مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 121 (هفته اول اسفند 1389)

پژوهش حاضر به بررسی کارآمدی نسبی آموزش های خانواده و مهارت های زندگی بر نگهداری بیماران روانی مزمن در خانواده در شهر مشهد پرداخته است.
در این پژوهش نیمه تجربی، نمونه ای به حجم 300 نفر به صورت تصادفی طبقه ای از بین خانواده های بیماران مبتلا به عوارض روانی مزمن بستری در مراکز شبانه روزی شهر مشهد و خانواده های لیست انتظار (پشت نوبت) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. آموزش های خانواده و مهارت های زندگی به یک گروه ارایه شد و گروه شاهد هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. این دو گروه، قبل از شروع آموزش ها و در پایان دوره ی آموزش به وسیله ی ابزارهایی مانند پرسش نامه ی نگرش به نگهداری و بیماری روانی، پرسش نامه ی نگرش به مهارت های زندگی، پرسش نامه ی سازگاری اجتماعی کالیفرنیا، پرسش نامه ی عزت نفس Rosenberg، پرسش نامه ی سلامت عمومی و پرسش نامه ی همه گیرشناسی اختلالات روانی مورد آزمون قرار گرفتند.
آموزش ها بر نگرش اعضای خانواده به نگهداری بیماران روانی در خانواده تاثیری نداشت، اما نگرش اعضای خانواده به بیماری روانی در نتیجه ی آموزش ها تغییر یافته بود. همچنین، این آموزش ها بر تغییر نگرش اعضای خانواده نسبت به مهارت های زندگی، بالا رفتن سطح سازگاری اجتماعی، عزت نفس، سلامت عمومی و کاهش اختلال های روانی موثر بود.
دلیل کارآمدی شیوه های گروهی آموزش مهارت های زندگی به صورت شناختی- رفتاری زیربنای آموزشی آن ها است؛ چرا که در این شیوه هم بر جنبه های شناختی و هم رفتاری تاکید می شود. از سوی دیگر، برای اثربخشی بیشتر آموزش ها به زمان بیشتری نیاز است. همچنین، کنترل عوامل اثر گذار می تواند در اثربخشی بیشتر این آموزش ها موثر باشد.

پزشکی مبتنی برشواهد فرآیند دریافت، نقد و به کارگیری نتایج تحقیقات بر بالین بیماران می باشد. با وجود انتشار مقالات متعدد پیرامون میزان تطابق عملکرد پزشکان با شواهد علمی در سایر کشورها، هنوز مطالعه ای در ایران صورت نگرفته است. هدف این مطالعه، تعیین این مطلب بود که چند درصد از خدمات بالینی ارایه شده در بخش های داخلی یک بیمارستان آموزشی منتخب، منطبق با شواهد معتبر علمی است.
پرونده ی 103 بیمار که در مدت یک ماه در هفت بخش داخلی بیمارستان آموزشی الزهرا (س) دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بستری شده بودند، وارد مطالعه گردید. برای هر بیمار دو شاخص تشخیص و درمان اولیه مشخص شد. سپس منابع علمی پزشکی مبتنی بر شواهد جهت یافتن کارآزمایی های بالینی، مقالات مروری و راه کارهای طبابت بالینی جستجو شد و میزان تطابق درمان ارایه شده به بیمار با درمان منتخب بر مبنای بهترین یافته های پژوهشی مبتنی بر شواهد محاسبه و استخراج شد.
بر اساس جستجوی انجام شده 71 مورد (9/68 درصد) از بیماران، مداخلات اولیه ی منطبق با سطح یک شواهد علمی و 32 مورد (1/31 درصد) منطبق با شواهد سطح دو علمی را دریافت کرده بودند. هیچ بیماری مداخله ی منطبق با شواهد سطح سه دریافت نکرده بود.
بیش از نیمی از مداخلات انجام شده در بخش های داخلی بیماستان آموزشی منتخب، منطبق بر شواهد معتبر علمی بوده است. تکرار این مطالعه برای سایر رشته ها و پزشکان غیر هیات علمی ضروری است.

