
سندرم رت در کشور ما کمتر ازمیزان مورد انتظار تشخیص داده می شود. برای تشخیص به موقع این سندرم آشنایی با سرنخهای بالینی ویژه و داشتن ظن قوی ضروری است.

مرز بین یک ضایعه درجا و مهاجم چیست؟ پاسخ به این سوال گاهی از نظر هیستولوژیکی مشکل است. در این مطالعه ما بروز مارکرهای P27، Ki-67 P53 را در کارسینوم سلول سنگفرشی و کراتوز اکتینیک و بیماری بوون ارزیابی می کنیم.
در این بررسی 60 نمونه بیوبسی پوستی توسط رنگ آمیزی ایمونوهیستوکمیکال برای یافتن P27، Ki-67 P53 آزمایش می شود. از کل 60 بیمار 15 بیمار مبتلا به کارسینوم سلول سنگفرشی، 15 بیمار مبتلا به بیماری بوون و 15 بیمار مبتلا به کراتوز آکتینیک بوده اند. باید متذکر شد که 15 مورد از پوست نرمال بیمارانی که ماموپلاستی شده اند برداشته شده است.
شاخص Ki-67 در نمونه های بافت طبیعی، کراتوز آکتینیک، بیماری بوون و کارسینوم سلول سنگفرشی بترتیب در 8/0، 7/23، 3/12 و 3/19 درصد مثبت بود. بر این اساس مثبت شدن شاخص Ki-67 در نمونه های بافت طبیعی بطور معنی داری کمتر از نمونه های دیگر است. شاخص P27 در نمونه های بافت طبیعی، کراتوز آکتینیک، بیماری بوون و کارسینوم سلول سنگفرشی بترتیب در 4/23، 2/26، 9/25 و 5/4 درصد مثبت بود. بر این اساس شاخص P27 در نمونه های کارسینوم سلول سنگفرشی بطور معنی داری کمتر از نمونه های دیگر مثبت شده است. شاخص P53 در نمونه های کراتوز آکتینیک، بیماری بوون و کارسینوم سلول سنگفرشی بترتیب در 6/26، 8/41 و 6/54 درصد مثبت بود. در نمونه های بافت طبیعی مورد مثبتی از این نظر وجود نداشت. بر این اساس شاخص P53 در نمونه های بافت طبیعی کمتر از نمونه های دیگر و در نمونه کارسینوم سلول سنگفرشی بیشتر از نمونه های دیگر مثبت شده است.
براساس نتایج مطالعه ما، بررسی کمی و کیفی (الگوی انتشار) بروز Ki-67، P27 و P53 می تواند در افتراق ضایعات بدخیم و غیربدخیم اپیدرمی کمک کننده باشد.

در بین مایتهای گرد و غبار خانگیDermatophagoides pteronyssinus و Dermatophagoides farinae در نقاط مختلف دنیا نقش مهمی بعنوان آلرژن در رابطه با آسم، رینیت آلرژیک و سایر بیماری های آلرژیک ایفا می کنند. از اینرو در این مطالعه حساسیت بیماران آسم و رینیت آلرژیک به مایتهای گرد و غبار خانگی در شهر تبریز مورد مطالعه قرار گرفته است.
سرم خون 101 بیمار دارای سابقه بیماری آلرژیک که توسط پزشک متخصص معرفی شده بودند از نظر وجود Immunoglobulin E (IgE) اختصاصی علیه مایتهای گرد و غبار خانگی با روش ایمونولوژیکی Radio Allergo Immuno Sorbent Test، RAST مورد آزمایش قرار گرفتند.
از101 بیمار، 60 نفر(41/59 %) فقط دارای آسم، 15 نفر (85/14 %) فقط دارای رینیت آلرژیک و26 نفر (74/25 %) دارای سابقه هر دو بیماری بودند. از 101 بیمار فوق الذکر سرم خون 11 نفر (89/10 %) علیه مایتهای گرد و غبار خانگیIgE+ تشخیص داده شدند. نسبت حساسیت بیماران به آلرژنهای D. pteronyssinus و D. farinae به ترتیب 92/7 % و 97/2 % بود. در بین افراد کنترل که از نظر جنس و سن با بیماران جور بودند فقط 7 مورد (7 %)IgE+ تشخیص داده شدند. نسبت حساسیت در افراد کنترل به مایتهای D. pteronyssinus و D. farinae به ترتیب 5 % و 2 % بود.
رابطه معنی داری بین گروه های سنی و موارد IgE+، نوع بیماری آلرژیک و وجود IgE ضد مایت، جنس و موارد IgE+ و بالاخره بیماری آلرژیک و نوع مایت وجود ندارد. یکی از دلایل مهم در پائین بودن میزان حساسیت بیماران آلرژیکی به مایتهای گرد و غبار خانگی در این مطالعه در مقایسه با مطالعات انجام گرفته قبلی در جهان پایین بودن میانگین رطوبت نسبی می باشد.

