Journal of Kerman University of Medical Sciences
Volume:10 Issue: 2, 2003

بیماران دچار سوختگی به دلیل از دست دادن سد دفاعی پوستی، سرکوب ایمنی ناشی از سوختگی، اقامت طولانی در بیمارستان و اقدامات تشخیصی و درمانی تهاجمی در معرض خطر ابتلا به عفونت هستند. اکثر مطالعات مربوط به عفونت در بیماران سوختگی، در ارتباط با عفونت زخم سوختگی هستند و در مورد سایر عفونت های بیمارستانی (ادراری، خونی) کمتر مطالعه شده است. هدف از این مطالعه، تعیین میزان بروز عفونت های بیمارستانی در مرکز سوختگی قطلب الدین شیراز بود. در طی مدت مطالعه کلیه بیمارانی که در 48 ساعت اول بستری، علایم و نشانه هایی از عفونت نداشتند وارد مطالعه شدند. برای تشخیص عفونت های بیمارستانی از تعاریف مرکز کنترل بیماری ها(Center for Diseases Control) استفاده گردید. 106 بیمار، واجد شرایط ورود به مطالعه بودند. 91 بیمار (86%) دچار حداقل یک نوع عفونت شدند (44.7 در هزار شخص - روز بستری) که شامل عفونت های ادراری، خونی و زخم سوختگی به ترتیب 28، 30 و 91 مورد بود. شایع ترین ارگانیزم ایجاد کننده عفونت های بیمارستانی، پسودوموناس آئروجینوزا بود. با توجه به بروز بالای عفونت های بیمارستانی در مرکز مورد مطالعه، بهبود روش ها و سیاست های کنترل عفونت و آموزش جامع در زمینه مبارزه با عفونت برای همه کارکنان مراقبت های بهداشتی ضروری است.

اضطراب (Anxiety) بروز احساس خطر در فردی است که توسط عاملی تهدید می شود. اضطراب با ترس در ارتباط بوده و عوامل مختلفی در ایجاد آن دخالت دارند. با توجه به افزایش میزان بروز اضطراب در جامعه و لزوم استفاده از داروهای جدید از جمله داروهای گیاهی، تصمیم گرفته شد تا یک داروی گیاهی ضد اضطراب تهیه گردد. بادرنجبویه و سنبل الطیب از جمله گیاهانی هستند که اثرات آرام بخشی آنها از زمان های قدیم مورد توجه بوده و این اثر در تحقیقات جدید نیز مورد تایید قرار گرفته است. اندام های هوایی بادرنجبویه و ریشه و ریزوم های سنبل الطیب به روش پرکولاسیون و با استفاده از حلال اتانول 70 درجه عصاره گیری و پس از تغلیظ در دستگاه تقطیر در خلا، عصاره های تغلیظ شده در بستر جاذب فسفات تری کلسیک وارد گردید. مقدار معادل عصاره خشک در هر قرص به ترتیب 180 میلی گرم برای بادرنجبویه و 60 میلی گرم برای سنبل الطیب می باشد. گرانول های مرطوب تهیه شده پس از افزودن سایر اجزا فرمولاسیون، توسط دستگاه قرص زنی پرس شد. با بررسی خصوصیات فیزیکی قرص ها و انجام اصلاحات لازم در فرمولاسیون آنها، به منظور پوشاندن بوی نامطبوع و افزایش پایداری ترکیبات موثره، قرص ها به روش اسپری، روکش فیلم داده شدند. به منظور داشتن معیاری از میزان انتقال مواد موثره در طی مراحل مختلف عصاره گیری و قرص سازی، انتقال ترانس کاریوفیلن به روش کروماتوگرافی گازی متصل به طیف نگاری جرم مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که قرص های تهیه شده دارای خصوصیات فیزیکی مناسب به عنوان هسته در تهیه قرص های روکش دار بودند. همچنین بررسی میزان انتقال مواد موثره از گیاه به قرص روکش دار بیانگر این است که با وجود مراحلی مانند تغلیظ عصاره ها، خشک کردن گرانول ها و روکش دادن قرص ها که از دست رفتن مواد موثره طی آن زیاد است، حدود 38 درصد مواد موثره به قرص های روکش دار انتقال یافته است.

