فهرست مطالب

Dentistry, Shiraz University of Medical Sciences - Volume:12 Issue: 4, 2012

Journal of Dentistry, Shiraz University of Medical Sciences
Volume:12 Issue: 4, 2012

  • تاریخ انتشار: 1390/10/19
  • تعداد عناوین: 12
|
  • مقاله های پژوهشی اصیل
  • جهانشاه صالحی نژاد، نصرالله ساغروانیان، منور افضل آقایی، رضا محمدیان، نرگس قاضی * صفحه 291

    بیان مساله: به طور معمول دانش و تجربه ی کافی و معاینه ی دقیق، به تشخیص بالینی مناسب می انجامد. با این وجود، آسیب ها با نمای بالینی همانند، تشخیص درست را مشکل می نمایند. بنابراین، بررسی هیستوپاتولوژیک جهت تایید تشخیص نهایی می تواند کمک کننده باشد.

    هدف

    هدف از انجام این پژوهش، بررسی همخوانی تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در آسیب های اپی تلیال و مزانشیمال دهان در یک دوره بررسی 30 ساله (1355 تا 1385) در دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود.
    مواد و

    روش

    درصد بود و نبود همخوانی میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 625 آسیب اپی تلیال و 2480 آسیب مزانشیمال مقایسه شد. همچنین در موارد نبود همخوانی، اطلاعات بالینی همچون سن و جنس بیمار و محل بروز آسیب بررسی گردید. اطلاعات توسط آزمون های تی (T)، مان ویتنی (Mann-Whitney)، کای اسکوار (Chi-Square)، نسبت لایک هود (Likehood ratio)، فیشر (Fisher''s Exact) و کاپا (Kappa) واکاوی شدند.

    یافته ها

    همخوانی کلی میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 4/71 درصد موارد از آسیب های اپی تلیال مشاهده گردید. بیشترین همخوانی در کارسینوم سلول سنگفرشی و پاپیلوما به دست آمد. در 1/57 درصد آسیب های مزانشیمال، تشخیص ها همخوانی کلی را نشان دادند. دنچر هایپرپلازی، اپولیس فیشوراتوم و تومور حاملگی به ترتیب بیشترین همخوانی را داشتند.

    نتیجه گیری

    با وجودی که بررسی هیستوپاتولوژی به تشخیص نهایی آسیب های دهانی می انجامد، در برخی موارد جهت به حداقل رساندن نبود همخوانی، ارایه ی رویکردهای مناسب و توجه بیشتر به نمای بالینی آسیب ها به ویژه در موارد با تظاهر بالینی غیراختصاصی ضروری است.

