مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال سی و سوم شماره 2 (پیاپی 92، خرداد و تیر 1390)

از آنجا که بیماری های قلبی- عروقی شیوع بالایی در کشورهای در حال توسعه دارد، یکی از اقدامات موثر در زمینه پیشگیری از این بیماری ها ارتقاء سطح آگاهی و نگرش افراد نسبت به عوامل خطر این بیماری ها می باشد. این مطالعه با هدف تعیین آگاهی و نگرش زنان در خصوص عوامل خطر بیماری های قلبی- عروقی و ارتباط آن با شاخص های چاقی و عوامل متابولیکی صورت گرفت.
در این مطالعه مقطعی، 89 نفر از زنان در محدوده سنی 67-11 سال با استفاده از پرسشنامه معتبر، از طریق مصاحبه چهره به چهره برای ارزیابی آگاهی و نگرش در خصوص عوامل خطر بیماری های قلبی- عروقی مورد بررسی قرار گرفتند. وضعیت آگاهی و نگرش به 3 ثلثک طبقه بندی شد. پس از 14-12 ساعت ناشتائی، خون گیری انجام شده و الگوی لیپیدی وگلوکز سرم اندازه گیری شد.، شاخص های چاقی شامل دور کمر، نمایه توده بدن و نسبت دور کمر به قد ایستاده برآورد شدند.
بیش از 70% افراد آگاهی و نگرش متوسط و خوب داشتند. آگاهی و نگرش ارتباط مثبت معنی دار با سطح تحصیلات و ارتباط منفی معنی دار با سن، کلسترول تام، کلسترول LDL و شاخصهای چاقی داشت.
چاقی و هیپرکلسترولمی مهمترین عواملی هستند که تحت تاثیر آگاهی و نگرش در مورد عوامل خطر بیماری های قلبی- عروقی قرار می گیرند.

نوزادان نارس بویژه آنهایی که سن حاملگی کمتر از 34 هفته حاملگی را داشته باشند، اغلب بدلیل ناتوانی در هماهنگ کردن مکیدن و بلعیدن نمی توانند از سینه مادر یا بطری برای تغذیه استفاده نمایند. لذا تا زمانی که شیر خوار به طور موثر مکیدن را یاد بگیرد تغذیه آنها از طریق گاواژ انجام می شود. مطالعات تاثیر وضعیت بدن را در طی تغذیه وپس از آن روی تخلیه معده و میزان حجم باقیمانده نشان داده است مکانیزمی که باعث وابستگی تخلیه معده به وضعیت بدن می شود هنوز مشخص نمی باشد.
مطالعه حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی طرح متقاطع (Cross over Clinical Trial) می باشد که در طی سال 1387 در مرکز آموزشی درمانی الزهرا شهر تبریز صورت گرفته است. در این مطالعه 100 نفر از نوزادانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند بعد از کسب رضایت از والدین به روش تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. نوزادی که در گروه اول قرار داشت توسط پرستار اجرایی در اولین گاواژ در وضعیت خوابیده به پهلوی راست (Right Lateral Position) و در گاواژ بعدی در وضعیت خوابیده به شکم (Prone Position) قرار گرفت و یک و دو ساعت بعد از تغذیه حجم باقیمانده معده اندازه گیری و با وضعیت قبلی مقایسه شد. وبالعکس نوزادی که در گروه دوم قرار داشت ابتدا در اولین گاواژ در وضعیت خوابیده به شکم و در گاواژ بعدی در وضعیت خوابیده به پهلوی راست قرار گرفته و یک و دو ساعت بعد از هرتغذیه حجم باقیمانده معده اندازه گیری و میزان حجم باقیمانده در هر دو وضعیت با هم مقایسه شد.
نتایج این مطالعه نشان داد که در وضعیتهای خوابیده به شکم و خوابیده به پهلوی راست حجم باقیمانده گاواژ یک و دو ساعت بعد از گاواژ کاهش یافته است که از نظر آماری نیز معنی دار بود (001/0>P). همچنین نتایج نشان داد که اثر این دو وضعیت بر حجم باقیمانده معده یکسان بوده و در طول مطالعه میانگین حجم باقیمانده در دو وضعیت فوق از نظر آماری معنی دار نمی باشد (2/0 P=).
به طور کلی از آنجائیکه در هر دو وضعیت حجم باقیمانده معده نوزاد نارس کمتر از 30 درصد بوده و بر اساس این مطالعه همه نوزادان این دو وضعیت را به خوبی تحمل کرده و عوارضی همانند استفراغ، آنتروکولیت نکروزان و... مشاهده نگردید. لذا از هر دو وضعیت بعد از تغذیه نوزاد نارس بدلیل یکسان بودن تاثیر می توان استفاده کرد.

