Iranian Journal Of Dermatology
Volume:6 Issue: 3, 2003

همبستگی قوی بیماری بهجت با آنتی ژن HLA-B5 در چند گروه نژادی از خاورمیانه تا خاور دور مشاهده شده است. بررسی فراوانی ژن HLA-B5 و نیز میزان احتمالی ابتلا به بیماری بهجت در گروهی از بیماران ایرانی.
روش اجرا: تعیین و شناسایی HLA-B5 به روش سرولوژیک در 56 بیمار مبتلا به بهجت (تشخیص داده شده به وسیله معیارهای گروه تحقیق بین المللی) و 71 مورد مبتلا به بیماری های سر و نگاتیو به عنوان گروه شاهد انجام شد و تفاوت فراوانی و همبستگی میان آنتی ژن HLA-B5 و بیماری بهجت، به وسیله آزمونهای phi و chi-square ارزیابی گردید.
فراوانی فتوتیپ آنتی ژن HLA-B5 دربیماران بهجت و گروه شاهد به ترتیب 66% و 26% بود (P=0.0001 و X2=19.62) همبستگی فتوتیپ آنتی ژن HLA-B5 با بیماری بهجت قوی بود (P=0.0001 و phi=0.39). نسبت احتمال مثبت شدن آنتی ژن HLA-B5 در بیماران بهجت نسبت به گروه شاهد، 20:1 بود فراوانی ژن HLA-B5 در بیماران بهجت 46% و در گروه شاهد 14% بود.
این مطالعه همبستگی قوی آنتی ژن HLA-B5 را در بیماران ایرانی مبتلا به بیماری بهجت نشان داده است.

کورتیکواستروئیدهای موضعی به طور رایج در درمان درماتیت دیاپر مورد استفاده قرار می گیرند. مطالعات قبلی نشان داده که سوکرالفات در درمان درماتیت دیاپر و درماتیت تحریکی اطراف محل استومی بسیار موثر است.
مقایسه اثربخشی استعمال موضعی سوکرالفات با هیدروکورتیزون در درمان درماتیت دیاپر. روش اجرا: در این کارآزمایی بالینی و تصادفی و دوسوکور، 64 بیمار مبتلا به درماتیت دیاپر با کرم سوکرالفات 4% و یا کرم هیدروکورتیزون تحت درمان قرارگرفتند. بیماران در فواصل دو هفته ای با بهبودی کامل یا حداکثر 8 هفته پیگیری شدند. میزان بهبودی در دو گروه با آزمون chi-square مقایسه گردید.
در پایان مطالعه، در هر دو گروه بهبودی کامل (بهبودی بیش از 50% در وسعت و تعداد ضایعات) در 90.6% و بهبودی نسبی (بهبودی 20% تا 50% در وسعت و تعداد ضایعات) در 9.4% بیماران دیده شد (P>0.05).
سوکرالفات موضعی درمانی موثر، در دسترس و ارزان برای درماتیت دیاپر است که اثری معادل هیدروکورتیزون موضعی دارد.

برخی از بیماری های جلدی منجر به ایجاد استرس شدید در زندگی افراد می شوند که با درمان این استرس، می توان کمک زیادی به درمان بیماری پوستی زمینه ای و نیز جلوگیری ازشعله ور شدن آن نمود.
تعیین فراوانی افسردگی در بیماران مبتلا به ویتیلیگو.
روش اجرا: از میان بیماران مبتلا به ویتیلیگو که در طی یک و نیم سال در سال های 81-1380، به مطب و درمانگاه تخصصی بیماری های پوست در کرمان مراجعه کردند، 120 اعلام نمودند انتخاب شدند. تشخیص بیماری عمدتا بالینی و بر پایه شرح حال و معاینه بود. بیماران بعد از پر کردن پرسشنامه به روانپزشک معرفی می شدند تا پرسشنامه هامیلتون جهت بررسی افسردگی این افراد تکمیل گردد.
از 120 بیمار مورد مطالعه، 74 نفر (61.6%) زن و 46 نفر (38.4%) مرد بودند و میانگین سنی آنها 13± 23سال بود. 37 بیمار (30.83%) افسردگی اساسی داشتند، 46 بیمار (38.34%) دچار خلق افسرده بودند و 37 بیمار (30.83%) افسردگی نداشتند. از 37 بیماری که افسردگی اساسی داشتند 27 بیمار (73%) زن و 10 نفر (27%) مرد بودند. شیوع افسردگی در زنها بیشتر از مردها بود و این اختلاف از نظر آماری با اهمیت بود. (P<0.001) هر تدبیر بالینی که بتواند توسعه و ظاهر دپیگمانتاسیون ویتیلیگو را کاهش دهد، از نظر روانی هم سودمند است. شناخت و درمان پیامدهای اجتماعی و روانی بیماری نیز بایستی مدنظر قرار گیرد.

شیوع افسردگی و اضطراب در بیماران مبتلا به پسوریازیس نسبت به جمعیت عادی بیشتر است. هر چه مدت زمان بیماری طولانی تر باشد، شیوع افسردگی و اضطراب نیز افزایش می یابد.