    کلیدواژگان: تشخیص هیستوپاتولوژیک، آسیب اپی تلیال، آسیب مزانشیمال
  • آرش عزیزی، مهربان فلاحتی، هاله حشمت، نوید انتظاری صفحه 298
    بیان مساله: کاندیدیازیس شایع ترین عفونت قارچی حفره ی دهان در انسان بوده، که 85 درصد عامل این عفونت کاندیدا آلبیکنس است.
    گر چه اطلاعات چشمگیری در ارتباط با چسبندگی کاندیدا آلبیکنس به سلول های اپی تلیالی و مواد پروتزی وجود دارد ولی پژوهش های بسیار کمی درباره ی چسبندگی کاندیدا آلبیکنس به انواع مواد ترمیمی در دسترس است.
    هدف
    هدف از این پژوهش، مقایسه ی چسبندگی کاندیدا آلبیکنس به سه ماده ی ترمیمی آمالگام، کامپوزیت و گلاس آینومر نوری در شرایط آزمایشگاهی بود.
    مواد و
    روش
    این پژوهش از گونه ی تجربی بود. 54 نمونه ی آمالگام،کامپوزیت و گلاس آینومر (18 نمونه از هر گروه) به لوله های دارای سوسپانسیون قارچی (106×1 سلول در میلی لیتر) کاندیدا آلبیکنس منتقل شدند و پس از گذشت 40، 80 و 120 دقیقه نمونه های مواد ترمیمی در 1 سی سی سرم فیزیولوژی شناور گردید و 100 میکرولیتر از این سوسپانسیون در محیط کشت سابوره دکستروز آگار کشت داده شد و پس از گذشت 48 ساعت کلنی ها شمارش گردیدند. در پایان، داده ها با استفاده از آزمون های آماری کروسکال والیس و من ویتنی واکاوی شدند.
    یافته ها
    در نمونه های کامپوزیت و آمالگام میزان چسبندگی کاندیدا آلبیکنس با گذشت زمان افزایش نشان داد که از لحاظ آماری این تفاوت ها معنادار بود (05/0 p <). در نمونه های گلاس آینومر هیچ تفاوت آماری معنادار در زمان های گوناگون گزارش نگردید. بیشترین میزان چسبندگی در زمان 120 دقیقه مربوط به نمونه های کامپوزیتی و کمترین آن در نمونه های آمالگام در زمان 40 دقیقه دیده شد.
    نتیجه گیری
    نتایج این پژوهش نشان داد که گلاس آینومر، یک ماده ی ترمیمی مناسب در افراد مستعد به عفونت کاندیدیایی است.
    کلیدواژگان: ماده ی ترمیمی، میزان چسبندگی، کاندیدا آلبیکنس، آمالگام، کامپوزیت، گلاس آینومر
  • فریبا صالح صابر، نادر ابوالفضلی صفحه 306
    بیان مساله: سلامت پریودنشیم کلید موفقیت کارهای ترمیمی به شمار می رود و مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی ممکن است پریودنشیوم دندان های پایه را تحت اثر قرار دهد.
    هدف
    هدف از این پژوهش، بررسی اثرات مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز (PFM) بر روی موقعیت لبه ی لثه ی آزاد (FGM)، حد چسبندگی بالینی (CAL: Clinical Attachment Level)، نمایه ی لثه ای (GI) و نمایه ی پلاک (PI) بود.
    مواد و
    روش
    در 15 بیمار که نیازمند ترمیم پرسلنی متصل به فلز در دندان پیشین مرکزی فک بالا یا پرمولرهای فک پایین یا بالا بودند (گروه آزمایش)، متغیرهای موقعیت لبه ی لثه ی آزاد، حد چسبندگی بالینی، نمایه ی پلاک و نمایه های لثه ای در مقاطع زمانی پایه (صفر)، تراش (1)، قالبگیری (2)، سیمان نهایی (3)، هفت روز (4)، یکماه (5) و شش ماه (6) پس از سیمان نهایی اندازه گیری شدند. در دندان های مجاور که نیازی به روکش نداشتند (گروه شاهد) نیز اندازه گیری ها انجام گردید. از آزمون تی غیر وابسته (Independent Sample T) و مان ویتنی (Mann-Whitney) به ترتیب برای واکاوی تغییرات متغیرها در طی مراحل و مقایسه ی میزان تغییرات ایجاد شده میان دو گروه استفاده شد. سطح معنادار 05/0 p < تعیین گردید.
    یافته ها
    اختلاف معناداری در متغیر موقعیت لبه ی لثه ی آزاد در مقطع زمانی 3، حد چسبندگی بالینی در مقاطع زمانی 2، 3 و 6 و نمایه-های لثه ای در مقطع زمانی 6 میان دو گروه دیده شد. همچنین در گروه آزمایش اختلاف معنادار در موقعیت لبه ی لثه ی آزاد در مقاطع زمانی 1، 2 و 3، حد چسبندگی بالینی لثه در همه ی مقاطع زمانی و نمایه ی لثه ای در مقطع زمانی 3 و 6 نسبت به پایه به دست آمد. در گروه شاهد نیز، اختلاف نمایه ی پلاک در مقاطع زمانی 4، 5 و 6 و نمایه ی لثه ای در مقطع زمانی 6 نسبت به پایه معنادار بودند.
    نتیجه گیری
    مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز به گونه ی چشمگیری با از دست رفتن حد چسبندگی بالینی و افزایش نمایه ی لثه ای و افزایش عمق سالکوس به ویژه با گذشت زمان همراه است.
    کلیدواژگان: لبه ی لثه ی آزاد، حد چسبندگی بالینی، نمایه ی پلاک، نمایه ی جینجیوال، ترمیم پرسلنی متصل به فلز
  • گیتا رضوانی، زهره جعفری اشکاوندی، سید هاشم موسوی، حسین خدیبی بروجنی صفحه 314
    بیان مساله: با توجه به شباهت بالینی پیوژنیک گرانولوما (PG) با برخی آسیب های نئوپلاستیک و یا هامارتوماتوز، بررسی تراکم عروق خونی در این آسیب می تواند به تعیین روند آن کمک نماید.
    هدف
    هدف از این پژوهش، بررسی تراکم عروقی و خصوصیات کلینیکو پاتولوژیک پیوژنیک گرانولومای دهانی و انواع هیستوپاتولوژیک آن بود.
    مواد و
    روش
    با بررسی 94 پرونده ی پیوژنیک گرانولوما موجود در بایگانی، اطلاعات مربوط به سن، جنس، محل، اندازه، مدت زمان آسیب و وجود زخم در کل و در زیر گروه های لوبولر (LCH) و غیر لوبولر (non- LCH) استخراج و مقایسه شد. همچنین، شمارش عروق خونی در واحد سطح در اسلایدهای H&E انجام گرفت و تراکم عروق خونی در دو زیر گروه، دو جنس و دو گروه زخمی و غیر زخمی با استفاده از آزمون آماری تی مستقل (Independent Sample T-Test) مقایسه گردید.
    یافته ها
    شیوع پیوژنیک گرانولومای دهانی 5/4 درصد بود، که نسبت مردان به زنان 7/1: 1 و میانگین سنی 99/27 سال و شایع ترین محل درگیری لثه (84 درصد) گزارش شد. شیوع موارد غیر لوبولر بیشتر از لوبولر و لثه ی نواحی پشت فک پایین در گروه لوبولر و لثه ی پیشین فک بالا در گروه غیر لوبولر شایع ترین محل درگیری بودند. میانگین مدت زمان وجود آسیب ها در گروه غیر لوبولر بیشتر از گروه لوبولر بود. سطح زخمی در آسیب های غیر لوبولر (4/89 درصد) بیشتر از آسیب های لوبولر (6/78 درصد) گزارش شد. میانگین تراکم عروق خونی در مردان و زنان برابر و در آسیب های با سطح زخمی و غیر زخمی به گونه ی معنادار متفاوت بود (01/0= p) و در آسیب های لوبولر و غیر لوبولر تفاوت معنادار گزارش نشد.
    نتیجه گیری