میزان بازشدن دهان فاکتور مهمی در بسیاری از شرایط کلینیکی می باشد و می تواند جهت مدیریت درمان بیماران استفاده شود. برای تشخیص کاهش بازشدن دهان لازم است که میزان بازشدن طبیعی دهان در یک جمعیت مشخص باشد. هدف از این مطالعه استفاده از انگشتان دست افراد به عنوان شاخص میزان طبیعی بازشدن دهان در دانشجویان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1387 بوده است.
150 دانشجوی دندانپزشکی (19 تا 47 سال، با میانگین سنی 10/8 ±94/27 سال) در این مطالعه مورد معاینه قرار گرفتند و به دو گروه با و بدون اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی تقسیم شدند و توانایی هر کدام در قراردادن عمودی سه انگشت (اشاره، میانی و انگشتری) یا چهار انگشت (اشاره، میانی، انگشتری، کوچک) بین لبه انسیزال دندانهای ثنایای فک بالا و پایین بررسی شد. همچنین میزان حداکثر بازکردن دهان و پهنای سه انگشت و چهار انگشت دست راست و چپ اندازه گیری شد. داده های آماری به دست آمده به وسیله روش های آماری توصیفی، آزمون T و آزمون رابطه مجذور کای و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
74٪ افراد قادر به فروبردن سه انگشت در داخل دهان و 3/15٪ قادر به فروبردن چهارانگشت در داخل دهان بودند. 7/10% افراد قادر به فرو بردن سه انگشت در دهان نبودند. میانگین حداکثر باز شدن دهان 6/7±87/51 میلیمتر بود.
در محدوده مطالعه ما از انگشتان دست افراد نمی توان به عنوان شاخصی جهت بررسی میزان بازشدن طبیعی دهان در افراد دارای علائم اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی و افراد بدون علائم اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی استفاده کرد.

بر اساس شواهد موجود، مصرف آب آشامیدنی آلوده به آرسنیک می تواند انواع متفاوتی از عوارض بهداشتی را در افراد ایجاد نماید. استاندارد ملی آب شرب در ایران حداکثر مجاز آرسنیک را μg/L 50 قرار داده است این در حالی است که سازمان جهانی بهداشت مقدارμg/L 10 آرسنیک را به عنوان رهنمود ارائه نموده است. نظر به آلوده بودن تعدادی از منابع آب شرب به آرسنیک در شهرستان همجوار (هشترود) و غیر روتین بودن تعیین مقدار آرسنیک توسط اداره بهداشت و شرکت آب و فاضلاب، در مطالعه حاضر کلیه آبهای شرب شهرستان چاراویماق استان آذربایجان شرقی از نظر مقدار آرسنیک مورد بررسی و آنالیز قرار گرفت.
کلیه شهرها و روستاهای دارای سکنه ی شهرستان چاراویماق با مراجعه حضوری از نظر نحوه تامین آب شرب، وضعیت بهسازی منابع آب و وجود آرسنیک در منبع آب شرب توسط کارشناسان بهداشت محیط بررسی شدند. برای آزمایش آرسنیک از Ez arenic test kit استفاده به عمل آمد.
از 210 روستای بررسی شده، در آب شرب 41 روستا (52/19% از روستاهای بررسی شده) آرسنیک وجود داشت. در 8 روستا غلظت آرسنیک معادل یا بالاتر از حداکثر مجاز استاندارد ملی (μg/L 50) قرار داشت. در 33 روستا نیز غلظتهای مشاهده شده اغلب μg/L 50 > و ≥ μg/L 10 بود. در مجموع 7290 نفر یعنی حدود 06/22 % از جمعیت روستائی شهرستان چاراویماق در معرض مواجهه با غلظتهای بالای حد رهنمودی سازمان جهانی بهداشت می باشند.
بر اساس مطالعه حاضر شهرستان چاراویماق، یک منطقه با حضور آرسنیک در برخی منابع آب شرب است. لازم است آب روستاهایی که بالاتر از استاندارد ملی است در اسرع وقت توسط منبع سالم جایگزین شود. کنترل حداقل سالیانه غلظت آرسنیک در آب شرب کلیه روستاها لازم است در دستور کار سازمان های مسئول از جمله شبکه بهداشت و شرکت آب و فاضلاب روستایی قرار گیرد.