چاقی بعنوان یک معضل جهانی، یک نوع اختلال با عوامل متعدد محسوب می شود. این عوامل می توانند شامل عوامل محیطی، متابولیکی و ژنتیکی باشند. بر اساس نتایج تحقیقات و مطالعات ژنتیکی در دهه اخیر، انواع جهشهای مختلف در جایگاه های متفاوت کروموزومی برای این اختلال کشف گردیده است. لپتین یکی از مهمترین هورمونهای مترشحه بافت چربی با نقش محوری در تنظیم ثبات انرژی و متابولیسم از طریق اشتها و گرسنگی است. این هورمون به گیرنده لپتین در سطح بسیاری از سلولهای بدن بخصوص در ناحیه هسته ونترومدیال هپوتالاموس معروف به مرکز اشتها متصل می شود که می تواند دامنه های علامت دهی درون سلولی را فعال کند. گروه کوچکی از انسانها که در آنها جهش در ژن تولید گیرنده لپتین صورت گرفته است و در نتیجه نسبت به لپتین مقاوم می باشند، دارای اشتیاق پایداری برای غذا بوده که این مسئله منجر به ایجاد چاقی مفرط می گردد. برای بررسی ژنتیکی چاقی مفرط خانوادگی ناشی از جهش در مولکول گیرنده لپتین، DNA گلبولهای سفید خون افراد مورد آزمایش در این پژوهش استخراج و مورد تعیین توالی قرار گرفته است و ساختار فضایی متعارف احتمالی بر اساس مدل سازی سوئیسی قسمتهایی از بخش خارج سلولی گیرنده لپتین که دچار جهشهای طبیعی شده اند مورد مقایسه با ساختار متعارف احتمالی سالم همان قسمتها قرار گرفته است. در این پژوهش ما دو مورد خواهر جوان در یک خانواده روستایی کردی-ترکی نزدیک مرز ایران و ترکیه را که دچار دو جهش بد معنی هموزیگوت در گیرنده لپتین شده اند را معرفی نموده ایم. والدین آنها برای هر دو جهش هتروزیگوت بوده اند. این جهشها احتمالا از طریق اختلال در سیگنال یا علامت دهی لپتین، اثرات خود را در ایجاد چاقی اعمال نموده اند.

تعداد زیادی از بیماران مراجعه کننده به اورژانس وضعیت فوق العاده حساس و حیاتی دارند و به همین دلیل ارتقای کیفیت آموزش در اورژانس، در وضعیت گروه مورد درمان نیز تاثیر بسزایی دارد. دوره ی کارورزی، مرحله ای حساس است که دانشجو از مرحله ی نظری وارد مرحله ی آموزش عملی شده، آماده ی به کار گیری مهارت های کسب شده در جامعه می شود. میزان توانمندی شغلی دانشجویان رشته ی پزشکی جهت عرضه ی خدمات بهداشتی- درمانی بستگی به میزان تحقق برنامه های آموزش و مداخلات در این برنامه ها دارد و این امر به کمک ارزشیابی انجام می شود؛ ارزشیابی آموزش در کلیه ی مراکز آموزش دنیا، هم اکنون بخشی جدایی ناپذیر از آموزش است. طب اورژانس به دلایلی همچون حجم بالای بیماران مراجعه کننده، بد حال بودن و بحرانی بودن وضعیت بسیاری از این بیماران و تنوع شکایات بیماران مراجعه کننده نیاز به توجه ویژه ای در امر آموزش دارد. با در نظر گرفتن استقرار گروه طب اورژانس در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از دو سال قبل و اجباری شدن دوره ی طب اورژانس جهت کارورزان، این دانشگاه، مطالعه جهت ارزیابی کیفیت آموزش ارائه شده به کارورزان در بخش اورژانس طرح ریزی شده است.
این مطالعه ی توصیفی تحلیلی در سال 1389 در مرکز آموزشی درمانی الزهرای (س) اصفهان به انجام رسید. جامعه ی مورد مطالعه کارورزان پزشکی بودند که در دوره طب اورژانس حضور داشتند. کلیه ی کارورزها در انتهای دوره ی مورد نظرسنجی قرار گرفتند. در انتهای دوره فرم رضایت سنجی که توسط پژوهشگر تنظیم شده، با مشورت استادان اعتبار آن تایید شده بود به کارورزان داده شد و نظر آن ها نسبت به کیفیت آموزش بالینی در طب اورژانس سنجیده شد. مقیاس پرسش نامه مقیاس لیکرت دارای 5 طیف از بسیار مطلوب تا بسیار نامطلوب بود. پرسش نامه توسط کارورزان تکمیل شد و داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های Student-t و 2χ تجزیه و تحلیل شد.
به منظور بررسی کیفیت آموزش در بخش اورژانس 33 سوال مطرح شده بود. میانگین امتیاز ارزشیابی بخش اورژانس 5/12 ± 1/125 بود؛ کل نمره ی قابل کسب که معادل 165 بود. از این رو درصد امتیاز کیفیت آموزش در بخش اورژانس در مقایسه با وضعیت مطلوب 8/75 درصد به دست آمد. حداقل و حداکثر امتیاز داده شده توسط دانشجویان به ترتیب 94 و 153 بود. همچنین، میانه ی امتیاز ارزشیابی 126 و صدک های 25 و 75 به ترتیب 117 و 132 بود. طبق نتایج به دست آمده هیچ کدام از دانشجویان، کیفیت آموزش در این بخش را بسیار بد و یا بد ندانستند و به نظر 96 درصد از دانشجویان، کیفیت آموزش در این بخش در حد متوسط و به نظر 4 درصد در حد مطلوب بود.
ضمن توجه به این مطلب که کیفیت آموزش در بخش اورژانس از وضعیت مناسبی برخوردار است ولی با توجه به نوپا بودن این بخش، برای رسیدن به وضعیت کاملا مطلوب و مطابق استانداردهای کشوری و جهانی لازم است تمهیدات لازم در خصوص رفع نواقص موجود، به ویژه نقایص تجهیزاتی اقدام مقتضی معمول داشت.