    محل ابتلا، مدت زمان وجود آسیب و شمار موارد بدون زخم در فرم LCH، متفاوت با ماهیت راکتیو این زیرگروه، بیان کننده ی شباهت بیشتر آن به آسیب های تومورال یا رشدی تکاملی است. جنسیت، اثری در شمار عروق خونی موجود در پیوژنیک گرانولوما ندارد، اما سطح زخمی بر شمار عروق خونی موجود در پیوژنیک گرانولوما موثر است.
    کلیدواژگان: پیوژنیک گرانولوما، کاپیلاری همانژیومای لوبولر و غیر لوبولر
  • غلامرضا اصفهانی زاده، محمدحسن سالاری، سارا زاهدی راد صفحه 321
    بیان مساله: روند بازسازی دندان های اندوشده به دلیل استفاده ی گسترده از پست های کامپوزیتی تقویت شده با فیبر (FRC) در حال تغییر است. این پست ها برتری هایی همچون ضریب الاستیسیته ی همانند با عاج را دارا هستند که از میزان شکسته شدن ریشه می کاهد. عوامل گوناگونی همچون ضخامت سمان می تواند بر قدرت باند پست های FRC با دندان اثر گذار باشد.
    هدف
    هدف از این بررسی، ارزیابی تاثیر ضخامت سمان رزینی بر قدرت باند یک نوع پست FRC بود.
    مواد و
    روش
    در این پژوهش تجربی- آزمایشگاهی، تاج 18 دندان تک ریشه ی انسانی با کانال مستقیم قطع شد (طول 16 میلی متر).
    کانال آنها آماده شده و نمونه ها به گونه ی تصادفی به دو گروه 9 عددی تقسیم گردیدند. در گروه 1 (ضخامت کم سمان)، پست هایFRC اندازه ی 3 و در گروه 2 (ضخامت زیاد سمان)، پست های FRC اندازه ی 1، سمان شدند. پس از برش دادن نمونه ها، از هر نمونه دو قطعه به ضخامت 5/4 میلی متر به دست آمد. برای ارزیابی ضخامت سمان از میکروسکوپ نوری استفاده شد. نمونه ها توسط نیروی فشاری (Push-out) ارزیابی و داده ها توسط آزمون تی (T) از لحاظ آماری واکاوی گردیدند.
    یافته ها
    قدرت باند دو گروه 1 (ضخامت کم سمان) و 2 (ضخامت زیاد سمان) با هم اختلاف معنادار نداشتند (145/0= p). میزان میانگین و انحراف معیار میزان قدرت باند در گروه ضخامت کم سمان، 83/3 ± 16/12 و در گروه ضخامت زیاد سمان، 15/6 ± 17/14 مگاپاسکال بود.
    نتیجه گیری
    با افزایش ضخامت سمان پیرامون پست های FRC، از میزان قدرت باند آنها کاسته نخواهد شد.
    کلیدواژگان: ضخامت سمان، قدرت باند، پست های FRC
  • کیانوش ترابی، احمد حسن آهنگری، سعید صالحی، میلاد معتمدی صفحه 327
    بیان مساله: زیرکونیا به عنوان یک ساختار مناسب جهت ساخت کورهای بی فلز معرفی شده است. از این ماده می توان برای ساخت ترمیم در نواحی ای که از نظر زیبایی اهمیت دارد استفاده نمود که البته با توجه به استحکام بالا در نواحی پشتی دهان هم قابل کاربرد است. یکی از روش های نوین ساخت این ترمیم ها استفاده از دستگاه CAD/CAM است.
    هدف
    هدف از این پژوهش، بررسی میزان مقاومت به شکست کوپینگ های ساخته شده از زیرکونیا به دو روش CAD/CAM و Slip casting بود.
    مواد و
    روش
    در این پژوهش، شمار 32 نمونه دای برنجی ساخته شد. دای ها به دو گروه 16تایی تقسیم گردیدند که روی یک گروه کوپینگ های ساخته شده به وسیله ی دستگاه CAD/CAM و روی گروه دیگر کوپینگ های ساخته شده به روش Slip casting قرار داده شد. برای چسباندن کوپینگ ها از سمان گلاس آینومر رزینی (GC plus) استفاده گردید. برای انجام آزمون مقاومت به شکست، با استفاده از یک گویچه ی ساخته شده از استیل سخت شده با قطر 5 میلی متر، نیرویی در جهت عمود با سرعت 5/0 میلی متر / دقیقه به هر یک از کوپینگ ها وارد شد. میزان نیروی لازم برای شکست هر نمونه ثبت گردید و پس از تعیین میانگین از آزمون تی (T) جهت مقایسه ی دو گروه استفاده شد.
    یافته ها
    میانگین نیروی لازم برای شکست کوپینگ های ساخته شده به روش CAD/CAM، 424±1411 نیوتن و برای نمونه های ساخته شده به روش Slip casting، 412±1542 نیوتن به دست آمد که تفاوت معنادار از نظر آماری میان دو گروه وجود نداشت (05/0 p <).
    نتیجه گیری
    روکش های ساخته شده از زیرکونیا به روش های Slip casting و CAD/CAM از نظر مقاومت به شکست تفاوتی با هم ندارند.
    کلیدواژگان: کوپینگ زیرکونیا، CAD، CAM، Slip casting
  • حسین میرهادی، صفورا صاحبی، فریبرز معظمی، زهرا امامی، محمد صادق سیافان صفحه 334
    بیان مساله: وقوع درد پس از درمان ریشه از نگرانی های دندانپزشکان و بیماران است. روش ها و داروهای متعددی جهت پیش گیری از درد پس از درمان پیشنهاد می گردد. در پژوهش هایی استفاده از بی حسی های دراز مدت در پیشگیری از درد پس از برخی از درمان های دندانی بررسی شده است.
    هدف
    هدف از انجام این پژوهش، مقایسه ی اثر بوپیواکائین و لیدوکائین به عنوان داروی بی حسی موضعی بر میزان بروز دردهای پس از درمان های ریشه ی دندان بود.
    مواد و
    روش
    جهت این کارآزمایی بالینی دو سویه کور (Double-blind)، شمار 60 بیمار که جهت درمان ریشه به سه نفر از متخصصین درمان ریشه مراجعه کرده بودند، انتخاب شدند. این بیماران بی هرگونه پیشینه ی بیماری قلبی، حساسیت به داروهای بی حسی آمیدی، نارسایی کلیه و پرکاری تیروئید بودند. بیماران به دو دسته ی مساوی تقسیم شدند، در یک گروه از بی حسی طولانی اثر بوپیواکائین 5/0درصد با اپی-نفرین 200000/1 و در گروه دیگر از بی حسی لیدوکائین 2 درصد با اپی نفرین 100000/1 به گونه ی دو سویه کور استفاده گردید. سپس، وضعیت درد بیماران تا 48 ساعت پس از درمان بررسی و میزان درد آنها در 4 درجه از صفر تا 3 دسته بندی شد. پس از گرد آوری اطلاعات، داده ها به وسیله ی آزمون آماری مان ویتنی (Mann-Whitney) جهت مقایسه ی نمره ی درد میان بیماران دو گروه و آزمون فیشر (Fischer’s Exact Test) جهت بررسی ارتباط میان شدت درد پس از درمان و جنس، موقعیت فک، بیماری پالپی و درد پیش از درمان واکاوی گردید.
    یافته ها
    بر پایه ی نتایج این پژوهش، استفاده از داروی بی حسی بوپیواکائین نسبت به لیدوکائین به گونه ی معنادار میزان بروز درد پس از درمان ریشه را کاهش می دهد (002/0= p). همچنین، در صورت استفاده از داروی بی حسی بوپیواکائین، نیاز به استفاده از مسکن ها پس از درمان به گونه ی معنادار کاهش می یابد (01/0= p).
    نتیجه گیری
    می توان از داروهای بی حسی با اثر طولانی، با رعایت ملاحظات پزشکی به ویژه هنگامی که میزان بروز درد بیشتری پس از درمان پیش بینی می گردد، استفاده کرد.
    کلیدواژگان: بوپیواکائین، لیدوکائین، بی حسی طولانی اثر، درد پس از درمان، اندودنتیکس
  • جابر یقینی، محمد توکلی *، نرگس نقش، احمد مقاره عابد، انسیه باطنی، علیرضا ناظر صفحه 343