با توجه به نامشخص بودن فراوانی، مشخصات دموگرافیک، و علائم بالینی و آزمایشگاهی روماتیسم پالیندرومیک در ایران این مطالعه انجام شد.
در این مطالعه آینده نگر افراد مبتلا به آرتریت متناوب توسط یک روماتولوژیست ویزیت شده و پس از رد سایر علل آرتریت متناوب نظیر آرتروپاتی های ناشی از کریستال، اسپوندیلو آرتروپاتی های سرو نگاتیو، بیماری بهجت و غیره و در صورت وجود معیارهای Pasero و Barbieri تشخیص روماتیسم پالیندرومیک گذاشته شد و سپس این بیماران حداقل به مدت یک سال پیگیری شدند.
از 1225 بیمار مبتلا به آرتریت التهابی 34 نفر (8/2%) مبتلا به روماتیسم پالیندرومیک بوده، نسبت مبتلایان به روماتیسم پالیندرومیک به آرتریت روماتوئید 9/5% بود. فاصله زمانی بین اولین حمله آرتریت و تشخیص 7/4 سال بود. در بیش از نصف بیماران (58%) سن شروع بیماری در 45-20 سالگی بود. نسبت مرد به زن 1:8/1 بود. در 33 بیمار حملات مونو یا اولیگوآرتیکولر بود. شایعترین مفاصل مبتلا زانو و PIP ها بودند. مدت حمله فقط در 2 بیمار بیش از 5 روز طول کشید. RF، anti-CCP و ANA به ترتیب در 13 (37%)، 20 (57%) و 3 (7/13%) بیمار مثبت بودند.
مشخصات دموگرافیک، بالینی و آزمایشگاهی روماتیسم پالیندرومیک در بیماران ما از برخی جهات با مطالعات مشابه از سایر کشورها متفاوت است.

رژیم غذائی غنی از کلسترول یک خطر بالقوه برای اختلالات متابولیکی است. نشان داده شده است که هیپرکلسترولمی با افزایش تولید گونه های اکسیژن فعال استرس اکسیداتیو را گسترش می دهد. لذا هدف از این مطالعه بررسی تعادل آنتی اکسیداتیو/ پراکسیداتیو در خرگوشهای دریافت کننده رژیم غذائی غنی از کلسترول در طی دو ماه می باشد.
برای این بررسی 16 خرگوش به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. گروه کنترل روزانه 100 گرم رژیم غذائی معمولی ‍‍Chow Diet)) و گروه دوم 100 گرم رژیم غذائی حاوی دو درصد کلسترول دریافت کردند. در ابتدا، روز بیستم، چهلم و شصتم مطالعه از حیوانات نمونه خون اخذ و بعد از جدا کردن پلاسما تا زمان اندازه گیری های بیوشیمیایی در 76- درجه سانتی گراد نگهداری شدند. پروفایل چربی ها با روش آنزیمی در دستگاه اتوآنالایزور Aboat، میزان فعالیت آنزیمهای سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز به روش اسپکتروفتومتری، مالون دی آلدئید به روش تیو باربیتوریک اسید و فعالیت پاراکسوناز 1 بروش شیمیایی تعیین مقدار گردیدند. در انتهای دوره مداخله، سطح پلاسمایی کلسترول (02/0=p)، تری گلیسرید (001/0p<)، LDL (041/0=p) افزایش معنی دار و HDL (036/0=p) کاهش معنی داری داشت. میزان فعالیت پاراکسوناز در طول دو ماه روند نزولی داشته و در انتهای مطالعه از 23/3 به 5/2 m/min/mlμ کاهش یافته (001/0=p)، بر عکس سطح پلاسمایی MDA با افزایش نزدیک به دو برابر افزایش قابل توجهی (از 91/0 ± 77/6 به 3 ± 5/14 نانو مول در میلی لیتر) را نشان می دهد (300/0=p). فعالیت آنزیمهای آنتی اکسیدانت سوپر اکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بر خلاف انتظار افزایش معنی داری (بترتیب 001/0=p و 001/0p<) را داشته اند.
رژیم غذایی آتروژن با تغییر متابولیکی، پارامترهای لیپیدی و لیپو پروتئینی را تحت تاثیر قرار داده و با بهم زدن نسبت آنتی اکسیدانت / پراکسیداسیون موجب گسترش استرس اکسیداتیو و زمینه را برای بروز و پیشرفت آترواسکلروزیس فراهم می نماید.

