فهرست مطالب

چشم پزشکی بینا - سال شانزدهم شماره 3 (بهار 1390)

مجله چشم پزشکی بینا
سال شانزدهم شماره 3 (بهار 1390)

  • 118 صفحه،
  • تاریخ انتشار: 1390/02/25
  • تعداد عناوین: 14
|
  • مقالات پژوهشی
  • ژاله رجوی، مرضیه کتیبه*، حسین ضیایی، نسیم فرد اسماعیل پور، حمید احمدیه، محمدعلی جوادی صفحه 179
    هدف
    مطالعه حاضر به منظور بررسی شیوع کم بینایی و نابینایی و نیز علل قابل اجتناب آن با استفاده از روش پیشنهادی سازمان جهانی بهداشت در سال 1388 در شهرستان ورامین انجام شد.
    روش پژوهش: این مطالعه مقطعی بر مبنای جمعیت (population based) بر روی 3000 فرد بالای 50 سال از 60 خوشه 50 نفره انجام شد. روش نمونه گیری، خوشه تصادفی سیستماتیک و بر اساس تراکم جمعیت در نقاط مختلف بود. ابتدا در محل زندگی افراد دید هر چشم (VA) به طور جداگانه با استفاده از کارت اسنلن در فاصله 3 و 6 متری با و بدون اصلاح و در نور معمولی و کافی اتاق توسط اپتومتریست اندازه گیری شد. در صورتی که دید هر کدام از چشم ها از 18/6 کم تر بود، بیمار به چشم پزشک ارجاع و علت کم بینایی مشخص گردید. نقایص بینایی بر اساس تعاریف سازمان جهانی بهداشت شامل کم بینایی (18/6 VA< ≥60/6)، کم بینایی شدید (60/6 VA< ≥60/3) و نابینایی (60/3 VA<) و بر مبنای دید اصلاح شده در چشم بهتر تقسیم بندی شد. محاسبه حجم نمونه، انتخاب خوشه ها، ورود اطلاعات و تحلیل نتایج توسط نرم افزار اختصاصی RAAB انجام گردید. شیوع استانداردشده نابینایی و کم بینایی برحسب سن و جنس ساکنین منطقه همراه با حدود اطمینان (CI) 95 درصد گزارش شد.
    یافته ها
    از 3000 فرد واجد شرایط ورود به مطالعه، 2819 نفر (94 درصد پاسخگویی) شامل 1289 مرد (1/45 درصد) و 1530 زن (9/54 درصد) در مطالعه شرکت نمودند. شیوع نابینایی، کم بینایی شدید و کم بینایی به ترتیب (75/1-91/0) 33/1، (97/1-81/0) 39/1 و (86/7-96/5) 91/6 درصد محاسبه گردید. شایع ترین علل نابینایی و کم بینایی شدید آب مروارید و شایع ترین علت کم بینایی عیوب انکساری بودند. در حدود 10 درصد جمعیت تحت مطالعه به صورت دوطرفه از نقایص بینایی رنج می بردند و 16 درصد چشم ها دید کم تر از 18/6 داشتند. به طور کلی بیش از 75 درصد علل نابینایی و کم بینایی، قابل پیش گیری و یا درمان بودند.
    نتیجه گیری
    با آن که شیوع نابینایی و کم بینایی در ایران از کشورهای در حال توسعه کم تر است اما نسبت به کشورهای پیش رفته هم چنان فاصله قابل توجهی وجود دارد. بیش از سه چهارم موارد نابینایی قابل اجتناب می باشد که این امر به اهمیت ادغام برنامه سلامت بینایی در شبکه بهداشتی درمانی کشور تاکید می نماید.
  • علی کثیری، فریدون فرهی*، محبوبه قادرپناه، مصطفی فقیهی، بیوک باقرزاده صفحه 191
    هدف
    مطالعه حاضر به منظور بررسی شیوع کم بینایی و نابینایی و نیز علل قابل اجتناب آن با استفاده از روش پیشنهادی سازمان جهانی بهداشت در سال 1388 در شهرستان ورامین انجام شد.
    روش پژوهش: این مطالعه مقطعی بر مبنای جمعیت (population based) بر روی 3000 فرد بالای 50 سال از 60 خوشه 50 نفره انجام شد. روش نمونه گیری، خوشه تصادفی سیستماتیک و بر اساس تراکم جمعیت در نقاط مختلف بود. ابتدا در محل زندگی افراد دید هر چشم (VA) به طور جداگانه با استفاده از کارت اسنلن در فاصله 3 و 6 متری با و بدون اصلاح و در نور معمولی و کافی اتاق توسط اپتومتریست اندازه گیری شد. در صورتی که دید هر کدام از چشم ها از 18/6 کم تر بود، بیمار به چشم پزشک ارجاع و علت کم بینایی مشخص گردید. نقایص بینایی بر اساس تعاریف سازمان جهانی بهداشت شامل کم بینایی (6/60 ≤ VA < 6/18)، کم بینایی شدید (3/60 ≤ VA < 6/60) و نابینایی (VA < 3/60) و بر مبنای دید اصلاح شده در چشم بهتر تقسیم بندی شد. محاسبه حجم نمونه، انتخاب خوشه ها، ورود اطلاعات و تحلیل نتایج توسط نرم افزار اختصاصی RAAB انجام گردید. شیوع استانداردشده نابینایی و کم بینایی برحسب سن و جنس ساکنین منطقه همراه با حدود اطمینان (CI) 95 درصد گزارش شد.