    بیان مساله: پریودنتیست ها برای ارزیابی موفقیت درمان های پریودنتالی از نمایه های تعریف شده ای استفاده می کنند، ولی اینکه تا چه اندازه اهمیت هر یک از این عوامل نزد آنها یکسان هستند، مهم است. به گونه ای که همکنون توافقی در مورد اینکه کدام نمایه در تعیین موفقیت درمان مهم تر است، وجود ندارد.

    هدف

    هدف از این پژوهش، تعیین معیارهای موفقیت درمان های پریودنتال با استفاده از روش دلفی (Delphi) بر اساس دانش و مهارت پریودنتیست های با تجربه بود.
    مواد و

    روش

    این پژوهش، یک بررسی مشاهده ای مقطعی بوده که در آن از 15 پریودنتیست در سطح ایران برای تعیین اهمیت تغییر در سطح اتصالات و عمق نفوذ پروب، درگیری فورکا، لقی، پلاک، التهاب و رضایت بیمار پس از انجام درمان پریودنتال در دندان های پشتی بیمار با پریودنتیت مزمن متوسط تا شدید با استفاده از پرسشنامه ی دلفی نظر خواهی شد. پرسش های مطرح شده از پریودنتیست ها شامل اهمیت نسبی این عوامل، حداقل میزان پذیرفتنی برای موفقیت هر یک از آنها و مدت زمانی که لازم است تا این نتایج پایدار بمانند، بود.

    یافته ها

    پس از انجام دو مرحله از روش دلفی، پریودنتیست ها سطح اتصالات، فرسودگی استخوان و پلاک را به عنوان عواملی بسیار مهم در موفقیت درمان پریودنتال در نظر گرفتند. عواملی همچون نفوذ پروب، درگیری فورکا، التهاب، کارکرد، زیبایی و رضایت بیمار به عنوان عواملی مهم در موفقیت درمان پریودنتال مطرح شدند. اعضای گروه توافق کردند که به دست آوردن اتصالات دست کم به میزان یک میلی متر، کاهش در عمق نفوذ پروب به میزان یک میلی متر، درگیری فورکای درجه یک گلیکمن، لقی درجه یک میلر و نبود تغییر در موقعیت استخوان به عنوان نتایج پذیرفتنی یکسال پس از درمان هستند. در نهایت، پریودنتیست ها ثبات نتایج یک ساله را دست کم به مدت پنج سال پس از درمان قابل قبول دانستند.

    نتیجه گیری

    این نتایج بیانگر آن است که روش دلفی یک روش کاربردی بوده که می تواند دست کم استانداردهای لازم برای درمان های موفق در دندان های پشتی را با استفاده از نظرات پریودنتیست های ماهر تعیین نمایند.

    کلیدواژگان: درمان های پریودنتال موفق، دندان های پشتی، روش دلفی
  • سپیده گورنگ، زینب عزیزی، مریم رسولی پور، سلماز ولیزاده صفحه 350
    بیان مساله: با وجود استفاده از روش های تصویر برداری برای اهداف تشخیصی در درمان های ایمپلنت، تفسیر و اندازه گیری این نگاره ها همواره بر پایه ی معیارهای ذهنی انجام می گیرد. بنابراین، در صورت وجود تفاوت های زیاد میان مشاهده گران در تفسیر نگاره های پرتونگاری، نتایج درمان تحت اثر قرار خواهند گرفت.
    هدف
    این پژوهش با هدف تعیین میزان همخوانی رادیولوژیست ها در اندازه گیری ابعاد استخوان آلوئول در کلیشه های توموگرافی پیش از درمان ایمپلنت انجام شد.
    مواد و
    روش
    در این پژوهش تشخیصی- مشاهده ای، 30 کلیشه ی توموگرافی دیجیتال از نواحی تحت درمان ایمپلنت در بیماران مراجعه کننده به یک درمانگاه ایمپلنت انتخاب و پس از نمایش بر روی مانیتور توسط چهار رادیولوژیست فک و صورت با استفاده از نرم افزار دیگورا (Digora for windows) تفسیر شدند. طول و عرض استخوان در محل جای گذاری ایمپلنت با استفاده از این نرم افزار اندازه گیری و ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون واریانس برای مقادیر تکراری و آزمون تی زوج برای مقایسه ی دو به دوی متغیرهای زوجی واکاوی شدند.
    یافته ها
    میزان میانگین طول استخوان آلوئول اندازه گیری شده توسط رادیولوژیست ها به ترتیب برابر با 33/30، 48/31، 63/30 و 8/30 و برای عرض استخوان برابر با 0/12، 63/11، 13/12 و 82/7 بود. در مورد اندازه گیری عرض ها اختلاف معنادار دیده شد (0001/0 p <) و میزان همخوانی بر پایه ی اختلاف کمتر از 1 میلی متر، 3/3 تا 40 درصد و اختلاف کمتر از 2 میلی متر، 10 تا 3/73 درصد بود. در اندازه گیری طول ها اختلاف معناداری دیده نشد. هر چند میزان همخوانی هر دو رادیولوژیست بر پایه ی اختلاف کمتر از یک میلی متر، 7/16 تا 3/33 درصد و اختلاف کمتر از 2 میلی متر، 3/33 تا 60 درصد بود. مشاهده گران همخوانی بیشتری در تعیین طول استخوان آلوئول در مقایسه با عرض آن داشته اند.
    نتیجه گیری
    نتایج پژوهش کنونی نشان داد، که مشاهده گران همخوانی چندان بالایی در اندازه گیری طول و عرض استخوان آلوئول در نگاره های توموگرافی نداشته اند. همچنین، میزان همخوانی برآورد شده در پیش بینی طول استخوان آلوئول بیشتر از عرض آنها بوده است. بنابراین پیشنهاد می شود از روش های غیر از توموگرافی برای بررسی ها استفاده شود.
    کلیدواژگان: میزان همخوانی، طول و عرض استخوان در محل قرارگیری ایمپلنت، تصویر برداری توموگرافی
  • مجتبی محمودی، سید عبدالرضا گنجعلیخان نسب، علیرضا سعیدی، مریم سادات هاشمی پور صفحه 358
    بیان مساله: پژوهشگران همواره در صدد ارایه ی درمان های مناسب به همراه تامین زیبایی و استحکام دندان هستند. در دندان های درمان ریشه شده ای که ساختار تاجی خود را به گونه ی کامل از دست داده اند و یا دچار تخریب گسترده ی تاج هستند، معمولا برای گیر ترمیم از پست استفاده می شود. بنابراین، به نظر می رسد با توجه به وارد شدن تنش های گوناگون بر دندان، توزیع تنش با استفاده از الگوهای گوناگون پست نیاز به بررسی دارد.
    هدف
    هدف از این پژوهش، بررسی اثر ابعاد و شکل هندسی پست های موازی، مخروطی و پیش ساخته بر تنش وارد به ریشه ی دندان های مولر ترمیم شده با پست- کور و کرون (سرامیکی، نیکل- کروم و آلومینا) به روش واکاوی اجزای محدود (FEM) بود.
    مواد و
    روش
    یک دندان مولر دوم فک پایین سالم در یک بلوک آکریلی استوانه ای مانت و پس از برش، نگاره هایی از مقاطع آن فراهم گردید. سپس، با استخراج کانتورهای به دست آمده از مرزهای دندان و اتصال آنها به یکدیگر به کمک نرم افزار Solidworks یک الگوی رایانه ای از آن فراهم شد. پس از اتمام الگو، جهت بررسی تنش، ترمیم ها و پست های گوناگون طراحی گردیدند و نمونه ها تحت باری با گستره ی 240 نیوتن (وارد کردن نیرویی با توان 240 نیوتن بر روی 23 میلی متر از سطح اکلوزال) و تحت زاویه ی 45 درجه نسبت به محور طولی دندان و در جهت باکال روی کاسپ های فانکشنال قرار گرفتند. برای همانند سازی محیط پیرامون دندان و فضای لیگامان پریودنتال، در همه ی ترمیم ها استخوان پیرامون دندان نیز الگوسازی شدند.
    یافته ها
    نتایج عددی نشان داد که ترمیم های انجام شده با پست- کور و کرون موجب تمرکز تنش در ناحیه ی سرویکال می شود. بالاترین میزان تنش فشاری در پست موازی به قطر 4/1 (4/1D)، برابر 3/32 مگاپاسکال و کمترین مقدار در پست مخروطی دوبل تیپر به عنوان پست اصلی و کمکی (شماره ی 1)، برابر 7/26 مگاپاسکال گزارش گردید. همچنین، بیشترین و کمترین تنش کششی به ترتیب در پست موازی 4/1D (7/48 مگاپاسکال) و پست مخروطی شماره ی 1 (7/46 مگاپاسکال) دیده شد. افزایش مدول الاستیسیته از میزان 100 تا 300 سبب افزایش میزان تنش های فشاری از 5/69 به 5/380 مگاپاسکال و همچنین افزایش میزان تنش کششی از 3/69 به 3/380 مگاپاسکال گردید.
    نتیجه گیری
    بر پایه ی واکاوی انجام شده، بیشترین تمرکز تنش در ترمیم های انجام گرفته با پست- کور و کرون مربوط به حالتی است که از پست هایی به قطر 4/1 میلی متر و یا پست دوبل تیپر به عنوان پست اصلی و کمکی (شماره ی 1) استفاده شود. تنش ها با کاهش مدلوس الاستیسیته ی کرون کمی کاهش می یابند. تنش های حداکثر در عاج باقی مانده ی دندان با افزایش قطر پست ها کاهش می یابد و با تغییر ابعاد پست های موازی و مخروطی به گونه ی نامنظمی تغییر می کند. جنس کرون نیز اثر کمی بر روی تمرکز تنش ها دارد.
    کلیدواژگان: روش اجزای محدود، پست، کور، کرون، تنش
  • نصرت نوربخش، مریم خروشی*، سها شریف صفحه 367