علیرغم آنکه باز گذاشتن زخم به دنبال عمل جراحی آپاندیسیت پرفوره اقدامی شایع است، اخیرا بستن اولیه زخم به منظور کاهش هزینه ها و عوارض توصیه می شود. این مطالعه تجربی تصادفی شده به منظور مقایسه بستن تاخیری زخم در مقابل بستن زود هنگام زخم همراه با درن مکشی در بیماران مبتلا به آپاندیسیت پرفوره در کرمان انجام شد. 60 بیمار با آپاندیسیت پرفوره به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و همه بیماران یک روز بعد از عمل، روز ترخیص و سی روز بعد از ترخیص از نظر عوارض مورد بررسی قرار گرفتند. در بیماران گروه اول زخم به مدت سه روز باز گذاشته و سپس دوخته شد و در بیماران گروه دوم زخم پس از شستشو و هموستاز بسته و درن مکشی به صورت مجزا از زخم خارج و ثابت شد. در تمام بیماران نوع آنتی بیوتیک تزریقی یکسان بود. دو گروه از نظر سن و جنس با هم همخوانی داشتند. از نظر طول مدت بستری در بیمارستان بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود داشت به طوری که گروه دارای درن مدت زمان بستری کمتری داشتند (P=0.002). هیچکدام از بیماران در دو گروه دچار عارضه ای نشدند. بر اساس نتایج این مطالعه، بستن زود هنگام اولیه همراه با درون مکشی بعد از عمل جراحی در آپاندیسیت پرفوره و گانگرنه هیچگونه همبستگی با افزایش خطر بروز عفونت در مقایسه با باز گذاشتن زخم و بستن دیر هنگام آن ندارد بنابر این با توجه مقرون به صرفه بودن و نداشتن عارضه اضافه بستن زود هنگام زخم آپاندیست پرفوره و استفاده همزمان از درون مکشی توصیه می شود.

هدف از این مطالعه تعیین فون و فعالیت ماهیانه پشه خاکی ها به عنوان ناقلین بیماری لیشمانیوز پوستی می باشد تا در تعیین روش مناسب برای مبارزه با این بیماری مورد استفاده قرار گیرد. در مجموع 1890 عدد پشه خاکی از اماکن داخلی و خارجی منطقه مورد مطالعه، تپه های ارگ قدیم بم و لانه جوندگان با استفاده از تله چسبان صید شد و از آنها تعیین گونه به عمل آمد. پشه های مذکور دو گونه از جنس فلبوتوموس (سرژنتی 77.25%، پاپاتاسی 19%) و سه گونه از جنس سرژانتومیا (بغدادیس 1.69%، سینتونی 1.64% و تیبریادیس 0.42%) بودند. فلبوتوموس سرژنتی 85.11% گونه های صید شده از اماکن داخلی انسانی و 81.83% گونه های صید شده از اماکن داخلی حیوانی را تشکیل می داد و گونه غالب بود. در این پژوهش مشخص گردید فعالیت فصلی پشه خاکی ها از اواخر فروردین ماه شروع شده و تا اواخر آذرماه ادامه می یابد. پشه خاکی های صید شده جنس فلبوتوموس در طول سال دارای دو پیک فعالیت یکی در نیمه اول تیر ماه و دیگری در نیمه اول شهریور ماه می باشند که خود نشان دهنده دو نسل در سال است. طی این بررسی نسبت جنسی گونه های مختلف پشه خاکی نیز تعیین گردید.