    یافته ها
    از 3000 فرد واجد شرایط ورود به مطالعه، 2819 نفر (94 درصد پاسخگویی) شامل 1289 مرد (1/45 درصد) و 1530 زن (9/54 درصد) در مطالعه شرکت نمودند. شیوع نابینایی، کم بینایی شدید و کم بینایی به ترتیب (75/1-91/0) 33/1، (97/1-81/0) 39/1 و (86/7-96/5) 91/6 درصد محاسبه گردید. شایع ترین علل نابینایی و کم بینایی شدید آب مروارید و شایع ترین علت کم بینایی عیوب انکساری بودند. در حدود 10 درصد جمعیت تحت مطالعه به صورت دوطرفه از نقایص بینایی رنج می بردند و 16 درصد چشم ها دید کم تر از 18/6 داشتند. به طور کلی بیش از 75 درصد علل نابینایی و کم بینایی، قابل پیش گیری و یا درمان بودند.
    نتیجه گیری
    با آن که شیوع نابینایی و کم بینایی در ایران از کشورهای در حال توسعه کم تر است اما نسبت به کشورهای پیش رفته هم چنان فاصله قابل توجهی وجود دارد. بیش از سه چهارم موارد نابینایی قابل اجتناب می باشد که این امر به اهمیت ادغام برنامه سلامت بینایی در شبکه بهداشتی درمانی کشور تاکید می نماید.
  • فرید کریمیان*، علیرضا برادران رفیعی، سیامک زارعی قنواتی، خسرو جدیدی، مصطفی نادری، آزاده دوزنده، دکترعلیرضا لطفی کیان صفحه 196
    هدف
    بررسی فلور میکروبی لبه پلک جانبازان شیمیایی گاز خردل مبتلا به بلفاریت مزمن و مقایسه آن با سایر بیماران.
    روش پژوهش: در این مطالعه مورد شاهدی، 289 بیمار با تظاهرات چشمی مواجهه با گاز خردل معاینه شدند و افرادی که مبتلا به بلفاریت مزمن بودند مورد بررسی میکروبیولوژی قرار گرفتند. تعداد 100 بیمار مبتلا به بلفاریت مزمن بدون سابقه مواجهه با گاز خردل نیز به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند.
    یافته ها
    تعداد 150 نفر (52 درصد) از مصدومین گاز خردل مبتلا به بلفاریت مزمن وارد مطالعه شدند. در بررسی میکروبیولوژی، فراوانی استاف اپیدرمیدیس (78 درصد) و استاف اورئوس (57 درصد) در گروه مورد به طور مشخص بیش تر از گروه کنترل بود (01/0>P). هم چنین نمونه کشت استاف اورئوس در گروه مورد از مقاومت بیش تری نسبت به آنتی بیوتیک های رایج برخوردار بود. در محیط کشت گروه مورد، انواع قارچ بیش از گروه کنترل کشت یافت (30 درصد در مقابل 4 درصد، 01/0>P) و گونه های کلادوسپوریوم و کاندیدا شایع ترین انواع قارچ جدا شده بودند.
    نتیجه گیری
    فلور میکروبی لبه پلک جانبازان شیمیایی گاز خردل مبتلا به بلفاریت مزمن، با سایر بیماران متفاوت است و گونه های مقاوم استافیلوکوک و قارچ در این گروه بیش تر یافت می شود. تعیین ارتباط بین نتایج کشت میکروبی و شدت تظاهرات چشمی نیازمند مطالعات بیش تر می باشد.
  • مژگان رضایی کنوی*، مسعود سهیلیان، نیما نقشگر، عاطفه جوادی صفحه 202
    هدف
    بررسی رسوبات قرنیه در چشم های مبتلا به انواع مختلف یووییت با استفاده از اسکن کانفوکال.
    روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی، تعداد 129 چشم از 93 بیمار مبتلا به انواع مختلف یووییت از نظر خصوصیات ظاهری رسوبات قرنیه، با استفاده از اسکن کانفوکال مورد بررسی قرار گرفتند.
    یافته ها
    میانگین سن بیماران 2/115/32 (محدوده 67-14) سال و 58 نفر (36/62 درصد) زن بودند. درگیری دوطرفه در 36 بیمار (7/38 درصد) مشاهده شد. رسوبات قرنیه منقوط و کروی به صورت غالب تقریبا در تمام انواع یووییت مشاهده شد. رسوبات شاخه ای (dendritiform) در انواع یووییت عفونی در مقایسه با موارد غیرعفونی شایع تر بود (053/0P=). برخلاف آن، رسوبات مدور صاف، به طور مشخص در یووییت های غیرعفونی مشاهده شد (999/0P<). رسوبات شاخه ای در یووییت های غیرگرانولوماتوز نسبت به انواع گرانولوماتوز (005/0P=) و رسوبات مدور و صاف در یووییت مزمن در مقایسه با انواع حاد شایع تر بودند (999/0P<). اشکال غالب رسوبات قرنیه در ایریدوسیکلیت هتروکرومی فوکس شامل انواع شاخه ای (80 درصد) و ارتشاحی (78 درصد) و در یووییت حد واسط (intermediate) شامل رسوبات شاخه ای (3/56 درصد) و مدور صاف (3/56 درصد) بودند. رسوبات صلیبی در مبتلایان به ایریدوسیکلیت هتروکرومی فوکس بیش تر (60 درصد) مشاهده شدند. شکل رسوبات در موارد درگیری دوطرفه مشابه بود.
    نتیجه گیری
    شکل ظاهری رسوبات قرنیه بر حسب نوع یووییت متفاوت است. رسوبات منقوط و کروی در همه انواع یووییت مشاهده می شوند. اسکن کانفوکال می تواند در شناسایی عامل زمینه ای انواع پیچیده یووییت نقش مهمی داشته باشد.
  • عباس باقری*، شراره صفارپور، احمدعلی فردوسی صفحه 210
    هدف
    بررسی وضعیت انکساری و آنیزومتروپی بیماران مبتلا به انسداد مادرزادی مجرای اشکی (CNLDO) یک طرفه کاندید عمل جراحی.