    بیان مساله: کاربرد اسید فسفریک پیش از کاربرد ادهزیوهای سلف اچ یک و دو مرحله ای بر روی مینا پیشنهاد شده است، اما احتمال اچینگ عاج دندان ها در این میان وجود دارد.

    هدف

    هدف از انجام این پژوهش، بررسی استحکام اتصال برشی کامپوزیت به عاج دندان های دایمی و شیری با کاربرد دو گونه ادهزیو سلف اچ یک و دو مرحله ای در شرایط پری کاندیشنینگ با اسید فسفریک بود.
    مواد و

    روش

    در این بررسی آزمایشگاهی، سطح های باکال 48 مولر دایمی و 48 مولر شیری جهت باند به عاج آماده سازی شدند. هر یک از گروه های شیری و دایمی جهت کاربرد دو ادهزیو سلف اچ دو مرحله ای Clearfill SE Bond(CSEB) و یک مرحله ایACE All Bond SE(ABSE) به گونه ی تصادفی به دو گروه چهار تایی تقسیم شدند (12=n). هر یک از ادهزیوها به ترتیب بر روی عاج و عاج اچ شده در گروه های متناظر دایمی و شیری بر پایه ی دستور کارخانه به کار رفته و کامپوزیت رزین بر روی آنها باند شد. پس از 24 ساعت نگهداری در دمای 37 درجه ی سانتی گراد و 500 چرخه ی حرارتی، استحکام اتصال برشی با ماشین چندکاره ی دارتک (DARTEC) و با سرعت 1 میلی متر در دقیقه تعیین گردید. نتایج با کمک نرم افزار 5/11 SPSS و با آزمون های آماری کروسکال والیس (Kruskal-Wallis) و تی (T) ارزیابی شد.

    یافته ها

    استحکام اتصال ادهزیو CSEB از ABSE در هر دو گروه دندان های دایمی و شیری به گونه ی معنادار بیشتر بود (001/0 p =). افزون بر این، اسید اچینگ به گونه ی معنادار استحکام اتصال ادهزیو ABSE را در عاج شیری و دایمی و ادهزیو CSEB را تنها در عاج دندان شیری بهبود بخشید (001/0 p =).

    نتیجه گیری

    استحکام اتصال دو ادهزیو سلف اچ یک مرحله ای و سلف اچ دو مرحله ای متفاوت بود. پری کاندیشنینگ عاج با اسید فسفریک سبب افزایش استحکام اتصال هر دو ادهزیو در دندان های شیری گردید. استحکام اتصال ادهزیو سلف اچ دو مرحله ای تحت اثر کاندیشنینگ با اسید فسفریک در عاج دندان دایمی قرار نگرفت.