آشنایی با تظاهرات پوستی مرتبط با بیماری AIDS می تواند کمک موثری در تشخیص زودرس این بیماری باشد.
بررسی تظاهرات پوستی در بیماران آلوده به HIV.
روش اجرا: در یک مطالعه توصیفی، آینده نگر و مقطعی در طی 11ماه، زندانیان مرد HIV مثبت درزندان مرکزی و اردوگاه بازپروری کرمنشاه، ارجاعی به مرکز تخصصی پوست دانشگاه از نظر تظاهرات پوستی مورد بررسی قرار گرفتند.
از 79 بیمار مورد مطالعه، 43 بیمار (54.4%) دچار بیماری پوستی بودند که در 26 بیمار (32.9%) به علت هرپس زوستر بود. در 2 مورد (4.6%) عود هرپس زوستر و 5 مورد (11.6%) اسکار وسیع در ناحیه کمر و شانه ها در اثر هرپس زوستر قبلی دیده شد. آکنه در 23.3%، خارش منتشر در 11.6% و هرپس دهانی ساده، گال و tinea versicolor در تعداد کمتری دیده شد. بیشترین درصد ابتلا در گروه سنی 34-30 سال (32.6%) بود.
هرپس زوستر شایعترین بیماری پوستی در این مطالعه بود. ابتلا به هرپس زوستر در بیماران بدون عامل خطر زای آشکار برای زونا، می تواند پیشگیری کننده وجود احتمالی عفونت HIV باشد.

راه های فعلی درمان اسکارهای هیپرتروفیک و کلوئید با موفقیت اندکی همراه است. جراحی این ضایعات بدون درمانهای همراه (adjuvant therapy) نیز با میزان بالایی از عود همراه می باشد. اسکارهای هیپرتروفیک و کلوئید نتیجه اختلال در یکسری از واکنشهای سلولی و مولکولی هستند که می توان با شناخت آنها، درمانهایی را به منظور کاهش وضعیت پاتولوژیک موجود و یا تنظیم ترمیم زخم طراحی کرده و از ایجاد اسکارهای بیش از حد جلوگیری نمود. در این مقاله سعی شده تا علاوه بر مرور درمانهای جدید این ضایعات، آخرین اطلاعات موجود در مورد واکنشهای مولکولی و سلولی در هنگام تشکیل اسکارهای هیپرتروفیک و کلوئید مورد بررسی قرار گیرد.

عفونتهای درماتوفیتی یکی از شایع عفونتهای قارچ سطحی پوست می باشند که تهاجم به بافت زیرجلدی در آنها نادر است. در این گزارش، خانمی 65 ساله با سابقه 10 ساله آرتریت روماتوئید تحت درمان با داروهای سرکوبگر ایمنی، باندولها و سینوسهای متعدد در ناحیه زانو معرفی می گردد که در آسیب شناسی، گرانولوم PAS مثبت مشاهده شده و بررسی قارچ شناسی آن، تریکوفیتون روبروم را تائید نمود.

همراهی لیکن پلان با بدخیمی یک یافته نادر است و گزارشهای مربوط به تغییرات نئوپلاستیک، اکثرا مربوط به لیکن پلان مزمن اروزیو مخاط دهان می باشد.
در اینجا ما یک مورد کارسینومای اسکواموس سل (squamons cell carcinoma (SCC برخاسته از لیکن پلان مزمن هیپرتروفیک ساق را در یک مرد 29 ساله گزارش می کنیم. پیگیری دقیق بیماران مبتلا به لیکن پلان مزمن و انجام نمونه برداری از هر گونه ضایعه غیر معمول جهت رد وجود بدخیمی، ضروری است.
همراهی لیکن پلان با بدخیمی یک یافته نادر است و گزارشهای مربوط به تغییرات نئوپلاستیک، اکثرا مربوط به لیکن پلان مزمن اروزیو مخاط دهان می باشد.
در اینجا ما یک مورد کارسینومای اسکواموس سل (squamons cell carcinoma (SCC برخاسته از لیکن پلان مزمن هیپرتروفیک ساق را در یک مرد 29 ساله گزارش می کنیم. پیگیری دقیق بیماران مبتلا به لیکن پلان مزمن و انجام نمونه برداری از هر گونه ضایعه غیر معمول جهت رد وجود بدخیمی، ضروری است.

بیمار، پسر بچه ای 5 ساله اهل و ساکن تهران می باشد که بعلت پلاکهای دردناک اریتماتواسکوامو و نمای Livido و گاها زخم هایی در ناحیه صورت و اندام فوقانی و تحتانی از 3 سال قبل، به درمانگاه پوست بیمارستان رازی مراجعه نمود (تصویر شماره 1). ضایعات پوستی بیمار با سرما، هوای مرطوب و خصوصا در ماه های سرد سال شدت می یافت. معاینه فیزیکی بیمار طبیعی بود. دو نمونه برداری از صورت و ساعد بیمار انجام شده، به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی گردید (تصویر شماره 2).