با توجه به این که آسیب عصب رادیال بسیار ناتوان کننده است، ترمیم عصب و یا بازگرداندن عملکرد از دست رفته ی آن تا حد امکان، به وسیله ی تاندون ترانسفر، از اهمیت والایی برخوردار است و کیفیت زندگی فرد را به طور قابل توجهی ارتقا می دهد. در این مطالعه دو روش انتقال تاندون FCR و انتقال تاندون FCU در ترمیم آسیب های قدیمی عصب رادیال مورد مقایسه قرار گرفت.
این مطالعه ی توصیفی تحلیلی در مراکز آموزشی درمانی الزهرا (س) و کاشانی اصفهان به انجام رسید. بیماران مشمول این طرح، افرادی هستند که عصب رادیال آن ها آسیب دیده و اقدام جراحی برای ترمیم عصب در زمان مناسب برای آنها صورت نگرفته بود و یا ترمیم عصب در آنان موفقیت آمیز نبوده است. این بیماران طی یک دوره ی هفت ساله به کلینیک مراجعه کرده، کاندیدای عمل جراحی تاندون ترانسفر شده بودند. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و در یک گروه از FCR و در گروه دیگر از FCU استفاده شد. بیماران شش ماه پس از عمل، معاینه شدند و نتایج به دست آمده در پرسش نامه ی ویژه ثبت گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری 2χ و Student-t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تفاوت معنی داری بین Active fingers extension و Active Ulnar deviation برای دو گروه FCU و FCR مشاهده شد (045/0 = P). طبق آزمون دقیق فیشر، توزیع فراوانی تغییر شکل غیر طبیعی ساعد در دو گروه تفاوت معنی دار داشت (001/0 > P).
به دلیل کمتر بودن شیوع بد شکلی در ناحیه ی ساعد و همچنین مطلوب تر بودن دامنه ی حرکات جانبی مچ دست و نیز بیشتر بودن دامنه ی اکستانسیون فعال انگشتان در روش انتقال تاندون FCR، می توان در صورت وجود اندیکاسیون، از این روش درمانی در بیماران استفاده نمود.

خودکشی سبب عوارض جسمی، روانی و اجتماعی متعددی از جمله نقص عضو و از هم پاشیدن کانون خانواده می گردد. رها ماندن فردی که خودکشی کرده است، علاوه بر افزایش احتمال عود خودکشی، به معنی تداوم ناهنجاری فرد و خانواده خواهد بود. به نظر می آید نظام سلامت بستر مناسبی برای پیش گیری از عود خودکشی باشد ولی آیا با توجه به شرایط موجود، اجرای یک دستورالعمل برای پیش گیری از عود خودکشی موفق خواهد بود؟ در این مطالعه تاثیر ادغام مراقبت پس از خودکشی در سطح اول خدمات بهداشتی درمانی بر کاهش شدت افکار و عود خودکشی بررسی شد.