    کلیدواژگان: استحکام اتصال، ادهزیو سلف اچ، اسید اچینگ، عاج، دندان دایمی، دندان شیری
  • مقاله ی مروری
  • معصومه زرگران، فهیمه بقایی صفحه 376
    بیان مساله: بیسفسفونات ها (Bisphosphonate) یک دسته از عوامل شیمیایی هستند که در درمان بیماری های استخوانی گوناگون همچون استئوپروزیس، میلوم متعدد و هیپرکلسیمی ناشی از بدخیمی استفاده می شوند. با وجود فواید حاصل از این داروها، در سال های اخیر موارد متعددی از استئونکروز مرتبط با بیسفسفونات (BRONJ: Bisphosphonate-related osteonecrosis of the jaw) در هر دو فک بیماران درمان شده با بیسفسفونات خوراکی یا سیاهرگی گزارش شده است. پدیده ی BRONJ یک عارضه ی خطرناک است که به صورت نمایان شدن استخوان آلوئول به صورت خود به خود یا ثانویه به اعمال جراحی دهانی تهاجمی تظاهر می کند.
    هدف
    هدف از این پژوهش مروری، آشنایی دندانپزشکان و متخصصان دندانپزشکی با BRONJ و رهنمودهای پیشنهادشده جهت تشخیص، مرحله بندی، رویکرد و انتخاب نوع درمان بر پایه ی اطلاعات در دسترس و تجربه های نویسنده بود.
    نتیجه گیری
    همه ی بیمارانی که با بیسفسفونات خوراکی یا سیاهرگی درمان می شوند، در خطر ابتلا به BRONJ هستند. دستورهای پیشنهاد شده برای این دو گونه بیسفسفونات به کار رفته متفاوت هستند. در بیماران تحت درمان با نوع سیاهرگی تمامی جراحی های دنتوآلوئولر منع تجویز داشته و باید از آنها دوری شود. اما موارد تجویز در مورد انواع خوراکی مورد اختلاف نظر بوده و به طول دوره ی درمان بستگی دارد.
    کلیدواژگان: بیسفسفونات، استئونکروزیس، فک
|
  • Salehinejad J., Saghravanian N., Afzal Aghaie M., Mohamadiyan R., Ghazi N Page 291

    Statement of Problems: Sufficient knowledge, experience and careful examination usually lead to appropriate clinical diagnosis. However, lesions with similar clinical features present a diagnostic challenge. Therefore, a confirmatory histopathological examination can be helpful to reach the final diagnosis.

    Purpose

    The present study was conducted to evaluate the agreement between clinical and histopathological diagnoses of oral epithelial and mesenchymal lesions in a period of 30-years (1976-2006) at Mashhad Dental School.

    Materials And Methods

    The percentage of concurrence and discrepancy between clinical and histopathological diagnoses of 625 epithelial and 2480 mesenchymal lesions was compared. Clinical data including the patient’s gender and age and the lesion’s location were also evaluated in cases with discrepancy. Data were analyzed using Mann-Whitney, T-Test, Chi-Square, Likehood Ratio, Fisher’s Exact and Kappa tests.

    Results

    An overall agreement between clinical and histopathological diagnoses was seen in 71/4% of epithelial lesion cases, with maximum parity in squamous cell carcinoma and papilloma. In 57/1% of the mesenchymal cases, the diagnosis was in total agreement. Denture hyperplasia, epulis fissuratum, and pregnancy tumor showed the highest concurrence, respectively.

    Conclusion

    Although histopathological examination leads to final diagnosis, in some cases proper strategies and more attention to clinical features of the lesion are necessary to minimize the discrepancy, especially for those with non-specific clinical presentation.