    روش پژوهش: در این تحقیق توصیفی آینده نگر، بیماران مبتلا به انسداد مادرزادی مجرای اشکی یک طرفه و کاندید عمل جراحی طی مدت دو سال (88-1386) وارد مطالعه شدند. پس از القای بی هوشی عمومی، بیماران مورد معاینه قرار گرفتند و رفرکشن سیکلوپلژیک در هر دو چشم ثبت شد. سپس بر حسب سن بیمار و مرحله بیماری، جراحی مورد نیاز بر روی سیستم اشکی (سونداژ، لوله گذاری یا داکریوسیستورینوستومی) صورت گرفت. در صورتی که بیش از یک عمل جراحی مورد نیاز بود، تنها مقادیر حاصل از اولین بی هوشی مورد بررسی قرار گرفت. عیوب انکساری دو چشم مقایسه و حداقل اختلاف بین دو چشم معادل 5/0 دیوپتر از نظر بالینی ارزشمند محسوب گردید.
    یافته ها
    تعداد 94 کودک با میانگین سنی 20/4±25/4 ماه (محدوده سنی 6 ماه تا 10 سال) وارد مطالعه شدند. در همه افراد چشم مبتلا با چشم سالم طرف مقابل به عنوان شاهد مقایسه شد. با افزایش سن، شیوع علایم ناشی از CNLDO از جمله اشک ریزش و ترشحات چرکی بیش تر بود؛ البته این ارتباط از نظر آماری معنی دار نگردید (r=0/115 و P=0/27). معادل کروی عیب انکساری در چشم های مبتلا در 78 چشم (83 درصد) دوربین، در 8 چشم (8/5 درصد) نزدیک بین و در 8 چشم (8/5 درصد) امتروپ بود. این موارد در چشم های غیر مبتلا به ترتیب در 67 (71/3 درصد)، 22 (23/4 درصد) و 5 چشم (5/3 درصد) مشاهده شد. فراوانی آنیزومتروپی بیش از 0/5 دیوپتر 25 درصد، کم تر از 0/5 دیوپتر 43 درصد و فاقد آنیزومتروپی 32 درصد محاسبه گردید. به ازای هر ماه افزایش سن، میانگین تفاوت اسفر میان دو چشم 0/007 دیوپتر بیش تر بود (P=0/019). در رابطه با سیلندر تغییرات اختلاف دو چشم منفی و غیرمعنی دار (0/291=P) و از نظر عیب انکساری معادل کروی این تفاوت مثبت و غیرمعنی دار بود (0/137=P). با افزایش سن مراجعه، تعداد جراحی های مورد نیاز افزایش می یافت (0/297=r و 0/004=P).
    نتیجه گیری
    در بیماران مبتلا به انسداد یک طرفه مجرای اشکی مادرزادی با توجه به پیش رفت اختلاف عیب انکساری چشم مبتلا و غیرمبتلا با افزایش سن و هم چنین افزایش تعداد اعمال جراحی اصلاحی در سنین بالاتر، درمان به موقع آنیزومتروپی به ویژه آنیزوهیپرمتروپی از اهمیت به سزایی برخوردار است. در سنین بالاتر درمان ناموفق تر و دشوارتر خواهد بود و احتمال ایجاد تنبلی چشم نیز بیش تر می باشد.
  • رضا نبیی*، دیما عندلیب، همایون صادقی، صفیه امیر اصلانزاده، حسن خجسته، فرزین سلطان محمدلو، رامبد صبوری حامد صفحه 220
    هدف
    مقایسه حدت استریوپسیس در آنیزومتروپی تجربی در چشم غالب و غیرغالب.
    روش پژوهش: تعداد 60 داوطلب بالغ و سالم در سنین 18 تا 37 سال (میانگین سن 25/58) و فاقد بیماری چشمی در مرکز نیکوکاری تبریز طی مدت یک سال در این کارآزمایی بالینی شرکت کردند. با استفاده از عدسی 1+ تا 3+ دیوپتر در مقابل چشم غالب و غیرغالب، آنیزومتروپی (میوپی یک طرفه) با تفاوت 1 دیوپتر ایجاد گردید. حدت استریوپسیس توسط آزمون های TNO، رندات (Randot) و تیتموس اندازه گیری شد و نتایج بر حسب لگاریتم نپرین (ln) بین دو چشم مقایسه گردید.
    یافته ها
    از میان 60 فرد بالغ مورد بررسی شامل 25 مرد و 35 زن، چشم راست در 49 مورد (81/7 درصد) غالب بود. حدت استریوپسیس هم راستا با افزایش شدت آنیزومتروپی در تمامی شرکت کنندگان کاهش یافت. بر اساس نتایج TNO و با استفاده از عدسی های 1+، 2+ و 3+ دیوپتر، متوسط حدت استریوپسیس به ترتیب 4/3، 5/5 و 7/4 ln در چشم غالب و 4/1، 5/4 و 7/3 ln در چشم غیرغالب محاسبه گردید (0/05
    نتیجه گیری
    آنیزومتروپی تجربی می تواند حدت استریوپسیس را کاهش دهد. با این وجود، غالب بودن چشم بر میزان کاهش حدت استریوپسیس تاثیری ندارد.
  • آرش عبودی، علیرضا رمضانی، مسعود صالحی پور*، پویا رستمی، مهدی یاسری، مسعود سهیلیان صفحه 226
    هدف
    مقایسه اثر یک نوبت تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب (IVB) به تنهایی یا همراه با تریامسینولون (IVT) و فوتوکوآگولاسیون لیزری ماکولا (MPC) به عنوان درمان اولیه ادم ماکولای دیابتی (DME).