در این مطالعه ی مداخله ای، افراد اقدام کننده به خودکشی بستری شده در دو بیمارستان اصفهان وارد مطالعه شدند. از بین آنان افرادی که ساکن روستاها یا حاشیه شهر بودند شناسایی شده، به طور تصادفی به دو گروه (46 نفر مداخله و 38 نفر شاهد) تقسیم شدند. راهنمای مراقبت سازمان بهداشت جهانی، ترجمه و متناسب با شرایط ایران اصلاح گردید (ارزیابی، حمایت، پی گیری) و فلوچارت ساده ای برای مداخله ی بهورز تهیه شد. پس از آموزش کارشناسان بهداشت روان و با هماهنگی شبکه های بهداشت و درمان شهرستان، بهورزان یا کاردان های مسوول، افراد خودکشی کننده را با ارتباط تلفنی و حضوری و بر اساس اصول PHC و با کمک راهنما مراقبت نمودند. شدت افکار خودکشی با پرسش نامه ی استاندارد افکار خودکشی Beck، قبل و 3 ماه بعد از مداخله ی ارزیابی و تغییرات آن در دو گروه مقایسه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار 16SPSS و آزمون های 2χ، Independent-t، Mann Whitney و Ancova استفاده شد.

میانگین نمره ی شدت افکار خودکشی در گروه آزمون قبل از مداخله 8/19 و پس از آن 5/10 بود (001/0 > P). در گروه شاهد نیز میانگین نمره از نظر آماری معنی دار بود (از 6/19 به 14 رسید). در این مدت هیچ گونه خودکشی رخ نداد.

با توجه به یافته های تحقیق، ادغام طرح پیش گیری از خود کشی در نظام ارایه ی خدمات سلامت باعث کاهش شدت افکار خودکشی در افراد اقدام کننده گردید. تفاوت در شدت افکار خودکشی در گروه شاهد می تواند علاوه بر حمایت خانواده ناشی از استفاده از منابعی مثل بخش خصوصی باشد. معرفی و جلب حمایت منابعی مثل خانواده، روحانیون و سازمان ها توسط پرسنل بهداشتی نقش بسزایی در بهبود سلامت روان، از جمله کاهش شدت افکار خودکشی، دارد و فرصتی برای مدیران محسوب می شود.

تومورهای مثانه از شیوع بالایی برخوردارند و با وجود سطحی بودن اکثریت آن ها، میزان عودشان پس از عمل جراحی TURBT بالاست. درمان های داخل مثانه ای پس از TURBT از روش های غلبه بر عود است. هدف از اجرای این مطالعه تعیین تاثیر افزودن یک دوز اولیه ی میتومایسین داخل مثانه ای به دوره درمان تاخیری 6 هفته ای بیماران دارای سرطان سطحی مثانه بر میزان و درجه ی عود تومور در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های نور و الزهرای (س) اصفهان بود.
در این مطالعه ی آینده نگر، بیماران دارای تومور سطحی مثانه به صورت تصادفی انتخاب شده، در یکی از گروه های مورد یا شاهد قرار گرفتند. حجم نمونه برای هر گروه 18 بیمار بود. بیماران گروه مورد یک دوز میتومایسین C بلافاصله پس از TURBT دریافت کرده، سپس هر دو گروه تحت درمان تاخیری شش هفته ای قرار گرفتند. نتایج از نظر تعداد، زمان، درجه و مرحله ی عود با استفاده از آزمون های 2χ، Mann-Whitney و Independent-t تحلیل گردید.
بیماران گروه مورد 3/33 درصد و گروه شاهد 7/66 درصد دچار عود شدند (04/0 = P). از نظر درجه ی عود اختلاف دو گروه معنی دار بود (001/0 = P). میانگین تعداد دفعات عود در گروه مورد 78/0 ± 5/0 و در گروه شاهد 0/1 ± 1/1 بود (04/0 = P). مرحله ی تومور عود کننده نیز در گروه شاهد با نسبت بیشتری از نوع T1 بود که اختلاف معنی دار به نظر می رسید (006/0 = P) اما از نظر زمان عود، اختلاف بین گروه ها معنی دار نبود (09/0 = P) و متوسط زمان عود در گروه مورد 1/14 ± 5/12 و در گروه شاهد 7/3 ± 7/6 ماه بود. از نظر مشخصات تومور اولیه بین درجه ی آن ها در دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نشد (26/0 = P).
با توجه به کاهش تعداد، مرحله و درجه ی عود در گروه مورد، تاثیر مثبت میتومایسین بلافاصله پس از TURBT واضح است. مطالعات با تعداد بیمار و طول دوره ی پی گیری بیشتر جهت بررسی عودهای دیررس لازم است.

بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه و تحت همودیالیز، به واسطه ی اختلال در عملکرد لکوسیت ها و کاهش تعداد آن ها، اختلال در پاسخ های ایمنولوژیک مانند فاگوسیتوز و کموتاکسی و نیز اختلال در عملکرد کمپلمان دچار ضعف سیستم ایمنی بوده، مستعد ابتلا به عفونت های فرصت طلب می باشند. در زمینه ی شیوع عفونت های انگلی و قارچی روده در بیماران تحت همودیالیز مطالعات محدودی وجود دارد و با همین هدف، این بررسی انجام شد.
330 نمونه ی مدفوع از بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که تحت همودیالیز بودند، جمع آوری شد. پس از ثبت مشخصات بیماران در پرسش نامه، بر روی هر نمونه ی جمع آوری شده آزمایشات مستقیم، تغلیظ، رنگ آمیزی وکشت با روش های آزمایشگاهی ویژه انجام گرفت.
شیوع آلودگی به انگل ها و قارچ های روده ای در بیماران تحت همودیالیز به ترتیب 9/23 و 1/36 درصد محاسبه گردید. اندولیماکس نانا با 4/6 درصد و ژئوتریکوم کاندیدوم با 9/10 درصد به عنوان شایع ترین گونه ی انگلی و قارچی روده در بیماران دیالیزی گزارش شدند. بیشترین میزان آلودگی به انگل ها و قارچ های روده ای به ترتیب در گروه سنی 65-51 سال (7/29 درصد) و بالای 65 سال (3/60 درصد) مشاهده شد. بین سن و شیوع انگل ها و قارچ های روده ای رابطه ی معنی دار آماری به دست آمد (به ترتیب 002/0 = P و 004/0 = P). بین جنسیت و شیوع عفونت های انگلی روده هیچ رابطه ی معنی داری وجود نداشت (184/0 = P)، در حالی که بین جنسیت و شیوع عفونت های قارچی روده اختلاف معنی دار آماری مشاهده شد (028/0 = P). بین شیوع عفونت های انگلی و قارچی روده با طول مدت دیالیز و وضعیت بهداشت ظاهری رابطه ی معنی دار آماری وجود داشت (05/0 > P) اما با محل سکونت افراد تحت مطالعه هیچ رابطه ی معنی داری به دست نیامد (05/0 < P). شایع ترین شکایت گوارشی بیماران مورد بررسی یبوست و پس از آن نفخ شکم گزارش شد.
نظر به این که میزان شیوع عفونت های انگلی و قارچی روده در بیماران تحت همودیالیز از درصد به نسبت بالایی برخوردار است، به پزشکان و متخصصان نفرولوژی پیشنهاد می شود که قبل از تجویز داروهای مختلف، بیمار را از نظر عفونت های انگلی و قارچی روده مورد آزمایش کلینیکی قرار دهند. همچنین توصیه می شود که آزمایش مدفوع از نظر بررسی میکروسکوپی و کشت جزء آزمایشات بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که قرار است تحت پیوند کلیه قرار گیرند، در نظر گرفته شود تا در صورت وجود عوامل عفونی، بیماران به سرعت تحت مراقبت و درمان قرار گیرند.