لیشمانیوز جلدی از بیماری های مهم انگلی در مناطق گرمسیر و نیم گرمسیر و گرم و مرطوب است و کانون های عمده ای از آن در نواحی مختلف کشور از جمله استان اصفهان به صورت آندمیک وجود دارد. اولین قدم جهت کاهش موارد این بیماری، شناخت همه گیری آن است. این مطالعه توصیفی - تحلیلی در یک دوره 9 ماهه در سال تحصیلی 79-1378 بر روی تمام دانش آموزان دبستانی (11-7 ساله) منطقه برخوار اصفهان به روش سرشماری جهت تشخیص بیماری لیشمانیوز جلدی انجام پذیرفت. ابتدا ظاهر زخم توسط پزشک معاینه شد و بعد از آن از حاشیه زخم های فعال نمونه گرفته و پس از تهیه گسترش و رنگ آمیزی با گیمسا با استفاده از میکروسکوپ نوری و عدسی 100 روغنی از هر وجود جسم لیشمن بررسی شد و نتایج حاصله در پرسشنامه ای که شامل اطلاعات جمعیتی دانش آموز نیز بود ثبت شد و توسط نرم افزار آماری تحلیل گردید. نتایج حاصل از بررسی 5139 نفر و دانش آموزان دبستانی، 33.1 درصد دارای جوشگاه و 6.2 درصد افراد دارای زخم فعال بودند. داشتن جوشگاه یا زخم فعال با سن و جنس و سواد والدین ارتباط معنی داری داشته، اما با محل سکونت ارتباط معنی دار نداشت. بیشترین فراوانی جوشگاه با تعداد یک عدد در 1212 مورد (43.9 درصد) و کمترین فراوانی آن 13 عدد در یک مورد بود. از نظر محل ضایعات به ترتیب در صورت 35.3 درصد، در دست 29.2%، در پا 27 درصد، در تنه 6.7 درصد و در گردن 1.8درصد بود. با توجه به شیوع نسبتا بالای این بیماری در دانش آموزان منطقه برخوار اصفهان اقدام فوری جهت پیشگیری و کنترل با بررسی های جامع اپیدمیولوژیک جهت تعیین نوع، روش کنترل پشه های خاکی یا مخازن را می طلبد.

در بتاتالاسمی مینور فرد مبتلا معمولا تظاهرات بالینی خاصی ندارد و تنها ناقل ژن تالاسمی است. اولین قدم در تشخیص ناقلین بتاتالاسمی انجام آزمایشات شمارش گلبولی (CBC) و شاخص گلبول های قرمز (RBC Index) است و سپس در صورت شک به وجود تلاسمی مینور، انجام تست HbA2 جهت تایید تشخیص ضروری است درصدی از مبتلایان به بتاتالاسمی مینور HbA2 طبیعی دارند. با توجه به مطالعه اولیه انجام شده بر روی مراجعین به آزمایشگاه مرکز تحقیقات دانشگاه علوم پزشکی کرمان به نظر می رسید درصد این عامل در استان کرمان قابل توجه باشد. لذا به بررسی میزان HbA2 در والدین افراد مبتلا به تالاسمی ماژور و اینترمدیا که همراه فرزندشان به مرکز درمانی بیماری های خاص مراجعه می کردند پرداخته شد و پس از کسب اجازه از والدین و نمونه گیری، آزمایشات لازم بر روی کلیه نمونه ها انجام گردید. بر اساس نتایج به دست آمده حدود 2 درصد افراد مبتلا به تالاسمی مینور تحت بررسی HbA2 طبیعی داشتند که تقریبا تمامی این افراد متولین شهرستان کرمان بودند. برای حصول نتیجه ارزشمندتر، بهتر است این تحقیق در شهرستان های مختلف استان انجام شود تا طبیعت بتاتالاسمی مینور در شهرستان های مختلف شناخت و با شناخت افراد بتاتالاسمی مینور گام موثری در جهت طرح کشوری پیشگیری از تالاسمی ماژور برداشته شود.