زمینه و ا پژوهش حاضر با هدف تعیین و مقایسه سطح دریافت کلسیم، فعالیت فیزیکی و نمایه توده بدن در زنان سنین باروری مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی صورت گرفت.
مطالعه مقطعی حاضر بر روی 399 نفر از زنان سنین باروری غیر باردار و غیر شیرده مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی تبریز و 200 نفراز ارائه دهندگان خدمات در این مراکز انجام شد. از طریق مصاحبه با افراد، اطلاعات در مورد ویژگی های عمومی، یاد آمد غذایی 24 ساعته و دریافت غذا های لبنی در پرسشنامه مربوطه ثبت گردیدند.
نتایج بدست آمده، کمبود دریافت کلسیم درهر دو گروه را نشان داد.. میانگین بار مصرف روزانه شیر و پنیر در گروه ارائه دهنده خدمات بطور معنی دار بیشتر از گروه مراجعه کننده بود(بترتیب 001/0>P و 01/0>P). در کل افراد، 4/38% افراد فعالیت کم، 7/43% متوسط و 9/17% فعالیت زیاد داشتند و بین دو گروه مورد مطالعه از نظر فعالیت فیزیکی تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد. میانگین BMI در گروه مراجعه کننده بطور معنی دار بیشتر از گروه ارائه دهنده خدمات بود (95/4± 4/27 در مقابل 92/3 ±07/ 26، 001/0>P). با کنترل سن بین BMI افراد هر دو گروه مورد مطالعه با کلسیم دریافتی روزانه و فعالیت فیزیکی همبستگی آماری معنی داری بدست نیامد.
در این مطالعه، اکثریت زنان دارای کمبود سطح دریافت کلسیم و فعالیت فیزیکی بوده و همچنین اضافه وزن داشتند.

ضایعات اختلال دریافت بافتی اکسیژن و گلوکز سبب بروز آسیب نورونی و نشانه ها و علائم بالینی عصبی گذرا می گردد و در صورت طولانی شدن توقف جریان خون موجب آسیب ایسکمیک برگشت ناپذیر (انفارکتوس) و نقایص نرولوژیک دائمی می گردد با افزایش فشار نسبی اکسیژن در هوای تنفسی می تواند گزینه درمانی موثری برای استروک حاد باشد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی نقش اکسیژن تراپی در استروکهای ایسکمیک حاد بود.
در این مطالعه 60 بیمار مبتلا به سکته ایسکمیک حاد در دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه اول (گروه مداخله) از روز بستری تا روز سوم تحت درمان قرار می گرفتند و گروه دوم (گروه شاهد) اکسیژن دریافت نمی کردند. stroke scaling و یافته های CT اسکن مغزی روز اول و روز سوم بستری بیماران دو گروه مقایسه شد.
از مجموع 60 نفر بیمار 27 زن و 33 نفر مرد بودند. در گروه A 16 نفر زن و 14 نفر مرد با میانگین سنی 27/15± 43/67 و گروه B 17 مرد و 13 زن با میانگین سنی 28/13±70 بودند نمره NIHSS در گروه مداخله در روز بستری میانگین 46/13 داشت که در روز سوم بستری 03/12 رسید. در گروه شاهد نمره NIHSS در روز بستری در محدوده میانگین 60/13 بود که روز سوم به 06/12 رسید (86/0P=). وهمچنین بین دریافت اکسیژن وRankin Scale بیماران ارتباط آماری معنا داری وجود نداشت. (35/0 P=) میانگین میزان گسترش ضایعه از روز اول تا سوم در گروه مداخله 74/39 سانتیمتر مکعب و در گروه شاهد 67/45 سانتیمتر مکعب بود. بین دریافت اکسیژن و میانگین میزان گسترش ضایعه ایسکمیک در بیماران ارتباط وجود داشت ولی این ارتباط به لحاظ آماری معنی دار نبود (05/0 P=).
مطالعات اخیر نشان داد که اکسیژن تراپی در روزهای اول ایسکمیک استراک حاد نتایج نوید بخشی دارد ولی برای نتایج قطعی تر نیاز به مطالعات وسیعتری داریم.