دیابت ملیتوس منجر به اختلالات گسترده ای در سیستم اعصاب محیطی و مرکزی می گردد. شیوع اختلالات شناختی در بیماران دیابتی نسبت به افراد غیر دیابتی بیشتر می باشد. فاکتور نوروتروفیک مغزی با تحریک سنتز فاکتورهای آنتی آپوپتتیک در محیطهای کشت از مرگ سلولی جلوگیری می نماید. در مطالعه حاضر اثرات دیابت تجربی بر مرگ سلولی برنامه ریزی شده در هیپوکامپ و ارتباط آن با میزان و بیان فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز مورد مطالعه قرار گرفت.
20 عدد موش صحرایی نر ویستار (20±200 گرم) به 2 گروه 10 تایی دیابتی و کنترل تقسیم شدند. دیابت بوسیله تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین (mg/kg 50) ایجاد گردید. مدت مطالعه 8 هفته بود. پس از پایان دوره آزمایش، بدنبال بیهوشی حیوانات با تیوپنتال سدیم (mg/kg 50)، مغز خارج و پس از جدا کردن هیپوکامپ در روی یخ، در نیتروژن مایع منجمد و به یخچال 80- درجه تا زمان آزمایش منتقل گردید. هیپوکامپ در بافر تهیه شده هموژن و پس از سانتریفوژ، سوپرناتانت بدست آمده جهت اندازه گیری میزان آپوپتوز، محتوای BDNF هیپوکامپ و میزان بیان ژنی BDNF استفاده گردید.
افزایش در میزان آپوپتوزیس بدنبال القای دیابت مشاهده گردید. همچنین القای دیابت در رت ها موجب افزایش معنی داری (05/0P<) در غلظت پروتئین BDNF و بیان ژن آن نسبت به گروه کنترل گردید.
القای دیابت باعث افزایش میزان آپوپتوز در هیپوکامپ رتهای دیابتی گردیده و به عنوان مکانیسم دفاعی افزایش مقدار و بیان ژن BDNF از روند آپوپتوز در این بافت جلوگیری می نماید.

اکتینومیسیت ها باکتری هایی گرم مثبت و رشته ای هستند که بخش بزرگی از میکروارگانیسم های خاک را شامل می شوند. بر اساس مطالعات، سه چهارم کل آنتی بیوتیک ها را اکتینو میسیت ها تولید می کنند. در این خانواده، جنس استرپتومایسس از اهمیت خاص دارد. در همین راستا غربالگری برای فعالیت ضدباکتریایی و نیز شناسایی مولکولی استرپتومایسس های جدا شده از خاک های استان آذر بایجان شرقی با استفاده از ژن 16SrDNA انجام شد.
اکتینومیست ها از نمونه خاک های استان آذربایجان شرقی جدا سازی شد، غربالگری اولیه به روش تست دولایه (Bilayer) در مقابل میکروارگانیسم های آزمایشی E. coli ATCC 1399، K. pneumoniae ATCC 1290، S. flexneri ATCC 1234، L. monocytogenes ATCC 33090، B. cereus ATCC 1431، Y. enterocolitica ATCC35669، and S. aureus ATCC29213 و غربالگری ثانویه، با استفاده از متابولیتهای استخراجی ایزوله های فعال گزینش اولیه در مقابل همان میکروارگانیسم ها با روش انتشار در آگار(Disk Diffusion Method) بررسی شدند. جهت شناسایی مولکولی، ابتدا، DNA ژنومیک از باکتری های منتخب استخراج، وژن 16SrDNA این ایزوله تکثیر و توالی یابی شد. نتایج حاصل با استفاده از برنامه های بیوانفورماتیک آنالیز شده وایزوله های مذکور شناسایی شدند.
از 110 نمونه خاک جمع آوری شده، 310 ایزوله اکتینومیست جدا سازی شد، درغربالگری اولیه، 44 ایزوله فعالیت ضد باکتریایی نشان دادند که از این تعداد 12 ایزوله در گزینش ثانویه بررسی شدند. نتایج توالی یابی نشان داد، ایزولهSC91 با97% به Streptomyces sampsonii، سویه SG41 با 96% به Streptomyces mediolani و سویه SE45 با99% به Streptomyces albogriseolus شباهت دارد. ایزوله اخیر تحت نامStreptomyces albogriseolus strain ABRIINW EA1145 در NCBI با کد رهگیری GQ925802ثبت شد.
نتایج این تحقیق نشان می دهد خاک های استان آذر بایجان شرقی غنی از ایزوله های فعال در زمینه تولید مواد آنتی باکتریایی جدیدی بوده که نیازمند بررسی های بیشتری است.