    روش پژوهش: تعداد 150 چشم از 129 بیمار مبتلا به DME بارز بالینی بدون سابقه درمان قبلی، در این کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه IVB، بواسیزوماب به میزان 1/25 میلی گرم در داخل زجاجیه تزریق و در گروه IVB/IVT علاوه بر بواسیزوماب، 2 mg تریامسینولون نیز تزریق گردید. در گروه MPC، از لیزر گرید موضعی یا اصلاح شده استفاده شد. در صورت لزوم هر 12 هفته یک بار معالجه مجدد صورت پذیرفت. پیامد اصلی مورد سنجش، تغییر در بهترین دید اصلاح شده در هفته 24 بود.
    یافته ها
    تغییرات حدت بینایی در هفته 6 (0/001>P) و 24 (0/012=P) در همه گروه ها معنی دار بود. نتیجه درمانی قابل توجه در گروه IVB در تمام معاینات و در گروه IVB/IVT تنها در هفته 6 و 12 مشاهده شد. میانگین تغییرات حدت بینایی ± انحراف معیار در هفته 36 در سه گروه IVB، IVB/IVT و MPC به ترتیب -0/28±0/25 و -0/04±0/33 و +0/27±0/01 لوگمار بود (0/053=P). کاهش قابل ملاحظه ضخامت مرکزی ماکولا (CMT) در تمام گروه ها تنها تا 6 هفته دیده شد و تغییرات CMT در بین گروه ها در پی گیری های مختلف معنی دار نبود. به طور کلی در طی 36 هفته، درمان مجدد در 27 چشم ضرورت یافت (14 چشم در گروه IVB،10 چشم در گروه IVB/IVT و 3 چشم در گروه MPC). در گروه IVB با بیش ترین میزان بهبود حدت بینایی، در 72 درصد موارد تنها یک تزریق انجام شد. بهبود حدت بینایی بیش از 2 خط اسنلن در هفته 36 در گروه های IVB، IVB/IVT و MPC به ترتیب 37، 25 و 14/8 درصد بود.
    نتیجه گیری
    در بیماران مبتلا به DME، تزریق بواسیزوماب نسبت به فوتوکوآگولاسیون ماکولا منجر به نتیجه بهتر در هفته 24 می گردد. پس از 6 هفته، تغییرات CMT و حدت بینایی متناسب نبوده و استفاده از تریامسینولون منجر به نتایج درمانی بهتر نخواهد گردید.
  • محمد پاکروان*، فریده شریفی پور، شاهین یزدانی، نسیم کوهستانی، نسیم عموهاشمی، مهدی یاسری صفحه 239
    هدف
    مقایسه پارامترهای سگمان قدامی و بیومتری در چشم مقابل بیماران دارای سابقه حمله قبلی گلوکوم زاویه بسته حاد (AAC)، موارد مشکوک به گلوکوم زاویه بسته اولیه (PACS) و افراد طبیعی و تعیین معیارهای پیش بینی خطر ایجاد AAC در PACS.
    روش پژوهش: در این مطالعه به روش گزارش موارد مشاهده مقایسه ای آینده نگر، 16 چشم مقابل بیماران دارای سابقه حمله قبلی AAC (گروه 1)، 40 چشم مبتلا به PACS (گروه 2) و 32 چشم طبیعی (گروه 3) مورد بررسی قرار گرفتند. در همه گروه ها تصویربرداری سگمان قدامی به وسیله دستگاه پنتاکم و اکوگرافی A- اسکن انجام و مقادیر زاویه اتاق قدامی (ACA)، حجم اتاق قدامی (ACV)، عمق اتاق قدامی (ACD)، ضخامت قسمت مرکزی قرنیه (CCT)، کراتومتری (KR)، ضخامت عدسی (LT) و طول قدامی خلفی چشم (AL) اندازه گیری شد. با استفاده از روش تحلیل منحنی راک (ROC)، مقادیری از پارامترهای مهم که با حداکثر حساسیت و ویژگی با خطر ایجاد AAC همراه بودند و حدود اطمینان 95 درصد این معیارها مشخص گردید.
    یافته ها
    سن، CCT و LT در بین گروه های مورد مطالعه قابل مقایسه بود (در همه موارد P < 0/05). میانگین ACA در گروه 1، 2 و 3 به ترتیب 24/8، 22/9، و 35/4 درجه (001/0
    نتیجه گیری
    چشم هایی با حجم، زاویه و عمق اتاق قدامی به ترتیب با مقادیر کم تر یا معادل 100 میکرولیتر، 25 درجه و 2/1 میلی متر، در معرض خطر بروز حمله حاد گلوکوم زاویه بسته قرار دارند. در این موارد ایریدوتومی محیطی با استفاده از لیزر (LPI) به منظور پیش گیری از عواقب بعدی توصیه می گردد
  • ژاله رجوی*، آرمان مولازاده، پریسا اشتر نخعی، فریده دانشور، مهدی یاسری صفحه 247
    هدف
    تعیین اثر اعمال جراحی رسسیون (R) و میوکتومی (M) در اصلاح پرکاری عضله مایل تحتانی (IOOA: inferior oblique overaction).
    روش پژوهش: این تحقیق بر روی 50 بیمار (82 چشم) کاندید جراحی اصلاح IOOA انجام شد. قبل از جراحی معاینات کامل چشم پزشکی صورت پذیرفت و بیماران به صورت تصادفی به دو گروه M و R تقسیم شدند. در گروه M، 5 میلی متر از عضله IO در ناحیه تمپورال تحتانی قطع و در گروه R در همین ناحیه، عضله IO بعد از قطع از محل اتصال خود به 2 میلی متر کناری و 3/5 الی 4 میلی متر پشت محل اتصال عضله راست تحتانی (IR) در طرف تمپورال دوخته شد. پس از حداقل 3 ماه پی گیری، معاینات چشم تکرار گردید. پرکاری عضله IO کم تر یا معادل 1+ به عنوان موفقیت جراحی در نظر گرفته شد.