مطالعه ای مقطعی در جهت بررسی وجود تغیرات سیستم عصبی محیطی با لحاظ کردن تغییرات پارامتر های نوروفیزیولوژیک و بالینی در تعدادی خانم باردار سالم صورت گرفت تا اثرات ادعا شده قبلی بر افزایش بروز سندرم کارپال تونل ویا پلی نوروپاتی بررسی گردد.
در طول یک سال 30 خانم حامله سالم کلا دوبارمورد مطالعه قرار گرفتند. معاینه حسی اندام فوقانی و تحتانی، تست های مربوط به سندرم کارپال تونل و تست های الکترودیاگنوزتیک شامل مطالعات سنسوری، موتور و امواج F از اعصاب مدیان، اولنار، سورال و تیبیال انجام گردیدند و بیماران با هرگونه اختلال در این اعصاب در اولین بررسی از مطالعه حذف شدند.
در طول زمان مطالعه هیچ کدام از افراد دچار شکایت حسی نگردیدند. همچنین پارامتر های الکترودیاگنوزتیک هم نرمال باقی ماند. تنها پارامتر افزایش یافته، تاخیر عصب مدیان در تحریک 14 سانتیمتر از الکترود فعال بود که از نظر آماری معنی دار بود. (برای سمت راست و چپ 008/0 P= و 003/0 P= به ترتیب) که آن هم البته در دامنه طبیعی معیارهای الکترودیاگنوزتیک قرار داشت.
از لحاظ بالینی و الکترودیاگنوزتیک زنان حامله مورد مطالعه، دچار سندرم کارپال تونل ویا پلی نوروپاتی نشدند ولی میزان تاخیر اعصاب محیطی افزایش یافته بود.

دیابت تیپ یک شایع ترین بیماری متابولیک دوران کودکی است. 40-20 درصد تظاهر این بیماری می تواند به صورت کتواسیدوز دیابتی باشد، که در این صورت باعث افزایش میزان مرگ و میر می شود. هدف از این مطالعه بررسی خصوصیات اپیدمیولوژیک، بالینی و آزمایشگاهی کتواسیدوز دیابتی در کودکان می باشد.
در یک مطالعه گذشته نگر، پرونده 175 کودک مبتلا به کتواسیدوز دیابتی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی کودکان تبریز در طی سالهای 86-80 مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای مورد نیاز، بر مبنای فرم جمع آوری اطلاعات از پرونده ها استخراج شدند. علائم اپیدمیولوژیک، بالینی و آزمایشگاهی بررسی شدند.
میانگین سنی بیماران 3/2 ± 0/8 سال بود که شامل 4/43 درصد پسر (76 نفر) و 6/56 درصد دختر (99 نفر) بودند. 32 درصد بیماران (56 بیمار) در فصل پاییز بستری شده بودند. علائم اولیه شایع به ترتیب پلی دیپسی و پلی اوری (6/44%، 87 مورد)، استفراغ و ضعف (1/17%، 30 مورد) و درد شکم (1/9%، 16 مورد) بودند. در زمان پذیرش 6/64 درصد (113 مورد) هوشیار 9/34 درصد (61 مورد) خواب آلود و 6/0 درصد (1 مورد) در کومای عمیق بودند. مدت زمان بین شروع علائم اولیه و تشخیص کتواسیدوز دیابتی 4/9±5/9 روز بود.
با توجه به اینکه تظاهر کتواسیدوز شدید در مطالعه ما بالا بود، باید با افزایش آگاهی عمومی مردم سعی شود تا در کمترین زمان ممکن تشخیص بیماری داده شود و همواره کتواسیدوز در تشخیص افتراقی با بیماری های حاد کودکان قرار گیرد.