انسداد بینی یک شکایت شایع در رشته گوش، حلق و بینی می باشد که مهمترین علت آن هیپرتروفی کورنه تحتانی می باشد. عمده موارد هیپرتروفی کورنه تحتانی به درمان دارویی پاسخ می دهد که در غیر اینصورت جراحی اندیکاسیون پیدا می کند. روش های متعدد جراحی برای هیپرتروفی کورنه تحتانی وجود دارند. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج بین دو روش جراحی رزکسیون ساب موکوسال و دیاترمی ساب موکوسال می باشد.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 60 بیمار به طور تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شده و تحت دو روش جراحی فوق قرار گرفتند. مقایسه نتایج بهبودی و عوارض با استفاده از معاینه به مدت 6 ماه و از معیار کمی امتیاز Gertner-Podoshin قبل و 2 ماه بعد از عمل استفاده شد.
در بررسی با نتایج 27 نفر از 29 بیمار گروه دیاترمی (93%) بهبودی قابل توجه و 2 نفر (7%) بهبودی نسبی داشتند. در گروه رزکسیون 27 نفر (97%) بهبودی قابل توجه و یک نفر (3%) بهبودی نسبی داشت. در بررسی کمی توسط صفحه Gertner-Podoshin جریان هوای مناسب از بینی، از 16 نفر قبل از جراحی به 25 نفر بعد از جراحی در هر دو گروه افزایش یافت که از نظر آماری تفاوت معنی داری ملاحظه نشد. از جهت بررسی عوارض، خونریزی در گروه دیاترمی کمتر بود. عوارض دیگر شامل خلط خشک، مخاط خشک، درد و بوی بد از نظر آماری تفاوت معنی داری در دو گروه وجود نداشت، اگرچه بوی بد و درد در گروه رزکسیون کمتر بود.
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که با وجود موثر بودن هر دو روش در درمان هیپرتروفی کورنه و تکنیک آسانتر دیاترمی ساب موکوزال، از نظر نتایج هیچیک ارجحیتی جهت معرفی بعنوان روش بهتر را ندارند.

ارزیابی مراحل بلوغ در افراد یک جامعه زمانی مفید خواهد بود که اطلاعات رفرانس دقیقی از آن جامعه در دسترس باشد. هدف این مطالعه، تعیین سن شروع بلوغ در دختران تبریز و ارتباط آن با شاخص توده ی بدن می باشد.
در این مطالعه ی توصیفی مقطعی از فروردین 1387 تا اسفند ماه 1387، 1000 دانش آموز دختر 7 تا 17 ساله ی شهر تبریز شرکت کردند. موارد با روش تصادفی چند مرحله ای از مدارس مناطق چندگانه شهر تبریز انتخاب شدند. بر اساس صدک نمایه ی توده ی بدن به 4 گروه چاق، اضافه وزن، وزن نرمال و کم وزن تقسیم شدند. ارزیابی صفات جنسی ثانوی با لمس و مشاهده انجام و بر اساس طبقه بندی جدول تانر (Tanner) یادداشت شد. سن عادت ماهانه(در صورت وجود)از دانش آموزان پرسیده و یادداشت گردید.
متوسط سن شروع بلوغ (مرحله ی 2 تانر رشد پستان) 15/1 ± 58/9 سال و مرحله 2 تانر رشد موهای پوبیس10/1 ± 30/ 10 سال بود. میانگین سن شروع عادت ماهانه 30/1 ± 58/12 سال بود. بین سن شروع بلوغ و نمایه ی توده ی بدن اختلاف معنی دار بود (002/0=P). سن شروع عادت ماهانه در گروه های کم وزن و نرمال به طور معنی داری بالاتر از گروه های اضافه وزن و چاق بود. 85/14 سال در برابر 81/13 سال(001/0 p <).
سن شروع بلوغ در جامعه ی ما در حال کاهش است. دختران دارای اضافه وزن و چاق نسبت به دختران با وزن نرمال در سن پایین تری به بلوغ می رسند و سن منارک هم در آن ها پایین تر است.