    یافته ها
    در این مطالعه 25 مرد (50 درصد) و 25 زن (50 درصد) با میانگین سن 5/9±12/3 (دامنه 32-3) سال مورد بررسی قرار گرفتند. در 18 نفر یک چشم و در 32 نفر هر دو چشم وارد مطالعه شدند. در هر دو روش M و R، به طور متوسط 2/67+ و 1/92+ از پرکاری IO کاسته شد (در هر دو روش 0/001
    نتیجه گیری
    هر دو جراحی مایکتومی و رسسیون در تضعیف عضله IO موثر و ایمن هستند و عملکرد طبیعی عضله IO بعد از جراحی M بیش تر حاصل می گردد البته شیوع عارضه IOUA نیز در این روش بالاتر است. با افزایش پرکاری عضله، هر دو روش موثرتر می باشند.
  • مقالات مروری
  • فرید کریمیان*، سپهر فیضی، رامین امینی، سیدعلی میردهقان صفحه 256
    پیوند لایه ای قرنیه، مفهوم و نظریه تازه ای نیست. ابتدا این نوع پیوند از روش مشکل و زمان بری برخوردار بود و از سوی دیگر با ایجاد سطح ناصاف ناشی از جداسازی لایه ای به روش دستی، نتایج حدت بینایی چندان رضایت بخش نبود؛ در نتیجه پیوند نفوذی (PKP) جایگزین آن گردید. در سال های اخیر با پیش رفت ابزار جراحی و معرفی روش های جدید جداسازی حداکثر عمق قرنیه، به علاوه مزایای مهمی نظیر حفظ تمامیت کره چشم و حذف خطر دفع پیوند اندوتلیالی پیوند، پیوند لایه ای به طور مجدد به عنوان جایگزین قابل قبول PKP مطرح گردیده است. این مقاله مروری به بررسی روش های مختلف جراحی، نتایج بالینی و عوارض پیوند لایه ای قدامی عمیق قرنیه می پردازد.
  • گزارش موارد بیماری
  • عباس باقری*، رضا عرفانیان سلیم، آزاده کنعانی، نسیم عموهاشمی صفحه 269
    هدف
    معرفی خصوصیات بالینی وآسیب شناسی توده پلک در زمینه توبروز اسکلروز.
    معرفی بیمار: پسر 14 ساله ای با شکایت از رشد تدریجی یک توده در محل پلک فوقانی سمت راست مراجعه نمود. همراه بیمار سابقه تشنج، عقب ماندگی ذهنی و ضایعات پوستی در ناحیه صورت و بدن را از سال ها قبل ذکر می کرد. در تصویربرداری مغز، یافته های منطبق بر توبرهای قشر مغز و ندول های ساب اپاندیمال مشاهده شد. ضایعه پلک در نمونه آسیب شناسی، فیبرآدنوم و هیپرپلازی سباسه گزارش گردید. بیمار با تشخیص توبروز اسکلروز جهت پی گیری بیش تر به گروه های تخصصی پوست، اعصاب و داخلی معرفی شد.
    نتیجه گیری
    چشم پزشک می تواند اولین متخصصی باشد که با مشاهده ضایعات پلک و چشم و توجه به سایر علایم و نشانه های عمومی بیمار، تشخیص توبروز اسکلروز را مطرح و بیمار را به سایر متخصصین جهت بررسی و درمان ارجاع نماید.
  • سپهر فیضی، امیر فرامرزی، محمدعلی جوادی*، مژگان رضایی کنوی، فروزان یزدی زاده صفحه 274
    هدف
    گزارش تظاهرات بالینی، اسکن کانفوکال و آسیب شناسی کراتیت نوکاردیایی پس از جراحی فتورفرکتیوکراتکتومی (PRK).
    معرفی بیمار: دختر 23 ساله سه روز بعد از عمل جراحی PRK دوطرفه جهت اصلاح نزدیک بینی، با ارتشاح مرکزی متراکم در بخش عمده استرومای قدامی هر دو چشم مراجعه نمود. تظاهرات بالینی و کانفوکال بیمار با تشخیص کراتیت نوکاردیایی مطابقت داشت. جهت درمان قطره چشمی آمیکاسین 2 درصد تجویز شد. به علت پاسخ ضعیف، بیمار مورد کراتکتومی لاملار در هر دو چشم قرار گرفت که سبب کوتاه شدن دوره درمان گردید. در بررسی های بافت شناسی بر روی نمونه قرنیه ارسالی تشخیص اولیه (نوکاردیا) تایید شد.
    نتیجه گیری
    آشنا بودن با تظاهرات بالینی و کانفوکال کراتیت نوکاردیایی موجب تشخیص به موقع و تجویز درمان اختصاصی و در نتیجه پاسخ بالینی قابل قبول می گردد.
  • مقاله تصویری
  • احمدعلی فردوسی، پرویز ملکی فر، احمدرضا رستمی صفحه 279
  • صفحه 281
|
  • Rajavi J. , Katibeh M. *, Ziaei H. , Fardesmaeilpour N. , Ahmadieh H. , Javadi Ma Page 179
    Purpose
    To estimate the magnitude and causes of visual impairment (VI) in subjects aged ≥ 50 years in Varamin district in 2009 using the proposed method by the World Health Organization (WHO).
    Method
    This cross sectional population based survey was performed in Varamin targeting people over the age of 50 years using the proportional probabilities to size and cluster compact segment sampling method. Blindness was defind by WHO definition as best corrected visual acuity (VA) in the better eye less than 3/60. Severe visual impairment (SVI) and visual impairment (VI) were defined as 3/60Result
    Among 3,000 selected patients, 2,819 persons (94% response rate) including 45.7% men and 54.3% women were examined. The standardized prevalence of blindness, severe visual impairment (SVI) and visual impairment (VI) were 1.33±0.43, 1.34±0.55 and 6.84±0.95, respectively. More than 75% of causes of blindness, SVI and VI were avoidable. The principal cause of blindness and SVI was cataract; although, in VI it was refractive errors.