بیماری آلزایمر اختلالی نورودژنراتیو است که بواسطه کاهش حافظه و عملکردهای شناختی مشخص می گردد. هدف از این مطالعه بررسی میزان منیزیم سرم در بیماران مبتلا به آلزایمر و ارتباط آن با شدت بیماری می باشد.
در یک مطالعه توصیفی-مقایسه ای، 69 بیمار با تشخیص قطعی آلزایمر (گروه مورد) طی 15 ماه بررسی شدند. 71 فرد سالم که از نظر سن و جنس با گروه مورد همسان بودند نیز بعنوان گروه شاهد وارد مطالعه شدند. شدت بیماری توسط مقیاس زوال کلی(GDS) Global deterioration scale تعیین گردید. میزان منیزیم سرم با استفاده از روش جذب اتمی در گروه بیمار و شاهد اندازه گیری شده و مقایسه گردید همچنین رابطه آن با شدت بیماری ارزیابی شد.
69 بیمار (38 مذکر و 31 مونث) با سن متوسط سال و71 فرد سالم (37 مذکر و 34 مونث) با سن متوسط 18/5 ± 73/69 سال وارد مطالعه شدند و بین دو گروه تفاوت معنی داری نبود (069/0= P و 072/0 P =). متوسط میزان منیزیم سرم در گروه مورد شاهد بترتیب ppm 2/0±7/1 و ppm 3/0±8/1 بود (001/0 = P). بطوری که میزان منیزیم سرم بطور معنی داری در بیماران مبتلا به آلزایمر کمتر از گروه شاهد بود. ارتباط معنی داری بین میزان منیزیم سرم و شدت بیماری وجود نداشت (75/0 = P).
مطالعه فعلی نشان داد که از نظر میزان منیزیم سرم تفاوت معنی دار آماری بین بیماران مبتلا به آلزایمر و افراد سالم وجود داشت، ولی بین میزان منیزیم و شدت بیماری یا محل و شدت آتروفی مغز ارتباطی وجود نداشت.

در جوامع با شیوع بالای سرطان معده، بویژه در منسوبین درجه اول بیماران دچار سرطان معده دیس پپسی می تواند اولین علامت بروز بدخیمی باشد. هدف این مطالعه، بررسی تغییرات مخاط معده در بیماران دیس پپتیک با سابقه سرطان معده در منسوبین درجه اول و مقایسه آن با گروه کنترل می باشد.
در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی، 200 بیمار با شکایت دیس پپسی(99 نفر گروه مورد با سابقه مثبت فامیلی سرطان معده و 101 نفر گروه شاهد بدون سابقه فامیلی) بررسی گردیدند. در تمام بیماران اندوسکوپی و بیوپسی از 5 نقطه متفاوت معده انجام و بررسی های هیستوپاتولوژیک صورت گرفت. نتایج حاصله در دو گروه مقایسه گردید.
99 بیمار درگروه مورد (50 مرد و 49 زن) و 101 بیمار در گروه شاهد (48 مرد و 53 زن) بررسی شدند. ضایعه قابل مشاهده در آندوسکوپی در 9/38% گروه مورد و 3/69% گروه شاهد (0001/0(P= و آلودگی با هلیکو باکتر پیلوری در 8/76% گروه مورد و در 13/69% گروه شاهد (26/0=P) وجود داشت. گاستریت مزمن فعال و گاستریت مزمن به ترتیب در 7/67% و 2/24% بیماران گروه مورد و در 3/72% و 8/23% بیماران گروه شاهد گزارش گردید (45/0=P). میانگین نمره گاستریت مزمن برای گروه مورد 7/9 و برای گروه شاهد 5/8 (0001/0=P) و میانگین نمره گاستریت مزمن فعال برای گروه مورد و شاهد به ترتیب 9/6و4/3(031/0=P) می باشد. آتروفی (19/0=P)، متاپلازی (97/0=P) و دیس پلازی (22/0=P) در بین دو گروه تفاوت معنی داری آماری نداشت. میانگین نمره ضایعات پیش سرطانی برای گروه مورد 64/1±39/0و برای گروه شاهد 64/0±15/0که با 007/0=P تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه مشهود بود. الگوی گاستریت در بیماران گروه مورد و شاهد به ترتیب در 8/77% و 4/63% به صورت پان گاستریت و کورپوس پره دامینت است. (0001/0=P) مطالعه فعلی نشان داد که ضایعات پیش سرطانی مخاط معده در بیماران دیس پپتیک با سابقه خانوادگی مثبت سرطان معده بطور قابل ملاحظه ای بیشتر دیده می شود.