بیماری پمفیگوس یک بیماری تاولی داخل اپیدرمی خود ایمن است که در صورت عدم درمان می تواند کشنده باشد. واکنش اتوآنتی بادی ها علیه دسموزوم ها مکانیسم پاتوژنیک شناخته شده ای است که پوست و غشاهای مخاطی را درگیر می کند. اقوام درجه اول مبتلایان به پمفیگوس ولگاریس، احتمال بیشتری برای بروز آنتی بادی های در گردش خون پمفیگوس ولگاریس نسبت به افراد عادی دارند.
از تعداد 70 بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مراجعه کننده به درمانگاه پوست و یک نفر از فامیل درجه اول به ازای هر بیمار، آزمایش ایمونوفلورسانس غیرمستقیم جهت بررسی تیتر آنتی بادی پمفیگوس ولگاریس به عمل آمد. از 70 بیمار پوستی مراجعه کننده به درمانگاه پوست، با تشخیص هایی غیر از پمفیگوس ولگاریس و بدون سابقه فامیلی بیماری فوق، به عنوان گروه شاهد، تست مذکور انجام گرفت. نتایج بدست آمده از بیماران و بستگان درجه اول آنان با نتایج بدست آمده از گروه شاهد مورد مقایسه قرار گرفت.
میانگین سن بیماران 57/12±14/41 سال، میانگین سن اقوام درجه اول بیماران و افراد گروه کنترل به ترتیب 43/15±04/39 و 51/13±61/36 سال بود. 14/57% بیماران زن و 86/42% مرد بود ولی رابطه معنی داری بین جنسیت بیماران و شیوع بیماری دیده نشد (23/0=P). تست ایمونوفلورسانس غیر مستقیم در 29/94% از بیماران و 43/11% بستگان درجه اول بیماران مثبت گزارش گردید که در مقایسه با گروه کنترل رابطه معنی داری دیده شد.
آنتی بادی های در گردش خون پمفیگوس ولگاریس در اقوام درجه اول بیماران، بیشتر از افراد عادی است.

در این مطالعه اثر سیمواستاتین در درمان آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی به عنوان مدل حیوانی مولتیپل اسکلروزیس مورد بررسی قرار گرفت.
موشهای نر نژاد C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند. آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی با تجویز زیر جلدی پپتید MOG35-55 همراه با ادجوانت کامل فروند در هر دو گروه ایجاد شد. درمان با سیمواستاتین (1 میلی گرم بر کیلوگرم- هر روز به صورت خوراکی) از سه روز قبل از تجویز آنتی ژن تا 25 روز پس از ایجاد بیماری شروع شد. به گروه کنترل بافر فسفات، همانند جدول زمانی گروه درمان شده، داده شد. میزان انفیلتراسیون سلولی به مغز، تکثیر سلولی، میزان IFN-γ و IL-10 تولید شده در کشت سلولهای تک هسته ای طحال و روند تغییرات بیماری مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که شیوع و شدت علائم بیماری، میزان انفیلتراسیون سلولی به مغز و پاسخ تکثیری در موشهای تحت درمان با سیمواستاتین در مقایسه با گروه کنترل به صورت معنی داری کمتر است (01/0P=). سطح تولید γIFN- در موشهای درمان شده با سیمواستاتین با گروه کنترل تفاوت نداشت، اما غلظت IL-10 به طور معنی داری در گروه درمان شده بیشتر از گروه کنترل بود (008/0P=).
نتایج مشخص ساخت که درمان با سیمواستاتین با کاهش تکثیر سلولی، کاهش انفیلتراسیون سلولی به مغز و القای پاسخ TH2 (تولید (IL-10 باعث کاهش شدت بیماری می شود. لذا استفاده از این دارو ممکن است در درمان بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس سودمند باشد.