چسبندگی داخل شکمی که به دنبال اعمال جراحی شایع است، باعث تحمیل هزینه های گزاف و عوارض فراوان در بیمار می شود. یافتن راهی جهت درمان چسبندگی می تواند طول عمر و کیفیت زندگی بیمار را افزایش دهد. به نظر می رس، مایع آمنیوتیک به لحاظ دارا بودن فاکتورهای ضد انعقادی در درمان چسبندگی ها موثر باشد. هدف از این مطالعه، تعیین اثر درمانی مایع آمنیوتیک گاو با جنین ماده در از بین بردن چسبندگی های داخل شکمی متعاقب لاپاراتومی در رت بود.
در این مطالعه ی مداخله ای تجربی آینده نگر و آزمایشگاهی بر اساس تعیین میانگین ها حجم نمونه تعیین شد. مکان مطالعه مرکز تحقیقات پروفسور ترابی نژاد اصفهان بود. 40 رت از نژاد ویستار در محدوده ی سنی یک سال با وزن 200 تا 250 گرم به صورت تصادفی به دو گروه مساوی مداخله و شاهد تقسیم شدند. هر گروه بعد از بیهوشی تحت لاپاراتومی قرار گرفت و پس از باز کردن جدار شکم در خط وسط، برای ایجاد چسبندگی، دیوار سمت راست 6 برش 2 سانتی متری داده شد و در سمت چپ از دیواره ی شکم، قطعه 1 × 1 سانتی متری برداشته شد. دو هفته بعد شکم رت ها جهت تعیین گرید چسبندگی با معیار Cook باز شد، سپس در گروه مداخله 3 سی سی مایع آمنیوتیک و در گروه شاهد 3 سی سی آب مقطر ریخته شد؛ دو هفته بعد بار دیگر شکم رت ها جهت تعیین گرید چسبندگی باز شد و گرید هر رت قبل و بعد از کاربرد ماده با خودش و اختلاف گریدهای دو گروه مداخله و شاهد نیز با هم مقایسه شد. در مقایسه ی دو گروه از t-test و در مقایسه ی هر گروه با خودش از Paired t-test استفاده شد.
چسبندگی در هر دو گروه مداخله (001/0 > P) و شاهد (38/0 = P) افزایش داشت که در گروه مداخله به نحو معنی داری کمتر بود. اختلاف گریدهای دو گروه مداخله و شاهد نیز معنی دار بود (02/0 = P).
با توجه به معضل جدی چسبندگی در پزشکی تا کنون مطالعات زیادی جهت پیش گیری و درمان آن انجام شده است. در این مطالعه از مایع آمنیوتیک به دلیل دارا بودن فاکتورهای ضد انعقادی جهت درمان استفاده شد. مطالعات قبلی حاکی از اثر مثبت مایع آمنیوتیک در کاهش چسبندگی های تاندونی در خرگوش و بهبود ترمیم عصب محیطی در رت بوده است. نتایج ما نیز در درمان چسبندگی موثر بود.

مایکوپلاسماها از آلوده کنندگان اصلی رده های سلولی هستند که به عنوان مشکل عمده ی اقتصادی و بیولوژیکی در زمینه های تحقیقات پایه تشخیص و فرآورده های بیوتکنولوژی در نظر گرفته می شود. تشخیص مایکوپلاسما در کشت های سلولی ابتدا به وسیله ی کشت میکروبی آغاز شد و سپس رنگ آمیزی DAPI و آزمایش های سرولوژی از قبیل آزمایش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم، آزمایش DNAprobe، PCR-ELISA، PCR و Real-Time PCR برای شناسایی مایکوپلاسما توسعه یافت.
در این مطالعه، یک روش سریع حساس اختصاصی برای تشخیص گونه های مختلف مایکوپلاسما در کشت های سلولی مورد استفاده قرار گرفت. این روش بر اساس واکنش PCR و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی جنس 11 گونه ی مختلف مایکوپلاسما انجام گرفت.
از 183 رده ی سلولی مختلف موجود در بانک سلولی مورد بررسی با روش PCR 6/48 درصد رده های سلولی آلودگی به مایکوپلاسما را نشان داد؛ در حالی که با روش کشت میکروبی 3/27 درصد از رده های سلولی آلودگی به مایکوپلاسما را نشان دادند. نتایج به دست آمده توسط روش PCR در مقایسه با روش کشت میکروبی حساسیت 100 درصد و ویژگی 7/70 درصد را نشان داد نتایج به دست آمده با استفاده از پرایمرهای اختصاصی گونه های مختلف مایکوپلاسما نشان داد که مهم ترین و عمده ترین گونه های آلوده کننده ی رده های سلولی به ترتیب اهمیت آلودگی شامل مایکوپلاسما فرمانتانس، مایکوپلاسما آرجینینی، مایکوپلاسما هیوراینیس و مایکوپلاسما اورال بودند. این مطالعه همچنین نشان داد که برخی از رده های سلولی با بیش از یک گونه مایکوپلاسما آلوده بودند.