بر اساس مطالعات انجام شده جریان یونی"if" یا hyperpolarization activated current توسط 2 میلی مولار سزیم مسدود می شود و نشان داده شده که جریان مذکور در ناحیه مرکزی گره سینوسی - دهلیزی دست نخورده و سالم نقش اندکی داشته اما این نقش در ناحیه محیطی گره با اهمیت تر می باشد. از طرفی بعضی از محققین نشان داده اند اگر ماهیچه دهلیزی اطراف گره از گره سینوسی - دهلیزی جدا گردد پیس میکر رهبری کننده از ناحیه مرکزی به ناحیه محیطی گره سینوسی دهلیزی منتقل شده و مقدار فعالیت خودبخودی افزایش می یابد. علت این پدیده ممکن است با قطع جریان هیپرپولاریزه کننده از ناحیه مرکزی به ناحیه محیطی گره سینوسی دهلیزی منتقل شده و مقدار فعالیت خودبخودی افزایش می یابد. علت این پدیده ممکن است قطع جریان هیپرپولاریزه کننده از ماهیچه دهلیزی به ناحیه محیطی گره سینوسی – دهلیزی توضیح داده شود. در بررسی حاضر نقش جریان "if" در این موضوع با مسدود کردن جریان مذکور با سزیم مورد ارزیابی قرار گرفت. قبل از جدا کردن ماهیچه دهلیزی از گره، مسدود کردن جریان "if" توسط 2 میلی مولار سزیم موجب کاهش ضربان فعالیت خودبخودی (Rate) به میزان 2±13 درصد شد در حالی که بعد از جدا کردن ماهیچه دهلیزی از گره سینوسی - دهلیزی، 2 میلی مولار سزیم موجب کاهش فعالیت خودبخودی (Rate) به میزان 4±20 درصد شد. این موضوع اگر چه می تواند به وسیله انتقال جایگاه پیس میکری از ناحیه مرکزی به ناحیه محیطی توضیح داده شود ولی این احتمال نیز وجود دارد که افزایش در میزان فعالیت خود بخودی بعد از قطع ماهیچه دهلیزی نتیجه نقش با اهمیت تر جریان یونی "if" در ناحیه محیطی گره سینوسی - دهلیزی باشد.

این مطالعه به منظور ارزیابی وضعیت تغذیه ای کودکان روستایی و تعیین برخی عوامل موثر بر آن انجام گرفت. در این مطالعه 1015 کودک 36-25 ماهه و 334 مادر مورد بررسی قرار گرفتند. گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه و مصاحبه حضوری با مادران و اندازه گیری قد و وزن کودکان انجام شد. وضع تغذیه کودکان توسط سه نمایه وزن برای سن، قد برای سن و وزن برای قد با استفاده از طبقه بندی های مختلف بررسی گردید و تاثیر متغیرهای مختلف بر وضع تغذیه کودکان مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس طبقه بندی امتیاز16.1 z، ،15.6 و 7.2 درصد کودکان به ترتیب از نظر وزن برای سن، قد برای سن و وزن برای قد کمتر از -2SD بوده و در مقایسه با استانداردهای NCHS به سو تغذیه مبتلا بودند. بر اساس مرز صدک و مرز سو تغذیه زیر صدک 3، 20، 19.2 و 8.8 درصد کودکان به ترتیب از نظر وزن برای سن، قد برای سن و وزن برای قد به سو تغذیه مبتلا بودند. وابستگی معنی دار آماری بین قد برای سن و بعد خانوار، نسبت هزینه خوراک به درآمد، وزن هنگام تولد و عملکرد تغذیه ای و بهداشتی و همچنین بین وزن برای قد و نسبت هزینه خوراک به درآمد دیده شد. بین وزن برای سن و وزن هنگام تولد و عملکرد تغذیه ای، بهداشتی مادر وابستگی معنی دار آماری مشاهده شد. با توجه به این نتایج ارتقا آگاهی مادر که خود منجر به عملکرد صحیح بهداشتی و تغذیه ای مادر می شود همراه با افزایش فعالیت های تنظیم خانواده می تواند تا حدودی وضع تغذیه کودکان را بهبود بخشد.

در این گزارش مورد نادری از اورتروسل بزرگ یک طرفه و داخل مثانه ای همراه با آژنزی کلیه همان طرف در یک مرد جوان 25 ساله که به علت احتباس ادراری مکرر به درمانگاه اورولوژی مراجعه کرده است معرفی می شود. تشخیص نهایی بعد از سونوگرافی،IVP و CT اسکن حاصل شد و نهایتا اورتروسل بیمار از راه مثانه حذف گردید.