    Conclusion
    The majority of blindness and VI was due to avoidable causes. Cataract and refractive errors were the main causes in the studied population.
    Keywords: Blindness, Visually Impaired Person, Prevalence
  • Kasiri A., Farahi F.*, Ghaderpanah M., Feghhi M., Bagherzadeh B Page 191
    Purpose
    To determine the anatomical sites and causes of severe visual impairment (SVI) and blindness in children attending a school for the blind in Ahvaz.
    Methods
    In this case series study, all 51 students of the only school for the blind in Ahvaz were examined by two ophthalmologists. Blindness and SVI were defined according to the World Health Organization (WHO) criteria as visual acuity less than 3/60 and 6/60, respectively. Visual acuity was measured by snellen chart; slit lamp biomicroscopy and dilated fundus exam were performed for all children.
    Results
    Of 51 examined students aged 7 to 16 years, one child was not visually handicapped and therefore excluded. Causes of blindness and SVL in 50 students (100 eyes) in order of frequency were: optic atrophy 7 (14%), retinitis pigmentosa 7 (14%), chorioretinal coloboma 6 (12%), severe myopia 4 (8%), macular dystrophy 4 (8%), old retinal detachment 1 (2%), cataract 5 (10%), microcornea 6 (12%), corneal opacity 4 (8%), persistent hyperplastic primary vitreous (PHPV) 1 (2%) and hypotonia and phthysis bulbi 5 (10%).
    Conclusion
    The most common causes of SVI and blindness were rare inheritable causes including congenital disease of the retina, optic nerve and cornea which resembles the pattern of childhood blindness in developed countries.
    Keywords: Severe Visual Impairment, Blindness, Pediatric
  • Karimian F.*, Baradaran, Rafie Ar, Zarei, Ghanavati S., Jadidi K., Doozande A., Lotfi, Kian Ar Page 196
    Purpose
    To evaluate the microbiological characteristics of lid margin flora in chronic blepharitis in individuals exposed to mustard gas in comparison to nonexposed patients.
    Methods
    In this case-control study, among 289 patients with documented ocular manifestations of mustard gas, 150 patients with clinical sings of blepharitis served as the case group. Microbiologic evaluation was conducted in these patients and compared to that of 100 unexposed patients with chronic blepharitis.
    Results
    In 150 patients with mustard gas exposure and chronic blepharitis, staphylococcus epidermidis (78%) and staphylococcus aureus (57%) were significantly higher than control group (P< 0.01). Moreover, staphylococcus aureus had more resistance to common antibiotics in the case group. Fungi were isolated more frequently in cases compared with controls (30% vs. 4%, P<0.01). Cladosporium and Candida were the most common species.
    Conclusion
    Microbiological evaluation in patients with chronic blepharitis associated with mustard gas is significantly different from other patients. Staphylococcus spp, including strains resistant to Methicillin, and fungi were more frequently isolated in exposed patients. The relationship between microbial culture and the severity of ocular manifestations in mustard gas exposed cases warrants further investigation.
    Keywords: Mustard Gas, Chronic Blepharitis, Chemical Warfare Agent, Microbiological Study
  • Rezaei Kanavi M.*, Soheilian M., Naghshgar N., Javadi A Page 202
    Purpose
    To characterize keratic precipitate (KP) morphology in different forms of uveitis.
    Methods
    One hundred and twenty nine eyes of 93 patients with different forms of uveitis underwent confocal scan and the morphology of KPs were determined. Differences in KP morphologies among different uveitic groups were evaluated.
    Results
    Age ranged from 14 to 67 years (mean: 32.5±11.2) and 58 cases (62.36%) were female, 38.7% had bilateral uveitis. Almost all types of uveitis disclosed predominantly stippled and globular KPs. Dendritiform KPs were more common in infectious uveitis (P=0.053) and smooth-rounded KPs were significantly more common in non-infectious uveitis (P<0.001). Dendritiform KPs were observed more commonly in nongranulomatous uveitis than granulomatous ones (P=0.005). Smooth-rounded KPs were more common in chronic uveitis than acute forms (P<0.001). The predominant morphology of KPs in Fuchs heterochromic iridocyclitis (FHIC) were dendritiform (80.0%) and infiltrating (78.0%). The most commonly observed morphology of KPs in intermediate uveitis were dendritiform (56.3%) and smooth-rounded (56.3%). Cruciform KPs were more frequently seen in cases with FHIC (60.0%). Morphologic features in bilateral cases were similar.
    Conclusion
    KP morphologies are diverse in different forms of uveitis. Some forms of KPs are less specific such as globular and stippled which exist in almost all types of uveitis. Confocal scan can play a potential role in differentiating infectious from noninfectious uveitis and granulomatous from nongranulomatous uveitis.
    Keywords: Confocal, Keratic Precipitate, Uveitis
  • Bagheri A.*, Safapoor S., Ferdosi Aa Page 210
    Purpose
    To evaluate refractive state in patients with unilateral congenital nasolacrimal duct obstruction.
    Methods
    In this descriptive prospective study, patients with unilateral congenital nasolacrimal duct obstruction scheduled for surgery were enrolled over a period of two years (2007-2009). Cycloplegic refractive error in both eyes was measured under anesthesia before surgery (probing, silicon intubation or dacryocystorhinostomy). When more than one procedure was required, only the first refraction was considered for analysis. Anisometropia greater than 0.5 diopter was defined as clinically significant.