  • Azizi A., Falahati M., Heshmat H., Entezari N Page 298
    Statement of Problem: Candidiasis is the most common fungal infection in the human oral cavity. 85% of this infection is caused by Candida albicans. Although there is considerable information about the adhesion of Candida albicans to the epithelial cells and prosthetic materials, there are very few studies in regard to the adhesion of Candida albicans to various restorative dental materials.
    Purpose
    This study aimed to compare the adhesion of Candida albicans to three restorative materials, amalgam, light cure composite and glass ionomer.
    Materials And Method
    In this experimental study, 54 specimens of amalgam, light cure composite and glass ionomer (18 specimens from each group) were transferred to tubes containing suspensions of Candida albicans (1× 106 cell/ml). After 40, 80 and 120 minutes, the specimens of restorative materials were suspended in tubes containing 1ml of saline solution and then 100 microlitre of this suspension were plated in Sabouraud Dextrouse Agar. After 48 hours of incubation, the number of candida colonies was counted. Finally, the data were analyzed using kruskal wallis and Mann-Whitney tests.
    Results
    In the composites and amalgams specimens, the adhesion of Candida albicans increased with time and this differences was statistically significant (p < 0.05). In glass ionomer specimens, no statistically significant difference was observed in different periods of time. The highest value of adhesion was related to composite at 120 minutes and the lowest was observed on a amalgam specimens at 40 minutes.
    Conclusion
    The results of this study show that glass ionomer is an appropriate choice as a dental restorative material especially in patients who are susceptible to candidiasis infections.
  • Saleh Saber F., Abolfazli Page 306
    Statement of Problem: Periodontal health plays a key role in the success of restorative treatment and clinical stages of restorative treatments may affect the health of periodontium.
    Purpose
    The aim of the present study was to investigate the effects of clinical stages of porcelain fused to metal (PFM) restorations on free gingival margin (FGM), clinical attachment level (CAL), plaque (PI), and gingival (GI) indices.
    Material And Method
    15 patients requiring PFM restoration on the maxillary central incisor or maxillary and mandibular premolars (test group) with an intact adjacent counterpart (control group) were selected. FGM, CAL, PI, and GI were measured and recorded at baseline (0), after preparation (1), after impression (2), after final cementation (3), 7 days after cementation (4), 1 & 6 months after cementation (5 &6). Independent Sample T-test and Man-Whitney U Test were used for comparison of intra-group and inter-group differences, respectively.
    Results
    Statistically significant differences were seen between the test and control groups in FGM (3), CAL (2, 3 and 6), and GI (6). In the test group, significant differences were observed in FGM (1-3), CAL (1-6), and GI (3 and 6) compared to the baseline. In the control group, however, the variables did not show any significant difference compared to the baseline except for PI (4-6) and GI (6).
    Conclusion
    The findings of the present study indicated that clinical stages of making porcelain fused to metal (PFM) restorations were accompanied by a significant loss of clinical attachment level, increase in GI, and deepening of the gingival sulcus.
  • Rezvani G., Jafari Ashkavandi Z., Musavi Sh, Khadibi Brujeni H Page 314
    Statement of Problem: Due to the clinicopathologic similarity of pyogenic granuloma to some neoplastic or hamartomatouse lesion, vascular density can represent some biological behaviors of this lesion.
    Purpose
    This study aimed to evaluate the density of the vessels and the clinicopathological features of oral pyogenic granuloma (PG) and its histopathologic subtypes.
    Materials and Methods
    Information about age, sex, site, size, duration and the presence of surface ulceration in total and in two histopathologic subtypes (lobular and non-lobular) were collected From 94 PG files in the archives and were compared. Vessel counting was performed on H&E slides and the density of the vessels was compared in two subtypes, two genders and ulcerated and non-ulcerated groups using Independent Samples T- test.
    Results
    Pyogenic granuloma comprised 4.5 percent of all the lesions. The male to female ratio was 1:1.7. The mean age of the patients was 27.99 years and the most frequent involved site was the gingiva (84%). The Non-LCH lesions were more than LCH. Post- mandibular gingiva in the LCH group and the anterior portion of the maxillary gingiva were the most locations of involvement. The mean duration of the presence of the lesion in Non-LCH was more than that in LCH. Surface ulceration in Non-LCH (89.4%) was more than LCH (78.6%). Although the mean density of the vessels was equal in both males and females; there was a significant difference in the lesions with or without surface ulcerations (p =0.01). However there was no significant difference between the lobular and non-lobular groups.
    Conclusion
    The site of the lesion, duration, and the lower cases with surface ulceration in the LCH form can be in contrast with reactive nature of this subtype, showing similarity to tumoral or developmental lesions. Gender does not influence the density of blood vessels in PG but surface ulceration can influence it.
  • Esfahanizadeh Gr, Salari Mh, Zahedi Rad S Page 321
    Statement of Problem: The increasing popularity and widespread use of fiber posts have changed the procedure of reconstructing endodontically treated teeth. A reinforced composite (FRC) posts presents the advantage of having an elasticity modulus similar to the dentin, which reduces the risk of root fracture. Some factors like cement thickness may affect the bond strength of the posts.
    Purpose
    This study aimed to evaluate the influence of resin cement thickness on the bond strength of a FRC post system.
    Materials And Method
    In this experimental study, eighteen singles-rooted human teeth were decoronated. (Length: 16 mm) the The canals were prepared, and the specimens were randomly allocated to two groups (n=9): Group 1, (low cement thickness) in which size 3 FRC posts and group 2 (high cement thickness) in which size 1 FRC posts were cemented. Specimens The specimens were sectioned, producing 2 samples (thickness: 4.5mm). For evaluation of the cement thickness evaluation, an optical microscope was used. Each sample was evaluated using push-out test and the data were statistically analyzed.The exiting data were analyzed with using T-test.
    Result
    Bond strengths of the 2 groups, low cement thickness and hight cement thickness, did not show a significantly different (p = 0.14).
    Conclusion
    The increase in cement thickness surrounding the FRC post did not impair the bond strength.
  • Torabi K., Ahangari Ah, Salehi S., Motamedi M Page 327
    Statement of Problem: Zirconia has been introduced as an appropriate structure for fabricating metal free copings. A major advantage of such restorations is esthetic concerns; however, due to its high strength, zirconia can also be used in posterior areas. One of the recent methods of making these restorations is CAD/CAM machines.
    Purpose
    This study aimed to evaluate the fracture resistance of zirconia copings fabricated by two methods, CAD/CAM and slip casting
    Materials And Method
    32 brass dies were fabricated for this study and divided into two groups of 16 dies each. Zirconia copings were made by CAD/CAM machine for one group and by slip casting method for the other. The copings were cemented to dies by a resin-modified glass ionomer (GC plus). A hardened steel ball with a diameter of 5 mm was used to apply the load to the copings in the long axis of the dies at a crosshead speed of 0.5 mm/min. Then the amount of force needed to fracture each coping was recorded. Independent Sample T-test was used to compare the two groups.
    Results
    The average of fracture resistance for the CAD/CAM group was 1411± 424 N and for the slip cast group it was 1542±412 N, having no significant difference (p > 0.05).
    Conclusion
    Zirconia copings made by CAD/CAM and slip casting methods have no significant difference in fracture resistance.
  • Mirhadi H., Sahebi S., Moazzami F., Emami Z., Sayafan S Page 334
    Statement of Problem: Post-treatment endodontic pain is a concern of both patients and dentists. Several methods and drugs have been suggested to prevent the pain. In several studies, the use of long acting local anesthetics has been considered in the prevention of pain after some dental procedures.
    Purpose
    The purpose of this study was to compare the effect of Bupivacaine and Lidocaine as local anesthetics on the incidence of pain after root canal therapy.
    Materials And Method
    A total of 60 patients referring to 3 endodontists were invited to participate in this double blind clinical trial study. The patients had no history of cardiovascular disease, hypersensitivity to amide types of local anaesthetics, renal failure and hyperthyroidism. They were randomly assigned to one of the two groups: 0.5 percent Bupivacaine with 1.200000 Epinephrine or 2 percent Lidocaine with 1.100000 Epinephrine. After root canal therapy, the extent of postoperative pain was measured during 48 hours and categorized into 4 scores, 0 to 3. The results were analyzed using Mann-Whitney test for comparing the pain scores among the patients and Fischer’s Exact test for evaluating the correlation between, sex, jaw position, type of pulpal disease and preoperative pain with postoperative pain.
    Results
    Statistical analysis showed that Bupivacaine significantly reduced the incidence of flare-up after root canal therapy (p =0.002) and the need for analgesics was significantly decreased using Bupivacaine (p =0.01).
    Conclusion
    Long acting local anesthetics can be used in endodontic treatment especially for patients with high prediction of postoperative pain.
  • Yaghini J., Tavakoli M., Naghsh N., Moghareh Abed A., Bateni E., Nazer A Page 343

    Statement of Problem: Periodontists use different criteria to assess the success of periodontal treatments so that there is no consistent approach regarding the important parameters to be used for successful treatment.

    Purpose

    The aim of this study was to determine success criteria of periodontal treatment using Delphi method based on the experience of expert panel of periodontists.

    Materials And Method

    In this cross-sectional study using Delphi method, 15 periodontitists in Iran determined the level of importance of attachment level, probing depth, furcation involvement, mobility, plaque, inflammation and patient satisfaction following periodontal treatment of the posterior teeth in a patient with moderate to severe chronic periodontitis. The periodontists were questioned concerning the relative importance of each outcome measure, a minimally acceptable level for success for each criterion and the length of time for these parameters to remain stable.

    Results

    Following two rounds of Delphi surveys, the periodontists considered the attachment level, bone loss and plaque to be a ''very important'' parameter for successful periodontal treatment. Probing depth, furcation involvement, inflammation, function, esthetics, mobility and patient satisfaction were considered to be" important" factors for successful periodontal treatment. The panelists agreed that a minimal of 1mm attachment gain, 1mm reduction in probing depth, Glickman grade I furcation involvement, Miller degree I mobility, and no change in the bone level are acceptable outcomes following 1 year of treatment. Finally, the periodontists considered that 1 year results of treatment should remain stable for a minimum of 5 years.