پلیمریزاسیون ناقص سمان رزینی باعث کاهش خواص فیزیکی آن، افزایش قابلیت جذب آب آن، حلالیت و تحریک پالپ می شود. سنجش سختی سطح یکی از روش های بررسی میزان پلیمریزاسیون می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر دو دستگاه سخت کننده نوری با دو زمان تابش بر روی ریز سختی دو سمان رزینی بود.
در این مطالعه آزمایشگاهی، تعداد 80 عدد دیسک پرسلنی ساخته شد. پس از اچ کردن با اسید هیدروفلوئوریک و استفاده از سایلن و عامل باندینگ، نمونه ها به صورت تصادفی به 8 گروه تقسیم شدند (10n=). سمان های دوال کیور و لایت کیور به ترتیب در گروه های1 تا 4 و 5 تا 8 استفاده شدند. در نمونه های آماده شده از هر نوع سمان، 20 نمونه تحت تابشQuartz Tungsten Halogen (QTH) قرار گرفت (که 10 تای آنها به مدت 30 ثانیه، (گروه های 1 و 5) و 10 تای آنها به مدت 60 ثانیه، (گروه های 2 و 6) کیور شدند. 20 نمونه باقیمانده، مشابه QTH با (LED) light-emitting diode کیور گردیدند (به ترتیب گروه های 3 و 7 و گروه های 4 و 8). ریزسختی سمان ها اندازه گیری شد. برای مقایسه ریزسختی در گروه های مطالعه از تحلیل واریانس سه عامله استفاده گردید.
تفاوت آماری معنی داری بین مقادیر میانگین ریزسختی گروه ها بر اساس زمان، نوع سمان و نوع دستگاه نوری وجود داشت (0005/0 P <).
با افزایش زمان کیور، ریزسختی سمانها با هر دو دستگاه سخت کننده نوری افزایش یافت. استفاده از LED منجر به ریزسختی بیشتر در هر دو نوع سمان شد. بدون در نظر گرفتن زمان و نوع دستگاه سخت کننده نوری، ریزسختی سمان دوال کیور بیشتر از سمان لایت کیور بود.

هیپربیلیروبینمی شدید دوره نوزادی یکی ازعوامل خطرزای مهم برای ابتلا به کم شنوایی می باشد. در این مطالعه شنوایی کودکان که دارای سابقه هیپربیلیروبینمی شدید بوده اند را بررسی می نمائیم.
در این مطالعه شیوع و شدت کاهش شنوایی در یک گروه از کودکانی که سابقه هیپربیلیروبینمی شدید نوزادی داشتند را بررسی نمودیم و نتایج را با گروه همسانی از کودکان که سابقه هیپربیلیروبینمی شدید نوزادی نداشتند. مقایسه کردیم. شدت کاهش شنوایی با ABR (Auditory Brain (Stem Respouse مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه 102 کودک (M/R 44/58 9/8±5/24 ماه سن) با سابقه هیپربیلیروبینمی (mg/dl 02/5±3/33). گروه شاهد شامل 100 کودک سالم بودند. (6/8±6/23 39/61 M/R) ABR غیرطبیعی در 23 کودک در گروه هیپربیلیروبینمی یافت شد که موارد ضعیف، متوسط و شدید کاهش شنوای به ترتیب در 7 مورد (9/6٪) و 8 مورد (8/7٪) و 8 مورد (8/7٪) یافت شد. هیچ یک از افراد گروه کنترل ABR غیرطبیعی ندارند.
با توجه به یافته های این مطالعه، شنوایی سنجی در مورد کودکانی که سابقه هیپربیلیروبینمی نوزادی دارند توصیه می شود.

فیستول رکتوواژینال معمولا بعنوان عارضه زایمان واژینال، بیماری های التهابی روده، رادیوتراپی، بیماری های نئوپلازیک و جراحی های خاص دیده می شود. تجاوزات جنسی نیز بعنوان علت این عارضه گزارش شده است. در این مقاله ما دو بیمار با فیستول رکتوواژینال گزارش می کنیم که بدنبال فعالیت جنسی بعد از ازدواج قانونی اتفاق افتاده است. این موارد نشان می دهد که برای زوجهای جوان در جامعه ما قبل از ازدواج بایستی برنامه های آموزشی لازم تنظیم شود