کیست های تخمدان از جمله شایع ترین وضعیت های پاتولوژیک تخمدان هستند. این مطالعه با هدف تعیین توزیع فراوانی و توزیع سنی انواع کیست های غیر نئوپلاستیک و نئوپلاستیک تخمدان در نمونه های سیستکتومی تخمدان انجام شد.
در این مطالعه ی مقطعی، جامعه ی آماری مورد مطالعه شامل زنان مبتلا به کیست تخمدان بود که از سال 1386 تا 1388 در بیمارستان بهشتی اصفهان تحت عمل جراحی سیستکتومی قرار گرفتند. تعداد نمونه، 200 عدد و روش نمونه گیری سرشماری بود. بیماران بر اساس سن در یکی از سه گروه پیش از بلوغ، سنین باروری و سنین پس از منوپوز قرار گرفتند. کیست های تخمدان به دو گروه غیر نئوپلاستیک و نئوپلاستیک تقسیم شدند. اطلاعات از گزارش پاتولوژی و پرونده ی بیماران جمع آوری و وارد فرم جمع آوری اطلاعات گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS تحت آنالیز آماری قرار گرفت.
میانگین سن بیماران مورد مطالعه 8/9 ± 4/31 سال بود. 5/1 درصد بیماران در سن پیش از بلوغ، 92 درصد در سنین باروری و 5/6 درصد در سنین پس از منوپوز قرار داشتند. 42 درصد کیست ها نئوپلاستیک و 58 درصد غیر نئوپلاستیک بودند. ارتباط معنی داری بین ماهیت کیست و گروه سنی دیده نشد. اندومتریوز با فراوانی 18 درصد شایع ترین کیست تخمدان در بیماران مورد مطالعه بود و میانگین سنی بیماران بر حسب نوع کیست تفاوت معنی دار نشان داد. سروز سیست آدنوما و کیست درموئید هر یک با فراوانی 1/32 درصد شایع ترین کیست های نئوپلاستیک بودند و میانگین سن بیماران مبتلا به کیست های نئوپلاستیک بر حسب نوع کیست تفاوت معنی دار نداشت. اندومتریوز با فراوانی 31 درصد شایع ترین کیست غیرنئوپلاستیک بود و ارتباط معنی داری بین نوع کیست غیر نئوپلاستیک و گروه سنی دیده نشد.
بر اساس نتایج این مطالعه کیست های غیرنئوپلاستیک تخمدان فراوان تر از کیست های نئوپلاستیک بود و اندومتریوز شایع ترین نوع کیست تخمدان بود. اکثریت کیست های تخمدان در سنین باروری مشاهده شد.

شوک سپتیک در زنان بیماری حاد و خطرناکی می باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین توزیع فراوانی بیماران مبتلا به شوک سپتیک از نظر برخی از خصوصیات دموگرافیک و علت ایجاد آن بود.
در این مطالعه ی توصیفی گذشته نگر، پرونده های 400 بیمار مبتلا به شوک سپتیک در یک دوره ی ده ساله در بخش زنان مراکز پزشکی الزهرا (س) و شهید بهشتی اصفهان بستری شده بودند، بررسی گردید. اطلاعاتی مانند سن، وضعیت تاهل، علت، محل سکونت و... در فرم جمع آوری اطلاعات وارد گردید و نتایج به صورت درصد بیان شد.
بیشترین تعداد بیماران در محدوده ی سنی 35-25 سال و اکثر آنان متاهل بودند. بیشترین علت ایجاد بیماری، سقط عفونی بود. اکثر بیماران دارای 2 یا بیشتر از 2 فرزند بودند. بیشترین محل سکونت بیماران شهر بود. اکثر بیماران علاوه بر درمان طبی، درمان جراحی نیز داشتند. بیشترین بیماران پنج روز یا بیشتر در بیمارستان بستری بودند، سه آنتی بیوتیک مصرف کردند و اکثر آنان زنده مانداند.
بحث: اطلاعات به دست آمده نشان می دهد که علت اکثر موارد شوک سپتیک، سقط عفونی بوده که به صورت غیرقانونی و در شرایط غیراستیل به علت مشکل اقتصادی- اجتماعی ناشی از فرزند زیاد انجام شده است؛ این مساله لزوم آموزش های دینی و علمی از طریق رسانه ها و روش های دیگر جهت جلوگیری از ایجاد سقط غیرقانونی و سقط عفونی و در نهایت شوک سپتیک را نشان می دهد.