    Conclusion

    These studies suggest that Delphi method is a practical approach which can establish minimal standards for successful therapy of the posterior teeth based on the opinions of expert periodontists.

  • Goorang S., Azizi Z., Rasuli M., Valizadeh S Page 350
    Statement of Problem: Different imaging modalities are used for diagnostic objectives in implant treatment and the results are interpreted using individual subjective measurements. The significant differences among the observer's interpretation may result in various treatment outcomes.
    Purpose
    The present study was done to assess the radiologist's agreement on measurement of alveolar bone dimensions in tomographies before implant surgeries.
    Materials And Method
    In this observational diagnostic study, 30 digital conventional tomography images in a dental implant clinic were displayed on a monitor and four observers assessed them using "Digora for windows" software. The length and width of the alveolar bone in the implant recipient site were determined by the observers independently. The data were analyzed using paired T-Test and variance for repeated measures.
    Results
    The means of the predicted length of the alveolar bone were 30.33, 31.48, 30.63 and 30.8 mm and those for the width were 12.0, 11.63, 12.13 and 7.82 mm, as estimated by each observer. The mean predicted value for the width of the implant recipient site was significantly different among observers (p <0.0001), but no significant difference was found for length. The observer's agreement in width assessment with 1mm difference was 3.3% to 40% and 10% to 73.3% with 2mm difference. The observer's agreement in the length detection was 16.7% to 33.3% with 1 mm difference and 33.3% to 60% within 2 mm difference. A higher observer agreement was found in the prediction of the alveolar bone length compared to the width.
    Conclusion
    The results of the study show that the observer's agreement on detecting the alveolar bone length and width in the implant recipient site is not acceptable. However, a slightly higher agreement was estimated for the length of the alveolar bone as compared to the width.
  • Mahmoudi M., Gandjalikhan Nassab Sa, Saidi A., Hashemipour M Page 358
    Statement of Problem: Researchers are often looking for appropriate treatments while considering esthetic aspects and health. In endodontically treated teeth afflicted with severe damage or complete loss of the coronal structure, a post is usually inserted in the root canal to provide intra-canal retention of the restorations. Therefore, it seems that it is necessary to investigate the stress distribution in the restored teeth with different post algorithms.
    Purpose
    In this study, the effects of post geometry and its dimensions on the stress distributions and levels in the root of molar teeth repaired by post-core crown (Ceramic, Alumina and Nickel-chrome) were studied using finite element method.
    Materials And Method
    An extracted intact mandibular second molar tooth was embedded in a cylindrical acrylic resin mould and then were sliced. The sections generated in this way were photographed and the images were transferred into the Solidworks software. After tooth modeling, Posts and crowns were designed. Then, the samples were exposed to a uniform distributed load of 240 N with the load angle of 45 degree which was applied over the occlusal area. In order to simulate the surrounding area of the tooth and also the periodontal ligament space, the bone was also modeled.
    Results
    Numerical results revealed that in the prefabricated post restoration, there was a stress concentration in the cervical region. The maximum value of normal stress (32.3 MPa) was seen in the parallel post with 1.4 diameter (D1.4), and the minimum value (26.7 MPa) was observed in the double tapered post (N0.1). It was observed that the increase in the modulus of elasticity from 100 to 300 causes an increase in normal stress from 69.5 to 38.5 MPa and in tensile stress from 69.5 to 38.5 MPa.
    Conclusion
    Numerical analysis showed that the maximum stress concentration in post core crown restoration increased when the posts with 1.4 mm diameter or post with double taper were used. The stress values decreased with the decrease in the post modulus of elasticity. The maximum stress in the residual dentin decreased by an increase in the post diameter. Besides, the maximum stress on the residual dentine changed irregularly by the change in the tapered post diameter. Also, it was found that crowns material did not have any considerable effect on the stress concentration.
  • Nourbakhsh N., Khoroushi M., Sharif S Page 367

    Statement of Problems: Enamel preconditioning using phosphoric acid has been recommended prior to applying self-etch adhesives. Meanwhile, there is the possibility for etching of the dentin.

    Purpose

    The aim of this study was to evaluate the shear bond strength (SBS) of two self-etch adhesives to the dentin of the primary and permanent teeth in case of phosphoric acid preconditioning. Methods and Materials: In this experimental study, the buccal surfaces of 48 permanent molars and 48 primary molar teeth were prepared for bonding of two self-etch adhesives including Clearfil SE Bond (CSEB) and ACE All Bond SE (ABSE), to the dentin. Each of the permanent and primary teeth was randomly divided into 4 groups (n=12). According to the manufacturers’ instructions, CSEB and ABSE were applied on the dentin or etched dentin of both permanent and primary teeth, then, they were bonded with composite resin. The specimens were stored in water at 37oc for 24 hours and then were thermocycled for 500 cycles. SBS was performed at a crosshead speed of 1.0 mm/min using DARTEC universal machine. The results were statistically analyzed in SPSS 11.5 using Kruskal-Wallis and T-Test.

    Results

    The bond strength of CSEB was significantly higher than ABSE adhesive in both primary and permanent teeth (p =0.001). Acid preconditioning significantly increased the dentin bond strengths of ABSE adhesive in the primary and permanent dentin (p =0.001), and CSEB adhesive in primary dentin.

    Conclusion

    Bond strength of the studied adhesives was significantly different. While acid phosphoric preconditioning improved the bond strength of the both adhesives in primary teeth, it did not influence the bond strength of the studied two-step self-etch adhesive in the permanent dentin.

  • Zargaran M., Baghaei F Page 376
    Statement of Problems: Bisphosphonates are a class of agents used in treating a variety of bone diseases, including osteoporosis, multiple myeloma and hypocalcemia due to malignancy. Despite the benefits related to the use of these medications, in recent years, numerous cases of bisphosphonate-related osteonecrosis of the jaws (BRONJ) of patients treated with oral/IV bisphosphonates have been reported. The BRONJ phenomenon is a serious complication, presenting as an exposure of alveolar bone either spontaneously or secondary to invasive oral surgical procedures.
    Purpose
    This review aimed to warn dentists and dental specialists about BRONJ and propose guidelines for diagnosis, staging, management and treatment selection based on the available data and the authors’ experiences.
    Conclusion
    All the patients treated with oral or IV bisphosphonate therapyare are at risk of BRONJ. Suggested guidelines for these two applied forms of bisphosphonates vary. In IV bisphosphonate therapy, all dentoalveolar surgeries are contraindicated and should be avoided. However, the indications are more controversial in the cases of bisphosphonates administered via the oral route and are related to the duration of treatment.