هموسیستئین هم اکنون به عنوان یک عامل خطر قوی برای آترواسکلروز مطرح بوده و از عوامل متعددی که منجر به آسیب انتیمای عروق کرونری قلب و بافت مغز می گردند، می باشد. از عوامل افزاینده آن می توان به کمبود حاشیه ای ویتامینهای اسید فولیک، B12 و استعمال دخانیات اشاره نمود.
این مطالعه بصورت مقطعی و نمونه گیر ی آن بطور غیراحتمالی وبه روش آسان صورت گرفت. تعداد 46 نفر از بیماران مبتلا به بیماری حوادث عروق مغزی ایسکمیک 75-45 ساله بستری در بخش اعصاب مرکز آموزشی درمانی امام خمینی تبریز و 46 نفر از افراد به ظاهر سالم که از نظر سن و جنس با یکدیگر جفت شده بودند انتخاب و پس ازتکمیل رضایتنامه از هر یک مقدار 5 میلی لیتر خون وریدی جهت اندازه گیری سطح هموسیستئین و ویتامین B12 و اسید فولیک گرفته شد که میزان هموسیستئین سرم به روش الایزا و مقدار ویتامین B12 و اسید فولیک به روش رادیوایمونواسی اندازه گیری گردید. همچنین در این مطالعه عادات غذایی هر فرد ثبت گردید.
میانگین غلظت سرمی هموسیستئین در گروه بیمار mol/Lμ53/1± 68/18 به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهدmol/Lμ 19/0±96/9 بود. بین مشخصات آنتروپومتریک افراد شامل وزن (کیلوگرم) دور مچ (سانتیمتر) و نمایه توده بدنی(m2/ kg) افراد و هموسیستئین سرم ارتباط خطی و معکوس دیده شد. همچنین از نظر آماری تفاوت معنی داری در میانگین تعداد دفعات انجام ورزش در هفته در گروه شاهد (50/0±95/2) و بیمار (21/0± 42/0) دیده شد و میانگین سالهای اعتیاد به سیگار در گروه شاهد 26/0± 36/0 به طور معنی داری کمتر از گروه بیمار (67/1±67/9) بود.
با توجه به نتایج حاصل، کمبود و دریافت ناکافی منابع غذایی ویتامین B12 و اسید فرلیک و استعمال دخانیات موجب افزایش سطح سرمی هموسیستئین و عوارض ناشی از آن شده و شانس ابتلا به حوادث عروقی مغزی ایسکمیک را افزایش می دهد. لذا به نظر می رسد برای پیشگیری از این عوارض استفاده از رژیمهای غذایی غنی از این ویتامینها و عدم مصرف دخانیات احتمالا در کاهش بیماری و پیشگیری از آن موثر خواهد بود.

یکی از روش های موثر در التیام سریع زخم ها، استفاده از داروهای صناعی می باشد. هدف از این تحقیق، بررسی هیستوپاتولوژیک اثرات سلکوکسیب بر ترمیم زخم جراحی معده در موش صحرایی است. 15 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سه گروه شم، کنترل منفی و تجربی توزیع گردیدند. یک برش گاستروتومی یک سانتی متری در خم بزرگ معده موش ها ایجاد و در دو لایه بخیه زده شد. گروه تجربی، روزانه mg/kg 15 سلکوکسیب را در ml/kg 10 دی متیل سولفوکسید 5%، به مدت 15 روز بصورت خوراکی دریافت کرد. گروه کنترل منفی، دی متیل سولفوکسید 5% و گروه شم، سرم فیزیولوژی را به همان روش دریافت کردند. موش ها آسان کشی شدند و آسیب شناسی بافتی برای ارزیابی التیام، با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و تریکروم ماسون انجام شد. داده ها، به صورت میانگین و انحراف استاندارد ارائه و اختلاف معنی دار بین گروه ها توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معنی داری 05/0p< توسط نرم افزار SPSS آنالیز گردید. تعداد فیبروبلاست ها و جوانه های مویرگی در گروه تجربی به طور معنی داری بیشتر از گروه های شم و کنترل منفی بودند (05/0>p). اندازه شکاف باقی مانده موجود در دهانه زخم نیز در گروه تجربی به طور معنی د اری کمتر از دو گروه دیگر بود (05/0p<). اختلاف از لحاظ نسبت کلاژن موجود در نسج ترمیمی، مابین گروه تجربی و سایر گروه ها معنی دار برآورد گردید (05/0p<). اختلاف معنی داری از لحاظ پارامترهای یاد شده بین گروه های شم و کنترل منفی مشاهده نشد. نتایج بررسی حاضر نشان می دهد که سلکوکسیب در ترمیم اولیه زخم جراحی معده در موش صحرایی مفید می باشد.