    Results
    Ninety-four patients with mean age of 25.4±20.4 months (range: 6 month to 10 years) entered the study. In older ages the prevalence of clinical signs secondary to nasolacrimal obstruction such as discharge and epiphora increased, however, this was not statistically significant (r=0.115 & P=0.270). Spherical equivalent refractive error in 78 (83%), 8 (8.5%) and 8 (8.5%) affected eyes was hyperopic, myopic and emmetropic, respectively. Corresponding figures in unaffected eyes were 67 (71.3%), 22 (23.4%) and 5 (5.3%), respectively. The prevalence of anisometropia greater than 0.5 D was 25% and that of less than 0.5 D was 43%. Anisometripia was not present in 32% of patients. Each month increase in patient's age was associated with 0.007 D higher difference in spherical refractive error between two eyes (P=0.019). For cylindrical refractive error, this change was negative and non-significant (P=0.291) and for spherical equivalent it was positive but non-significant (P=0.137). In older ages, more surgeries were needed (r=0.297, P=0.004).
    Conclusion
    Anisometropia increase with age and more time is necessary to relieve the obstruction during surgery. Anisometropia specially anisohyperopia in older subjects becomes more common and also difficult to treat. Early refraction and intervention help to prevent amblyopia and may reverse the anisometropia.
    Keywords: Refractive Errors, Congenital, Nasolacrimal Duct Obstruction
  • Nabie R.*, Andalib D., Sadeghi H., Amiraslanzadeh S., Khojasteh H Page 220
    Purpose
    To evaluate the effect of ocular dominance on stereoacuity in experimentally induced anisometropia.
    Methods
    In this clinical trial, 60 healthy adult volunteers 18-37 years of age (mean age: 25.58 years) without any ocular disease were enrolled at Tabriz Nikookari eye hospital over a one-year period. Anisometropia (unilateral myopia) was induced by placing trial lenses over the dominant and non dominant eyes in 1 diopter (D) increments ranging from 1-3 D. Stereoacuity was measured using the TNO, Randot and Titmus stereotests and values were converted into Neperian logarithm (ln) and compared between the two eyes.
    Results
    Of sixty adults including, 25 male and 35 female subjects, the right eye was dominant in 49 (81.7%) of cases. Stereoacuity levels were reduced proportionate to the degree of anisometropia in all participants. Mean stereoacuity was 4.3, 5.5 and 7.4 ln for dominant eyes and 4.1, 5.4 and 7.3 ln for non dominant eyes usig the TNO test by applying 1, 2 and 3 D lenses, respectively (P>0.05). Corresponding values were 3.5, 4.6 and 6.6 ln for dominant eyes and 3.4, 4.6 and 6.5 ln for non dominant eyes by the circles subcategory of Randot test, respectively (P>0.05). The scores were 3.8, 4.7 and 6.5 ln for dominant eyes and 3.8, 4.7 and 6.4 ln for non dominant eyes by the circles subcategory of Titmus test, respectively (P>0.05).
    Conclusion
    Experimentally induced anisometropia could reduce stereoacuity. However, ocular dominance has no effect on the amount of stereoacuity reduction.
    Keywords: Exotropia, Hang, Back technique, Recession
  • Obudi A., Remezani Ar, Salehipour M.*, Rostami P., Yaseri M., Soheilian M Page 226
    Purpose
    To compare the results of intravitreal bevacizumb (IVB) injection alone or in combination with intravitreal triamcinolone acetonide (IVT) versus macular laser photocoagulation (MPC) as primary treatment of diabetic macular edema (DME).
    Methods
    In this randomized clinical trial, 150 eyes of 129 patients with clinical DME and no previous treatment were enrolled. The eyes were randomly assigned to one of the three study arms: the IVB group received 1.25 mg IVB (50 eyes); the IVB/IVT group received 1.25mg of IVB and 2 mg of IVT (50 eyes); and the MPC group underwent focal or modified grid laser (50 eyes). Retreatment was performed at 12-week intervals whenever indicated.
    Results
    Visual acuity (VA) changes among the groups were statistically significant at 6 (P<0.001) and 24 (p=0.012) weeks. VA change was significant only in the IVB group at 12 weeks. VA changes±standard deviation at 36 weeks were -0.28±0.25, -0.04±0.33, and +0.01±0.27 LogMAR in the IVB, IVB/IVT, and MPC groups, respectively (P=0.053). Significant reduction in central macular thickness (CMT) was observed in all groups only up to 6 weeks; however, CMT changes were not significantly different among the groups in all visits. Overall, retreatment was required for 27 eyes up to 36 weeks (14 in the IVB group, 10 in the IVB/IVT group, and 3 in the MPC group). In the IVB group, in which greater VA improvement was observed, only one injection was required in 72% of the cases. VA improvement more than 2 Snellen lines at 36 weeks occurred in 37%, 25%, and 14.8% of patients in the IVB, IVB/IVT and MPC groups, respectively.
    Conclusions
    Intravitreal bevacizumab injection in patients with DME yielded a better visual outcome at 24 weeks compared with macular photocoagulation. After 6 weeks changes in CMT and VA were not compatible. No adjunctive effect of IVT was demonstrated.
    Keywords: Bevacizumab, Triamcinolone, Photocoagulation, Macular Edema
  • Pakravan M.*, Sharifipoor F., Yazdani S., Kohestani N., Amohashemi N., Yaseri M Page 239
    Purpose
    To compare anterior segment and ocular biometric parameters of unaffected fellow eyes of patients with a previous attack of acute angle closure (AAC), primary angle closure suspect (PACS) eyes, and normal eyes; and to assess the risk of developing AAC in PACS.
    Methods
    In this prospective comparative observational case series, 16 unaffected fellow eyes of patients with a previous attack of AAC (group I), 40 PACS eyes (group II) and 32 normal eyes (group III) were evaluated. Pentacam and A-scan echography were performed in all cases. Anterior chamber angle (ACA), anterior chamber volume (ACV), anterior chamber depth (ACD), central corneal thickness (CCT), keratometry (KR), lens thickness (LT) and axial length (AL) were measured in all eyes as main outcome measures.