لپتین یک هورمون پپتیدی مترشحه از بافت چربی است که نقش کلیدی در هموستاز انرژی و وزن بدن ایفا می کند؛ این ماده در پژوهش های اخیر به عنوان یک میانجی نورواندوکرین در سیستم های مختلف بدن، از جمله سیستم تولید مثلی، شناخته شده است که به عنوان یک حلقه ی کلیدی بین بافت چربی و سیستم تولید مثلی عمل کرده، اعلام می کند که ذخیره ی کافی انرژی برای عملکرد تولید مثلی طبیعی وجود دارد. لپتین بر سیستم تولید مثل در سطوح مختلف محور هیپوتالاموسی- هیپوفیزی- گنادی اثر گذاشته، دارای تاثیرات فیزیولوژیک مهمی بر بلوغ، حفظ سیکل قاعدگی طبیعی شیردهی و حتی فیزیولوژی نوزاد است. در شرایطی که تغذیه نامناسب باشد و یا در شرایط القا کننده ی آمنوره، سطح لپتین سرم پایین و بر عکس در شرایطی مانند ذخیره ی بیش از حد انرژی (نظیر چاقی) و در سندرم پلی کیستیک تخمدان سطح لپتین سرم و مایع فولیکولی افزایش می یابد و این احتمال را ایجاد می کند که کمبود لپتین و یا مقاومت به لپتین تا حدی مسوول ناهنجاری های تولید مثلی محسوب می شود. به هر حال، نقش دقیق عملکرد لپتین در داخل تخمدان و در فیزیولوژی و پاتوفیزیولوژی انسان نیاز به بررسی های بیشتری دارد.

کولونوسکوپ یک وسیله ی تشخیصی انتخابی جهت امتحان قسمت تحتانی دستگاه گوارش، که کولون یا روده ی بزرگ نامیده می شود، می باشد. کولونوسکوپی عبارت از قرار دادن لوله ای انعطاف پذیر به نام کولونوسکوپ در ناحیه ی مقعد و حرکت دادن آن به طرف جلو می باشد؛ به طوری که تمام طول روده ی بزرگ و قسمت انتهایی روده ی باریک قابل دیدن باشد. از کولونوسکوپ هم برای مقاصد تشخیصی و هم درمانی استفاده می گردد. اهم اهداف تشخیص آن عبارت است از:1) آزمایش غربالگری سرطان کولون2) خون ریزی از رکتوم3) تغییر اجابت مزاج مانند اسهال مداوم یا یبوست اخیر4) آنمی فقر آهن 5) سابقه ی فامیلی سرطان کولون6) پی گیری کسانی که پیشتر سرطان و یا پولیپ های کولون داشته اند.
7) دردهای رکتال و یا شکمی مزمن که علت مشخصی برای آن ها یافت نشود.
8) باریم انمای غیر طبیعی و یا یافته غیر طبیعی در سی تی اسکناز اهداف درمانی آن:1) پولپکتومی2) لیگاتور کردن هموروییدها 3) متوقف کردن خون ریزی از دیورتیکول و یا عروق با خون ریزی فعال و یا اکتازی های عروقی توسط تزریق مواد اسکلروزان و یا کوتر کردنعوارض کولونوسکوپیکولونوسکوپی اگر توسط یک پزشک ماهر صورت گیرد بسیار ایمن بوده، عوارض آن بسیار جزیی و قابل کنترل است. اهم عوارض آن عبارت است از:1) خون ریزی از محل بیوپسی یا محل برداشتن پولیپ ها2) پارگی مخاطی و یا سوراخ کردن کولون که عارضه ای بسیار جدی است.
3) عوارض داروهای سداتیو و بیهوشی مانند افت فشار خون و یا دپرسیون تنفسی4) ندیدن ضایعات در کولونهر چند که کولونوسکوپی بهترین وسیله ی تشخیصی جهت کشف ضایعات کولو می باشد، اما حتی در دستان ماهرترین پزشکان نیز امکان خطا و ندیدن ضایعات کولون وجود دارد.
در فیلم یافته های کولونوسکوپی که در مدت یک سال جمع آوری، تنظیم و توسط هیات ممیزه مرکزی وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی به عنوان فعالیت اولین بار در کشور شناخته شده است. در قسمت اول فیلم بعد از توضیح در مورد روش انجام کولونوسکوپی، مهم ترین و شایع ترین ضایعات کولون از قبیل همورویید، دیورتیکولوز، تومورهای بدخیم کولون و بیماری های التهابی روده شامل کولیت زخمی و کرون و در قسمت دوم فیلم راجع به پولیپ های کولون و پولیپکتومی همراه با توضیح جامع آن به تصویر کشیده شده است. امیدواریم که این گردش کوتاه علمی باعث ارتقای دانش بینندگان فرهیخته گردد.