استافیلوکوک آرئوس مدتهاست که بعنوان پاتوژنی عمده در عفونت های اکتسابی از بیمارستان مطرح می باشد. طی دهه اخیر، سوش هاس استافیلوکک اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) در بیمارستان های دنیا بصورت اندمیک درآمده اند. بعلاوه، این باکتری امروزه شایع ترین پاتوژن خارج بیمارستانی در بسیاری از مناطق جغرافیایی است. بر اساس اطلاعات موجود، ایجاد مقاومت چند دارویی در استافیلوکوک آرئوس بطور قابل ملاحظه ای بین مراکز مختلف، متفاوت است. بنابراین هدف از این مطالعه تعیین میزان بروز مقاومت نسبت به اگزاسیلین، وانکومایسین، ریفامپین، لینزولید و فوسیدیک اسید در استافیلوکوکهای جداشده از نمونه های مختلف کشت بیماران می باشد در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی و مقطعی، 150 نمونه کسب شده از بیماران بستری در بیمارستان های سینا و امام خمینی تبریز با نتیجه مثبت استافیلوکوک آرئوس بررسی شدند. مقاومت نسبت به اگزاسیلین، وانکومایسین، ریفامپین، لینزولید و فوسیدیک اسید توسط روش دیسک انتشاری تعیین شد. کمترین غلظت مهاری (MIC) نیز با استفاده از نوارهای ای-تست بررسی گردید. بخش بیماران و نیز نمونه بررسی شده نیز ثبت گردید.
درصد فراوانی موارد استافیلوکوک آرئوس مقاوم به اگزاسیلین، ریفامپین و فوسیدیک اسید بترتیب 54%، 7/10% و 3/1% بود. مقاومتی نسبت به لینزولید وجود نداشت. مقاومت در 5 (3/3%) ایزوله نسبت به وانکومایسین در حدبینابینی بود. در 7/2% موارد مقاومت همزمان نسبت به وانکومایسین (در حد بینابینی) و اگزاسیلین وجود داشت که نسبت به ریفامپین حساس بودند. درصد فراوانی نمونه های مقاوم به اگزاسیلین در نمونه های زخم، خون، لوله تراشه و ترشحات نازوفارنکس بیشتر از درصد فراوانی نمونه های حساس بود. درصد فراوانی نمونه های مقاوم به ریفامپین در نمونه های زخم و لوله تراشه بیشتر از درصد فراوانی نمونه های حساس بود.
بر اساس نتایج ما، مقاومت نسبت به کلوگزاسیلین و ریفامپین در مقایسه یا گزارشات قبلی در استافیلوکوک آرئوس افزایش یافته است. همپوشانی خوبی بین اگزاسیلین یا وانکومایسین با ریفامپین وجود دارد.

بیماری فاربر یا لیپوگرانولوماتوزیس (Lipogranulomatosis) یک بیماری ذخیره لیزوزومال نادر با انتقال اتوزومال مغلوب بوده که به علت نقص اسید سرامیداز منجر به تجمع سرامید در بافت ها می شود. کودکان با گرفتاری عصبی واضح در اوایل شیرخوارگی فوت می کنند و در آنهائی که فاقد علائم عصبی یا بطور خفیف گرفتار آن باشند علائم با پیشرفت به دفورماسیون مفصلی ناشی از گرانولوم های اطراف مفاصل، ندول های زیر جلدی و خشونت صدا و نارسائی تنفسی ناشی از ضایعات گرانولوماتوز در دستگاه تنفس و نهایتا با پنومونی انترستیسیل در دهه سوم و چهارم فوت می کنند. مورد معرفی دختر 5/2 ساله است که از اوایل شیرخوارگی مبتلا به خشونت صدا و سپس ندول های زیرجلدی و آرتریت بوده است (نوع کلاسیک بیماری).