    Results
    Age, CCT and LT were comparable among the study groups (all P values>0.05). Mean ACA was 24.8, 22.9 and 35.4 in groups I, II, and III respectively (P0.001). Corresponding values for ACV were 72, 76 and 172 µl, respectively (P0.001). Central ACD measured from the endothelium was 1.80, 1.91, and 3.09 mm in groups I, II, and III respectively (P0.001). Using receiver operating characteristic (ROC) curves, ACV≤100 µl was associated with a high risk of AAC with sensitivity of 91.7% [95% Confidence Interval (CI):70 to 99] and specificity of 100% (95% CI: 89 to 100). Corresponding values for ACA≤25 were 75% (95% CI: 51 to 90) and 93.3% (95% CI: 79 to 98); and for ACD≤2.1 mm were 86.7% (95% CI: 62 to 96) and 100% (95% CI: 89 to 100) respectively. If two of these three criteria (ACV≤100 µl, ACA≤25 and ACD≤2.1 mm) are present, the eye can be considered at high risk for an attack of AAC with sensitivity of 93.3% (95% CI: 70 to 99) and specificity of 100% (95% CI: 89 to 100).
    Conclusion
    Eyes with ACV≤100 µl, ACA≤25 and ACD≤2.1 mm should be considered at high risk for developing acute angle closure and can be considered for prophylactic laser peripheral iridotomy (LPI).
    Keywords: Acute Angle Closure, Pentacam, Anterior Chamber Volume, Anterior Chamber Depth
  • Rajavi J.*, Molazadeh A., Ashtar, Nakhaie P., Daneshvar F., Yaseri M Page 247
    Purpose
    To determine the effect of recession and myectomy on inferior oblique overaction (IOOA).
    Method
    This study was performed on 50 patients (82 eyes) scheduled for IOOA surgery who were randomly divided into two groups: recession (R) versus myectomy (M). A complete eye examination was performed before the operation. IO was cut off at its inferior temporal region when using M procedure. In the other group (R) after disinsertion, the IO muscle was sutured to 2mm lateral and 3.5 to 4mm posterior to the insertion of the inferior rectus. After at least 3 months, the same examinations were repeated. Successful surgery was defined as IOOA<+1.
    Results
    Twenty-five men (50%) and 25 women with the mean age of 12.3±5.9 (range 3-32) years entered the study. The surgery was performed in 18 patients unilaterally and in 32 patients bilaterally. Both myectomy and recession methods were successful in reducing IOOA (PM<0.001, PR<0.001). The amount of IOOA reduction was 2.37 in the M group and 1.92 in the R group which was not significantly different (P=0.097, using Mann-Whitney test); however, ordinal logistic regression showed a difference (P=0.016). We found primary IOOA without superior oblique underaction (SOUA) in 28 eyes in the M group and in 32 eyes in the R group. Secondary IOOA with superior oblique underaction (SOUA) was found in 14 eyes in the M and in 8 eyes in the R group, respectively. In patients with more initial IOOA, the outcomes of both methods were better compared to patients with less initial overaction. There was no statistically significant difference in postoperative function of IO between these two methods of surgery (P=0.051). Both methods resulted in equal improvements in SOUA and V-pattern. Complications included new hypertropia (2%), new DVD (dissociated vertical deviation) (8%) and asymmetry (2%).
    Conclusion
    Both recession and myectomy have significant weakening effect on IOOA. Myectomy results in more normal function of IOOA but IOUA is also higher with this method. Both methods are more effective if the initial overaction is higher.
    Keywords: Myectomy, Recession, IOOA
  • Karimian F.*, Feizi S., Amini R., Mirdehghan A Page 256
    Lamellar keratoplasty (LK) has been a well established technique of corneal transplantation. Recent improvements in surgical instruments have revolutionized the procedure introducing a new technique employing deeper corneal dissection. This review article describes the indications, techniques, outcomes and complications of deep anterior LK.
    Keywords: Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Techniques, Indications, Complications
  • Bagheri A.*, Erfanian, Salim R., Kanani A., Amohashemi N Page 269
    Purpose
    To report the clinical, paraclinical and histopathologic features of eyelid mass lesions in a patient with tuberous sclerosis. Case report: A 14 year old boy with a slowly progressive right upper lid mass and history of seizures, mental retardation and multiple skin lesions on the face and body was referred to Labbafinejad Medical Center. Cortical tubers and subepandimal nodules were reported in neuroimaging and fibroadenoma with sebaceous hyperplasia were observed on histopathologic assessment. A diagnosis of tuberous sclerosis was made based on multiple major signs and the patient was referred to other subspecialities for comprehensive medical care.
    Conclusion
    The ophthalmologist may be the first specialist to diagnose tuberous sclerosis because of associated ocular signs. Attention to systemic signs is necessary to establish a diagnosis.
    Keywords: Tuberous Sclerosis, Eyelid, Delayed Diagnosis
  • Feizi S., Faramarzi A., Javadi Ma*, Rezaie Kanavi M., Yazdizadeh F Page 274
    Purpose
    To report the clinical, confocal scan, and histopathologic features of bilateral Nocardia keratitis following photorefractive keratectomy (PRK).Case report: A 23-year-old girl underwent simultaneous bilateral PRK for myopia. On the third postoperative day, dense central infiltrates mainly involving the anterior stroma were noticed in both eyes. Clinical and confocal scan features were consistent with a diagnosis of Nocardia keratitis and topical amikacin eye drops 2% were started. Empirical antibiotic therapy was converted into specific therapy after confirming the definite diagnosis by clinical features and confocal scan. Due to poor response to medical therapy, lamellar keratectomy was performed in both eyes which shortened the treatment course. Histopathologic examination confirmed the initial diagnosis.
    Conclusion
    Familiarity with the clinical and confocal scan features of Nocardia keratitis facilitates early diagnosis, proper management and hence a rapid clinical response.
    Keywords: Confocal Scan, Photorefractive Keratectomy, Nocardia Keratitis